Temat interpretacji

Opodatkowanie sprzedaży działki zabudowanej częścią budynku mieszkalnego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 marca 2019 r. (data wpływu), uzupełnionym w dniu 14 marca 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki nr 128 zabudowanej częścią budynku mieszkalnego jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania sprzedaży działki nr 128 zabudowanej częścią budynku mieszkalnego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina jako jednostka samorządu terytorialnego działająca na podstawie ustawy z dnia 8 marca 1990 o samorządzie gminnym jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Gmina podjęła decyzję o zbyciu prawa własności nieruchomości działki nr ewid. 128 o powierzchni 0,11 ha, która położona jest w miejscowości B. Ww. działka znajduje się na terenie nie objętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego (Gmina nie posiada miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, kieruje się zapisami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego). Dla działki nr ewid. 128 obręb B. w rejestrze prowadzonym przez Referat Budownictwa i Geodezji Urzędu Gminy w C. od 2004 roku brak jest decyzji o warunkach zabudowy wydanej zgodnie z przepisami ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Analizując wcześniejszy okres, tzn. przed 2004 r. Gmina nie jest w stanie jednoznacznie ustalić, czy tego typu dokumenty były wydane. Jak wynika z protokołu z roku 2012 spisanego przez pracownika Urzędu Gminy w C., w oparciu o zeznania świadków, odnośnie sposobu użytkowania nieruchomości gruntowej działki nr 128 przed rokiem 1962 ustalono, iż wymieniona działka od lat powojennych była wykorzystywana jako błonie wiejskie. Z ustaleń wynika, że działka nr 128 położona w obrębie B. od czasu jej wydzielenia do chwili obecnej wykorzystywana jest przez mieszkańców wsi B. Użytkowana była w szczególności jako boisko sportowe, z którego korzystali młodzi mieszkańcy tej miejscowości. Obecnie działka jest zakrzaczona. Działka nr 128 nie była nigdy własnością wspólnoty gruntowej. Nieruchomość ta przeszła na Skarb Państwa na zasadach posiadania samoistnego, a zarząd tym gruntem należał do organów gromadzkiej rady narodowej. Starosta w decyzji nr z dnia . orzekł, że nieruchomość gruntowa - działka nr 128 stanowi mienie gminne. Przedmiotowa działka jako mienie gminne pozostaje więc w zarządzie Rady Gminy w C. i jej organów wykonawczych. Wojewoda , decyzją z dnia ., stwierdził nieodpłatne nabycie przez Gminę C. z mocy prawa własności nieruchomości działki nr 128 obręb B., która na podstawie wcześniejszej decyzji Starosty stanowi jej mienie. W związku z planowanym zbyciem ww. nieruchomości działki nr 128 Gmina C. zleciła wykonanie operatu szacunkowego, dopiero wówczas, podczas czynności przygotowawczych do sprzedaży gruntu powzięła informację, że istniejący na sąsiedniej działce budynek mieszkalny częściowo wkracza w granice działki nr 128 (budynek znajduje się na dwóch działkach, których właścicielami są: Gmina C.-działki nr ewid. 128, właściciel domu mieszkalnego - działki sąsiadującej z działką 128). Natomiast w rejestrze gruntów prowadzonym przez Starostwo Powiatowe w K. dla działki nr 128 obręb B. w rubryce - opis użytku wpisano łąki trwałe. Nie ma informacji, że na działce występuje zabudowa. Zatem budynek nie jest ujęty w ewidencji środków trwałych Gminy C. (powstał nakładami osób prywatnych w latach 70-tych). Naniesienia zostały wykonane bez wiedzy i zgody Gminy C. W rezultacie działka nr 128 jest zabudowana połową domu, która stanowi odrębny przedmiot własności. Powyższa nieruchomość - dom mieszkalny nie była nigdy przedmiotem umowy najmu, dzierżawy, udostępnienia itp. łączącej Gminę C. z właścicielem wymienionego budynku mieszkalnego. Ww. obiekt nie był nigdy udostępniany przez Gminę innym osobom fizycznym na podstawie np. umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy cywilnoprawnej o podobnym charakterze. Gmina nigdy nie ponosiła żadnych nakładów na ulepszenie budynku mieszkalnego, który częściowo zlokalizowany jest na należącej do Gminy działce nr 128. Nieruchomość gruntowa - działka nr 128 była wykorzystywana przez Gminę C. wyłącznie do wykonywania czynności niepodlegających uregulowaniom ustawy VAT. Nieruchomość przeznaczona jest do sprzedaży w drodze przetargu ustnego nieograniczonego. Rzeczoznawca w operacie szacunkowym określił, że przedmiotem wyceny jest nieruchomość zabudowana częściowo budynkiem o funkcji mieszkalnej. Zakres wyceny obejmuje prawo własności nieruchomości nr 128, nie obejmuje części składowych nieruchomości. Wartość powyższej nieruchomości została oszacowana na kwotę 8.987,00 zł. W związku z planowanym zbyciem nieruchomości gruntowej, tj. działki 128 położonej w miejscowości B.-Gmina C. liczy się z tym, że potencjalnym nabywcą przedmiotowej nieruchomości w drodze przetargu nieograniczonego może zostać właściciel budynku mieszkalnego, który częściowo jest zlokalizowany na tej działce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym odpłatna dostawa nieruchomości - działki nr ewid. 128 położonej w miejscowości B. (nieruchomość gruntowa zabudowana częścią budynku mieszkalnego - obce naniesienie), będzie podległa zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 46 § 1 ustawy Kodeks cywilny, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. W myśl art. 48 Kodeksu cywilnego, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane (tzw. zasada superficies solo cedit). Natomiast z treści art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że rzecz, która stała się częścią składową innej rzeczy (rzeczy nadrzędnej), traci samodzielny byt prawny i dzieli losy prawne rzeczy nadrzędnej. W świetle prawa cywilnego właściciel gruntu, na którym inny podmiot wybudował budynek, jest również właścicielem tego budynku. Tym samym, zbycie gruntu zabudowanego cudzą budowlą należy traktować jako dostawę nieruchomości zabudowanej Więc do czynności tej będą miały zastosowanie normy prawne zawarte w art. 29 ust. 5 ustawy o VAT, w myśl których przy dostawie budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Treść przywołanego przepisu nakazuje opodatkować dostawę gruntu według tej samej stawki, co budynek na nim wybudowany. W konsekwencji do sprzedaży nieruchomości, na której inny podmiot wybudował budynek, należy zastosować stawkę podatku VAT, właściwą dla opodatkowania budynku na nim stojącego. Zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, stawka podatku od towarów i usług wynosi co do zasady, obecnie 23% VAT. W ustawie sprecyzowano również możliwość stosowania zwolnień podatkowych. Gmina C. uważa, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym znajdzie zastosowanie art. 43 ust. 1 pkt 10a lit. a i lit. b ustawy o VAT. Stosownie do brzmienia ww. przepisu zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętych zwolnieniem, o który mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

• w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
• dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Ponieważ budynek został wybudowany przez inny podmiot, Gmina C. jako właściciel nieruchomości, nie ponosiła wydatków na jego kupno, budowę bądź ulepszenie, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a lit. a i lit. b ustawy o VAT, zatem nie przysługiwało Gminie prawo do odliczenia podatku naliczonego. W związku z powyższym planowana przez Gminę C. dostawa działki nr ewid. 128 położonej w miejscowości B., zabudowanej naniesieniami obcymi może korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza na mocy art. 15 ust. 2 ustawy obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itp. umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Tylko w tym zakresie ich czynności mają bowiem charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że dostawa przez Gminę działki nr 128 zabudowanej częścią budynku mieszkalnego będzie niewątpliwie czynnością cywilnoprawną (nie publicznoprawną) i dla tej czynności Gmina wystąpi w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. Wobec tego powyższa czynność w świetle ustawy będzie traktowana jako odpłatna dostawa towarów podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy.

Niemniej wskazać należy, że czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, może być opodatkowana właściwą stawką podatku VAT, lub może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146aa ust. 1 pkt 1, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane stosownie do treści art. 2 pkt 33 ustawy rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o którym mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z powyższych przepisów wynika, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane. Z kolei, zwolnienie od podatku obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów), będących na przykład gruntami rolnymi, czy leśnymi.

Należy ponadto zauważyć, że ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2018 r., poz. 1945, z późn. zm.), reguluje zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Tym samym również w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33, w zgodny sposób odpowiada zatem treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Rozpatrując pojęcie grunty przeznaczone pod zabudowę należy odwołać się do definicji zawartych w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2018 r., poz. 1202, z późn. zm). W rozumieniu tej ustawy przez budowę należy rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego (art. 3 pkt 6).

Zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane przez obiekt budowlany należy rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Jak stanowi art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

W opisie sprawy wskazano, że Gmina jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT i zamierza dokonać sprzedaży działki zabudowanej budynkiem mieszkalnym. Ww. działka znajduje się na terenie nie objętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Brak jest również decyzji o warunkach zabudowy. W związku z planowanym zbyciem ww. nieruchomości działki nr 128 Gmina zleciła wykonanie operatu szacunkowego. Dopiero wówczas, podczas czynności przygotowawczych do sprzedaży gruntu powzięła informację, że istniejący na sąsiedniej działce budynek mieszkalny częściowo wkracza w granice działki nr 128 (budynek znajduje się na dwóch działkach, których właścicielami są: Gmina C.-działki nr ewid. 128, właściciel domu mieszkalnego - działki sąsiadującej z działką 128). Natomiast w rejestrze gruntów nie ma informacji, że na działce występuje zabudowa. Zatem budynek nie jest ujęty w ewidencji środków trwałych Gminy, powstał nakładami osób prywatnych w latach 70-tych). Naniesienia zostały wykonane bez wiedzy i zgody Gminy. W rezultacie działka nr 128 jest zabudowana połową domu, która stanowi odrębny przedmiot własności. Powyższa nieruchomość, tj. dom mieszkalny nie była nigdy przedmiotem umowy najmu, dzierżawy, udostępnienia itp. łączącej Gminę z właścicielem wymienionego budynku mieszkalnego. Ww. obiekt nie był nigdy udostępniany przez Gminę innym osobom fizycznym na podstawie np. umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy cywilnoprawnej o podobnym charakterze. Gmina nigdy nie ponosiła żadnych nakładów na ulepszenie budynku mieszkalnego, który częściowo zlokalizowany jest na należącej do Gminy działce nr 128. Niniejsza nieruchomość gruntowa była wykorzystywana przez Gminę wyłącznie do wykonywania czynności niepodlegających uregulowaniom ustawy VAT. W związku z planowanym zbyciem nieruchomości gruntowej, tj. działki 128 Gmina liczy się z tym, że potencjalnym nabywcą przedmiotowej nieruchomości w drodze przetargu nieograniczonego może zostać właściciel budynku mieszkalnego, który częściowo jest zlokalizowany na tej działce.

Zgodnie z powyższym należy stwierdzić, że działka nr 128 przeznaczona do sprzedaży nie stanowi gruntu niezabudowanego, o którym mowa w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy jako, że znajduje się na niej część budynku mieszkalnego.

W myśl art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025 z późn. zm), nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

W świetle art. 47 § 2 Kodeksu cywilnego częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego.

Według art. 48 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Zatem należy stwierdzić, że w sytuacji gdy budynek mieszkalny, posadowiony na przedmiotowej nieruchomości gruntowej nie stanowi własności Gminy (zbywcy) w świetle ustawy o podatku od towarów i usług nie dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tym obiektem jak właściciel (zarówno w sensie ekonomicznym, jak i w sensie prawnym), a zatem przedmiotem sprzedaży będzie tylko sam grunt.

Rozważając skutki podatkowe transakcji sprzedaży nieruchomości, należy stwierdzić, że z punktu widzenia prawa cywilnego, na nabywcę nieruchomości formalnie przejdzie prawo własności budynku mieszkalnego (znajdującego się na działce Gminy) z wszystkimi cywilistycznymi konsekwencjami tego faktu, jednak biorąc pod uwagę rozwiązania przyjęte w ustawie o podatku od towarów i usług, nie wystąpi dostawa towaru jakim jest budynek mieszkalny. Tym samym, nie ma podstaw do przyjęcia, że Gmina dokona jego dostawy w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (Gmina nie przeniesie na nabywcę prawa do rozporządzania budynkiem gospodarczym jak właściciel). Przyjęcie rozwiązania opartego na art. 48 Kodeksu cywilnego prowadziłoby do naruszenia koncepcji dostawy towarów w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

W konsekwencji powyższego, należy stwierdzić, że przedmiotem planowanej przez Gminę dostawy będzie wyłącznie grunt budowlany (zabudowany, tj. niestanowiący terenu niezabudowanego innego niż teren budowlany). Zatem dostawa działki, wbrew twierdzeniu Gminy, nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Wobec tego, należy przeanalizować warunki do zastosowania w przedmiotowej sprawie zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zgodnie z tym przepisem, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów zarówno nieruchomości, jak i ruchomości przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy, czy lat) wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

W celu zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

1. towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
2. przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Jak wskazała Gmina, niniejsza nieruchomość gruntowa była wykorzystywana przez Gminę wyłącznie do wykonywania czynności niepodlegających uregulowaniom ustawy VAT. Tym samym zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy dla dostawy działki nie ma w niniejszej sprawie zastosowania.

Mając na uwadze opis sprawy oraz obowiązujące przepisy należy stwierdzić, iż dostawa działki gruntu nr 128 będzie w myśl ustawy o podatku od towarów i usług stanowić odpłatną dostawę towarów opodatkowaną 23% stawką podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1, w zw. z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej