Temat interpretacji

nieuznanie Wnioskodawczyni za podatnika podatku VAT z tytułu sprzedaży działek

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 września 2017 r. (data wpływu 22 czerwca 2018 r.), uzupełnionym pismem z 9 sierpnia 2018 r. (data wpływu 17 sierpnia 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT z tytułu sprzedaży działek jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 czerwca 2018 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT z tytułu sprzedaży działek.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 9 sierpnia 2018 r. (data wpływu 17 sierpnia 2018 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 27 lipca 2018 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.492.2018.1.AB.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

K, aktem notarialnym z dnia 2 października 2014 r., Rep. A Nr 4/2014 zakupił:

1. nieruchomość położoną w miejscowości W, utworzoną z działki nr 676/23, obszaru 0,2440 ha powstałą z podziału działki nr 676/20, obj. kw nr 5,
2. udział wynoszący 1/5 część w nieruchomości położonej w miejscowości W, utworzonej z działki nr 676/24 obszaru 0,0258 ha, powstałej z podziału działki nr 676/20, dla której to nieruchomości miała zostać założona księga wieczysta,
3. udział wynoszący 1/5 część w części nieruchomości położonej w miejscowości W, utworzonej z działki nr 676/25 obszaru 0,0951 ha, powstałej z podziału działki nr 676/20, dla której to nieruchomości miała zostać założona księga wieczysta.
   
   

Zakup przedmiotowych działek nastąpił z majątku prywatnego Wnioskodawcy i do jego majątku prywatnego, w związku z tym nigdy nie były one wykorzystywane do prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, która polega na świadczeniu usług detektywistycznych. Przedmiotowe działki zostały zakupione z zamiarem wykorzystywania ich potrzeby rodziny tj. celem zabudowania budynkami jednorodzinnymi, w których miał zamieszkać Wnioskodawca oraz jego siostra.

Działki nr 676/24 oraz 676/25 stanowią drogę, przylegającą do działki 676/23. Działka nr 676/23 została podzielona na działki nr 676/32 oraz 676/33, przy czym działka nr 676/33 uległa dalszemu podziałowi na działki nr 676/36 oraz 676/37. Podział działki nr 676/33 na działki nr 676/36 i 676/37 został zatwierdzony pod warunkiem, że wydzielona działka nr 676/36 będzie stanowiła uzupełnienie nieruchomości sąsiedniej stanowiącej działkę nr 676/32, z którą utworzy jedną nieruchomość.

Zgodnie z postanowieniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy, zatwierdzonego uchwałą Rady Gminy nr XXXI/114/2005 z dnia 18 listopada 2005 r. działka nr 636/37 w zasadniczej części znajduje się w terenie budowlanym 38.MNU.2 i 21.MNU.2 - z podstawowym przeznaczeniem pod zabudowę mieszkaniową z usługami oraz we fragmentach - w terenie KDD i KDW - drogi oraz w terenie 21.ZO.11 - zieleń nieurządzona, natomiast działki 676/36 i 676/32 znajdują się w terenie budowlanym 38.MNU.2 z podstawowym przeznaczeniem pod zabudowę mieszkaniową z usługami.

Z uwagi na fakt, iż działka nr 676/25 stanowią drogę, wszyscy współwłaściciele tj. 9 osób w tym również Wnioskodawca, złożyli do Starosty wniosek o wyłączenie z produkcji rolnej gruntu stanowiącego użytki rolne RII o pow. 0,0274 ha, na działce nr 676/26, przeznaczonego na cele budowy drogi dojazdowej.

Celem realizacji planowanej budowy, Wnioskodawca uzyskał decyzję Starosty o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę na działkach nr 676/32, 676/36, 676/37 dwóch budynków mieszkalnych jednorodzinnych nr 1 i 2 w zabudowie bliźniaczej. Starosta wydał również na wniosek P decyzję o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę sieci gazowej wraz z dwoma przyłączami do skrzynek zlokalizowanych w linii ogrodzenia budynku mieszkalnego jednorodzinnego w zabudowie bliźniaczej, na dz. nr 676/32 i 676/25 w miejscowości W.

Ze względów osobistych Wnioskodawca przewiduje, że będzie zmuszony do sprzedaży przedmiotowej nieruchomości objętej KW nr 8, przy czym w związku ze sprzedażą na ewentualnego nabywcę nie będzie przenoszone pozwolenie na budowę, gdyż był to projekt zakupiony przez Wnioskodawcę na jego potrzeby.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że:

Ad. 1

Działki były wykorzystywane przez Wnioskodawcę jako pastwisko i były regularnie koszone.

Ad. 2

W odpowiedzi na pytanie tut. organu Czy Wnioskodawca był/jest rolnikiem ryczałtowym jeśli tak to od kiedy, w jaki okresie? Wnioskodawca wskazał, że jest rolnikiem od co najmniej 10 lat.

Ad. 3

Działki przeznaczone do sprzedaży były wykorzystywane przez Wnioskodawcę jako pastwisko i były regularnie koszone.

Ad. 4

Wnioskodawca nie dokonywał sprzedaży płodów rolnych i sprzedaż ta nie była opodatkowana podatkiem Vat.

Ad. 5

Działki przeznaczone do sprzedaży nie były przedmiotem najmu i dzierżawy.

Ad. 6

Wnioskodawca nie występował z wnioskiem o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego działek mających być przedmiotem sprzedaży, bowiem były one objęte istniejącym planem zagospodarowania przestrzennego.

Ad. 7

Wnioskodawca nie występował z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla przedmiotowych działek z uwagi na fakt, iż działki były objęte istniejącym planem zagospodarowania przestrzennego.

Ad. 8

Wnioskodawca nie podejmował żadnych działań marketingowych w celu sprzedaży działek. Działki planuje nabyć znajomy Wnioskodawcy.

Ad. 9

Nie ma konieczności poszukiwania nabywcy. Osobą chętną do nabycia działek jest znajomy Wnioskodawcy.

Ad. 10

Powodem sprzedaży działek jest zamiar nabycia działki i budowy domu dla rodziny Wnioskodawcy w innej lokalizacji.

Ad. 11

Wnioskodawca dokonywał wcześniej sprzedaży nieruchomości:

1. była to nieruchomość gruntowa,
2. zakupiona w 2014 roku,
3. nieruchomość ta nabyta została bez konkretnego przeznaczenia, z zamiarem ewentualnym budowy domu,
4. nieruchomość była wykorzystywana jako pastwisko i regularnie koszona,
5. sprzedaż części działki nastąpiła na przełomie 2015 - 2016 roku, przyczyną sprzedaży było to, że działka w całości była za duża do wybudowania jednego budynku mieszkalnego,
6. część działki została sprzedana po dokonaniu podziału jako działka niezabudowana,
7. z tytułu sprzedaży działki Wnioskodawca rozliczył podatek dochodowy, nie składał deklaracji VAT-7, zgłoszenia rejestracyjnego VAT-R ani też nie odprowadził podatku VAT,
8. środki ze sprzedaży działki zostały przeznaczone na zakup nieruchomości - mieszkania.

Ad. 12

Wnioskodawca nie posiada innych nieruchomości przeznaczonych w przyszłości do sprzedaży.

Ad. 13

Środki ze sprzedaży działek Wnioskodawca planuje przeznaczyć na zakup działki w innej lokalizacji na której wybuduje dom dla swojej rodziny.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy jednorazowa sprzedaż nieruchomości objętej 8 obejmującej działki nr 676/32, 676/36 oraz 676/37 powstałe z podziału działki nr 676/23, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (Dz.U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.)?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zgodnie z postanowieniami art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, przedmiotem opodatkowania podatkiem od towarów i usług jest odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez odpłatną dostawę towarów - zgodnie z art. 7 przedmiotowej ustawy - należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, przy czym na mocy art. 2 pkt 6 przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

A zatem, co do zasady od strony przedmiotowej - sprzedaż rzeczy tj. gruntu niezabudowanego o przeznaczeniu budowlanym podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jednakże aby taka dostawa towaru podlegała opodatkowaniu, koniecznym jest aby podmiot sprzedający działał w charakterze podatnika, w więc osoby prowadzącej działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Artykuł 15 ust. 1 stanowi bowiem, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności, przy czym zgodnie z ust. 2 działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W konsekwencji uznać należy, że opodatkowaniu mogą podlegać te czynności, w przypadku których spełniony został zarówno podmiotowy, jak i przedmiotowy zakres opodatkowania, tzn. zaistniała czynność określona jako opodatkowana, która została wykonana przez podmiot mający cechę podatnika. Podkreślić przy tym należy, że co prawda, przepisy ustawy nie wyrażają tego wprost, niemniej z ogólnych reguł konstrukcyjnych podatku w ogólności, w tym również podatku od towarów i usług, wynika konieczność, aby podmiot wykonujący czynność opodatkowaną występował w odniesieniu do niej jako podatnik Regulacje dyrektywy VAT z 2006 r. wyrażają ten wymóg wprost - stanowią bowiem o wykonywaniu czynności opodatkowanych przez podatnika działającego w takim charakterze. Potwierdza to również m.in wyrok WSA w Poznaniu z 9 lutego 2010 r. (I SA/Po 1015/09), w którym Sąd stwierdził, że ani okoliczność, że dana czynność została wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, ani nawet formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności - bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika od towarów i usług. A zatem, podatnikiem dany podmiot będzie tylko w odniesieniu do czynności opodatkowanych, które wykonywał w ramach działalności gospodarczej. Wykonywanie określonych czynności - będących dostawą towarów czy też świadczeniem usług - niemające miejsca w ramach działalności gospodarczej, nie jest działaniem w charakterze podatnika, a w konsekwencji nie podlega opodatkowaniu. Należy więc stwierdzić, że - zwłaszcza w odniesieniu do osób fizycznych - podatnikiem VAT się bywa.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, fakt iż jest on podatnikiem VAT z tytułu czynności wykonywanych w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług detektywistycznych, nie przesądza o jego statusie jako podatnika VAT z tytułu sprzedaży przedmiotowej nieruchomości.

Kolejną kwestią, która wymaga rozstrzygnięcia jest ustalenie, czy skoro Wnioskodawca nabył przedmiotową nieruchomość do majątku prywatnego, dopuszczając wprawdzie możliwość odsprzedaży, lecz co nie było jego głównym celem albowiem jego głównym celem była budowa domu dla rodziny, to czy w zakresie planowanej odsprzedaży tego gruntu będzie traktowany jako podatnik VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, w zaistniałym stanie faktycznym, sprzedając przedmiotową nieruchomość nie będzie miał on statusu podatnika VAT.

Przede wszystkim wskazać bowiem należy, że kupując ten grunt, jego odsprzedaż nie była celem zakupu, która to okoliczność ma istotne znaczenie w sprawie, w świetle orzecznictwa sądów administracyjnych. W szczególności powołać można wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 stycznia 2009 r., (I FSK 1629/07), w którym Sąd podkreślił, że decydujące znaczenie mają zamiar i okoliczność nabycia składników majątku, w szczególności to, czy nabycie dotyczyło zaspokojenia własnych (prywatnych) potrzeb podatnika, czy też miało miejsce w związku z prowadzoną działalnością handlową. Również we wcześniejszym wyroku WSA w Białymstoku z 27 czerwca 2007 r. (I SA/Bk 399/06) stwierdzone zostało, że w każdym przypadku istotne znaczenie powinien mieć zamiar nabycia przedmiotowych gruntów (które są później sprzedawane przez takiego nabywcę). Jeśli z okoliczności sprawy wynika, że zamiarem nabycia było późniejsze odsprzedanie gruntów, to zasadniczo - należałoby takiego sprzedawcę uznać za podatnika VAT w zakresie tych sprzedaży. Jeśli natomiast sprzedawca nabywał te grunty do majątku prywatnego, dopuszczając wprawdzie możliwość odsprzedaży, lecz nie było to jego głównym celem, wówczas co do zasady w zakresie dokonywanej sprzedaży gruntów nie powinien być traktowany jako podatnik VAT.

W związku z treścią pytania objętego niniejszym wnioskiem, koniecznym jest również odniesienie się do wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 25 września 2011 r. wydanego w połączonych sprawach C-180/10 i C-181/10. W wyroku tym Trybunał stwierdził, że: Dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej na podstawie prawa krajowego państwa członkowskiego, jeżeli państwo to skorzystało z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2006/138/WE z dnia 19 grudnia 2006 r., niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz od kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. (...). Analiza uregulowań krajowych prowadzi do wniosku, że Polska nie skorzystała z możliwości określonej w art. 12 dyrektywy VAT z 2006 r. i nie uznała, w przepisach krajowych, że każdy sprzedawca okazjonalnie dokonujący dostawy terenu budowalnego działa jako podatnik. W wyroku z dnia 18 października 2011 r. (FSK 1536/10) NSA uznał, że fakt, iż Polska nie skorzystała z możliwości uznania za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą, w zakresie pojedynczej dostawy terenu budowlanego, nie pozwala na stwierdzenie, że Polska skorzystała z tej opcji. Ten wniosek jest tym bardziej uzasadniony obecnie, kiedy to skreślono z art. 15 ust. 2 ustawy zastrzeżenie odnoszące się do uznania za podatnika podmiotu wykonującego jedną czynność, lecz w okolicznościach wskazujących na zamiar częstotliwego działania.

A zatem wskazać należy, że w ocenie Trybunału największe znaczenie dla uznania danego podmiotu za podatnika (prowadzącego działalność) w zakresie sprzedaży działek ma to, że podmiot ten w zakresie tej sprzedaży angażuje pewne środki, aktywa, w związku z czym działa jako handlowiec (ewentualnie usługodawca, producent). Takimi działaniami mogą być w ocenie Trybunału - przykładowo uzbrojenie terenu albo działania marketingowe, przy czym okoliczności te należy oceniać, mając na względzie całokształt okoliczności faktycznych. W związku z tym nie wydaje się, aby można było uznać za podatnika podmiot sprzedający np. jedną działkę, którą wcześniej uzbroił, jeśli nastąpiło to w związku z tym, że podmiot ten w tym samym czasie uzbrajał dla własnych potrzeb mieszkaniowych działkę przyległą. Tutaj działanie polegające na uzbrojeniu działki nie było działaniem w charakterze handlowca, tylko nastąpiło przy okazji uzbrajania innej działki na potrzeby prywatne.

Należy także wskazać, że Trybunał przykładowo wymienił okoliczności, które mogą świadczyć o tym, że sprzedawca podejmuje działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. W praktyce mogą to być również okoliczności takie jak np. podejmowanie starań o uchwalenie jak najkorzystniejszych przepisów planu miejscowego (finansowa partycypacja w kosztach sporządzenia planu miejscowego) czy udział w kosztach budowy przez gminę infrastruktury technicznej i drogowej w pobliżu danych gruntów.

Wskazać także trzeba na wyrok NSA z dnia 09 maja 2014r., w którym Sąd zauważył, że podział nieruchomości w celu umożliwienia sprzedaży jest działaniem, które mieści się w zarządzie majątkiem prywatnym i może być w okolicznościach konkretnego stanu faktycznego uzasadniony, gdy podmiot jeszcze nie wie, czy sprzeda jedną nieruchomość czy więcej.

Ponadto w wyroku z dnia 3 marca 2015 r. (FSK 1859/13) NSA podkreślił, że na działalność gospodarczą zbywcy wskazywać mogą w szczególności takie łączne okoliczności, jak: doprowadzenie z własnej inicjatywy do podziału zakupionego niezabudowanego gruntu rolnego o powierzchni kilku hektarów na kilkadziesiąt niezabudowanych działek, wydzielenie dróg wewnętrznych, podjęcie czynności w celu uzyskania decyzji o warunkach zabudowy, wybudowanie sieci wodno - kanalizacyjnej, dostępnej dla wydzielonych działek oraz podjęcie działań informacyjnych o sprzedaży działek. Podkreślono przy tym, że kompleks powyższych czynności decyduje o uznaniu podmiotu za podatnika. Podjęcie pojedynczych czynności spośród wyżej wymienionych (np. tylko podział działek z wydzieleniem koniecznych dróg wewnętrznych oraz podjęcie zwyczajowych działań informacyjnych o sprzedaży) mogłoby powodować, że zbywca nie byłby uznawany za podatnika.

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, w związku z planowaną przez niego sprzedażą nieruchomości, nie będzie on działał charakterze podatnika, w konsekwencji sprzedaż ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Wnioskodawca, nabywając przedmiotową nieruchomość nie działał z zamiarem jej dalszej odsprzedaży, jak również nie podjął żadnych działań, które byłyby charakterystyczne dla działań handlowców. W szczególności wskazać należy, że podział działki - uzasadniony zamiarem uzyskania pozwolenia na budowę dwóch domów w zabudowie bliźniaczej oraz zwiększeniem ich funkcjonalności - stanowi typowe działanie właścicieli nieruchomości mieszczące się w zwykłym zarządzie majątkiem własnym. Również wystąpienie o wyłączenie części działki drogowej z produkcji rolnej w celu wybudowania drogi, nie było działaniem profesjonalnym Wnioskodawcy lecz stanowiło zarząd majątkiem wspólnym wraz z pozostałymi współwłaścicielami działki drogowej, którzy zainteresowani byli wybudowaniem drogi do swoich działek.

Podkreślić należy, że Wnioskodawca nie dokonywał żadnych czynności prawnych i faktycznych zmierzających do zmiany przeznaczenia gruntu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, jak również nie podejmował żadnych działań marketingowych zmierzających do sprzedaży przedmiotowej nieruchomości.

A zatem aktywności Wnioskodawcy nie można uznać za aktywność profesjonalną w zakresie obrotu nieruchomościami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie podatku od towarów i usług w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 2 pkt 6 ww. ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W art. 8 ust. 1 ustawy wskazano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Z powyższych przepisów wynika, że nieruchomość gruntowa spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Należy wskazać, że nie każda czynność, która stanowi dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność będzie opodatkowana podatkiem VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Art. 15 ust. 1 ustawy stanowi, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Biorąc pod uwagę powyższe, nie zawsze sprzedaż nieruchomości stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT. Sprzedaż nieruchomości nie stanowi takiej czynności przede wszystkim wówczas, gdy nieruchomość sprzedawana jest przez podmioty niebędące podatnikami VAT lub przez podmioty będące, co prawda takimi podatnikami, lecz niedziałające jako podatnicy w odniesieniu do tej czynności.

W podobny sposób kwestię tę rozstrzygnął NSA w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, w odniesieniu do konkretnej czynności, że podmiot ten występował w charakterze podatnika VAT.

W kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego opisu sprawy Wnioskodawca w celu sprzedaży towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywania przez producentów, handlowców i usługodawców. Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w połączonych sprawach C-180/10 i C-181/10 wskazał m.in., że zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 112 (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy), jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. O tym, że dokonujący sprzedaży nieruchomości działał w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, a nie w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykonując prawo własności, decyduje stopień jego aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, który wskazuje, że angażuje on środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługobiorców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej.

Z powołanego wyżej orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej jednoznacznie wynika, że rozstrzygnięcie, czy podmiot w związku z realizacją określonej czynności występuje w charakterze podatnika wymaga każdorazowo oceny okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

W świetle powołanych powyżej przepisów, dostawa gruntu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w sytuacji, gdy działaniom dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej.

Mając na uwadze przytoczone powyżej regulacje prawne oraz opis sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca w zakresie sprzedaży opisanych działek nie będzie działał w charakterze podatnika VAT, a czynność ta nie będzie nosiła znamion działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy. Wskazuje na to okoliczność, że Wnioskodawca nabył przedmiotowe działki z majątku prywatnego Wnioskodawcy i do jego majątku prywatnego, w związku z tym nigdy nie były one wykorzystywane do prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, która polega na świadczeniu usług detektywistycznych. Przedmiotowe działki zostały zakupione z zamiarem wykorzystywania ich potrzeby rodziny tj. celem zabudowania budynkami jednorodzinnymi, w których miał zamieszkać Wnioskodawca oraz jego siostra.

Przedmiotowe działki były wykorzystywane przez Wnioskodawcę jako pastwisko i były regularnie koszone. Wnioskodawca nie dokonywał sprzedaż płodów rolnych. Przedmiotowe działki nie były przedmiotem umów najmu ani dzierżawy i nie były wykorzystywane przez Wnioskodawcę do prowadzenia działalności gospodarczej.

Ponadto czynność dotycząca podziału działek, jest pojedynczą czynnością, o której mowa w orzeczeniach TSUE w sprawach C-180/10 i C-181/10, zatem nie stanowi ciągu wskazanych tam okoliczności.

Tym samym przedstawiony opis sprawy nie wskazuje, aby Wnioskodawca angażował środki podobne dla handlowca, tzn. że nie podejmował on działań charakterystycznych dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami.

W tym miejscu zasadne jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), dotyczącego kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. Majątek prywatny zdaniem TSUE to taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania nieruchomości w ramach majątku osobistego, co w przedmiotowej sprawie miało miejsce, gdyż Wnioskodawca przeznaczył przedmiotowe działki do celów osobistych. Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy pozostaje fakt, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, ponieważ nie angażował on tych nieruchomości dla potrzeb jej prowadzenia.

W związku z powyższym należy uznać, że sprzedaż działek nr 676/32, 676/36 i 676/37 przez Wnioskodawcę, należy uznać za czynność wykonywaną w ramach zarządu majątkiem prywatnym i nie nosi ona znamion działalności gospodarczej o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Tym samym sprzedaż przez Wnioskodawcę ww. działek będzie stanowić zwykłe wykonywanie prawa własności, a Zainteresowany zbywając przedmiotowe działki, stanowiącą majątek prywatny będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, a co za tym idzie Wnioskodawca nie jest z tego tytułu podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. Skutkiem powyższego, transakcja zbycia przez Wnioskodawcę przedmiotowej działki, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej