Temat interpretacji

Zastosowanie 23% stawki podatku dla dostawy budynku nieoddanego do użytkowania (stan surowy zamknięty).

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 lipca 2018 r. (data wpływu 1 sierpnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania 23% stawki podatku dla dostawy budynku jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania 23% stawki podatku dla dostawy budynku.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (Spółka) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży hurtowej niewyspecjalizowanej dekoracji, produkcji wyrobów, sprzedaży detalicznej wyrobów w sklepach wyspecjalizowanych.

Spółka w dniu 19 lipca 2018 r. zawarła umowę przedwstępną sprzedaży nieruchomości zobowiązującą do zawarcia umowy sprzedaży, na podstawie której sprzeda prawo użytkowania wieczystego gruntu, działki nr 34 o obszarze 0,1877 ha, oznaczonej symbolem Bi - inne tereny zabudowane, położonej w S., wraz z posadowionym na niej budynkiem handlowo-usługowym, murowanym, niemieszkalnym, o powierzchni 30 m², dla której Sąd Rejonowy, X Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą. Budynek, o którym mowa powyżej, jest wybudowany w stanie surowym zamkniętym i nie został oddany do użytkowania. Działka objęta jest planem zagospodarowania przestrzennego. Na obszarze dzielnicy P., na terenie na którym leży nieruchomość, funkcją dominującą wg jest funkcja komercyjna, która obejmuje prowadzenie działalności produkcyjnej, usługowej, magazynowej, handlowej i dopuszcza zabudowę do 46 m n.p.m.

Spółka nabyła wyżej opisaną nieruchomość gruntową w 2014 r. w ramach wniesionego wkładu w postaci przedsiębiorstwa PHU XXX. Wraz z nabyciem nieruchomości w formie wkładu, Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, ponieważ czynność wniesienia wkładu z racji jego przedmiotu (przedsiębiorstwa jednoosobowej działalności gospodarczej) nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Na moment dokonania aportu tego przedsiębiorstwa do Spółki obejmującego ww. nieruchomość, na opisanej działce nr 34 rozpoczęto inwestycję polegającą na zabudowie tej działki wskazanym wyżej budynkiem handlowo-usługowym. Powyższe wynikało z warunków ustanowienia użytkowania wieczystego. W związku z tym w ramach przedsiębiorstwa PHU XXX. poniesiono nakłady na projekt budowlany.

Spółka, po nabyciu nieruchomości w drodze wkładu, kontynuowała inwestycję i poniosła nakłady na budowę budynku handlowo-usługowego, który miał być wykorzystywany do jej działalności gospodarczej. Od ponoszonych na budowę tego budynku nakładów Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Budynek ten nie został jednak nigdy ukończony (jest on w stanie surowym zamkniętym) i nie został w związku z tym oddany do użytkowania. Nie służył, ani działalności Wnioskodawcy, ani też nie był przedmiotem żadnej odpłatnej czynności takiej jak najem, czy dzierżawa.

Rozwój działalności Wnioskodawcy wymusił zmianę zamierzeń w przedmiocie poczynionej inwestycji i podjęcie decyzji o sprzedaży prawa wieczystego użytkowania gruntu wraz z zabudowaniem - budynkiem w stanie surowym zamkniętym. Budynek, o którym mowa - jak już wskazano - nigdy nie był wykorzystywany przez Wnioskodawcę do działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług, ani na cele własne, ani na cele najmu czy dzierżawy, czy innej czynności opodatkowanej. Zarówno aktualnie, jak i na moment sprzedaży nieruchomości, nie pełni on żadnej funkcji gospodarczej w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy (w bilansie jest on ujęty jako długoterminowa inwestycja w nieruchomości).

Nabywca nieruchomości jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Z informacji przekazanych Wnioskodawcy przez nabywcę wynika, iż budynek który jest posadowiony na gruncie oddanym w wieczyste użytkowanie jest dla nabywcy za mały i zamierza on wyburzyć go i wznieść na tym gruncie budynek warsztatu samochodowego. Celem planowanego przez nabywcę nabycia i wykorzystania gospodarczego jest więc sam grunt, nie zaś posadowione na nim naniesienie, które w ramach zamierzonej inwestycji zostanie przez nabywcę rozebrane. Należy podkreślić, że Wnioskodawca nie będzie podejmował żadnych czynności zmierzających do dokonania rozbiórki obiektu.

Obrót nieruchomościami nie stanowi przedmiotu działalności Wnioskodawcy. Struktura Wnioskodawcy nie pozwala na organizacyjne, finansowe i funkcjonalne wyodrębnienie zbywanej nieruchomości, jako zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Zbywana nieruchomość nie jest zdolna do samodzielnego funkcjonowania i realizowania zadań gospodarczych bez konieczności poniesienia na niej nakładów. Poza zbywanym prawem wieczystego użytkowania gruntu oraz prawem własności posadowionego na nim budynku, Wnioskodawca nie przeniesie na nabywcę żadnych zobowiązań ani wierzytelności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w okolicznościach przedstawionego zdarzenia przyszłego sprzedaż opisanej nieruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki 23% ?

Zdaniem Wnioskodawcy, na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 ze zm. - dalej jako ustawa o VAT), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają: odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 powołanej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Natomiast, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT - przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 tej ustawy. Jednocześnie przepisy art. 6 ustawy o podatku od towarów i usług wskazują na wyłączenia określonych czynności spod zakresu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. W świetle art. 6 pkt 1 powołanej ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Mając na uwadze zakres przedmiotowy ustawy o podatku od towarów i usług przez pojęcie transakcja zbycia" należy rozumieć w sposób zbliżony do pojęcia dostawy towarów" w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy. Z kolei zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem tych czynności jak właściciel np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, nieodpłatne przekazanie, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, itp. Definicję zorganizowanej części przedsiębiorstwa można odnaleźć w art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, zgodnie z którym przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa należy rozumieć organizacyjnie oraz finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań o charakterze gospodarczym. Dla celów określenia zakresu pojęcia przedsiębiorstwo wykorzystuje się również regulację zawartą w art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 459), który to przepis stanowi, że przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej.

Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
5. koncesje, licencje i zezwolenia;
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej;
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
8. tajemnice przedsiębiorstwa;
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Należy tu wskazać również art. 55² Kodeksu cywilnego, w którym ustawodawca wprowadza zasadę, że czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych. Zatem, składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, że można mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami tak, żeby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej.

Zorganizowana część przedsiębiorstwa, jako przedmiot zbycia, musi zatem stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, co oznacza, że najistotniejsze dla przedmiotowego zagadnienia jest ustalenie, czy przenoszony majątek stanowi na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, iż zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu.

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, mamy więc do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są wszystkie następujące przesłanki:

1. istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań,
2. zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,
3. składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych,
4. zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.

W wyroku z dnia 27 listopada 2003 r. w sprawie Zita-Modes (C-497/01) Trybunał stwierdził, że pojęcie zbycia, czy to za wynagrodzeniem, czy też bez lub w charakterze aportu wniesionego do spółki, całości aktywów lub jej części, należy interpretować tak, iż obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, włącznie z jego rzeczowymi składnikami oraz, w zależności od konkretnego przypadku, składnikami niematerialnymi, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej, natomiast nie obejmuje ono zwykłego zbycia aktywów, takiego jak sprzedaż zapasów produktów. Z orzeczenia tego wynika ponadto, że - w świetle tej normy dyrektywy - nabywca całości lub części majątku podatnika powinien mieć zamiar prowadzenia działalności nabytego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie działać tylko w celu niezwłocznego zlikwidowania danej działalności oraz sprzedaży ewentualnych zapasów. Podobnie Trybunał wypowiedział się w wyroku z dnia 10 listopada 2011 r., w sprawie C-444/10 Finanzamt Ludenscheid przeciwko Christem Schriever, wskazując, że regulacja art. 5 (8) VI Dyrektywy Rady (obecnie art. 19 Dyrektywy 112) obejmuje przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części, w tym składników materialnych i ewentualnie niematerialnych, łącznie składających się na przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa zdolną prowadzić samodzielną działalność gospodarczą, nie obejmuje zaś samego zbycia towarów, jak sprzedaż zapasu produktów. Jak wskazuje Trybunał, stwierdzenie, że nastąpiło przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części w rozumieniu art. 19 Dyrektywy 112, wymaga, by całość przekazanych składników pozwalała na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej. Kwestię, czy całość ta musi obejmować określone dobra, zarówno ruchome, jak nieruchome, należy rozpatrywać z punktu widzenia charakteru prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem zorganizowana część przedsiębiorstwa w świetle powyższych orzeczeń jest zorganizowanym zespołem składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa (na ile stanowią w nim wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

Jak zostało to wskazane w okolicznościach zdarzenia przyszłego zbywana nieruchomość nie stanowi zespołu składników wyodrębnionych w strukturze przedsiębiorstwa Wnioskodawcy pod kątem organizacyjnym, finansowym i funkcjonalnym. Nie sposób mówić o zorganizowanej części przedsiębiorstwa, podczas gdy budynek posadowiony na gruncie oddanym w wieczyste użytkowanie pozostaje w stanie surowym zamkniętym, a zatem nie jest zdatny do jego użytkowania, przez co funkcja gospodarcza budynku nie może być zachowana przez nabywcę, gdyż na moment sprzedaży tego budynku nie pełni on żadnej funkcji gospodarczej w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy (w bilansie jest on ujęty jako długoterminowa inwestycja w nieruchomości). Przedmiot planowanej sprzedaży nie posiada zdolności do prowadzenia samodzielnej działalności. Bez uzupełniania go o dodatkowe elementy i poniesienie nakładów (po nabyciu i włączeniu do przedsiębiorstwa nabywcy) nie będzie zdolny do prowadzenia działalności. Budynek, którego prawo własności ma być przedmiotem sprzedaży, jest obiektem w budowie (zakończony etap stanu surowego zamkniętego) i nie nadaje się do prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem okoliczności przedstawionego zdarzenia przyszłego wskazują, że przedmiotem transakcji jest nieruchomość, która sama w sobie nie ma zdolności do prowadzenia działalności gospodarczej. W związku z powyższym przedmiotowa transakcja nie będzie wyłączona z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 6 pkt 1 tej ustawy. Skoro opisana w zdarzeniu przyszłym czynność będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, to zasadne jest rozważenie właściwej stawki tego podatku.

W myśl art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy, w okolicznościach przedstawionego zdarzenia przyszłego niezbędne jest prawidłowe sklasyfikowanie naniesienia znajdującego się na gruncie będącym przedmiotem planowanej sprzedaży, a także jego znaczenia i przeznaczenia.

W pierwszej kolejności należy rozstrzygnąć czy w okolicznościach zdarzenia przyszłego naniesienie w postaci budynku w stanie surowym zamkniętym stanowi budynek w myśl ustawy o podatku od towarów i usług. Ustawa o podatku od towarów i usług oraz akty wykonawcze do tej ustawy nie zawierają definicji pojęcia budynek, budowla. Zatem należy posłużyć się pojęciami zawartymi w innych przepisach prawa. Stosownie do treści art. 3 pkt 1 i pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2016 r., poz. 290), przez obiekt budowlany należy rozumieć:

• budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi,
• budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami,
• obiekt małej architektury.

Natomiast przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. W świetle definicji prawa budowlanego obiekt, którego prawo własności ma być przedmiotem sprzedaży należy zakwalifikować jako budynek, gdyż spełnia on wszystkie określone przepisami elementy. Zatem w przypadku, gdy przedmiotem dostawy jest nieruchomość zabudowana niedokończoną inwestycją budowlaną, która w myśl przepisów prawa budowlanego wypełnia definicję budynku, należy dla potrzeb klasyfikacji prawnopodatkowej przedmiot sprzedaży traktować jako grunt zabudowany budynkiem.

W art. 12 Dyrektywy 2006/112/WE dotyczącym transakcji okazjonalnych zdefiniowano budynek jako dowolną konstrukcję trwale związaną z gruntem. Dyrektywa w przepisie tym bardzo ogólnie definiuje pojęcie budynku. Definicja zawarta w tym przepisie odnosi się jednak do transakcji okazjonalnych, co wyraźnie wynika ze sformułowania zawartego w zdaniu pierwszym ust. 2 tego przepisu, zgodnie z którym Do celów ust. 1 lit. a) budynek" oznacza dowolną konstrukcję trwale związaną z gruntem".

Należy zauważyć, że przy dostawie towaru kładzie się nacisk na ekonomiczny (gospodarczy) aspekt transakcji, jak i cel danej dostawy. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej TSUE) wielokrotnie zwracał uwagę na ekonomiczny sens transakcji, wskazując, że kryteria ekonomiczne mają decydujące znaczenie dla określenia prawidłowych skutków w zakresie podatku VAT dla danego zdarzenia gospodarczego (vide sprawy C-185/01 Auto Tease Holland B.V., C-461/08 Don Bosco Onroerend Goed BV przeciwko Staatssecretaris van Financien). Istotne jest więc to, co jest sensem ekonomicznym transakcji dostawy działki, na której posadowiony jest budynek w stanie surowym zamkniętym. Sensem ekonomicznym takiej transakcji dla nabywcy, jak wynika to z przedstawionego zdarzenia przyszłego, jest sprzedaż gruntu, a nie niedokończonego budynku.

W związku z tym na uwagę zasługuje stanowisko sądów administracyjnych, które rozważając takie przypadki wskazywały: (...) skoro rozbiórka budynków nawet nie rozpoczęła się przed dokonaniem dostawy, to wnioskodawca nabył nieruchomość zabudowaną, a nie sam grunt". Sąd wyraził pogląd, że dla oceny charakteru takiej transakcji nie ma znaczenia fakt, że została wydana decyzja udzielająca pozwolenia na budowę, dla realizacji której konieczna była rozbiórka istniejących na działkach obiektów. (...) bez znaczenia dla kwalifikacji tej czynności na gruncie podatku VAT jest okoliczność, że nabywca w przyszłości, po dokonaniu dostawy zamierza zburzyć budynki i wznieść nowe (NSA w wyroku z 9 czerwca 2015 r. sygn. akt I FSK 818/14; NSA w wyrokach z 7 listopada 2013 r., sygn. akt I FSK 1436/13 i sygn. akt I FSK 1582/13). Wnioskodawca, jak wynika z przedstawionego zdarzenie przyszłego, nie planuje podjąć żadnych czynności zmierzających do rozbiórki ww. budynku przed dostawą nieruchomości, w związku z czym należy stwierdzić, że sprzedaż działki będzie faktycznie stanowić dostawę gruntu zabudowanego.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Natomiast na mocy art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust 1 i 13, art. 109 ust 2 i art. 110, wynosi 23%.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 9 powołanej ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Przez tereny budowlane, zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy, rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa oraz przedstawione zdarzenie przyszłe należy wskazać, że opisana transakcja stanowić będzie dostawę gruntu zabudowanego budynkiem, gdyż jak wskazano w okolicznościach zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca nie podjął i nie zamierza podjąć żadnych prac rozbiórkowych, a także nie jest i nie planuje być w posiadaniu decyzji organu nadzoru budowlanego. Wobec powyższego dostawa, o której mowa w zdarzeniu przyszłym nie będzie zwolniona od opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. Rozważyć należy natomiast możliwość zastosowania zwolnienia od opodatkowania podatkiem od towarów i usług w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 tata.

Analizę w powyższym zakresie trzeba rozpocząć od sięgnięcia po definicję pierwszego zasiedlenia przewidzianą w art. 2 pkt 14 ww. ustawy, zgodnie z którym, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

W kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 14 maja 2014 r., sygn. akt I FSK 382/14. Sąd stwierdził, że Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie". Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Z okoliczności zdarzenia przyszłego wynika, że w stosunku do budynku będącego przedmiotem sprzedaży nie doszło do zajęcia (użytkowania) tego budynku. Wnioskodawca jednoznacznie wskazuje, że budynek ten nigdy nie był użytkowany (zarówno nie był wykorzystywany przez Spółkę, jak i nie był przedmiotem wynajmu), co znajduje również potwierdzenie w etapie zaawansowania prac nad jego wzniesieniem, tj. stanem surowym zamkniętym. Zatem planowana przez Wnioskodawcę dostawa będzie następować w ramach pierwszego zasiedlenia, co tym samym oznacza, że w sprawie nie znajdzie zastosowania zwolnienie od opodatkowania podatkiem VAT przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 10 powołanej ustawy.

Wykluczenie możliwości zastosowania zwolnienia, o którym mowa powyżej, wymaga rozważenia zastosowania zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, w myśl którego zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

W okolicznościach przedstawionego zdarzenia przyszłego Wnioskodawca nabył prawo wieczystego użytkowania gruntu w ramach wkładu niepieniężnego w postaci przedsiębiorstwa, co nastąpiło w ramach czynności niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a zatem Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Na uwagę zasługuje jednak okoliczność, iż nabycie w ww. formie dotyczyło wyłącznie prawa wieczystego użytkowania gruntu nie zaś budynku, który został na nim wzniesiony. Budynek, o którym mowa, został wybudowany przez Wnioskodawcę, a od nakładów na tę budowę Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Mając na względzie powyższą okoliczność przesłanka przewidziana w art. 43 ust. 1 pkt 10a lit. a) powołanej ustawy nie została spełniona. W kontekście przesłanki z lit. b) art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, zasadne jest wskazanie, iż dotyczy on ulepszenia budynku, a za takie nie możemy traktować wzniesienia nowego obiektu, do którego odnosić się może jedynie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. O braku zastosowania tego zwolnienia do nowo wybudowanego budynku przesądza również użyte przez ustawodawcę sformułowanie niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów". Ustawodawca zawęził tym samym zakres zwolnienia poprzez konieczność odniesienia wysokości poniesionych nakładów do już istniejącego obiektu. W okolicznościach zdarzenia przyszłego nie ma do czego odnieść poniesionych przez Wnioskodawcę nakładów na wybudowanie obiektu, gdyż żaden obiekt na nieruchomości gruntowej nie istniał. Warto w tym miejscu powołać się na wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej C-308/16, w którym Trybunał zrównał pierwsze zasiedlenie po wybudowaniu obiektu i po jego kwalifikowanym ulepszeniu, podkreślając konieczność istnienia budynku podlegającego ulepszeniu, do którego należy odnieść wartość poniesionych na nim nakładów na to ulepszenie.

Konkludując, zamierzona sprzedaż prawa wieczystego użytkowania gruntu wraz z zabudowaniem w postaci budynku w stanie surowym zamkniętym podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki podstawowej 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, z którego wynika, że inwestycja budowlana, o której mowa we wniosku, wypełnia definicję budynku w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2018 r., poz. 1202, z późn. zm.), co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej