Temat interpretacji

określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu przechowywania samochodów

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 lutego 2018 r. (data wpływu 6 lutego 2018 r.), uzupełnionym pismem z 19 marca 2018 r. (data wpływu 20 marca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu przechowywania samochodów jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lutego 2018 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu przechowywania samochodów. Ww. wniosek został uzupełnionym pismem z 19 marca 2018 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu z 7 marca 2018 r. znak: 0111-KDIB3-3.4012.31.2018.3.PK, 0111-KDIB1-1.4010.43.2018.3.MG.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest spółką, zajmującą się m.in. transportem drogowym, konserwacją i naprawą pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli, wynajmem i zarządzaniem nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi oraz działalnością usługową wspomagającą transport lądowy. Spółka jest również czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawczyni świadczy na rzecz Miasta usługi polegające na przechowywaniu na należącym do niej parkingu samochodów usuniętych z dróg w trybie art. 50a 1 130a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym. Co do zasady, w momencie przyjęcia pojazdu na parking strzeżony nie jest możliwe dokładne przewidzenie okresu przechowywania. Okres ten może wynieść od kilku dni, do nawet kilku lat.

Po upływie wynikającego z ustawy okresu przechowywania pojazdów usuniętych z drogi, oraz w przypadku ich dalszego pozostawania na parkingu, spółka informuje Miasto i podmiot wydający dyspozycję jego usunięcia o tym fakcie. Od tego momentu Miasto wszczyna procedury określone w ustawie prawo o ruchu drogowym, celem przejęcia pojazdu na własność. Przejęcie następuje na podstawie orzeczenia sądu (art. 130a ww. Ustawy), bądź z mocy prawa, po następczym wydaniu uchwały rady miasta (art. 50a ww. Ustawy). Po zakończeniu procedury Miasto informuje Spółkę o prawie dysponowania pojazdem i zakończeniu procesu jego przechowywania. Dopiero w tym momencie ma miejsce przekazanie pojazdu do sprzedaży bądź utylizacji, a tym samym zakończenie i związane z tym rozliczenie świadczonej przez Spółkę usługi przechowywania. Zauważyć należy, że opisane wyżej usługi mają charakter ciągły.

Faktury dokumentujące wykonanie przedmiotowych usług nie są wystawiane przez Wnioskodawczynię na bieżąco. Spowodowane jest to okolicznością, że do dnia zakończenia postępowania o przejęcie nieodebranego pojazdu na własność miasta, spółka nie wie kto jest właścicielem pojazdu i kogo ma obciążyć kosztami postoju. Dodatkowo należy zaznaczyć, że właściciel pojazdu może zgłosić się po jego odbiór w każdej chwili. Związku z powyższym, Wnioskodawczyni wystawia fakturę dotyczącą świadczenia usług przechowania dopiero po odbiorze samochodu przez właściciela, bądź po przekazaniu samochodu urzędowi miasta, zazwyczaj w celu jego utylizacji.

W uzupełnieniu do wniosku Spółka podała, że:

1. świadczenie usług przechowania pojazdów odbywa się na podstawie umowy, zawartej z Miastem, w ramach procedury przetargu nieograniczonego, podlegającego reżimowi ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych (Dz.U. 2004 Nr 19, poz. 177, t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1579). W przedmiotowej umowie Strony uzgodniły, iż rozliczenia płatności za pojazdy usunięte z drogi zgodnie z art. 50a ust. 1 ustawy prawo o ruchu drogowym (zwana dalej: uPRD) przybiorą postać ryczałtu za każdy pojazd z osobna za okres do 225 dni przechowywania, zgodnie ze stawką określoną w Załączniku do umowy. W przypadku gdy okres przechowywania pojazdu przekroczy 225 dni przechowywania od momentu jego przekroczenia, Wnioskodawczyni stosuje stawki dobowe określone w Załączniku do umowy. Rozliczenia płatności za pojazdy usunięte z drogi na podstawie art. 130a uPRD i nieodebrane przez właścicieli w trybie art. 130a ust. 5c uPRD dokonywane są w oparciu o stawki dobowe określone w załączniku do umowy, po przejęciu pojazdu na własność Miasta, a w przypadku, gdy w postępowaniu wyjaśniającym okaże się, że stroną właściwą do przejęcia pojazdu jest właściwy miejscowo Urząd Celny, rozliczenie dni parkowania następuje w oparciu o stawki dobowe określone w załączniku do umowy, pomnożone razy ilość dnia parkowania liczonych do dnia przekazania pojazdu do Urzędu Celnego. W każdym przypadku zapłata należności następuje po przejęciu pojazdu na własność Miasta.
Płatności dokonywane są na podstawie prawidłowo wystawionych faktur. Zgodnie z umową, należności te powinny zostać uregulowane przelewem w terminie 21 dni od daty doręczenia prawidłowo wystawionej faktury na konto wskazane w fakturze.
2. przez zakończenie świadczonej przez Wnioskodawczynię usługi przechowania pojazdów należy rozumieć moment przekazania pojazdu właścicielowi lub Miastu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług przy świadczeniu opisanych usług przechowania pojazdów przez okres dłuższy niż rok, powstanie z chwilą wystawienia faktury?

Zdaniem Wnioskodawczyni obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług z tytułu świadczenia usług przechowania pojazdów na rzecz Miasta powstanie w momencie wystawienia faktury dokumentującej wykonanie przedmiotowej usługi.

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1221, zwana dalej: uvat), co do zasady, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi. Natomiast zgodnie z art. 19a ust. 3 uvat, usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu. Do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 5 lit. b) uvat obowiązek podatkowy z tytułu m.in. ochrony osób oraz usług ochrony, dozoru i przechowywania mienia powstaje z chwilą wystawienia faktury. Zgodnie z art. 106i ust. 1 fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-8, natomiast zgodnie z art. 106i ust. 3 pkt 4 uvat, w przypadkach o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4 uvat fakturę wystawia się nie później niż z upływem terminu płatności.

Z treści przywołanych przepisów wynika, że jeżeli okres świadczenia usług przechowania wyniósł więcej niż jeden rok, a w danym roku nie upłynęły terminy płatności lub rozliczeń za wykonanie usługi, należy przyjąć, iż usługa ta jest wykonywana z upływem każdego roku podatkowego. Jak już wspomniano, usługi świadczone przez wnioskodawczynię mają charakter ciągły. W wyroku z dnia 19 marca 2015 r. (sygn. akt I FSK 215/14) Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że o usługach ciągłych można mówić tylko wtedy, gdy poszczególnych czynności usługodawcy nie sposób wyodrębnić. Innymi słowy, nie można określić, kiedy kończą się pewne świadczenia, a kiedy następne się rozpoczynają.

W świetle przytoczonych przepisów Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że obowiązek podatkowy w podatku VAT powstanie w momencie wystawienia faktury za świadczenie usług przechowania pojazdów usuniętych z dróg w trybie przepisów o ruchu drogowym w danym roku podatkowym, nie później niż z upływem terminu płatności za wykonane usługi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Natomiast w myśl art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Z cytowanych powyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów. Jednocześnie pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi (art. 19a ust. 3 ustawy).

Na podstawie art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b tiret czwarty obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury z tytułu świadczenia usług ochrony osób oraz usług ochrony, dozoru i przechowywania mienia - z wyjątkiem usług, do których stosuje się art. 28b, stanowiących import usług.

Natomiast zgodnie z art. 19a ust. 7 ustawy w przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 3 i 4, gdy podatnik nie wystawił faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminów wystawienia faktury określonych w art. 106i ust. 3 i 4, a w przypadku gdy nie określono takiego terminu - z chwilą upływu terminu płatności.

Na podstawie art. 106i ust. 1 i ust. 3 pkt 4 ustawy fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Fakturę wystawia się nie później niż z upływem terminu płatności - w przypadku, o którym mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4.

Ogólna zasada wynikająca z ustawy o podatku od towarów i usług wskazuje zatem, że obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru albo wykonania usługi. W art. 19a ust. 3 ustawy ustawodawca wprowadził fikcje prawną, zgodnie z którą dla usług o charakterze ciągłym, za moment ich wykonania uznaje się moment upływu określonego okresu rozliczeniowego (jeżeli taki został ustalony). Natomiast usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi

Jednakże, od tej zasady ustawodawca określił szereg wyjątków, ustalających w sposób odmienny moment powstania obowiązku podatkowego (uzależniony np.: od formy wydania towaru, rodzaju transakcji, otrzymania zapłaty itp.).

Jedna z tych transakcji dla których określono szczególny moment powstania obowiązku podatkowego jest usługa przechowywania mienia, w przypadku której moment powstania obowiązku podatkowego został powiązany z momentem wystawienia faktury, która dokumentuje tą usługę, niezależnie od długości okres świadczenia usługi.

Jak wynika z wniosku Spółka świadczy na rzecz Miasta usługi polegające na przechowywaniu na należącym do niej parkingu samochodów usuniętych z dróg w trybie art. 50a 1 130a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym. Co do zasady, w momencie przyjęcia pojazdu na parking strzeżony nie jest możliwe dokładne przewidzenie okresu przechowywania. Okres ten może wynieść od kilku dni, do nawet kilku lat. Faktury dokumentujące wykonanie przedmiotowych usług nie są wystawiane przez wnioskodawczynię na bieżąco. Spowodowane jest to okolicznością, że do dnia zakończenia postępowania o przejęcie nieodebranego pojazdu na własność miasta, spółka nie wie kto jest właścicielem pojazdu i kogo ma obciążyć kosztami postoju. Dodatkowo należy zaznaczyć, że właściciel pojazdu może zgłosić się po jego odbiór w każdej chwili. Związku z powyższym, Spółka wystawia fakturę dotyczącą świadczenia usług przechowania dopiero po odbiorze samochodu przez właściciela, bądź po przekazaniu samochodu urzędowi miasta, zazwyczaj w celu jego utylizacji. Zgodnie z umową płatności powinny zostać uregulowane przelewem w terminie 21 dni od daty doręczenia prawidłowo wystawionej faktury.

Odnosząc przywołane powyżej przepisy prawa do przedstawionego stanu faktycznego i stanowiska Wnioskodawcy w kontekście zadanego pytania należy stwierdzić, że spółka winna rozpoznawać moment powstania obowiązku podatkowe z dniem wystawienia faktury za usługę przechowywania pojazdu.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Na marginesie zauważa się, że w stanowisku własnym Wnioskodawca przytoczył treść art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b ustawy, który został jednak błędnie określony jako art. 19a ust. 5 pkt 5 lit. b ustawy co jednak nie miało wpływu na ocenę stanowiska.

Kwestia w zakresie podatku dachowego od osób prawnych jest przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach - ul. ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej