Temat interpretacji

Brak uznania dłużnika za podatnika w związku ze sprzedażą nieruchomości gruntowej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 maja 2017 r. (data wpływu 6 czerwca 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 lipca 2017 r. (data wpływu 7 lipca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku uznania dłużnika za podatnika w związku ze sprzedażą nieruchomości gruntowej jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku uznania dłużnika za podatnika w związku ze sprzedażą nieruchomości gruntowej.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 7 lipca 2017 r. (data wpływu 7 lipca 2017 r.) o doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku).

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w - w związku z ewentualną sprzedażą nieruchomości, tj. działki Nr 77/7, nr księgi wieczystej , położonej w , woj. , należącej do dłużnika - , zam. , ul. , PESEL: , działając zgodnie z zapisem art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, będąc płatnikiem podatku VAT od dostawy towarów należących do dłużnika, dokonywanej w trybie egzekucji - informuje o aktualnym stanie nieruchomości w celu uzyskania odpowiedzi w zakresie opodatkowania ewentualnej sprzedaży działki podatkiem od towarów i usług.

Dłużnik prowadzi od 9 czerwca 2014 r. działalność gospodarczą w zakresie handlu. Posługuje się numerem identyfikacji podatkowej NIP: i jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Od dnia 30 lipca 2016 r. zgodnie z zapisem CEIDG działalność jest zawieszona.

Przedmiotowa działka została nabyta przez dłużnika w dniu 1 lipca 2015 r. w wyniku darowizny od matki (akt notarialny - Repetytorium ). Mimo usilnych działań Komornik nie uzyskał informacji od dłużnika czy przedmiotowa działka została wprowadzona do majątku firmowego, czy też obecnie stanowi jego osobisty majątek.

Nieruchomość, zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego Gminy części obszaru wsi (uchwała nr ) położona jest w strefie .., tj. tereny usług oraz w granicach strefy ochrony konserwatorskiej zabytku archeologicznego Nr , w księdze wieczystej oznaczona jako grunty rolne. Działka nie nosi żadnych znamion prowadzonej na niej inwestycji (brak mediów, ogrodzenia, naniesień). Ponadto w akcie notarialnym z dnia 22 września 2015 r. Repetytorium o ustanowieniu hipoteki dłużnik nadal oświadcza, że przedmiotowa działka stanowi jego majątek osobisty, bowiem nabył ją do tego majątku będąc żonaty w drodze darowizny, a umów majątkowych małżeńskich rozszerzających wspólność ustawową majątkową małżeńską nie zawierał.

Działka podlegająca sprzedaży w toku postępowania egzekucyjnego w chwili obecnej jest niezabudowana i nie ujawniono na niej w trakcie dokonywana oględzin żadnych upraw. Nie ujawniono na działce prowadzenia działalności gospodarczej. W akcie notarialnym ustanawiającym hipotekę na przedmiotowej nieruchomości dłużnik wskazał, iż działka stanowi jego majątek osobisty bowiem nabył ją do tego majątku w drodze darowizny, a umów majątkowych małżeńskich rozszerzających wspólność ustawową majątkową małżeńską nie zawierał, że nieruchomość nie jest objęta żadnymi umowami najmu i użyczenia, nie jest też objęta ustawowym bądź umownym prawem pierwokupu.

Dłużnik w akcie notarialnym o ustanowieniu hipoteki na działce Nr 77/7 wskazał, iż w ramach współpracy handlowej inny podmiot sp. k. przyznała mu kredyt kupiecki na zakup towarów z odroczonym terminem płatności i hipoteka ta ma służyć zabezpieczeniu zobowiązań na rzecz tej spółki, które istnieją i powstaną w ramach tej współpracy. Przedmiotowa działka nie nosi żadnych znamion przygotowywania jej do sprzedaży (brak mediów, ogrodzenia, naniesień). Dłużnik w CEIDG ma zgłoszoną przeważającą działalność polegającą na magazynowaniu i przechowywaniu pozostałych towarów, Kod PKD 52.10.B. Zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego działka położona jest w strefie 5U, tj. przeznaczenie podstawowe, usługi towarzyszące urządzenia budowlane, parkingi, garaże, place manewrowe, zieleń urządzona oraz obiekty małej architektury, przeznaczenie dopuszczalne: usługi hotelowe z gastronomią, produkcja nieuciążliwa, obiekty usługi komunikacji, drogi wewnętrzne, kioski.

Nabycie przedmiotowej nieruchomości nie podlegało opodatkowaniu podatkiem od darowizny I grupa podatkowa i nieruchomość nabyta do majątku osobistego dłużnika. Brak dowodów, iż na działce były dokonywane transakcje w wyniku których dłużnik miałby prawo korzystać z odliczeń podatku VAT (nabycie darowizna, działka niezagospodarowana, bez znamion poniesienia jakichkolwiek kosztów w związku z jej użytkowaniem w ramach prowadzonej działalności przez dłużnika, czy inwestowania w celu odsprzedaży). Dłużnik ma zawieszoną działalność gospodarczą, jest podatnikiem VAT na podstawie bazy on-line MF. Komornik wskazuje również, iż dłużnik nie współpracuje z komornikiem i nie udostępnia żadnej dokumentacji mogącej wyjaśnić wątpliwości dotyczące obowiązku zapłacenia podatku VAT od planowanej sprzedaży działki. Pismem z dnia 9 marca 2016 r. MF. wskazało, że w takiej sytuacji wątpliwości należy wyjaśnić w drodze interpretacji indywidualnej, gdyż organy pod. dysponują inf.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku ewentualnej sprzedaży nieruchomości gruntowej dłużnik stanie się podatnikiem podatku VAT od tej danej transakcji i czy ewentualna jej sprzedaż przez Komornika będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, dostawa działki jest sprzedażą z osobistego majątku dłużnika i nie stanowi dostawy w ramach zawieszonej działalności gospodarczej, a więc jest zwolniona z podatku od towarów i usług. Przedmiotowa działka nie nosi żadnych znamion, które potwierdzałyby jakiekolwiek inwestycje na niej mające na celu podniesienie jej wartości i przygotowywanie do jej sprzedaży czy wynajmu w ramach działalności. Dłużnik nie prowadzi działalności w zakresie obrotu nieruchomościami.

Zdaniem Komornika dłużnik w okresie posiadania działki nie podejmował aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, na działce nie ma oznak żadnych inwestycji (wydzielenie drogi, uzbrojenie terenu). Nie znajduje się potwierdzenia, by działalność dłużnika przybierała formę profesjonalną w ww. zakresie. Dłużnik mimo, iż jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, to zdaniem Komornika w przypadku sprzedaży działki nie działałaby w takim charakterze w przypadku tej transakcji. Nie ma żadnych dowodów na to, iż na działce były dokonywane transakcje, w wyniku których dłużnik miałby prawo korzystać z odliczeń podatku VAT (nabycie przedmiotowej działki w formie darowizny, działka nie zagospodarowana, bez znamion poniesienia jakichkolwiek kosztów w związku z jej użytkowaniem w ramach działalności gospodarczej czy inwestowania w celu dalszej odsprzedaży).

Według ustaleń Komornika brak jest znamion profesjonalnego zachowania wskazującego na jakiekolwiek formy aktywności dłużnika dokonywane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Ewentualna sprzedaż nieruchomości gruntowej nie będzie wykraczała poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

W związku z tym nie można uznać dłużnika za podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ustawy o podatku VAT w odniesieniu do transakcji sprzedaży działki pochodzącej z jego prywatnego majątku, a co za tym idzie nie ma podstaw do opodatkowania ewentualnej sprzedaży działki podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221), zwanej dalej ustawą, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2016 r. poz. 599, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Z treści powyższego przepisu wynika, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy towaru dokonywanej w trybie egzekucji, w przypadku, gdy wykonuje czynności egzekucyjne. Przez czynność egzekucyjną należy rozumieć każde formalne, oparte na przepisach procesowych, działanie uprawnionego organu egzekucyjnego wywołujące skutek prawny dla prowadzonej egzekucji.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Podatnikiem natomiast, stosownie do treści art. 7 § 1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Przepis art. 30 § 1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa stanowi, że płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

W świetle cyt. wyżej przepisów, płatnikami podatku od towarów i usług (czyli podmiotami zobowiązanymi do obliczania, poboru podatku od podatnika i wpłaty podatku na konto organu podatkowego) mogą być organy egzekucyjne oraz komornicy sądowi. Sytuacja taka ma miejsce, gdy w wykonaniu czynności egzekucyjnych organy te dokonują dostawy towarów należących do podatnika lub przez niego posiadanych z naruszeniem przepisów. Sformułowanie płatnikami oznacza, że organy te nie stają się z tytułu wykonania powyższych czynności podatnikami podatku od towarów i usług, lecz pełnią jedynie rolę płatnika w odniesieniu do podatku należnego z tytułu sprzedanych (zlicytowanych) towarów należących do podatnika, w stosunku do którego toczy się postępowanie egzekucyjne.

Zaznaczenia wymaga, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika - dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika, będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik. Natomiast w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Komornik sądowy pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem, a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych. Jeżeli bowiem dłużnik niesolidnie spłaca swoje zobowiązania i w celu wyegzekwowania należności wszczęto przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, to istnieją podstawy do uznania, że nie uiści również podatku należnego w związku z dostawą dokonaną w ramach egzekucji. Nie bez znaczenia jest także fakt, że podatnik, będący dłużnikiem, zazwyczaj nie otrzymuje kwot uzyskanych przez organ egzekucyjny ze sprzedaży towarów w wykonaniu czynności egzekucyjnych. Prawdopodobne jest zatem, że podatnik nie posiada innych środków finansowych umożliwiających uiszczenie należnego podatku. Ustanowienie organu egzekucyjnego płatnikiem zapewnia odprowadzenie należnego podatku przez organ przeprowadzający dostawę w ramach czynności egzekucyjnych.

Na podstawie art. 106c ustawy, faktury dokumentujące dostawę towarów, o której mowa w art. 18, z tytułu której na dłużniku ciąży obowiązek podatkowy, wystawiają w imieniu i na rzecz dłużnika:

1. organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji;
2. komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego.

Zatem komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, i do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Należy więc przyjąć, że na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości gruntowej (działki), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Oznacza, to że dostawa towarów, w tym gruntów, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Przyjęcie, że dany podmiot, sprzedając grunt, działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

Działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Jeżeli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód i jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności nie noszą znamion działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie, to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2, podmiotu dokonującego tych czynności nie można uznać za podatnika VAT.

Pojęcia podatnik i działalność gospodarcza, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy, które są implementacją art. 9 ust. 1 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L. 347 z 11 grudnia 2006 r., str. 1, z późn. zm.), podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Jednocześnie, w art. 12 ust. 1 lit. b) powołanej Dyrektywy wskazano, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności dostawy terenu budowlanego. Teren budowlany to każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie (art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE).

Opodatkowaniu VAT podlega, na podstawie art. 2 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE, odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.

Z przytoczonych regulacji wynika, że podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te winny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie.

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Dostawa towarów (np. gruntów) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT co do zasady mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi przeciwko dłużnikowi postępowanie egzekucyjne. Przedmiotem egzekucji jest nieruchomość, tj. działka Nr 77/7, należąca do dłużnika, który prowadzi od 9 czerwca 2014 r. działalność gospodarczą w zakresie handlu i jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Od dnia 30 lipca 2016 r. zgodnie z zapisem CEIDG działalność jest zawieszona. Przedmiotowa działka jak wskazał Wnioskodawca została nabyta przez dłużnika w dniu 1 lipca 2015 r. w wyniku darowizny od matki. Mimo usilnych działań Komornik nie uzyskał informacji od dłużnika czy przedmiotowa działka została wprowadzona do majątku firmowego, czy też obecnie stanowi jego osobisty majątek. Ponadto w akcie notarialnym z dnia 22 września 2015 r. Repetytorium o ustanowieniu hipoteki dłużnik nadal oświadcza, że przedmiotowa działka stanowi jego majątek osobisty, bowiem nabył ją do tego majątku będąc żonaty w drodze darowizny, a umów majątkowych małżeńskich rozszerzających wspólność ustawową majątkową małżeńską nie zawierał. Działka podlegająca sprzedaży w toku postępowania egzekucyjnego w chwili obecnej jest niezabudowana i nie ujawniono na niej w trakcie dokonywana oględzin żadnych upraw. Nie ujawniono na działce prowadzenia działalności gospodarczej. Nieruchomość nie jest objęta żadnymi umowami najmu i użyczenia. Przedmiotowa działka nie nosi żadnych znamion przygotowywania jej do sprzedaży (brak mediów, ogrodzenia, naniesień). Brak dowodów, iż na działce były dokonywane transakcje w wyniku których dłużnik miałby prawo korzystać z odliczeń podatku VAT (nabycie darowizna, działka niezagospodarowana, bez znamion poniesienia jakichkolwiek kosztów w związku z jej użytkowaniem w ramach prowadzonej działalności przez dłużnika, czy inwestowania w celu odsprzedaży). Nadto dłużnik w akcie notarialnym o ustanowieniu hipoteki na działce Nr 77/7 wskazał, iż w ramach współpracy handlowej inny podmiot sp. k. przyznała mu kredyt kupiecki na zakup towarów z odroczonym terminem płatności i hipoteka ta ma służyć zabezpieczeniu zobowiązań na rzecz tej spółki, które istnieją i powstaną w ramach tej współpracy.

W świetle powyższego, aby wyjaśnić wątpliwości Wnioskodawcy należy ustalić, czy w okolicznościach niniejszej sprawy dłużnik będzie działał w charakterze podatnika VAT zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy.

Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Jak wyjaśniono wyżej odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie majątku prywatnego nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. Majątek prywatny to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca, gdyż dłużnik w żaden sposób nie wykorzystywał posiadanych nieruchomości do celów osobistych. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np.: wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Odnosząc przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe do obowiązujących w sprawie przepisów prawa, stwierdzić należy, że nabycie w drodze darowizny przez dłużnika nieruchomości do majątku osobistego i jak wskazał Wnioskodawca nie ujawnienie na działce prowadzenia działalności gospodarczej nie może przesądzać o tym, że automatycznie w przedmiotowej sprawie sprzedaż działki nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Istotne znaczenie będą miały bowiem okoliczności towarzyszące faktycznemu wykorzystaniu przedmiotowej działki, a także działania, które ewentualnie podejmował dłużnik w związku ze sprzedażą nieruchomości.

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem tut. Organu, w przedmiotowej sprawie występują przesłanki powodujące konieczność uznania dłużnika za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy.

Przedstawione okoliczności sprawy wskazują, że przedmiotowa działka jest związana i wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, bowiem dłużnik w akcie notarialnym o ustanowieniu hipoteki na działce Nr 77/7 wskazał, iż w ramach współpracy handlowej inny podmiot sp. k. przyznała mu kredyt kupiecki na zakup towarów z odroczonym terminem płatności i hipoteka ta ma służyć zabezpieczeniu zobowiązań na rzecz tej spółki, które istnieją i powstaną w ramach tej współpracy.

Mając zatem na uwadze ww. okoliczność sprawy nie można uznać, że czynność sprzedaży ww. działki należy traktować jako zbycie majątku osobistego, w związku z którym dłużnik nie występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, mając na uwadze przedstawiony opis sprawy i obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa należy stwierdzić, że planowana przez Komornika dostawa przedmiotowej działki Nr 77/7 należącej do dłużnika będzie zgodnie z art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy dostawą dokonywaną przez podatnika w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Z uwagi na powyższe, w tej konkretnej sytuacji nie można uznać, że przedmiotem dostawy będą składniki majątku osobistego dłużnika, a sprzedaż przedmiotowej nieruchomości gruntowej będzie stanowiła realizację prawa do rozporządzania majątkiem osobistym.

Z uwagi na powyższe rozważania należy stwierdzić, że sprzedaż przez Wnioskodawczynię niezabudowanej nieruchomości gruntowej, o której mowa we wniosku, będzie wypełniała definicję działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, a dłużnik, w związku z tą sprzedażą, będzie występował w charakterze podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. W konsekwencji, sprzedaż tej nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku uznania dłużnika za podatnika w związku ze sprzedażą nieruchomości gruntowej należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego zdarzenia przyszłego i nie potwierdza urzędowo faktów podanych we wniosku..

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej