Temat interpretacji

uznanie przedstawionej transakcji za eksport towarów

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 czerwca 2012 r. (data wpływu 18 czerwca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania przedstawionej transakcji za eksport towarów jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 czerwca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie uznania przedstawionej transakcji za eksport towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

W dniu 22 czerwca 2011 r. Wnioskodawca dokonał sprzedaży swojego wyrobu tj. osłonki białkowej, kontrahentowi w Rosji na warunkach FCA. Na tą okoliczność została wystawiona faktura eksportowa. Towar został przygotowany do wysyłki i pozostawiony w magazynie F do dyspozycji nabywcy. Nabywca odebrał towar z magazynu za pośrednictwem przewoźnika i tym samym przejął odpowiedzialność za towar. W tym momencie także nastąpiło przeniesienie własności towaru na kontrahenta spoza Unii, tj. fizyczne władztwo nad tym towarem jak i wszelkie ryzyka związane z jego ewentualną utratą czy uszkodzeniem. W takim stanie faktycznym sprawa ryzyka transportu oraz wszelkie inne formalności i koszty związane z odprawą celną, ubezpieczeniem towaru itp. spoczywały na nabywcy. Zgodnie z zaleceniami Wnioskodawcy kierowca - spedytor był obowiązany rozpocząć procedurę wywozu w Urzędzie Celnym na terenie RP. Niestety nie zastosował się do wskazówek i dokonał odprawy celnej na terenie Litwy. Z otrzymanego w dniu 17 maja 2012 roku od litewskiej agencji celnej UAB "Vinges Transsphere logistika", komunikatu IE599 wynika, że zgłoszenie towaru do procedury wywozu nastąpiło w urzędzie celnym położonym na terenie Litwy. Został tam nadany numer mrn, na podstawie którego została dokonana odprawa celna. Potwierdzeniem tej odprawy jest komunikat IE 599. Wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej, zgodnie z powyższym komunikatem nastąpił w dniu 05.07.2011 r. Wnioskodawca nie posiada dokumentu celnego potwierdzającego rozpoczęcie procedury wywozu na terytorium Polski.

Należność za towar została zapłacona przedpłatą, przed odbiorem towaru z magazynu zakładu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w sytuacji gdy, procedura wywozu towaru rozpoczęła się na terenie innego niż Polska, państwa członkowskiego Unii Europejskiej tj. Litwy, Spółka prawidłowo przyjęła, że spełniony został warunek wywozu towaru poza granicę Wspólnoty i zastosowała stawkę podatkową 0% (zero) dla tej dostawy. Wnioskodawca posiada potwierdzenie wywozu poza granice Unii Europejskiej (komunikat IE599) w formie elektronicznej. Posiada także potwierdzenie dokonania odprawy celnej przez Litewską agencję celną UAB "VINGES TRANSSPHERE LOGISTIKA" i wystawienie dla niej komunikatu IE599. Potwierdzenie to wydał Urząd Celny w Wilnie.

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy ustawy o podatku od towarów i usług definiujące eksport nie zawierają wymogu rozpoczęcia procedury celnej wywozu na terenie Polski. Art. 2 pkt 8 ustawy nie wspomina o wywozie towarów objętych procedurą wywozu na terytorium kraju lecz o wywozie towarów z terytorium kraju. Podobnie przepisy dyrektywy w sprawie VAT nie uzależniają uznania dostawy za eksport, od wywozu towarów z terytorium konkretnego państwa członkowskiego (art. 146 ust. 1 lit. a i b). Biorąc powyższe pod uwagę, zdaniem Wnioskodawcy można przyjąć, iż eksportem jest wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Unii w wykonaniu dostawy towarów, nawet jeśli towary zostaną objęte procedurą wywozu w innym państwie unijnym, pod warunkiem posiadania potwierdzenia wywozu dokonanego przez urząd celny określony w przepisach celnych. Zdaniem Wnioskodawcy najistotniejsze jest to, że wywóz towarów następuje z terytorium Polski poza terytorium Wspólnoty. Bez znaczenia jest natomiast fakt, czy towary opuszczając terytorium RP są przemieszczane bezpośrednio poza terytorium Wspólnoty, czy też po opuszczeniu kraju są w ramach jednej czynności wywożone poza terytorium Wspólnoty przez terytoria innych państw członkowskich.

Powyższa sytuacja zachodzi w przypadku wysyłki towaru opisanej w niniejszym wniosku. Wnioskodawca dokonał sprzedaży towaru na warunkach FCA. W efekcie wraz z wydaniem towaru z magazynu zakładu doszło do dostawy towarów o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, gdyż kontrahent spoza UE nabył prawo do rozporządzenia towarami jak właściciel (nabył fizyczne władztwo nad towarem i przeszły na niego wszelkie ryzyka związane z towarem). Tym samym dostawa ta miała miejsce już na terenie Polski, a późniejszy wywóz towarów z terytorium kraju pozwala na przyjęcie, iż dochodzi do eksportu towarów. Natomiast o urzędzie celnym właściwym do zgłoszenia do wywozu stanowią przepisy rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z 12 października 1992 roku ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny. Nie można założyć, że urząd celny znajdujący się w innym kraju Wspólnoty nie będzie urzędem, o którym mowa w przepisach prawa celnego, a to oznacza, że fakt rozpoczęcia procedury celnej wywozu w innym niż Polska państwie członkowskim, nie stanowi, że nie dokonano "wywozu z kraju poza terytorium Wspólnoty" w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy o VAT. Zdaniem Wnioskodawcy warunek "wywozu z kraju poza terytorium Wspólnoty" może zostać spełniony także wówczas, gdy procedura wywozu towarów, o której mowa w art. 161 WKC rozpocznie się w urzędzie celnym położonym w innym niż Polska kraju Wspólnoty.

Zdaniem Wnioskodawcy zostały spełnione wszystkie przesłanki zawarte w art. 2 pkt 8 ustawy o podatku od towarów i usług, pozwalające zakwalifikować dostawę jako eksport, tj:

1. wywóz towarów nastąpił z terytorium Polski poza terytorium Wspólnoty Europejskiej (Rosja),
2. Wnioskodawca posiada potwierdzenie wywozu towaru poza terytorium Wspólnoty Europejskiej wydane przez urząd celny określony w przepisach celnych,
3. wywóz towaru nastąpił w wykonaniu dostawy towarów zgodnie z art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy o VAT przez eksport towarów rozumie się potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Wspólnoty w wykonaniu czynności określonych w art. 7, jeżeli wywóz jest dokonany przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę dla celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych.

Ustawodawca definiując pojęcie eksportu towarów, dokonał rozróżnienia sytuacji, gdy będący przedmiotem wywozu towar jest wywożony przez dostawcę lub na jego rzecz, oraz gdy jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz. Sytuacja kiedy eksporter lub podmiot przez niego upoważniony sam dokonuje wywozu towarów z Polski poza terytorium UE, i na niego wystawione są dokumenty eksportowe jako zgłaszającego towar do odprawy celnej - stanowi tzw. eksport bezpośredni. Eksport pośredni natomiast ma miejsce wówczas, gdy wywóz towarów z terytorium Polski poza terytorium UE, w wykonaniu dostawy towarów, jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium Polski lub na jego rzecz. W tym przypadku polski eksporter sprzedaje towar podmiotowi zagranicznemu, który wywozi je lub zleca ich wywóz poza granicę UE, i dokonuje odprawy celnej we własnym imieniu.

Zgodnie natomiast z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (). Towarami są - w myśl art. 2 pkt 6 ustawy - rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem, co do zasady, sprzedaż towaru na rzecz podmiotu z jednego z państw nienależących do Wspólnoty może zostać uznana za eksport bezpośredni lub pośredni, w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zaznaczyć jednak należy, iż aby uznać daną czynność za eksport towarów, muszą wystąpić łącznie następujące przesłanki:

• ma miejsce czynność określona w przepisach art. 7 ust. 1 pkt 1-4 ustawy,
• w konsekwencji tej czynności, dochodzi do wywozu towaru z terytorium Polski poza terytorium UE przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni), lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz (eksport pośredni),
• wywóz towaru musi być potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.

Jednym z warunków do uznania czynności za eksport towarów jest uzyskanie potwierdzenia wywozu przez urząd celny. Procedurę celną wywozu towarów reguluje art. 161 Rozporządzenia Rady (EWG) Nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. U. UE.L.92.302. 1; dalej jako: WKC). Zgodnie z ust. 1 tegoż przepisu, procedura wywozu pozwala na wyprowadzenie towaru wspólnotowego poza obszar celny Wspólnoty. W myśl ust. 5 art. 161 WKC, zgłoszenie do wywozu musi zostać złożone w urzędzie celnym właściwym dla dozoru miejsca, gdzie osoba dokonująca wywozu ma swoją siedzibę lub gdzie towary zostały zapakowane bądź załadowane do transportu wywozowego. Wyjątki od tej zasady określane są zgodnie z procedurą Komitetu. Przewidują je przepisy rozporządzenia Komisji (EWG) Nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (dalej powoływane jako rozporządzenie nr 2913/92), a mianowicie:

1. art. 789 rozporządzenia 2913/92 stanowi, że w przypadkach podwykonawstwa, zgłoszenie wywozowe może być również złożone w urzędzie celnym właściwym dla miejsca siedziby podwykonawcy,
2. jeżeli, stosownie do art. 790 rozporządzenia 2913/92, ze względów organizacyjnych nie można zastosować przepisów art. 161 ust. 5 zdanie pierwsze Kodeksu, to zgłoszenie może zostać złożone w każdym urzędzie celnym właściwym dla danej operacji w zainteresowanym Państwie Członkowskim,
3. jeżeli natomiast, zgodnie z art. 791 rozporządzenia 2913/92 wystąpią uzasadnione powody, zgłoszenie wywozowe może zostać przyjęte:
   • w urzędzie celnym innym niż określony w art. 161 ust. 5 zdanie pierwsze Kodeksu, lub
   • w urzędzie celnym innym niż określony w art. 790.

W takim przypadku kontrole odnoszące się do stosowania zakazów i ograniczeń uwzględniają szczególny charakter tej sytuacji.

Jednocześnie prawo wspólnotowe nie określa przypadków, w których mogą wystąpić uzasadnione powody, o których mowa w art. 791 rozporządzenia 2913/92.

Zgodnie z art. 146 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.), który stanowi m.in., że Państwa Członkowskie zwalniają następujące transakcje:

1. dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych przez sprzedawcę lub na jego rzecz poza terytorium Wspólnoty;
2. dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych poza terytorium Wspólnoty przez nabywcę lub na rzecz nabywcy niemającego siedziby na terytorium danego państwa, z wyłączeniem towarów transportowanych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia w paliwo i ogólnego zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz samolotów turystycznych lub wszelkich innych środków transportu służących do celów prywatnych.

Przepis art. 146 ust. 1 lit a i b Dyrektywy 112 nie wyraża zasady, że zwolnienie będzie miało zastosowanie jeżeli dostawa eksportowa będzie stanowić wywóz towarów z terytorium danego kraju.

Sam zatem fakt rozpoczęcia procedury celnej wywozu w innym niż Polska państwie członkowskim, nie stanowi, że nie dokonano wywozu z kraju poza terytorium Unii Europejskiej w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy. Przewidziany w tym przepisie warunek wywozu z kraju poza terytorium Unii Europejskiej może zostać spełniony również wówczas, gdy procedura wywozu towarów, o której mowa w art. 161 WKC rozpocznie się w urzędzie celnym położonym w innym niż Polska kraju Wspólnoty.

Stosownie do art. 41 ust. 4 ustawy o VAT, w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, stawka podatku wynosi 0%. Stawkę tę stosuje się w eksporcie towarów, pod warunkiem, że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej art. 41 ust. 6 ustawy.

Zgodnie z art. 41 ust. 11 ustawy, przepisy ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b, jeżeli podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, posiada kopie dokumentu, w którym urząd celny określony w przepisach celnych potwierdził wywóz tych towarów poza terytorium Unii Europejskiej. Z dokumentu, o którym mowa w zdaniu pierwszym, musi wynikać tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu. Przepisy ust. 7 i 9 stosuje się odpowiednio.

Z powyższych przepisów wynika zatem, iż w celu zastosowania 0% stawki podatku VAT do eksportu towarów, niezbędnym jest posiadanie przez Spółkę dokumentu celnego potwierdzającego wywóz towarów poza terytorium UE.

Trzeba tutaj zauważyć, że art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT przewiduje, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega eksport towarów, jednak z uwagi na terytorialny charakter VAT, opodatkowaniu podlegają wyłącznie czynności, których miejscem świadczenia jest terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, które w przypadku dostaw towarów wysyłanych lub transportowanych wyznacza art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Tylko zatem wywóz towarów, które w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu poza terytorium Wspólnoty znajdują się na terytorium kraju, stanowi eksport towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 i art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy podlegający w Polsce jako miejscu świadczenia stawce 0%.

Oczywiście nie wynika z tego, że podlegający eksportowi towar musi opuścić terytorium Unii za pośrednictwem krajowego granicznego urzędu celnego, gdyż może to nastąpić poprzez każdy unijny urząd celny, lecz niezbędnym jest, aby transport (wysyłka) tego towaru, przed opuszczeniem terytorium UE, rozpoczął się na terytorium Polski.

Przy czym trzeba mieć na uwadze, że w sytuacji gdy eksport towarów, w rozumieniu art. 2 pkt 8 i art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, stanowi wywóz towarów poza terytorium Wspólnoty, które w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu poza terytorium Wspólnoty znajdują się na terytorium kraju, oznacza to, że wywóz tych towarów z kraju poza obszar Unii Europejskiej powinien nastąpić w ramach transportu (wysyłki) zasadniczo o nieprzerwanym charakterze. Dla przybliżenia charakteru takiego transportu przydatne może być sięgnięcie do normy art. 83 ust. 3 pkt 1 lit. a ww. ustawy, stanowiącej, że przez usługi transportu międzynarodowego rozumie się przewóz lub inny sposób przemieszczania towarów z miejsca wyjazdu (nadania) na terytorium kraju do miejsca przyjazdu (przeznaczenia) poza terytorium Unii Europejskiej. W sytuacji gdy transport towaru z Polski zostanie przerwany na terytorium innego kraju unijnego i ponownie podjęty w okolicznościach wskazujących, że miejscem jego rozpoczęcia, w celu wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej, jest tenże inny kraj unijny, brak jest podstaw do stwierdzenia, że eksport tych towarów nastąpił z terytorium Polski.

Oznacza to, że w przypadku gdy towar jest transportowany (wysyłany, przemieszczany) z Polski do innego państwa członkowskiego z pominięciem procedury wywozu i tam rozładowany i magazynowany (składowany poza składem celnym), po czym dopiero z tego kraju transportowany (wysyłany) - po zgłoszeniu w nim tegoż towaru do wywozu poza terytorium Unii Europejskiej nie ma podstaw do stwierdzenia, że wywóz tego towaru poza terytorium Wspólnoty nastąpił z terytorium Polski, gdyż miejscem świadczenia takiej dostawy eksportowej, w rozumieniu art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, nie jest w takiej sytuacji Polska, lecz tenże kraj unijny, w którym znajdują się eksportowane towary w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów do nabywcy poza terytorium Unii Europejskiej. Nie są zatem w tym przypadku spełnione przesłanki do stwierdzenia eksportu takiego towaru w Polsce, a tym samym do stosowania z tego tytułu stawki 0%.

W przedmiotowej sprawie nabywca za pośrednictwem przewoźnika odebrał towar od Wnioskodawcy, dokonał transakcji wywozu towarów z terytorium Polski na rzecz podmiotu z kraju trzeciego (Rosja), przez terytorium Litwy. Towar został przygotowany do wysyłki i pozostawiony w magazynie F do dyspozycji nabywcy. Nabywca odebrał towar z magazynu za pośrednictwem przewoźnika i tym samym przejął odpowiedzialność za towar. W tym momencie także nastąpiło przeniesienie własności towaru na kontrahenta spoza Unii, tj. fizyczne władztwo nad tym towarem jak i wszelkie ryzyka związane z jego ewentualną utratą czy uszkodzeniem. W ramach omawianej transakcji, nie dokonano zgłoszenia celnego na terytorium Polski. W związku z dokonaną sprzedażą towar jest transportowany z terytorium Polski na terytorium Litwy, gdzie składne jest zgłoszenie towaru do procedury wywozu. W konsekwencji powyższego, Wnioskodawca nie dysponuje dokumentem celnym potwierdzającym wywóz towarów z terytorium Polski poza terytorium Unii Europejskiej, lecz jedynie dokumentem potwierdzającym wywóz towarów z terytorium Litwy.

Odnosząc powyższy stan prawny do stanu faktycznego sprawy stwierdzić należy, iż w ocenie tutejszego organu opisaną transakcję należy uznać za eksport towarów, w sytuacji, gdy wywóz nastąpił z terytorium kraju bezpośrednio poza terytorium Wspólnoty w ramach transportu zasadniczo o nieprzerwanym charakterze. Tzn. za eksport towarów z terytorium kraju można uznać taką sytuację gdy transport towaru z Polski nie zostanie przerwany na terytorium innego kraju unijnego (np. w celach magazynowania) i ponownie podjęty w okolicznościach wskazujących, że miejscem jego rozpoczęcia, w celu wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej, jest tenże inny kraj unijny.

Reasumując, transakcja będąca przedmiotem pytania stanowi eksport towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b ustawy, a Zainteresowany posiadając ww. dokument ma prawo do jej opodatkowania wg stawki podatku w wysokości 0%, na postawie art. 41 ust. 11 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Nadmienia się, iż zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 2 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach