Temat interpretacji

Prawo do zwolnienia z VAT wynagrodzenia jakie komornik otrzymuje za wykonywane czynności.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 maja 2018 r. (data wpływu 4 czerwca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 czerwca 2018 r. (data wpływu 21 czerwca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 113 ust. 1 czynności wykonywanych za wynagrodzeniem przez komornika sądowego (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 113 ust. 1 czynności wykonywanych za wynagrodzeniem przez komornika sądowego. Przedmiotowy wniosek uzupełniono w dniu 21 czerwca 2018 r. poprzez wskazanie przedmiotu wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zgodnie z decyzją Ministra Sprawiedliwości z dnia 6 sierpnia 2014 r. (sygn. ()), Wnioskodawca powołany został na stanowisko Komornika Sądowego. Z dniem () października 2014 r. utworzył Kancelarię Komorniczą, a w dniu () października 2014 r. złożył stosowne ślubowanie przed Prezesem Sądu Apelacyjnego, które umożliwiło mu faktyczne wykonywanie obowiązków Komornika Sądowego. Zainteresowany stanowisko Komornika Sądowego zajmuje do dnia dzisiejszego.

W tym miejscu wskazuje, iż zgodnie z ustawą o komornikach sądowych i egzekucji (z dnia 29 sierpnia 1997 r.), komornikom sądowym powierza się w szczególności następujące zadania:

1. wykonywanie orzeczeń sądowych w sprawach o roszczenia pieniężne i niepieniężne oraz o zabezpieczenie roszczeń, w tym europejskich nakazów zabezpieczenia na rachunku bankowym;
2. wykonywanie innych tytułów wykonawczych wydanych na podstawie odrębnych przepisów oraz tytułów egzekucyjnych, które zgodnie z odrębnymi przepisami podlegają wykonaniu w drodze egzekucji sądowej bez zaopatrywania ich w klauzulę wykonalności;
3. sporządzanie protokołu stanu faktycznego przed wszczęciem procesu sądowego lub przed wydaniem orzeczenia na zarządzenie sądu lub prokuratora.

W dniu 9 czerwca 2015 r. Minister Finansów wydał interpretację ogólną sygn.: PT1.050.1.2015.LJU.19 w sprawie opodatkowania podatkiem od towarów i usług czynności wykonywanych przez komorników sądowych (Dz. Urz. Min. Fin. z dnia 15 czerwca 2015 r., poz. 41). Interpretacją tą zmieniono dotychczasowe stanowisko wyrażone w interpretacji ogólnej z 30 lipca 2004 r., sygn.: PP10-812-802/04/MR/1556PP (Dz. Urz. Min. Fin. z 10 sierpnia 2004 r., Nr 10, poz. 93), zgodnie z którym komornicy sądowi nie byli uznawani za podatników VAT, nie płacili zatem podatku VAT od wykonywanych przez siebie czynności egzekucyjnych. Brak posiadania przez komorników sądowych statusu podatnika oznaczał, w odniesieniu do czynności wykonywanych w ramach zawodu komornika, iż nie musieli oni na potrzeby tego podatku dokonywać zgłoszenia rejestracyjnego, prowadzić ewidencji, wystawiać faktur, składać stosownych deklaracji. Natomiast w przypadku wykonywania przez komorników sądowych innych czynności, w odniesieniu do których nie występowali oni w charakterze komornika sądowego, podlegali oni w tym zakresie ogólnym zasadom wynikającym z ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) - dalej ustawa o VAT. W interpretacji z dnia 9 czerwca 2015 r. stwierdzono, że wykonywane przez komorników czynności, w szczególności egzekucyjne, należy uznać za podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług świadczenie usług za wynagrodzeniem - nie ma do nich zastosowania wyłączenie, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. Oznacza to, że w odniesieniu do całej wykonywanej przez komorników sądowych działalności spoczywają na nich obowiązki właściwe dla podatników tego podatku. Jednocześnie w interpretacji tej wskazano, że w związku ze stanowiskiem wynikającym z ww. interpretacji z dnia 30 lipca 2004 r. komornicy są zwolnieni z obowiązku zapłaty podatku z tytułu wykonywanych przez nich czynności do końca września 2015 r.

Z uwagi na wydanie wyżej wymienionej interpretacji ogólnej, Wnioskodawca złożył zgłoszenie rejestracyjne VAT-R oraz zadeklarował opłacanie podatku od towarów i usług, począwszy od miesiąca października 2015 r.

W tym miejscu Zainteresowany zaznacza, iż łączna wartość sprzedaży netto za rok 2017 nie przekroczyła kwoty 200.000 zł. Podobnie sytuacja miała miejsce zarówno w roku 2016, jak i 2015. Wnioskodawca, jako komornik sądowy chciałby powrócić do zwolnienia podmiotowego z VAT w roku 2018.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy czynności wykonywane za wynagrodzeniem przez komornika sądowego, mając na względzie treść art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. a ustawy o VAT, mogą korzystać ze zwolnienia od VAT, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, odpowiedź zarówno na pytanie 1, jak i 2 w opisanym i zaistniałym stanie faktycznym brzmi TAK.

Uzasadnienie.

Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 24 grudnia 2007 r w sprawie Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD 69.10.Z), czynności wykonywane przez komorników sądowych, mocą ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji, stanowią działalność prawniczą, jednakże czynności te nie wpisują się w zakres usług prawniczych, o których mowa w art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. a ustawy o VAT.

Wnioskodawca wskazuje, iż usługi prawnicze definiują przede wszystkim przepisy ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2015 r., poz. 615) oraz ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 507). W rozumieniu wskazanych aktów prawnych usługi prawne obejmują w szczególności udzielanie porad prawnych, sporządzanie opinii prawnych, opracowywanie projektów aktów prawnych oraz występowanie przed sądami i urzędami. Takich czynności niewątpliwie nie wykonują jednak komornicy sądowi.

Działalność komorników sądowych reguluje bowiem, m.in. ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. z 2017 r., poz. 1277, z późn. zm.). Zgodnie z treścią art. 1 ww. ustawy, komornik jest funkcjonariuszem publicznym działającym przy sądzie rejonowym. Na mocy art. 2 ust. 1 i ust. 2 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, czynności egzekucyjne w sprawach cywilnych wykonuje wyłącznie komornik, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w innych ustawach. Komornik wykonuje także inne czynności przekazane na podstawie odrębnych przepisów. Komornik pełni czynności osobiście, z wyjątkiem przypadków określonych w przepisach prawa. Stosownie do treści art. 2 ust. 3 tej ustawy, komornikom powierza się w szczególności następujące zadania:

• wykonywanie orzeczeń sądowych w sprawach o roszczenie pieniężne i niepieniężne oraz o zabezpieczenie roszczeń, w tym europejskich nakazów zabezpieczenia na rachunku bankowym;
• wykonywanie innych tytułów wykonawczych wydanych na podstawie odrębnych przepisów oraz tytułów egzekucyjnych, które zgodnie z odrębnymi przepisami podlegają wykonaniu w drodze egzekucji sądowej bez zaopatrywania ich w klauzulę wykonalności;
• sporządzanie protokołu stanu faktycznego przed wszczęciem procesu sądowego lub przed wydaniem orzeczenia na zarządzenie sądu lub prokuratora.

W konsekwencji należy stwierdzić, że Wnioskodawca wykonując za wynagrodzeniem czynności komornika sądowego może korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy. W niniejszej sprawie nie znajduje bowiem zastosowania art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. a ustawy.

Wnioskodawca wskazuje ponadto, że wartość sprzedaży nie przekroczyła w roku 2017 kwoty 200.000 zł, a od końca roku 2015 (czyli roku, w którym ostatnio korzystano ze zwolnienia z VAT na mocy poprzednio obowiązującej interpretacji ogólnej) upłynął ponad rok.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, spełnia on warunki umożliwiające powrót do zwolnienia, tj.:

• nie wykonuje czynności wymienionych w art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. a ustawy o VAT,
• wartość jego sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł i mieści się w limicie określonym w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT,
• od końca roku, w którym nastąpiła utrata zwolnienia lub rezygnacja z niego (październik 2015 r.), minął co najmniej rok.

Biorąc powyższe pod uwagę, zdaniem Wnioskodawcy, będzie on mógł ponownie skorzystać ze zwolnienia już od 1 lutego 2018 r., ale będzie mógł to również zrobić w czerwcu (lub innym dowolnym momencie) 2018 r. (na podstawie art. 113 ust. 11 ustawy o VAT). Należy nadmienić, iż prezentowane w niniejszym wniosku stanowisko znajduje potwierdzenie w wydanych przez Ministra Finansów interpretacjach indywidualnych (vide m.in.: interpretacja DIS z dnia 6 grudnia 2015 r., IPTPP2/4512-552/15-2/SM, interpretacja indywidualna DIS z dnia 13 listopada 2015 r, sygn.. IPPP1/4512-1078/15-2/AW) oraz Broszurze Informacyjnej Ministerstwa Finansów z dnia 21 września 2015 r. w zakresie opodatkowania podatkiem VAT czynności wykonywanych przez komorników. Wnioskodawca wskazuje również interpretację o sygn.: 0113-KDIPT1-1.4012.532.2017.1.JD Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Z treści art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wskazać należy, że od dnia 1 października 2015 r., zgodnie z wydaną przez Ministra Finansów z dnia 9 czerwca 2015 r. interpretacją ogólną syg. PT1.050.1.2015.LJU.19, w sprawie opodatkowania podatkiem od towarów i usług czynności wykonywanych przez komorników sądowych (Dz. Urz. Min. Fin. z dnia 15 czerwca 2015 r., poz. 41) wykonywane przez komorników sądowych czynności, w szczególności czynności egzekucyjne, należy uznać za podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług za wynagrodzeniem. Do momentu wydania wyżej wskazanej interpretacji ogólnej komornicy sądowi nie byli uznawani za podatników podatku VAT i zgodnie z powyższą interpretacją do końca września 2015 r. byli zwolnieni z obowiązku zapłaty tego podatku od wykonywanych przez nich czynności.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca powołany został na stanowisko Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym. Z dniem () października 2014 r. utworzył Kancelarię Komorniczą, a w dniu () października 2014 r. złożył stosowne ślubowanie przed Prezesem Sądu Apelacyjnego, które umożliwiło mu faktyczne wykonywanie obowiązków Komornika Sądowego. Zainteresowany stanowisko Komornika Sądowego zajmuje do dnia dzisiejszego.

Wnioskodawca złożył zgłoszenie rejestracyjne VAT-R oraz zadeklarował opłacanie podatku od towarów i usług, począwszy od miesiąca października 2015 r. Zainteresowany zaznacza, iż łączna wartość sprzedaży netto za rok 2017 nie przekroczyła kwoty 200.000 zł. Podobnie sytuacja miała miejsce zarówno w roku 2016, jak i 2015. Wnioskodawca, jako komornik sądowy chciałby powrócić do zwolnienia podmiotowego z VAT w roku 2018.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalania, czy czynności wykonywane za wynagrodzeniem przez komornika sądowego, mając na względzie treść art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. a ustawy o VAT, mogą korzystać ze zwolnienia od VAT, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

Należy zauważyć, że ustawodawca przewiduje zwolnienie podmiotowe od podatku VAT dla pewnej grupy podatników. Regulacje w tym zakresie zawarte zostały w art. 113 ustawy.

Na mocy art. 113 ust. 1 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 r.), zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Natomiast, na podstawie art. 113 ust. 2 ustawy, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

1. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
2. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
   1. transakcji związanych z nieruchomościami,
   2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
   3. usług ubezpieczeniowych,
   jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
3. odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Jak stanowi art. 113 ust. 5 ustawy, jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Stosownie do art. 113 ust. 9 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Zgodnie z art. 113 ust. 10 ustawy, jeżeli faktyczna wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 9, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Stosownie do art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. a ustawy zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników świadczących usługi prawnicze.

Z powyższych regulacji wynika, że zwolnieniem od podatku mogą być objęci podatnicy prowadzący działalność gospodarczą, u których wartość sprzedaży w poprzednim roku podatkowym nie przekroczyła kwoty 200.000 zł bez kwoty podatku oraz podatnicy rozpoczynający w trakcie roku podatkowego wykonywanie działalności gospodarczej, jeżeli przewidywana przez nich wartość sprzedaży nie przekroczy w proporcji do okresu prowadzonej działalności w roku podatkowym kwoty 200.000 zł, bez kwoty podatku. Jednocześnie, powyższe zwolnienie nie obejmuje podatników świadczących usługi prawnicze.

W tym miejscu należy wskazać, że świadczone przez komorników usługi nie są usługami prawniczymi, o których mowa w art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. a ustawy. Działalność polegającą na świadczeniu pomocy prawnej określają m.in. przepisy ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2017 r., poz. 2368, z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1870, z późn. zm.). W rozumieniu wskazanych ustaw, pomoc (usługi) prawna polega w szczególności na udzielaniu porad prawnych, sporządzaniu opinii prawnych, opracowywaniu projektów aktów prawnych oraz występowaniu przed sądami i urzędami.

Natomiast działalność komorników sądowych reguluje m.in. ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. z 2017 r., poz. 1277, z późn. zm.).

Zgodnie z treścią art. 1 ww. ustawy, komornik jest funkcjonariuszem publicznym działającym przy sądzie rejonowym.

Na mocy art. 2 ust. 1 i ust. 2 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, czynności egzekucyjne w sprawach cywilnych wykonuje wyłącznie komornik, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w innych ustawach. Komornik wykonuje także inne czynności przekazane na podstawie odrębnych przepisów. Komornik pełni czynności osobiście, z wyjątkiem przypadków określonych w przepisach prawa.

Stosownie do treści art. 2 ust. 3 tej ustawy, komornikom powierza się w szczególności następujące zadania:

1. wykonywanie orzeczeń sądowych w sprawach o roszczenia pieniężne i niepieniężne oraz o zabezpieczenie roszczeń, w tym europejskich nakazów zabezpieczenia na rachunku bankowym;
2. wykonywanie innych tytułów wykonawczych wydanych na podstawie odrębnych przepisów oraz tytułów egzekucyjnych, które zgodnie z odrębnymi przepisami podlegają wykonaniu w drodze egzekucji sądowej bez zaopatrywania ich w klauzulę wykonalności;
3. sporządzanie protokołu stanu faktycznego przed wszczęciem procesu sądowego lub przed wydaniem orzeczenia na zarządzenie sądu lub prokuratora.

W konsekwencji należy stwierdzić, że Wnioskodawca wykonując za wynagrodzeniem czynności komornika sądowego może korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy. W niniejszej sprawie nie znajduje bowiem zastosowania art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. a ustawy.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy odnośnie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

W tym miejscu wskazać należy, że niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w zakresie zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 113 ust. 1 czynności wykonywanych za wynagrodzeniem przez komornika sądowego (pytanie oznaczone we wniosku nr 1). Natomiast kwestia możliwości ponownego skorzystania w roku 2018 ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (pytanie oznaczone we wniosku nr 2), została załatwiona odrębnym pismem.

Odnośnie powołanych przez Zainteresowanego interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego co do zasady wydawane są w indywidualnych sprawach, w związku z czym nie można nadać im waloru uniwersalnego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej