Temat interpretacji

Wnioskodawca jako podmiot, który posiada swoje miejsce zamieszkania za granicą, a prowadzi czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce, będzie musiał od każdego obrotu odprowadzić podatek VAT. Nie ma w tym przypadku znaczenia wysokość osiąganych obrotów ze sprzedaży.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 września 2017 r. (data wpływu 15 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku świadczonych przez Wnioskodawcę usług dzierżawy gruntu - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie w zakresie zwolnienia od podatku świadczonych przez Wnioskodawcę usług dzierżawy gruntu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca od 1981 r. zamieszkuje wraz z żoną w Niemczech. Wnioskodawca posiada dwa obywatelstwa: polskie i niemieckie, a emeryturę otrzymuje w Niemczech. Wnioskodawca w Polsce posiada grunt po rodzicach i przebywa często w Polsce. Grunt położony w Polsce Wnioskodawca dzierżawi na potrzeby rekreacyjne (pod domki campingowe) i płaci podatek dochodowy zryczałtowany w wysokości 8,5%. Dochód roczny z przychodów wynosi ok. 15.000,00 zł.

Wnioskodawca od miesiąca maja 2004 r. nie korzysta ze zwolnienia VAT w Polsce.

Zwolnienie, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy, dotyczy tych podatników, którzy nie przekroczyli sprzedaży w poprzednim roku podatkowym ponad limit podany w ustawie. Natomiast w art. 113 ust. 13 pkt 3 ustawy podano, że z tego zwolnienia nie mogą korzystać podatnicy niemający siedziby lub miejsca zamieszkania na terytorium kraju.

W związku z tym zapisem i po konsultacjach w Urzędzie Skarbowym , od miesiąca maja 2004 r. do chwili obecnej Wnioskodawca płaci podatek VAT 23%.

Obecny zapis art. 113 ust. 13 pkt 3 ustawy brzmi: nieposiadający siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju (...) i brak jest zapis: lub miejsca zamieszkania na terytorium kraju.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca słusznie w tym stanie prawnym płaci podatek VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie powinien On płacić podatku VAT, ponieważ miejsce zamieszkania nie ma w tym przypadku znaczenia, a obroty osiągnięte z najmu nie przekraczają limitu podanego w ustawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usługi w rozumieniu art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ponadto, zgodnie z art. 96 ust. 1 ustawy o VAT podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne (...).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca na stałe mieszka poza terenem Polski, w Niemczech. Wnioskodawca w Polsce posiada grunt po rodzicach, który to dzierżawi na potrzeby rekreacyjne (pod domki campingowe) i płaci podatek dochodowy zryczałtowany w wysokości 8,5%. Dochód roczny z przychodów wynosi ok. 15.000,00 zł. Wnioskodawca od miesiąca maja 2004 r. nie korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług w Polsce.

Wątpliwości Wnioskodawcy wiążą się z ustaleniem, czy Wnioskodawca, w związku z prowadzoną w Polsce działalnością polegającą na dzierżawie gruntu na potrzeby rekreacyjne (pod domki campingowe), może korzystać ze zwolnienia od podatku o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 r., zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Stosownie do art. 113 ust. 13 pkt 3 ustawy o VAT zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Z przepisu tego wynika, że czynności wykonywane przez osoby nieposiadające siedziby działalności gospodarczej na terenie kraju zawsze podlegają opodatkowaniu VAT Polsce. Jednocześnie w przypadku osoby fizycznej miejsce siedziby jest zrównane z miejscem zamieszkania.

Wnioskodawca jako osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania poza Polską - jest podmiotem nieposiadającym siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju zrównanej z miejscem zamieszkania zgodnie z ww. regulacjami ustawy o VAT. Z kolei dzierżawa gruntu na potrzeby rekreacyjne - pod domki campingowe, zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy, stanowi działalność gospodarczą, która obejmuje czynności polegające na wykorzystywaniu towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dzierżawa gruntu na potrzeby rekreacyjne - pod domki campingowe, stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Wobec tego, Wnioskodawca jest podatnikiem dokonującym czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT zobowiązanym do opodatkowania wykonywanej usługi na terytorium Polski, gdyż wykonuje jedną z wymienionych w art. 5 ustawy o VAT czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

W związku z tym należy zauważyć, że art. 113 ust. 13 pkt 3 ustawy o VAT wyklucza w omawianej sprawie zastosowanie zwolnienia z podatku VAT określonego w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT. Tym samym Wnioskodawca jako podmiot, który posiada swoje miejsce zamieszkania za granicą, a prowadzi czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce, będzie musiał od każdego obrotu odprowadzić podatek VAT. Nie ma w tym przypadku znaczenia wysokość osiąganych obrotów ze sprzedaży.

W konsekwencji, z uwagi na fakt, że Wnioskodawca nie posiadając miejsca zamieszkania w Polsce i wykonując jednocześnie czynności podlegające opodatkowaniu VAT w Polsce, podlega opodatkowaniu tym podatkiem, z zastrzeżeniem że nie może korzystać ze zwolnienia o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy.

Zatem nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że nie powinien On płacić podatku VAT, ponieważ miejsce zamieszkania nie ma w tym przypadku znaczenia, a obroty osiągnięte z najmu nie przekraczają limitu podanego w ustawie.

Odnosząc się do kwestii zmiany z dniem 1 lipca 2011 r. przepisu art. 113 ust. 13 pkt 3 ustawy, należy wskazać, że zmiana ta miała na celu zawężenie kręgu podmiotów które nie mogą korzystać z preferencji zwolnienia od podatku wykonywanej działalności gospodarczej ze względu na wysokość osiąganej sprzedaży, jedynie do podatników prowadzących działalność gospodarczą (tj. wykorzystujących towary w sposób ciągły dla celów zarobkowych). Zmiana ta nie ma przełożenia na sytuację prawno-podatkową Wnioskodawcy, gdyż jak wskazano wyżej jest on osobą prowadzącą działalność gospodarczą na terytorium kraju w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym, w zakresie zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej