Temat interpretacji

Prawo do odliczenia podatku VAT z faktur dotyczących części wspólnej nieruchomości.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 grudnia 2017 r. (data wpływu 11 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT z faktur dotyczących części wspólnej nieruchomości jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT z faktur dotyczących części wspólnej nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Małżonkowie, którzy mają rozdzielność majątkową kupili nieruchomość, gdzie każdy zgodnie z aktem notarialnym jest właścicielem 1/2 nieruchomości (w tym znajdującego się na niej budynku). Każdy z małżonków prowadzi odrębną działalność gospodarczą i w pierwotnym założeniu każdy chciał wprowadzić swoją część do majątku firmy. Tylko mąż jest czynnym podatnikiem VAT. Małżonkowie podzielili się nieruchomością w ten sposób, że każdy zajął osobne piętro budynku i miał przeprowadzić prace wykończeniowe na swój koszt, natomiast koszty części wspólnej miały być fakturowane po połowie. Niestety z uwagi na zmianę sytuacji osobistej małżonków i podjęciem decyzji o rozwodzie, żona zaprzestała jakichkolwiek inwestycji w nieruchomości, zarówno w części wspólnej jak i na swoim piętrze. Mąż znalazł już przyszłego najemcę swojej części budynku i by móc osiągać przychód z najmu opodatkowany stawką 23% musiał zagwarantować najemcy m.in. wykonanie elewacji budynku oraz wykonanie parkingu. Dlatego też, mąż pokrył 100% kosztów dotyczących całej nieruchomości (np. położenie kostki brukowej, wykonanie elewacji budynku), mimo, iż zgodnie z aktem własności należy do niego tylko 1/2 nieruchomości. Było to niezbędne działanie w celu uzyskania przyszłych dochodów. Gdyby te prace nie zostały wykonane nie miałby możliwości wynajęcia pomieszczeń biurowych i osiągania z tego tytułu przychodu. Wykonawcy usług fakturowali całość prac na firmę męża i to on opłacił całość zobowiązań z nich wynikających. W trakcie podziału majątku, mąż chce uzyskać całkowite prawo własności do nieruchomości z uwagi, iż kredyt hipoteczny na ww. nieruchomość jest spłacany wyłącznie przez niego. W takim przypadku wykończy piętro należące obecnie do żony i również przeznaczy je na wynajem. Jeżeli w podziale majątku nie uzyska prawa do całości nieruchomości i stan własności pozostanie niezmieniony to mąż wystawi żonie refakturę na pokrycie 50% kosztów poniesionych przez niego na część wspólną z uwzględnieniem 23% podatku VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w zaistniałej sytuacji mąż miał prawo odliczyć 100% podatku VAT z faktur dotyczących części wspólnej nieruchomości, które poniósł w celu zapewnienia przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, kontaktował się on przed zakupem usług wykończeniowych w budynku z Infolinią Krajowej Informacji Podatkowej, gdzie uzyskał informację, że ma prawo do odliczenia 100% podatku VAT od inwestycji w nieruchomość na podstawie art. 86 ust. VAT z uwagi na fakt, iż wydatek jest konieczny i niezbędy w celu uzyskania dochodu objętego stawką 23% VAT bez względu na własność budynku. Wnioskodawca zgadza się z uzyskaną wcześniej ustną informacją i uważa, iż w zaistniałej sytuacji miał prawo do odliczenia 100% podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późń. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Istnienie związku między nabywanymi towarami i usługami a transakcjami opodatkowanymi podatnika jest traktowane jako niezbędny wymóg powstania prawa do odliczenia podatku również w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.). Stanowisko powyższe znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Z uwagi na konstrukcję podatku od towarów i usług (opartą na zasadzie potrącalności w danej fazie obrotu), podatek ten jest z punktu widzenia jego podatników neutralny, gdyż pełnią oni jedynie rolę płatników, przerzucając jego ekonomiczny ciężar na kolejnych nabywców, czyli finalnie na konsumentów. Możliwość obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związana jest jednak z wykonaniem przez podatnika takich czynności, które podlegają ustawie o podatku od towarów i usług, natomiast jeśli dana czynność ustawie tej nie podlega, to nie powstaje ani obowiązek w zakresie podatku należnego, ani uprawnienie w zakresie podatku naliczonego.

Należy zauważyć, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

Zatem, w podatku od towarów i usług obowiązuje zasada tzw. niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia, nie musi czekać, aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowoprawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Podsumowując, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje czynny, zarejestrowany podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego przez podmiot niebędący czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT oraz w sytuacji, gdy towary i usług nie są w ogóle wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Z opisu sprawy wynika, że Małżonkowie, którzy mają rozdzielność majątkową kupili nieruchomość, gdzie każdy zgodnie z aktem notarialnym jest właścicielem 1/2 nieruchomości (w tym znajdującego się na niej budynku). Każdy z małżonków prowadzi odrębną działalność gospodarczą i w pierwotnym założeniu każdy chciał wprowadzić swoją część do majątku firmy. Tylko mąż jest czynnym podatnikiem VAT. Małżonkowie podzielili się nieruchomością w ten sposób, że każdy zajął osobne piętro budynku i miał przeprowadzić prace wykończeniowe na swój koszt, natomiast koszty części wspólnej miały być fakturowane po połowie. Niestety z uwagi na zmianę sytuacji osobistej małżonków i podjęciem decyzji o rozwodzie, żona zaprzestała jakichkolwiek inwestycji w nieruchomości, zarówno w części wspólnej jak i na swoim piętrze. Mąż znalazł już przyszłego najemcę swojej części budynku i by móc osiągać przychód z najmu opodatkowany stawką 23% musiał zagwarantować najemcy m.in. wykonanie elewacji budynku oraz wykonanie parkingu. Dlatego też, mąż pokrył 100% kosztów dotyczących całej nieruchomości (np. położenie kostki brukowej, wykonanie elewacji budynku), mimo, iż zgodnie z aktem własności należy do niego tylko 1/2 nieruchomości. Było to niezbędne działanie w celu uzyskania przyszłych dochodów. Gdyby te prace nie zostały wykonane nie miałby możliwości wynajęcia pomieszczeń biurowych i osiągania z tego tytułu przychodu. Wykonawcy usług fakturowali całość prac na firmę męża i to on opłacił całość zobowiązań z nich wynikających. W trakcie podziału majątku, mąż chce uzyskać całkowite prawo własności do nieruchomości z uwagi, iż kredyt hipoteczny na w/w nieruchomość jest spłacany wyłącznie przez niego. W takim przypadku wykończy piętro należące obecnie do żony i również przeznaczy je na wynajem. Jeżeli w podziale majątku nie uzyska prawa do całości nieruchomości i stan własności pozostanie niezmieniony to mąż wystawi żonie refakturę na pokrycie 50% kosztów poniesionych przez niego na część wspólną z uwzględnieniem 23% podatku VAT.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że Wnioskodawcy przysługuje prawo do pełnego obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od kosztów poniesionych w związku z remontem części wspólnej nieruchomości, bowiem wydatki te związane są z przyszłymi czynnościami opodatkowanymi odpłatnym najmem całej nieruchomości podlegającym opodatkowaniu podstawową stawką podatku lub odpłatnym najmem części nieruchomości należącej obecnie do Wnioskodawcy oraz opodatkowaną odsprzedażą 50% nakładów poniesionych na części wspólne.

Podsumowując, Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia całości podatku VAT wynikającego z faktur dokumentujących wydatki dotyczące części wspólnej nieruchomości.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Tut. organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone w wydanej interpretacji.

Zauważa się również, iż organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, iż interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej