Temat interpretacji

Teza: 1. Czy rekompensata otrzymana przez Spółkę jako wyrównanie ujemnego wyniku finansowego netto do poziomu poniesionych kosztów plus tzw. rozsądny zysk stanowi obrót w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy o VAT. W sytuacji jeżeli rekompensata podlegałaby opodatkowaniu, to jaki jest moment jej powstania, czy podstawę opodatkowania rekompensaty należy przyjąć kwotę brutto, jaką stawkę należy zastosować? 2. Czy rekompensata otrzymana przez Spółkę jako wyrównanie wyniku finansowego netto do poziomu poniesionych kosztów plus tzw. rozsądny zysk nie stanowi obrotu w rozumieniu art. 29a ust. 1, a tym samym nie podlega opodatkowaniu, gdyż nie stanowi czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT? 3. Czy zasadne będzie dokumentowanie kwoty rekompensaty notą księgową w przypadku gdy rekompensata, którą Wnioskodawca otrzymywać będzie od Powiatu na pokrycie ujemnego wyniku finansowego netto wynikającego z różnicy poniesionych kosztów i przychodów nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w rozumieniu art. 29a ust. 1? 4. Czy zasadnym jest w opisanym stanie w świetle przepisów art. 86 ust. 2a-2h ustawy o VAT odliczenie w pełnej wysokości podatku naliczonego od zakupów towarów i usług służących, wykonaniu powierzonego zadania własnego prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie publicznego transportu zbiorowego od wszystkich prawidłowo udokumentowanych zakupów związanych z działalnością gospodarczą w pełnym zakresie, czy też Spółka powinna ze względu na otrzymaną rekompensatę stosować w rzeczowym przypadku jeden ze sposobów określania proporcji, o których mowa w art. 86 ust. 2c ustawy o VAT?

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 lutego 2017 r. (data wpływu 14 lutego 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 18 kwietnia 2017 r. (data wpływu 19 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• opodatkowania otrzymanej rekompensaty;
• momentu powstania obowiązku podatkowego;
• określenia podstawy opodatkowania;

jest nieprawidłowe;

• prawa do odliczenia podatku naliczonego w pełnej wysokości;

jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w ww. zakresie. Wniosek uzupełniono w dniu 19 kwietnia 2017 r. o doprecyzowanie opisu sprawy, własne stanowisko w odniesieniu do części sformułowanych pytań oraz dodatkową, należną opłatę za wydanie interpretacji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest Spółką prawa handlowego, której udziały są w posiadaniu Powiatu X (95,62%) oraz Powiatu Y (4,38%). W dniu r. została podpisana przez Wnioskodawcę umowa z Powiatem Y na świadczenie usług przewozu osób na zasadzie podmiotu wewnętrznego Powiatu Y zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczącego usług w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70. Podstawową działalnością Spółki jest transport lądowy pasażerski. Podstawowym elementem umowy o świadczenie usług publicznych w transporcie zbiorowym jest rekompensata o charakterze dotacji z budżetu powiatu przeznaczona na dofinansowanie realizacji zadania publicznego. W myśl załącznika do Rozporządzenia (WE) nr 1370/2007, rekompensata nie może przekroczyć kwoty odpowiadającej wynikowi finansowemu netto ustalonemu następująco: koszty poniesione w związku z realizacją usługi publicznej minus wszystkie dodatnie wpływy finansowe wygenerowane na linii obsługiwanej minus przychody taryfowe oraz inne przychody wygenerowane podczas wypełniania usługi plus tzw. rozsądny zysk, przez który należy rozumieć stopę zwrotu z kapitału, która w danym państwie członkowskim uznawana jest za normalną dla tego sektora usług. Natomiast w myśl art. 52 ust. 1 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym Operatorowi-Spółce przysługuje rekompensata, jeżeli wykaże, że podstawą poniesionej straty z tytułu realizacji usługi są utracone przychody i poniesione koszty, o których mowa w art. 50 ust. 1 pkt 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym. W ramach realizacji umowy Organizator Powiat Y zobowiązuje się do wypłaty rekompensaty (zwanej też świadczeniem wzajemnym).

Ww. umowa stanowi załącznik nr 1 do wniosku ORD-IN.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że:

Rekompensata o której mowa w treści wniosku nie stanowi wynagrodzenia należnego Spółce za świadczone usługi transportowe określone w umowie. Otrzymana rekompensata od Powiatu służy pokryciu ujemnego wyniku finansowego netto Spółki w zakresie działalności przewozowej, wynikającego z różnicy poniesionych kosztów i przychodów, a tym samym nie stanowi wynagrodzenia za świadczone usługi.

Otrzymana rekompensata od Powiatu nie ma bezpośredniego wpływu na kwotę należną cenę świadczonych usług dla konsumenta, nie stanowi dopłaty do ceny świadczonej usługi, a jej istotą jest jedynie pokrycie kosztów powierzonej do wykonania działalności gospodarczej stanowiącej statutowe zadania Spółki. Bezpośrednim odbiorcą świadczonych usług przez Spółkę są pasażerowie komunikacji. Rekompensata jest przeznaczona na działalność statutową Spółki.

Bez otrzymanej rekompensaty Spółka nie byłaby w stanie z ekonomicznego punktu widzenia świadczyć ww. usługi transportowe.

Rekompensata jest kalkulowana według § 5 pkt 10 Umowy z dnia r. nr i załączników nr 1a, 1b, 2 do umowy z dnia r. nr...

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy rekompensata otrzymana przez Spółkę jako wyrównanie ujemnego wyniku finansowego netto do poziomu poniesionych kosztów plus tzw. rozsądny zysk stanowi obrót w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy o VAT. W sytuacji jeżeli rekompensata podlegałaby opodatkowaniu, to jaki jest moment jej powstania, czy podstawę opodatkowania rekompensaty należy przyjąć kwotę brutto?

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Rekompensata otrzymana przez Spółkę jako wyrównanie wyniku finansowego netto do poziomu poniesionych kosztów plus tzw. rozsądny zysk nie stanowi obrotu w rozumieniu art. 29a ust. 1, a tym samym nie podlega opodatkowaniu, gdyż nie stanowi czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.
2. Zgodnie ze stanowiskiem Wnioskodawcy rekompensata nie będzie stanowić obrotu w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, z uwagi na fakt, iż nie ma ona bezpośredniego wpływu na cenę świadczonych usług lokalnego transportu zbiorowego, a zatem nie podlega ona opodatkowaniu jako czynność wymieniona w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. W związku z powyższym zasadne będzie dokumentowanie kwoty rekompensaty notą księgową.
3. Spółka będzie uprawniona w świetle postanowień art. 86 ust. 2a-2h ustawy o VAT, do odliczenia podatku naliczonego od zakupów towarów i usług służących wykonywaniu powierzonego zadania własnego publicznego transportu zbiorowego od wszystkich prawidłowo udokumentowanych zakupów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą zarówno podstawową jak i poboczną. W opinii Spółki podatek naliczony od zakupów towarów i usług związanych z komunikacją winien być odliczony w pełnej wysokości. Spółka nie będzie miała obowiązku obliczania współczynnika oraz nie będzie stosować proporcji albowiem nabywane towary i usługi nie służą do żadnych innych celów, gdyż Spółka takich celów nie realizuje. Spółka nie prowadzi również działalności gospodarczej, która byłaby w myśl ustawy o VAT zwolnioną przedmiotowo z podatku VAT. Spółka świadczy usługi opodatkowane (prowadzi działalność gospodarczą), gdyż jest uprawniona i zobowiązana do sprzedaży biletów, a wpływy z ich sprzedaży stanowią jej przychód. Okoliczność, że Powiat będzie wypłacać Spółce rekompensatę, niepodlegającą opodatkowaniu VAT nie stanowiącą wynagrodzenia z tytułu usług na rzecz Powiatu, a która ma charakter pokrycia kosztów działalności gospodarczej - nie ma wpływu na możliwość odliczenia podatku naliczonego od zakupów.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że:Jako moment powstania obowiązku podatkowego Spółka uznaje moment zatwierdzenia przez Powiat wniosku o rekompensatę. Podstawą opodatkowania jest kwota z zatwierdzonego wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest w zakresie opodatkowania otrzymanej rekompensaty, momentu powstania obowiązku podatkowego, określenia podstawy opodatkowania nieprawidłowe, natomiast w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w pełnej wysokości prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów (). Zatem, zarówno dostawa towarów, jak i świadczenie usług mieszczą się w definicji sprzedaży, określonej w art. 2 pkt 22 ustawy.

Należy wyjaśnić, że pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Cytowany powyżej przepis stanowi odzwierciedlenie art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 s. 1 z późn. zm.), z treści którego wynika, że w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74-77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że do podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług wlicza się tyko takie dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze, które mają bezpośredni wpływ na kwotę należną (cenę) z tytułu dostawy lub świadczenia usługi.

Elementem zasadniczym wpływającym na objęcie uzyskanej przez podatnika dotacji definicją podstawy opodatkowania jest stwierdzenie, czy dotacja udzielana jest w celu sfinansowania czy też dofinansowania dostawy konkretnych towarów lub świadczenia konkretnych usług.

Oznacza to, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają dotacje o charakterze przedmiotowym, a nie te, które mają charakter podmiotowy.

W sytuacji, gdy podatnik dla konkretnej dostawy towarów lub konkretnego świadczenia usług otrzymuje od innego podmiotu dofinansowanie, np. w postaci dotacji stanowiącej dopłatę do ceny towaru lub usługi tego rodzaju dofinansowanie stanowi, obok ceny, uzupełniający ją element podstawy opodatkowania z tytułu tej dostawy lub świadczenia. Natomiast dotacje mające na celu dofinansowanie ogólnych kosztów działalności, nieuzależnione od ilości i wartości dostarczanych towarów lub świadczonych usług, nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Istotne zatem dla określenia, czy dana dotacja jest, czy nie jest opodatkowana, są szczegółowe warunki jej przyznania, określające cel realizowanego w określonej formie dofinansowania.

W wyjaśnieniu powyższego zagadnienia istotne znaczenie ma orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W szczególności wyroki w sprawach C-184/00 (Office des products wallons ASBL v. Belgian State) oraz C-353/00 (Keeping Newcastle Warm Ltd. v. Commisioners od Customs and Excise, w skrócie KNW).

W pierwszym z przywołanych wyroków Trybunał stwierdził, że pojęcie subwencji (dotacji) bezpośrednio związanych z ceną należy interpretować jako obejmujące wyłącznie subwencję, które stanowią całość lub część wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług, a które są wypłacane przez podmiot trzeci w stosunku do sprzedawcy lub świadczącego. Trybunał argumentował, że w celu ustalenia, czy dotacja stanowi wynagrodzenie, cena towarów i usług musi, co do zasady, być ustalana nie później, niż w momencie zdarzenia podlegającego opodatkowaniu. Zobowiązanie do zapłaty dotacji dokonane przez osobę, która jej udziela, rodzi korelat, jakim jest prawo beneficjenta do jej otrzymania, ponieważ dokonał on dostawy podlegającej opodatkowaniu. Ten związek pomiędzy dotacją a ceną musi być jednoznacznie widoczny na podstawie indywidualnej analizy okoliczności stanowiących podstawę wypłaty tego wynagrodzenia. Z drugiej strony nie jest konieczne, aby cena towarów lub usług bądź część tej ceny została ustalona. Wystarczy by możliwe było jej ustalenie. Cena jaką płaci nabywca musi być ustalana w taki sposób, że zmniejsza się ona w proporcji do dotacji przyznanej sprzedawcy towarów lub świadczącemu usługi, co zatem stanowi element ustalenia ceny, jakiej żąda ten ostatni. Trybunał w sprawie będącej przedmiotem rozpoznania wskazał sądowi odsyłającemu szereg wskazówek, stwierdzając, że sąd krajowy musi zbadać obiektywnie, czy fakt, że dotacja jest wypłacana sprzedawcy lub świadczącemu pozwala mu sprzedawać towary lub świadczyć usługi po cenie niższej, niż musiałby on żądać w braku takiej dotacji. Nie jest konieczne, by dotacja odpowiadała bezpośrednio zmniejszeniu ceny dostarczanych towarów, wystarczy by relacja pomiędzy zmniejszeniem ceny a dotacją, która może być wyrażona ryczałtowo, była istotna.

W drugim z przywołanych wyroków Trybunał wyraził pogląd, że niezależnie od tego, czy dofinansowanie spełnia warunek bezpośredniego związku z ceną, czy też nie spełnia takiego warunku, zwiększać będzie podstawę opodatkowania, jeśli osoba trzecia (także organ władzy publicznej) wpłaca pewną kwotę pieniędzy na poczet usług świadczonych na rzecz osoby fizycznej. Orzeczenie to dotyczyło dopłat wypłacanych firmie zajmującej się usługami związanymi z doradztwem w dziedzinie energetyki.

Związek dotacji z ceną nie został szczegółowo przeanalizowany w powyższym wyroku. Szersze uwagi na ten temat znalazły się natomiast w opinii rzecznika generalnego oraz w pisemnym stanowisku rządu Wielkiej Brytanii, które zaaprobował Trybunał. Jak wskazuje rzecznik, dotacje mogą mieć różną formę i charakter. Zwykle przez dotacje (subwencje) rozumie się sumy wypłacane danemu podmiotowi z funduszy publicznych w interesie ogólnym. W praktyce dotacje mogą mieć postać dopłat ogólnych do działalności przedsiębiorstwa (i wówczas nie podlegają opodatkowaniu) albo też stanowić subsydia do konkretnych dostaw lub usług, umożliwiając nabycie ich ostatecznemu odbiorcy po niższej cenie (lub w ogóle bez odpłatności z jego strony). W tym ostatnim przypadku podlegają podatkowi VAT.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest Spółką prawa handlowego, której udziały są w posiadaniu Powiatu X (95,62%) oraz Powiatu Y (4,38%). W dniu r. została podpisana przez Wnioskodawcę umowa z Powiatem Y na świadczenie usług przewozu osób na zasadzie podmiotu wewnętrznego Powiatu Y zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczącego usług w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70. Podstawową działalnością Spółki jest transport lądowy pasażerski. Podstawowym elementem umowy o świadczenie usług publicznych w transporcie zbiorowym jest rekompensata o charakterze dotacji z budżetu powiatu przeznaczona na dofinansowanie realizacji zadania publicznego. W myśl załącznika do Rozporządzenia (WE) nr 1370/2007, rekompensata nie może przekroczyć kwoty odpowiadającej wynikowi finansowemu netto ustalonemu następująco: koszty poniesione w związku z realizacją usługi publicznej minus wszystkie dodatnie wpływy finansowe wygenerowane na linii obsługiwanej minus przychody taryfowe oraz inne przychody wygenerowane podczas wypełniania usługi plus tzw. rozsądny zysk, przez który należy rozumieć stopę zwrotu z kapitału, która w danym państwie członkowskim uznawana jest za normalną dla tego sektora usług. Natomiast w myśl art. 52 ust. 1 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym Operatorowi-Spółce przysługuje rekompensata, jeżeli wykaże, że podstawą poniesionej straty z tytułu realizacji usługi są utracone przychody i poniesione koszty, o których mowa w art. 50 ust. 1 pkt 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym. W ramach realizacji umowy Organizator Powiat Y zobowiązuje się do wypłaty rekompensaty (zwanej też świadczeniem wzajemnym).

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że:

Rekompensata o której mowa w treści wniosku nie stanowi wynagrodzenia należnego Spółce za świadczone usługi transportowe określone w umowie. Otrzymana rekompensata od Powiatu służy pokryciu ujemnego wyniku finansowego netto Spółki w zakresie działalności przewozowej, wynikającego z różnicy poniesionych kosztów i przychodów, a tym samym nie stanowi wynagrodzenia za świadczone usługi. Otrzymana rekompensata od Powiatu nie ma bezpośredniego wpływu na kwotę należną cenę świadczonych usług dla konsumenta, nie stanowi dopłaty do ceny świadczonej usługi, a jej istotą jest jedynie pokrycie kosztów powierzonej do wykonania działalności gospodarczej stanowiącej statutowe zadania Spółki. Bezpośrednim odbiorcą świadczonych usług przez Spółkę są pasażerowie komunikacji. Rekompensata jest przeznaczona na działalność statutową Spółki. Bez otrzymanej rekompensaty Spółka nie byłaby w stanie z ekonomicznego punktu widzenia świadczyć ww. usługi transportowe. Rekompensata jest kalkulowana według postanowień umowy z dnia 28 grudnia 2016 r. zawartej z Powiatem Wodzisławskim.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą m.in. kwestii, czy rekompensata otrzymana przez Spółkę jako wyrównanie ujemnego wyniku finansowego netto do poziomu poniesionych kosztów plus tzw. rozsądny zysk stanowi obrót w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy o VAT oraz czy rekompensata otrzymana przez Spółkę jako wyrównanie wyniku finansowego netto do poziomu poniesionych kosztów plus tzw. rozsądny zysk nie stanowi obrotu w rozumieniu art. 29a ust. 1, a tym samym nie podlega opodatkowaniu, gdyż nie stanowi czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Odnosząc zaistniały stan faktyczny do powołanych w sprawie przepisów prawa stwierdzić należy, że otrzymana przez Wnioskodawcę rekompensata z tytułu wykonywania zadań przewozowych w zakresie publicznego lądowego transportu pasażerskiego stanowić będzie dopłatę w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy o VAT.

Pomimo, że Wnioskodawca wskazał iż: Rekompensata o której mowa w treści wniosku nie stanowi wynagrodzenia należnego Spółce za świadczone usługi transportowe określone w umowie. Otrzymana rekompensata od Powiatu służy pokryciu ujemnego wyniku finansowego netto Spółki w zakresie działalności przewozowej, wynikającego z różnicy poniesionych kosztów i przychodów, a tym samym nie stanowi wynagrodzenia za świadczone usługi. Otrzymana rekompensata od Powiatu nie ma bezpośredniego wpływu na kwotę należną cenę świadczonych usług dla konsumenta, nie stanowi dopłaty do ceny świadczonej usługi, a jej istotą jest jedynie pokrycie kosztów powierzonej do wykonania działalności gospodarczej stanowiącej statutowe zadania Spółki. Bezpośrednim odbiorcą świadczonych usług przez Spółkę są pasażerowie komunikacji. Rekompensata jest przeznaczona na działalność statutową Spółki, to jednocześnie wskazał również, że bez otrzymanej rekompensaty Spółka nie byłaby w stanie z ekonomicznego punktu widzenia świadczyć ww. usługi transportowe.

Wobec powyższego należy stwierdzić iż, gdyby nie dotacja to Wnioskodawca musiałby zastosować wyższą cenę świadczonych usług lub z nich zrezygnować, a więc kwota rekompensaty ma bezpośredni wpływ na cenę usług świadczonych przez Wnioskodawcę i jest de facto zapłatą (częścią wynagrodzenia) za usługi przewozowe świadczone przez Wnioskodawcę, a więc stanowi obrót podlegający opodatkowaniu podatkiem VAT w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy.

Mając zatem na uwadze powyższe stwierdzić należy, że stanowisko Wnioskodawcy, iż otrzymana rekompensata nie stanowi obrotu w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy, a tym samym nie podlega opodatkowaniu jako czynność wymieniona w art. 5 ust. 1 pkt 1 należało uznać (zakres wskazany w części pytania nr 1 oraz pytanie nr 2) za nieprawidłowe.

Ponadto wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy w sytuacji jeżeli rekompensata podlegałaby opodatkowaniu, to jaki jest moment powstania obowiązku podatkowego.

W odniesieniu do powyższego tut. organ wskazuje:

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Dodatkowo przepis art. 19a ust. 5 pkt 2 ustawy wskazuje, że obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, o których mowa w art. 29a ust. 1.

W myśl art. 19a ust. 6 ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 1 i 2, obowiązek podatkowy powstaje w odniesieniu do otrzymanej kwoty.

Biorąc pod uwagę opis sprawy przedstawiony we wniosku, jak również przytoczone powyżej przepisy ustawy, należy stwierdzić, że obowiązek podatkowy w podatku VAT przy otrzymywanej rekompensacie powstaje z chwilą otrzymania przez Wnioskodawcę całości lub części dopłaty z budżetu Powiatu (na podstawie art. 19a ust. 5 pkt 2 ustawy).

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Ponadto wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy jako podstawę opodatkowania rekompensaty należy przyjąć kwotę brutto.

Zgodnie z art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Z powyższych przepisów wynika, że podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Jednakże podstawa opodatkowania nie obejmuje kwoty podatku.

W przedmiotowej sprawie kwota otrzymanej dopłaty zawiera zarówno należność z tytułu wyświadczonej usługi od której należy obliczyć podstawę opodatkowania, jak i podatek od towarów i usług należny z tytułu wyświadczonej usługi, który nie wchodzi do podstawy opodatkowania. Zatem kwota otrzymanej przez Wnioskodawcę dopłaty stanowi wartość brutto.

Tym samym podstawą opodatkowania jest kwota z zatwierdzonego przez Powiat wniosku o rekompensatę, jeśli stanowi ona faktyczną kwotę otrzymanej rekompensaty jednakże pomniejszona o kwoty należnego podatku.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Ponadto wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również kwestii, czy zasadne będzie dokumentowanie kwoty rekompensaty notą księgową w przypadku gdy rekompensata, którą Wnioskodawca otrzymywać będzie od Powiatu na pokrycie ujemnego wyniku finansowego netto wynikającego z różnicy poniesionych kosztów i przychodów nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w rozumieniu art. 29a ust. 1.

W rezultacie, odpowiedź na tak sformułowane pytanie w sytuacji, gdy, jak wyżej orzeczono, że otrzymana rekompensata przez Wnioskodawcę stanowi obrót w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy, a tym samym podlega opodatkowaniu jako czynność wymieniona w art. 5 ust. 1 pkt 1 stała się bezprzedmiotowa.

Kolejne wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy zasadnym jest w opisanym stanie w świetle przepisów art. 86 ust. 2a-2h ustawy o VAT odliczenie w pełnej wysokości podatku naliczonego od zakupów towarów i usług służących wykonaniu powierzonego zadania własnego prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie publicznego transportu zbiorowego od wszystkich prawidłowo udokumentowanych zakupów związanych z działalnością gospodarczą w pełnym zakresie, czy też Spółka powinna ze względu na otrzymaną rekompensatę stosować w rzeczowym przypadku jeden ze sposobów określania proporcji, o których mowa w art. 86 ust. 2c ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Na mocy art. 86 ust. 2a ustawy, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 - w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej "sposobem określenia proporcji". Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2b ww. ustawy, sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli:

1. zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz
2. obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 - w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.

Zgodnie z art. 86 ust. 2c ustawy, przy wyborze sposobu określenia proporcji można wykorzystać w szczególności następujące dane:

1. średnioroczną liczbę osób wykonujących wyłącznie prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie osób wykonujących prace w ramach działalności gospodarczej i poza tą działalnością;
2. średnioroczną liczbę godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą i poza tą działalnością;
3. roczny obrót z działalności gospodarczej w rocznym obrocie podatnika z działalności gospodarczej powiększonym o otrzymane przychody z innej działalności, w tym wartość dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, otrzymanych na sfinansowanie wykonywanej przez tego podatnika działalności innej niż gospodarcza;
4. średnioroczną powierzchnię wykorzystywaną do działalności gospodarczej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej i poza tą działalnością.

Zgodnie z art. 86 ust. 2d, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje się dane za poprzedni rok podatkowy.

Na mocy art. 86 ust. 2e, podatnik rozpoczynający w danym roku podatkowym wykonywanie działalności gospodarczej i działalności innej niż działalność gospodarcza, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje dane wyliczone szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego w formie protokołu.

Zgodnie z art. 86 ust. 2f, przepis ust. 2e stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć dane za poprzedni rok podatkowy byłyby niereprezentatywne.

Na podstawie art. 86 ust. 2g, proporcję określa się procentowo w stosunku rocznym. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej. Przepisy art. 90 ust. 5, 6, 9a i 10 stosuje się odpowiednio.

W przypadku gdy podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie ust. 22, uzna, że wskazany zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 22 sposób określenia proporcji nie będzie najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć, może zastosować inny bardziej reprezentatywny sposób określenia proporcji art. 86 ust. 2h.

Powołany wyżej art. 86 ust. 2a ustawy, wprost określa, co stanowi kwotę podatku naliczonego w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych. Zgodnie z tą normą w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza (z wyjątkiem wykorzystania na cele osobiste, do których może mieć zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o VAT), w sytuacji gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej.

Cele prowadzonej działalności gospodarczej należy rozpatrywać w kontekście definicji działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 i 3 ustawy o VAT. Mieszczą się tutaj również działania czy sytuacje występujące w ramach działalności gospodarczej, jednakże niegenerujące opodatkowania podatkiem VAT. Natomiast przez cele inne rozumie się sferę działalności danego podmiotu niebędącą działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 i 3 ustawy o VAT (przykładowo działalność podmiotu w charakterze organu władzy czy nieodpłatną działalność statutową), a także cele prywatne, które z założenia nie mają nic wspólnego z działalnością gospodarczą podatnika.

Jak wynika ze złożonego wniosku, zakupy towarów i usług przez Wnioskodawcę służą prowadzeniu działalności gospodarczej w zakresie publicznego transportu zbiorowego i nie służą do żadnych innych celów (Spółka takich celów nie realizuje).

Jak już wyżej wskazano, art. 86 ust. 2a ustawy będzie mieć zastosowanie wyłącznie w sytuacji, w której nabywane towary i usługi wykorzystywane są zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, w sytuacji, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe. W takich okolicznościach kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej.

Zatem w przedmiotowej sprawie nie znajdą zastosowania przepisy art. 86 ust. 2a-2h ustawy, bowiem towary i usługi nabywane przez Spółkę są wykorzystywane tylko w działalności gospodarczej.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Tut. organ informuje, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w zakresie opodatkowania otrzymanej rekompensaty, momentu powstania obowiązku podatkowego, określenia podstawy opodatkowania oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego. Natomiast w kwestii stawki podatku zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Ponadto tut. organ informuje, że rozpatrując wniosek o wydanie interpretacji nie podejmuje wyjaśnienia stanu faktycznego tj. nie przeprowadza dowodów oraz nie analizuje załączonych do wniosku dokumentów, lecz dokonuje oceny prawnej przedstawionych we wniosku okoliczności w kontekście zadanego pytania przyporządkowanego do danego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Podkreślenia wymaga, iż interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Tut. organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone w wydanej interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w , po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

w części prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej