Temat interpretacji

D E C Y Z J A

Dyrektor Izby Skarbowej w Gdańsku, działając na podstawie:

• art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U nr 8, poz. 60 z 2005r.),

Po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 26 września 2005r. wniesionego na postanowienie Naczelnika Trzeciego Urzędu Skarbowego w Gdańsku nr PP/443-77/05 z dnia 19 września 2005r. w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług odnośnie przelewu wierzytelności

• odmawia zmiany postanowienia będącego przedmiotem zażalenia.

U Z A S A D N I E N I E

Pismem z dnia 30 czerwca 2005r. uzupełnionym dnia 22 lipca 2005r. oraz 5 sierpnia 2005r. podatnik - Wspólnota Mieszkaniowa, zwrócił się o udzielenie informacji o zakresie stosowania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług odnośnie przelewu wierzytelności.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Jak wynika z treści złożonych pism oraz dołączonych do nich dokumentów, Gmina jest jednym z właścicieli lokali we Wspólnocie. Gmina posiadała wobec Wspólnoty dług z tytułu kosztów zarządu nieruchomością wspólną oraz wydatków związanych z utrzymaniem lokali Gminnych (opłat za świadczenia: woda, ścieki, nieczystości itp.).

W grudniu 2003 roku w wyniku porozumienia zawartego z Gminą, Wspólnota sprzedała istniejący dług Gminy na rzecz firmy austriackiej - zawarto umowę przelewu wierzytelności. Ceną sprzedaży jest wartość długu Gminy, na którą składają się: niezapłacone zaliczki na koszty zarządu nieruchomością wspólną, opłaty za świadczenia, odsetki.

Podatnik wystąpił z zapytaniem, czy transakcja sprzedaży wierzytelności winna być objęta 22% podatkiem od towarów i usług.

Podatnik wyraził własne stanowisko, zgodnie z którym, usługa skupu długów, usługi faktoringu i inne podobne usługi finansowe objęte są zgodnie z ustawą o podatku od towarów i usług podatkiem VAT w wysokości 22%

Wątpliwości Wspólnoty powstały na gruncie przepisów ustawy o własności lokali i orzecznictwa sądowego (czy Zarząd Wspólnoty był uprawniony do zawierania umowy sprzedaży długów) oraz ustawy o zamówieniach publicznych (przy zawieraniu umowy nie zastosowano procedury wynikającej z tej ustawy).

Postanowieniem nr PP/443-77/05 z dnia 19 września 2005r. Naczelnik Trzeciego Urzędu Skarbowego w Gdańsku stwierdził, iż stanowisko podatnika przedstawione we wniosku z dnia 30 czerwca 2005r. uzupełnionym dnia 22 lipca 2005r. oraz 5 sierpnia 2005r. jest nieprawidłowe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego.

W uzasadnieniu postanowienia wskazano, iż w opisanej przez Podatnika sprawie przedmiot transakcji stanowił przelew własnych wierzytelności Wspólnoty, dokonanych na rzecz osoby trzeciej. Przelew wierzytelności nastąpił w dniu 19 grudnia 2003 roku, zatem oceny, czy czynność ta podlega opodatkowaniu podatkiem VAT dokonano w oparciu o przepisy podatkowe obowiązujące w dacie zaistnienia zdarzenia, tj. w oparciu o ustawę z dnia 8 stycznia 1993 roku o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zmianami) zwaną dalej ustawą.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają czynności wymienione w art. 2 cytowanej ustawy. Sprzedaż wierzytelności nie jest wymieniona jako czynność opodatkowana. Także art. 4 cytowanej ustawy definiując towar nie wymienia wierzytelności. W rozumieniu przepisów prawa cywilnego wierzytelność nie jest towarem lecz prawem majątkowym.

Sprzedaż wierzytelności stanowi natomiast odpłatne świadczenie usług w rozumieniu cytowanej ustawy o VAT (art. 4 pkt 2) w przypadku, gdy podatnik w ramach prowadzonej przez siebie działalności nabywa cudze wierzytelności w celu ich dalszej odsprzedaży. Podatnik dokonuje wówczas obrotu wierzytelnościami, który mieści się w zakresie "usług pośrednictwa finansowego".

W przypadku natomiast, gdy podatnik zbywa wierzytelności własne, wynikające z wcześniej zawartych umów, których był stroną - nie świadczy on usług pośrednictwa finansowego. Sprzedaż wierzytelności własnych nie jest zatem usługą w rozumieniu art. 4 pkt 2 cytowanej ustawy.

Skoro sprzedaż wierzytelności własnych nie stanowi sprzedaży towaru ani odpłatnego świadczenia usług, tym samym nie mieści się w zakresie dyspozycji art. 2 cytowanej ustawy stanowiącego o przedmiocie opodatkowania - jest zatem wyłączona spod działania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym.

Jednocześnie wskazano, że organy podatkowe nie są właściwe do orzekania o nieważności umów cywilnoprawnych, zatem oceny czy umowa przelewu wierzytelności wywiera określone skutki prawne - Wspólnota winna dokonać w oparciu o przepisy prawa cywilnego.

Pismem z dnia 26 września 2005r. Wspólnota Mieszkaniowa złożyła zażalenie na w/w postanowienie, wnosząc jednocześnie o uchylenie interpretacji oraz o udzielenie pisemnej interpretacji co do sposobu zastosowania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług w przedmiotowej sprawie.

W uzasadnieniu zażalenia podatnik podnosi, iż przedmiotem zbycia na rzecz banku były zaległe niewypłacone zaliczki Gminy z tytułu kosztów zarządu nieruchomością wspólną, które istotnie można zakwalifikować jako wierzytelność Wspólnoty wobec Gminy. Oprócz tych wierzytelności w ramach tej samej umowy przedmiotem zbycia były również długi Gminy z tytułu opłat za tzw. świadczenia, tj. za wodę i odprowadzania ścieków, za wywóz nieczystości. Opłaty te, zdaniem podatnika, jako związane z korzystaniem z lokali, są wierzytelnościami dostawców świadczeń. Potwierdzenie tego stanowiska stanowi wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 22 lutego 2001r. IAca 1309/2000. ponadto wskazano, iż w świetle powołanego orzeczenia wspólnoty umowa dotycząca sprzedaży wierzytelności, nie będących faktycznie wierzytelnościami wspólnoty pozostaje w sprzeczności z przepisami ustawy o własności lokali.

Dyrektor Izby Skarbowej w Gdańsku, po weryfikacji przedmiotowego postanowienia, stwierdza co następuje.

W przedstawionym przez podatnika stanie faktycznym umowa dotycząca cesji wierzytelności została zawarta w dniu 15 grudnia 2003 roku, zatem ocena, czy czynność ta jest opodatkowana podatkiem VAT podlega regulacjom obowiązującym w dacie zaistnienia zdarzenia, tj. w oparciu o ustawę z dnia 8 stycznia 1993 roku o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zmianami).

Zgodnie z art. 2 ust. 1 cytowanej ustawy opodatkowaniu podlega sprzedaż towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium RP.

Przeniesienie wierzytelności następuje (w myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego) na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności. Istotą przelewu wierzytelności jest umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność.

Sprzedaż wierzytelności nie jest sprzedażą towaru. Wierzytelność będąca prawem majątkowym w rozumieniu przepisów prawa cywilnego, nie jest bowiem towarem zgodnie z definicją z art. 4 ust. 1 cytowanej ustawy.

Sprzedaż wierzytelności stanowi natomiast odpłatne świadczenie usług (art. 4 ust. 2 cytowanej ustawy) w przypadku gdy podatnik w ramach prowadzonej przez siebie działalności nabywa cudze wierzytelności w celu ich dalszej odsprzedaży lub windykacji. Podatnik dokonuje wówczas obrotu wierzytelnościami, który mieści się w zakresie pojęciowym "usług pośrednictwa finansowego" tj. podatnik świadczy usługi o charakterze finansowym.

W przypadku natomiast, gdy podatnik zbywa wierzytelności własne, wynikające z wcześniej zawartych umów, których był stroną - nie świadczy on usług pośrednictwa finansowego. Sprzedaż wierzytelności własnych nie jest zatem usługą w rozumieniu art. 4 pkt 2 cytowanej ustawy.

W przedstawionym stanie faktycznym Podatnik wskazał, że Gmina posiadała w stosunku do Wspólnoty dług z tytułu kosztów zarządu nieruchomością wspólną oraz wydatków związanych z utrzymaniem lokali Gminnych. Zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego w opisanym stosunku zobowiązaniowym Wspólnota występuje jako wierzyciel, Gmina zaś jako dłużnik. Uprawnienia wierzyciela określa się jako wierzytelność, a obowiązki dłużnika - jako dług. Prawne skutki przelewu wierzytelności polegają więc na tym, że prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności. Zatem sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, albowiem właściwość, uprawnienia wierzyciela i obowiązki dłużnika pozostają bez zmian, gdyż w wyniku umowy cesji wierzytelności zmienia się tylko wierzyciel. W rozpatrywanej sprawie mamy zatem do czynienia z przelewem wierzytelności (dokonanych przez Wspólnotę na rzecz osoby trzeciej) stanowiącej wierzytelność własną Wspólnoty.

Odnosząc się do argumentów podatnika zawartych w zażaleniu, iż długi gminy tj. opłaty za wodę, odprowadzanie ścieków, wywóz nieczystości, stanowią w rzeczywistości wierzytelności dostawców tych świadczeń, stwierdzić należy, iż nie znajduje on odzwierciedlenia w przedstawionych dokumentach. Jak wynika z umowy z dnia 15 grudnia 2003r. zawartej pomiędzy Wspólnotą a Bankiem Kommunalkredit AG z Austrii, zgodnie z § 2 przedmiotowej umowy sprzedawca przenosi na kupującego (przelew) tytułem sprzedaży całość wierzytelności przysługujących mu wobec Dłużnika. Nie ma tutaj rozgraniczenia na poszczególne tytuły przysługujących roszczeń, przedmiotowa umowa obejmuje całość wierzytelności, która przysługuje Sprzedawcy (Wspólnocie Mieszkaniowej) i nie jest obciążona żadnymi prawami osób trzecich. Ponadto stwierdzić należy, iż gdyby jakiekolwiek części wierzytelności stanowiły odrębne roszczenia innych podmiotów (jak twierdzi podatnik - dostawców świadczeń) to nie mogły by być one przedmiotem umowy zawartej miedzy Wspólnotą Mieszkaniową a podmiotem nabywającym wierzytelność.

Jednocześnie należy wskazać, iż kwestia dotycząca prawidłowości zawartej umowy nie została uregulowana przepisami ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, zatem ocena prawidłowości zawartej umowy w świetle przepisów ustawy o własności lokali nie należy do kompetencji organów podatkowych.

Skoro sprzedaż wierzytelności własnych nie stanowi sprzedaży towaru ani odpłatnego świadczenia usług, tym samym nie mieści się w zakresie dyspozycji art. 2 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym stanowiącego o przedmiocie opodatkowania - jest zatem wyłączona spod działania przepisów tej ustawy.

W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej w Gdańsku, Naczelnik Trzeciego Urzędu Skarbowego w Gdańsku dokonał prawidłowej oceny stanowiska wnioskującego w odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego. Stąd - zgodnie z przepisem art. 14 b § 5 pkt. 1 ustawy ordynacja podatkowa, organ odwoławczy, uznając, iż zażalenie podatnika nie zasługuje na uwzględnienie, postanowił jak w sentencji decyzji.

Decyzja niniejsza jest ostateczna w toku instancji.