Temat interpretacji

Brak prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur korygujących.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 lutego 2018 r. (data wpływu 15 lutego 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 17 kwietnia 2018 r. (data wpływu 23 kwietnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur korygujących oraz terminu jego odliczenia jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur korygujących oraz terminu jego odliczenia. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 17 kwietnia 2018 r. (data wpływu 23 kwietnia 2018 r.) o przedstawienie stanowiska własnego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Spółka w lipcu 2016 r. podpisała umowę leasingu finansowego ze szwajcarską firmą (dalej Leasingodawca) na wycinarkę laserową na okres 48 m-cy (do dnia 31 sierpnia 2020 r.). Dostarczenia maszyny dokonał Leasingodawca. Od Leasingodawcy Spółka otrzymała certyfikat rezydencji określający szwajcarską rezydencję podatkową. Pierwsza faktura wystawiona została dnia 29 lipca 2016 r. nr 1 na wartość opłaty wstępnej i manipulacyjnej na kwotę 29.260,00 Euro ze stawką opodatkowania 0%, którą w tym samym dniu Spółka uregulowała. Następna faktura wystawiona w dniu 9 września 2016 r. dotyczyła już pierwszej raty leasingowej kapitałowej oraz części odsetkowej na ogólną wartość 11.187,00 Euro opodatkowaną ze stawką 0%. Kolejne faktury przychodziły co miesiąc również na wartość 11.187,00 Euro. Spółka co miesiąc od części odsetkowej naliczała i odprowadzała podatek u źródła, zgodnie z postanowieniami zawartymi w umowie. Tak było do grudnia 2017 r., w którym to miesiącu Spółka otrzymała dwie faktury korygujące oraz pismo wyjaśniające, że Leasingodawca dla celów podatku VAT w dniu 1 czerwca 2017 r. zarejestrował się w (). Ponadto w grudniu złożył zgłoszenie aktualizujące VAT-R, w którym jako pierwszy okres rozliczeniowy Leasingodawcy został wskazany miesiąc czerwiec 2013 r.

W związku z tym faktem wystawiono Spółce dnia 14 grudnia 2017 r. fakturę korygującą dotyczącą faktury nr 1 z polskim nr VAT, korygującą opłatę wstępną i manipulacyjną w kwocie 29.260,00 Euro na wartość netto 23.788,62 Euro, VAT 5.471,38 Euro, brutto 29.260,00 Euro.

Druga faktura korygująca również z dnia 14 grudnia 2017 r. dotycząca faktury nr 2 zmieniająca wartość raty leasingowej oraz części odsetkowej w kwocie 11.187,00 Euro na wartość netto 547.767,38 Euro, VAT 125.986,50, brutto 673.753,88 Euro, dokumentująca dostawę wycinarki laserowej. Tym samym w obu przypadkach na fakturach korygujących podatek VAT zgodnie z ustawą przeliczony jest na polską walutę wykazując odpowiednio w pierwszym przypadku wartość 23.929,64 zł, natomiast w drugim kwotę 543.278,97 zł. Na obu fakturach korygujących uzasadnieniem przyczyny korekt jest zastosowanie błędnej stawki VAT oraz wskazanie niepoprawnego nr VAT Leasingodawcy, wykazując jako prawidłowy uzyskany w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy na podstawie otrzymanych faktur korygujących przysługuje Spółce prawo do odliczenia podatku naliczonego i za jaki okres? Ponadto czy prawidłowo zostały wystawione faktury korygujące?

Zdaniem Wnioskodawcy, faktury korygujące powinien wystawić szwajcarski podmiot na wszystkie faktury, które od niego otrzymała Spółka począwszy od opłaty wstępnej i na późniejsze raty kapitałowe z częścią odsetkową aż do grudnia 2017 r. Można byłoby również wystawić jedną fakturę korygującą na wartość wszystkich wcześniej wystawionych faktur dokumentujących raty kapitałowe z częścią odsetkową zerując je, a dopiero później wystawić fakturę przez Leasingodawcę z polskim NIP. Na dzień dzisiejszy Spółka nie ujęła faktur korygujących w swoich księgach rachunkowych gdyż ma wątpliwości co do prawidłowości wystawionych korekt, a tym samym prawa do odliczenia podatku naliczonego. Stąd prośba Spółki o interpretację w tym zagadnieniu. Niemniej Spółka zdaje sobie również sprawę, że miesiąc luty jest ostatnim miesiącem do odliczenia podatku VAT z faktur korygujących dlatego też musi ująć je w swoich księgach pisząc tym samym wyjaśnienie do Urzędu Skarbowego co do złożonej deklaracji VAT za luty z opisaniem odliczenia podatku VAT i informacją o napisanym wniosku o interpretację.

W związku z prośbą o interpretację podatkową w sprawie prawa do odliczenia podatku naliczonego od faktur korygujących od zakupionych usług leasingu finansowego Spółka wyjaśnia, że z otrzymanych w grudniu 2017 r. od Leasingodawcy faktur korygujących dotyczących leasingowanej wycinarki laserowej ma pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego zawartego w ww. fakturach.

Sytuacja jest następująca:

Leasingodawca w związku z weryfikacją swoich rozliczeń z tytułu VAT w Polsce, rozpoznał że dla celów rozliczeń podatku VAT powinien był się zarejestrować w Polsce, a przedmiotowa dostawa winna podlegać opodatkowaniu VAT w Polsce. Dlatego też zgodnie z brzmieniem art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r. Leasingodawca nieposiadający stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terenie Polski, zarejestrował się na potrzeby VAT w (), a tym samym skorygował wcześniej wystawione faktury, naliczył i odprowadził należny podatek VAT do Urzędu Skarbowego.

Tym samym w myśl art. 86 ust. 1 ustawy o VAT polskiemu nabywcy przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT z faktury, o ile oczywiście nabycie towaru lub usługi służy działalności opodatkowanej firmy.

W związku z powyższym w lutym 2018 r. Spółka ujęła korekty faktur (zgodnie z art. 86 ust. 11 ustawy o VAT) odliczając tym samym wartość podatku naliczonego wykazanego w wymienionych korektach.

W związku z powyższym Spółka prosi o dokonanie oceny prawidłowości jej księgowań.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Podstawowa zasada dotycząca możliwości odliczenia podatku naliczonego została sformułowana w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą. Zgodnie z tym przepisem w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Jak stanowi art. 88 ust. 4 ustawy obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Z powołanych przepisów ustawy wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione łącznie określone warunki:

1. towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług,
2. podatnik posiada faktury dokumentujące czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski, na których została wskazana kwota podatku naliczonego,
3. odliczenia dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług.

Przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 1 ustawy).

Zgodnie z art. 2 pkt 3 ustawy przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej ().

Przez sprzedaż stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 2 pkt 31 ustawy przez fakturę rozumie się dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

Dział XI Dokumentacja Rozdział 1 Faktury ustawy reguluje kwestie dotyczące faktur, ich treści, sposobów oraz terminów ich wystawiania &‒ określa sytuacje, w których wystawiona faktura wywołuje skutek prawny.

W art. 106a pkt 1 ustawy & określającym zakres stosowania faktur & ustawodawca wskazał, że przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów.

Przepis art. 106a ustawy określa z terytorialnego punktu widzenia zakres przedmiotowy obowiązku wystawiania faktur. Tym samym formułuje ogólne zasady fakturowania, stanowiąc implementację art. 219a dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) zwanej dalej dyrektywą 2006/112/WE.

Zgodnie z art. 219a dyrektywy 2006/112/WE bez uszczerbku dla art. 244-248 zastosowanie ma, co następuje:

1. Fakturowanie podlega przepisom mającym zastosowanie w państwie członkowskim uznawanym za państwo dostawy towarów lub wykonania usług zgodnie z przepisami tytułu V.
2. W drodze odstępstwa od pkt 1 fakturowanie podlega przepisom mającym zastosowanie w państwie członkowskim, w którym dostawca lub usługodawca ma siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego wykonywana jest dostawa towaru lub świadczona usługa, albo, w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, w państwie członkowskim, w którym dostawca lub usługodawca ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu, w przypadku gdy:
   1. dostawca lub usługodawca nie ma siedziby w państwie członkowskim uznawanym za państwo dostawy towarów lub wykonania usług, zgodnie z przepisami tytułu V, lub gdy jego przedsiębiorstwo w tym państwie członkowskim nie uczestniczy w tej transakcji dostawy towarów lub świadczenia usług w rozumieniu art. 192a, a osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest osoba, której dostarczane są towary lub na rzecz której świadczone są usługi.
      Jednak w przypadku gdy fakturę wystawia nabywca lub usługobiorca (samofakturowanie), stosuje się pkt 1;
   2. uznaje się, że dostawa towarów lub świadczenie usług nie odbywają się wewnątrz Wspólnoty, zgodnie z przepisami tytułu V.

Jak wynika z art. 219a dyrektywy 2006/112/WE zasadą jest, że państwo członkowskie, w którym ma miejsce dostawa towaru lub świadczenie usługi, określa zasady fakturowania. Oznacza to, że fakturowanie podlega przepisom mającym zastosowanie w państwie, na którego terytorium ma miejsce dostawa towaru albo świadczenie usługi. Na gruncie dyrektywy 2006/112/WE istnieją od tej zasady wyjątki zawarte w art. 219a pkt 2 lit. a i b, tj. gdy dostawca/usługodawca nie jest zobowiązany do rozliczenia VAT w państwie uznawanym za miejsce dostawy towaru lub wykonania usługi albo gdy miejsce dostawy towaru lub świadczenia usługi znajduje się poza terytorium Unii Europejskiej.

Art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy stanowi, że podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Zgodnie z art. 106j ust. 1 ustawy w przypadku gdy po wystawieniu faktury:

1. udzielono obniżki ceny w formie rabatu, o której mowa w art. 29a ust. 7 pkt 1,
2. udzielono opustów i obniżek cen, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1,
3. dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań,
4. dokonano zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
5. podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury

&‒ podatnik wystawia fakturę korygującą.

Faktury są dokumentami sformalizowanymi i muszą być wystawiane zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa w tym względzie. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla w sposób prawidłowy zdarzenie gospodarcze, celem faktury jest przede wszystkim udokumentowanie rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych, pełni ona bowiem szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku VAT. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt nabycia określonych towarów lub usług. Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi, a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego.

Jeżeli po wystawieniu faktury wystąpią zdarzenia, mające wpływ na treść wystawionej faktury lub okaże się, że dokument ten zawiera błędy, podatnik wystawia w takim przypadku fakturę korygującą. Zatem faktura korygująca wystawiana jest w celu podania właściwych, prawidłowych i zgodnych z rzeczywistością kwot i innych danych, decydujących o rzetelności wystawionego dokumentu. A zatem, co do zasady, korygowanie treści pierwotnie wystawionej faktury powinno nastąpić poprzez wystawienie przez sprzedawcę faktury korygującej.

W tym miejscu należy podkreślić, że instytucja faktury korygującej ma zastosowanie jedynie do korygowania faktur wystawionych na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisów wydanych na jej podstawie.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka w lipcu 2016 r. podpisała umowę leasingu finansowego ze szwajcarskim Leasingodawcą na wycinarkę laserową na okres 48 m-cy (do dnia 31 sierpnia 2020 r.). Dostarczenia maszyny dokonał Leasingodawca. Pierwsza faktura wystawiona została dnia 29 lipca 2016 r. na wartość opłaty wstępnej i manipulacyjnej na kwotę 29.260,00 Euro ze stawką opodatkowania 0%. Następna faktura wystawiona została w dniu 9 września 2016 r. i dotyczyła już pierwszej raty leasingowej kapitałowej oraz części odsetkowej na ogólną wartość 11.187,00 Euro opodatkowaną ze stawką 0%. Kolejne faktury przychodziły co miesiąc również na wartość 11.187,00 Euro. W grudnia 2017 r. Spółka otrzymała dwie faktury korygujące oraz pismo wyjaśniające, że Leasingodawca dla celów podatku VAT w dniu 1 czerwca 2017 r. zarejestrował się w (). Ponadto w grudniu złożył zgłoszenie aktualizujące VAT-R, w którym jako pierwszy okres rozliczeniowy Leasingodawcy został wskazany miesiąc czerwiec 2013 r. W związku z tym faktem wystawiono Spółce dnia 14 grudnia 2017 r. fakturę korygującą nr 3 dotyczącą faktury nr 1 z polskim nr VAT Leasingodawcy, korygującą opłatę wstępną i manipulacyjną w kwocie 29.260,00 Euro na wartość netto 23.788,62 Euro, VAT 5.471,38 Euro, brutto 29.260,00 Euro. Druga faktura korygująca również z dnia 14 grudnia 2017 r. o nr 4 dotycząca faktury nr 2 zmieniając wartość raty leasingowej oraz części odsetkowej w kwocie 11.187,00 Euro na wartość netto 547.767,38 Euro, VAT 125.986,50, brutto 673.753,88 Euro, dokumentująca dostawę wycinarki laserowej. Na obu fakturach korygujących uzasadnieniem przyczyny korekt jest zastosowanie błędnej stawki VAT oraz wskazanie niepoprawnego nr VAT Leasingodawcy, wykazując jako prawidłowy uzyskany w Polsce.

W okolicznościach niniejszej sprawy Leasingodawca w związku z weryfikacją swoich rozliczeń z tytułu VAT w Polsce rozpoznał, że dla celów rozliczeń podatku VAT powinien był się zarejestrować w Polsce, a przedmiotowa dostawa winna podlegać opodatkowaniu VAT w Polsce. Zatem dla udokumentowania przedmiotowej transakcji Leasingodawca powinien zastosować przepisy obowiązujące w kraju, w którym zostało ustalone miejsce świadczenia przedmiotowej dostawy, a więc przepisy ustawy o podatku od towarów i usług obowiązującej na terytorium Polski. Leasingodawca jednak dla udokumentowania dostawy przedmiotu leasingu na rzecz Spółki wystawił jako polski podatnik dwie faktury korygujące do wcześniej wystawionych faktur jako podmiot szwajcarski.

Wystawione faktury przez podmiot szwajcarski nie spełniają jednak definicji faktur, o których mowa w art. 2 pkt 31 ustawy. Zatem w tym przypadku, nie mogły być one korygowane poprzez wystawienie faktur korygujących, o których mowa w art. 106j ustawy.

Podmiot szwajcarski winien skorygować błędnie wystawione faktury wg przepisów obowiązujących na terytorium Szwajcarii oraz wystawić fakturę zgodnie z przepisami ustawy, obowiązującymi na terytorium kraju dokumentującą dokonaną dostawę towaru (z uwzględnieniem daty jej dokonania).

Tym samym błędnie wystawione przez Leasingodawcę faktury korygujące nie stanowią faktur, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, co oznacza, że Spółka nie będzie miała prawa do odliczenia kwot podatku wynikających z tych faktur. Aby uznać fakturę korygującą za fakturę, o której mowa w ww. przepisie, musi ona korygować fakturę w rozumieniu polskich przepisów (art. 2 pkt 31 ustawy).

Podsumowując, podmiot szwajcarski w przedmiotowej sprawie nieprawidłowo wystawił faktury korygujące, a Spółce nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku na nich wykazanego.

Tym samym oceniając stanowisko Spółki należy stwierdzić, że jest ono nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Ponadto, w sprawie będącej przedmiotem wniosku należy zwrócić uwagę, że analiza załączników dołączonych do wniosku nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie jest uprawniony do oceny prawnej załączników dołączonych przez Wnioskodawcę do wniosku. Zatem tutejszy organ wskazuje, że dokumenty dołączone przez Wnioskodawcę do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia;
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej