Temat interpretacji

Rozpatrując wniosek podatnika Naczelnik Urzędu Skarbowego, opierając się na przedstawionym we wniosku opisie stanu faktycznego w sprawie, stwierdza, iż stanowisko Podatnika jest nieprawidłowe.

Podatnik stwierdza we wniosku, iż dokonał zakupu usługi licencyjnej znaku towarowego od podatnika z innego kraju Unii. Zgodnie z art. 27 ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) w przypadku usług, o których mowa w ust. 4 tego artykułu, które są świadczone na rzecz podatników mających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Wspólnoty, ale w kraju innym niż kraj świadczącego usługę miejscem świadczenia tych usług jest miejsce, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego dana usługa jest świadczona, a w przypadku braku stałego miejsca prowadzenia działalności, stały adres lub miejsce zamieszkania. Jednocześnie w katalogu usług, do których stosuje się powyższą zasadę, t. j. w art. 27 ust. 4 pkt 1 ustawy wymieniono sprzedaż praw lub udzielanie licencji i sublicencji, przeniesienie lub cesje praw autorskich, patentów, praw do znaków fabrycznych, handlowych, oddania do użytkowania wspólnego znaku towarowego albo wspólnego znaku towarowego gwarancyjnego, albo innych pokrewnych praw.

Mając powyższe na uwadze, dla polskiego podatnika, który nabywa licencje na korzystanie ze znaku towarowego, czynność ta stanowi import usług. Zgodnie z art. 2 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4, czyli usługobiorca usług świadczonych przez podatników posiadających siedzibę lub miejsce zamieszkania albo pobytu poza terytorium kraju.

Z powyższych przepisów wynika już, iż nabycie licencji nie stanowi wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru, lecz jest traktowane jako import usług.

Polski podatnik, dokonujący importu usług, zgodnie z art. 106 ust. 7 ustawy o VAT, powinien udokumentować dokonany zakup fakturą wewnętrzną z wykazanym podatkiem VAT. Zgodnie zaś z art. 29 ust. 17 ustawy podstawa opodatkowania w imporcie usług jest kwota, którą usługobiorca jest obowiązany zapłacić, wyjątkiem gdy wartość usługi została wliczona do podstawy opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów zgodnie z art. 31 ust. 2 pkt 2 lub wartość usługi - na podstawie odrębnych przepisów - zwiększa wartość celną importowanego towaru albo w przypadku gdy podatek został rozliczony przez usługodawcę. Ponieważ jednak w przypadku usług o których mowa w art. 27 ust. 4 pkt 1 ustawy podatnikiem zawsze jest nabywca, zatem to polski podatnik ma obowiązek obliczenia kwoty podatku należnego od tego importu.

Zgodnie z art. 19 ust. 19 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, do importu usług stosuje się odpowiednio przepisy ust. 1, 4, 5, 11, 13 pkt 1 lit. b i c pkt 2, 4 i 7-9 oraz ust. 14-16. Wśród tych przepisów jest wymieniony art. 19 ust. 13 pkt 9 ustawy, który stanowi, iż obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub fakturze - z tytułu świadczenia na terytorium kraju usług, o których mowa w art. 27 ust. 4 pkt 1. Jednocześnie w myśl art. 86 ust. 2 pkt 4 ww. ustawy, kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem ust. 3-7, stanowi kwota podatku należnego od importu usług <...>. Ponadto, w przypadku importu usług, z art. 86 ust. 10 pkt 2 ustawy wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy w podatku należnym u nabywcy odpowiednio od importu usług.

Mając powyższe na uwadze, przy imporcie usług, prawo do odliczenia podatku jest związane z momentem powstania obowiązku podatkowego a tym samym z dokonaniem zapłaty oraz określonym w umowie terminem płatności. Podatnik ma obowiązek zadeklarować obrót i podatek należny oraz prawo do odliczenia w momencie upływu terminu płatności bądź (o ile zapłata nastąpiła przed terminem płatności) z chwilą dokonania zapłaty za usługę licencyjną.

Zatem przytoczone wyżej przepisy jednoznacznie wskazują, na nieprawidłowe stanowisko Podatnika w tym zakresie.