Prawo do odliczenia 50% VAT naliczonego z tytułu nabycia samochodu osobowego. - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 29.10.2019, sygn. 0114-KDIP4.4012.539.2019.2.RK, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

Prawo do odliczenia 50% VAT naliczonego z tytułu nabycia samochodu osobowego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 sierpnia 2019 r. (data wpływu 16 sierpnia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 11 października 2019 r. (data wpływu 18 października 2019 r.), w odpowiedzi na wezwanie Organu z dnia 1 października 2019 r. (skutecznie doręczone 7 października 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia 50% VAT naliczonego z tytułu nabycia samochodu osobowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 sierpnia 2019 r wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia 50% VAT naliczonego z tytułu nabycia samochodu osobowego.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 11 października 2019 r. (data wpływu 18 października 2019 r.), w odpowiedzi na wezwanie Organu z dnia 1 października 2019 r. (skutecznie doręczone 7 października 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od 2001 r. Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą (bufet gastronomiczny) i jest czynnym płatnikiem VAT oraz rozlicza się z US na podstawie podatku zryczałtowanego (3%). Dnia 30 lipca 2019 r. Wnioskodawczyni zakupiła nowy samochód osobowy dla potrzeb firmy (stary czteroletni zepsuł się). Zamówienie samochodu nowego wystawione 20 marca 2019 r. przez Sprzedającego uwzględnia zakup na firmę, jest na nim podpis i pieczęć Wnioskodawczyni oraz Sprzedającego (Dealera). () S.A. Wnioskodawczyni starała się o firmowy kredyt samochodowy lub inny firmowy. W rezultacie Wnioskodawczyni musiała skorzystać z kredytu osobistego, ponieważ BANK (w którym Wnioskodawczyni ma wszelkie rachunki od lat) odmówił Wnioskodawczyni kredytu firmowego z powodu rzekomych małych obrotów finansowych.

Do kredytu osobistego Bank wziął pod uwagę emeryturę Wnioskodawczyni a do firmowego nie. Wnioskodawczyni oświadcza, że z dniem zakupu samochodu, tj. 30 lipca 2019 r. Wnioskodawczyni przekazała samochód własny (zakupiony z kredytu osobistego) do majątku firmy i wykonuje za jego pomocą czynności opodatkowane, ale również nieopodatkowane (na dwa samochody Wnioskodawczyni nie może sobie pozwolić z powodu braku finansów). Samochód jest Wnioskodawczyni niezbędny do prowadzenia firmy.

Wnioskodawczyni uzupełniła przedstawiony stan faktyczny:

Dnia 30 lipca 2019 r. Wnioskodawczyni zakupiła nowy samochód osobowy dla potrzeb firmy.tj. Bufetu gastronomicznego, ponieważ stary czternastoletni zepsuł się, Wnioskodawczyni samochód wykorzystuje do prowadzenia działalności gospodarczej, w niewielkim stopniu do celów prywatnych oraz jest czynnym płatnikiem VAT od wielu lat.

W dniu 20 marca 2019 r. Wnioskodawczyni otrzymała od sprzedającego (salon samochodowy) "zamówienie na samochód" zawierające imię i nazwisko Wnioskodawczyni, NIP oraz odpowiednie dane sprzedającego/oryginał zamówienia został dołączony do wniosku z dnia 09 sierpnia 2019 r.

Od chwili otrzymania zamówienia na samochód osobowy, Wnioskodawczyni starała się w banku o kredyt samochodowy na firmę.

Jednak bank, w którym od lat Wnioskodawczyni posiada wszystkie rachunki, odmówił kredytu firmowego, z powodu rzekomych zbyt niskich obrotów finansowych firmy, przyznając Wnioskodawczyni natomiast - kredyt osobisty samochodowy.

Udając się do banku po kredyt osobisty samochodowy początkowo Wnioskodawczyni przedstawiła fakturę VAT /proforma/ zakupu auta zawierającą Wnioskodawczyni Imię i Nazwisko oraz wszystkie parametry Sprzedającego.

Fakturę tą bank odrzucił i odmówił Wnioskodawczyni kredytu osobistego (zakwestionował NIP firmy). Wnioskodawczyni została poinformowana, że przedstawiona faktura- to faktura na firmę i należy wymienić ją na fakturę na Imię i Nazwisko, bez NIP.

Dnia 30 lipca 2019 r. Wnioskodawczyni dostarczyła do banku fakturę zakupu samochodu/ kopia faktury została dołączona do wniosku z dnia 09 sierpnia 2019 r. zawierającą imię i nazwisko Wnioskodawczyni, adres, pesel, nr dowodu osobistego, kwotę należnego podatku VAT i wszystkie parametry sprzedającego.

Bank dopiero wtedy uznał fakturę i przyznał Wnioskodawczyni kredyt osobisty samochodowy.

Faktura ta posiada wszystkie znamiona poprawnie wystawionej faktury zakupu - sprzedaży, lecz nie posiada NIP firmy, potrzebnego by uznać ją - jako fakturę na firmę, tj. jako fakturę zakupu samochodu do celów opodatkowanych i nieopodatkowanych. Według przepisów prawa o podatku VAT tylko od faktury zakupu "na firmę" czynny płatnik VAT może ten naliczony na fakturze VAT odpisać. Z dniem zakupu auta tj. 30 lipca 2019 r. Wnioskodawczyni przekazała go do majątku firmy i wykonuje za jego udziałem czynności opodatkowane i czasami nieopodatkowane.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie

ostatecznie sprecyzowane w uzupełnieniu do wniosku.

Czy od zakupionego nowego samochodu dla potrzeb firmy (na podstawie faktury bez NIP nabywcy) Wnioskodawczyni może odpisać 50% VAT naliczonego na tej fakturze?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Według Wnioskodawczyni faktura wystawiana przez Sprzedającego, nie zawiera negatywnych przesłanek odliczania VAT przedstawionych w art. 88 ust. 3a ustawy o VAT.

Zgodnie zaś z art. 106b ust. 1 pkt 1 i art. 106e ust. 1 ustawy o VAT faktura ta zawiera NIP Nabywcy- zawiera PESEL i numer dowodu osobistego. Nie ma tu żadnego przestępstwa, przecież faktura bez NIP nie wpływa na poprawność transakcji. Nabycie samochodu na cele działalności opodatkowanej, w okolicznościach jeśli Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą i odprowadza VAT od sprzedaży, powinno dać prawo do odliczenia VAT od zakupów. Znany jest Wnioskodawczyni przepis prawny, zgodnie z którym faktura wystawiana przez Sprzedającego zawierająca tylko NIP jest podstawą do odliczenia 50% VAT od ceny zakupu. Jest to przepis jednak nieścisły.

Wnioskodawczyni uważa, że może odpisać 50% VAT od faktury zakupu samochodu osobowego, nie zawierającej NIP firmy Wnioskodawczyni, ponieważ Wnioskodawczyni zakupiła samochód dla potrzeb działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT i dla celów prywatnych.

Sam fakt finansowania samochodu z kredytu osobistego nie powinien mieć przecież wpływu na to, że samochód służy zwłaszcza do czynności opodatkowanych.

Z dniem zakupu auta, tj.30 lipca 2019 r. Wnioskodawczyni przekazała do majątku firmy tzw. samochód własny (bo zakupiony z kredytu osobistego). Wnioskodawczyni wykonuje za jego udziałem czynności opodatkowane i nieopodatkowane, bez samochodu nie mogłaby wykonywać swojej pracy.

Faktura zakupu- sprzedaży wystawiona przez sprzedającego nie zawiera negatywnych przesłanek odliczenia VAT przedstawionych w art. 88 ust.3 a ustawy o podatku VAT, natomiast zgodnie z art. 106b ust.1 pkt 1 i art. 106e ust.1 ustawy o VAT ujmuje wszystkie parametry sprzedającego i nabywcy na podstawie tejże faktury można zidentyfikować Wnioskodawczynię jako nabywcę samochodu.

Ponadto w okresie wystawienia i otrzymania faktury Wnioskodawczyni była czynnym płatnikiem VAT oraz zakup samochodu związany był przede wszystkim z wykonywaniem działalności gospodarczej.

Wystawiona poprawnie, bez znamion przestępstwa faktura zakupu, na której widnieje naliczony VAT od zakupu, nie zawierająca jednak NIP nabywcy, nie wpływa przecież na poprawność zaistniałej transakcji.

Przepisy o podatku VAT wskazują ponadto, że czynny płatnik VAT (Wnioskodawczyni takim jest), ma prawo do odliczenia VAT naliczonego na fakturze, od faktury zakupu towaru.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych art. 15 ust. 2 ustawy.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy.

Z powołanych wyżej regulacji wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, przy nabyciu których podatek został naliczony są lub będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Zatem warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Jednocześnie, przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Należy podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Stosownie do art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z art. 88 ust. 3a nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy:

sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi:
1. wystawionymi przez podmiot nieistniejący,
transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku;
wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne:
1. stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane - w części dotyczącej tych czynności,
2. podają kwoty niezgodne z rzeczywistością - w części dotyczącej tych pozycji, dla których podane zostały kwoty niezgodne z rzeczywistością,
3. potwierdzają czynności, do których mają zastosowanie przepisy art. 58 i 83 Kodeksu cywilnego - w części dotyczącej tych czynności;
faktury, faktury korygujące wystawione przez nabywcę zgodnie z odrębnymi przepisami nie zostały zaakceptowane przez sprzedającego;
wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze - w części dotyczącej tych czynności.

Przedstawione wyżej zasady wykluczają możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi oraz warunkują to prawo uzyskaniem przez podatnika statusu podatnika VAT czynnego.

Z kolei, kwestie dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi zostały uregulowane w art. 86a ustawy.

Zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
należnego z tytułu:
1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.

Przez pojazdy samochodowe stosownie do art. 2 pkt 34 ustawy rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Stosownie do art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2018 r., poz. 1990, z późn. zm.), użyte w ustawie określenie pojazd samochodowy oznacza pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.

Zgodnie z art. 2 pkt 40 ustawy Prawo o ruchu drogowym, samochód osobowy oznacza pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

W myśl art. 86a ust. 2 ustawy do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową inne niż wymienione w pkt 3;
nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Z kolei, na podstawie art. 86a ust. 3 ustawy przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Zgodnie z art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

Zatem, zgodnie z powyższymi regulacjami podatnikowi przysługuje ograniczone do 50% prawo do odliczenia podatku w odniesieniu do wszystkich wydatków związanych z pojazdami samochodowymi przeznaczonymi do użytku mieszanego.

Dla celów stosowania tego ograniczenia za wykorzystywanie mieszane należy rozumieć, że w odniesieniu do pojazdu wykorzystywanego w działalności gospodarczej istnieje możliwość jego użycia również do celów niezwiązanych z tą działalności np. do celów prywatnych. Przy czym, przyjmuje się, że każdy pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony ze względu na swoje cechy konstrukcyjne służy co do zasady użytkowi mieszanemu, a zatem wszystkie wydatki z nim związane podlegają ograniczeniu w odliczaniu do 50%.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni zakupiła nowy samochód osobowy dla potrzeb firmy. Wnioskodawczyni samochód wykorzystuje do prowadzenia działalności gospodarczej, w niewielkim stopniu do celów prywatnych oraz jest czynnym płatnikiem VAT od wielu lat.

Od chwili otrzymania zamówienia na samochód osobowy, Wnioskodawczyni starała się w banku o kredyt samochodowy na firmę.

Bank dopiero wtedy uznał fakturę i przyznał Wnioskodawczyni kredyt osobisty samochodowy. Faktura ta posiada wszystkie znamiona poprawnie wystawionej faktury zakupu - sprzedaży, lecz nie posiada NIP firmy, potrzebnego by uznać ją - jako fakturę na firmę, tj. jako fakturę zakupu samochodu do celów opodatkowanych i nieopodatkowanych. Według przepisów prawa o podatku VAT tylko od faktury zakupu "na firmę" czynny płatnik VAT może ten naliczony na fakturze VAT odpisać. Z dniem zakupu auta tj. 30 lipca 2019 r. Wnioskodawczyni przekazała go do majątku firmy i wykonuje za jego udziałem czynności opodatkowane i czasami nieopodatkowane.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi prawo do odliczenia 50% VAT naliczonego z faktury dokumentującej zakup samochodu na której nie widnieje NIP Wnioskodawcy.

Zasady wystawiania faktur regulują przepisy art. 106a-106q ustawy.

Jak stanowi art. 106a pkt 1 ustawy przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów.

Na podstawie art. 106b ust. 1 ustawy podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Stosownie do przepisu art. 106e ust. 1 ustawy, faktura powinna zawierać m.in.:

datę wystawienia;
kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
stawkę podatku;
sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
kwotę należności ogółem;()

Faktury są dokumentami potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika. Faktury muszą być wystawione zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa. Faktura powinna odzwierciedlać prawdziwe zdarzenie gospodarcze. Oznacza, to, że nie można uznać za prawidłową fakturę, gdy sprzecznie z jej treścią wskazuje ona zdarzenie gospodarcze, które w ogóle nie zaistniało bądź zaistniało w innych rozmiarach lub między innymi podmiotami. Chociaż zgodnie z przepisami ustawy o VAT faktura powinna zawierać dane dotyczące podatnika i nabywcy, to jednak nie wszystkie wskazane braki/nieprawidłowości wykluczają możliwość ustalenia tych danych przy prawidłowej analizie innych zapisów zawartych w fakturach.

Należy zatem zauważyć, że brak na fakturze numeru NIP Wnioskodawczyni przy jednoczesnym prawidłowym wskazaniu numeru PESEL oraz pozostałych danym identyfikujących nabywcę (Wnioskodawczynię) jest wadą techniczną, niewyłączającą możliwości zweryfikowania dokonania zdarzenia gospodarczego i prawidłowego określenia nabywcy samochodu, a jednocześnie pozostającą bez znaczenia dla wysokości zobowiązania podatkowego.

Jak wynika z wniosku, Wnioskodawczyni nabyła samochód osobowy, który wykorzystuje do czynności opodatkowanych oraz nieopodatkowanych. Wnioskodawczyni jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Zatem w przedmiotowej sytuacji Wnioskodawczyni przysługuje zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy prawo do odliczenia 50% podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodu, gdyż samochód wykorzystywany jest zarówno do czynności opodatkowanych oraz nieopodatkowanych, czyli nie jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej.

Podsumowując, Wnioskodawczyni przysługuje prawo do odliczenia 50% kwoty podatku naliczonego z faktury dokumentującej nabycie samochodu osobowego na podstawie art. 86a ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 86a ust. 2 pkt 1 ustawy fakt, że na fakturze nabycia pojazdu widniej nr PESEL Wnioskodawczyni (zamiast NIP) nie powoduje utraty tego prawa.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy znać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie