Temat interpretacji

Uznanie transakcji jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, wykazywanego w deklaracji VAT-7 mimo, że kontrahent unijny nie posłużył się numerem identyfikacyjnym VAT.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r., poz. 800, ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 8 października 2018 r. (data wpływu 6 listopada 2018 r.), uzupełnionym pismem z 14 grudnia 2018 r. (data wpływu 19 grudnia 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie uznania opisanej transakcji jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, wykazywanego w deklaracji VAT-7 mimo, że kontrahent unijny nie posłużył się numerem identyfikacyjnym VAT jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 listopada 2018 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie uznania opisanej transakcji jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, wykazywanego w deklaracji VAT-7 mimo, że kontrahent unijny nie posłużył się numerem identyfikacji VAT. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 14 grudnia 2018 r. (data wpływu 19 grudnia 2018 r.), stanowiącym odpowiedź na wezwanie organu z 30 listopada 2018 r., znak 0111-KDIB3-3.4012.310. 2018.1.MAZ.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej także jako: Spółka) jest spółką komandytową. Spółka prowadząc działalność gospodarczą jest podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym dla celów wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów (dalej jako: WNT). Nabywane przez Spółkę towary służą wykonywaniu działalności gospodarczej.

Spółka otrzymała fakturę VAT od unijnego zagranicznego kontrahenta bez wskazanego NIP-UE (kontrahent nie posłużył się nim przy dokonaniu transakcji). W związku z tym Spółka nie ma możliwości wpisania prawidłowego NIP-UE w informacji podsumowującej VAT-UE, natomiast może jedynie uwzględnić transakcje w deklaracji VAT-7 jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

W uzupełnieniu wniosku z 14 grudnia 2018 r. Wnioskodawca wskazał, że nabywane przez Spółkę towary są wysyłane lub transportowane na terytorium Polski z terytorium innego państwa członkowskiego. Zagraniczny kontrahent Wnioskodawcy, od którego Spółka nabyła towary i otrzymała fakturę VAT, dokonujący dostawy towarów z kraju członkowskiego na terytorium kraju, jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z wyżej opisaną transakcją Wnioskodawca powinien traktować ją jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów i wykazywać ją w deklaracji VAT-7, bez względu na fakt, że kontrahent unijny nie posłużył się NIP-UE przy dokonywaniu transakcji, co powoduje, iż Wnioskodawca nie może wykazywać tych transakcji w informacji podsumowującej VAT-UE?

Zdaniem Wnioskodawcy, w transakcji wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów najistotniejsze jest przemieszczenie towaru z terytorium jednego państwa członkowskiego UE na terytorium innego państwa członkowskiego UE, w wyniku którego następuje odpłatne nabycie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. W związku z tym Spółka stoi na stanowisku, iż brak numeru VAT-UE na fakturze wystawionej przez unijnego dostawcę nie jest okolicznością wyłączającą obowiązek rozliczenia wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów u nabywcy.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej jako: u.p.t.u.) przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4 u.p.t.u., rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

W myśl art. 9 ust. 2 u.p.t.u. przepis art. 9 ust. 1 u.p.t.u. stosuje się pod warunkiem, że:

1. nabywcą towarów jest:
   
   1. podatnik, o którym mowa w art. 15 u.p.t.u., lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,
   2. osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a - z zastrzeżeniem art. 10 u.p.t.u.;
2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.
   
   

Z przywołanej wyżej definicji ustawowej wynika, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru ma miejsce wówczas, gdy towar będący przedmiotem dostawy jest wysłany bądź przetransportowany z jednego państwa członkowskiego do drugiego państwa członkowskiego, po spełnieniu warunków odnośnie podmiotów biorących udział w danej transakcji.

W konsekwencji, zdaniem Spółki dla uznania przedstawionej transakcji nabycia towarów za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1 u.p.t.u., muszą zostać spełnione określone warunki. Mianowicie nabywca tych towarów musi być podatnikiem, o którym mowa w art. 15 u.p.t.u., a nabywane towary muszą służyć jego działalności gospodarczej, a dokonujący dostawy towarów (przedsiębiorca zagraniczny) musi być podatnikiem podatku od wartości dodanej.

W tym miejscu Spółka podkreśla, iż prowadząc działalność gospodarczą jest podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym dla celów wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów. Nabywane przez Spółkę towary służą wykonywaniu działalności gospodarczej. Tym samym jest spełniony warunek, o którym mowa w art. 9 ust. 2 pkt 1 lit. a u.p.t.u.

Stanowisko Spółki zostało potwierdzone przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w indywidualnej interpretacji z dnia 6 maja 2016 r., [znak] IPPP3/4512-93/16-2/JF, który wskazał, iż pomimo braku wskazanego na fakturze NIP-UE kontrahenta transakcja zakupu towarów powinna zostać wykazana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wskazał, że kiedy kontrahent unijny nie wskazuje swojego numeru identyfikacji dla prowadzonych transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów należy wskazać, że brak rejestracji kontrahenta unijnego do celów VAT UE na terytorium państwa wspólnotowego lub też nieujawnienia swojego numeru rejestracji dla transakcji wspólnotowych, nie wpływa na traktowanie opisanej transakcji jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, gdyż w art. 9 ust. 2 pkt 2 u.p.t.u. nie ma mowy o podatniku zarejestrowanym.

Wobec tego należy stwierdzić, że kontrahenci unijni wypełniają kryteria do uznania ich za podatników podatku od wartości dodanej, gdyż albo są zarejestrowani dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, ale nie podają numeru NIP-UE, albo nie są zarejestrowani jako podatnicy [podatku] od wartości dodanej dla transakcji wspólnotowych, albo Spółka nie jest w stanie tego faktu stwierdzić. Wobec tego takich dostawców należy uznać za podatników rozliczających podatek od wartości dodanej.

Zgodnie z tym transakcja nabycia towarów od kontrahentów unijnych stanowi dla Spółki wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium Polski, o którym mowa w art. 9 ust. 1 u.p.t.u. Tym samym podlega opodatkowaniu na terytorium kraju. Skoro w przedmiotowym przypadku Spółka jest zobowiązana do rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, to jest ona również zobowiązana do wykazania tej transakcji w deklaracji VAT-7, zgodnie z zasadami obowiązującymi przy WNT.

Ponadto, zgodnie z art. 100 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u., podatnicy, o których mowa w art. 15 u.p.t.u., zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych wewnątrzwspólnotowych nabyciach towarów, o których mowa w art. 9 ust. 1 lub art. 11 ust. 1 u.p.t.u., od podatników podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej - zwane dalej informacjami podsumowującymi.

W myśl art. 100 ust. 8 pkt 3 u.p.t.u., informacja podsumowująca powinna zawierać następujące dane: właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla podatnika podatku od wartości dodanej dokonującego dostawy towarów, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2.

Zauważyć należy, że przepis art. 100 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u. wyraźnie wskazuje, że w informacji podsumowującej wykazuje się wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów od podatników podatku od wartości dodanej zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej.

Należy nadmienić, iż zgodnie z art. 9 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L z 2006 r., nr 347, str. 1, z późn. zm.), podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

W tej kwestii należy podkreślić, iż działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalność rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. W odniesieniu do sytuacji kiedy kontrahent unijny nie wskazuje swojego numeru identyfikacji dla prowadzonych transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów należy wskazać, że brak rejestracji kontrahenta unijnego do celów VAT UE na terytorium państwa wspólnotowego lub też nieujawnienia swojego numeru rejestracji dla transakcji wspólnotowych, nie wpływa na traktowanie opisanej transakcji jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, gdyż w art. 9 ust. 2 pkt 2 ustawy nie ma mowy o podatniku zarejestrowanym. Zatem dla potrzeb tego przepisu należy rozpatrywać podatnika określonego w art. 9 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE Rady, tj. osobę prowadzącą samodzielnie jakąkolwiek działalność gospodarczą (działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalność rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie) wykorzystującą w sposób ciągły majątek rzeczowy lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Zgodnie z powyższym Spółka spełniła łącznie warunki, o których mowa w art. 9 ust. 1-2 u.p.t.u. Mianowicie w rozpatrywanej sprawie dochodzi do nabycia towarów między Spółką będącą podatnikiem VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 u.p.t.u., a kontrahenci unijni działają w charakterze podatnika podatku od wartości dodanej. Wobec tego transakcja nabycia towarów od kontrahentów unijnych stanowi dla Spółki wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium Polski, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy. Tym samym podlega opodatkowaniu na terytorium kraju.

Skoro zatem dostawca unijny nie podaje ważnego i właściwego numeru VAT UE i Wnioskodawca nie jest w stanie uzyskać takiego numeru we własnym zakresie (z umowy, faktury, korespondencji handlowej) lub też dostawca nie jest zarejestrowany do celów VAT UE na terenie Unii, to takiej transakcji nie można (ze względów technicznych) wykazać w składanej do urzędu skarbowego informacji podsumowującej o dokonanych wewnątrzwspólnotowych transakcjach VAT-UE - system informatyczny nie przepuści takiego dokumentu. Zgodnie z powyższym Spółka nie ma obowiązku wykazywania takiej transakcji w informacji podsumowującej VAT-UE, a jedynie jako WNT w deklaracji VAT-7.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2018 r., poz. 2174, ze zm.; dalej jako: ustawa lub ustawa o VAT), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 9 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Zgodnie z art. 9 pkt 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

1. nabywcą towarów jest:
   
   1. podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,
   2. osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. A
   • z zastrzeżeniem art. 10;
2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.
   
   

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności art. 15 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organiza-cyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne dokonujące wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Stosownie do art. 25 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu.

W myśl art. 97 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, podlegający obowiązkowi zarejestrowania jako podatnicy VAT czynni, są obowiązani przed dniem dokonania pierwszej wewnątrzwspólnotowej dostawy lub pierwszego wewnątrzwspólnotowego nabycia zawiadomić naczelnika urzędu skarbowego w zgłoszeniu rejestracyjnym, o którym mowa w art. 96, o zamiarze rozpoczęcia wykonywania tych czynności.

Naczelnik urzędu skarbowego potwierdza zarejestrowanie podmiotu, o którym mowa w ust. 1-3, jako podatnika VAT UE art. 97 ust. 9 ustawy.

Stosownie do art. 99 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

W myśl art. 100 ust. 1 pkt 2 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych wewnątrzwspólnotowych nabyciach towarów, o których mowa w art. 9 ust. 1 lub art. 11 ust. 1, od podatników podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej - zwane dalej informacjami podsumowującymi.

Informacje podsumowujące składa się za okresy miesięczne za pomocą środków komunikacji elektronicznej w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu dokonania transakcji, o których mowa w ust. 1 art. 100 ust. 3 ustawy.

Zgodnie z art. 100 ust. 8 ustawy, informacja podsumowująca powinna zawierać następujące dane:

1. nazwę lub imię i nazwisko podmiotu składającego informację podsumowującą oraz jego numer identyfikacji podatkowej podany w potwierdzeniu dokonanym przez naczelnika urzędu skarbowego zgodnie z art. 97 ust. 9, który zastosował dla transakcji, o których mowa w ust. 1;
2. właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla podatnika podatku od wartości dodanej lub osoby prawnej niebędącej takim podatnikiem, nabywających towary lub usługi, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
3. właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla podatnika podatku od wartości dodanej dokonującego dostawy towarów, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej - w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2;
4. łączną wartość wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, łączną wartość wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w tym również łączną wartość dostawy towarów, o której mowa w ust. 1 pkt 3, łączną wartość świadczonych usług, o których mowa w ust. 1 pkt 4 - w odniesieniu do poszczególnych kontrahentów.

Natomiast stosownie do art. 109 ust. 3 ustawy, podatnicy, z wyjątkiem podatników wyko-nujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej. Ewidencja powinna zawierać w szczególności dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, korekt podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającej kwotę podatku należnego, korekt podatku naliczonego, kwoty podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu, a także inne dane służące identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

Ewidencja, o której mowa w ust. 3, prowadzona jest w formie elektronicznej przy użyciu programów komputerowych art. 109 ust. 8a ustawy.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą i jest podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów (dalej jako: WNT). Nabywane przez Wnioskodawcę towary - wysyłane lub transportowane na terytorium Polski z terytorium innego państwa członkowskiego - służą wykonywaniu działalności gospodarczej. Wnioskodawca nabył towary i otrzymał fakturę VAT od unijnego kontrahenta - podatnika, który nie wskazał numeru NIP-UE.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy obowiązku uznania opisanej w zdarzeniu przyszłym transakcji jako WNT i wykazania jej w deklaracji VAT-7, w sytuacji, gdy dokonując transakcji kontrahent unijny nie posłużył się numerem identyfikacji VAT, co uniemożliwia jej wykazanie w informacji podsumowującej o dokonanych wewnątrzwspólnotowych transakcjach (VAT-UE).

Czynność wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, co do zasady, wymaga istnienia dwóch stron transakcji: jeden podmiot nabywa towary rozpoznając u siebie wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów; natomiast druga strona dostarcza te towary dokonując wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Transakcji WNT towarzyszy zawsze lustrzana czynność, wykonywana przez drugą stronę transakcji, tj. dostawa towarów (co do zasady mająca charakter dostawy wewnątrzwspólnotowej). Ponadto podatnik dokonujący WNT jest zobowiązany do opodatko-wania tej transakcji.

Potraktowanie danej czynności jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów wymaga co do zasady, aby była dokonywana przez podmioty o statusie podatnika, a ponadto niezbędne jest spełnienie poniższych warunków:

• podmiot z jednego państwa członkowskiego musi nabyć prawo do rozporządzania towarami jak właściciel; zatem na rzecz tego podmiotu musi być dokonana dostawa;
• nabywane towary są przemieszczane na terytorium innego państwa członkowskiego niż państwo wysyłki, przy czym pozostaje bez znaczenia kto faktycznie przewozi towar i na czyje zlecenie jest to czynione, gdyż towary w wyniku dokonanej dostawy mogą być wysyłane lub transportowane przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz;
• nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej nabywcy.

Odnosząc powyższe uwagi ogólne do materii niniejszej sprawy wskazać należy, że opisana przez Wnioskodawcę transakcja stanowi wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, ponieważ wypełnia zawartą w art. 9 ustawy definicję WNT. Wnioskodawca wskazał bowiem, że jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka stwierdziła również, że podatnikiem jest zagraniczny kontrahent Wnioskodawcy dostarczający towary. Nabywane towary służą działalności gospodarczej Spółki i są wysyłane lub transportowane na terytorium Polski z terytorium innego państwa członkowskiego. Zatem spełnione zostają wszystkie wymienione powyżej warunki, pozwalające na uznanie transakcji dokonywanej przez Wnioskodawcę jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Wnioskodawca będąc podatnikiem, o którym mowa w art. 15 - stosownie do art. 99 ust. 1 ustawy - jest obowiązany do składania w urzędzie skarbowym deklaracji podatkowych za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu. Zatem Wnioskodawca będzie zobowiązany do wykazania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w poz. 23 deklaracji podatkowej VAT-7, której wzór został zawarty w załączniku nr 1 do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 18 kwietnia 2018 r. w sprawie wzorów deklaracji dla podatku od towarów i usług (Dz.U. poz. 856; dalej jako: rozporządzenie w sprawie wzorów deklaracji). Powyższe z kolei pozostaje w bezpośrednim związku z faktem, że Spółka jako podatnik zarejestrowany dla celów wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów jest obowiązana - zgodnie z treścią art. 100 ust. 1 pkt 2 ustawy - składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych wewnątrzwspólnotowych nabyciach towarów, tzw. informacje podsumowujące. Informacje podsumowujące składa się za okresy miesięczne za pomocą środków komunikacji elektronicznej, we wskazanych terminach, o czym stanowi art. 100 ust. 3 ustawy.

Natomiast z przepisu art. 109 ust. 3 ustawy wynika, że Wnioskodawca jest obowiązany prowadzić ewidencję, która powinna zawierać dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej. W tym przepisie, wśród danych służących identyfikacji poszczególnych transakcji, wymieniony został numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej. Właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla podatnika podatku od wartości dodanej dokonującego dostawy towarów jest bowiem - zgodnie z art. 100 ust. 8 pkt 3 ustawy - niezbędnym elementem prawidłowo sporządzonej informacji podsumowującej.

Wydane na podstawie delegacji ustawowej, zawartej w art. 102 ust. 1 ustawy, rozporządzenie Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 27 grudnia 2016 r. w sprawie informacji podsumowującej o dokonanych wewnątrzwspólnotowych transakcjach (Dz.U. poz. 2268), zawiera w załączniku nr 1 wzór VAT-UE, informacji podsumowującej o dokonanych wewnątrzwspólnotowych transakcjach. Zgodnie z tym wzorem, w odniesieniu do wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, niezbędnym elementem informacji podsumowującej jest właśnie numer identyfikacyjny VAT kontrahenta.

Zatem przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy trzeba stwierdzić, że z uwagi na brak numeru identyfikacyjnego kontrahenta (dostawcy towaru) w ramach transakcji wewnątrzwspólnotowych, przedmiotowa transakcja WNT nie zostanie wykazana w informacji podsumowującej, bowiem złożenie informacji podsumowującej, która nie zawiera numeru identyfikacyjnego VAT kontrahenta - dostawcy towaru, jest niemożliwe.

Należy przy tym zauważyć, że z zawartego w załączniku nr 3 do rozporządzenia w sprawie wzorów deklaracji objaśnienia do poz. 23 deklaracji VAT-7 wynika, że kwota wykazana w tej pozycji (wartość wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów) będzie porównywana z wartością wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów wykazaną w informacji podsumowującej. Wobec tego, Wnioskodawca winien wykazać w poz. 23 deklaracji VAT-7 wartość dokonanego wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, a jednocześnie odrębnie wyjaśnić rozbieżności pomiędzy danymi zawartymi w złożonej deklaracji i w informacji podsumowującej. Jeśli bowiem polski podatnik nie ma możliwości wykazania tej transakcji w informacji podsumowującej VAT-UE w formie elektronicznej (z uwagi na brak numeru identyfikacyjnego VAT kontrahenta), powinien złożyć pisemne wyjaśnienie o przyczynach powstałych rozbieżności, podając szczegółowo pozostałe dane identyfikacyjne kontrahenta (dostawcy towaru).

Reasumując Organ pragnie stwierdzić, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, opisana transakcja będzie stanowiła wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, którą to czynność Spółka będzie zobowiązana wykazywać w deklaracji VAT-7, bez względu na to, że kontrahent unijny nie posłużył się numerem identyfikacji VAT i Wnioskodawca nie będzie mógł wykazać tej transakcji w informacji podsumowującej.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych - art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193, ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej