Temat interpretacji

w zakresie prawa do zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 0%

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 lipca 2019 r. (data wpływu 25 lipca 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia według daty wpływu - 2 sierpnia 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 0% jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 0%.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia według daty wpływu - 2 sierpnia 2019 r. poprzez złożenie pełnomocnictwa.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca od dnia 01.01.2019 r. prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie handlu art. przemysłowymi. Jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług niekorzystającym ze zwolnienia od tego podatku. Obrót i kwoty podatku należnego są rejestrowane przy użyciu kasy rejestrującej. Wnioskodawca zamierza dokonywać sprzedaży oferowanych przez siebie towarów obywatelom państw spoza Unii Europejskiej (gł. obywatele Rosji i Ukrainy). Towary te będą przez podróżnych wywożone z terenu UE. Wnioskodawca zamierza, korzystając z procedury Tax Free dokonywać - po spełnieniu warunków określonych w art. 127 ust. 1 - 5 oraz art. 129 Ustawy o VAT - zwrotu podatku podróżnym. Wnioskodawca - z definicji - nie może w roku 2019 spełnić wymogu sformułowanego w art. 127 ust. 6 Ustawy o VAT (kryterium obrotu w roku poprzedzającym). Wnioskodawca nie zamierza podpisywać umowy z żadnym podmiotem, o którym mowa w art. 127 ust. 8 Ustawy o VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanej sytuacji, przy spełnieniu wszystkich wymogów określonych w rozdziale 6 Ustawy o VAT, tj. w szczególności opisane powyżej oraz oznakowaniu miejsca zwrotu, poinformowaniu Naczelnika właściwego US o miejscu dokonywania zwrotu, posiadaniu potwierdzonego dowodu wywozu towaru poza obszar UE i pozostałe, a przy niespełnieniu tylko warunku obrotu w roku poprzedzającym sformułowanego w art. 127 ust. 6 Ustawy o VAT Wnioskodawca będzie miał prawo zastosowania stawki VAT 0% dla tej sprzedaży?

Zdaniem Wnioskodawcy, niespełnienie tylko wymogu sformułowanego w art. 127 ust. 6 Ustawy o VAT, tj. kryterium obrotu w roku poprzedzającym nie pozbawia Wnioskodawcy prawa do zastosowania dla tak zrealizowanej sprzedaży stawki 0% - przy spełnieniu pozostałych wymogów ustawowych. W tej kwestii wypowiedział się ETS, który wskazał, że przepis art. 127 ust. 6 polskiej Ustawy o VAT stoi w sprzeczności z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE. W tej sytuacji Wnioskodawca może zastosować stawkę 0% VAT dla sprzedaży zrealizowanej w opisany powyżej sposób wywodząc to prawo bezpośrednio z Dyrektywy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 126 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, osoby fizyczne niemające stałego miejsca zamieszkania na terytorium Unii Europejskiej, zwane dalej podróżnymi, mają prawo do otrzymania zwrotu podatku zapłaconego przy nabyciu towarów na terytorium kraju, które w stanie nienaruszonym zostały wywiezione przez nie poza terytorium Unii Europejskiej w bagażu osobistym podróżnego, z zastrzeżeniem ust. 3 oraz art. 127 i 128.

W myśl ust. 2 powołanego artykułu, stałe miejsce zamieszkania, o którym mowa w ust. 1 ustala się na podstawie paszportu lub innego dokumentu stwierdzającego tożsamość.

Warunki, które musi spełnić sprzedawca aby dokonywać zwrotu podatku na rzecz podróżnych zostały wymienione w art. 127 ustawy.

Według art. 127 ust. 1 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 maja 2019 r.), zwrot podatku, o którym mowa w art. 126 ust. 1, przysługuje w przypadku zakupu towarów u podatników, zwanych dalej sprzedawcami, którzy:

1. są zarejestrowani jako podatnicy podatku oraz
2. prowadzą ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących, oraz
3. zawarli umowy w sprawie zwrotu podatku przynajmniej z jednym z podmiotów, o których mowa w ust. 8.

Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się w przypadku, gdy sprzedawca dokonuje zwrotu podatku podróżnemu (art. 127 ust. 2 ustawy).

Stosownie do art. 127 ust. 3 ustawy, sprzedawcami nie mogą być podatnicy, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9.

Przepis art. 127 ust. 4 ustawy stanowi, że sprzedawcy są obowiązani:

1. poinformować naczelnika urzędu skarbowego na piśmie, że są sprzedawcami;
2. zapewnić podróżnym pisemną informację o zasadach zwrotu podatku w czterech językach: polskim, angielskim, niemieckim i rosyjskim;
3. oznaczyć punkty sprzedaży znakiem informującym podróżnych o możliwości zakupu w tych punktach towarów, od których przysługuje zwrot podatku;
4. poinformować naczelnika urzędu skarbowego o miejscu, gdzie podróżny dokonujący u nich zakupu towarów może odebrać podatek, oraz z kim mają zawarte umowy o zwrot podatku, i przedłożyć kopie tych umów.

Na podstawie art. 127 ust. 5 ustawy, zwrot podatku podróżnym jest dokonywany w złotych przez sprzedawcę lub przez podmioty, których przedmiotem działalności jest dokonywanie zwrotu, o którym mowa w art. 126 ust. 1. Zwrot podatku jest dokonywany w formie wypłaty gotówkowej lub polecenia przelewu, czeku rozrachunkowego lub karty płatniczej.

Sprzedawcy, o których mowa w ust. 5, mogą dokonywać zwrotu, o którym mowa w art. 126 ust. 1, pod warunkiem że ich obroty za poprzedni rok podatkowy wyniosły powyżej 400.000 zł oraz że dokonują zwrotu podatku wyłącznie w odniesieniu do towarów nabytych przez podróżnego u tego sprzedawcy (art. 127 ust. 6 ustawy).

Według art. 127 ust. 7 ustawy, przepis ust. 6 stosuje się również w przypadku, gdy sprzedawca nie spełnia warunku dotyczącego wysokości obrotów, o którym mowa w tym przepisie, jednakże wyłącznie w odniesieniu do sprzedaży dokonanej podróżnemu w roku podatkowym, w którym spełniał ten warunek.

W art. 128 ust. 1 ustawy wskazano, że zwrot podatku może być dokonany, jeżeli podróżny wywiózł zakupiony towar poza terytorium Unii Europejskiej nie później niż w ostatnim dniu trzeciego miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonał zakupu.

Z kolei art. 128 ust. 2 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 maja 2019 r.) stanowi, iż podstawą do dokonania zwrotu podatku jest przedstawienie przez podróżnego dokumentu wystawionego przez sprzedawcę, na którym urząd celno-skarbowy potwierdził stemplem zaopatrzonym w numerator wywóz towarów. Do dokumentu powinien być przymocowany wystawiony przez sprzedawcę paragon z kasy rejestrującej.

Przepis art. 129 ust. 1 ustawy stanowi, że do dostawy towarów, od których dokonano zwrotu podatku podróżnemu, sprzedawca stosuje stawkę podatku 0%, pod warunkiem że:

1. spełnił warunki, o których mowa w art. 127 ust. 4 pkt 1 i 4, oraz
2. przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument określony w art. 128 ust. 2, zawierający potwierdzenie wywozu tych towarów poza terytorium Unii Europejskiej;
3. posiada dokumenty, określone odrębnymi przepisami, potwierdzające dokonanie zwrotu kwoty tego podatku - w przypadku gdy zwrot podatku został dokonany w formie polecenia przelewu, czeku rozrachunkowego lub karty płatniczej.

Otrzymanie przez podatnika dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej w terminie późniejszym niż określony w ust. 1 pkt 2, nie później jednak niż przed upływem 10 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dokonano dostawy, upoważnia podatnika do dokonania korekty podatku należnego od tej dostawy w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym podatnik otrzymał ten dokument (art. 129 ust. 2 ustawy).

Przytoczone regulacje odpowiadają zapisom Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.).

I tak, w rozdziale 6, zatytułowanym Zwolnienia w eksporcie, w tytule IX ww. dyrektywy, zawarto art. 146 ust. 1 lit. b), który stanowi, że państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych poza terytorium Wspólnoty przez nabywcę lub na rzecz nabywcy niemającego siedziby na terytorium danego państwa, z wyłączeniem towarów transportowanych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia w paliwo i ogólnego zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz samolotów turystycznych lub wszelkich innych środków transportu służących do celów prywatnych.

Według art. 147 ust. 1 dyrektywy, w przypadku gdy dostawa towarów, o której mowa w art. 146 ust. 1 lit. b), dotyczy towarów przewożonych w bagażu osobistym podróżnych, zwolnienie to ma zastosowanie wyłącznie po spełnieniu następujących warunków:

1. podróżny nie ma miejsca zamieszkania na terytorium Wspólnoty;
2. towary zostaną przetransportowane poza terytorium Wspólnoty przed końcem trzeciego miesiąca następującego po miesiącu, w którym dostawa została dokonana;
3. całkowita wartość dostawy, wraz z VAT, przekracza kwotę 175 [EUR] lub równowartość tej kwoty w walucie krajowej ustalaną raz w roku przy zastosowaniu kursu wymiany obowiązującego w pierwszym dniu roboczym października ze skutkiem od 1 stycznia roku następnego.

Państwa członkowskie mogą jednakże zwolnić dostawę, której całkowita wartość jest niższa od kwoty przewidzianej w akapicie pierwszym lit. c).

Stosownie do ust. 2 cyt. artykułu, do celów ust. 1 przez podróżnego niemającego siedziby we Wspólnocie rozumie się podróżnego, którego stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu nie znajduje się na terytorium Wspólnoty. W takim przypadku przez stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu rozumie się miejsce wskazane jako takie w paszporcie, dowodzie osobistym lub każdym innym dokumencie potwierdzającym tożsamość uznanym za ważny przez państwo członkowskie, na którego terytorium odbywa się dostawa.

Dowód wywozu stanowi faktura lub inny zastępujący ją dokument, potwierdzony przez urząd celny, przez który towary zostały wywiezione ze Wspólnoty.

Każde państwo członkowskie przekazuje Komisji wzory pieczęci, jakie stosuje w celu wydania potwierdzenia, o którym mowa w akapicie drugim. Komisja przekazuje te informacje organom podatkowym w pozostałych państwach członkowskich.

Zgodnie z art. 273 dyrektywy, państwa członkowskie mogą nałożyć inne obowiązki, jakie uznają za niezbędne dla zapewnienia prawidłowego poboru VAT i zapobieżenia oszustwom podatkowym, pod warunkiem równego traktowania transakcji krajowych i transakcji dokonywanych między państwami członkowskimi przez podatników oraz pod warunkiem, że obowiązki te, w wymianie handlowej między państwami członkowskimi, nie będą prowadzić do powstania formalności związanych z przekraczaniem granic.

Możliwość przewidziana w akapicie pierwszym nie może zostać wykorzystana do nałożenia dodatkowych obowiązków związanych z fakturowaniem poza obowiązkami, które zostały określone w rozdziale 3.

Należy wskazać, że w dniu 28 lutego 2018 r. zapadł wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) w sprawie C-307/16 Stanisław Pieńkowski przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Lublinie, zgodnie z którym art. 131, art. 146 ust. 1 lit. b) oraz art. 147 i 273 Dyrektywy Rady 2006/112/WE należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym, wedle których w ramach dostaw na eksport towarów przewożonych w bagażu osobistym podróżnych, sprzedawca będący podatnikiem powinien osiągnąć minimalny pułap obrotów za poprzedni rok podatkowy lub zawrzeć umowę z podmiotem uprawnionym do zwrotu podatku od wartości dodanej podróżnym, jeżeli sam brak poszanowania tych warunków skutkuje ostatecznym pozbawieniem prawa do zwolnienia tej dostawy z podatku.

W orzeczeniu tym Trybunał zauważył, iż z przepisów dyrektywy, a w szczególności z terminu wysyłane, użytego w art. 146 ust. 1 lit. b) wynika, że eksport towarów następuje, a zwolnienie dostawy na eksport ma zastosowanie, gdy prawo do rozporządzania tym towarem jak właściciel zostanie przekazane nabywcy, a dostawca wykaże, że towar został wysłany lub przetransportowany poza Unię, i że w następstwie tej wysyłki lub tego transportu opuścił fizycznie terytorium Unii. Jednakże, w przypadku gdy dostawa towarów, o której mowa w art. 146 ust. 1 lit. b) dyrektywy VAT, dotyczy towarów przewożonych w bagażu osobistym podróżnych, zwolnienie to ma zastosowanie wyłącznie po spełnieniu dodatkowych warunków przewidzianych w art. 147 owej dyrektywy.

W tym kontekście TSUE stwierdził: (29) () ani brzmienie art. 146 ust. 1 lit. b), ani brzmienie art. 147 dyrektywy VAT nie przewidują warunku, że podatnik powinien osiągnąć minimalny pułap obrotów za poprzedni rok podatkowy lub, w braku spełnienia tego warunku, zawrzeć umowę z podmiotem uprawnionym do zwrotu VAT podróżnym, aby możliwe było zastosowanie zwolnienia w eksporcie przewidzianego w owym art. 146 ust. 1 lit. b). (30) Ponadto warunki przewidziane w art. 147 dyrektywy VAT dotyczą jedynie nabywców spornych towarów i nie odnoszą się do sprzedawców tych towarów. (31) W konsekwencji zastosowanie art. 146 ust. 1 lit. b) i art. 147 dyrektywy VAT nie może być uzależnione od poszanowania warunków ustanowionych w przepisach krajowych rozpatrywanych w postępowaniu głównym, których nieprzestrzeganie skutkuje ostatecznym pozbawieniem podatnika prawa do zwolnienia w eksporcie. () (33) () w ramach wykonywania uprawnień przyznanych na mocy art. 131 i 273 państwa członkowskie muszą przestrzegać ogólnych zasad prawa wchodzących w skład porządku prawnego Unii, do których należą w szczególności zasady pewności prawa, proporcjonalności i ochrony uzasadnionych oczekiwań (wyrok z dnia 19 grudnia 2013 r., BDV Hungary Trading, C 563/12, EU:C:2013:854, pkt 29 i przytoczone tam orzecznictwo). () (36) () wedle wyjaśnień przedstawionych przez sąd odsyłający, warunek dotyczący obowiązku osiągnięcia przez podatnika minimalnego pułapu obrotów za poprzedni rok podatkowy nie ma charakteru bezwzględnego, ponieważ wówczas, gdy ów pułap nie zostanie osiągnięty, podatnik ma możliwość skorzystania ze zwolnienia poprzez zawarcie umowy z podmiotem uprawnionym do zwrotu VAT podróżnym. (37) Należy jednak wskazać w tym względzie, że brak poszanowania owego warunku skutkuje odmową zwolnienia w eksporcie nawet wówczas, gdy są spełnione warunki skorzystania z tego zwolnienia przewidziane w art. 146 ust. 1 lit. b) i art. 147 dyrektywy VAT. (38) Tymczasem Trybunał orzekł już, że w sytuacji gdy zostanie wykazane, że warunki zwolnienia w eksporcie określone w art. 146 ust. 1 lit. b) dyrektywy VAT, w szczególności wywóz danych towarów z obszaru celnego Unii, są spełnione, od takiej dostawy nie jest należny VAT. W takich okolicznościach nie zachodzi już zasadniczo ryzyko oszustwa podatkowego lub utraty wpływów z podatków mogące uzasadnić opodatkowanie danej transakcji (wyrok z dnia 19 grudnia 2013 r., BDV Hungary Trading, C 563/12, EU:C:2013:854, pkt 40).

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca od dnia 01.01.2019 r. prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie handlu art. przemysłowymi. Jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług niekorzystającym ze zwolnienia od tego podatku. Obrót i kwoty podatku należnego są rejestrowane przy użyciu kasy rejestrującej. Wnioskodawca zamierza dokonywać sprzedaży oferowanych przez siebie towarów obywatelom państw spoza Unii Europejskiej (gł. obywatele Rosji i Ukrainy). Towary te będą przez podróżnych wywożone z terenu UE. Wnioskodawca zamierza, korzystając z procedury Tax Free dokonywać - po spełnieniu warunków określonych w art. 127 ust. 1 - 5 oraz art. 129 Ustawy o VAT - zwrotu podatku podróżnym. Wnioskodawca - z definicji - nie może w roku 2019 spełnić wymogu sformułowanego w art. 127 ust. 6 Ustawy o VAT (kryterium obrotu w roku poprzedzającym). Wnioskodawca nie zamierza podpisywać umowy z żadnym podmiotem, o którym mowa w art. 127 ust. 8 Ustawy o VAT.

Analiza przedstawionych we wniosku okoliczności faktycznych, oraz brzmienia powołanych przepisów prawa, przy uwzględnieniu treści cyt. orzeczenia TSUE C-307/16, prowadzi do stwierdzenia, że w sytuacji gdy jak wskazał Wnioskodawca będą spełnione warunki określone w art. 127 ust. 1 - 5 oraz art. 129 ustawy, przy jednoczesnym niespełnieniu warunku obrotu, o którym mowa w art. 127 ust. 6 ustawy, to Zainteresowany będzie miał prawo do zastosowania 0% stawki podatku VAT dla tej sprzedaży.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego zdarzenia przyszłego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Okoliczność, że Wnioskodawca będzie spełniał warunki określone w art. 127 ust. 1 - 5 oraz art. 129 ustawy przyjęto jako element opisu sprawy. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej