Temat interpretacji

Czy Miastu w opisanym powyżej stanie faktycznym przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z wydatków, które poniesione zostały przez Miasto na remonty i modernizacje w/w obiektów budowlanych ?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2, § 6 i § 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Miasta, przedstawione we wniosku z dnia 11 stycznia 2011 r. (data wpływu 17 stycznia 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 marca 2011 r. (data wpływu 29 marca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z wydatków poniesionych na remonty i modernizację obiektów budowlanych jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 stycznia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z wydatków poniesionych na remonty i modernizację obiektów budowlanych. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 25 marca 2011 r. (data wpływu 29 marca 2011 r.) o doprecyzowanie stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Miasto () jest miastem na prawach powiatu i jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu umów cywilnoprawnych.

Miasto na podstawie zawartej umowy wydzierżawiło Spółce z o.o. (), stanowiące własność Miasta, nieruchomości zabudowane budynkami mieszkalnymi. W niektórych z nich są także lokale użytkowe, ale zdecydowana większość to lokale mieszkalne. Dzierżawca uiszcza na rzecz wydzierżawiającego comiesięczny czynsz dzierżawny, do którego doliczany jest podatek od towarów i usług. Nieruchomości te wydzierżawione zostały Spółce celem uzyskiwania przez nią, przychodów w postaci czynszów z wynajmu lokali. W ten sposób Miasto realizuje swoje zadanie ustawowe. Umowa dzierżawy, co wynika jednoznacznie z jej treści, ma stanowić jednocześnie tytuł prawny dla dzierżawcy do ponoszenia wszelkiego rodzaju kosztów gospodarowania zasobem mieszkaniowym i lokalami użytkowymi. Dzierżawca zobowiązany jest do utrzymywania przedmiotu dzierżawy w stanie niepogorszonym, przy normalnym z niego korzystaniu. W szczególności zobowiązany jest do dokonywania niezbędnych jego przeglądów, napraw, konserwacji wynikających z bieżącej eksploatacji przedmiotu dzierżawy oraz remontów w zakresie drobnych nakładów, do wysokości uzyskanego dochodu z przedmiotu dzierżawy w danym roku. Dla Spółki stanowi podstawę do uzyskiwania przychodów w postaci czynszów z najmu. Zatem wyłącznie Spółka () wynajmuje nieruchomości mieszkalne na cele mieszkaniowe zaspokajając potrzeby mieszkaniowe najemców.

Miasto () zobowiązane jest do ponoszenia kosztów remontów i modernizacji przedmiotu dzierżawy, których zakres rzeczowy określa szczegółowo załącznik nr 5 do umowy dzierżawy.

W piśmie z dnia 25 marca 2011 r., będącym uzupełnieniem wniosku wskazano, że obiekty budowlane, o których mowa we wniosku, oddane w dzierżawę przez Miasto mają charakter mieszany. Są to bloki mieszkalno-użytkowe oraz kamienice, w których - biorąc pod uwagę całą powierzchnię użytkową - około 93% stanowią mieszkania, a 7% niemieszkalne lokale użytkowe o różnym przeznaczeniu.

W związku z zapytaniem dotyczącym rodzaju zadania ustawowego, realizowanego przez Miasto w związku z przekazaniem nieruchomości Spółce z o. o. na podstawie umowy dzierżawy Wnioskodawca wskazał, iż odpowiedź na tak sformułowane pytanie nie może być jednoznaczna. Miasto jako osoba prawna podmiot prawa własności - jest właścicielem różnego rodzaju mienia określonego jako mienie komunalne. Nieruchomości zarówno zabudowane, jak i niezabudowane tworzą tzw. zasób nieruchomości (art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami). Obowiązkiem i zadaniem wynikającym z ww. ustawy jest gospodarowanie tym zasobem. Art. 12 stanowi, iż organy, o których mowa w art. 11, działające za Skarb Państwa i jednostkę samorządu terytorialnego, są zobowiązane do gospodarowania nieruchomościami w sposób zgodny z zasadami prawidłowej gospodarki. Z kolei art. 13 określa sposób gospodarowania tym zasobem. A zatem np. nieruchomości mogą być przedmiotem obrotu. W szczególności nieruchomości mogą być przedmiotem sprzedaży, zamiany i zrzeczenia się, oddania w użytkowanie wieczyste, najem lub dzierżawę, użyczenie, oddanie w trwały zarząd, a także mogą być obciążone ograniczonymi prawami rzeczowymi, wnoszone jako wkłady niepieniężne (aporty) do spółek, przekazywane jako wyposażenie tworzonych przedsiębiorstw państwowych oraz jako majątek tworzonych fundacji. Ustawa przewiduje także inne formy gospodarowania.

Wniosek o interpretację obejmuje zatem realizację zadania polegającego na gospodarowaniu zasobem nieruchomości gminnych, w tym przypadku - nieruchomości zabudowanych. Jest to także - jednakże tylko pośrednia forma realizacji zadania określonego w przepisach ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266 ze zm.). Zgodnie z art. 4 ust. 1 tej ustawy tworzenie warunków do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych wspólnoty samorządowej należy do zadań własnych gminy. Z kolei w myśl ust 2 tegoż przepisu gmina, na zasadach i w wypadkach przewidzianych w ustawie, zapewnia lokale socjalne i lokale zamienne, a także zaspokaja potrzeby mieszkaniowe gospodarstw domowych o niskich dochodach. Gmina wykonuje zadania, o których mowa w ust. 1 i 2, wykorzystując mieszkaniowy zasób gminy lub w inny sposób.

Gmina realizuje zatem powyższe zadanie wydzierżawiając gminny zasób nieruchomości o charakterze mieszkalnym i użytkowym Spółce z o.o., która zawiera na tej podstawie umowy najmu: zwolnione od podatku VAT lub opodatkowane w zależności od rodzaju lokalu i jego przeznaczenia.

Wszystkie wydatki poniesione przez Miasto na remonty i modernizacje obiektów budowlanych, o których mowa we wniosku, są udokumentowane fakturami VAT wystawionymi na Miasto (), czyli Wnioskodawcę.

Wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na remonty i modernizację obiektów budowlanych, z uwagi na to, że dotyczą, obiektów oddanych w dzierżawę, opodatkowaną podstawową stawką podatkową, zdaniem Wnioskodawcy są związane w całości z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Miastu w opisanym powyżej stanie faktycznym przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z wydatków, które poniesione zostały przez Miasto na remonty i modernizacje ww. obiektów budowlanych ...

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym Miastu, jako wydzierżawiającemu i uzyskującemu z tytułu czynszu dzierżawnego przychody opodatkowane podatkiem VAT, przysługuje prawo do pomniejszenia podatku należnego z tego tytułu, o podatek naliczony zawarty w kosztach remontu i modernizacji zasobu mieszkaniowego.

Istotą wątpliwości Wnioskodawcy uzasadniającą konieczność wystąpienia z przedmiotowym wnioskiem jest ewentualna możliwość korzystania ze zwolnienia od podatku czynszu dzierżawnego uzyskiwanego przez Miasto z uwagi na treść art. 43 ust 1 pkt 1 ustawy o podatku VAT, który zwalnia od tego podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do tej ustawy. W poz. 4 załącznika nr 4 do ustawy o VAT znajdują się zaklasyfikowane do grupowania PKWiU ex 70.20.11 - usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym na własny rachunek, z wyłączeniem wynajmu lokali w budynkach mieszkalnych na cele inne niż mieszkaniowe. Ewentualne zatem zwolnienie czynszu dzierżawnego od podatku VAT skutkowałoby brakiem prawa do odliczenia. Zdaniem Wnioskodawcy, w tym przypadku jednak czynsz dzierżawny nie podlega zwolnieniu.

Otóż, według objaśnienia zamieszczonego pod ww. załącznikiem do ustawy oznaczenie ex" oznacza, że nie dotyczy ono całego grupowania, lecz tylko określonej usługi z danego grupowania PKWiU. Biorąc zatem pod uwagę te objaśnienia oraz treść wyłączenia wskazującego na cele najmu lub dzierżawy, należy stwierdzić, że zwolnienie od podatku VAT obejmuje wyłącznie usługi wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe. Natomiast zwolnienie od VAT nie obejmuje usług wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele inne niż mieszkaniowe. Treść tej pozycji wskazuje zatem jednoznacznie, że aby wynajmowana lub wydzierżawiana nieruchomość była zwolniona od podatku VAT, musi spełnić łącznie dwa warunki:

• po pierwsze musi mieć ona charakter mieszkalny,
• po drugie musi być wynajmowana lub wydzierżawiana na cele mieszkaniowe.

Niewątpliwie nie można przyjąć, iż nieruchomości wydzierżawione zostały przez Miasto Spółce () Sp. z o.o. na cele mieszkaniowe. Nieruchomości wydzierżawione zostały Spółce celem prowadzenia działalności gospodarczej i uzyskiwania przez nią, przychodów w postaci czynszów z wynajmu lokali. W ten sposób Miasto jednocześnie realizuje swoje zadania ustawowe. Umowa, co wynika jednoznacznie z jej treści, ma stanowić tytuł prawny do ponoszenia wszelkiego rodzaju kosztów administrowania zasobem mieszkaniowym i lokalami użytkowymi, zawierania wszelkiego rodzaju umów niezbędnych dla prawidłowej gospodarki tym zasobem i utrzymywania go w jak najlepszym stanie technicznym. Dla Spółki stanowi podstawę do uzyskiwania przychodów w postaci czynszu najmu, które pobiera we własnym imieniu i na własny rachunek.

Niewątpliwie zatem wyłącznie Spółka () wynajmuje nieruchomości mieszkalne na cele mieszkaniowe zaspokajając potrzeby mieszkaniowe najemców.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższego wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Tut. Organ podkreśla jednak, że ustawodawca umożliwił podatnikom skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Nadmienia się, że w art. 88 ust. 3a ustawy wskazano, iż nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne m. in. w przypadku, gdy:

1. sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi:
   1. wystawionymi przez podmiot nieistniejący lub nieuprawniony do wystawiania faktur lub faktur korygujących,
   2. w których kwota podatku wykazana na oryginale faktury lub faktury korygującej jest różna od kwoty wykazanej na kopii;
2. transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 powołanego art. 15 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Według art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z kolei zgodnie z § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2010 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 246, poz. 1649), zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W zakresie zatem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych, jednostka samorządu terytorialnego nie może korzystać ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w § 13 ust. 1 pkt 12 ww. rozporządzenia Ministra Finansów.

Z przepisu art. 91 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592 ze zm.) wynika, że prawa powiatu przysługują miastom, które w dniu 31 grudnia 1998 r. liczyły więcej niż 100.000 mieszkańców, a także miastom, które z tym dniem przestały być siedzibami wojewodów, chyba, że na wniosek właściwej rady miejskiej odstąpiono od nadania miastu praw powiatu, oraz tym, którym nadano status miasta na prawach powiatu, przy dokonywaniu pierwszego podziału administracyjnego kraju na powiaty.

W myśl art. 92 ust. 1 ustawy o samorządzie powiatowym, funkcje organów powiatu w miastach na prawach powiatu sprawuje rada miasta i prezydent miasta. Miasto na prawach powiatu jest gminą wykonującą zadania powiatu na zasadach określonych w tej ustawie (art. 92 ust. 2 tejże ustawy). Ustrój i działanie organów miasta na prawach powiatu, w tym nazwę, skład, liczebność oraz ich powoływanie i odwoływanie, a także zasady sprawowania nadzoru określa ustawa o samorządzie gminnym (art. 92 ust. 3 powołanej ustawy).

Z powyższego wynika, że miasto na prawach powiatu jest gminą, której ustawodawca dodatkowo przypisał wykonywanie zadań powiatu.

Stosownie do art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. Zadania własne gminy obejmują sprawy m.in. ładu przestrzennego, gospodarki nieruchomościami, ochrony środowiska i przyrody oraz gospodarki wodnej, gminnego budownictwa mieszkaniowego (art. 7 ust. 1 pkt 1 i pkt 7 ww. ustawy).

W myśl art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.), zasobami nieruchomości są nieruchomości, które stanowią przedmiot własności Skarbu Państwa, gminy, powiatu lub województwa i nie zostały oddane w użytkowanie wieczyste, oraz nieruchomości będące przedmiotem użytkowania wieczystego Skarbu Państwa, gminy, powiatu lub województwa.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, z zastrzeżeniem wyjątków wynikających z przepisów niniejszej ustawy oraz odrębnych ustaw, organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościami jest starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, a organami reprezentującymi jednostki samorządu terytorialnego są ich organy wykonawcze.

Na podstawie art. 12 ustawy o gospodarce nieruchomościami, organy, o których mowa w art. 11, działające za Skarb Państwa i jednostkę samorządu terytorialnego, są zobowiązane do gospodarowania nieruchomościami w sposób zgodny z zasadami prawidłowej gospodarki.

Z kolei jak wynika z przepisu art. 13 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, z zastrzeżeniem wyjątków wynikających z ustaw, nieruchomości mogą być przedmiotem obrotu. W szczególności nieruchomości mogą być przedmiotem sprzedaży, zamiany i zrzeczenia się, oddania w użytkowanie wieczyste, w najem lub dzierżawę, użyczenia, oddania w trwały zarząd, a także mogą być obciążane ograniczonymi prawami rzeczowymi, wnoszone jako wkłady niepieniężne (aporty) do spółek, przekazywane jako wyposażenie tworzonych przedsiębiorstw państwowych oraz jako majątek tworzonych fundacji.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Miasto () jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług i wydzierżawia Spółce z o.o. (), stanowiące własność Miasta nieruchomości, zabudowane budynkami mieszkalnymi. Są to bloki mieszkalno-użytkowe oraz kamienice, w których około 93% stanowią mieszkania, a 7% niemieszkalne lokale użytkowe o różnym przeznaczeniu. Dzierżawca () sp. z o.o. uiszcza na rzecz wydzierżawiającego Wnioskodawcy comiesięczny czynsz dzierżawny, do którego doliczany jest podatek od towarów i usług. Nieruchomości te wydzierżawione zostały Spółce () celem uzyskiwania przez nią, przychodów w postaci czynszów z wynajmu lokali. Umowa dzierżawy, co wynika jednoznacznie z jej treści, ma stanowić tytuł prawny dla dzierżawcy do ponoszenia wszelkiego rodzaju kosztów gospodarowania zasobem mieszkaniowym i lokalami użytkowymi. Dzierżawca zobowiązany jest do utrzymywania przedmiotu dzierżawy w stanie niepogorszonym, przy normalnym z niego korzystaniu, w tym do dokonywania niezbędnych jego przeglądów, napraw, konserwacji oraz remontów w zakresie drobnych nakładów, do wysokości uzyskanego dochodu z przedmiotu dzierżawy w danym roku. Dla Spółki umowa dzierżawy stanowi podstawę do uzyskiwania przychodów w postaci czynszów z najmu. Natomiast Miasto jest zobowiązane do ponoszenia kosztów remontów i modernizacji nieruchomości wskazanych w załączniku do przedmiotowej umowy.

Jak wskazuje Wnioskodawca, wyłącznie dzierżawca, czyli Spółka () wynajmuje nieruchomości mieszkalne na cele mieszkaniowe zaspokajając w ten sposób potrzeby mieszkaniowe najemców. Natomiast Wnioskodawca, poprzez wydzierżawienie tych nieruchomości realizuje w ten sposób swoje zadania ustawowe, m.in. polegające na gospodarowaniu zasobem nieruchomości gminnych, w tym przypadku - nieruchomości zabudowanych. Jest to także - jednakże tylko pośrednia forma realizacji zadania określonego w przepisach ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 4 ust. 1 tej ustawy tworzenie warunków do zaspakajania potrzeb mieszkaniowych wspólnoty samorządowej należy do zadań własnych gminy. Z kolei w myśl ust 2 tegoż przepisu gmina, na zasadach i w wypadkach przewidzianych w ustawie, zapewnia lokale socjalne i lokale zamienne, a także zaspokaja potrzeby mieszkaniowe gospodarstw domowych o niskich dochodach. Gmina wykonuje zadania, o których mowa w ust. 1 i 2, wykorzystując mieszkaniowy zasób gminy lub w inny sposób.

Wszystkie wydatki poniesione na remonty i modernizację obiektów budowlanych, o których mowa we wniosku, udokumentowane są fakturami VAT wystawionymi na Miasto. Ponadto wskazano, iż wydatki na remonty i modernizację obiektów budowlanych, z uwagi na to, że dotyczą, obiektów oddanych w dzierżawę opodatkowaną podstawową stawką VAT, są związane w całości z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT.

Odnosząc się do przedstawionego wyżej opisu stanu faktycznego, należy się odwołać do regulacji wynikających z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Stosownie do przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, o której mowa wyżej, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Ponadto według art. 8 ust.1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust.1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, że przekazanie Spółce () praw do używania i czerpania pożytków z przedmiotu umowy dzierżawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, jako odpłatne świadczenie usług. Ponadto, przedmiotowe czynności generują podatek należny, bowiem jak wskazał Wnioskodawca z tytułu dzierżawy obiektów stosowana jest podstawowa stawka podatku VAT.

Stwierdzić zatem należy, że jeżeli w rozpatrywanej sprawie, wydatki na remonty i modernizację przedmiotowych budynków, mają związek w całości z czynnościami opodatkowanymi, Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur dokumentujących przedmiotowe zakupy, z uwzględnieniem ograniczeń zawartych w art. 88 ustawy.

Wskazuje się ponadto, że stosownie do przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie stanu faktycznego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego stanu faktycznego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Co istotne, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem zapytania Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w treści wniosku, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności prawidłowości zastosowania podstawowej stawki podatku VAT z tytułu dzierżawy nieruchomości zabudowanych budynkami mieszkalnymi na rzecz Spółki z o.o. ().

Ponadto należy wskazać, iż analiza załączników dołączonych do wniosku o wydanie interpretacji w indywidualnej sprawie nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym, Minister Finansów nie jest uprawniony do oceny załączników dołączonych do wniosku, a niniejszą interpretację wydano jedynie w oparciu o stan faktyczny w nim przedstawiony.

Jednocześnie, w związku z odniesieniem się przez Zainteresowanego we wniosku do załącznika nr 4 do ustawy, tut. Organ informuje, że z dniem 1 stycznia 2011 r. weszła również w życie ustawa z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 226, poz. 1476). Przepisy nowelizacji uchyliły załącznik nr 4 do ustawy, zawierający wykaz usług zwolnionych od podatku, który w pozycji 4 wymieniał jako zwolnione usługi w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym na własny rachunek, z wyłączeniem wynajmu lokali w budynkach mieszkalnych na cele inne niż mieszkaniowe (ex 70.20.11) i przeniosły uregulowania dotyczące tej tematyki do treści ustawy. Zasadnicze znaczenie ma w tym przypadku dodanie do art. 43 ust. 1 ustawy punktu 36, zgodnie z którym, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z kolei z dniem 6 kwietnia 2011 r. rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2010 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 246, poz. 1649) zastąpiono rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu