Temat interpretacji

Zakres braku opodatkowania sprzedaży voucherów.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tj. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 28 września 2011 r. (data wpływu 3 października 2011 r.), uzupełnionym w dniu 1 grudnia 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży voucherów jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 października 2011 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 1 grudnia 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży voucherów.

W złożonym wniosku i uzupełnieniu do niego przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W ramach prowadzonej działalności zawarł Pan z kontrahentem umowę o stałej współpracy i uzyskał status odsprzedawcy (resellera). Kontrahent jest spółką zagraniczną niemającą siedziby w Unii Europejskiej. Jest Pan pośrednikiem kontrahenta w zakresie dystrybucji dokumentów (nazywanych przez niego, jako voucher), które uprawniają do korzystania ze świadczonych przez kontrahenta usług nielimitowanego uploadu i ściągania plików (Konto Premium) z jego serwerów. Zgodnie z umową, jest Pan uprawniony do odsprzedaży voucheru. Wpłaca Pan określoną kwotę w dolarach amerykańskich przez portale płatnicze, na konto bankowe kontrahenta, który otwiera konto rozliczeniowe dla Pana. Może Pan w dowolnym momencie zamienić wpłaconą kwotę na określoną ilość voucherów. W momencie przekonwertowania pieniędzy na vouchery, kontrahent pomniejsza dokonaną przez Pana wpłatę o wartość wykupionych voucherów, uwzględniając rabat, który został Panu przyznany. Rabat ten ulega zmianie w zależności od wysokości uiszczanych wpłat na konto kontrahenta. Czym wyższe wpłaty tym wyższy rabat. Ma Pan określony termin na wykorzystanie wykupionych voucherów poprzez ich sprzedaż. W przypadku niesprzedania w określonym terminie przez przedsiębiorcę wykupionych voucherów cześć z nich może ulec przedawnieniu, a części z nich może zostać przedłużony termin ich wykorzystania. Regulamin kontrahenta przewiduje różne rodzaje voucherów. np.:

1. voucher terminowy z określoną datą ważności Konta Premium,
2. voucher bezterminowy z bezterminową ważnością Konta Premium.

Uiszczane przez Pana wpłaty są podstawą do współpracy pomiędzy Panem a kontrahentem. Na swoich stronach internetowych sprzedaje Pan vouchery uprawniające do korzystania ze świadczonych przez kontrahenta usług nielimitowanego uploadu i ściągania plików (Konto Premium) z jego serwerów.

Sprzedaż voucherów przez Pana następuje w momencie wpłaty na Pana konto przez indywidualnego klienta odpowiedniej kwoty za voucher. Klient po uiszczeniu zapłaty otrzymuje na podany adres mailowy unikalny kod cyfrowy, dzięki któremu może ściągać pliki (Konto Premium) z serwerów kontrahenta oraz korzystać z nielimitowanego uploadu. Klient wykorzystuje kod cyfrowy w dowolnym dla niego momencie. Unikalny kod może być wykorzystany tylko jeden raz. Kontrahent nie wystawia żadnego dowodu sprzedaży za vouchery ani żadnej noty za prowizję.

Dzięki systemowi informatycznemu stworzonemu pod tą działalność może Pan wygenerować zestawienie na koniec dnia i na koniec każdego miesiąca, odzwierciedlające wszystkie dokonane transakcje, które zawierają:

1. dane osób w postaci: email kupującego oraz imię i nazwisko,
2. ilość zakupionych Voucherów i ich wartość,
3. termin ważności zakupionych Voucherów,
4. ilość i wartość wykorzystanych Voucherów przez klientów,
5. ilość i wartość kupionych a niewykorzystanych Voucherów przez klientów,
6. ilość i wartość zakupionych przez klientów Voucherów, które się przeterminowały bez możliwości przywrócenia ich terminów,
7. informację na temat kwot, które zostały przez Pana wpłacone, kwoty, które zostały przekonwertowane na Vouchery i kwoty, które pozostają do wykorzystania.

Przykład:

Na konto kontrahenta wpłacił Pan 900 USD, zgodnie z warunkami współpracy ma przyznany 20% rabat. Zamienia Pan wpłaconą kwotę na vouchery w ilości 100 voucherów po 9 USD. Kontrahent pomniejsza Pana konto rozliczeniowe o kwotę 720 USD, ponieważ uwzględnił wartość przyznanego 20% rabatu. Zamieszcza Pan na stronach internetowych ofertę sprzedaży voucherów po sugerowanej przez kontrahenta cenie 9 USD. Cena ta jednak nie jest ceną sztywną. Może ją Pan zmieniać. Klient kupuje voucher, wpłaca Panu 9 USD i otrzymuje zwrotnym e-mailem kod cyfrowy umożliwiający ściąganie plików z serwerów kontrahenta. Klient zakupiony voucher może wykorzystać w dowolnym dla niego momencie, trzymając się dat jego ważności. Może go wykorzystać bądź nie, co nie ma już żadnego wpływu na rozliczanie pomiędzy Panem a kontrahentem. Dowodem odzwierciedlającym poniesienie przez Pana kosztu jest dowód wpłaty (w dolarach amerykańskich przeliczony za polskie złote przez portal, z którego Pan korzysta np. dotpay, na dowodzie wpłaty widnieje tylko data wpłaty nazwa firmy oraz kwota w dolarach amerykańskich przeliczona na polskie złote, którą wpłaca Pan kontrahentowi przez portal płatniczy oraz Pana dane, jako wpłacającego) oraz informacja na Pana koncie rozliczeniowym o przekonwertowaniu wpłaty na vouchery tzn. ile voucherów, o jakich wartościach i za jaką kwotę zostało zakupione.

Zgodnie z regulaminem kontrahenta, voucher jest dokumentem, z indywidualnym kodem oraz stanowi potwierdzenie dokonania opłaty za Konto Premium.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy dokonywana przez Pana odsprzedaż voucherów, uprawniających do skorzystania ze świadczeń usług kontrahenta podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług... Jeżeli podlega to, od jakiej wartości powinien zostać on naliczony... Czy od różnicy pomiędzy wartością sprzedaży a zakupu, czy od całej wartości sprzedanego vouchera...

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie przepisów art. 5 ust. 1, art. 7 ust. 1, art. 2 pkt 6 oraz art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i przedstawionego opisu sprawy, wydanie vouchera, jako niewymienionego w wydanych klasyfikacjach na podstawie przepisów o statystyce publicznej nie stanowi ani dostawy towarów ani świadczenia usług.

Przepisy w zakresie podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia vouchera. Zdaniem Wnioskodawcy, voucher jest jedynie znakiem legitymacyjnym dowodem uprawniającym do odbioru określonego świadczenia w postaci Konta Premium w serwisie Kontrahenta. Voucher sam w sobie nie zaspokaja żadnych potrzeb, nie stanowi, więc on autonomicznego świadczenia.

Voucher jest w tym przypadku swoistym środkiem płatniczym, którym klient może płacić za usługę. Natomiast w momencie jego sprzedaży dokonywana jest jedynie zamiana pieniędzy na voucher. W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, sama czynność wydania vouchera klientowi nie powinna być utożsamiana z odpłatnym świadczeniem usług bądź dostawą towaru, podlegającym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Tym bardziej, że Wnioskodawca de facto nie będzie świadczył usług ani dokonywał sprzedaży towarów, tylko pośredniczy w transakcjach sprzedaży voucherów. Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż voucherów nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż powyższa czynność nie stanowi ani dostawy towarów, ani świadczenia usług oraz nie ma wpływu na wysokość podstawy opodatkowania, o której mowa w art. 29 ust. 4 ww. ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 77, poz. 1054), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z treści art. 7 ust. 1 powołanej ustawy wynika, że dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

W przepisie art. 8 ust. 1 ustawy zdefiniowano, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zgodnie z obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r. art. 8 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

W myśl przepisu art. 2 pkt 26 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2011 r.), przez usługi elektroniczne rozumie się usługi świadczone drogą elektroniczną, o których mowa w art. 7 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1).

Zgodnie z przepisem art. 7 ww. rozporządzenia Rady, do usług świadczonych drogą elektroniczną, o których mowa w dyrektywie 2006/112/WE, należą usługi świadczone za pomocą Internetu lub sieci elektronicznej, których świadczenie ze względu na ich charakter jest zasadniczo zautomatyzowane i wymaga minimalnego udziału człowieka, a ich wykonanie bez wykorzystania technologii informacyjnej jest niemożliwe.

Jak wynika z art. 7 ust. 2 ww. rozporządzenia 282/2011, powyższy przepis obejmuje w szczególności:

1. ogólnie dostawy produktów w formie cyfrowej, łącznie z oprogramowaniem, jego modyfikacjami lub nowszymi wersjami;
2. usługi umożliwiające lub wspomagające obecność przedsiębiorstw lub osób w sieci elektronicznej, takich jak witryna lub strona internetowa;
3. usługi generowane automatycznie przez komputer i przesyłane poprzez Internet lub sieć elektroniczną w odpowiedzi na określone dane wprowadzone przez usługobiorcę;
4. odpłatne przekazywanie prawa do wystawiania na aukcji towarów lub usług za pośrednictwem witryny internetowej działającej jako rynek online, na którym potencjalni kupujący przedstawiają swoje oferty przy wykorzystaniu automatycznych procedur oraz na którym strony są informowane o dokonaniu sprzedaży za pomocą poczty elektronicznej generowanej automatycznie przez komputer;
5. pakiety usług internetowych oferujące dostęp do informacji, w których element telekomunikacyjny ma charakter pomocniczy i drugorzędny (to znaczy pakiety wykraczające poza oferowanie samego dostępu do Internetu i obejmujące inne elementy, takie jak strony, które umożliwiają dostęp do aktualnych wiadomości, informacji meteorologicznych lub turystycznych, gier, umożliwiają hosting witryn internetowych, dostęp do grup dyskusyjnych; itp.);
6. usługi wyszczególnione w załączniku I.

Załącznik I zawiera następujące usługi:

1. Punkt 1 załącznika II do dyrektywy 2006/112/WE:
1. tworzenie i hosting witryn internetowych;
2. automatyczna konserwacja oprogramowania, zdalnie i online;
3. zdalne zarządzanie systemami;
4. hurtownie danych online, umożliwiające elektroniczne przechowywanie i wyszukiwanie konkretnych danych;
5. dostarczanie online przestrzeni na dysku na żądanie.
2. Punkt 2 załącznika II do dyrektywy 2006/112/WE:
1. uzyskiwanie dostępu online i pobieranie oprogramowania (w szczególności programy w zakresie zamówień publicznych/księgowości, programy antywirusowe) oraz jego uaktualnień;
2. oprogramowanie blokujące pojawianie się banerów reklamowych;
3. sterowniki do pobierania, takie jak programy ustawiające interfejsy komputera i urządzeń peryferyjnych (np. drukarek);
4. automatyczna instalacja online filtrów na witrynach internetowych;
5. automatyczna instalacja online zabezpieczeń typu firewall.
3. Punkt 3 załącznika II do dyrektywy 2006/112/WE:
1. uzyskiwanie dostępu i pobieranie motywów pulpitów;
2. uzyskiwanie dostępu i pobieranie obrazów, fotografii i wygaszaczy ekranu;
3. zawartość książek w formie cyfrowej i innych publikacji elektronicznych;
4. prenumerata gazet i czasopism publikowanych online;
5. dzienniki logowania i statystyki odwiedzania stron internetowych;
6. wiadomości, informacje o sytuacji na drogach oraz prognozy pogody online;
7. informacje generowane automatycznie online przez oprogramowanie po wprowadzeniu przez klienta określonych danych, takich jak dane prawne lub finansowe (w szczególności stale uaktualniane kursy giełdowe);
8. dostarczanie przestrzeni reklamowej, szczególnie banerów reklamowych na stronach lub witrynach internetowych;
9. korzystanie z wyszukiwarek i katalogów internetowych.
4. Punkt 4 załącznika II do dyrektywy 2006/112/WE:
uzyskiwanie dostępu i pobieranie muzyki na komputery i telefony komórkowe;
1. uzyskiwanie dostępu i pobieranie sygnałów dźwiękowych, urywków nagrań, dzwonków i innych dźwięków;
2. uzyskiwanie dostępu do filmów i ich pobieranie;
3. pobieranie gier na komputery i telefony komórkowe;
4. uzyskiwanie dostępu do automatycznych gier online, które wymagają użycia Internetu lub innych podobnych sieci elektronicznych, gdy gracze są od siebie oddaleni.
5. Punkt 5 załącznika II do dyrektywy 2006/112/WE:
1. automatyczne nauczanie na odległość, którego funkcjonowanie wymaga użycia Internetu lub podobnej sieci elektronicznej, wymagające niewielkiego bądź niewymagające żadnego udziału człowieka, łącznie z klasami wirtualnymi, z wyjątkiem sytuacji, gdzie Internet lub podobna sieć elektroniczna wykorzystywana jest jako proste narzędzie służące komunikowaniu się nauczyciela z uczniem;
2. ćwiczenia wypełniane przez ucznia online i sprawdzane automatycznie, bez udziału człowieka.

Brzmienie powołanych regulacji wskazuje na to, że aby daną usługę uznać za usługę elektroniczną musi wystąpić sytuacja, w ramach której:

• jej realizacja ma miejsce za pomocą Internetu lub sieci elektronicznej,
• jej świadczenie jest zautomatyzowane, a udział człowieka jest niewielki,
• jej wykonanie bez wykorzystania technologii informacyjnej jest niemożliwe,
• nie jest ona objęta wyłączeniami zawartymi w art. 7 ust. 3 ww. rozporządzenia.

Natomiast z zapisu art. 7 ust. 3 ww. rozporządzenia, ustęp 1 nie obejmuje w szczególności:

1. usług nadawczych radiowych i telewizyjnych;
2. usług telekomunikacyjnych;
3. towarów, w przypadku których zamawianie i obsługa zamówienia odbywają się elektronicznie;
4. płyt CD-ROM, dyskietek i podobnych nośników fizycznych;
5. materiałów drukowanych, takich jak książki, biuletyny, gazety lub czasopisma;
6. płyt CD i kaset magnetofonowych;
7. kaset wideo i płyt DVD;
8. gier na płytach CD-ROM;
9. usług świadczonych przez specjalistów, takich jak prawnicy i doradcy finansowi, którzy udzielają swym klientom porad za pomocą poczty elektronicznej;
10. usług edukacyjnych, w ramach których treść kursu przekazywana jest przez nauczyciela za pomocą Internetu lub sieci elektronicznej (tzn. przez zdalne połączenie);
11. usług fizycznych off-line naprawy sprzętu komputerowego;
12. hurtowni danych off-line;
13. usług reklamowych, w szczególności w gazetach, na plakatach i w telewizji;
14. usług centrum wsparcia telefonicznego;
15. usług edukacyjnych obejmujących wyłącznie kursy korespondencyjne, takie jak kursy za pośrednictwem poczty;
16. konwencjonalnych usług aukcyjnych, przy których niezbędny jest bezpośredni udział, niezależnie od sposobu składania ofert;
17. usług telefonicznych z elementem wideo, znanych też pod nazwą usług wideofonicznych;
18. dostępu do Internetu i stron World Wide Web;
19. usług telefonicznych świadczonych przez Internet.

Należy wskazać, iż ogólne zasady dotyczące miejsca świadczenia usług, dla potrzeb podatku od towarów i usług, ustawodawca określił w Dziale V ustawy.

Stosownie do treści przepisu art. 28c ust. 1, miejscem świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym usługodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 28d, art. 28e, art. 28f ust. 1, 2 i 3, art. 28g ust. 2 i art. 28h-28n.

Jak wynika z art. 28l, w przypadku świadczenia na rzecz podmiotów niebędących podatnikami, posiadających siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu poza terytorium Unii Europejskiej, usług:

1. sprzedaży praw lub udzielania licencji i sublicencji, przeniesienia lub cesji praw autorskich, patentów, praw do znaków fabrycznych, handlowych, oddania do używania wspólnego znaku towarowego albo wspólnego znaku towarowego gwarancyjnego, albo innych pokrewnych praw,
2. reklamy,
3. doradczych, inżynierskich, prawniczych, księgowych oraz usług podobnych do tych usług,
4. przetwarzania danych, dostarczania informacji oraz usług tłumaczeń,
5. bankowych, finansowych, ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, z wyjątkiem wynajmu sejfów przez banki,
6. dostarczania (oddelegowania) personelu,
7. wynajmu, dzierżawy lub innych o podobnym charakterze, których przedmiotem są rzeczy ruchome, z wyjątkiem środków transportu, za które uznaje się również przyczepy i naczepy oraz wagony kolejowe,
8. telekomunikacyjnych,
9. nadawczych radiowych i telewizyjnych,
10. elektronicznych,
11. polegających na zapewnieniu dostępu do systemów gazowych, systemów elektroenergetycznych lub do sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej,
12. przesyłowych:
1. gazu w systemie gazowym,
2. energii elektrycznej w systemie elektroenergetycznym,
3. energii cieplnej lub chłodniczej przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej,
13. bezpośrednio związanych z usługami, o których mowa w pkt 11 i 12,
14. polegających na zobowiązaniu się do powstrzymania się od dokonania czynności lub posługiwania się prawem, o których mowa w pkt 1-13

• miejscem świadczenia usług jest miejsce, gdzie podmioty te posiadają siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, postawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że na swoich stronach internetowych sprzedaje Pan indywidualnym klientom vochery, które wcześniej nabył u zagranicznego kontrahenta. Klient po uiszczeniu zapłaty otrzymuje na podany adres mailowy unikalny kod cyfrowy, dzięki któremu może ściągać pliki (Konto Premium) z serwerów kontrahenta oraz korzystać z nielimitowanego uploadu. Klient wykorzystuje kod cyfrowy w dowolnym dla niego momencie. Unikalny kod może być wykorzystany tylko jeden raz. Cała transakcja odbywa się za pośrednictwem Internetu. Zapłatę za sprzedane vouchery otrzymuje Pan również za pośrednictwem Internetu.

Opisane okoliczności wskazują, iż dokonuje Pan sprzedaży nabytych wcześniej od kontrahenta voucherów, które uprawniają indywidualnych klientów do korzystania z usług nielimitowanego uploadu i ściągania plików. Należy zatem zauważyć, iż w tak przedstawionych okolicznościach sprawy, realizowane przez Pana czynności wypełniają definicję świadczenia usług, o których mowa w powołanym wyżej art. 8 ustawy.

Wskazać należy, iż świadczone przez Pana usługi nie zostały wymienione w art. 7 ust. 3 ww. rozporządzenia, zawierającego katalog usług niezaliczanych do usług elektronicznych.

Przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego wskazuje, iż świadczone przez Pana usługi w każdym przypadku wymagają łączenia się nabywcy (użytkownika) z siecią elektroniczną.

Mając powyższe na uwadze w odniesieniu do powołanych przepisów prawa należy stwierdzić, iż świadczone przez Pana usługi mieszczą się w katalogu usług elektronicznych, o których mowa w cytowanym w art. 2 pkt 26 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Wobec powyższego, miejsce ich świadczenia określają zarówno przepisy art. 28c ust. 1, jak i przepisy art. 28l ww. ustawy. Tym samym, w świetle powołanych przepisów, w przypadku gdy Wnioskodawca świadczy usługi elektroniczne na rzecz osób fizycznych mających miejsce zamieszkania na terytorium państwa trzeciego miejscem świadczenia tych usług jest miejsce, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego dana usługa jest świadczona, a w przypadku braku stałego miejsca prowadzenia działalności, stały adres lub miejsce zamieszkania. Zatem usługi te nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, stosownie do zapisu art. 28l ustawy o podatku od towarów i usług. W pozostałych przypadkach, zgodnie z regulacją zawartą w art. 28c ust. 1 ustawy, świadczone przez Pana usługi będą podlegały opodatkowaniu na terytorium kraju. Opodatkowaniu, stosownie do zapisu art. 29 ust. 1 ustawy podlega kwota należna z tytułu sprzedaży obejmująca całą wartość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej, pomniejszona o kwotę należnego podatku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 4 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy