Temat interpretacji

Opodatkowanie dostawy i montażu elementów dachu.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 maja 2018 r. (data wpływu 7 czerwca 2018 r.), uzupełnionym w dniach 27 czerwca i 27 lipca 2018 r. (daty wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy i montażu elementów dachu jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniach 27 czerwca i 27 lipca 2018 r, o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy i montażu elementów dachu.

We wniosku oraz jego uzupełnieniach przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność między innymi w zakresie produkcji wielkogabarytowych elementów z tworzyw sztucznych - np. przykrycia dachowe na oczyszczalnie ścieków, zakwalifikowanych do PKWiU 22.21.42.0 lub 22.21.41.0 lub 22.23.19.0. Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Spółka jako podwykonawca montuje wyprodukowane przez siebie elementy na obiektach inwestora. Usługa polegająca na dostarczeniu wyprodukowanych w siedzibie Spółki elementów z tworzyw sztucznych wraz montażem wykonywana jest:

1. dla podmiotów zarejestrowanych jako czynny podatnik podatku VAT.
2. spółka jest głównym wykonawcą i to z nim zawierana jest umowa dot. dostawy wraz z montażem wyrobów spółki. Jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT.
3. w zakresie wykonania przedmiotowej usługi Spółka występuje jako podwykonawca.

Przedmiotem świadczenia w zakresie usługi będącej przedmiotem wniosku jest kompleksowe świadczenie, na które składa się wyprodukowanie elementów z tworzyw sztucznych, co stanowi wyrób gotowy, następnie dostawa i montaż (realizowane przez podwykonawców). Wszystkie czynności wynikają z zawartej umowy. Umowa umożliwia realizację usług montażu przez kolejnych podwykonawców. Elementem dominującym jest wydanie wyrobu gotowego z magazynu w postaci elementów z tworzyw sztucznych wykonanych samodzielnie przez Spółkę a w następnej kolejności podlega usłudze montażu a montaż wykonywany jest przez wyspecjalizowanego, przeszkolonego przez Spółkę podwykonawcę, który również jest czynnym podatnikiem VAT.

Usługa montażu wliczona jest w cenę produktu i nie stanowi ona zasadniczego elementu świadczenia. Spółka nie przedstawia odbiorcy oddzielnej oferty na produkt i montaż. Kalkulacja ceny wyrobu przeprowadzona jest również kompleksowo wraz z montażem, który jest nieodłącznym elementem świadczenia. Spółka potraktowała całość swojej dostawy jako usługę kompleksową (produkt + montaż) i zakwalifikowała do 43.99.70.0 PKWiU, stosując tym samym odwrotne obciążenie. W większości interpretacji publikowanych w 2017 r., przy porównywalnym stanie faktycznym, wskazywano, że producenci montujący jako podwykonawcy własne produkty powinni identyfikować swoje świadczenia jako usługi opodatkowane VAT, do których mogą znaleźć zastosowanie zasady dotyczące odwrotnego obciążenia. Dyrektor KIS potwierdzał, że nawet jeżeli wartość towaru stanowi zasadniczy element świadczenia, to świadczenie podwykonawcy należy uznać za usługę kompleksową (tak: Dyrektor KIS w interpretacji z 30 maja 2017 r., 2461-IBPP2. 4512.177.2017.2.BW oraz w interpretacji z 30 czerwca 2017 r., 0115-KDIT1-3.4012.108. 2017.2.MZ). Zaczęły się natomiast pojawiać interpretacje odmienne (Dyrektor KIS w interpretacji z 31 maja 2017 r., 0114- KDIP1-2.4012.38.2017.2.JF). Stąd Spółka nabrała wątpliwości co do słuszności swojego postępowania i postanowiła wystąpić z niniejszym wnioskiem.

W uzupełnieniu do wniosku z dnia 27 czerwca 2018 r. wskazała:

1. że świadczy usługi kompleksowe wskazane we wniosku jako podwykonawca. Głównym wykonawcą jest kontrahent Spółki, która zleca Spółce wykonanie i montaż elementów. Spółka jest podwykonawcą i to z nim zawierana jest umowa dostawy wraz z montażem wyrobów Spółki. Spółka jest zarejestrowanym podatnik podatku VAT.
2. Usługa świadczona przez Spółkę na rzecz generalnego wykonawcy klasyfikowana jest do PKWiU 22.23.19.0 .
3. Usługa świadczona przez podwykonawców (kontrahentów Spółki) klasyfikowana jest do PKWiU 43.99.70.0.

Natomiast w uzupełnieniu do wniosku z dnia 27 lipca 2018 r. Spółka jednoznacznie oświadczyła, że przedmiotem umowy Spółki z odbiorcą jest dostawa wyrobu gotowego. Ewentualny montaż tego wyrobu jest wliczony w cenę wyrobu i nie stanowi odrębnej usługi budowlano-montażowej. Kontrahenci Spółki nie są inwestorami, lecz Głównymi wykonawcami i oni wystawiają faktury na rzecz inwestora. Umowa jaką podpisuje Spółka z odbiorcami nie jest umową o wykonanie robót budowlano-montażowych lecz umową na dostarczenie wyrobu gotowego wraz z montażem. Na fakturach Spółki widnieje opis Elementy dachu i stosowana jest klasyfikacja PKWiU 22.23.19.0. Spółka nie przyjmuje bezpośrednich zleceń od Inwestora. Spółka nie ma wiedzy o stosowanej klasyfikacji statystycznej głównego wykonawcy na rzecz inwestora, współpraca pomiędzy inwestorem a generalnym wykonawcą jest objęta tajemnicą handlową i Spółka nie ma możliwości uzyskania takich informacji. Spółka nie ma wiedzy o tym na jakich zasadach rozliczana jest inwestycja.

W związku z powyższym opisem postawiono następujące pytania ostatecznie sformułowane w uzupełnieniach do wniosku.

1. Czy Spółka postąpiła prawidłowo w przypadku sprzedaży swoich wyrobów wraz z montażem, bez rozdzielania wartości produktu i montażu w umowach z odbiorcą i na fakturach i zgodnie ze stanem faktycznym traktując swoje świadczenie jako usługę kompleksową stosując jednocześnie mechanizm odwrotnego obciążenia do swoich wyrobów gotowych.
2. Czy Spółka powinna rozdzielić produkt i usługę i opodatkować osobno produkt ze stawką 23% VAT a w stosunku do montażu zastosować mechanizm odwrotnego obciążenia zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 8 i innych ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. (Dz.U. Nr 54, poz. 535) z późn. zm. tj. z dnia 10 maja 2016 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 710).?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Odnośnie pytania 1.

Spółka uważa, że postąpiła prawidłowo uznając dostawy swoich wyrobów wraz z montażem jako podwykonawca za usługę kompleksową i stosując mechanizm odwrotnego obciążenia zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 8 i innych ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. (Dz.U. Nr 54, poz. 535) z późn. zm. tj. z dnia 10 maja 2016 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 710).

Odnośnie pytania 2.

Spółka uważa, że nie powinna rozdzielać produktu i usługi i opodatkować osobno produkt ze stawką 23% VAT, a w stosunku do montażu zastosować mechanizm odwrotnego obciążenia zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 8 i innych ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. (Dz.U. Nr 54, poz. 535) z późn. zm. tj. z dnia 10 maja 2016 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 710).?

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na wstępie organ interpretacyjny zauważa, że przy określaniu prawidłowej stawki podatku od towarów i usług dla danej czynności, której miejsce świadczenia lub dostawy znajduje się na terytorium kraju, istotne jest prawidłowe jej zaklasyfikowanie według symbolu PKWiU. Tym samym wydając niniejszą interpretację organ oparł się na opisie sprawy wynikającym z treści wniosku, tj. przede wszystkim na klasyfikacji statystycznej podanej przez Spółkę.

Zgodnie z poz. 7.3 Zasad Metodycznych Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług zawartych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) dalej jako PKWiU zaliczanie danego produktu do odpowiedniego grupowania jest obowiązkiem producenta (względnie usługodawcy). Wynika to z faktu, że właśnie producent (usługodawca) posiada wszystkie informacje niezbędne do właściwego zaliczenia produktu do odpowiedniego grupowania PKWiU, tj. informacje dotyczące rodzaju użytego surowca, technologii wytwarzania, konstrukcji i przeznaczenia wyrobu lub charakteru usługi.

Klasyfikacja dokonana przez producenta (usługodawcę) nie może naruszać zasad budowy i logiki struktury PKWiU. W razie trudności w zaliczeniu wyrobu (towaru) lub usługi do odpowiedniego grupowania PKWiU można wystąpić w tej sprawie do organów statystycznych. Procedury udzielania informacji w sprawie standardów klasyfikacyjnych (w tym Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług) określa Komunikat Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych.

Organ interpretacyjny nie jest uprawniony do formalnego przyporządkowywania towarów i usług do określonego grupowania klasyfikacyjnego. Kwestie dotyczące zaklasyfikowania towaru lub usługi do właściwego grupowania statystycznego nie mieszczą się bowiem w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Tak więc niniejszą interpretację wydano w oparciu o grupowania PKWiU wskazane przez Spółkę we wniosku.

Wobec tego w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów opisanego zdarzenia przyszłego (w szczególności w przypadku błędnej klasyfikacji PKWiU czynności wymienionych we wniosku) lub zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r, poz. 1221, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju ().

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Brzmienie tego przepisu przesądza, że zawarta w nim definicja świadczenia usług ma charakter komplementarny wobec definicji dostawy towarów i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług, transakcji wykonywanych przez podatników, w ramach ich działalności gospodarczej.

W myśl art. 5a ustawy towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Przepisy z zakresu podatku od towarów i usług odwołują się w niektórych przypadkach do grupowań PKWiU. Przy czym prawidłowa identyfikacja towarów i usług w ramach klasyfikacji statystycznych stanowi niezbędny warunek do określenia wysokości opodatkowania lub podmiotu zobowiązanego do rozliczenia VAT w odniesieniu do towarów i usług, dla których przepisy z zakresu VAT powołują klasyfikację statystyczną.

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi wymienione w załączniku nr 14 do ustawy, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9;
2. usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

Załącznik nr 14 do ustawy określa wykaz usług, o których mowa w wyżej cyt. art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy.

Według art. 17 ust. 1h ustawy, w przypadku usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy przepis ust. 1 pkt 8 stosuje się, jeżeli usługodawca świadczy te usługi jako podwykonawca.

Zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy, w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Powołane regulacje ustawy wprowadzają mechanizm polegający na przeniesieniu obowiązku rozliczania podatku od towarów i usług na podatnika, na rzecz którego wykonana została ściśle określona usługa.

Mechanizm odwrotnego obciążenia podatkiem od towarów i usług stanowi odstępstwo od generalnej zasady wyrażonej w art. 193 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) dalej zwanej Dyrektywą (zgodnie z którym osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest podatnik dokonujący dostawy towarów lub świadczenia usług) i przenosi obowiązek rozliczenia VAT należnego ze sprzedającego na nabywcę. Podstawą dla zastosowania tego szczególnego środka jest art. 199-199a Dyrektywy. W art. 199 ust. 1 oraz art. 199a ust. 1 Dyrektywy zawarty został zamknięty katalog transakcji, w odniesieniu do których państwa członkowskie mogą postanowić, że osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest podatnik podatku od towarów i usług odbiorca towarów i usług będących przedmiotem tych transakcji, wśród których wymieniono dostawę zużytych materiałów, zużytych materiałów nienadających się do ponownego użycia w tym samym stanie, złomu, odpadów przemysłowych i nieprzemysłowych, odpadów przetwarzalnych, częściowo przetworzonych odpadów oraz dostawy pewnych towarów i świadczenia usług wymienionych w załączniku VI [ art. 199 ust. 1 lit. d) Dyrektywy]. Do decyzji państw członkowskich Unii Europejskiej pozostawiono zarówno ewentualne zaimplementowanie tego mechanizmu na grunt krajowych regulacji, jak również kwestię, które spośród enumeratywnie wskazanych w dyrektywie towarów i usług zostaną nim objęte.

W świetle art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże w myśl z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca (Spółka) czynny podatnik VAT dokonuje sprzedaży wyrobu gotowego zaklasyfikowanego według PKWiU do symbolu 22.23.19.0. wraz z montażem, jednakże umowa nie zawiera odrębnie ustalonej ceny za dostarczony towar oraz odrębnej ceny za jego montaż. Elementem dominującym jest dostawa towaru, a ewentualny montaż wliczony jest w cenę towaru. Na wystawianych przez Wnioskodawcę fakturach widnieje jedna pozycja : nazwa towaru Elementy dachu i jego klasyfikacja statystyczna PKWiU 22.23.19.0.

Odnosząc się do sytuacji opisanej w stanie faktycznym należy zauważyć, że przypadku gdy przedmiotem świadczenia jest dostawa towaru z montażem, należy zbadać czy przedmiotem świadczenia w tym przypadku jest świadczenie kompleksowe, czy też przedmiotem wykonanej czynności są dwa odrębne świadczenia, tj. dostawa towarów oraz ich montaż.

Należy zauważyć, że w obrocie gospodarczym występują świadczenia natury kompleksowej, czyli takie, które nie dają się w prosty sposób zaklasyfikować do danej kategorii, gdyż składają się z kilku pojedynczych świadczeń. W związku z tym, w każdym przypadku dla określenia skutków podatkowych transakcji złożonych należy badać, czy mamy do czynienia z kompozycją świadczenia głównego - dominującego wzbogaconą jedynie o świadczenia pomocnicze, czy też dostawca realizuje kilka odrębnych i niezależnych świadczeń.

Co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji gdy jedna usługa obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia usługi nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną usługę kompleksową, obejmującą kilka świadczeń pomocniczych.

Kwestia tzw. świadczeń złożonych, była analizowana zarówno w orzeczeniach sądów krajowych, jak i Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Z orzecznictwa TSUE wynikają wskazówki co do tego, kiedy określone usługi złożone należy traktować jako usługę kompleksową, a kiedy jako odrębne usługi - ze wszystkimi tego konsekwencjami.

Jednym z istotniejszych orzeczeń w tej materii jest wyrok w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen BV, OV Bank NV przeciwko Staatssecretaris van Financiën. Trybunał wskazał w swoim uzasadnieniu, że istotne jest założenie, z jakim należy podejść do analizy każdego takiego zdarzenia. Tym założeniem jest to, by po pierwsze - każda czynność była zwykle uznawana za odrębną i niezależną, jednocześnie po drugie - trzeba mieć na względzie, że czynność złożona z jednego świadczenia w sensie ekonomicznym nie powinna być sztucznie rozdzielana, by nie zakłócać funkcjonowania systemu podatku VAT.

Stanowisko takie przedstawił również TSUE w wyroku z dnia 25 lutego 1999 r., C-349/96 stwierdzając, że: Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej.

W opisanym stanie faktycznym (doprecyzowanym w uzupełnieniach do wniosku) Wnioskodawca w ramach zawartej umowy z odbiorcą (Głównym Wykonawcą) dokonuje dostawy i montażu elementów dachu. Wnioskodawca zawiera jedną umowę z Głównym Wykonawcą, jak wyjaśnił umowa jaką podpisuje z odbiorcą nie jest umową o wykonanie robót budowlano-montażowych lecz umową na dostawę wyrobu gotowego wraz z montażem. Z opisu sprawy wynika, że elementem dominującym jest wydanie towaru, montaż jest wliczony w cenę towaru.

Rozstrzygając niniejszą sprawę w zakresie żądania wyrażonego przez Wnioskodawcę w postawionych pytaniach, sprowadzających się do uznania wykonywanych czynności za świadczenie kompleksowe i zastosowania tzw. mechanizmu odwróconego VAT należy stwierdzić, że o charakterze wykonywanych czynności decyduje całokształt okoliczności faktycznych jakie towarzyszą realizacji tych czynności.

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że w sytuacji gdy z podpisanej umowy wynika, że przedmiotem sprzedaży jest dostawa towaru, natomiast montaż tych towarów jest świadczeniem dodatkowym, zaś celem całości świadczenia jest wykonanie dostawy, a nie świadczenie usługi - świadczenie takie nie powinno być dzielone. W analizowanym przypadku Wnioskodawca wskazał, iż dominującym elementem świadczenia jest dostawa towarów tj. elementów dachu, którą klasyfikuje do symbolu PKWiU 22.23.19.0.

Wobec powyższego należy uznać, że przedmiotem świadczenia Wnioskodawcy w związku z zawartą umowa, jest dostawa towarów, natomiast usługa montażu ma jedynie charakter pomocniczy. W konsekwencji dostawa elementów dachu przez Wnioskodawcę wraz z ich montażem jest świadczeniem kompleksowym. Zatem dostawa z montażem powinna być opodatkowana jako świadczenie kompleksowe, podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w którym dostawa towaru stanowi świadczenie główne.

Dodatkowo wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy montaż dostarczanego towaru zostanie rozliczony w ramach odwrotnego obciążenia.

Należy wyjaśnić, że art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy wprowadza mechanizm polegający na przesunięciu obowiązku rozliczenia VAT na podatnika, na rzecz którego jest dokonywane świadczenie usług wymienionych w załączniku nr 14 do ustawy.

Wnioskodawca wskazał, że jako podwykonawca Głównego Wykonawcy na podstawie umowy, dokonuje dostawy towaru o symbolu PKWiU 22.23.19.0 oraz dokonuje jego montażu, przy czym elementem dominującym jest wydanie towaru. W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie zawiera z Głównym Wykonawcą odrębnej umowy na wykonanie usług montażu. Zatem w opisanym przypadku usługa montażu nie ma charakteru samoistnego.

Z uwagi na powyższe w analizowanym przypadku nie zostają spełnione przesłanki warunkujące zastosowanie mechanizmu odwrotnego obciążenia na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy. Bowiem nie mamy tutaj do czynienia ze świadczeniem usług wymienionych w załączniku nr 14 do ustawy. Wnioskodawca jednoznacznie wskazał, że swoje wyroby klasyfikuje wg PKWiU do symbolu 22.23.19.0.

Wobec tego, gdy przedmiotem świadczenia jest dostawa elementów dachu, mechanizm odwrotnego obciążenia nie znajdzie zastosowania do samych usług montażu i świadczenie takie należy potraktować jako element czynności złożonej, w niniejszej sprawie - dostawę towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Reasumując, Wnioskodawca wykonując na rzecz Głównego Wykonawcy opisane we wniosku świadczenie klasyfikowane według PKWiU do symbolu PKWiU 22.23.19.0., powinien zastosować ogólne zasady opodatkowania, tj. stawkę VAT 23% (art. 146a pkt 1 w zw. z art. 41 ust. 1 ustawy).

W rezultacie stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej