Temat interpretacji

Zasadność zastosowania zwolnienia od podatku do sprzedaży budynku i lokali (garaży) wraz z udziałem w gruncie.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Gminy przedstawione we wniosku z dnia 19 października 2018 r. (data wpływu 23 października 2018 r.), uzupełnionym w dniach 22 listopada oraz 11 grudnia 2018 r. (daty wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności zastosowania zwolnienia od podatku do sprzedaży budynku i lokali (garaży) wraz z udziałem w gruncie jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 października 2018 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniach 22 listopada oraz 11 grudnia 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności zastosowania zwolnienia od podatku do sprzedaży budynku i lokali (garaży) wraz z udziałem w gruncie.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina (dalej jako Gmina) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej jako VAT).

W 1993 r. Gmina nabyła grunt zabudowany budynkiem gospodarczym. Gmina nabyła prawo własności nieruchomości na podstawie decyzji komunalizacyjnej wojewody z dnia 1993 r. nr . Na decyzji komunalizacyjnej nie widniała pozycja podatkowa w związku z tym Gminie nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia nieruchomości.

Od 1995 r. aż do chwili obecnej grunt działki stanowi przedmiot dzierżawy (wszystkie umowy dzierżawy nadal trwają i nie przewiduje się, aby któraś z nich ustała przed sprzedażą nieruchomości na rzecz najemców).

W 1996 r. osoby fizyczne opracowały decyzję o warunkach zabudowy polegającą na budowie zespołu garażowego.

Na mocy zawartych umów dzierżawcy postawili na gruncie garaże stanowiące budowle, tj. nieruchomości trwale związane z gruntem. W umowach dzierżawy gruntu ustalono zapis, że w przypadku rozwiązania lub wygaśnięcia umowy, dzierżawcy nie będą domagali się od wydzierżawiającego zwrotu wartości nakładów poniesionych na przedmiot dzierżawy lub ich wydania w naturze.

Na chwilę obecną Gmina planuje sprzedaż przedmiotowych nieruchomości na rzecz dotychczasowych dzierżawców, przy czym:

1. jeden z dzierżawców dzierżawi od Gminy budynek gospodarczy, który pierwotnie znajdował się na gruncie, nie był on przedmiotem ulepszeń w rozumieniu podatku dochodowego, które to stanowiłyby co najmniej 30% jego wartości początkowej, od których Gminie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Budynek gospodarczy nie był i nie będzie przedmiotem ulepszeń w rozumieniu podatku dochodowego dokonanych przez podmioty inne niż Gmina, np. dzierżawcę, które to ulepszenia stanowiłyby co najmniej 30% jego wartości początkowej. Od 2001 r. budynek gospodarczy jest dzierżawiony w całości jako pomieszczenie gospodarcze na podstawie umowy najmu zawartej na czas nieokreślony. Przewiduje się, że dzierżawa wygaśnie z momentem sprzedaży nieruchomości;
2. pozostali dzierżawcy samodzielnie wybudowali garaże na dzierżawionym gruncie, ponosząc nakłady, które nie będą rozliczone z Gminą.

Wykonując uchwałę nr /2018 Rady Miejskiej w z dnia września 2018 r. w sprawie przyznania prawa pierwszeństwa dzierżawcom i wyrażenia zgody na sprzedaż lokali innych niemieszkalnych w działce nr 206, obręb miasta , planuje się przeznaczyć do sprzedaży, w drodze bezprzetargowej, lokale inne niemieszkalne wraz z ułamkowym udziałem w prawie własności gruntu działki.

Cenę nieruchomości będzie stanowiła wartość rynkowa ustalona przez rzeczoznawcę, jako wartość lokalu innego niemieszkalnego oraz udziału w gruncie plus VAT (zgodnie z interpretacją) oraz koszty przygotowania nieruchomości do sprzedaży. Nie przewiduje się minusowania od ceny wartości lokalu innego niemieszkalnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w obu przypadkach Gmina powinna zastosować zwolnienie od VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT?

Zdaniem Gminy:

Dokonując dostawy lokali innych niemieszkalnych wraz z udziałem w gruncie powinna zastosować zwolnienie od VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska Gminy.

Dzierżawcy mają umowy długoletnie na grunt. Dzierżawcy samodzielnie wybudowali garaże na dzierżawionym gruncie, ponosząc nakłady, które nie będą rozliczone z Gminą. Zgodnie z cywilnoprawną zasadą superficies solo cedit, wszystko co przynależy do gruntu, stanowi z mocy prawa własność właściciela gruntu. Skoro zatem dzierżawcy wybudowali budynek na dzierżawionym gruncie, to stał się on częścią składową nieruchomości, na której został wzniesiony.

Gmina ujawniła w księdze wieczystej nieruchomości nowy budynek, sporządziła inwentaryzację oraz stworzyła kartotekę lokali dla każdego lokalu innego niemieszkalnego na podstawie zaświadczeń wydanych przez starostę.

Ponieważ przedmiotem sprzedaży będą lokale inne niemieszkalne wraz z udziałem w gruncie brak jest możliwości zastosowania zwolnień od VAT przewidzianych dla transakcji zbycia nieruchomości niezabudowanych przewidzianych w art. 43 ust 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Gmina dokonując transakcji chciałaby zastosować zwolnienie od VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT w obu przypadkach, zarówno lokalu innego niemieszkalnego w budynku, który był dzierżawiony znajdującego się na gruncie od samego początku jak i przy sprzedaży lokali innych niemieszkalnych wybudowanych przez dzierżawców na gruncie gminnym.

Dostawa nie jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia. Dzierżawcy korzystają z lokali innych niemieszkalnych od momentu oddania do użytku, ok. 2002 r. Właścicielem lokali jest Gmina.

Gmina chciałaby rozwiać wszelkie wątpliwości przed zawarciem aktów notarialnych i potwierdzić, czy zwolnienie od VAT transakcji sprzedaży lokali innych niemieszkalnych wraz z udziałem w gruncie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT w obu przypadkach jest prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174) zwanej dalej ustawą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, rozumiana jest przez ustawodawcę, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W określeniu jak właściciel zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy dostawa oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna, oraz każdą inną transakcję, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu).

Wyrażenia przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel zawartego w przytoczonym przepisie art. 7 ust. 1 ustawy nie należy utożsamiać z prawem własności. TSUE definiując wyrażenie dostawa towarów, akcentuje własność ekonomiczną funkcjonującą w oderwaniu od krajowych przepisów prawa cywilnego, regulujących przeniesienie prawa własności. W orzeczeniu C-320/88 Staatssecretaris van Financiën v. Shipping and Forwarding Safe B.V. TSUE wyraził pogląd, że wyrażenie dostawa towarów w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy oznacza także przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, nawet jeżeli nie dochodzi do przeniesienia własności rzeczy w sensie prawnym (pkt 1), jednak jednocześnie zastrzegł, że zadaniem sądu krajowego jest określenie w każdym przypadku, na podstawie stanu rzeczy, czy przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy, miało miejsce (pkt 2).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ustawy.

Zgodnie z art. 45 ustawy Kodeks cywilny z dnia 23 kwietnia 1964 r. (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.) dalej jako K.c. rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Z kolei w myśl art. 46 § 1 K.c., nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Ponadto, w myśl art. 47 § 1 K.c., część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

Z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania (art. 48 K.c.)

W tym miejscu wyjaśnić należy, że prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielnie kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 K.c. Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji przepisy odnoszące się do własności.

Współwłaścicielom przysługują idealne udziały we wspólnym prawie własności. Współwłasność przedstawia się zatem jako prawo własności składające się z zespolonych udziałów (Edward Gniewek, Kodeks cywilny. Księga Druga. Własność i inne prawa rzeczowe. Komentarz, Zakamycze 2001, komentarz do art. 195).

W konsekwencji współwłasność nie cechuje się fizycznym rozgraniczeniem własności w określonej rzeczy. Nie można przypisać jej określonego fizycznego składnika w rzeczy wspólnej.

Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Jak stanowi art. 196 § 1 K.c., współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy niniejszego działu (§ 2 cyt. przepisu).

W przypadku współwłasności w częściach ułamkowych każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w rzeczy. Udział wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej. Współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, jako wyłącznego prawa współwłaściciela, zasadą jest, że każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 K.c.).

Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział. Współwłaściciele są zatem odrębnymi podmiotami prawa.

Zatem, w zakresie pojęcia towarów np. gruntów, czy budowli, mieści się współwłasność, jako prawo do rzeczy wspólnej. Wobec powyższego, towarem jest także udział w gruncie, czy budowli (w prawie własności nieruchomości).

Potwierdził to Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Stosownie do treści art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku dostaw towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

I tak, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane (art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy).

W myśl art. 2 pkt 33 ustawy, terenami budowlanymi są grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Według art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Przez pierwsze zasiedlenie zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Przepisy Dyrektywy posługują się pojęciem pierwszego zasiedlenia, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

W kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd stwierdził w nim, że Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT.

W konsekwencji, zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa TSUE pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Z orzeczenia TSUE w sprawie C-308/16 wynika, że (...) kryterium pierwszego zasiedlenia budynku należy rozumieć jako odpowiadające kryterium pierwszego użytkowania budynku przez jego właściciela lub lokatora. (...) kryterium to zostało uznane za określające moment, w którym kończy się proces produkcji budynku i budynek ów staje się przedmiotem konsumpcji. Z powyższej analizy historycznej nie wynika jednak, że użytkowanie budynku przez jego właściciela ma nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu.

Natomiast w opinii Rzecznika Generalnego do ww. sprawy wskazano, że (...) pojęcie pierwszego zasiedlenia ma własne znaczenie, niezależne od uprzedniego istnienia czynności podlegającej opodatkowaniu. Użytkowanie budynku (niezależnie od tego, czy jest on nowy, czy też przebudowany (...) przez jego właściciela nieprzerwanie przez co najmniej dwa lata jest zrównane z pierwszą dostawą i jego późniejsza sprzedaż jest zwolniona z VAT.

Według art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Gmina (zarejestrowany czynny podatnik VAT) w 1993 r. na podstawie decyzji komunalizacyjnej nabyła prawo własności nieruchomości zabudowanej, tj. działki nr 206. Od 1995 r. aż do chwili obecnej grunt działki stanowi przedmiot dzierżawy (wszystkie umowy dzierżawy nadal trwają i nie przewiduje się, aby któraś z nich ustała przed sprzedażą nieruchomości na rzecz dzierżawców). Jeden z dzierżawców dzierżawi od 2001 r. budynek gospodarczy, który pierwotnie znajdował się na ww. działce. Budynek nie był przedmiotem ulepszeń w rozumieniu podatku dochodowego, które to stanowiłyby co najmniej 30% jego wartości początkowej, od których Gminie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Pozostali dzierżawcy samodzielnie wybudowali garaże na dzierżawionym gruncie (oddanie do użytku około 2002 r.), ponosząc nakłady, które nie będą rozliczone z Gminą. Gmina planuje sprzedać na rzecz dzierżawców garaże oraz budynek gospodarczy wraz z ułamkowym udziałem w prawie własności gruntu działki. Cenę nieruchomości będzie stanowiła wartość rynkowa ustalona przez rzeczoznawcę, jako wartość lokalu innego niemieszkalnego (garażu) oraz udziału w gruncie + VAT oraz koszty przygotowania nieruchomości do sprzedaży. Nie przewiduje się minusowania od ceny wartości lokalu innego niemieszkalnego.

Na tym tle Gmina powzięła wątpliwość dotyczącą zasadności zastosowania zwolnienia od podatku do sprzedaży budynku i lokali (garaży) wraz z udziałem w gruncie.

Wziąwszy pod uwagę przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane regulacje z zakresu podatku od towarów i usług organ interpretacyjny stwierdza, że na gruncie analizowanej sprawy należy rozróżnić dwie sytuacje o odmiennych skutkach podatkowych:

1. sprzedaż przez Gminę budynku gospodarczego wraz z udziałem w gruncie na rzecz dzierżawcy, który tego budynku nie wybudował (Gmina stała się właścicielem budynku w związku z nabyciem działki nr 206) będzie jak słusznie oceniła Gmina zwolniona od VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 w zw. art. 29a ust. 8 ustawy.
   
   Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy zwolniona będzie dostawa budynku gospodarczego, gdyż ma on status zasiedlonego w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy. Status ten uzyskał najpóźniej w związku z wydzierżawieniem go w 2001 r. i do tej pory nie był (i nie będzie) przedmiotem ulepszeń, które miałyby wpływ na utratę tego statusu. Przy czym, od zasiedlenia bez wątpienia minął okres dłuższy niż wskazany w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. b) ustawy, tj. dwa lata.
   
   
   W świetle art. 29a ust. 8 ustawy zwolniona będzie również dostawa udziału w gruncie związanego z budynkiem gospodarczym.
2. przedmiotem planowanych przez Gminę dostaw na rzecz dzierżawców, którzy sami wybudowali garaże (zespół garażowy) nie będzie jak błędnie oceniła Gmina zabudowany udział w gruncie działki nr 206, lecz sam grunt, nawet jeżeli cena sprzedaży będzie obejmowała wartość lokali (garaży) tam posadowionych. Należy bowiem mieć na uwadze te aspekty dostaw, które mają znaczenie z punktu widzenia ustawy o podatku od towarów i usług, a nie przesłanki cywilnoprawne. W świetle prawa cywilnego, na dotychczasowych dzierżawców formalnie przejdzie prawo własności lokali (garaży) z wszystkimi cywilistycznymi konsekwencjami tego faktu. Jeżeli jednak weźmie się pod uwagę rozwiązania przyjęte w ustawie o podatku od towarów i usług, nie wystąpi dostawa towarów, jakimi są te lokale (garaże), gdyż już wcześniej dzierżawcy, którzy je wybudowali, dysponowali nimi jak właściciel. Tym samym nie ma podstaw do przyjęcia, że Gmina dokona ich dostawy w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy. Prawo to niezależnie od tego, czy lokale zostały wzniesione za zgodą właściciela gruntu (Gminy), czy też bez niej, jest już po stronie podmiotów (dzierżawców), który dany grunt (udział w gruncie) zabudowały. Przyjęcie rozwiązania opartego na art. 48 Kodeksu cywilnego (zasada superficies solo cedit, do której w swoim stanowisku odwołała się Gmina) prowadziłoby do naruszenia koncepcji dostawy towarów w rozumieniu przepisów z zakresu VAT.
   
   Warto też zaznaczyć, że w umowach dzierżawy gruntu zawarto zapis, że w przypadku rozwiązania lub wygaśnięcia umowy, dzierżawcy nie będą domagali się od wydzierżawiającego (Gminy) zwrotu wartości nakładów poniesionych na przedmiot dzierżawy lub ich wydania w naturze. Tego rodzaju klauzula wyłącza możliwość nabycia przez Gminę wszelkich nakładów (np. w postaci naniesień budowlanych) poczynionych przez dzierżawców na dzierżawionym przez nich gruncie. Jeżeli Gmina ich nie nabędzie, nie będzie również mogła ich dostarczyć wraz z udziałem w gruncie. Wobec tego w ramach planowanych dostaw Gmina będzie mogła zadysponować jedynie prawami właścicielskimi przysługującymi jej w stosunku do gruntu. Wprawdzie z punktu widzenia prawa cywilnego w takiej sytuacji zbycie gruntów zabudowanych pociąga za sobą ex lege zbycie posadowionych na nich obiektów, to jednak w świetle przepisów z zakresu podatku od towarów i usług przedmiotem dostawy będzie wyłącznie grunt, z przyczyn już wyjaśnionych powyżej.
   
   
   Skoro zatem przedmiotem dostaw będzie jedynie udział w gruncie zwolnienie wskazane przez Gminę (por. art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy) zastosowania mieć nie może. Jednocześnie sprzedaż tego gruntu nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9, bowiem jest on zabudowany. Tym samym do planowanych dostaw na rzecz dzierżawców, którzy sami wybudowali garaże (zespół garażowy), Gmina powinna zastosować podstawową stawkę VAT, która aktualnie wynosi 23%.

Wobec tego stanowisko Gminy jako całość nie mogło być uznane za prawidłowe.

Niniejsza interpretacja została wydana na podstawie zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku. Oznacza to, że gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej