Zdaniem Wnioskodawców:

Ad 1 i 2

Zdaniem Wnioskodawców odpowiedź na pytanie oznaczone numerem 1 winna być twierdząca, tzn. w opisanym zdarzeniu przyszłym każdy z Przewoźników zawierający w imieniu własnym i pozostałych Przewoźników uczestniczących w danym przewozie i dokonujący wystawienia i sprzedaży Wspólnego Biletu winien traktować tę transakcję jako odpłatne świadczenie usług transportu pasażerskiego - jeden przedmiot świadczenia obejmujący jedną usługę transportu wykonaną w części we własnym zakresie przez danego Przewoźnika, jak i w częściach wykonanych przez pozostałych Przewoźników (tj. jednolitą usługę transportu pasażerskiego). Co za tym idzie, winien on jako podstawę opodatkowania VAT w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy o VAT wykazać całość wynagrodzenia otrzymanego z tego tytułu od pasażera, tj. obejmującego również wartość usług zrealizowanych w ramach Wspólnego Biletu przez pozostałych Przewoźników.

W ocenie Wnioskodawców każdorazowo usługa przewozu, która będzie świadczona na podstawie Wspólnego Biletu będzie jedną usługą w rozumieniu ustawy o VAT, pomimo, iż będzie świadczona przez więcej niż jednego przewoźnika i pomimo tego, iż przewóz będzie składał się z więcej niż jednego odcinka, między którymi pasażer będzie dokonywał przesiadki. Zatem mamy tu do czynienia z jedną usługą w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy VAT wynikającą z umowy przewozu polegającą wykonaniu przewozu na całej trasie wynikającej ze Wspólnego Biletu. W ocenie Wnioskodawców istnieją tu wszelkie podstawy aby twierdzić, że z punktu widzenia VAT usługa przewozu świadczona na podstawie Wspólnego Biletu stanowi tzw. świadczenie kompleksowe/usługę złożoną w znaczeniu, jakie w tym zakresie wypracowane zostało w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości UE. Wynika z niego bowiem, że na gruncie przepisów o VAT, w pewnych okolicznościach formalnie odrębne świadczenia, które mogą być wykonywane oddzielnie, a zatem prowadzić do odrębnego opodatkowania, należy uznać za jednolitą czynność, gdy nie są niezależne. Dzieje się tak w szczególności w przypadku, gdy dwa lub więcej elementy lub dwie lub więcej czynności dokonane przez podatnika są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie jedno niepodzielne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby sztuczny charakter.

Z tego punktu widzenia fakt, że w innych okolicznościach pewne świadczenia mogą być dostarczane oddzielnie lub osobno, nie mają znaczenia, ponieważ możliwość ta jest nierozerwalnie związana z pojęciem jednej złożonej transakcji (por. np. wyroki TSUE w sprawach C-111/05 Aktiebolaget NN v. Skatteverket i C-41/04 Levob Verzekeringen BV v. OV Bank NV). Podobnie - na ocenę kompleksowości nie wpływa fakt, że usługa jest świadczona przez dwa lub więcej podmiotów w ramach jednej umowy. Świadczenie kompleksowe (złożone) z punktu widzenia VAT może być bowiem również rozpatrywane w kontekście świadczenia przez kilka podmiotów, jeżeli łącznie ich czynności składają się na jedną usługę, gdyż to nie tożsamość podmiotów świadczących, lecz sposób wykonywania, charakter usługi ma decydujące znaczenie dla oceny kompleksowości czynności i jednolitości jej skutków z punktu widzenia VAT. Prawidłowość tego rozumowania potwierdza np.: Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, który w wyroku z dnia 20 czerwca 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 1754/16 stwierdził wprost, że (...) fakt, iż usługa świadczona była przez dwa podmioty w ramach jednej Umowy, nie powinien wpływać na ocenę kompleksowości (złożoności) usługi. (...) Natura usługi kompleksowej często wymaga właśnie korzystania z partnerów biznesowych, co nie przekreśla, że określona usługa oceniana według kryteriów wypracowanych na gruncie orzecznictwa TSUE będzie uznana za usługę (świadczenie) złożone.

Z tak rozumianą usługą złożoną będziemy mieli zdaniem Wnioskodawców do czynienia w opisanym zdarzeniu przyszłym. Jakkolwiek przewóz na podstawie Wspólnego Biletu składać się będzie bowiem z dwóch lub więcej odcinków, na których będzie faktycznie wykonywany przez różnych Przewoźników, to jednak z punktu widzenia nabywcy stanowić ona będzie jedno świadczenie a nie kilka odrębnych, samodzielnych usług wykonywanych przez poszczególnych Przewoźników. Powyższe wynika z wyjątkowej i nowatorskiej istoty Wspólnego Biletu i jego charakteru prawnego określonego w przepisach Prawa przewozowego, tj. umożliwienia nabywcy zakupu w ramach jednej transakcji, usługi przewozowej realizowanej od punktu A do punktu B, niezależnie od tego z ilu odcinków składa się trasa przejazdu, ilu Przewoźników ją realizuje i jaka jest odległość trasy realizowana przez poszczególnych Przewoźników. Oferowana przez Przewoźników usługa Wspólny Bilet stanowić będzie zatem całość pod względem ekonomicznym i gospodarczym, której nie należy rozkładać na elementy składowe (poszczególne odcinki przejazdu z przypisanymi do nich Przewoźnikami), ale dla potrzeb VAT potraktować jako jedną czynność opodatkowaną. Za taką kwalifikacją przemawia również sposób ustalenia ceny Wspólnego Biletu, która nie będzie prostą sumą należności za przejazd realizowany przez poszczególnych Przewoźników ale opłatą ustaloną wg degresywnej taryfy kilometrowej, gdzie opłata należna za przejazd będzie tym niższa, im dłuższa podróż. Takie obciążenie pasażera jedną ceną za usługę także wskazuje na istnienie jednego świadczenia w rozumieniu przepisów o VAT (por. wyrok TSUE w sprawie C-117/11 Purple Parking Ltd i Airparks Services Ltd v. The Commissionsers for Her Majestys Revenue & Customs).

Warte odnotowania jest, że słuszność tego podejścia w kontekście opodatkowania VAT świadczeń wykonywanych wspólnie przez kilka podmiotów (współpracujących ze sobą w oparciu o różnego rodzaju umowy o współpracy) znajduje także potwierdzenie w interpretacjach wydawanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej. Jako przykład może posłużyć tu np.: interpretacja nr 0115-KDIT1-1.4012.858.2017.2.MM, w której czytamy, że dla potrzeb oceny określonego działania jako świadczenia jednolitego i kompleksowego najistotniejsze jest jego zbadanie z ekonomicznego (gospodarczego) punktu widzenia oraz z perspektywy nabywcy świadczenia. (...) okoliczność, że w danej transakcji np. dochodzi do zawarcia dwóch umów lub też da się wyodrębnić dwa stosunki prawne, albo też w ramach transakcji podmiot świadczący zobligowany jest do wykonania szeregu różnych aktywności, nie ma znaczenia decydującego. Istotne jest natomiast, czy z perspektywy ekonomicznej określone świadczenie jest jednolite, czy też można je w sposób naturalny podzielić, a podział nie doprowadzi przy tym do uszczerbku dla wyodrębnionych elementów. Powyższe prowadzi do kwestii drugiej tj. kwalifikacji świadczenia z punktu widzenia klienta/konsumenta - w tym wypadku kluczowa jest analiza gospodarczego celu dokonania transakcji po stronie nabywcy. Jeżeli z punktu widzenia odbiorcy określonego świadczenia istnieje jeden przedmiot świadczenia, wówczas mamy do czynienia ze świadczeniem złożonym, którego podział prowadziłby do sztuczności oraz wypaczałby ekonomiczny i faktyczny cel dokonywania transakcji. Zdaniem Organu wyrażonym w cytowanej interpretacji (z którym Wnioskodawcy w pełni się zgadzają i prezentują je jako element własnego stanowiska w sprawie), jeśli obie ww. przesłanki są spełnione, tj. z punktu widzenia klienta czynności wykonywane przez uczestników wspólnego przedsięwzięcia mają ekonomiczny sens jedynie jako całość i tylko świadczone razem odpowiadają na potrzeby klienta, to podmiot zawierający umowę w imieniu własnym i partnerów umowy o współpracy winien wystawić dla tegoż klienta dokument za całość usług wykonywanych przez wszystkie podmioty faktycznie realizujące usługę, uznając za podstawę opodatkowania całe otrzymane z tego tytułu od klienta wynagrodzenie.

Ponieważ, jak wskazano powyżej w ramach oferty Wspólny Bilet każdorazowo następować będzie sprzedaż - w ramach jednej umowy, której potwierdzeniem jest wydanie pasażerowi jednego dokumentu przewozowego - jednej usługi transportu pasażerskiego (przewozu od oznaczonej stacji początkowej do oznaczonej stacji końcowej), a więc usługa, która z perspektywy klienta stanowić ma jedną całość, za uzasadnione należy uznać zdaniem Wnioskodawców twierdzenie, iż Przewoźnik dokonujący sprzedaży Wspólnego Biletu powinien wykazać ją dla celów opodatkowania VAT, jako jedną transakcję przyjmując za podstawę opodatkowania w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy o VAT całą kwotę należności otrzymanej od pasażera z tytułu sprzedanego Wspólnego Biletu.

W ocenie Wnioskodawców stanowisko powyższe wspierał będzie charakter relacji pomiędzy Przewoźnikami stronami umowy przewozu realizowanego na podstawie Wspólnego Biletu, wynikający z art. 6 Prawa przewozowego oraz z planowanej umowy o współpracy w celu realizacji oferty Wspólny Bilet. Zakładany model każdorazowego wspólnego zawarcia i realizacji umowy przewozu na podstawie Wspólnego Biletu zbliżony będzie bowiem swoim charakterem do tzw. umowy konsorcjum, której istota najprościej rzecz ujmując polega na tym, że co najmniej dwa podmioty gospodarcze zobowiązują się do wspólnego działania celem urzeczywistnienia określonego przedsięwzięcia gospodarczego na zasadzie wspólnego odnoszenia korzyści, wspólnego ponoszenia ryzyka i co do zasady na podstawie solidarnej odpowiedzialności. Poszczególni członkowie konsorcjum zawsze działają we wspólnym imieniu i na solidarną odpowiedzialność. Powszechną praktyką jest udzielenie pełnomocnictwa jednemu z członków konsorcjum (zwanego liderem), który wówczas posiada umocowanie do występowania w imieniu pozostałych konsorcjantów na zewnątrz i zawarcia umowy we własnym imieniu oraz w imieniu pozostałych uczestników wspólnego przedsięwzięcia/konsorcjum. W omawianym przypadku oznaczać to będzie, iż każdorazowo przy zawieraniu umowy przewozu nieformalnym liderem zostanie ten Przewoźnik, który będzie rozpoczynał świadczenie usługi transportowej w danej relacji. Taka praktyka jest też powszechnie akceptowana na gruncie przepisów ustawy o VAT o czym świadczy zarówno bogate orzecznictwo sądów administracyjnych, jak i treść licznych interpretacji odnoszących się do tej problematyki. Przyjmuje się w nich, że w zakresie podatku od towarów i usług, w przypadku umów konsorcjum dopuszczalne jest zawarcie ustaleń, że rozliczenia gospodarcze i księgowe, w tym dotyczące wystawiania faktur za prace wykonane przez uczestników konsorcjum na rzecz podmiotu zamawiającego te prace na podstawie zawartego z nim kontraktu - będzie dokonywał wytypowany przez uczestników konsorcjum podmiot wiodący. Inaczej mówiąc - możliwe i akceptowane jest na gruncie ustawy o VAT rozwiązanie, w którym jeden podmiot rozlicza wykonywanie usług przez wszystkich uczestników konsorcjum z ich nabywcą i wystawia we własnym imieniu dokumenty sprzedaży potwierdzające wykonanie usługi na jego rzecz obejmujące realizację prac wykonanych przez wszystkich konsorcjantów (tak np. w interpretacjach Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej nr 0115-KDIT1-1.4012.858.2017.2.MM z dnia 28 lutego 2018 r., 0115-KDIT1-2.4012.476.2018.2.RS z dnia 27 września 2018 r., 0112-KDIL1-1.4012.526.2018.1.MW z 19 września 2018 r. czy też nr 0115-KDIT1-2.4012.54.2018.1.RS).

W ocenie Przewoźników pomiędzy opisanym w zdarzeniu przyszłym modelem współpracy pomiędzy Przewoźnikami, a typowym konsorcjum będącym przedmiotem ww. interpretacji nie zachodzą na tyle istotne różnice, które uzasadniałyby jego odmienną ocenę prawno-podatkową. Także w niniejszej sprawie zdarzenie przyszłe będzie bowiem każdorazowo polegać na wspólnym działaniu ukierunkowanym na zawarcie i wykonywanie jednej umowy z klientem (tu: pasażerem), zaś reprezentantem wszystkich Przewoźników upoważnionym do jej zawarcia będzie każdorazowo Przewoźnik zawierający umowę przewozu w imieniu własnym oraz pozostałych Przewoźników uczestniczących w danym przewozie oraz wystawiający i sprzedający Wspólny Bilet (dowód zawarcia umowy przewozu). W konsekwencji zdaniem Wnioskodawców za prawidłowe winno być uznane ich stanowisko, iż to konkretny Przewoźnik dokonujący wystawienia i sprzedaży Wspólnego Biletu winien rozliczyć jej wykonanie z nabywcą - pasażerem i wystawić we własnym imieniu stosowny dokument sprzedaży. Działanie Przewoźnika będzie tu bowiem tożsame w swej treści, jak działanie każdego lidera w typowej umowie konsorcjum.

Rozliczenie i udokumentowanie wykonania usługi na podstawie Wspólnego Biletu przez Przewoźnika dokonującego jego sprzedaży nie oznacza przy tym zwolnienia z obowiązku rozliczenia VAT przez pozostałych Przewoźników faktycznie uczestniczących w jej realizacji. Polski ustawodawca nie skorzystał bowiem z możliwości wynikającej z art. 11 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1, ze zm.), zgodnie z którym, po konsultacji z komitetem doradczym ds. podatku od wartości dodanej, każde państwo członkowskie może uznać za jednego podatnika osoby mające siedzibę na terytorium tego samego państwa członkowskiego, które będąc niezależnymi pod względem prawnym, są ściśle powiązane pod względem finansowym, ekonomicznym i organizacyjnym. W konsekwencji w świetle obowiązujących krajowych przepisów prawa podatkowego, konsorcjum (jak również inne wspólne przedsięwzięcia mające charakter konsorcjum) nie jest uznawane za podatnika podatku od towarów i usług. Podatnikami tego podatku są natomiast uczestnicy wspólnego przedsięwzięcia. Powyższe oznacza, że działając w ramach umów o współpracy powinni oni do wzajemnych rozliczeń stosować ogólne reguły wynikające z ustawy o podatku od towarów i usług oraz aktów wykonawczych do niej, w tym także w zakresie wystawiania faktur VAT dokumentujących wykonywane przez nich czynności.

Nie ulega przy tym wątpliwości, iż w opisanym zdarzeniu przyszłym każdy z Przewoźników realizujących przewóz w ramach usługi Wspólny Bilet świadczył będzie za wynagrodzeniem usługę transportu pasażerskiego, a więc dokonywał czynności wchodzącej w zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług (art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT).

Słuszność powyższego potwierdza również przyjęty przez Przewoźników model rozliczeń wskazujący na istnienie swego rodzaju łańcucha świadczeń - poszczególni Przewoźnicy obciążają Przewoźnika dokonującego sprzedaży Wspólnego Biletu wynagrodzeniem za należną im część zrealizowanego przewozu, natomiast ów Przewoźnik pobiera należność od pasażera za całość wykonanej usługi Wspólny Bilet (zarówno w części wykonanej we własnym zakresie, jak i w części wykonanej przez pozostałych Przewoźników).

W konsekwencji za uzasadnione należy zdaniem Wnioskodawców uznać twierdzenie, że pomiędzy Przewoźnikiem dokonującym sprzedaży Wspólnego Biletu a pozostałymi Przewoźnikami realizującymi faktycznie przewóz na jego podstawie występują czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wymagające stosownie do postanowień art. 106b ust. 1 ustawy o VAT udokumentowania fakturą VAT. Każdy z Przewoźników winien zatem wystawić dla Przewoźnika dokonującego sprzedaży Wspólnego Biletu fakturę VAT obejmującą wartość faktycznie wykonanych przez nich usług w wykonaniu usługi na podstawie Wspólnego Biletu.

Ad 3 i 4

Świadczenie usług transportu pasażerskiego oznacza na gruncie przepisów ustawy o VAT obowiązek:

1. wystawienia biletu (paragonu fiskalnego) w przypadku, gdy nabywcą jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej i usługa obejmuje przejazd na trasie mniejszej niż 50 km,
2. wystawienia faktury VAT w przypadku, gdy nabywcą jest inny podatnik VAT i usługa obejmuje przejazd na trasie mniejszej niż 50 km,
3. wystawienia biletu równoważnego fakturze w każdym przypadku (tj. niezależnie od statusu nabywcy), gdy usługa obejmuje przejazd na trasie nie mniejszej niż 50 km.

W ocenie Wnioskodawców właściwy w danym przypadku dokument (paragon, fakturę, bilet równoważny fakturze) winien wystawić Przewoźnik zawierający umowę przewozu w imieniu swoim i pozostałych Przewoźników oraz dokonujący wystawienia i sprzedaży Wspólnego Biletu, uwzględniając w nim całość świadczenia wykonanego przez wszystkich Przewoźników. Jest to naturalną konsekwencją stwierdzenia, iż Przewoźnik dokonujący sprzedaży usługi Wspólny Bilet jest obowiązany rozliczyć podatek od towarów i usług (jest podatnikiem VAT) z tytułu świadczenia usług transportu w odniesieniu do całości usługi - także zrealizowanej pociągami pozostałych Przewoźników. Ponieważ zgodnie ze stanowiskiem zaprezentowanym w odpowiedzi na pytanie 1 usługa Wspólny Bilet na gruncie przepisów o VAT winna być traktowana jako jedna usługa - jednolite/kompleksowe świadczenie, a nie dwie lub kilka odrębnych usług, za zasadne uznać należy zdaniem Wnioskodawców wystawienie w tym przypadku jednego dokumentu obejmującego wszystkie odcinki przejazdu w ramach Wspólnego Biletu. W każdym przypadku na właściwym w danym przypadku dokumencie sprzedaży widnieć powinny dane identyfikacyjne Przewoźnika sprzedającego Wspólny Bilet, jako dokonującego sprzedaży podatnika VAT. Zdaniem Wnioskodawców nie jest niezbędne ujmowanie na dokumentach sprzedaży Wspólnego Biletu danych identyfikacyjnych pozostałych Przewoźników faktycznie realizujących usługi przewozu na określonej trasie.

Zarówno na fakturze (bilecie), jak i paragonie winny się natomiast znaleźć dane dotyczące nazwy wykonanej usługi (art. 106e ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT, § 8 ust. 1 pkt 6 Rozporządzenia w sprawie kas fiskalnych oraz § 3 pkt 4 lit. d) Rozporządzenia w sprawie faktur). Nazwa usługi wykazana na fakturze (bilecie, paragonie) powinna spełniać cele, dla jakich podatnik został obowiązany do ewidencjonowania obrotu, tj. podatnik ma obowiązek opisać wykonane świadczenie (podać jego nazwę), tak aby do użytej nazwy możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki VAT i użyta nazwa pozwalała na jednoznaczną identyfikację usług. Innymi słowy nazwa świadczenia musi być tak skonstruowana, aby można było na tej podstawie w połączeniu z ceną dokładnie określić jakie świadczenie zostało zakupione. Oznacza to, że podatnik powinien wystawiać dokument sprzedaży (paragon, fakturę) zawierającą nazwę usługi na tyle szczegółowo, żeby z jednej strony pozwalał on organowi podatkowemu na weryfikację rozliczenia podatku, a z drugiej strony zapewnił nabywcy (konsumentowi) możliwość kontroli zakupów (tak np.: Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 10 października 2017 r., nr 0111-KDIB3-1.4012.303.2017.2.ICz, w tym tonie także np.: Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 21 grudnia 2016 r., sygn. akt I FSK 647/15).

Zdaniem Wnioskodawców spełnienie zadość wymogowi zawierania na dokumentach sprzedaży opisu usługi pozwalającego na jej jednoznaczną identyfikację oznacza w przypadku sprzedaży Wspólnego Biletu konieczność ujmowania na fakturze (bilecie, paragonie) szczegółowych danych dotyczących świadczonych usług transportu, tj. wskazanie trasy przejazdu (nazwę przystanku początkowego i końcowego) z przypisaną do niej odległością i ceną za przejazd uwzględniającą przysługujące pasażerowi ulgi. Tak skonstruowany opis usługi będzie pozwalał w ocenie Wnioskodawców w sposób wystarczający na weryfikację prawidłowości rozliczenia podatku od towarów i usług i na niebudzącą wątpliwości identyfikację nabytej usługi przez pasażera, który ma możliwość sprawdzenia jaką usługę transportu kupił (tj. skąd - dokąd). Taki opis usługi uznać należy również za właściwy w kontekście brzmienia § 10 Rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących określającego elementy konieczne paragonu fiskalnego drukowanego przez kasę o zastosowaniu specjalnym przeznaczoną do prowadzenia ewidencji przy świadczeniu usług w zakresie transportu pasażerskiego, który w zakresie elementów opisowych usługi nakazuje wyłącznie wskazanie na paragonie numeru kursu oraz nazwy przystanku początkowego i końcowego lub zakres ważności, lub okres ważności biletu.

Ad 5

Zgodnie z § 3 pkt 4 Rozporządzenia w sprawie faktur w przypadku przejazdu na odległości nie mniejszej niż 50 km, bilet jednorazowy wydany przez podatników uprawnionych do świadczenia usług polegających na przewozie osób jest traktowany jak faktura. Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawców na tle brzmienia powyższej regulacji jest to, czy w przypadku sprzedaży Wspólnego Biletu dla jej zastosowania konieczne jest, aby każdy odcinek przejazdu realizowany przez poszczególnych Przewoźników wynosił nie mniej niż 50 km, czy też warunek ten będzie spełniony jeśli łączna odległość przejazdu wykazana we Wspólnym Bilecie będzie nie mniejsza niż 50 km.

W ocenie Wnioskodawców w przedstawionym zdarzeniu przyszłym należy uznać, iż wskazana norma znajdzie zastosowanie w przypadku, gdy Wspólny Bilet będzie umową na przejazd na odległość nie mniejszą niż 50 km liczoną łącznie, tj. jako suma odcinków tras przejazdu realizowanych w ramach Wspólnego Biletu przez wszystkich Przewoźników. Będzie tak również wówczas, gdy poszczególne odcinki będą na odległości mniejsze niż 50 km, ale przejazd realizowany w ramach Wspólnego Biletu przez wszystkich Przewoźników liczony łącznie będzie na odległość większą niż 50 km. Stanowisko powyższe uzasadnione jest tym, iż jakkolwiek w przypadku Wspólnego Biletu możemy mieć do czynienia z dwoma lub więcej przejazdami realizowanymi pociągami trzech różnych Przewoźników, to jednak następuje to w wykonaniu jednej umowy przewozu zawieranej z pasażerem, która zgodnie ze stanowiskiem Wnioskodawców zawartym w odniesieniu do pytania 1, dla celów VAT winna być traktowana jako jedno kompleksowe świadczenie. Konsekwencją powyższego musi być zatem stwierdzenie, iż Wspólny Bilet będzie traktowany jak faktura w rozumieniu § 3 pkt 4 Rozporządzenia w sprawie faktur w każdym przypadku, gdy będzie on dotyczył umowy przewozu na odległości nie mniejszej niż 50 km obliczonej jako łączna odległość trasy przewozu realizowanej w ramach danego Wspólnego Biletu. Trasa w tym znaczeniu obejmuje przewóz pasażera od stacji początkowej do stacji końcowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Wskazać w tym miejscu należy, że w świetle art. 8 ust. 1 ustawy, usługa jest transakcją gospodarczą opartą na konkretnym stosunku zobowiązaniowym, w przypadku którego istnieje bezpośredni odbiorca świadczenia, odnoszący konkretną wymierną korzyść. Przy czym istotne jest aby pomiędzy otrzymaną płatnością a świadczeniem związek miał na tyle wyraźny charakter aby można było powiedzieć, że jest to wynagrodzenie za konkretne świadczenie.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a 30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Przepis art. 29a ust. 6 ustawy, precyzuje dodatkowe elementy jakie obejmuje podstawa opodatkowania. Jak stanowi ww. przepis podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

W myśl art. 29a ust. 7 ustawy, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

1. stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
2. udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
3. otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

Z powołanego przepisu art. 29a ust. 1 ustawy wynika, że podstawą opodatkowania jest wszystko co stanowi zapłatę, którą usługodawca otrzyma z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej. Z kolei w art. 29 ust. 6 i 7 ustawy ustawodawca wskazuje dodatkowe elementy jakie podstawa opodatkowania może obejmować, jak również kwoty które są wyłączone z tej podstawy.

Kwestie dotyczące dokumentowania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług uregulowane są w dziale XI ustawy.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

W myśl art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1, jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

W przypadku gdy sprzedaż jest dokonywana na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, sprzedawca obowiązany jest wystawić fakturę jedynie w sytuacji, gdy nabywcy tego zażądają w terminie określonym w art. 106b ust. 3 ustawy.

Jak stanowi art. 106e ust. 1 pkt 1-15 ustawy faktura powinna zawierać:

1. datę wystawienia;
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
12. stawkę podatku;
13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
15. kwotę należności ogółem ().

Stosownie do art. 106g ust. 1 ustawy, faktury wystawia się co najmniej w dwóch egzemplarzach, z których jeden otrzymuje nabywca, a drugi zachowuje w swojej dokumentacji podatnik dokonujący sprzedaży.

Przepisy w zakresie podatku VAT określają szczególne przypadki, kiedy inne dokumenty (niespełniające wszystkich wymogów dotyczących faktury) są traktowane jako faktura. Takie szczególne przypadki określa § 3 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 3 grudnia 2013 r. w sprawie wystawiania faktur (Dz. U. z 2013 r. poz. 1485) dalej rozporządzenie dot. faktur.

Zgodnie z § 3 pkt 4 rozporządzenia dot. faktur, faktura dokumentująca przejazd autostradą płatną lub przejazd na odległość nie mniejszą niż 50 km, wystawiana w formie biletu jednorazowego przez podatników uprawnionych do świadczenia usług polegających na przewozie osób: kolejami normalnotorowymi, taborem samochodowym, statkami pełnomorskimi, środkami transportu żeglugi śródlądowej i przybrzeżnej, promami, samolotami i śmigłowcami, powinna zawierać:

1. numer i datę wystawienia,
2. imię i nazwisko lub nazwę podatnika,
3. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku,
4. informacje pozwalające na identyfikację rodzaju usługi,
5. kwotę podatku,
6. kwotę należności ogółem.

Zatem, jeśli wygenerowany bilet dotyczący przejazdu na odległość co najmniej 50 km będzie zawierał elementy określone w cytowanym wyżej § 3 pkt 4 rozporządzenia dot. faktur, będzie on uznawany za fakturę.

Zgodnie natomiast z art. 111 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Stosownie do treści art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy o VAT, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy.

Na podstawie art. 111 ust. 7a pkt 1 ustawy, Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia sposób prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących, w tym o zastosowaniu specjalnym dla specyficznego rodzaju działalności, oraz warunki używania kas przez podatników, uwzględniając potrzebę właściwego ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących przez podatników, o których mowa w ust. 1, oraz potrzebę przeciwdziałania nieewidencjonowaniu obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas przez tych podatników, jak również zapewnienia kontroli prawidłowości rozliczania podatku.

Powyższe kwestie regulują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2013 r., poz. 363).

Natomiast zgodnie § 2 pkt 12, ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o paragonie fiskalnym rozumie się przez to wydrukowany przez kasę dla nabywcy w momencie sprzedaży dokument potwierdzający dokonaną transakcję sprzedaży.

W myśl § 6 ust. 1 pkt 1 ww. rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, podatnicy prowadząc ewidencję wydają nabywcy, bez jego żądania paragon fiskalny.

Z powyższego wynika, że w momencie dokonania sprzedaży rejestrowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej powstaje obowiązek wydania paragonu nabywcy. Zatem sprzedawca obowiązany jest dołożyć wszelkich starań aby przekazać do dyspozycji nabywcy wydrukowany z kasy rejestrującej dokument potwierdzający sprzedaż, w momencie dokonania tej sprzedaży.

Podatnicy dokonujący sprzedaży towarów i usług mogą zlecić wykonywanie tej czynności innemu podmiotowi. W takim przypadku zgodnie z zapisem § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, podatnik, który ma obowiązek prowadzenia ewidencji, zlecając wykonywanie sprzedaży innemu podmiotowi, przekazuje kasę powierzoną lub zobowiązuje go do prowadzenia ewidencji na swoją rzecz lub w swoim imieniu przy zastosowaniu kasy własnej tego podmiotu.

W sytuacji gdy inny podmiot obowiązany jest również do prowadzenia ewidencji własnej sprzedaży, ewidencjonuje na potrzeby obliczenia osiąganego przez siebie obrotu oraz kwot podatku należnego całą wartość sprzedaży własnej i prowadzonej na rzecz lub w imieniu innych podatników (§ 5 ust. 2 ww. rozporządzenia).

Przekazanie innemu podmiotowi kasy powierzonej w celu prowadzenia ewidencji lub zobowiązanie innego podmiotu do prowadzenia tej ewidencji przy zastosowaniu kasy własnej, następuje na podstawie umowy zawartej w formie pisemnej (§ 5 ust. 3 tego rozporządzenia).

Należy zauważyć, że zgodnie z cytowanymi wyżej przepisami § 5 ust. 2 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących podatnik dokonujący sprzedaży na zlecenie innego podmiotu powinien rejestrować tą sprzedaż na kasie powierzonej a w przypadku, gdy dokonuje również sprzedaży własnej - na kasie własnej.

Jak wynika z § 10 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, paragon fiskalny drukowany przez kasę o zastosowaniu specjalnym przeznaczoną do prowadzenia ewidencji przy świadczeniu usług w zakresie transportu pasażerskiego zawiera co najmniej:

1. imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a dla sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych - adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika;
2. numer identyfikacji podatkowej podatnika (NIP);
3. numer kolejny wydruku;
4. datę oraz godzinę i minutę sprzedaży;
5. oznaczenie PARAGON FISKALNY;
6. oznaczenie BILET lub OPŁATA DODATKOWA;
7. rodzaj biletu;
8. tytuł ulgi w przypadku biletu ulgowego;
9. numer kursu;
10. nazwę przystanku początkowego i końcowego lub zakres ważności, lub okres ważności biletu;
11. cenę jednostkową usługi;
12. wartość ulgi w przypadku biletu ulgowego;
13. liczbę i wartość sumaryczną sprzedaży danej usługi, z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku;
14. wartość rabatów lub narzutów, o ile występują;
15. wartość sprzedaży brutto i kwoty podatku według poszczególnych stawek podatku, po uwzględnieniu rabatów lub narzutów;
16. wartość sprzedaży zwolnionej od podatku;
17. łączną kwotę podatku;
18. łączną kwotę sprzedaży brutto;
19. oznaczenie waluty, w której rejestrowana jest sprzedaż, przynajmniej przy łącznej kwocie sprzedaży brutto;
20. kolejny numer paragonu fiskalnego;
21. imię i nazwisko posiadacza biletu w przypadku biletów okresowych imiennych;
22. logo fiskalne i numer unikatowy kasy.

Powyższe regulacje ściśle określają jakie elementy musi zawierać paragon fiskalny dokumentujący świadczenie usług transportu pasażerskiego.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawcy są czynnymi podatnikami podatku od towarów i usług, przedsiębiorcami świadczącymi usługi transportu pasażerskiego.

W chwili obecnej Przewoźnicy prowadzą prace nad wprowadzeniem wspólnej oferty przewozu pociągami pod nazwą Wspólny Bilet polegającej na umożliwieniu pasażerowi zakupu w ramach jednej transakcji, jednego biletu ważnego na całą trasę przejazdu niezależnie od kanału sprzedaży i Przewoźnika realizującego przewóz.

W ramach powyższej współpracy Przewoźnicy zobowiążą się do wykonywania bezpośrednio na rzecz pasażerów usługi przewozu pociągami, na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowego (Wspólnego Biletu), którą każdorazowo zawierał będzie z pasażerem Przewoźnik dokonujący sprzedaży Wspólnego Biletu.

W zawartej umowie współpracy określone zostaną zasady sprzedaży Wspólnych Biletów, realizacji usługi przewozowej na ich podstawie, współpracy i odpowiedzialności Przewoźników, rozliczeń między nimi oraz ich obowiązki i uprawnienia a także tryb przystępowania do nich kolejnych Przewoźników. W relacjach z pasażerem ten Przewoźnik, który dokonuje sprzedaży Wspólnego Biletu dokonuje sprzedaży całości usługi, tj. także w zakresie w jakim cząstkowe usługi wykonywane są przez pozostałych Przewoźników zgodnie z przyjętymi zasadami współpracy opisanymi we wniosku.

Zgodnie z założeniami przyjętymi przy ustalaniu zasad współpracy pomiędzy Przewoźnikami, rozliczenie i dokumentacja sprzedaży Wspólnych Biletów dokonywana będzie w sposób następujący:

1. Przewoźnik zawierający w imieniu własnym i pozostałych przewoźników umowę przewozu i dokonujący wystawienia i sprzedaży Wspólnego Biletu będzie zobowiązany do całkowitego rozliczenia jej z nabywcą i wystawienia właściwego dokumentu potwierdzającego sprzedaż zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy o VAT, obejmującego całą usługę, tj. także w zakresie w jakim zrealizowana została ona przez pozostałych Przewoźników,
2. Przewoźnicy, którzy zrealizowali część usługi przewozu na podstawie Wspólnego Biletu otrzymają od Przewoźnika dokonującego sprzedaży odpowiednią, należną im część wynagrodzenia na podstawie wystawionych dla niego faktur dokumentujących faktycznie zrealizowany przez nich zakres usług w ramach Wspólnego Biletu. Faktury będą wystawiane przez Przewoźników za okresy miesięczne i stanowiły będą podstawę do wypłaty na ich rzecz części przypadającego na nich wynagrodzenia - wyliczonego jako udział - z tytułu wykonania w danym miesiącu usług na podstawie Wspólnego Biletu przez Przewoźnika dokonującego sprzedaży Wspólnego Biletu.

Ad 1

Wątpliwości Zainteresowanych dotyczą prawidłowego określenia podstawy opodatkowania przez Przewoźnika dokonującego sprzedaży Wspólnego Biletu.

Zgodnie z powołanym przez Wnioskodawców art. 6 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. - Prawo przewozowe (Dz. U. 2017 r. poz. 1983) przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowego, a w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu.

Ponadto w świetle art. 3 pkt 7 rozporządzenia (WE) Nr 1371/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczącego praw i obowiązków pasażerów, sprzedawcą kolejowych usług transportowych jest każdy detaliczny sprzedawca usług transportowych, zawierający w imieniu przedsiębiorstwa lub na własny rachunek umowy transportowe i sprzedający bilety. Umowa transportu, zgodnie z art. 3 pkt 8 ww. rozporządzenia, oznacza odpłatną lub nieodpłatną umowę przewozu pomiędzy przedsiębiorstwem lub sprzedawcą biletów a pasażerem na wykonanie jednej lub więcej usług transportowych.

Tym samym, z powyższych przepisów wynika, że mogą funkcjonować różne modele gospodarcze w zakresie świadczenia usług transportu pasażerskiego środkami transportu. Wskazać jednak należy, że ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie nie regulują kwestii wzajemnych rozliczeń podatników. W prawodawstwie polskim obowiązuje zasada swobody umów, w ramach której strony mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez prawo. Zasada ta ma również zastosowanie na gruncie prawa podatkowego.

Aby odpowiedzieć na wątpliwości Zainteresowanych należy dokonać analizy charakteru wykonywanych czynności przez Sprzedającego w ramach zawartej umowy o współpracy.

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, ramy prawne przedmiotowej współpracy wyznacza powołany wyżej art. 6 ust. 1 Prawa przewozowego, w oparciu o który Przewoźnicy zamierzają zawrzeć w planowanej umowie o współpracy postanowienie, zgodnie z którym każdy z Przewoźników biorących udział w ofercie WB będzie umocowany do zawarcia umowy przewozu z pasażerem w imieniu własnym oraz pozostałych Przewoźników poprzez wystawienie i sprzedaż Wspólnego Biletu będącego potwierdzeniem zawarcia jednej umowy przewozu. Z tym, że w relacjach z pasażerem ten Przewoźnik, który dokonuje sprzedaży Wspólnego Biletu dokonuje sprzedaży całości usługi, tj. także w zakresie w jakim cząstkowe usługi wykonywane są przez pozostałych Przewoźników - zgodnie z przyjętymi zasadami współpracy opisanymi w niniejszym wniosku.

Z założeń przyjętych przy ustalaniu zasad współpracy pomiędzy Przewoźnikami wynika również, że Przewoźnicy, którzy zrealizowali część usługi przewozu na podstawie Wspólnego Biletu otrzymają od Przewoźnika dokonującego sprzedaży odpowiednią, należną im część wynagrodzenia na podstawie wystawionych dla niego faktur dokumentujących faktycznie zrealizowany przez nich zakres usług w ramach Wspólnego Biletu. Faktury będą wystawiane przez Przewoźników za okresy miesięczne i stanowiły będą podstawę do wypłaty na ich rzecz części przypadającego na nich wynagrodzenia - wyliczonego jako udział - z tytułu wykonania w danym miesiącu usług na podstawie Wspólnego Biletu przez Przewoźnika dokonującego sprzedaży Wspólnego Biletu.

Jeżeli zatem z postanowień umowy będzie wynikało, że Przewoźnicy biorący udział w świadczeniu usługi Wspólny Bilet w celu rozliczenia ze Sprzedawcą usługi dotyczącej obsługi danego odcinka trasy, będą wystawiać faktury na rzecz Sprzedawcy dokumentujące faktycznie zrealizowany przez nich zakres usług transportu na danym odcinku trasy Wspólnego Biletu, to uznać należy, że kwoty te będą kwotami za świadczone usługi na rzecz Sprzedawcy.

Tym samym, Sprzedawca sprzedając całą usługę przewozu Wspólny Bilet będzie działał we własnym imieniu na rzecz pasażera, przy czym należałoby uznać, że Sprzedawca będzie działał w związku z tą sprzedażą we własnym imieniu również w zakresie usług świadczonych przez pozostałych Przewoźników.

W konsekwencji powyższego, dla Sprzedającego działającego w opisany powyżej sposób podstawę opodatkowania, o której mowa w art. 29a ustawy, będzie stanowić cała kwota otrzymana od pasażera tj. również w części w jakiej wynagrodzenie to obejmuje wynagrodzenie za części usług faktycznie zrealizowane przez innych Przewoźników biorących udział w przewozie na trasie objętej Wspólnym Biletem.

W związku z tym w odpowiedzi na pytanie nr 1 należy stwierdzić, że Przewoźnik dokonujący sprzedaży Wspólnego Biletu powinien traktować jako podstawę opodatkowania całe wynagrodzenie otrzymane od nabywcy z tytułu sprzedaży usługi Wspólny Bilet.

A zatem stanowisko Zainteresowanych, że przewoźnik dokonujący sprzedaży Wspólnego Biletu powinien wykazać ją dla celów opodatkowania VAT, jako jedną transakcję przyjmując za podstawę opodatkowania w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy o VAT całą kwotę należności otrzymanej od pasażera z tytułu sprzedanego Wspólnego Biletu, należało uznać za prawidłowe.

Ad 2

Wątpliwości Zainteresowanych dotyczą dokumentowania rozliczeń finansowych pomiędzy Przewoźnikami na podstawie umowy o współpracę zawieranej w celu realizacji oferty Wspólny Bilet.

Jak już wcześniej wskazano, z okoliczności zawartego porozumienia wynika, że Sprzedawca dokonując sprzedaży Wspólnego Biletu będzie działał w związku z tą sprzedażą we własnym imieniu również w zakresie usług świadczonych przez pozostałych przewoźników. Ponadto jak wynika z założeń porozumienia każdy z Przewoźników biorących udział w świadczeniu usługi Wspólny Bilet, będzie realizował usługę przewozu na danym odcinku trasy, z tytułu której wystawi na rzecz Sprzedawcy fakturę. Zatem w przedmiotowym przypadku będziemy mieć do czynienia ze świadczeniem usług transportu na odcinkach obsługiwanych przez poszczególnych Przewoźników na rzecz Sprzedawcy.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Tym samym, mając na uwadze brzmienie art. 106b ust. 1 ustawy, każdy z Przewoźników biorących udział w świadczeniu usługi Wspólny Bilet, będzie zobowiązany do wystawienia na rzecz Sprzedawcy faktury dokumentującej usługę przewozu na danym odcinku trasy Wspólnego Biletu. Powyższe potwierdzają również wskazane przez Zainteresowanych założenia współpracy przedmiotowego przedsięwzięcia.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, że każdy z Przewoźników winien zatem wystawić dla Przewoźnika dokonującego sprzedaży Wspólnego Biletu fakturę VAT obejmującą wartość faktycznie wykonanych przez nich usług w wykonaniu usługi na podstawie Wspólnego Biletu, należało uznać za prawidłowe.

Ad 3 i 4

Wątpliwości Zainteresowanych dotyczą sposobu dokumentowania sprzedaży Wspólnego Biletu przez Sprzedawcę oraz danych jakie powinien zawierać dokument sprzedaży.

W przedmiotowej sprawie Sprzedawca dokonując sprzedaży Wspólnego Biletu będzie działał we własnym imieniu w odniesieniu do całego świadczenia, w tym również w zakresie czynności wykonywanych przez pozostałych Przewoźników. Oznacza to, że Sprzedawca powinien udokumentować sprzedaż usługi Wspólnego Biletu na jednym dokumencie sprzedaży.

Stąd też odpowiednio sprzedaż usług Wspólnego Biletu na rzecz podatników prowadzących działalność gospodarczą powinna być dokumentowana za pomocą faktury wystawionej przez Sprzedawcę na całą usługę przewozu Wspólny Bilet. W przypadku natomiast gdy bilet dokumentujący sprzedaż usługi Wspólny Bilet będzie dotyczył usługi przewozu na łącznej trasie powyżej 50 km i będzie zawierał elementy wskazane w § 3 pkt 4 rozporządzenia dot. faktur, to będzie uznany za fakturę, i jednocześnie Sprzedawca nie będzie miał już obowiązku dodatkowego dokumentowania takiej sprzedaży fakturą.

Natomiast w przypadku dokumentowania sprzedaży Wspólnego Biletu na rzecz osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej lub rolnika ryczałtowego istnieje obowiązek ewidencjowania tej sprzedaży przy pomocy własnej kasy rejestrującej Sprzedawcy. Wskazać w tym miejscu należy, iż skoro w przedmiotowej sprawie Sprzedawca będzie dokonywał sprzedaży całej usługi Wspólny Bilet we własnym imieniu, również w zakresie czynności wykonywanych przez pozostałych Przewoźników, to § 5 ust. 1 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, dotyczący ewidencjonowania sprzedaży na kasie powierzonej, nie będzie miał zastosowania.

Należy również zaznaczyć, że regulacje dotyczące dokumentowania świadczonych usług transportu pasażerskiego, przy zastosowaniu kas rejestrujących, określają ściśle jakie elementy musi zawierać paragon fiskalny. W świetle § 10 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, paragon fiskalny drukowany przez kasę o zastosowaniu specjalnym przeznaczoną do prowadzenia ewidencji przy świadczeniu usług w zakresie transportu pasażerskiego zawiera m.in. rodzaj biletu, rodzaj ulgi, tytuł ulgi w przypadku biletu ulgowego, numer kursu, nazwę przystanku początkowego i końcowego lub zakres ważności, lub okres ważności biletu. Elementy te powinny znaleźć się na tym dokumencie.

Wskazać w tym miejscu należy, że skoro usługi przewozu realizowane będą na podstawie jednej umowy transportu, to z punktu widzenia Sprzedawcy Wspólnego Biletu, wskazanie wszystkich przewoźników (poprzez wskazanie ich nazwy i numerów NIP) nie jest konieczne.

Na gruncie ustawy o VAT na fakturze (bilecie) dokumentującej sprzedaż Wspólnego Biletu nie jest konieczne wskazanie pozostałych Przewoźników realizujących przejazd na danym odcinku trasy ani odległości trasy wykonywanej przez pozostałych Przewoźników, gdyż to Przewoźnik-Sprzedawca będzie sprzedawał tę usługę w całości na rzecz pasażera. Tym samym nie jest konieczne wskazanie na Wspólnym bilecie danych pozostałych przewoźników realizujących poszczególne odcinki trasy przejazdu objętej Wspólnym biletem. W celu jednak poinformowania pasażera jakimi środkami transportu i przez kogo realizowana jest cała trasa objęta Wspólnym biletem, nic nie stoi na przeszkodzie, aby takie dane znalazły się na paragonie, albo w części informacyjnej faktury.

Wskazać należy, iż przepisy prawa pozostawiają Sprzedawcy dowolność co do wykazywania w pozycjach sprzedaży wykonywanej usługi transportu tj. czy Sprzedawca w dokumencie sprzedaży Wspólnego Biletu wykaże wszystkie odcinki trasy przejazdu wraz z przypisanym do danego odcinka Przewoźnikiem w jednej pozycji czy też każdy odcinek wraz z przypisanym do niego Przewoźnikiem w odrębnej pozycji dokumentu sprzedaży. Istotnym jest by dokument sprzedaży (paragon/faktura) był czytelny i zawierał wszystkie elementy wymagane przez przepisy prawa.

W związku z tym, stanowisko Zainteresowanych w zakresie pytania 3 i 4 należało uznać za prawidłowe.

Ad 5

Wątpliwości Zainteresowanych dotyczą uznania Wspólnego Biletu za fakturę w sytuacji, gdy będzie dokumentował usługę przewozu na trasie łącznie nie mniejszej niż 50 km, także gdy odcinki trasy wykonywanej przez poszczególnych Przewoźników w ramach Wspólnego Biletu będą mniejsze niż 50 km.

Jak wynika z § 3 pkt 4 rozporządzenia dot. faktur, bilet dotyczący przejazdu na odległość co najmniej 50 km jest jednocześnie fakturą, o ile zawiera wskazane w tym przepisie elementy.

W przedmiotowej sprawie, wystawiany przez Sprzedawcę Wspólny Bilet stanowi dokument potwierdzający nabycie przez pasażera jednej usługi Wspólnego Biletu w postaci transportu na danych odcinakach trasy obsługiwanych przez poszczególnych Przewoźników. Zatem jeżeli Wspólny Bilet będzie umową transportu zawartą przez Sprzedawcę z pasażerem na przejazd na odległość nie mniejszą niż 50 km (niezależnie od tego ilu Przewoźników będzie wykonywać na tym odcinku usługi transportu), będzie traktowany jak faktura w rozumieniu przepisów § 3 pkt 4 rozporządzenia dot. faktur i powinien odpowiadać tym wymogom.

Tym samym, jeżeli Wspólny Bilet będzie umową transportu zawartą na przejazd o trasie co najmniej 50 km, oraz będzie posiadał wszystkie elementy wskazane w § 3 pkt 4 rozporządzenia dot. faktur, to będzie traktowany jak faktura.

Zatem stanowisko Zainteresowanych w zakresie pytania 5 należało uznać za prawidłowe.

Zauważyć należy, że niniejsza interpretacja rozstrzyga ściśle w zakresie sformułowanych pytań. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniami nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

W szczególności należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja odnosi się wyłącznie do sytuacji, w której poszczególni przewoźnicy dokonują odsprzedaży swoich usług cząstkowych na rzecz Przewoźnika, który następnie dokonuje sprzedaży całości usługi na rzecz pasażera. Tym samym nie odnosi się ona do sytuacji, w której dany Przewoźnik dokonując sprzedaży usługi na rzecz pasażera działałby w imieniu i na rzecz pozostałych Przewoźników na podstawie udzielonego mu pełnomocnictwa. Również powołane przez Wnioskodawcę komentarze do art. 6 Prawa przewozowego nie stanowią podstawy do wydania niniejszej interpretacji.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej