Temat interpretacji

Brak opodatkowania czynności sprzedaży gruntów przeznaczonych i nieprzeznaczonych pod zabudowę.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 listopada 2018 r. (data wpływu 26 listopada 2018 r.), uzupełnionego w dniach 7 stycznia oraz 5 lutego 2019 r. (daty wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku opodatkowania sprzedaży pięciu działek gruntu przeznaczonych pod zabudowę oraz działki gruntu nieprzeznaczonej pod zabudowę jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 listopada 2018 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniach 7 stycznia oraz 5 lutego 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku opodatkowania sprzedaży pięciu działek gruntu przeznaczonych pod zabudowę oraz działki gruntu nieprzeznaczonej pod zabudowę.

We wniosku oraz jego uzupełnieniach przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu kwietnia 2016 r. kupiła Pani wraz z mężem działkę nr 663/27 o łącznej powierzchni ha. W ewidencji oznaczona była jako grunty zadrzewione i zakrzewione na użytkach rolnych (Lzr RV ha, Lzr RVI ha). Kupiony grunt chciała Pani wraz z mężem w zależności od decyzji wójta gminy przeznaczyć pod budowę własnego budynku mieszkalnego bądź siedlisko (organ interpretacyjny potraktował ten zapis jako sprostowanie stwierdzenia zawartego w pierwotnej treści wniosku, że Początkowo planowaliśmy przeznaczyć tą ziemię na potrzeby gospodarstwa rolnego. Jednak teren okazał się zadrzewiony i zakrzewiony, co znaczenie utrudniało prowadzenie gospodarstwa rolnego). Z tytułu nabycia gruntu nie przysługiwało Pani prawo do odliczenia podatku naliczonego. Nie została wystawiona faktura VAT.

Po miesiącach postanowiła Pani wraz z mężem podzielić tę ziemię na mniejsze działki. W tym celu wystąpiła Pani wraz z mężem do w o wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Z podziału gruntu powstało 6 działek. Decyzje o warunkach zabudowy zostały wydane dla wszystkich działek oprócz działki nr 663/33.

Grunt, który został podzielony na działki, nie był wykorzystywany od momentu jego nabycia do chwili jego podziału, ani po podziale, do działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w tym do działalność rolniczej. Nie był przedmiotem najmu, dzierżawy, leasingu lub innych czynności o podobnym charakterze. Grunt nie był używany do żadnych celów gospodarczych, czy też rolniczych (organ interpretacyjny potraktował ten zapis jako sprostowanie stwierdzenia zawartego w pierwotnej treści wniosku, że Wykorzystywany był wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku). Grunt nie był wykorzystywany w żadnym celu. Nie był używany przez Panią oraz Pani męża.

O podziale gruntu dowiedzieli się znajomi Pani i Pani męża, którzy byli zainteresowani kupnem poszczególnych działek. Po długich namowach zdecydowała się Pani wraz z mężem sprzedać 5 działek (decyzje o warunkach ich zabudowy były ostateczne) kolegom oraz działkę nr 663/33 o pow. ha oznaczoną w ewidencji jako grunty zakrzewione i zadrzewione na użytkach rolnych. Sprzedaż pierwszej działki miała miejsce w dniu lutego 2017 r., drugiej lutego 2017 r., trzeciej marca 2017 r., czwartej kwietnia 2017 r., piątej kwietnia 2017 r. Sprzedaż gruntu zakrzewionego i zadrzewionego na gruntach rolnych o łącznej pow. ha miała miejsce w dniu maja 2017 r.

Numery ewidencyjne sprzedanych działek to: 663/29, 663/34, 663/35, 663/36, 663/37 oraz 663/33. Działki nie były oferowane przez Panią na rynku nieruchomości (np. prasa, Internet, biuro pośrednictwa obrotu nieruchomościami, itp.). Nie występowała Pani o ich uzbrojenie, ani ich Pani nie uzbroiła.

W przeszłości nie nabywała Pani nieruchomości. Otrzymała Pani nieodpłatnie darowiznę od rodziców, tj. mieszkanie, garaż, 2 działki, które posiada Pani do dnia dzisiejszego. W przeszłości nie dokonywała Pani transakcji sprzedaży nieruchomości innych niż wskazane we wniosku. Na moment sprzedaży wydzielone działki nie były zabudowane, ani uzbrojone.

Od dnia stycznia 2016 r. prowadzi Pani działalność gospodarczą. Początkowo biuro rachunkowe i ubezpieczenia, później pod nazwą . Od tego dnia jest też Pani podatnikiem VAT rozliczającym ten podatek na zasadach ogólnych (KPiR, VAT). Nie prowadziła Pani gospodarstwa rolnego. Nie była Pani i nie jest rolnikiem ryczałtowym w rozumieniu art. 2 pkt 9 ustawy o VAT.

Przy sprzedaży działek Pani i Pani mąż nie odprowadziliście VAT. Po zapoznaniu się ze sporą ilością przepisów prawnych dotyczących VAT od sprzedaży nieruchomości stwierdziliście, że nie jesteście zobowiązani do jego odprowadzenia. W związku z ww. sprzedażą w 2018 r. złożyliście PIT-y 39 za 2017 r., wskazując, że planujecie przeznaczyć dochód ze sprzedaży na cele mieszkalne.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytania.

• Czy zgodnie ze stanem faktycznym jest Pani wspólnie z mężem zobowiązana do odprowadzenia VAT od sprzedaży tych 5 działek (663/29, 663/34, 663/35, 663/36, 663/37)?
• Czy od niezabudowanych gruntów rolnych nie odprowadza się VAT (sprzedaż gruntów rolnych o powierzchni ha)?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z podanym stanem faktycznym nie powinien płacić VAT od sprzedaży.

Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 października 2007 r. (sygn. akt I FPS 3/07), okazjonalna czynność podlega opodatkowaniu tylko wtedy, gdy podmiot dokonujący dostawy gruntu działał w charakterze podatnika (producenta, handlowca, usługodawcy). Sporadyczna wyprzedaż swojego majątku prywatnego nie może być zdaniem NSA uznana za działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT. Sama częstotliwość lub brak nie może zdaniem NSA decydować o tym, czy ktoś jest podatnikiem VAT, czy nie. Tym bardziej, że dyrektywa unijna nie uzależnia opodatkowania VAT od kryterium częstotliwości, a przecież co do zasady polskie przepisy dotyczące VAT powinny być zgodne z unijną dyrektywą.

Nabywając tą ziemię nie planowała Pani wraz z mężem jej odsprzedaży. Nie prowadziliście działalności związanej ze sprzedażą gruntów. Ta czynność była jednorazowa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju ().

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu VAT. Żeby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) zwana dalej Dyrektywą działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie, w sposób ciągły, własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze, czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie musi być dokonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zatem jeżeli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej jako TSUE) z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie zdaniem Trybunału okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Trybunał orzekł ponadto, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

Dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to TSUE w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. Majątek prywatny to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Z treści złożonego wniosku wynika, że w 2016 r. kupiła Pani wraz z mężem działkę nr 663/27 o pow. ha. Kupiony grunt chciała Pani wraz z mężem przeznaczyć pod budowę własnego budynku mieszkalnego bądź siedlisko. Z tytułu nabycia gruntu nie przysługiwało Pani prawo do odliczenia podatku naliczonego. Nie została wystawiona faktura VAT. Po miesiącach postanowiła Pani wraz z mężem podzielić grunt na mniejsze działki. W tym celu wystąpiła Pani wraz z mężem do urzędu gminy o wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Z podziału gruntu powstało 6 działek. Decyzje o warunkach zabudowy zostały wydane dla wszystkich działek oprócz działki nr 663/33. Grunt nie był wykorzystywany od momentu jego nabycia do chwili jego podziału, ani po podziale, do działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w tym do działalności rolniczej. Nie był przedmiotem najmu, dzierżawy, leasingu lub innych czynności o podobnym charakterze. Grunt nie był używany do żadnych celów gospodarczych, czy też rolniczych. Grunt nie był wykorzystywany w żadnym celu. Działki nie były oferowane przez Panią na rynku nieruchomości (np. prasa, Internet, biuro pośrednictwa obrotu nieruchomościami, itp.). Nie występowała Pani o ich uzbrojenie, ani ich nie uzbroiła. Sprzedaż pierwszej działki miała miejsce w dniu lutego 2017 r., drugiej lutego 2017 r., trzeciej marca 2017 r., czwartej kwietnia 2017 r., piątej kwietnia 2017 r. Sprzedaż działki nr 663/33 miała miejsce w dniu maja 2017 r. Numery ewidencyjne sprzedanych działek to: 663/29, 663/34, 663/35, 663/36, 663/37 oraz 663/33. W przeszłości nie nabywała Pani nieruchomości. Otrzymała Pani od rodziców darowiznę, tj. mieszkanie, garaż oraz 2 działki, które posiada Pani do dnia dzisiejszego. W przeszłości nie sprzedawała Pani nieruchomości innych niż wskazane we wniosku. Od dnia stycznia 2016 r. prowadzi Pani działalność gospodarczą. Początkowo biuro rachunkowe i ubezpieczenia, później pod nazwą . Od tego dnia jest też Pani podatnikiem VAT rozliczającym ten podatek na zasadach ogólnych. Nie prowadziła Pani gospodarstwa rolnego. Nie była Pani i nie jest rolnikiem ryczałtowym w rozumieniu art. 2 pkt 9 ustawy o VAT.

Na tym tle powzięła Pani wątpliwość dotyczącą obowiązku opodatkowania sprzedaży pięciu działek gruntu przeznaczonych pod zabudowę oraz działki gruntu nieprzeznaczonej pod zabudowę.

Analiza przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz treści powołanych przepisów prawa podatkowego, a także kluczowego orzecznictwa sądowego, w tym wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby (C-180/10) i Emilian Kuć, Halina Jeziorska-Kuć (C-181/10), prowadzi do stwierdzenia, że trudno uznać aby sprzedaż niezabudowanych działek opisanych we wniosku (działki o nr 663/29, 663/34, 663/35, 663/36, 663/37 oraz 663/33) miała miejsce w ramach działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Z treści wniosku nie wynika bowiem, aby podejmowała Pani aktywne działania zmierzające do przygotowania tych gruntów do sprzedaży, w takim zakresie w jakim podejmują je handlowcy (np. przez nabycie z zamiarem odsprzedaży, uzbrojenie terenu, złożone działania marketingowe, itp.). Ponadto, na terenie pierwotnej działki (nr 663/27), jak i działek z niej wydzielonych, nie prowadziła Pani działalności rolniczej, ani pozarolniczej. Nie były one przedmiotem najmu, dzierżawy, leasingu lub innych czynności o podobnym charakterze. Wszystko to zatem wyklucza handlowe tło zrealizowanych sprzedaży działek gruntu. W tej konkretnej sprawie Pani aktywność (mimo, że sprzedaż działek miała charakter częstotliwy) nie jest porównywalna do działań handlowców podejmowanych w ramach profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Zatem w odniesieniu do tych czynności nie wystąpiła Pani w charakterze podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. Czynności sprzedaży mieściły się w zakresie zarządu majątkiem prywatnym, do których unormowania ustawy o podatku od towarów i usług zastosowania nie mają. Wobec tego zasadnie uznała Pani, że nie powinna płacić VAT od sprzedaży działek nr 663/29, 663/34, 663/35, 663/36, 663/37 (przeznaczonych pod zabudowę) oraz 663/33 (nieprzeznaczonej pod zabudowę).

Tym samym stanowisko przedstawione we wniosku jest prawidłowe.

Jednocześnie organ interpretacyjny zaznacza, że:

• za stronę wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług mimo podania pytania dotyczącego obojga małżonków uznał tylko Panią, skoro uzupełnienia do wniosku zostały złożone na formularzu ORD-IN (a nie na formularzu ORD-WS), czym potwierdzono chęć otrzymania interpretacji indywidualnej tylko w zakresie Pani obowiązków prawnopodatkowych. Zatem niniejsza interpretacja indywidulna nie wywiera żadnych skutków podatkowych dla Pani męża;
• żądanie (pytanie) dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie rozstrzygnięte odrębnie;
• niniejsza interpretacja została wydana na podstawie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku. Oznacza, że gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych;
• niniejsza interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie stanem faktycznym podanym przez Panią w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej