Temat interpretacji

Zasadność zastosowania zwolnienia do sprzedaży nieruchomości zabudowanej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 czerwca 2019 r. (data wpływu 10 czerwca 2019 r.), uzupełnionego w dniach 18 czerwca oraz 15 lipca 2019 r. (daty wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności zastosowania zwolnienia do sprzedaży nieruchomości zabudowanej jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 czerwca 2019 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniach 18 czerwca oraz 15 lipca 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności zastosowania zwolnienia do sprzedaży nieruchomości zabudowanej.

We wniosku oraz jego uzupełnieniach przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W 2019 r. Wnioskodawca (zarejestrowany czynny podatnik VAT) zamierza sprzedać zabudowaną nieruchomość o powierzchni 17.647 m2, położoną w miejscowości , nr działki 329/4, gmina , dla której założona jest księga wieczysta nr (dalej jako Nieruchomość).

Nieruchomość jest zabudowana:

1. dwukondygnacyjnym budynkiem głównym z częściowym podpiwniczeniem o charakterze usługowym i konstrukcji murowanej, zabudowie wolnostojącej o łącznej powierzchni użytkowej 1.789,25 m2;
2. budynkiem gospodarczym w stanie surowym o powierzchni 120 m2 (budynek w rozumieniu ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane);
3. budynkiem gospodarczym przeznaczonym do rozbiórki o powierzchni 44 m2 (będzie istniał w momencie sprzedaży planowanej przez Wnioskodawcę).

W dniu kwietnia 2018 r. Sąd Rejonowy w , Sekcja Egzekucyjna przy II Wydziale Cywilnym przysądził własność Nieruchomości na rzecz wierzyciela egzekwującego, tj. Wnioskodawcy, przejmującego Nieruchomość w trybie art. 984 § 1 K.p.c. za cenę zł, na podstawie wniosku o przejęcie nieruchomości na własność z dnia lipca 2015 r. Postanowienie uprawomocniło się w dniu listopada 2018 r.

Nieruchomość pochodzi z 1970 r. Pierwotnie znajdowała w niej szkoła. W 2003 r. Nieruchomość została sprzedana przez gminę . W latach 2004-2006 budynek przeszedł modernizację i od 2006 r. mieści się w nim dom opieki nad osobami starszymi. Od tego czasu Nieruchomość była wykorzystywana do celów działalności zwolnionej od podatku od towarów i usług (art. 43 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług). Od 2006 r. Nieruchomość nie była rozbudowywana ani modernizowana. Wnioskodawca nabył Nieruchomość w 2018 r. w drodze przysądzenia i w związku z tym nie została nabyta w ramach czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Wnioskodawca nie ponosił i do momentu sprzedaży nie będzie ponosił nakładów na jej ulepszenie. Wnioskodawca nie wykonuje na terenie nieruchomości żadnej działalności. Na dzień zbycia na działce 329/4 nie będzie żadnych naniesień (budynków, budowli) należących do podmiotów trzecich. Aktualnie, na zlecenie Wnioskodawcy prowadzona jest przez komornika sądowego eksmisja dłużnika () z nieruchomości.

Przyszły nabywca to spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, która świadczy usługi opieki długoterminowej nad osobami starszymi i niepełnosprawnymi i korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług w trybie art. 43 ust. 1 ustawy o VAT.

Firma zamierza kontynuować działalność prowadzoną dotychczas na terenie nieruchomości polegającą na prowadzeniu domu opieki nad osobami starszymi i niepełnosprawnymi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż Nieruchomości, której Wnioskodawca zamierza dokonać w 2019 r. może korzystać ze zwolnienia od VAT na podstawie:

1. art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r., z późn. zm. (dalej jako ustawa o VAT) lub
2. art. 43 ust. 1 pkt 10a w powiązaniu z art. 43 ust. 7a ustawy VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Planowana sprzedaż Nieruchomości może korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r., z późn. zm., który brzmi:

Zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą budynków, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż dwa lata.

Przez pierwsze zasiedlenie według art. 2 pkt 14 ustawy o VAT rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Należy zwrócić uwagę, że przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, str.1, z późn. zm.), posługują się pojęciem pierwszego zasiedlenia, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

W kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r o sygn. I FSK 328/14. Sąd stwierdził w nim, że Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT.

W konsekwencji, zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Zatem, w przypadku, gdy po wybudowaniu budynek, budowla lub jego część jest wykorzystywana, w tym używana na potrzeby własnej działalności, okoliczność ta powoduje, że ma już miejsce pierwsze zasiedlenie tego obiektu.

Należy jednakże zaznaczyć, że z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-308/16 wynika, że (...) kryterium pierwszego zasiedlenia budynku należy rozumieć jako odpowiadające kryterium pierwszego użytkowania budynku przez jego właściciela lub lokatora. (...) kryterium to zostało uznane za określające moment, w którym kończy się proces produkcji budynku i budynek ów staje się przedmiotem konsumpcji. Z powyższej analizy historycznej nie wynika jednak, że użytkowanie budynku przez jego właściciela ma nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu.

Zgodnie z opisanym stanem, budynek został wybudowany w 1970 r. Przez około 30 lat mieściła się w nim szkoła podstawowa. W 2003 r. w drodze przetargu ustnego nieograniczonego nieruchomość została sprzedana , która w latach 2004-2006 dobudowała nową część i zmodernizowała część budynku po byłej szkole, adaptując i wyposażając budynek do funkcjonowania jako dom opieki dla osób starszych.

Wnioskodawca nie dokonuje zatem dostawy w ramach pierwszego zasiedlenia i między pierwszym zasiedleniem, a dostawą nieruchomości upłynął okres dłuższy niż 2 lata. Sprzedaż może zatem skorzystać ze zwolnienia od VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, planowana sprzedaż Nieruchomości może korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. z późniejszymi zmianami, który brzmi:

Zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Przy czym, jak wynika z art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b), nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Zgodnie z opisanym stanem, w stosunku do Nieruchomości będącej przedmiotem sprzedaży Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, ponieważ Nieruchomość została nabyta w drodze przysądzenia, a więc bez VAT oraz dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ulepszenie tych obiektów, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23% (art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy).

Zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku dostaw towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Według art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Przez pierwsze zasiedlenie zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Przepisy Dyrektywy posługują się pojęciem pierwszego zasiedlenia, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

W kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd stwierdził w nim, że Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT.

Ponadto należy wskazać, że w kwestii pierwszego zasiedlenia w kontekście interpretacji zwrotu ulepszenie wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie C-308/16 Kozuba Premium Selection sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie. TSUE stwierdził w nim, że artykuł 12 ust. 1 i 2 oraz art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, które uzależniają zwolnienie z podatku od wartości dodanej w związku z dostawą budynków od spełnienia warunku, zgodnie z którym pierwsze zasiedlenie tych budynków następuje w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu. Wskazane przepisy tejże dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one, aby takie przepisy krajowe uzależniały owo zwolnienie od warunku, zgodnie z którym w wypadku ulepszenia istniejącego budynku poniesione wydatki nie mogą przekroczyć 30% początkowej wartości tego budynku, ile rzeczone pojęcie ulepszenia jest interpretowane w taki sam sposób jak pojęcie przebudowy zawarte w art. 12 ust. 2 dyrektywy 2006/112, to znaczy tak, że odnośny budynek powinien być przedmiotem istotnych zmian przeprowadzonych w celu zmiany jego wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia.

TSUE wskazał, że pojęcie pierwszego zasiedlenia, jest zawarte w art. 12 dyrektywy VAT, ale nie jest ono w niej zdefiniowane.

Jak przede wszystkim wynika z prac przygotowawczych do szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. 1977, L 145, s. 1), które pozostają wymierne do celów interpretacji dyrektywy VAT, w ramach zwolnień przewidzianych w jej art. 135 ust. 1 lit. j), kryterium pierwszego zasiedlenia budynku należy rozumieć jako odpowiadające kryterium pierwszego użytkowania budynku przez jego właściciela lub lokatora. W tychże pracach przygotowawczych stwierdzono, że kryterium to zostało uznane za określające moment, w którym kończy się proces produkcji budynku i budynek ów staje się przedmiotem konsumpcji. Z powyższej analizy historycznej nie wynika jednak, że użytkowanie budynku przez jego właściciela ma nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu.

Literalna wykładnia art. 12 i art. 135 ust. 1 lit. j) Dyrektywy VAT, jak również analiza kontekstu i celów w niej założonych świadczą zatem o tym, że nie przyznaje ona państwom członkowskim uprawnienia do wprowadzenia warunków w odniesieniu do przewidzianych tam zwolnień czy też ich ograniczenia. Wynika stąd, że państwa członkowskie nie są w szczególności upoważnione do uzależnienia zwolnienia od VAT w zakresie dostaw budynków następujących po ich pierwszym zasiedleniu od warunku, który nie został przewidziany w Dyrektywie VAT, a zgodnie z którym takie pierwsze zasiedlenie ma nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu.

W opinii Rzecznika Generalnego do ww. sprawy C-308/16 wskazano, że (...) pojęcie pierwszego zasiedlenia ma własne znaczenie, niezależne od uprzedniego istnienia czynności podlegającej opodatkowaniu. Użytkowanie budynku (niezależnie od tego, czy jest on nowy, czy też przebudowany (...)) przez jego właściciela nieprzerwanie przez co najmniej dwa lata jest zrównane z pierwszą dostawą i jego późniejsza sprzedaż jest zwolniona z VAT.

W przypadku niezgodności prawa krajowego z prawem UE, to podatnik może zastosować obowiązujące normy prawa krajowego albo bezpośrednio zastosować przepisy Dyrektywy z uwzględnieniem wykładni pojęcia pierwszego zasiedlenia przedstawionego w wyroku C-308/16, zaś organy podatkowe są obowiązane respektować rozstrzygnięcie TSUE zawarte w wyroku C-308/16. Tym samym ocena planowanej dostawy pod kątem zwolniona od VAT powinna być dokonana przy uwzględnieniu definicji pierwszego zasiedlenia przyjętej przez podatnika.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat (art. 43 ust. 7a ustawy).

Według art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Z treści złożonego wniosku wynika, że w kwietniu 2018 r. sąd rejonowy przysądził własność Nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy (czynny podatnik VAT), który przejął ją w trybie art. 984 § 1 K.p.c. Postanowienie o przysądzeniu uprawomocniło się w listopadzie 2018 r. Nieruchomość pochodzi z 1970 r. Pierwotnie znajdowała w niej szkoła. Nieruchomość jest zabudowana: dwukondygnacyjnym budynkiem głównym, budynkiem gospodarczym w stanie surowym, budynkiem gospodarczym przeznaczonym do rozbiórki. W latach 2004-2006 budynek przeszedł modernizację. Od 2006 r. mieści się w nim dom opieki nad osobami starszymi. Od tego czasu Nieruchomość była wykorzystywana do celów działalności zwolnionej od VAT. Od 2006 r. Nieruchomość nie była rozbudowywana ani modernizowana. Wnioskodawca nie ponosił i do momentu sprzedaży nie będzie ponosił nakładów na jej ulepszenie. Wnioskodawca nie wykonuje na terenie nieruchomości żadnej działalności. W 2019 r. Wnioskodawca zamierza sprzedać Nieruchomość. Na dzień zbycia na działce 329/4 nie będzie żadnych naniesień (budynków, budowli) należących do podmiotów trzecich.

Na tym tle Wnioskodawca powziął wątpliwość dotyczącą zasadności zastosowania zwolnienia do sprzedaży ww. nieruchomości zabudowanej.

Wziąwszy pod uwagę przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego, treść powołanych przepisów z zakresu podatku od towarów i usług oraz orzecznictwo TSUE organ interpretacyjny stwierdza, że sprzedaż przez Wnioskodawcę działki gruntu o nr ewidencyjnym 329/4 wraz ze znajdującymi się na niej budynkami będzie zwolniona od VAT tylko na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 w zw. art. 29a ust. 8 ustawy.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy zwolniona będzie dostawa budynków posadowionych na ww. działce, gdyż mają one status zasiedlonych w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy. Status ten uzyskały ponownie w związku z oddaniem ich do użytkowania po ich istotnym ulepszeniu, które miało miejsce w latach 2004-2006. Przy czym:

1. Wnioskodawca zadeklarował, że od 2006 r. Nieruchomość nie była rozbudowywana, ani modernizowana. Nie ponosił i do momentu sprzedaży nie będzie ponosił nakładów na jej ulepszenie;
2. od zasiedlenia minął okres dłuższy niż wskazany w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. b) ustawy.

W świetle art. 29a ust. 8 ustawy zwolniona będzie również dostawa gruntu związanego z ww. budynkami.

W swoim stanowisku Wnioskodawca podał, że w sprawie ma również zastosowanie zwolnienie z art. 43 ust. 1 pkt 10a w zw. z art. 43 ust. 7a ustawy. Nie jest to podejście prawidłowe, gdyż art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy stosuje się, gdy do dostawy budynku, budowli lub ich części nie można zastosować zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy jako przepisu nadrzędnego. Jak jednak organ interpretacyjny wykazał powyżej taka sytuacja nie występuję na gruncie analizowanej sprawy.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy jako całość należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie organ interpretacyjny zaznacza, że:

• niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych;
• niniejsza interpretacja wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w , za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej