Temat interpretacji

W zakresie wliczenia otrzymanej rekompensaty do podstawy opodatkowania oraz momentu powstania obowiązku podatkowego dla ww. rekompensaty.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 marca 2019 r. (data wpływu 6 marca 2019 r.), uzupełnionym w dniu 18 kwietnia 2019 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wliczenia otrzymanej rekompensaty do podstawy opodatkowania oraz momentu powstania obowiązku podatkowego dla ww. rekompensaty - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 marca 2019 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 18 kwietnia 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wliczenia otrzymanej rekompensaty do podstawy opodatkowania oraz momentu powstania obowiązku podatkowego dla niej.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujące stany faktyczne.

Sp. z o.o. jest spółką prawa handlowego, której udziały są w posiadaniu Powiatu R. (95,84%) oraz Powiatu W. (4,16%). W dniu 21 grudnia 2018 r. została podpisana przez Spółkę umowa nr z Powiatem W. oraz w dniu 28 listopada 2018 r umowa nr z Powiatem R. na świadczenie usług przewozu osób na zasadzie podmiotu wewnętrznego Powiatu W. oraz R. zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczącym usług w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylającym rozporządzenie Rady (WE) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70. Podstawową działalnością Spółki jest transport lądowy pasażerski. Podstawowym elementem umowy o świadczenie usług publicznych w transporcie zbiorowym jest rekompensata o charakterze dotacji z budżetu powiatu przeznaczona na dofinansowanie realizacji zadania publicznego. W myśl załącznika do rozporządzenia (WE) nr 1370/2007, rekompensata nie może przekroczyć kwoty odpowiadającej wynikowi finansowemu netto ustalonemu następująco: koszty poniesione w związku z realizacją usługi publicznej minus wszystkie dodatnie wpływy finansowe wygenerowane na linii obsługiwanej minus przychody taryfowe oraz inne przychody wygenerowane podczas wypełniania usługi plus, tzw. rozsądny zysk, przez który należy rozumieć stopę zwrotu z kapitału, która w danym państwie członkowskim uznawana jest za normalną dla tego sektora usług. Natomiast w myśl art. 52 ust. 1 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym Operatorowi - Spółce przysługuje rekompensata, jeżeli wykaże, że podstawą poniesionej straty z tytułu realizacji usługi są utracone przychody i poniesione koszty, o których mowa w art. 50 ust. 1 pkt 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym. W ramach realizacji umowy Organizator - Powiat W. zobowiązuje się do wypłaty rekompensaty (zwanej też świadczeniem wzajemnym).

Rekompensata, o której mowa w treści wniosku, nie stanowi wynagrodzenia należnego Spółce za świadczone usługi transportowe określone w umowie. Otrzymana rekompensata od Powiatów służy pokryciu ujemnego wyniku finansowego netto Spółki w zakresie działalności przewozowej, wynikającego z różnicy poniesionych kosztów i przychodów, a tym samym stanowi wynagrodzenie za świadczone usługi.

Otrzymana rekompensata od Powiatów nie ma bezpośredniego wpływu na kwotę należną - cenę świadczonych usług dla konsumenta, nie stanowi dopłaty do ceny świadczonej usługi, a jej istotą jest jedynie pokrycie kosztów powierzonej do wykonania działalności gospodarczej stanowiącej statutowe zadania Spółki. Bezpośrednim odbiorcą świadczonych usług są pasażerowie komunikacji. Rekompensata jest przeznaczona na działalność statutową Spółki. Bez otrzymanej rekompensaty Spółka nie byłaby w stanie z ekonomicznego punktu widzenia świadczyć ww. usługi transportowe.

Klasyfikacja statystyczna świadczonych usług stanowi załącznik zaświadczenia o numerze identyfikacji REGON z dnia 16 grudnia 2008 r.

Rekompensaty są kalkulowane wg § 6 pkt 10 umowy z dnia 21 grudnia 2018 r. nr . oraz wg § 8 pkt 6 umowy z dnia 28 listopada 2018 r. nr ...

Spółka nabywa różnorodne usługi i towary tylko i wyłącznie związane z zakresem jej działania, zakupy są ściśle związane z uzyskiwanymi przez nią przychodami. W Spółce jest prowadzona bardzo zaostrzona kontrola wydatków. Nabywa m. in.:

• naprawy lakiernicze autobusów,
• szkolenia okresowe,
• korzystanie z przystanków,
• konsultacje informatyczne,
• konwojowanie gotówki,
• energię elektryczną,
• gaz,
• wodę,
• opłatę za ciepło,
• odbiór odpadów,
• paliwo do pojazdów,
• artykuły BHP,
• gaz sprężony,
• materiały biurowe,
• środki czystości,
• prowizję z tytułu sprzedaży biletów,
• części samochodowe,
• kontrolę przewozów,
• serwis kas fiskalnych,
• obsługę prawną,
• przeglądy gwarancyjne autobusów,
• posiłki regeneracyjne dla pracowników,
• kalibracje tachografu,
• badania techniczne pojazdów,
• szkolenia pracowników,
• oklejanie powierzchni reklamowej autobusów,
• emisję reklamy,
• usługi pralnicze,
• konserwację urządzeń kotłowni gazowej,
• usługę inspektora ochrony danych,
• leasing autobusów,
• pieczątki,
• sprzęt komputerowy,
• wykonanie tabliczek przystankowych,
• znaczki pocztowe,
• opłatę za parkowanie,
• płyn do spryskiwaczy,
• czynsz dzierżawny gruntu,
• utrzymanie biuletynu informacji,
• serwisowanie systemu komputerowego,
• usługi telekomunikacyjne,
• abonament za dostęp do internetu,
• oleje silnikowe.

Pełne dane dostawców comiesięcznie przesyłane są do Ministerstwa Finansów w plikach JPK (rejestry VAT). Spółka nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdu i nie składała naczelnikowi informacji. Pojazdy (załączniki 1, 3, 4) użytkowane są jako pogotowia techniczne, pojazd (załącznik 2) użytkowany jako pojazd służbowy Zarządu. Pojazd (załącznik 3) służy wyłącznie do holowania autobusów. Pojazdy (załączniki l, 4) używane są do dojazdów do awarii, albo jako pojazdy zaopatrzenia. Pojazd (załącznik 2) wyjazdy służbowe Zarządu. Wszystkie ww. pojazdy garażują na terenie strzeżonym zajezdni Spółki i nie są wykorzystywane do użytku prywatnego. Każdy wyjazd pojazdów pogotowia zleca Mistrz Stacji Obsługi a pojazdu Zarządu Prezes. Każdy z pojazdów posiada kartę drogową, w której odnotowuje się przejechane km i cel wyjazdu, prowadzona jest również miesięczna analiza przejechanych km w stosunku do zużycia paliwa. Każdy wyjazd do awarii lub po zaopatrzenie jest sprawdzany telefonicznie z kierowcą (liczy się czas dojazdu, czas naprawy oraz czas powrotu do zajezdni).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy rekompensata otrzymana przez Spółkę jako wyrównanie ujemnego wyniku finansowego netto do poziomu poniesionych kosztów plus tzw. rozsądny zysk stanowi obrót w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy o VAT. W sytuacji jeżeli rekompensata podlegałaby opodatkowaniu, to jaki jest moment jej powstania, czy podstawę opodatkowania rekompensaty należy przyjąć kwotę brutto?
2. Czy rekompensata otrzymana przez Spółkę jako wyrównanie wyniku finansowego netto do poziomu poniesionych kosztów plus tzw. rozsądny zysk nie stanowi obrotu w rozumieniu art. 29a ust. 1, a tym samym nie podlega opodatkowaniu, gdyż nie stanowi czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT?
3. Czy zasadne będzie dokumentowanie kwoty rekompensaty notą księgową w przypadku gdy rekompensata, którą Wnioskodawca otrzymywać będzie od Powiatu na pokrycie ujemnego wyniku finansowego netto wynikającego z różnicy poniesionych kosztów i przychodów, nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w rozumieniu art. 29a ust. 1?

Zdaniem Wnioskodawcy, wyrażonym we wniosku i jego uzupełnieniu:

1. rekompensata otrzymana jako wyrównanie wyniku finansowego netto do poziomu poniesionych kosztów plus tzw. rozsądny zysk nie stanowi obrotu w rozumieniu art. 29a ust. 1, a tym samym nie podlega opodatkowaniu, gdyż nie stanowi czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Jako moment powstania obowiązku podatkowego Spółka uznaje moment zatwierdzenia przez Powiaty wniosku o rekompensatę. Podstawą opodatkowania jest kwota z zatwierdzonego wniosku.
2. rekompensata nie będzie stanowić obrotu w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, z uwagi na fakt, że nie ma ona bezpośredniego wpływu na cenę świadczonych usług lokalnego transportu zbiorowego, a zatem nie podlega ona opodatkowaniu jako czynność wymieniona w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.
3. w związku z powyższym zasadne będzie dokumentowanie kwoty rekompensaty notą księgową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zwanym dalej podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl dyspozycji art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ()

Pod pojęciem usługi należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do katalogu usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Na podstawie ust. 6 powołanego artykułu, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Z kolei w oparciu o art. 29a ust. 7 ustawy, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

1. stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
2. udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
3. otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

Powołany przepis art. 29a ust. 1 ustawy określa zasadę ogólną odnoszącą się do podstawy opodatkowania. W myśl tej zasady ogólnej, podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej.

Należy zauważyć, że powyższa regulacja jest odpowiednikiem art. 73 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 s. 1, z późn. zm.). Przepis art. 73 Dyrektywy stanowi, że w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74 -77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Należy uznać, że opodatkowanie subwencji (dotacji) stanowi wyjątek od zasad ogólnych wspólnego systemu VAT. Nie wszystkie subwencje (dotacje) stanowią element podstawy opodatkowania. Jedynie takie, które są subwencjami (dotacjami) związanymi bezpośrednio z ceną dostawy towarów czy ceną świadczenia usług. Wyjątek ten należy interpretować w sposób ścisły. Wykładnia ścisła prowadzi do wniosku, że tylko subwencje bezpośrednio wpływające na cenę transakcji podlegają opodatkowaniu. Natomiast inne subwencje (dotacje) nie wchodzą tym samym do podstawy opodatkowania, a w konsekwencji nie podlegają opodatkowaniu.

W wyroku C-184/00 Trybunał stwierdził, że pojęcie subwencji (dotacji) bezpośrednio związanych z ceną należy interpretować jako obejmujące wyłącznie subwencję, które stanowią całość lub część wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług, a które są wypłacane przez podmiot trzeci w stosunku do sprzedawcy lub świadczącego. Trybunał argumentował, że w celu ustalenia, czy dotacja stanowi wynagrodzenie, cena towarów i usług musi, co do zasady, być ustalana nie później, niż w momencie zdarzenia podlegającego opodatkowaniu. Zobowiązanie do zapłaty dotacji dokonane przez osobę, która jej udziela, rodzi korelat, jakim jest prawo beneficjenta do jej otrzymania, ponieważ dokonał on dostawy podlegającej opodatkowaniu. Ten związek pomiędzy dotacją a ceną musi być jednoznacznie widoczny na podstawie indywidualnej analizy okoliczności stanowiących podstawę wypłaty tego wynagrodzenia. Z drugiej strony nie jest konieczne, aby cena towarów lub usług bądź część tej ceny została ustalona. Wystarczy by możliwe było jej ustalenie. Cena jaką płaci nabywca musi być ustalana w taki sposób, że zmniejsza się ona w proporcji do dotacji przyznanej sprzedawcy towarów lub świadczącemu usługi, co zatem stanowi element ustalenia ceny, jakiej żąda ten ostatni. Trybunał w sprawie będącej przedmiotem rozpoznania wskazał sądowi odsyłającemu szereg wskazówek, stwierdzając, że sąd krajowy musi zbadać obiektywnie, czy fakt, że dotacja jest wypłacana sprzedawcy lub świadczącemu pozwala mu sprzedawać towary lub świadczyć usługi po cenie niższej, niż musiałby on żądać w braku takiej dotacji. Nie jest konieczne, by dotacja odpowiadała bezpośrednio zmniejszeniu ceny dostarczanych towarów, wystarczy by relacja pomiędzy zmniejszeniem ceny a dotacją, która może być wyrażona ryczałtowo, była istotna.

W wyroku C-353/00 Trybunał wyraził pogląd, że niezależnie od tego, czy dofinansowanie spełnia warunek bezpośredniego związku z ceną, czy też nie spełnia takiego warunku, zwiększać będzie podstawę opodatkowania, jeśli osoba trzecia (także organ władzy publicznej) wpłaca pewną kwotę pieniędzy na poczet usług świadczonych na rzecz osoby fizycznej. Orzeczenie to dotyczyło dopłat wypłacanych firmie zajmującej się usługami związanymi z doradztwem w dziedzinie energetyki.

Związek dotacji z ceną nie został szczegółowo przeanalizowany w tym wyroku. Szersze uwagi na ten temat znalazły się natomiast w opinii rzecznika generalnego oraz pisemnym stanowisku rządu Wielkiej Brytanii, które zaaprobował Trybunał. Jak wskazuje rzecznik, dotacje mogą mieć różną formę i charakter. Zwykle przez dotacje (subwencje) rozumie się sumy wypłacane danemu podmiotowi z funduszy publicznych w interesie ogólnym. W praktyce dotacje mogą mieć postać dopłat ogólnych do działalności przedsiębiorstwa (i wówczas nie podlegają opodatkowaniu) albo też stanowić subsydia do konkretnych dostaw lub usług, umożliwiając nabycie ich ostatecznemu odbiorcy po niższej cenie (lub w ogóle bez odpłatności z jego strony). W tym ostatnim przypadku podlegają VAT.

Tego rodzaju dotacje występowały w przypadku KNW. Istniał bezpośredni związek pomiędzy usługami podatnika a otrzymywanymi dotacjami (dotacje były korelatem usług i wypłacano je tylko w razie ich świadczenia; również kwotowo zależały od liczby usług). Wpływ na cenę również był oczywisty: ostateczny odbiorca nie musiał płacić za usługę właśnie z powodu pokrycia jej dotacją. Mimo że dotacje oczywiście wpływały na działalność przedsiębiorstwa i w sensie ekonomicznym pokrywały część kosztów jego funkcjonowania, przede wszystkim były one związane z ceną. Dlatego też nie można było ich traktować jako pozostających poza VAT.

Jeżeli otrzymywana dotacja jest w sposób zindywidualizowany i policzalny związana z ceną danego świadczenia (tj. świadczenie dzięki dotacji ma cenę niższą o konkretną kwotę), taka dotacja podlega VAT. Jeżeli natomiast związek tego rodzaju nie występuje i równocześnie dotacja nie jest elementem wynagrodzenia związanego z danymi dostawami towarów lub usług, wówczas można i należy potraktować ją jako płatność niepodlegającą podatkowi VAT.

W sytuacji zatem, gdy podatnik dla konkretnej dostawy towarów lub konkretnego świadczenia usług otrzymuje od innego podmiotu dofinansowanie, np. w postaci dotacji stanowiącej dopłatę do ceny towaru lub usługi tego rodzaju dofinansowanie stanowi, obok ceny, uzupełniający ją element podstawowy opodatkowania z tytułu tej dostawy lub świadczenia. Natomiast dotacje mające na celu dofinansowanie ogólnych kosztów działalności, nie dające się powiązać z konkretnymi czynnościami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a więc nieuzależnione od ilości i wartości dostarczanych towarów lub świadczonych usług, nie stanowią podstawy opodatkowania w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy, a zatem nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zasady finansowania przewozów o charakterze publicznym (użyteczności publicznej) zostały uregulowane w ustawie z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2018 r., poz. 2016, z późn. zm.).

Na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 3 tej ustawy, organizatorem publicznego transportu zbiorowego, zwanym dalej organizatorem, właściwym ze względu na obszar działania lub zasięg przewozów, jest powiat:

1. na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w powiatowych przewozach pasażerskich,
2. któremu powierzono zadanie organizacji publicznego transportu zbiorowego na mocy porozumienia między powiatami na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w powiatowych przewozach pasażerskich, na obszarze powiatów, które zawarły porozumienie.

W myśl art. 50 ust. 1 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, finansowanie przewozów o charakterze użyteczności publicznej może polegać w szczególności na:

1. pobieraniu przez operatora lub organizatora opłat w związku z realizacją usług świadczonych w zakresie publicznego transportu zbiorowego, lub
2. przekazaniu operatorowi rekompensaty z tytułu:
   
   
   
   1. utraconych przychodów w związku ze stosowaniem ustawowych uprawnień do ulgowych przejazdów w publicznym transporcie zbiorowym, lub
   2. utraconych przychodów w związku ze stosowaniem uprawnień do ulgowych przejazdów w publicznym transporcie zbiorowym ustanowionych na obszarze właściwości danego organizatora, o ile zostały ustanowione, lub
   3. poniesionych kosztów w związku ze świadczeniem przez operatora usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, lub
      
      
      
3. udostępnianiu operatorowi przez organizatora środków transportu na realizację przewozów w zakresie publicznego transportu zbiorowego.

Zgodnie z art. 50a ust. 2 ww. ustawy, rada powiatu może ustalać ceny za usługi przewozowe w publicznym transporcie zbiorowym w zakresie zadania o charakterze użyteczności publicznej w powiatowych przewozach pasażerskich.

Jak stanowi art. 50b ustawy, ceny, o których mowa w art. 50a, mają charakter cen maksymalnych.

Stosownie do zapisu art. 52 ust. 1 ustawy, operatorowi przysługuje rekompensata, jeżeli wykaże, że podstawą poniesionej straty z tytułu realizacji usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego są utracone przychody i poniesione koszty, o których mowa w art. 50 ust. 1 pkt 2, proporcjonalnie do poniesionej straty.

Na podstawie ust. 2 powołanego artykułu, w ramach rekompensaty, w części, o której mowa w art. 50 ust. 1 pkt 2 lit. c, operatorowi przysługuje rozsądny zysk, o którym mowa w załączniku do rozporządzenia (WE) nr 1370/2007.

Regulacje dotyczące momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług zawierają przepisy art. 19a ustawy o podatku od towarów i usług.

Obowiązek podatkowy zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy, powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Jednakże, od ww. zasady ustawodawca określił szereg wyjątków, ustalających w sposób odmienny moment powstania obowiązku podatkowego.

I tak, stosownie do treści art. 19a ust. 5 pkt 2 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, o których mowa w art. 29a ust. 1.

W myśl art. 19a ust. 6 ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 1 i 2, obowiązek podatkowy powstaje w odniesieniu do otrzymanej kwoty.

Analiza okoliczności faktycznych sprawy w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa pozwala stwierdzić, że otrzymana przez Spółkę rekompensata jest przeznaczona tylko i wyłącznie na dofinansowanie ściśle określonego świadczenia jakim jest wykonanie przez nią usługi transportowej. Spółka wprawdzie wskazała, że rekompensata nie ma bezpośredniego wpływu na cenę świadczonych usług a jej istotą jest pokrycie kosztów działalności statutowej, jednakże należy zaznaczyć, że Spółka tylko dzięki rekompensacie jest w stanie pokryć koszty oraz zapewnić odpowiedni zysk przy danych cenach usług. Zatem brak tego dofinasowania skutkowałoby wzrostem cen do takiego poziomu aby Spółka mogła pokryć koszty i wypracować odpowiedni zysk. W konsekwencji gdyby nie otrzymana rekompensata Spółka nie byłaby w stanie świadczyć usług transportowych przy dotychczas ustalonych cenach. Zatem otrzymane dofinansowanie w sposób zindywidualizowany i policzalny związane jest z wartością danego świadczenia, a więc jego ceną, bowiem możliwe jest zidentyfikowanie ekonomicznej i bezpośredniej zależności pomiędzy rekompensatą, a ostateczną wartością (ceną) wykonanej usługi. Powyższe potwierdza również Spółka wskazując, że otrzymane dofinansowanie () służy pokryciu ujemnego wyniku finansowego netto Spółki w zakresie działalności przewozowej, wynikającego z różnicy poniesionych kosztów i przychodów, a tym samym stanowi wynagrodzenie za świadczone usługi. () Bez otrzymanej rekompensaty Spółka nie byłaby w stanie z ekonomicznego punktu widzenia świadczyć w/w usługi transportowe. W konsekwencji otrzymana kwota dofinansowania ma bezpośredni wpływ na cenę usługi świadczonej przez Spółkę. W związku z powyższym stwierdzić należy, że opisana we wniosku rekompensata zwiększa podstawę opodatkowania, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy, i tym samym podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Podstawą opodatkowania otrzymanego dofinansowania jest jego wartość pomniejszona zgodnie z art. 29a ust. 6 ustawy o podatek. Zatem w kwocie dotacji powinna zostać zawarta kwota podatku.

Obowiązek podatkowy z tytułu otrzymanej rekompensaty powstaje jak stanowi art. 19a ust. 5 pkt 2 ustawy w powiązaniu z ust. 6 powołanego artykułu z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, a nie jak błędnie Spółka wskazała na () moment zatwierdzenia przez Powiaty wniosku o rekompensatę.

W efekcie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie należy wskazać, że w kwestii stawki podatku dla otrzymanej rekompensaty z tytułu świadczonych usług transportu oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego w pełnej wysokości w związku z prowadzoną działalnością wydano postanowienie nr 0115-KDIT1-2.4012.219.2019.2.RS.

Ponadto informuje się, że nie udzielono odpowiedzi na trzecie pytanie zadane we wniosku, gdyż Spółka oczekiwała na nie odpowiedzi wyłącznie w sytuacji, gdy otrzymana rekompensata nie będzie podlegała opodatkowaniu.

Należy wskazać, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionych we wniosku stanów faktycznych, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostaną określone odmienne stany faktyczne, to interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanów faktycznych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzeń.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej