Temat interpretacji

opodatkowanie sprzedaży udziałów w nieruchomości gruntowej

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 stycznia 2018 r. (data wpływu 2 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawcy za podatnika z tytułu sprzedaży udziału w nieruchomości gruntowej niezabudowanej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 lutego 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawcy za podatnika z tytułu sprzedaży udziału w nieruchomości gruntowej niezabudowanej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca J. B. wraz ze swoją żoną C. B. są na zasadach wspólności ustawowej małżeńskiej współwłaścicielami w 1/2 części niezabudowanej nieruchomości gruntowej w K. o powierzchni 0,0981 ha. Współwłaścicielami tej nieruchomości w drugiej połowie są na zasadach wspólności ustawowej brat wnioskodawcy M. B. i jego żona D. B.

Nieruchomość ta nie jest zabudowana i nie posiada urządzeń infrastruktury technicznej (uzbrojenia terenu). Według ewidencji gruntów stanowi ona użytek oznaczony symbolem Bp zurbanizowane tereny niezabudowane lub w trakcie zabudowy, przy czym położona jest w terenie, na którym brak jest obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Nieruchomość ta ma bezpośredni dostęp do drogi publicznej. Nieruchomość nie stanowi lasu, nie leży na obszarze parku narodowego, ani na obszarze Specjalnej Strefy Rewitalizacji bądź Specjalnej Strefy Ekonomicznej. Nieruchomość nie została nabyta od Skarbu Państwa ani od jednostki samorządu terytorialnego. Wnioskodawca i jego rodzina nabyli własność tej nieruchomości ponad 20 lat temu na podstawie umowy sprzedaży zawartej w dniu 5 stycznia 1998 r.

Wnioskodawca i jego rodzina nabyli tę nieruchomość na cele osobiste zamierzali wybudować na niej budynek mieszkalny, w którym mogliby sami lub ze swymi dziećmi zamieszkać w K.

Z tej to przyczyny nieruchomość odkąd Wnioskodawca i jego rodzina nabyli jej własność nie była nigdy przedmiotem dzierżawy ani najmu; nie była też wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej, ani związana z działalnością gospodarczą lub działalnością opodatkowaną podatkiem od towarów i usług. Nieruchomość nie była wykorzystywana zarobkowo także w żaden inny sposób. Wszelkie ciężary i koszty związane z tą nieruchomością wnioskodawca i jego rodzina pokrywali ze swych dochodów po opodatkowaniu, nie zaliczając ich chociażby w części do kosztów uzyskania przychodów z jakiegokolwiek źródła, zaś zawarty w ponoszonych kosztach naliczony podatek od towarów i usług nie pomniejszał należnego podatku od towarów i usług z jakiegokolwiek tytułu.

Zakładany przez Wnioskodawcę i jego rodzinę cel osobisty (wybudowanie budynku mieszkalnego oraz zamieszkanie w nim) nie został zrealizowany. Stało się tak nade wszystko z powodu wyborów życiowych okazało się, że żadne z dzieci Wnioskodawcy i jego brata nie związało swej przyszłości z K. na tyle, żeby zamieszkać w tym mieście; sam zaś Wnioskodawca, jego żona oraz brat z żoną liczą sobie już po około lat 60 i nie widzą w związku z tym sensu przeprowadzki do K. Dodatkowo, do porzucenia pierwotnych planów przyczyniły się także trudności natury obiektywnej pomimo czynionych starań Wnioskodawcy i jego rodzinie odmówiono decyzji o ustaleniu warunków zabudowy dla zamierzonego budynku.

Dlatego też, gdy do Wnioskodawcy i jego rodziny zgłosił się przedsiębiorca zainteresowany kupnem przedmiotowej nieruchomości, Wnioskodawca i jego rodzina zdecydowali się mu tę nieruchomość sprzedać, zaś uzyskane ze sprzedaży pieniądze przeznaczyć na zaspokojenie swoich osobistych potrzeb w inny sposób. Podkreślenia wymaga, że to kupujący poszukiwał nieruchomości w okolicy, a sprzedający wcześniej nie ogłaszali się z zamiarem sprzedaży, ani też w inny, aktywny sposób nie poszukiwali chętnych do nabycia od nich przedmiotowej nieruchomości. Zawarcie umowy sprzedaży planowane jest w tym roku.

Oprócz powyższych okoliczności faktycznych i prawnych występuje jeszcze okoliczność poboczna.

Otóż, w czasie swego aktywnego, zawodowego życia Wnioskodawca oraz jego rodzina zgromadzili prócz przedmiotowej nieruchomości także inny majątek, w tym pewną liczbę innych nieruchomości, traktowanych przezeń jako forma oszczędzania dla zabezpieczenia się na starość lub przekazania niespożytkowanego majątku dzieciom. Są to nieruchomości niezabudowane lub zabudowane, które w większości również wchodzą w skład majątków wspólnych Wnioskodawcy (i jego małżonki) oraz brata Wnioskodawcy (i jego małżonki), ewentualnie stanowią majątek osobisty Wnioskodawcy i jego brata. Właścicielami tej grupy nieruchomości są zatem te same osoby najczęściej na takiej samej zasadzie wspólności ustawowej małżeńskiej i w takiej samej części, ewentualnie właścicielami są po połowie wnioskodawca J. B. i jego brat M. B. Z tej to grupy nieruchomości niektóre bywają wynajmowane lub wydzierżawiane. Wnioskodawca i jego rodzina przyjęli przy tym takie rozwiązanie przewidziane przepisami prawa, że nieruchomości wchodzące w skład wspólności ustawowej małżeńskiej są za zgodą współmałżonka wynajmowane lub wydzierżawiane przez jednego ze współmałżonków (J. B. i M. B.) i całość przychodów z tego tytułu opodatkowana jest zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób fizycznych tylko przez tych współmałżonków po złożeniu oświadczenia naczelnikowi urzędu skarbowego (art. 12 ust. 6 i n. ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne); w takim też, przyjętym rozwiązaniu, po przekroczeniu progu zwolnienia przedmiotowego (art. 113 ust. 1 i n. ustawy o podatku od towarów i usług), ci małżonkowie, którzy zawierali umowy najmu lub dzierżawy oraz osiągali z tego tytułu przychody opodatkowane podatkiem dochodowym (albo zryczałtowanym podatkiem dochodowym), stawali się wskutek tego też podatnikami podatku od towarów i usług (VAT).

Stąd, w związku z ww. grupą nieruchomości wykorzystywanych przez Wnioskodawcę i jego rodzinę zarobkowo, Wnioskodawca J. B. i jego brat M. B. stali się podatnikami VAT w zakresie czynności polegających na wykorzystywaniu ww. grupy nieruchomości w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z zamierzoną sprzedażą przedmiotowej nieruchomości, którą Wnioskodawca i jego rodzina nabyli w celach osobistych, i która ani w chwili nabycia, ani w chwili zbycia, ani w żadnym innym momencie między nabyciem, a zbyciem nieruchomości nie była przez Wnioskodawcę i jego rodzinę ani przez inną osobę wykorzystywana w celach zarobkowych, Wnioskodawca może stać się podatnikiem podatku od towarów i usług, a czynność sprzedaży przedmiotowej nieruchomości może podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, pomimo nie wykorzystywania kiedykolwiek ani przez kogokolwiek przedmiotu sprzedaży w sposób ciągły dla celów zarobkowych?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie jest on podatnikiem podatku od towarów i usług w zakresie, w jakim dokonuje on czynności w celach osobistych, a nie zarobkowych, wobec czego zamierzona przez niego sprzedaż przedmiotowej nieruchomości, nabywanej w celu osobistym i zbywanej w sytuacji niezrealizowania celu osobistego, a przy tym nieruchomości nigdy niewykorzystywanej dla celów zarobkowych, nie jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Za taką oceną przemawiają wszelkie okoliczności dotyczące przedmiotowej nieruchomości i przez cały czas, kiedy Wnioskodawca był jej właścicielem. Wnioskodawca nie nabywał (jak i nie zbywa) tej nieruchomości w celach zarobkowych, lecz w celach osobistych, związanych z realizacją planów życiowych swoich i swojej rodziny, przy czym także nie nabywał tej nieruchomości celem czerpania korzyści ekonomicznych związanych z jej posiadaniem w okresie między nabyciem a zbyciem żadne przychody z tego tytułu nie zostały osiągnięte, przeciwnie ponoszone były koszty, które nie pomniejszały żadnych danin publicznych, ale które Wnioskodawca i jego rodzina ponosili przez przeszło 20 lat ze swych dochodów po opodatkowaniu. Wnioskodawca ma już przeszło 60 lat, i nie chce kosztów tych ponosić nadal, tym bardziej, że nie wierzy już w realizację swych pierwotnych planów za swojego życia, stąd zdecydował się wraz z rodziną na sprzedaż. Jest to niewątpliwie sprzedaż w zakresie obrotu tzw. nieprofesjonalnego, nie stanowiącego działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług, która nie podlega opodatkowaniu VAT.

Dla oceny takiej nie ma wpływu poboczna okoliczność, że Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT z innego tytułu. Status podatnika VAT nie ma bowiem charakteru absolutnego, obejmującego wszelkie przejawy aktywności danej osoby. Podatnikiem można być tylko z zakresie, w jakim jest się producentem, handlowcem lub usługodawcą (art. 15 ust. 1 ustawy), przy czym podjęte czynności muszą polegać na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 zd. 2 ustawy). W przeciwieństwie do osób prawnych lub innych jednostek organizacyjnych będących podatnikami, każda osoba fizyczna człowiek ma też zawsze sferę aktywności czysto osobistej tej, gdzie zaspokaja swe bieżące potrzeby i się rozwija; tej, gdzie jest konsumentem, który wydaje zarobek, nie zaliczając w koszty i nie odliczając VAT-u.

Tak oto jako nieprofesjonalny konsument, a nie jako profesjonalny podatnik VAT Wnioskodawca zachowywał się w stosunku do przedmiotowej nieruchomości przez cały czas, odkąd wraz z rodziną nabył jej własność. Dlatego również w związku z (poniekąd przymusowym) zbyciem nieruchomości, która dla Wnioskodawcy i jego rodziny jest już zbędna (natomiast pieniądze ze sprzedaży mogą się okazać, zwłaszcza w tym wieku, przydatne), i Wnioskodawca, i pozostali współwłaściciele nie mogą być traktowani jako podatnicy podatku od towarów i usług, a sama czynność sprzedaży nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Fakt, że Wnioskodawca jest podatnikiem VAT z innego tytułu, jest przypadkową koincydencją, która nie wpływa na ocenę konkretnej czynności podejmowanej w celu osobistym, nie zarobkowym jako czynności obrotu nieprofesjonalnego nie stanowiącej działalności gospodarczej i nie podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Tu ponownego podkreślenia wymaga, że ta nieruchomość, która ma stanowić przedmiot sprzedaży, nie była i nie jest związana z wyżej wymienionymi czynnościami, w zakresie których Wnioskodawca i jego brat są uważani za podatników podatku od towarów i usług, gdyż, od nabycia przedmiotowej nieruchomości do chwili obecnej, nigdy nie była ona przeznaczona do celów zarobkowych i nie uczestniczyła w żaden sposób w obrocie profesjonalnym nawet takim, jakim jest najem lub dzierżawa nieruchomości przez osoby fizyczne. Przedmiotowa nieruchomość nie może być zarazem uznana sama w sobie jako przedmiot czynności o charakterze handlowym przede wszystkim z racji bardzo długiego okresu posiadania jej przez Wnioskodawcę i jego rodzinę w celach osobistych (ponad 20 lat), co wyklucza cel zarobkowy (gospodarczy, handlowy), zarówno w momentach nabycia i zbycia, jak i w całym czasookresie, kiedy Wnioskodawca i jego rodzina byli właścicielami nieruchomości; przemawia za tym także okoliczność, że to nie sprzedający są stroną aktywną, poszukującą chętnych do nabycia od nich nieruchomości, a stroną aktywną jest kupujący, który wyszukał nieruchomość i wystosował ofertę, dążąc do zawarcia umowy sprzedaży.

Przeciwna ocena wykluczałaby wszelkie przejawy nieprofesjonalnego obrotu rzeczami (i to zarówno nieruchomymi, jak i ruchomymi, jak również niezależnie od czasu i podstawy ich nabycia oraz celu), co jest stanowiskiem jurydycznie nie do przyjęcia. Dlatego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Osobny wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w tym stanie faktycznym i prawnym złożył też drugi ze współwłaścicieli znajdujący się w analogicznej sytuacji M. B.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle cytowanych przepisów grunt spełnia definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, a jego sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Jak wynika więc z powyższego dostawa nieruchomości co do zasady jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług. Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby była ona czynnością opodatkowaną tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2).

Z powyższych przepisów wynika, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

• po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
• po drugie czynność wykonywana jest przez podmiot, który w jej ramach działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, który dodatkowo działała w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Zaznaczyć należy, że każdy kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania towaru (np. nieruchomości) dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w przypadku nieruchomości jest ustalenie m.in. czy majątek został nabyty i faktycznie wykorzystany na potrzeby osobiste, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej, gdyż nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12. 2006, str. 1, z późn. zm.) (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy), jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Należy zauważyć, że Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) orzekł, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Z powołanego powyżej orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej jednoznacznie wynika, że rozstrzygnięcie, czy podmiot w związku z realizacją określonej czynności występuje w charakterze podatnika wymaga każdorazowo oceny okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

Zasadnym jest zatem wykluczenie osoby dokonującej danej transakcji z grona podatników w przypadku gdy dokonuje sprzedaży majątku osobistego tj. majątku który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonaniu innych czynności w ramach działalności. Dokonywanie określonych czynności poza strefą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie danego działania. W kwestii tej istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży udziału w nieruchomości gruntowej podjął lub podejmie aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, co skutkować będzie koniecznością uznania go w związku z ta transakcją za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 2 ustawy, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Jak wynika z opisu sprawy Wnioskodawca wraz ze swoją żoną są na zasadach wspólności ustawowej małżeńskiej współwłaścicielami w 1/2 części niezabudowanej nieruchomości gruntowej. Nieruchomość ta nie jest zabudowana i nie posiada urządzeń infrastruktury technicznej (uzbrojenia terenu), położona jest w terenie, na którym brak jest obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Wnioskodawca i jego rodzina nabyli tę nieruchomość na cele osobiste zamierzali wybudować na niej budynek mieszkalny, w którym mogliby sami lub ze swymi dziećmi zamieszkać. Do porzucenia pierwotnych planów przyczyniły się m.in. trudności natury obiektywnej pomimo czynionych starań Wnioskodawcy i jego rodzinie odmówiono decyzji o ustaleniu warunków zabudowy dla zamierzonego celu. Odkąd Wnioskodawca i jego rodzina nabyli jej własność nie była nigdy przedmiotem dzierżawy ani najmu; nie była też wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej, ani związana z działalnością gospodarczą lub działalnością opodatkowaną podatkiem od towarów i usług. Nieruchomość nie była wykorzystywana zarobkowo także w żaden inny sposób. Wszelkie ciężary i koszty związane z tą nieruchomością Wnioskodawca i jego rodzina pokrywali ze swych dochodów po opodatkowaniu, nie zaliczając ich chociażby w części do kosztów uzyskania przychodów z jakiegokolwiek źródła, zaś zawarty w ponoszonych kosztach naliczony podatek od towarów i usług nie pomniejszał należnego podatku od towarów i usług z jakiegokolwiek tytułu. Wnioskodawca i jego rodzina zdecydowali się tę nieruchomość sprzedać, zaś uzyskane ze sprzedaży pieniądze przeznaczyć na zaspokojenie swoich osobistych potrzeb w inny sposób. Kupujący poszukiwał nieruchomości w okolicy, a sprzedający wcześniej nie ogłaszali się z zamiarem sprzedaży, ani też w inny, aktywny sposób nie poszukiwali chętnych do nabycia od nich przedmiotowej nieruchomości.

Wnioskodawca zaznaczył również, że wraz z rodziną prócz przedmiotowej nieruchomości zgromadził także majątek, w tym pewna liczbę innych nieruchomości traktowanych przezeń jako forma oszczędzania dla zabezpieczenia się na starość lub przekazania niespożytkowanego majątku dzieciom. Są to nieruchomości niezabudowane lub zabudowane, które w większości również wchodzą w skład majątków wspólnych Wnioskodawcy (i jego małżonki) oraz brata Wnioskodawcy (i jego małżonki), ewentualnie stanowią majątek osobisty Wnioskodawcy i jego brata. Z tej to grupy nieruchomości niektóre bywają wynajmowane lub wydzierżawiane. Stąd, w związku z wykorzystaniem przez Wnioskodawcę nieruchomości zarobkowo, Wnioskodawca stał się podatnikiem VAT w zakresie czynności polegających na wykorzystywaniu ww. grupy nieruchomości w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak wyjaśniono wyżej odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie majątku prywatnego nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. Majątek prywatny to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania nieruchomości w ramach majątku osobistego, co w przedmiotowej sprawie miało miejsce, gdyż Wnioskodawca nabył udział w nieruchomości gruntowej na cele osobiste związane z realizacją planów życiowych swojej rodziny. Nie była ona przedmiotem najmu ani dzierżawy, nie była wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej jak też nie była z nią związana, nie wykorzystano jej również w żaden inny sposób. Przedstawiony opis sprawy nie wskazuje, aby Wnioskodawca angażował środki podobne dla handlowca, tzn. że nie podejmował on w przypadku przedmiotowej nieruchomości gruntowej działań charakterystycznych dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami, nie ogłaszał się z zamiarem sprzedaży ani też w inny sposób nie poszukiwał chętnych do nabycia przedmiotowej nieruchomości. Zatem nie działał jako handlowiec, a podejmowane przez niego czynności stanowiły jedynie racjonalny sposób zagospodarowania posiadanego majątku prywatnego.

W ocenie organu dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy bez znaczenia pozostaje fakt, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT i prowadzi działalność gospodarczą, ponieważ nie angażował on tej nieruchomości dla potrzeb jej prowadzenia. Również podane przez Wnioskodawcę przyczyny podjęcia decyzji o sprzedaży udziału w nieruchomości gruntowej tj. zmiana prywatnych planów życiowych oraz odmowna decyzja o wydaniu warunków zabudowy nie mają związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zatem z uwagi na powyższe stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie całokształt okoliczności, ich zakres, stopień zaangażowania wskazuje, że są to działania należące do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Tym samym sprzedaż przez Wnioskodawcę ww. nieruchomości będzie stanowiła zwykłe wykonywanie prawa własności, a Wnioskodawca dokonujący zbycia udziału w nieruchomości gruntowej, będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem.

Reasumując, zdaniem Organu, okoliczności rozpatrywanej sprawy nie pozwalają w związku z opisaną we wniosku planowaną sprzedażą nieruchomości, uznać Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług. Brak jest również przesłanek wskazujących, że dostawa przedmiotowego udziału w nieruchomości gruntowej podlegała będzie opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż nie odbędzie się ona w ramach działalności gospodarczej, lecz w ramach rozporządzania własnym majątkiem i jest działaniem w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o VAT nie mają zastosowania.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Niniejsza interpretacja skierowana jest tylko do Wnioskodawcy i nie odnosi się do pozostałych członków rodziny wskazanych we wniosku, bowiem każdą czynność, z którą mogą być związane skutki prawnopodatkowe należy rozstrzygać indywidualnie.

W zakresie nieuznania za podatnika współwłaścicieli z tytułu sprzedaży ich udziałów w nieruchomości gruntowej niezabudowanej zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami

administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej