Temat interpretacji

Zasadność zastosowania zwolnienia do sprzedaży dwóch lokali niemieszkalnych, która ma być dokonana w ramach komorniczego postępowania egzekucyjnego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Komornika przedstawione we wniosku z dnia 22 lutego 2018 r. (data wpływu 6 marca 2018 r.), uzupełnionym w dniu 4 kwietnia 2018 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności zastosowania zwolnienia do sprzedaży dwóch lokali niemieszkalnych, która ma być dokonana w ramach komorniczego postępowania egzekucyjnego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 marca 2018 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 4 kwietnia 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności zastosowania zwolnienia do sprzedaży dwóch lokali niemieszkalnych, która ma być dokonana w ramach komorniczego postępowania egzekucyjnego.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Komornik prowadzi postępowanie egzekucyjne przeciwko z siedzibą w przy ul. , dla której Sąd Rejonowy w prowadzi Krajowy Rejestr Sądowy numer (dalej jako Dłużna spółka).

W toku postępowania Komornik ustalił, że działalność gospodarcza prowadzona przez Dłużną spółkę została zawieszona w kwietniu 2016 r. Dla celów podatkowych Dłużna spółka posługiwała się NIP: . Dłużna spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT.

Działalność gospodarcza Dłużnej spółki nie została zlikwidowana, a co za tym idzie, nie doszło do rozliczenia się z naczelnikiem właściwego urzędu skarbowego stosownie do treści art. 14 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Dłużna spółka nie korzystała ze zwolnienia podmiotowego z VAT.

Pierwotnie (lata 1994-2003) Dłużna spółka funkcjonowała jaka spółka cywilna, następnie została przekształcona w spółkę jawną i w dniu 2003 r. została wpisana do Krajowego Rejestru Sądowego.

W toku postępowania Komornik dokonał zajęcia następujących składników majątku Dłużnej spółki:

• lokalu niemieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość położonego w przy ul. , dla którego Sąd Rejonowy w VII Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr ;
• lokalu niemieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość położonego w przy ul. , dla którego Sąd Rejonowy w VII Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr .

Postępowanie co do obu zajętych nieruchomości zostało połączone celem dokonania sprzedaży w drodze jednej licytacji obu zajętych lokali niemieszkalnych. W lokalu położonym pod adresem Dłużna spółka prowadziła produkcję, zaś w lokalu położonym pod adresem Dłużna spółka prowadziła sprzedaż wyprodukowanych towarów.

Stosownie do oświadczenia wspólników Dłużnej spółki, obie zajęte w sprawie nieruchomości wykorzystywane były do działalności gospodarczej polegającej na wyrobie pieczywa i wyrobów cukierniczych i ich sprzedaży. Dłużna spółka prowadziła działalność na terenie zajętych nieruchomości od 1994 r., pierwotnie jako spółka cywilna.

Mocą umowy o ustanowienie odrębnej własności lokali i sprzedaży z dnia 2002 r. Dłużna spółka nabyła zajęte nieruchomości. Nabyła je za kwotę zł od Urzędu Miejskiego w (wartość poszczególnych nieruchomości została ustalona na zł oraz zł).

Z kserokopii faktury załączonej do akt sprawy wynika, że transakcja była zwolniona od opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Przy nabyciu nieruchomości Dłużnej spółce nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku od towarów i usług. Ostatnia produkcja na terenie zajętych nieruchomości miała miejsce w kwietniu 2016 r.

Obie nieruchomości zostały wpisane do ewidencji środków trwałych Dłużnej spółki. Były amortyzowane. Zgodnie z oświadczeniem wspólników, zamortyzowano je w całości. Jako wartość środka trwałego wpisano:

• dla lokalu niemieszkalnego położonego pod adresem : zł;
• dla lokalu niemieszkalnego położonego pod adresem : zł.

Na nieruchomość Dłużna spółka poniosła nakłady przewyższające 30% wartości początkowej nieruchomości i skorzystała z prawa odliczenia podatku od towarów i usług. W związku z tym przysługiwało jej prawo do obniżenia kwoty podatku należnego związanego z tymi wydatkami.

W 2005 r. na terenie zajętych nieruchomości przeprowadzono remont. Z tego tytułu poniesiono nakłady w kwocie zł.

Następnie w latach 2007-2009 Dłużna spółka przeprowadziła szereg remontów nieruchomości zajętych w sprawie.

Na podstawie sprawozdań finansowych ustalono, że z tego tytułu Dłużna spółka poniosła następujące nakłady:

• w 2007 r. zł;
• w 2008 r. zł;
• w 2009 r. zł.

Z dokumentów przedstawionych przez Dłużną spółkę nie wynika jednoznacznie, na którą z zajętych nieruchomości poczyniono nakłady udokumentowane fakturami, gdyż obie zajęte w sprawie nieruchomości stanowią całość zarówno w sensie fizycznym, jak i gospodarczym. Niemniej jednak z dokumentów przedstawionych komornikowi przez Dłużną spółkę wynika, że ostatnie z poczynionych nakładów rozliczono w 2008 r., a zatem w ocenie Komornika przyjąć można, że nakłady zostały oddane do użytkowania najpóźniej w dniu 1 stycznia 2010 r. w stosunku do każdego z lokali z osobna.

Po 2009 r., aż do czasu zawieszenia prowadzonej działalności gospodarczej, tj. do kwietnia 2016 r., na terenie zajętej nieruchomości Dłużna Spółka przeprowadzała jedynie bieżące naprawy związane z eksploatacją.

W związku z powyższym opisem w uzupełnieniu do wniosku zadano następujące pytania.

Czy sprzedaż lokalu mieszkalnego opisanego w KW oraz KW lub któregokolwiek z ww. lokali będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, czy też będzie zwolniona od opodatkowania?

Zdaniem Komornika:

Ewentualna sprzedaż obu zajętych w sprawie nieruchomość będzie zwolniona od opodatkowania VAT, gdyż w stosunku do obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego w kwotę podatku naliczonego. Nadto budynki w stanie ulepszonym były wykorzystywane od co najmniej 1 stycznia 2010 r., a zatem dłużej niż 5 lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2016 r. poz. 599, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju ().

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (.).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienia od podatku od towarów i usług możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku dostaw towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy).

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim;
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

W art. 2 pkt 14 ustawy, ustawodawca zdefiniował pojęcie pierwszego zasiedlenia, przez które rozumieć należy oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 r., str. 1, z późn. zm.) zwanej dalej Dyrektywą posługują się zwrotem pierwsze zasiedlenie, jednakże go nie definiują oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 Dyrektywy, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawa terenu budowlanego.

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zd. drugie Dyrektywy, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie gruntu związanego z budynkiem.

Tym samym, państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

W konsekwencji, zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

W kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. akt I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że: Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej, albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu.

Zatem zwrot pierwsze zasiedlenie budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko. Jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Kwestia ta przedstawia się inaczej, w sytuacji gdy budynek został ulepszony, a wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% jego wartości początkowej. Aby wówczas wystąpiło pierwsze zasiedlenie budynku zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy w zw. z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy musi dojść do oddania obiektu po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu (np. najmu).

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat (art. 43 ust. 7a ustawy).

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej ().

Z treści złożonego wniosku wynika, że Komornik prowadzi postępowanie egzekucyjne przeciwko Dłużnej spółce, która jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT. Komornik dokonał zajęcia dwóch lokali niemieszkalnych należących do niej. Dłużna spółka nabyła je w październiku 2002 r. na podstawie umowy o ustanowienie odrębnej własności lokali i sprzedaży. Transakcja była zwolniona od opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Przy nabyciu nieruchomości Dłużnej spółce nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku od towarów i usług. Obie nieruchomości zostały wpisane do ewidencji jej środków trwałych. Dłużna spółka poniosła na nieruchomości nakłady na ulepszenie przewyższające 30% ich wartości początkowej i skorzystała z prawa do odliczenia podatku od towarów i usług z tego tytułu. Ostatnie z poczynionych nakładów rozliczono w 2008 r., a zatem w ocenie Komornika można przyjąć, że nakłady zostały oddane do użytkowania najpóźniej w dniu 1 stycznia 2010 r. w stosunku do każdego z lokali z osobna. Obie zajęte nieruchomości wykorzystywane były do działalności gospodarczej polegającej na wyrobie pieczywa i wyrobów cukierniczych i ich sprzedaży. Ostatnia produkcja na terenie zajętych nieruchomości miała miejsce w kwietniu 2016 r.

Na tym tle Komornik powziął wątpliwość dotyczącą zasadności zastosowania zwolnienia do sprzedaży ww. lokali niemieszalnych.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz cytowane regulacje z zakresu podatku od towarów i usług organ interpretacyjny potwierdza, że sprzedaż przez Komornika dwóch lokali niemieszkalnych, o którym mowa we wniosku, będzie zwolniona od podatku. Podstawą tego zwolnienia będzie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy (co jest zgodnie z argumentacją podaną przez Komornika), gdyż z wniosku wynika, że:

• w stosunku do tych lokali nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy (Dłużnej spółce) prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego;
• wprawdzie Dłużna spółka poniosła na lokale nakłady przewyższające 30% ich wartości początkowej i skorzystała z prawa odliczenia podatku od towarów i usług z tego tytułu, to jednak po oddaniu do użytkowania poczynionych ulepszeń wykorzystywała te lokale do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat (art. 43 ust. 1 pkt 10a w zw. z art. 43 ust. 7a ustawy).

Na podstawie art. 29a ust. 8 ustawy, ww. zwolnienie będzie również dotyczyło dostawy gruntu związanego (o ile taki istnieje) z ww. lokalami niemieszkalnymi.

Tym samym, stanowisko przedstawione we wniosku jest prawidłowe.

Niniejsza interpretacja została wydana na podstawie zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku. Oznacza to, że gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej