Temat interpretacji

uznania świadczenia w postaci sprzedaży towarów oraz usługi transportowej jako osobne świadczenie, sposobu wykazania na fakturze kosztów usługi transportu

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r ., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 marca 2018 r. (data wpływu 3 kwietnia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 maja 2018 r. (data wpływu 28 maja 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• uznania świadczenia w postaci sprzedaży towarów oraz usługi transportowej jako osobne świadczenie,

• sposobu wykazania na fakturze kosztów usługi transportu

jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług:

• odnośnie stanu faktycznego w zakresie:
  • uznania świadczenia w postaci sprzedaży towarów oraz usługi transportowej jako osobne świadczenie,
  • sposobu wykazania na fakturze kosztów usługi transportu,

• odnośnie zdarzenia przyszłego w zakresie:
  • uznania świadczenia w postaci sprzedaży towarów oraz usługi transportowej jako elementy świadczenia kompleksowego dostawy towarów,
  • sposobu wykazania na fakturze kosztów usługi transportu.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 22 maja 2018 r. (data wpływu 28 maja 2018 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy, pełnomocnictwo oraz opłatę.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (ostatecznie przedstawiony w uzupełnieniu wniosku).

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej produkuje kredę paszową, nawozową, techniczną oraz granulat nawozowy oraz dokonuje sprzedaży wyprodukowanych towarów. Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. W ramach sprzedaży towar wydawany jest luzem do autocystern, w workach papierowych lub w workach typu big-bag. Cena za towar ustalana jest według stawki za tonę towaru, z uwzględnieniem sposobu wydania. Towar, według wyboru kupującego, może być przez niego odebrany w zakładzie Wnioskodawcy lub może zostać dostarczony do wskazanego przez kupującego miejsca transportem Wnioskodawcy (własnym lub wykonywanym przez pomioty trzecie, na zlecenie Wnioskodawcy). Przy odbiorze osobistym, Wnioskodawca nie obciąża kupującego żadnymi kosztami transportu. W takim przypadku faktura sprzedaży obejmuje wyłącznie cenę towaru, z wyszczególnieniem adekwatnej stawki podatku VAT dla towaru objętego sprzedażą (aktualnie 23% dla kredy technicznej, 8% dla pozostałych kred i granulatu). Przy zakupie wraz z transportem, Wnioskodawca wskazuje na fakturze VAT po pierwsze sprzedany towar, z wyszczególnieniem odpowiedniej dla danego towaru stawki podatku VAT, po drugie usługę transportu, jako osobną wobec sprzedaży towaru pozycję, z wyszczególnieniem właściwej dla usługi transportu stawki podatku VAT. Wynagrodzenie za usługę transportu jest kalkulowane odrębnie wobec ceny towaru. Wynagrodzenie to kalkulowane jest w odniesieniu do stawki za kilometr transportu, przy czym nie odpowiada ono ściśle poniesionymi przez Wnioskodawcę kosztom transportu (czy to własnego, czy to zleconego) i może podlegać negocjacjom z kupującym. Wnioskodawca nie oferuje usług transportowych niezwiązanych ze sprzedażą swoich towarów. Wskazany sposób fakturowania sprzedaży oraz transportu jest kwestionowany przez jednego z klientów Wnioskodawcy, który twierdzi, że w przedmiotowym przypadku na fakturze powinna występować wyłącznie pozycja obejmująca sprzedaż towaru z wliczonym wynagrodzeniem za transport, z wyszczególnieniem stawki podatku VAT adekwatnej do sprzedaży danego towaru.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

(we wniosku oznaczone jako a) Czy w opisanym stanie faktycznym przypadku świadczenia Wnioskodawcy w postaci sprzedaży towarów oraz usługi transportowej (transportem własnym lub wykonywanym przez podmioty trzecie na zlecenie Wnioskodawcy) należy traktować jako osobne świadczenia podlegające osobnemu opodatkowaniu podatkiem VAT czy też jako elementy świadczenia kompleksowego dostawy towarów podlegającego opodatkowaniu jedną stawką podatku VAT właściwą dla sprzedaży towarów?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1 (we wniosku oznaczone jako a)

W ocenie Wnioskodawcy w opisanym stanie faktycznym przypadku sprzedaży towarów wraz z usługą transportową świadczenia Wnioskodawcy w postaci sprzedaży towarów oraz usługi transportowej (transportem własnym lub wykonywanym przez podmioty trzecie na zlecenie Wnioskodawcy) należy traktować jako osobne świadczenia podlegające osobnemu opodatkowaniu podatkiem VAT. Opisane w stanie faktycznym elementy stosunków Wnioskodawcy z kupującymi świadczą o tym, że oferowana przez Wnioskodawcę usługa transportu towarów ma charakter funkcjonalnie odrębny wobec sprzedaży towarów. Kupujący ma możliwość przede wszystkim zakupu towarów. Kwestią wtórną jest zlecenie Wnioskodawcy - za odrębnym wynagrodzeniem - transportu zakupionych towarów. Sprzedaż towarów może odbyć się bez usługi transportu Wnioskodawcy lub z taką usługą. Wybór zależny jest wyłącznie od decyzji kupującego. W przedstawionym stanie faktycznym, z punktu widzenia umowy sprzedaży w rozumieniu Kodeksu cywilnego, niezależnie od tego czy kupujący odbiera towar osobiście czy jest on dostarczany transportem Wnioskodawcy, wydanie towaru następuje z chwilą przekazania towaru do transportu przewoźnikowi (którym w opisanym stanie faktycznym jest sam Wnioskodawca - jeżeli transport wykonywany jest jego transportem lub podmiot trzeci, jeżeli Wnioskodawca zleca takiemu podmiotowi wykonanie transportu). Transport nie stanowi zatem elementu składowego koniecznego do wykonania celu transakcji w postaci sprzedaży towarów.

Ad. 2 (we wniosku oznaczone jako b)

W ocenie Wnioskodawcy w opisanym stanie faktycznym przypadku sprzedaż towarów oraz usługa transportowa podlegają wyszczególnieniu jako odrębne pozycje na fakturze VAT. Stanowi to konsekwencję tego, że przedmiotowa sprzedaż i usługa stanowią osobne świadczenia podlegające osobnemu opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary, według art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Przez sprzedaż w myśl art. 2 pkt 22 ustawy rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak stanowi art. 41 ust. 2 ustawy dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Zgodnie zaś z art. 146a pkt 1 i 2 ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3, wynosi 8%.

Stosownie do treści art. 29a ust. 1 ustawy podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W myśl art. 29a ust. 6 ustawy podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Z przytoczonych powyżej regulacji wynika, że w przypadku dostawy towarów za podstawę opodatkowania należy uznać całość świadczenia pieniężnego (bądź dokonywanego w innej dopuszczalnej prawem formie) pobieranego od nabywcy. Oznacza to, że do podstawy opodatkowania należy wliczyć pobieraną przez zbywcę wartość (cenę) towarów, a także wszystkie inne elementy zapłaty, będące częściami składowymi świadczenia zasadniczego (tj. dostawy towarów). Dotyczy to wyłącznie kosztów, które zwiększają kwotę należną z tytułu konkretnej transakcji, tj. konkretnej dostawy towarów.

W myśl tych przepisów koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy wchodzą do podstawy opodatkowania dla danej czynności podstawowej. Przepis ten jako regułę (a nie wyjątek) uznaje więc doliczanie kosztów dodatkowych do podstawy opodatkowania czynności podstawowej. Tylko przykładowo wskazuje on na rodzaje kosztów, jakie są wliczane do podstawy opodatkowania czynności podstawowej. Z jednej strony oznacza to, że także inne koszty dodatkowe mogą być wliczane do podstawy opodatkowania czynności podstawowej. Z drugiej natomiast strony trzeba przyjąć, że powyższe świadczenia o kosztach których przykładowo stanowi przepis w niektórych sytuacjach mogą być potraktowane jako odrębne świadczenia.

Z kolei za koszty dodatkowe należy uznać wszelkie opłaty i należności, formalnie odrębne od ceny świadczenia głównego (podstawowego), jednakże w istocie składające się na zapłatę za świadczenie zapewniane w ramach wykonywania świadczenia podstawowego. Koszty dodatkowe będą wartością tych wszystkich świadczeń dodatkowych, które nie stanowią samoistnego świadczenia (przedmiotu opodatkowania), lecz są elementami świadczenia złożonego (kompleksowego).

Należy zauważyć, że co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedną czynność, czynność ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia czynności nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną czynność kompleksową obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczonej czynności wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu czynności kompleksowej.

Co istotne, aby móc wskazać, że dana czynność jest czynnością złożoną winna się ona składać z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na czynność złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast czynność należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu sama w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania czynności zasadniczej. Pojedyncza czynność traktowana jest zatem jak element czynności kompleksowej wówczas, jeżeli cel świadczenia czynności pomocniczej jest zdeterminowany przez czynność główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać bez czynności pomocniczej czynności głównej.

Należy zauważyć, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz regulacje Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego sytemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), nie regulują kwestii czynności złożonych. Jednakże, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podatkiem VAT oraz na podstawie polskiego i europejskiego orzecznictwa można stwierdzić, że świadczenie obejmujące z ekonomicznego i gospodarczego punktu widzenia jedną czynność nie powinno być sztucznie dzielone. W przypadku, gdy wykonywana czynność stanowi dla klienta całość, nie należy jej rozbijać na poszczególne elementy składowe, lecz traktować jako jedno świadczenie, zgodnie z elementem, który nadaje całemu świadczeniu charakter dominujący. Jeśli więc wykonywanych jest więcej czynności, a są one ze sobą ściśle powiązane oraz stanowią całość pod względem ekonomicznym i gospodarczym, to wówczas dla potrzeb VAT należy potraktować je jako jedną czynność opodatkowaną. Skutkiem powyższego, świadczenie pomocnicze, co do zasady dzieli los prawny świadczenia głównego, w szczególności w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego, miejsca świadczenia oraz stawki podatku od towarów i usług.

W przypadku czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę można wyróżnić następujące elementy składowe: sprzedaż towarów oraz ich transport (którego kosztami obciąża on nabywców towarów).

W przedmiotowej sprawie nie można stwierdzić, że usługa transportowa sprzedawanych przez Wnioskodawcę towarów stanowi cel sam w sobie i powinna być traktowana jako odrębne, niezależne świadczenie. W okolicznościach przedstawionych przez Wnioskodawcę, za dostawę złożoną której rozdzielenie na poszczególne elementy byłoby nieuzasadnione i sztuczne należy uznać dostawę towarów wraz z usługą transportu.

Transport sprzedawanych przez Wnioskodawcę towarów stanowi integralną część dostawy towarów. Wnioskodawca obciąża klientów kosztami transportu w związku ze sprzedażą tych towarów, a transport ten służy zrealizowaniu dostawy towarów, jest ściśle związany z ich dostawą. Transport nie może być zatem samodzielnym przedmiotem sprzedaży dla klienta. W konsekwencji, dostawa towarów stanowi świadczenie główne, natomiast świadczeniem pomocniczym jest usługa transportowa, która jest ściśle związana z ww. dostawami towarów. Z ekonomicznego punktu widzenia każda z tych dostaw wraz z transportem jest obiektywnie jedną transakcją. Zatem również z ekonomicznego punktu widzenia dostawa towarów wraz z transportem nie powinny być dzielone dla celów podatkowych na poszczególne elementy, gdyż tworzą jedną złożoną czynność.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy należy zatem stwierdzić, że w niniejszym przypadku mamy do czynienia z jednym przedmiotem opodatkowania jedną czynnością, tj. dostawą towarów.

Podstawą opodatkowania z tytułu tych czynności jest zgodnie z art. 29a ust. 6 pkt 2 ustawy łączna wartość towarów oraz ich transport. Koszt transportu towarów, którym obciążani są klienci Wnioskodawcy w związku ze sprzedażą towarów, zwiększa kwotę należną od nabywcy z tytułu dostawy towarów i podlega opodatkowaniu na zasadach właściwych dla tych czynności.

Odnosząc się zatem do wątpliwości Wnioskodawcy dotyczących uznania świadczenia w postaci sprzedaży towarów oraz usługi transportowej jako osobne świadczenie czy jako elementy świadczenia kompleksowego dostawy towarów, należy wskazać, że świadczenia Wnioskodawcy w postaci sprzedaży towarów oraz usługi transportowej (transportem własnym lub wykonywanym przez podmioty trzecie na zlecenie Wnioskodawcy) należy traktować jako elementy świadczenia kompleksowego dostawy towarów, podlegającego opodatkowaniu jedną stawką podatku VAT właściwą dla sprzedaży towarów.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym świadczenia Wnioskodawcy w postaci sprzedaży towarów oraz usługi transportowej (transportem własnym lub wykonywanym przez podmioty trzecie na zlecenie Wnioskodawcy) należy traktować jako osobne świadczenia podlegające osobnemu opodatkowaniu podatkiem VAT, jest nieprawidłowe.

Zasady wystawiania faktur regulują przepisy art. 106a-106q ustawy.

I tak, w myśl art. 106a pkt 1 ustawy przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów.

Stosownie do art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 7 ustawy faktura powinna zawierać nazwę (rodzaj) towaru lub usługi.

Odnosząc się do kwestii wykazania kosztów transportu na fakturze dokumentującej dostawę towarów należy wskazać, że w niniejszej sprawie przedmiotem sprzedaży jak wyżej stwierdzono jest jedno świadczenie złożone w postaci dostawy towarów. Zatem całość zapłaty należnej z tytułu danego świadczenia złożonego powinna być udokumentowana wystawieniem faktury, w której w części zasadniczej przeznaczonej na wskazanie nazwy towaru lub usługi winna znaleźć się wyłącznie nazwa właściwa dotycząca dostawy danego towaru.

Faktury są dokumentami sformalizowanymi i muszą być wystawione zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa w tym względzie. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla w sposób prawidłowy zdarzenie gospodarcze. Faktura potwierdza zaistniałe zdarzenia gospodarcze, a jej elementy formalne wymagane przez art. 106e ust. 1 ustawy mają znaczenie dowodowe. Umieszczenie zatem na fakturze w części przeznaczonej na nazwę (rodzaj) towaru lub usługi kilku rożnych świadczeń może sugerować, że przedmiotem sprzedaży było kilka odrębnych świadczeń, a nie jedno świadczenie. Powyższe natomiast skutkować może obowiązkiem zastosowania różnych stawek podatku dla wykazanych odrębnie czynności.

W sprawie objętej wnioskiem, jak wykazano powyżej, występuje jedno świadczenie (w postaci dostawy towarów), do wartości którego są wliczone koszty towarzyszące dostawie, tj. koszty transportu. Zatem z dokumentu poświadczającego dokonanie danej dostawy musi jednoznacznie wynikać, że przedmiotem transakcji jest dostawa towaru, a nie dostawa towaru i jakiejś innej usługi.

Wobec powyższego, na fakturze dokumentującej taką sprzedaż a precyzyjniej rzecz ujmując, w tej jej części, która odzwierciedla elementy obligatoryjne w świetle przepisów prawa powinna widnieć tylko jedna pozycja dostawa towarów. W pozycji tej co należy wywodzić z treści art. 29a ust. 1 w zw. z ust. 6 ustawy powinna być zsumowana wartość świadczenia głównego dostawy towarów oraz świadczenia pomocniczego (transportu).

W konsekwencji nieprawidłowy jest sposób dokumentowania świadczenia przez Wnioskodawcę, na które składa się dostawa towarów oraz usługa transportu poprzez wykazanie kosztów transportu w osobnej pozycji na fakturze dokumentującej daną dostawę towarów.

Należy zatem stwierdzić, że koszty transportu towarów sprzedawanych przez Wnioskodawcę w ramach dostawy towarów, nie mogą być ujmowane przez niego jako osobne pozycje na fakturze.

Dodatkowo należy zaznaczyć, że cel fiskalny realizowany poprzez obligatoryjne fakturowanie niektórych zdarzeń gospodarczych, nie wyklucza prywatnoprawnego charakteru faktury. Może to mieć szczególne znaczenie dla stron transakcji, gdy jest to jedyny dokument sporządzony dla jej potrzeb. Zatem nic nie stoi na przeszkodzie, aby po wypełnieniu obowiązków nałożonych przez obowiązujące przepisy prawa podatkowego Wnioskodawca mógł, niezależnie od podania jednolitej pozycji dostawy towarów, umieścić w części informacyjnej faktury albo w dowolnym załączniku do niej dodatkowe informacje skierowane do klienta, np. wyszczególnić elementy składowe danego świadczenia wraz z informacją o wartościach tych elementów. Jednak powyższe nie oznacza, że możliwość zamieszczania na fakturze dodatkowych informacji daje możliwość ujmowania kosztów dodatkowych w osobnej pozycji faktury.

Podsumowując należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie powinien wykazywać kosztów transportu towarów handlowych, którymi obciąża nabywcę, w oddzielnej pozycji na fakturze, ponieważ koszty te nie stanowią samodzielnej usługi, lecz są elementem podstawowej czynności (dostawy towarów handlowych) i tym samym powinny zostać zawarte w cenie sprzedawanych towarów.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie sposobu wykazania na fakturze kosztów usługi transportu jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, w szczególności prawidłowość wysokości stawki dla sprzedaży towarów objętych zakresem wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek odnoszący się do opisanego stanu faktycznego w zakresie:

• uznania świadczenia w postaci sprzedaży towarów oraz usługi transportowej jako osobne świadczenie,

• sposobu wykazania na fakturze kosztów usługi transportu.

Natomiast wniosek odnoszący się do opisanego zdarzenia przyszłego w zakresie:

• uznania świadczenia w postaci sprzedaży towarów oraz usługi transportowej jako elementy świadczenia kompleksowego dostawy towarów,

• sposobu wykazania na fakturze kosztów usługi transportu.

został załatwiony odrębnym rozstrzygnięciem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w , w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej