Temat interpretacji

zwolnienia od podatku dostawy nieruchomości zabudowanej wraz z prawem wieczystego użytkowania gruntu

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 grudnia 2018 r. (data wpływu 2 stycznia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 lutego 2019 r., data nadania 8 lutego 2019 r. (data wpływu 14 lutego 2019 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 29 stycznia 2019 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.5.2019.1.MK (doręczone w dniu 5 lutego 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku dostawy nieruchomości zabudowanej wraz z prawem wieczystego użytkowania gruntu jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku dostawy nieruchomości zabudowanej wraz z prawem wieczystego użytkowania gruntu.

Złożony wniosek został uzupełniony pismem z dnia 7 lutego 2019 r., data nadania 8 lutego 2019 r. (data wpływu 14 lutego 2019 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 29 stycznia 2019 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.5.2019.1.MK.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka od ponad trzydziestu lat jest użytkownikiem wieczystym gruntu i posadowionych na nim budynków i budowli. Nieprzerwanie prowadzi na tym terenie działalność gospodarczą. Wcześniej prowadząc na tym terenie działalność produkcyjną a obecnie po przekształceniach formy prawnej kontynuując działalność jako spółka z ograniczoną odpowiedzialnością ponad 20 lat, prowadząc działalność usługową wynajmując lokale użytkowe.

Spółka zamierza zbyć prawo wieczystego użytkowania gruntu wraz z posadowionymi na nim budynkami i budowlami, zaprzestając tym samym wynajmu na tym konkretnym terenie. Spółka ma w posiadaniu inne nieruchomości na których prowadzi działalność gospodarczą. Spółka nie ponosiła w ciągu ostatnich 5-ciu lat nakładów na ulepszenie czy modernizację budynków i budowli przekraczających 30% wartości początkowej. Wobec powyższego spółka uważa, że zbycie budynków i budowli w tym przypadku podlega stawce zwolnionej VAT.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a oraz art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, dojść miałoby do transakcji sprzedaży nieruchomości czyli sprzedaży terenu zabudowanego, a dostawa budynków i budowli trwale związana z gruntem - tak więc z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Według Spółki całość transakcji korzysta ze stawki zwolnionej VAT.

Ponadto, w uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że:

1. Spółka jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT.
2. Spółka jest użytkownikiem wieczystym gruntu i posadowionych na nim budynków i budowli od ponad 30-tu ( trzydziestu ) lat. Nie było podatku VAT, który obowiązuje od 1993 r.
3. Na nieruchomości znajduje się budynek biurowy, budynki warsztatowe, magazynowe, wiaty, zbiornik na paliwo grzewcze, utwardzony teren, ogrodzenie.
4. Budynki i budowle zostały oddane do użytkowania z chwilą nabycia prawa wieczystego czyli ponad 30 lat temu.
5. Budynki i budowle są wykorzystywane wyłącznie do działalności opodatkowanej.
6. Budynki i budowle są wykorzystywane do podstawowej działalności gospodarczej spółki czyli wynajmowane są na podstawie umów najmu kontrahentom.
7. Budynki i budowle są przedmiotem umów najmu od 30 lat. Umowy są zawierane od 30 lat.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka postąpi prawidłowo zamierzając zbyć prawo wieczystego użytkowania gruntu wraz z posadowionymi budynkami i budowlami stosując do całej transakcji stawkę zwolnioną, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a oraz art. 29a ust. 8 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Spółka uważa, że zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10a oraz art. 29a ust. 8 ustawy o VAT postąpi prawidłowo stosując stawkę podatku VAT zwolnioną, dokonując w przyszłości sprzedaży prawa wieczystego użytkowania gruntu z budynkami i budowlami.

Dostawa gruntu winna być opodatkowana taką samą stawką jak dostawa budynków i budowli a te korzystają ze zwolnienia na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10a bo Spółka nie ponosiła w ostatnich 5-ciu latach nakładów na ulepszenie przekraczających 30% wartości początkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Przy czym towarami w myśl art. 2 pkt 6 ustawy są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że na podstawie art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku (podmiotowe lub przedmiotowe).

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT dla dostawy nieruchomości zabudowanych spełniających określone w tych przepisach warunki.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest co do zasady zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie według art. 2 pkt 14 ustawy rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006. str. 1 z późn. zm.) zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, posługują się pojęciem pierwszego zasiedlenia, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził: Porównując zakresy definicji pierwszego zasiedlenia wynikające z ustawy o VAT i Dyrektywy 2006/112/WE Rady należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy.

Odnośnie kwestii pierwszego zasiedlenia wypowiedział się TSUE w orzeczeniu z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie C-308/16 Kozuba Premium Selection, w którym wskazał, że artykuł 12 ust. 1 i 2 oraz art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, które uzależniają zwolnienie z podatku od wartości dodanej w związku z dostawą budynków od spełnienia warunku, zgodnie z którym pierwsze zasiedlenie tych budynków następuje w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu. Wskazane przepisy tejże dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one, aby takie przepisy krajowe uzależniały owo zwolnienie od warunku, zgodnie z którym w wypadku ulepszenia istniejącego budynku poniesione wydatki nie mogą przekroczyć 30% początkowej wartości tego budynku, o ile rzeczone pojęcie ulepszenia jest interpretowane w taki sam sposób jak pojęcie przebudowy zawarte w art. 12 ust. 2 dyrektywy 2006/112, to znaczy tak, że odnośny budynek powinien być przedmiotem istotnych zmian przeprowadzonych w celu zmiany jego wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia.

Zatem zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE Rady oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własne osoby fizycznej.

Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich nastąpiło pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

Należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom po spełnieniu określonych warunków skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Ponadto, jak wynika z art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w myśl którego w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Co do zasady zatem, grunt będący przedmiotem sprzedaży podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki/budowle na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, również sprzedaż gruntu korzysta ze zwolnienia od podatku.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. Spółka jest użytkownikiem wieczystym gruntu i posadowionych na nim budynków i budowli od ponad 30-tu lat, gdy nie było jeszcze podatku VAT, który obowiązuje od 1993 r. Wnioskodawca wcześniej prowadził na tym terenie działalność produkcyjną a obecnie po przekształceniach formy prawnej od ponad 20 lat, prowadzi działalność usługową wynajmując lokale użytkowe. Wnioskodawca wskazał, że na nieruchomości znajduje się budynek biurowy, budynki warsztatowe, magazynowe, wiaty, zbiornik na paliwo grzewcze, utwardzony teren, ogrodzenie. Budynki i budowle zostały oddane do użytkowania z chwilą nabycia prawa wieczystego czyli ponad 30 lat temu. Budynki i budowle są wykorzystywane wyłącznie do działalności opodatkowanej. Budynki i budowle są wykorzystywane do podstawowej działalności gospodarczej Spółki czyli wynajmowane są na podstawie umów najmu kontrahentom (budynki i budowle są przedmiotem umów najmu od 30 lat). Ponadto, Spółka wskazała, że nie ponosiła w ciągu ostatnich 5 lat nakładów na ulepszenie czy modernizację budynków i budowli przekraczających 30% wartości początkowej.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu wraz z posadowionymi budynkami i budowlami korzystać będzie ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa należy stwierdzić, że w odniesieniu do budynków i budowli doszło do pierwszego zasiedlenia i od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili transakcji ich sprzedaży miną co najmniej dwa lata. Jak wskazał Wnioskodawca stał się użytkownikiem wieczystym gruntu i posadowionych na nim budynków i budowli ponad 30 lat temu. Budynki i budowle wykorzystywane są do podstawowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy (są przedmiotem umów najmu od 30 lat). Ponadto, Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie przedmiotowych budynków i budowli, które stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej budynków i budowli. Tym samym do transakcji sprzedaży budynków i budowli znajdzie zastosowanie zwolnienie z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Ponadto, w oparciu o art. 29a ust. 8 ustawy, również sprzedaż prawa wieczystego użytkowania gruntu, na którym posadowione są budynki i budowle będzie korzystać ze zwolnienia od podatku VAT w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe, gdyż Wnioskodawca będzie mógł do sprzedaży prawa wieczystego użytkowania gruntu wraz z posadowionymi budynkami i budowlami zastosować zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, a nie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Stosownie do § 2 ww. artykułu przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej