Temat interpretacji

Opodatkowanie podatkiem VAT sprzedaży działki.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 listopada 2017 r. (data wpływu 13 listopada 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 10 stycznia 2018 r. (data wpływu 12 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży działki jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży działki. Wniosek uzupełniono w dniu 12 stycznia 2018 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 29 czerwca 2000 r. Wnioskodawca wspólnie z małżonką (jako osoby fizyczne) na podstawie umowy sprzedaży zakupili od Gminy z majątku wspólnego 8 działek budowlanych zlokalizowanych w S. (grunt po byłym lotnisku).

W dniu 27 stycznia 2006 r. Zainteresowany wraz z współmałżonką sprzedali jedną z 8 działek i w myśl interpretacji wówczas Urzędu Skarbowego (podległość zgodnie z wcześniejszym zameldowaniem) Wnioskodawca wspólnie z małżonką zostali zobligowani do odprowadzenia podatku VAT co uczynili mimo, że Zainteresowany i jego współmałżonka nie zgadzali się z taką interpretacją.

W dniu 3 lipca 2006 r. Wnioskodawca wraz z małżonką sprzedali kolejną działkę (drugą), od której również odprowadzili podatek VAT (konsekwencja ówczesnej interpretacji).

W dniu 21 czerwca 2007 r. Zainteresowany wspólnie z współmałżonką sprzedali działkę trzecią i VAT również odprowadzili.

W dniu 15 kwietnia 2008 r. dochodzi do sprzedaży kolejnej działki (czwartej) i również odprowadzenia podatku VAT.

Po tym okresie następuje długa wręcz znacząca przerwa (ponad 9 lat) i w dniu 17 października 2017 r. dochodzi do sprzedaży kolejnej działki z majątku wspólnego B.iJ. W. za kwotę 106.750 zł.

Jeśli zatem uznać, że interpretacja ówczesnego US z powyższych działań była słuszna, z czym i tak do dzisiaj Wnioskodawca się nie zgadza, to fakt sprzedaży po 9 latach 1 działki wg Zainteresowanego i jego małżonki zdecydowanie i jasno wyjaśnia art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W dniu 12 stycznia 2018 r. uzupełniono wniosek o następujące informacje:

1. Wnioskodawca: B.iJ. W. (z majątku wspólnego) nie jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.
2. Przedmiotowa działka nie była nigdy wykorzystywana w działalności gospodarczej ani żadnej innej, w tym i rolniczej.
3. Z działki będącej przedmiotem wniosku nie były dokonywane dostawy (sprzedaż) produktów rolnych w rozumieniu art. 2 pkt 20 cytowanej w wezwaniu ustawy. Na działce tej rosły przez okres od dnia zakupu do dnia sprzedaży (17 lat) tylko chwasty, które co jakiś czas były ścinane. Działka przez cały czas nie była nigdy wykorzystana nawet do celów rekreacyjnych.
4. Działka opisana we wniosku została nabyta z myślą o przyszłej budowie własnego domku jednorodzinnego.
5. Działka, o której mowa we wniosku, nie była nigdy udostępniana osobom trzecim, nie zawierano żadnych umów ani nie wykorzystywano jej w celach rekreacyjnych przez kogokolwiek, w tym także przez właścicieli.
6. Dla działki tej nigdy nie był sporządzany plan zagospodarowania przestrzennego indywidualnie, to teren po byłych jednostkach radzieckich, który należał i należy do Gminy, Gmina ta posiada od roku 2004 plan zagospodarowania przestrzennego, a działka została nabyta właśnie od tej Gminy. Przeznaczenie dla przedmiotowej działki w planie zagospodarowania przestrzennego budownictwo jednorodzinne.
7. Wnioskodawca nie poniósł jakichkolwiek nakładów w celu przygotowania działki do sprzedaży.
8. Jako zainteresowany sprzedażą tej działki (po 17 latach własności) Wnioskodawca dawał ogłoszenie w Internecie. W innych środkach masowego przekazu jak: prasa, radio, telewizja Wnioskodawca nie dawał i innych działań marketingowych nie prowadził.
9. Z tytułu nabycia działki nie przysługiwało Zainteresowanemu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
   Wyjaśnienie do stwierdzenia nie przysługiwało (na podstawie informacji z US oraz Wydziału Finansowego Urzędu Gminy):
   • działka została nabyta z majątku wspólnego B.iJ. W. jako osób fizycznych, nieprowadzących działalności gospodarczej,
   • sprzedaż działek przez Gminę w roku 2000 nie obejmowała podatku VAT.
10. Działka przeznaczona do sprzedaży nie była wykorzystywana na cele działalności zwolnionej od podatku od towarów i usług ani jakiekolwiek innej.
    Na działce tej rosły przez okres od dnia zakupu do dnia sprzedaży (17 lat) tylko chwasty, które co jakiś czas były ścinane. Działka przez cały czas nie była nigdy wykorzystana nawet do celów rekreacyjnych przez kogokolwiek, w tym nawet przez właścicieli.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy po tak długim okresie (ponad 9 lat) sprzedaż jednej działki obliguje Wnioskodawcę i jego małżonkę do odprowadzenia podatku od towarów i usług (VAT) mimo, że Zainteresowany wraz z współmałżonką nie prowadzili ani nie prowadzą żadnej działalności gospodarczej, nie występują znamiona takiej działalności, nie zachodzi tu nawet zjawisko ciągłości jak określa ustawa dla celów zarobkowych, a działka zostaje sprzedana z majątku wspólnego małżonków?

Zdaniem Wnioskodawcy nie, bowiem ustawa o podatku od towarów i usług wyraźnie określa kto jest podatnikiem podatku od towarów i usług, oraz wyjaśnia pojęcie działalności gospodarczej, a w okresie o którym mowa Zainteresowany i jego małżonka nie prowadzili ani nie prowadzą żadnej działalności gospodarczej, nie występują nawet znamiona takiej działalności, nie zachodzi tu nawet zjawisko sposób ciągły dla celów zarobkowych jak określa to ustawa.

Zatem sprzedaż jednej działki i to z majątku wspólnego małżonków nie powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Gdyby dalej i szerzej próbować rozważać to i można wspomnieć, że wystąpiły też tzw. okresy przedawnienia (ale one nic tu nie wnoszą).

Co do ostatniej działki wolnej jaka mogłaby być ewentualnie kiedyś sprzedana i podciągana pod wszelkie dywagacje, to ostatnie zdanie wyjaśnia tę kwestię.

Zainteresowany nadmienia dodatkowo, że z pozostałych działek 2 (dwie) są zabudowane i zamieszkałe, a jedna jaka została, już wstępnie została zadysponowana przez właścicieli do spadku lub darowizny jedynemu synowi Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Przez towary na mocy art. 2 pkt 6 ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości gruntowej) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Stosownie do treści art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682), zwanej dalej k.r.o., z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez obojga małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 k.r.o., w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 k.r.o., oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 k.r.o., zgoda drugiego małżonka jest potrzebna m.in. do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne, w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości, wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego.

Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 k.r.o., oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem, aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza według art. 15 ust. 2 ustawy obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób kwestię tę rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Zatem w kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży nieruchomości podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Zainteresowanego za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z dnia 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy, jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży, nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie zdaniem Trybunału okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Należy również podkreślić, że ww. sprawy dotyczyły osób fizycznych, które prowadziły działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem od podatku VAT i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego, niezależne od woli tych osób, w grunt pod zabudowę.

Z opisu sprawy wynika, że dniu 29 czerwca 2000 r. Wnioskodawca wspólnie z małżonką (jako osoby fizyczne) na podstawie umowy sprzedaży zakupili od Gminy z majątku wspólnego 8 działek budowlanych (grunt po byłym lotnisku). W dniu 27 stycznia 2006 r. Zainteresowany wraz z współmałżonką sprzedali jedną z 8 działek i w myśl interpretacji wówczas Urzędu Skarbowego Wnioskodawca wspólnie z małżonką zostali zobligowani do odprowadzenia podatku VAT, co uczynili mimo, że Zainteresowany i jego współmałżonka nie zgadzali się z taką interpretacją. W dniu 3 lipca 2006 r. Wnioskodawca wraz z małżonką sprzedali kolejną działkę (drugą), od której również odprowadzili podatek VAT (konsekwencja ówczesnej interpretacji). W dniu 21 czerwca 2007 r. Zainteresowany wspólnie z współmałżonką sprzedali działkę trzecią i VAT również odprowadzili. W dniu 15 kwietnia 2008 r. dochodzi do sprzedaży kolejnej działki (czwartej) i również odprowadzenia podatku VAT. Po tym okresie następuje długa wręcz znacząca przerwa (ponad 9 lat) i w dniu 17 października 2017 r. dochodzi do sprzedaży kolejnej działki z majątku wspólnego za kwotę 106.750 zł. Wnioskodawca (z majątku wspólnego) nie jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Przedmiotowa działka nie była nigdy wykorzystywana w działalności gospodarczej ani żadnej innej, w tym i rolniczej. Z działki będącej przedmiotem wniosku nie były dokonywane dostawy (sprzedaż) produktów rolnych. Na działce tej rosły przez okres od dnia zakupu do dnia sprzedaży (17 lat) tylko chwasty, które co jakiś czas były ścinane. Działka przez cały czas nie była nigdy wykorzystana nawet do celów rekreacyjnych. Działka opisana we wniosku została nabyta z myślą o przyszłej budowie własnego domku jednorodzinnego. Działka, o której mowa we wniosku, nie była nigdy udostępniana osobom trzecim, nie zawierano żadnych umów ani nie wykorzystywano jej w celach rekreacyjnych przez kogokolwiek, w tym także przez właścicieli. Dla działki tej nigdy nie był sporządzany plan zagospodarowania przestrzennego indywidualnie, to teren po byłych jednostkach radzieckich, który należał i należy do Gminy, Gmina ta posiada od roku 2004 plan zagospodarowania przestrzennego, a działka została nabyta właśnie od tej Gminy przeznaczenie dla przedmiotowej działki w planie zagospodarowania przestrzennego budownictwo jednorodzinne. Wnioskodawca nie poniósł jakichkolwiek nakładów w celu przygotowania działki do sprzedaży. Jako zainteresowany sprzedażą tej działki (po 17 latach własności) Wnioskodawca dawał ogłoszenie w Internecie. W innych środkach masowego przekazu jak: prasa, radio, telewizja Wnioskodawca nie dawał i innych działań marketingowych nie prowadził. Z tytułu nabycia działki nie przysługiwało Zainteresowanemu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Wyjaśnienie do stwierdzenia nie przysługiwało (na podstawie informacji z US oraz Wydziału Finansowego Urzędu Gminy):

• działka została nabyta z majątku wspólnego B.iJ. W. jako osób fizycznych, nieprowadzących działalności gospodarczej,
• sprzedaż działek przez Gminę w roku 2000 nie obejmowała podatku VAT.

Ponadto, działka przeznaczona do sprzedaży nie była wykorzystywana na cele działalności zwolnionej od podatku od towarów i usług ani jakiekolwiek innej.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy czynność sprzedaży opisanej nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

W celu wyjaśnienia wątpliwości Zainteresowanego, należy w pierwszej kolejności ustalić, czy w odniesieniu do opisanej czynności sprzedaży nieruchomości, Wnioskodawca będzie działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

W kontekście powyższych rozważań, istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Zainteresowany podejmował działania charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Ocena ta winna przy tym uwzględniać nie tylko samodzielne znaczenie poszczególnych kryteriów kwalifikacji określonych działań jako cech charakteryzujących działalność handlową, ale też brać pod uwagę całokształt tychże działań, ich wzajemne uzupełnianie się i przydatność z punktu widzenia tego rodzaju działalności gospodarczej.

Z przedstawionego opisu sprawy nie wynika zatem taka aktywność Wnioskodawcy, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Zainteresowany nie podjął ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami. Wnioskodawca posiadaną działkę zakupił do majątku wspólnego od Gminy z myślą o przyszłej budowie własnego domu jednorodzinnego. Przedmiotowa działka nie była nigdy wykorzystywana w działalności gospodarczej ani żadnej innej, w tym i rolniczej. Działka, o której mowa we wniosku, nie była nigdy udostępniana osobom trzecim, nie zawierano żadnych umów ani nie wykorzystywano jej w celach rekreacyjnych przez kogokolwiek, w tym także przez właścicieli. Ponadto, Zainteresowany nie poniósł jakichkolwiek nakładów w celu przygotowania działki do sprzedaży. Wnioskodawca wskazał, że ogłaszał sprzedaż działki tylko w Internecie i nie prowadził innych działań marketingowych.

W konsekwencji, brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawcę za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT, nie wystarcza stwierdzić jedynie dostawę towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz okoliczności analizowanej sprawy należy stwierdzić, że sprzedaż nieruchomości będącej przedmiotem wniosku (udziału Wnioskodawcy) nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zainteresowany w przedmiotowej sprawie nie występuje bowiem w charakterze podatnika, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy i w konsekwencji nie jest zobowiązany do zapłaty podatku VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Zaznacza się, że na podstawie art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

W kwestii skutków prawnych, jakie wywołuje interpretacja indywidualna wydana dla Wnioskodawcy, należy stwierdzić, że w myśl art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Mając na uwadze to, że wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego został złożony przez Pana Jana Wilczyńskiego, zaznacza się, że interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla żony Zainteresowanego. Żona Wnioskodawcy, chcąc uzyskać interpretację indywidualną, powinna wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej wydanie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej