Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

W opisanym we wniosku stanie faktycznym zostały spełnione przesłanki, od których ustawodawca uzależnia powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności dla Spółki, w rozumieniu przepisów o VAT (w szczególności art. 28b ust. 2 ustawy o VAT) i w konsekwencji Spółka ma prawo do odliczenia VAT naliczonego z faktur dokumentujących świadczenie usług przez Spółkę-Siostrę i innych Konfekcjonerów.

Uwagi ogólne

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na podstawie z kolei art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy o VAT, podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami.

Od powyższych zasad ustawa o VAT ustanawia wyjątki określone m.in. w art. 88 ust. 3a. W punkcie 7 tego przepisu wskazano, że nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze w części dotyczącej tych czynności.

W kontekście pytań postawionych we wniosku kluczowe jest zatem ustalenie czy spełniona jest przesłanka pozytywna powstania prawa do odliczenia (związek z czynnościami opodatkowanymi) oraz czy nie istnieje przesłanka negatywna wyłączająca prawo do odliczenia (w szczególności czy w stosunku do omawianych transakcji zakupu poprawnie wykazana jest kwota podatku na fakturach wystawianych przez Konfekcjonerów).

W kontekście przesłanki negatywnej należy przede wszystkim przeanalizować czy usługi świadczone przez Konfekcjonerów podlegają opodatkowaniu VAT w Polsce.

Zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT miejscem świadczenia usług świadczonych na rzecz podatnika jest miejsce, w którym usługobiorca posiada siedzibę działalności gospodarczej, zaś zgodnie z ust. 2 w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba - to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

W związku z powyższym, kwestia ewentualnego posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce może mieć istotne znaczenie dla prawidłowego rozpoznania konsekwencji VAT transakcji realizowanych z udziałem podmiotów posiadających siedzibę w państwie innym niż Polska, zarejestrowanych na VAT w Polsce.

Definicja stałego miejsca prowadzenia działalności w Rozporządzeniu Wykonawczym UE oraz w orzecznictwie TSUE

Ustawa o VAT oraz przepisy wykonawcze do ustawy, nie definiują pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Termin ten został jednak zdefiniowany w Rozporządzeniu Wykonawczym UE, którego przepisy stosuje się bezpośrednio we wszystkich państwach członkowskich UE (nie wymagają implementacji do prawa krajowego).

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE (dyrektywa Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, Dz. U. L. 347 z dnia 11 grudnia 2006 r., dalej Dyrektywa VAT) stale miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, (...) które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Ponadto zgodnie z art. 11 ust. 2 Rozporządzenia Wykonawczego na potrzeby przepisów art. 45, art. 56 ust. 2 akapit 2 oraz art. 192a Dyrektywy VAT stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, (...) które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje.

W świetle powyższych definicji stałe miejsce prowadzenia działalności powstanie w przypadku, gdy na terytorium państwa innego, niż państwo, w którym podatnik posiada siedzibę istniało będzie zaplecze techniczne i personalne umożliwiające temu podmiotowi

• odbiór nabywanych usług i
• wykorzystanie ich dla potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności.

Pomocne dla zdefiniowania pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej może być również odwołanie się do dorobku orzeczniczego Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE).

Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej było wielokrotnie przedmiotem rozważań TSUE. W szczególności należy wskazać na wyroki z dnia: 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt (C-168/84); 2 maja 1996 w sprawie Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg (C-231/94); 7 maja 1998 r. w sprawie Lease Plan Luxembourg SA przeciwko Belgii (C-390/96); 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grotę Ondernemingen Amsterdam (C-190/95), czy z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern (C-73/06).

Zgodnie ze wskazówkami TSUE zawartymi w wyroku z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt (C-168/84), aby miejsce, w którym podatnik wykonuje działalność gospodarczą można było uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności, muszą być łącznie spełnione następujące warunki: (i) miejsce to musi się charakteryzować pewną minimalną skalą działalności oraz (ii) muszą być w nim stale obecne zasoby ludzkie oraz techniczne konieczne do wykonywania działalności.

W podobnym tonie TSUE wypowiadał się również w innych sprawach. Przykładowo, w wyroku z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern. sygn. (C-73/06) TSUE wskazał, iż (...) zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług. (...) Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (...).

Warto również wskazać na ważny wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen Amsterdam (C-190/95), w którym TSUE stwierdził, iż przedsiębiorstwo, które nie posiada w państwie członkowskim ani własnego personelu, ani struktury organizacyjnej, która cechuje się wystarczającym stopniem trwałości, aby zapewnić ramy, w których mogłyby być zawierane umowy i podejmowane decyzje w zakresie zarządzania, nie może być uznane za posiadające stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie.

Uwzględniając regulacje zawarte w Rozporządzeniu Wykonawczym, a także tezy prezentowane w przytoczonym powyżej orzecznictwie TSUE, stwierdzić należy, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności, gdy w szczególności spełnione zostaną następujące warunki:

1. miejsce działalności charakteryzuje się odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego oraz technicznego, aby umożliwić odbiór nabywanych usług i wykorzystanie ich dla potrzeb tego miejsca prowadzenia działalności lub świadczenie usług (prowadzenie działalności gospodarczej) z tego miejsca:
2. miejsce charakteryzuje się określonym poziomem stałości, czyli podatnik ma zamiar prowadzenia działalności w tym miejscu w sposób stały (nieokresowy).

Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej Spółki w Polsce

Biorąc pod uwagę definicję stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zawartą w Rozporządzeniu Wykonawczym UE, jak również przytoczone powyżej tezy orzeczeń TSUE, Spółka stoi na stanowisku, iż w przedstawionym stanie faktycznym posiada ona w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Za takim stanowiskiem przemawia okoliczność posiadania przez Spółkę zaplecza personalnego i technicznego umożliwiającego jej wykorzystanie towarów i usług nabywanych w Polsce do prowadzonej działalności gospodarczej.

Jak Spółka zaznaczyła w opisie stanu faktycznego, jej model działalności w Polsce wygląda w ten sposób, że Spółka zamawia towary u dostawców z Unii Europejskiej, Szwajcarii oraz innych krajów spoza Unii Europejskiej i poleca ich dostarczenie do Polski. Przy tym towary są dostarczane bezpośrednio do Spółki-Siostry albo do Konfekcjonerów. Spółka-Siostra świadczy dla Spółki usługi magazynowe oraz prowadzi, na jej zlecenie, skład wolnocłowy, do których trafiają konfekcjonowane towary. Na chwilę obecną, Spółka-Siostra jest odpowiedzialna za zarządzanie towarami oraz przygotowywanie odzieży do transportu do Szwajcarii, jak również za indywidualizację odzieży oraz innych tekstyliów, a także ich transport do Konfekcjonerów w Polsce.

Spółka pragnie następnie zauważyć, że zgodnie z aktualnym stanowiskiem organów podatkowych, ukształtowanym w świetle najnowszego orzecznictwa sądów administracyjnych, dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego. Wystarczające jest, aby podatnikowi przysługiwała porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

W danej sprawie stałe miejsce powstało, z uwagi na zaangażowanie w zadania związane z logistyką i obsługą towarów Spółki, wystarczających zasobów osobowych oraz technicznych, które dostarcza Spółka-Siostra.

Na powyższe stanowisko nie będzie miał wpływu fakt, iż Spółka nie jest właścicielem magazynu w Polsce. Jak już wskazano, dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest bowiem konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile dostępność innego zaplecza jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego.

Spółka zleciła Spółce-Siostrze magazynowanie towarów Spółki, które są przywożone do Polski celem wykonania na nich usług, jak również magazynowanie wyrobów gotowych. W celu realizacji tej usługi Spółka-Siostra prowadzi magazyn oraz zapewnia personel do jego obsługi. Wskazane zasoby są wykorzystywane wyłącznie w celu świadczenia usług dla Spółki. W takich okolicznościach, Spółka dysponuje więc odpowiednim zapleczem technicznym - w postaci magazynu Spółki-Siostry.

Stanowisko takie potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 30 marca 2016 r., sygn. IPPP3/4512-2/16-4/JŻ, uznając, że:

W przedmiotowej sprawie bez znaczenia pozostaje okoliczność, że Wnioskodawca nie jest właścicielem magazynu w Polsce, w którym są składowane i przygotowywane do dalszej wysyłki towary. Jak już wskazano w treści niniejszej interpretacji, do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile dostępność innego zaplecza jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego - podatnikowi musi przysługiwać porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym. Chociaż formalnie Wnioskodawca nie posiada zasobów technicznych na terenie kraju, istotne jest ekonomiczne wykorzystanie ludzi i sprzętu. W tym zakresie uprawnione jest stanowisko, że Wnioskodawca decydując się na miejsce składowania towarów produkowanych przez polskiego dostawcę na terenie magazynu innego podmiotu, zleca polskiemu dostawcy, w tym jego pracownikom obsługę powierzchni magazynowej, w której będą składowane towary. Usługodawca będzie świadczył usługę z wykorzystaniem własnych aktywów (tj. magazynu lub powierzchni magazynowej, narzędzi i wyposażenia). Ponadto Spółka planuje wynająć magazyn lub powierzchnie magazynowe w których podwykonawca będzie wykonywał usługi logistyczne związane z obsługą magazynowanych towarów. Zatem, w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca będzie dysponował zapleczem technicznym, bez względu na to, że powierzchnie magazynowe nie będą należały do Wnioskodawcy.

Identyczne podejście organ przedstawił w interpretacjach z dnia 30 marca 2016 r., sygn. IPPP3/4512-2/16-4/JŻ oraz z dnia 29 czerwca 2016, sygn., IPPP3/4512-403/16-2/JŻ.

W odniesieniu do kryterium posiadania przez Spółkę zaplecza personalnego w Polsce, w ocenie Spółki należy stwierdzić, iż żadna z przytoczonej wcześniej definicji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie wskazuje, czy pod pojęciem zaplecza personalnego należy rozumieć wyłącznie osoby związane ze Spółką bezpośrednim stosunkiem pracy, czy też osoby świadczące na rzecz Spółki usługi na podstawie innych umów (np. umów cywilnoprawnych - umów zleceń, o dzieło, etc.). W takiej sytuacji, zdaniem Spółki, możliwe jest również korzystanie z zaplecza personalnego innych podmiotów.

W danej sprawie, Spółka korzysta z zaplecza personalnego innego podmiotu - pracowników Spółki-Siostry. Pracownicy Spółki-Siostry wykonują zadania na zlecenie Spółki, które są ukierunkowane bezpośrednio na wsparcie działalności Spółki. Zadania te mogłyby być realizowane przez własnych pracowników Spółki, jednak z uwagi na przyjęty model biznesowy działalności w Polsce, Spółka zdecydowała o posłużeniu się podwykonawcą, będącym jednocześnie podmiotem powiązanym ze Spółką.

Takie stanowisko znajduje potwierdzanie w powołanych powyżej interpretacjach Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

W zakresie spełnienia warunku dysponowania przez stałe miejsce prowadzenia działalności wystarczającym poziomem stałości, w ocenie Spółki również to kryterium jest spełnione.

Posiadane przez Spółkę w Polsce zasoby techniczne i personalne (choć niebędące własnością Spółki) umożliwiają jej prowadzenie działalności w sposób ciągły i zorganizowany. Działalność Spółki na terytorium Polski nie może zostać uznana za tymczasową lub przemijającą (w szczególności związaną z pojedynczą transakcją).

Biorąc pod uwagę całokształt okoliczności przedstawionych we wniosku o udzielenie interpretacji, zaplecze techniczne i personalne posiadane przez Spółkę będzie umożliwiało zarówno odbiór nabywanych przez Spółkę usług, jak również wykorzystywanie tych usług dla potrzeb tego stałego miejsca.

Podsumowując, biorąc pod uwagę definicję stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zawartą w Rozporządzeniu Wykonawczym UE, jak również przytoczone powyżej tezy orzeczeń TSUE, Spółka stoi na stanowisku, iż posiada ona stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce.

Zdaniem Spółki, na powyższą konkluzję nie ma wpływu fakt, że obecnie Spółka nie dokonuje sprzedaży na terytorium kraju. Jak wielokrotnie podkreślał TSUE w swoich orzeczeniach, prowadzenie działalności gospodarczej nie oznacza jedynie dokonywania sprzedaży, ale za działalność gospodarczą należy uznać także czynności przygotowawcze, prace inwestycyjne itp. (np. wyrok z 29 lutego 1996 r. w sprawie C-110/94 Intorcommunale voor zeewaterontzilting (INZO) przeciw Belgian State). Nie ulega wątpliwości, że realizowanie w Polsce działalności produkcyjnej na potrzeby sprzedaży wyrobów gotowych w innym państwie (w tym wypadku - w Szwajcarii) spełnia definicję działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, a zatem prawidłowy jest wniosek, że Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności.

Prawo do odliczenia VAT przez Spółkę w zaistniałym stanie faktycznym

W związku z faktem, że jak wykazano wyżej, Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności, miejscem świadczenia usług (opisanych w stanie faktycznym) świadczonych na rzecz Spółki przez Spółkę-Siostrę oraz Konfekcjonerów, na podstawie art. 28b ust. 2 ustawy o VAT jest Polska. Oznacza to, że Konfekcjonerzy (w tym Spółka-Siostra) prawidłowo wystawiają/wystawią na Spółkę faktury z polskim podatkiem VAT dla udokumentowania wykonanych usług. Należy więc stwierdzić, że w omawianej sprawie nie istnieje żadna z negatywnych przesłanek dotycząca prawa do odliczenia, w szczególności ta wskazana w art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy o VAT.

Zgodnie natomiast z cytowanym już przepisem art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Na podstawie z kolei art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy o VAT, podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami.

Jak Spółka zauważyła w opisie stanu faktycznego, obecnie nie dokonuje ona sprzedaży w Polsce. Finalne produkty są wysyłane na zlecenie Spółki do jej magazynu w Szwajcarii. Dopiero w tym kraju następuje dystrybucja tych towarów (Spółka dokonuje sprzedaży tylko na terenie Szwajcarii). Oznacza to, że Spółka nie dokonuje w Polsce czynności opodatkowanych VAT - poza wewnątrzwspólnotowym nabyciem lub importem towarów.

Z powyższego wynika jednak, że nabywane przez Spółkę w Polsce towary i usługi są bezpośrednio związane ze sprzedażą towarów poza terytorium kraju - sprzedażą w Szwajcarii finalnych produktów wytwarzanych w Polsce. Co więcej, Spółka posiada dokumenty, z których wynika jednoznaczny związek pomiędzy tymi zakupami a sprzedażą w Szwajcarii.

W takiej sytuacji, należy uznać, że spełnione zostaną warunki dla nabycia przez Spółkę prawa do odliczenia podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy o VAT.

Nie ulega bowiem wątpliwości, że w przypadku gdyby Spółka dokonywała sprzedaży towarów na terytorium Polski, to w takiej sytuacji przysługiwałoby jej prawo do odliczenia VAT z tytułu usług świadczonych przez Spółkę-Siostrę oraz Konfekcjonerów, które są niezbędne do wytworzenia tych towarów - zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT. W takim przypadku zaistniałby bowiem bezpośredni związek pomiędzy nabytymi usługami, a czynnościami opodatkowanymi VAT. Spółka wykorzystywałaby zakupione usługi do wykonywania czynności opodatkowanej VAT, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT - tj. odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Biorąc powyższe pod uwagę, Spółce przysługiwać będzie prawo do odliczenia VAT naliczonego z tytułu nabycia usług od Spółki-Siostry oraz Konfekcjonerów, na podstawie art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy o VAT.

Ad. 2

W opisanym we wniosku zdarzeniu przyszłym będą spełnione przesłanki, od których ustawodawca uzależnia powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności dla Spółki, w rozumieniu przepisów o VAT (w szczególności art. 28b ust. 2 ustawy o VAT) i w konsekwencji Spółka będzie miała prawo do odliczenia VAT naliczonego z faktur dokumentujących świadczenie usług przez Spółkę-Siostrę i innych Konfekcjonerów.

Spółka stoi na stanowisku, że po ew. wprowadzeniu modyfikacji do obecnego schematu działalności (zdarzenie przyszłe), polegających na: rozszerzeniu zakresu działalności Spółki-Siostry o obsługę innych spółek z Grupy, dokonywaniu sprzedaży towarów przez Spółkę także w Polsce (w ramach dostawy krajowej, wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do kontrahentów w innych krajach Unii Europejskiej lub eksportu towarów do kontrahentów spoza Unii Europejskiej) - Spółka wciąż będzie posiadała stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce.

W stosunku do obecnego schematu działalności w Polsce, Spółka może dokonać więc rozszerzenia zakresu swojej działalności. Wobec tego, niewątpliwie, Spółka wciąż będzie posiadała w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności. Obszerne argumenty przemawiające za takim stanowiskiem, zostały przedstawione w uzasadnieniu odnośnie pytania nr 1.

Co więcej, w takim schemacie działalności, Spółka niewątpliwie będzie posiadała prawo do odliczenia VAT z tytułu nabycia usług od Spółki-Siostry oraz Konfekcjonerów. Podstawą dla nabycia prawa do odliczenia będzie wprost przepis art. 86 ust. 1 ustawy o VAT - Spółka wykorzysta nabyte usługi do wykonywania czynności opodatkowanych VAT, o których mowa w art. 5 ustawy o VAT - tj. odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju, wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do kontrahentów w innych krajach Unii Europejskiej lub eksportu towarów do kontrahentów spoza Unii Europejskiej.

Jednocześnie, nie wystąpią po stronie Spółki jakiekolwiek inne ograniczenia w prawie do odliczenia podatku naliczonego na podstawie szczególnych przepisów ustawy o VAT (w szczególności przewidziane w art. 88 ustawy o VAT) - wszystkie przesłanki prawa do odliczenia VAT zostaną więc spełnione.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych oraz zdarzeń przyszłych jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się w dwóch egzemplarzach (art.47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcie naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Skarbowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie