W zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku VAT dla świadczonych usług licencyjnych. - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 11.09.2018, sygn. 0114-KDIP1-1.4012.410.2018.2.DG, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

W zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku VAT dla świadczonych usług licencyjnych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 lipca 2018 r. (data wpływu 12 lipca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku VAT dla świadczonych usług licencyjnych jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku VAT dla świadczonych usług licencyjnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka Akcyjna (dalej jako Spółka, Wnioskodawca) powołana do życia w celu prowadzenia działalności wydawniczej gier niezależnych, wyodrębniona (poprzez podział przez przeniesienie części majątku) z Przedsiębiorstwa będącego wieloletnim wydawcą i dystrybutorem gier wideo, będzie zajmowała się produkcją niezależnych gier wideo opartych na własnych markach oraz, jednocześnie będzie globalnym wydawcą wyprodukowanych przez siebie gier (dalej jako Produkty). Produkty będą wydawane w formie cyfrowej oraz w formie fizycznej.

Gry niezależne, są to tytuły zdecydowanie mniej rozbudowane od wysokobudżetowych produkcji światowych wydawców, charakteryzują się ograniczoną liczbą osób pracujących przy tworzeniu, w niezależnych studiach.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka zamierza uzyskiwać przychody z udzielania licencji i sublicencji, na wyprodukowane oraz wydawane przez siebie gry wideo, pozyskanym kontrahentom z krajów na całym świecie. Na podstawie zawieranych umów kontrahenci będą uprawnieni w szczególności do zwielokrotnienia oraz rozpowszechniania (dystrybucji) Produktów Spółki. W wyniku realizacji wyżej wymienionych umów, Spółka będzie uzyskiwała wynagrodzenie w formie tantiem. Rozliczenia z kontrahentami będą realizowane na podstawie przedstawianych przez nich raportów sprzedaży.

W przyjętym modelu biznesowym , w ramach działalności wydawniczej gier niezależnych, Spółka zamierza współpracować z wiodącymi na rynku dystrybucji gier wideo korporacjami, w tym przede wszystkim z globalnymi platformami dystrybucyjnymi gier cyfrowych. Są to podmioty, współpracujące z dostawcami na całym świecie w oparciu o jednolite, ogólnie znane i przyjęte, warunki ramowe, niepodlegające negocjacjom. Spółka jako wydawca gier niezależnych, niskobudżetowych będzie musiała przyjąć warunki ramowe wypracowane przez dużo większe podmioty działające globalnie.

W konsekwencji umowy zawierane przez Spółkę będą musiały przewidywać różne okresy rozliczeniowe (miesięczne, kwartalne) oraz różne terminy sporządzania i przesyłania raportów sprzedaży.

Tantiemy, czyli wynagrodzenie należne Spółce, kalkulowane będą na podstawie przesyłanych przez kontrahentów raportów sprzedaży (wielkość wynagrodzenia będzie uzależniona od poziomu sprzedaży licencjonowanych Produktów realizowanej przez danego kontrahenta, a w niektórych przypadkach kalkulacja tantiem będzie uwzględniała również koszty ponoszone przez kontrahenta związane z realizacją sprzedaży). W konsekwencji, Spółka dopiero w momencie otrzymania raportu od danego kontrahenta uzyska informację o wysokości należnego jej wynagrodzenia za dany okres rozliczeniowy.

Spółka zakłada, że raporty sprzedaży będą przesyłane bezzwłocznie po ich sporządzeniu przez kontrahenta , za pośrednictwem środków komunikacji elektronicznej. Będzie jednak zmuszona przyjąć warunki ramowe np. podmiotów wspomnianych powyżej. które niejednokrotnie zakładają iż raport sprzedaży będzie wysyłany przykładowo :

30 dni po zakończeniu kwartału
30 dni po zakończeniu miesiąca.

Terminy przesyłania raportów sprzedaży uzależnione są od rozliczeń kontrahentów, biorąc pod uwagę ich własne ograniczenia techniczne i osobowe, lokalne regulacje prawne i podatkowe, konieczność zebrania szczegółowych danych (często w odniesieniu do sprzedaży i kosztów realizowanych jednocześnie w wielu krajach), jak również inne, nieznane Spółce okoliczności.

Spółka nie będzie miała możliwości wcześniejszego uzyskania raportów, a co za tym idzie, do momentu ich uzyskania nie będzie znała wielkości sprzedaży Produktów realizowanej przez kontrahentów. W konsekwencji Spółka nie będzie w stanie samodzielnie określić wielkości tantiem należnych jej od danego kontrahenta, a w związku z tym uzyskanego przychodu.

Bazę do ustalenia należnego Spółce wynagrodzenia za dany okres (kwartalny lub miesięczny) będą stanowiły dostarczane przez kontrahentów raporty. Dopiero na ich podstawie Spółka będzie mogła wystawić kontrahentom faktury z tytułu należnego wynagrodzenia co do zasady niezwłocznie po otrzymaniu raportu.

Faktury będą wystawiane wszystkim kontrahentom, niezależnie od tego, czy są to podmioty z Unii Europejskiej czy też spoza Unii Europejskiej.

Spółka podlega i, w momencie zaistnienia zdarzenia przyszłego opisanego we wniosku, będzie podlegać obowiązkowi podatkowemu od osób prawnych od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania. Wnioskodawca jest także, oraz będzie w momencie zaistnienia zdarzenia przyszłego opisanego we wniosku, zarejestrowanym i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy dla usług licencyjnych świadczonych w sposób ciągły, w odniesieniu do których wysokość wynagrodzenia (należności licencyjnej) nie jest znana w momencie jej udzielenia, momentem powstania obowiązku podatkowego VAT będzie dzień otrzymania raportu, który to będzie stanowił ostatni dzień pełnego okresu rozliczeniowego?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Spółki momentem powstania obowiązku podatkowego VAT, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, będzie termin zakończenia pełnego okresu rozliczeniowego, ustalonego w umowie, rozumiany jako okres sprzedaży przedłużony o określony w umowie termin dostarczenia rozliczenia (czyli datę wystawienia i przesłania raportu przez kontrahenta).

Usługi udzielania licencji (sublicencji) noszą charakter usług świadczonych w sposób ciągły. Dlatego, zdaniem Spółki, dla usług udzielania licencji odpowiednie będą zasady wynikające z art. 19a ust. 3 ustawy o VAT.

W art. 19a ust. 3 ustawy o VAT wskazano, że usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powyższy przepis art. 19a ust. 1 formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

Zwrócić należy uwagę, że określone w art. 19a ust. 3 ustawy o VAT usługi, dla których w związku z ich świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, swym zakresem obejmują nie tylko usługi świadczone w sposób ciągły, lecz także wszystkie inne usługi z założenia powtarzające się, jeśli strony danej transakcji umówiły się na rozliczanie ich w ustalonych okresach rozliczeniowych. Również dla tych usług obowiązek podatkowy powstanie w momencie ich wykonania, a więc z upływem każdego okresu, do którego płatności lub rozliczenia się odnoszą.

Poza tym, należy zwrócić uwagę, że dla powstania obowiązku podatkowego na zasadach ogólnych nie ma zupełnie znaczenia chwila wystawienia faktury.

Jednakże, stosownie do art. 19a ust. 8 powołanej ustawy, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Moment powstania obowiązku podatkowego wymaga od wykonawcy danej usługi prawidłowego określenia momentu jej wykonania. Ustawa o VAT nie definiuje tego momentu, ani w żaden sposób nie precyzuje, jakimi kryteriami należy posługiwać się dla jego określenia. Należy jednak wskazać, że o faktycznym wykonaniu usługi decyduje jej charakter. Z kolei o charakterze i o dacie wykonania tej usługi decydują strony umowy cywilnoprawnej, chyba że moment ten jest określany przez obowiązujący przepis prawa regulujący zasady wykonywania danego rodzaju usług. Ponadto, stosownie do art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 121). strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Z powyższej zasady wynika, że strony mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez obowiązujące przepisy prawa, w tym także przepisy prawa podatkowego.

Takie stanowisko utrzymuje Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 24 marca 2014 roku, sygn. IBPP2/443-195/14/ICZ, który stwierdza, że obowiązek podatkowy za ...udzielenie licencji czasowej bądź bezterminowej, w odniesieniu do której wysokość wynagrodzenia (należności licencyjnej) nie jest znana w momencie jej udzielenia a okresowe należności licencyjne (płatne np. za okresy miesięczne, kwartalne) uzależnione są od wielkości sprzedaży licencjonowanych Produktów zrealizowanej przez danego kontrahenta, powstaje na zasadach określonych w art. 19a ust. 3 ustawy o VAT, a więc zgodnie z ustalonymi w umowie terminami rozliczeń/płatności tj. z upływem każdego okresu rozliczeniowego wydłużonego o czas potrzebny na udokumentowanie zdarzeń niezbędnych do ustalenia podstawy opodatkowania za dany okres rozliczeniowy tzn. jest uzależniony od przedstawienia przez kontrahenta zestawienia sprzedaży na bazie której Spółka ustali kwotę wynagrodzenia.

Dodatkowo, Spółka zwraca uwagę na fakt, że nie będzie w stanie określić przychodu za dany okres rozliczeniowy w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego. Jak wynika z opisu stanu przyszłego do momentu otrzymania od kontrahenta raportu sprzedaży, Spółka nie będzie znała wielkości sprzedaży licencjonowanej treści, ani należnego jej z tego tytułu wynagrodzenia. Brak możliwości ustalenia jednego z elementów stosunku prawnopodatkowego czyni niemożliwym powstanie obowiązku podatkowego, a w konsekwencji ustalenie zobowiązania podatkowego.

Zasada ta jest powszechnie stosowana w orzecznictwie sądów administracyjnych. Przykładowo, w wyroku z 16 września 2010 roku (sygn. akt II FSK 1989/08) Naczelny Sąd Administracyjny uznał: Zastosowanie znajdzie zatem zasada impossibilum nulla obligatio est. Brak możliwości ustalenia jednego z elementów stosunku prawnopodatkowego czyni niemożliwym powstanie obowiązku podatkowego, a w konsekwencji ustalenie zobowiązania podatkowego.

Identyczne wnioski zawierają również inne wyroki sądów administracyjnych, np. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 29 stycznia 2015 roku (sygn. akt II FSK 127/13), Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 14 stycznia 2015 roku (sygn. akt III SA/Wa 3118/14).

Potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca znajduje również w interpretacji indywidulanej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 17 lutego 2017 r., sygn. 1462-IPPP1.4512.27.2017.1MPe, który stwierdza: w przedstawionym przez Wnioskodawcę opisie sprawy, z którego wynika, że wysokość wynagrodzenia (należności z tytułu udzielenia licencji, sublicencji) nie jest znana w momencie jej udzielenia a okresowe należności licencyjne (płatne np. za okresy miesięczne, kwartalne) uzależnione są od wielkości sprzedaży licencjonowanych produktów zrealizowanej przez danego kontrahenta. Obowiązek podatkowy powstanie na zasadach ogólnych określonych w przepisie art. 19a ust. 1 w związku z art. 19a ust. 3 - zdanie pierwsze - ustawy o VAT, a więc zgodnie z ustalonymi w umowie terminami rozliczeń/płatności tj. z upływem każdego okresu rozliczeniowego, w tym przypadku miesiąca, kwartału. W niniejszej sprawie umowy zawarte z kontrahentami przewidują różne okresy rozliczeniowe (miesięczne, kwartalne) oraz różne terminy przesyłania raportów sprzedaży (30 dni po zakończeniu miesiąca lub kwartału), na podstawie których Wnioskodawca ma możliwość określenia przysługującego Mu wynagrodzenia.

Zatem w niniejszej sprawie okres rozliczeniowy przedłużony zostaje o określony w umowie termin dostarczenia raportu przez danego kontrahenta. Z uwagi na powyższe, Wnioskodawca będzie postępować prawidłowo rozpoznając obowiązek podatkowy z tytułu sprzedaży licencji dopiero z chwilą otrzymania od danego kontrahenta raportu sprzedaży za dany okres rozliczeniowy.

Spółka stoi na stanowisku, że sytuacja, w której nie jest obiektywnie możliwe określenie na koniec okresu rozliczeniowego wysokości wynagrodzenia należnego Spółce oznacza, że obowiązek podatkowy VAT, w opisanym zdarzeniu przyszłym, powstanie w terminie zakończenia pełnego okresu rozliczeniowego czyli w dacie otrzymania raportu od kontrahenta.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z treści cytowanego wyżej przepisu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że ustawodawca przyjął generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, że definicja świadczenia usług ma charakter dopełniający definicję dostawy towarów. Jest ona wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powyższy przepis formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

Z kolei, zgodnie z art. 19a ust. 3 ustawy, usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi.

Stosownie do art. 109 ust. 3a ustawy podatnicy świadczący usługi, których miejscem świadczenia nie jest terytorium kraju, są obowiązani w prowadzonej ewidencji podać nazwę usługi, wartość usługi bez podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze, uwzględniając moment powstania obowiązku podatkowego określany dla tego rodzaju usług świadczonych na terytorium kraju. W przypadku usług, do których stosuje się art. 28b, stosuje się odpowiednio przepisy art. 19a ust. 1-3 i 8.

Z analizy powyższych przepisów wynika, że dla usług mających miejsce świadczenia poza terytorium kraju obowiązek podatkowy nie powstaje. Usługi świadczone poza terytorium kraju należy jednak ujmować w prowadzonej ewidencji w dacie, w której powstawałby obowiązek podatkowy, gdyby usługi te były świadczone w Polsce.

Ustawodawca w art. 19a ust. 3 ustawy wprowadził unormowanie w zakresie ustalenia momentu wykonania usługi w odniesieniu do usługi, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, czyli takiej usługi, która jest wykonywana w sposób ciągły przez pewien czas, natomiast rozliczenie należności za nią następuje w ramach okresu.

Przepisy regulujące podatek od towarów i usług nie definiują pojęcia sprzedaży o charakterze ciągłym. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 17 kwietnia 2012 r., sygn. akt I FSK 935/11 odniósł się do tego pojęcia następująco: (...) sprzedaż o charakterze ciągłym (...) polega na świadczeniach ciągłych podatnika, obejmujących pewne stałe zachowania w czasie trwania stosunku obligacyjnego, zaspokajające interes odbiorcy tych świadczeń, poprzez ich trwały pod względem czasowym i funkcjonalnym charakter oraz cechujące się niemożliwością wyodrębnienia powtarzających się czynności podatnika, co jest charakterystyczne dla świadczeń ciągłych (okresowych).

Wykładnia językowa pojęcia sprzedaż o charakterze ciągłym sprowadza się do ustalenia znaczenia przymiotnika ciągły. W Słowniku Języka Polskiego pod. red. J. Szymczaka (PWN, Warszawa 1989) słowo to zdefiniowane zostało jako dziejący się, odbywający nieustannie, trwający stale, nieustannie; bezustanny, ustawiczny stale się powtarzający, stały oraz ciągnący się nieprzerwanie w przestrzeni, nie mający luk, odstępów.

Z powyższego wynika, że za sprzedaż o charakterze ciągłym należy uznać każdą usługę odbywającą się bezustannie, stale, bez przerwy. Pojęcie ciągłości rozumiane zgodnie z zasadami prawa cywilnego, należy odnieść do pojęcia zobowiązania o charakterze ciągłym. Zobowiązanie takie wytwarza stosunek prawny oznaczony terminem lub nim nie oznaczony. Charakter tego zobowiązania jest trwały i mogą z niego wypłynąć obowiązki ciągłe lub okresowe.

W zobowiązaniu ciągłym nie da się wyróżnić powtarzających się odrębnych czynności, które można byłoby zakwalifikować jako świadczenie samodzielne w określonym momencie (czasie). Innymi słowy, w przypadku świadczenia ciągłego nie sposób stwierdzić, że zostało ono zrealizowane w konkretnej dacie, ponieważ jest ono realizowane stale stan realizacji świadczenia trwa przez określony czas. Pod pojęciem usługi ciągłej należy więc rozumieć wynikające zobowiązania o charakterze ciągłym, świadczenie polegające na stałym i powtarzalnym (trwałym) zachowaniu się strony zobowiązanej do świadczenia.

Z opisu sprawy wynika, że udzielanie licencji przez Wnioskodawcę należy uznać za usługi ciągłe. W konsekwencji dla określenia momentu wykonania danej usługi przez Wnioskodawcę zastosowanie znajdzie art. 19 ust. 3 ustawy.

Wnioskodawca wskazał, że jako czynny podatnik VAT będzie zajmował się produkcją niezależnych gier wideo opartych na własnych markach oraz, jednocześnie będzie globalnym wydawcą wyprodukowanych przez siebie gier (Produkty). Produkty będą wydawane w formie cyfrowej oraz w formie fizycznej.

Spółka zamierza współpracować z wiodącymi na rynku dystrybucji gier wideo korporacjami, tj. z globalnymi platformami dystrybucyjnymi gier cyfrowych, które oferują jednolite, ogólnie znane i przyjęte, warunki ramowe, niepodlegające negocjacjom. Umowy zawierane przez Spółkę będą przewidywały różne okresy rozliczeniowe (miesięczne, kwartalne) oraz różne terminy sporządzania i przesyłania raportów sprzedaży.

Tantiemy, czyli wynagrodzenie należne Spółce (zależne od poziomu sprzedaży licencjonowanych Produktów realizowanej przez danego kontrahenta i/lub pomniejszone o koszty sprzedaży danego Produktu), kalkulowane będą na podstawie przesyłanych przez kontrahentów raportów sprzedaży. Spółka dopiero w momencie otrzymania raportu od danego kontrahenta uzyska informację o wysokości należnego jej wynagrodzenia za dany okres rozliczeniowy.

Spółka zakłada, że raporty sprzedaży będą przesyłane bezzwłocznie po ich sporządzeniu przez kontrahenta, za pośrednictwem środków komunikacji elektronicznej, jednakże na podstawie warunków ramowych umów zawieranych z ww. podmiotami raport sprzedaży będzie wysyłany przykładowo:

30 dni po zakończeniu kwartału
30 dni po zakończeniu miesiąca.

Spółka nie będzie miała możliwości wcześniejszego uzyskania raportów, czyli do momentu ich uzyskania nie będzie znała wielkości sprzedaży Produktów realizowanej przez kontrahentów. Bazę do ustalenia należnego Spółce wynagrodzenia za dany okres (kwartalny lub miesięczny) będą stanowiły dostarczane przez kontrahentów raporty, na podstawie których Spółka będzie mogła wystawić wszystkim kontrahentom faktury z tytułu należnego wynagrodzenia.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest powstanie momentu obowiązku podatkowego z tytułu otrzymanych tantiem za sprzedaż licencji na produkowane przez Spółkę gry wideo.

W związku z tym, że w przedmiotowej sprawie ustalone będą terminy rozliczeń, to dla ww. usług momentem ich wykonania będzie upływ okresu, za który mają nastąpić płatności (miesiąc kalendarzowy, kwartał). Zatem datą wykonania usług w opisanej sytuacji będzie data upływu każdego okresu rozliczeniowego (miesiąca kalendarzowego, kwartału), za który Wnioskodawca otrzyma raport potwierdzający sprzedaż licencji, a nie data otrzymania raportu od podmiotu (korporacji).

Nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że moment powstania obowiązku podatkowego powinien być określony z uwzględnieniem czasu potrzebnego na udokumentowanie zdarzeń niezbędnych dla ustalenia podstawy opodatkowania za dany okres rozliczeniowy tzn. jest uzależniony od przedstawienia przez podmiot korporacyjny raportu sprzedaży, na bazie którego Wnioskodawca ustali kwotę wynagrodzenia.

Momentem powstania obowiązku podatkowego nie będzie moment udostępnienia Spółce przez ww. podmiot raportu rozliczeniowego. Ustawodawca w art. 19a ustawy nie uzależnił powstania obowiązku podatkowego od otrzymania od kontrahenta dokumentów takich jak np. raporty sprzedaży.

Ponieważ z przedstawionego we wniosku stanu wynika, że ustalone są terminy rozliczeń to dla przedmiotowych usług momentem wykonania usługi jest koniec okresu, za który mają nastąpić płatności zgodnie z art. 19a ust. 3 ustawy. Zatem Spółka nie będzie postępować prawidłowo rozpoznając obowiązek podatkowy z tytułu świadczenia usług udzielania licencji na sprzedawane gry wideo dopiero z chwilą otrzymania/udostępnienia raportu sprzedaży i wystawiając fakturę w niezwłocznie po otrzymaniu/udostępnieniu tego raportu. W przedmiotowym przypadku datą wykonania usługi jest data upływu każdego okresu rozliczeniowego (miesiąc, kwartał), za który Spółka otrzymuje raport rozliczeniowy, a nie data otrzymania raportu od podmiotu korporacyjnego.

Wnioskodawca wskazuje, że wynagrodzenie Spółki należne od ww. podmiotów może być określone tylko na podstawie raportów za dany okres rozliczeniowy, gdyż dopiero po otrzymaniu raportu Spółka uzyska informacje dotyczące wysokości jej wynagrodzenia należnego od danego podmiotu za dany okres rozliczeniowy. Należy jednak wskazać, że to Wnioskodawca zobowiązany jest w okolicznościach niniejszej sprawy do ustanowienia takiego systemu dochodzenia i określania należnych kwot z tytułu świadczonych usług, który pozwoliłby realizować obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług zgodnie z ustawowymi terminami. Fakt, że może to być w pewien sposób utrudnione nie może przesądzać o tym, że automatycznie, dla uproszczenia należy odsunąć w czasie moment powstania obowiązku podatkowego, w szczególności, gdy regulacje art. 19a ustawy nie przewidują takiej możliwości.

Zatem w odniesieniu do świadczonych przez Spółkę usług udzielania licencji, z tytułu których Wnioskodawca otrzyma wynagrodzenie w postaci tantiem, obowiązek podatkowy w VAT powstanie z upływem ustalonego w umowie okresu rozliczeniowego (miesiąca, kwartału), za który Wnioskodawca otrzyma raport, a nie dzień otrzymania raportu od podmiotu (kontrahenta).

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych tutejszy Organ wskazuje, że dotyczą one indywidualnych spraw podmiotów, dla których zostały wydane i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w stosunku do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Interpretacje te nie stanowią źródła powszechnie obowiązującego prawa, więc zawartego w nich stanowiska organu podatkowego nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę Organ podatkowy jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Jednocześnie trzeba zaznaczyć, że interpretacje rozbieżne bądź wątpliwe mogą być poddane weryfikacji w trybie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Oznacza to, że interpretacje indywidualne wydane przez upoważniony do tego organ, w tym także interpretacje powołane przez Wnioskodawcę na poparcie własnego stanowiska, każdorazowo podlegają analizie i weryfikacji, a w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może zmienić nieprawidłową interpretację indywidualną.

W odniesieniu do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku WSA w Warszawie z 14 stycznia 2015 r., sygn. akt III SA/WA 3118/14, wyroku NSA z 16 września 2010 r. (sygn. akt. II FSK 1989/08) oraz z 29 stycznia 2015 r. (sygn. akt II FSK 127/13) wskazać należy, że są one rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się zawężają. Co istotne dotyczyły one rozstrzygnięć w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych, i jednocześnie zapadły one w skrajnie odmiennych stanach faktycznych od przedstawionego przez Wnioskodawcę w niniejszym wniosku.

Jednocześnie tut. Organ chciałby wskazać, że dnia 26 stycznia 2016 r. zapadł wyrok WSA w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 817/15, w którym to wyroku Sąd uznał za prawidłowe rozstrzygnięcie Organu podatkowego odnośnie momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu udzielania licencji i sublicencji. Stanowisko zajęte przez Sąd w ww. wyroku jest tożsame z rozstrzygnięciem zawartym w niniejszej interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania niniejszej interpretacji.

W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie