Temat interpretacji

Opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży udziału w prawie własności nieruchomości.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) oraz zgodnie z art. 223 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. z 2016 r., poz. 1948 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 23 lutego 2016 r. sygn. akt I SA/Kr 75/16 oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 12 lipca 2018 r. sygn. akt I FSK 1408/16 stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 29 maja 2015 r. (data wpływu 12 czerwca 2015 r.), uzupełnionym pismem z 20 sierpnia 2015 r. (data wpływu 1 września 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży udziału w prawie własności nieruchomości - jest prawidłowe

UZASADNIENIE

W dniu 12 czerwca 2015 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży udziału w prawie własności nieruchomości.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z 20 sierpnia 2015 r. (data wpływu 1 września 2015 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IBPP1/4512-513/15/MS z 14 sierpnia 2015 r.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 17 września 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IBPP1/4512-513/15/MS, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym sprzedaż udziału w prawie własności wskazanej we wniosku nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż stanowi przejaw zarządu majątkiem prywatnym, pozostając bez jakiegokolwiek związku z działalnością gospodarczą.

Wnioskodawca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z 17 września 2015 r. znak: IBPP1/4512-513/15/MS wniósł pismem 5 października 2015 r. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów pismem z 6 listopada 2015 r. znak: IBPP1/4512-1-44/15/MS stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży udziału w prawie własności nieruchomości.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 17 września 2015 r. znak: IBPP1/4512-513/15/MS w przedmiocie podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży udziału w prawie własności nieruchomości złożył skargę z 12 grudnia 2015 r. (data wpływu 22 grudnia 2015 r.), w której wniósł o uchylenie zaskarżonej interpretacji.

Wyrokiem z 23 lutego 2016 r. sygn. akt I SA/Kr 75/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uchylił interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 17 września 2015 r. znak: IBPP1/4512-513/15/MS.

Od wyroku WSA w Krakowie z 23 lutego 2016 r. sygn. akt I SA/Kr 75/16 Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów złożył skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 maja 2016 r.

Wyrokiem z 12 lipca 2018 r. sygn. akt I FSK 1408/16 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę kasacyjną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży udziału w prawie własności nieruchomości wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. Organ.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. W dniu 29 grudnia 2009 r., będąc stanu cywilnego wolnego, nabył on w trybie przetargowym od Skarbu Państwa - Agencji Mienia Wojskowego prawo własności &½ części nieruchomości położonej w X, obręb Y, stanowiącej zabudowaną działkę 1/9 o powierzchni 9,2183 ha oraz niezabudowane działki 1/12 i 3/2 o powierzchni odpowiednio 0,3842 ha i 0,2332 ha. Działki 1/9 oraz 1/12 zostały przy tym wpisane do rejestru zabytków Miasta X jako "", a działka 1/9 stanowi fragment specjalnego obszaru siedlisk Natura 2000. Dla ww. nieruchomości nie został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, a w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta X nieruchomość ta jest oznaczona jako UF - usługi w . Przy sprzedaży nieruchomości udzielono bonifikaty w wysokości 50% jej ceny w zamian za zobowiązanie się do przeprowadzenia niezbędnych prac konserwatorskich w terminie do dnia 29 grudnia 2014 r., przy czym pismem z dnia 9 stycznia 2015 r. Miejski Konserwator Zabytków przedłużył ten termin do dnia 31 grudnia 2016 r. Wnioskodawca nabył przedmiotową nieruchomość w celu bezpiecznego ulokowania posiadanych środków pieniężnych. Nieruchomość ta nie jest przy tym ani nigdy nie była składnikiem jego przedsiębiorstwa.

Obecnie Wnioskodawca otrzymał ofertę sprzedaży swojego udziału w przedmiotowej nieruchomości. Zaznaczenia wymaga, iż nie podejmował on żadnych działań zmierzających do podniesienia jej atrakcyjności, nie umieszczał w mediach ogłoszeń o jej sprzedaży ani nie angażował w tym celu jakichkolwiek środków.

1. Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym od 20 maja 1993 r.

2a. Jak wskazano we wniosku, Wnioskodawca nabył udział w przedmiotowych nieruchomościach w celu bezpiecznego ulokowania środków pieniężnych. Dlatego też, nie zamierzał wykorzystywać ich w jakikolwiek sposób.

2b. Jak wskazano we wniosku, Wnioskodawca zobowiązał się do wykonania niezbędnych prac konserwatorskich - zobowiązanie o dokładnie takim brzmieniu znalazło się w treści umowy sprzedaży przedmiotowych nieruchomości Wnioskodawcy. Tym samym, Wnioskodawca nie ma możliwości wskazania konkretnych prac, do których wykonania się zobowiązał. Zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego, niezbędne prace konserwatorskie polegają na przeprowadzeniu takich napraw i remontów, których zaniechanie spowodowałoby znaczne pogorszenie stanu technicznego budynku. Jako że strony umowy sprzedaży przedmiotowej nieruchomości i Z. Wojewódzki Konserwator Zabytków nie określili innej definicji ww. pojęcia, uznać należy, iż właśnie do przeprowadzenia tego typu prac zobowiązał się Wnioskodawca. Prace te miały dotyczyć terenu , obejmującego działki 1/9 i 1/12, wpisanego do rejestru zabytków Miasta X pod numerem rejestru A 245 na podstawie decyzji Z. Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w X z dnia 25 maja 1983 r. Działka 1/12 pozostaje przy tym niezabudowana - na jej powierzchni znajduje się zieleń nieurządzona: drzewa, krzewy i roślinność trawiasta. Działka 1/9 zabudowana jest natomiast następującymi obiektami :

1. budynkiem głównym nr 1;
2. budynkiem nr 2;
3. sześcioma .

2c. Wnioskodawca nie podjął żadnych prac konserwatorskich w odniesieniu do przedmiotowego zabytku, ponieważ jego stan techniczny nie wymagał podjęcia tego typu prac.

2d. Na pytanie nr 2d tut. organu Czy to Wnioskodawca wystąpił do Miejskiego Konserwatora Zabytków o przedłużenie terminu do wykonania ww. prac, jeśli tak to kiedy i w jakim celu? Wnioskodawca wskazał, że z wnioskiem o przedłużenie terminu do wykonania ww. prac wystąpił drugi ze współwłaścicieli przedmiotowych nieruchomości. Wobec tego nie zachodzi konieczność udzielania odpowiedzi na dalszą część pytania, zawartego w niniejszym punkcie.

3. Wnioskodawca sfinansował zakup udziału w przedmiotowych nieruchomościach z własnych oszczędności.

4. Wnioskodawca nie podjął ostatecznej decyzji w kwestii sprzedaży udziału w przedmiotowych nieruchomościach. Jak wskazano wprost we wniosku, otrzymał on ofertę sprzedaży, która obecnie pozostaje przedmiotem jego analizy, w tym analizy skutków podatkowych takiej transakcji.

5. Działka 1/9 pozostaje zabudowana obiektami wskazanymi w pkt 2b. I-III niniejszego pisma, natomiast działki 1/12 i 3/2 są niezabudowane.

6. Na pytanie tut. organu Czy w stosunku do ww. działek, których udział w prawie własności ma być przedmiotem sprzedaży Wnioskodawca podejmował takie działania jak: wystąpienie o wydanie decyzji o warunkach zabudowy (zagospodarowania) terenu, działania zmierzające do zmiany przeznaczenia terenu, uzyskania decyzji o wyłączeniu gruntów z produkcji rolnej lub jakiekolwiek inne działania, jeśli tak to kiedy i w jakim celu? Wnioskodawca stwierdził, że nie podejmował w stosunku do ww. nieruchomości żadnych działań, będących przedmiotem pytania nr 6.

7. Na pytanie tut. organu Jeżeli Wnioskodawca wystąpił o wydanie dla działek decyzji o warunkach zabudowy to należy wskazać jakich konkretnie obiektów dotyczą? Wnioskodawca stwierdził, że wobec udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie nr 6, nie zachodzi konieczność odpowiadania na pytanie nr 7.

8. Jak wskazano wprost wie wniosku, Wnioskodawca nie podejmował w stosunku do ww. nieruchomości żadnych działań, mających na celu ich uatrakcyjnienie.

9. Wnioskodawca nigdy nie wykorzystywał w żaden sposób przedmiotowych nieruchomości. Stanowiły one wyłącznie lokatę kapitału. Wobec udzielenia na pytanie nr 9 odpowiedzi o powyższej treści, nie zachodzi konieczność wskazywania sposobu wykorzystywania przez Wnioskodawcę odrębnie każdej działki i obiektu.

10. Jak wskazano w odpowiedzi na pytanie nr 9, Wnioskodawca nie wykorzystywał przedmiotowych nieruchomości w żaden sposób. Tym samym, nie wykorzystywał on ich także do prowadzenia działalności gospodarczej.

11. Na pytanie tut. organu Czy ww. działki (i ewentualne budynki, budowle lub ich części na nich posadowione) są (były) przedmiotem najmu, dzierżawy (tj. Wnioskodawca jest lub był stroną umowy), jeśli tak to w jakim okresie, co konkretnie jest (było) przedmiotem tego najmu, dzierżawy, jakie pożytki Wnioskodawca czerpie/czerpał z tego tytułu i czy czynność najmu/dzierżawy stanowi/stanowiła czynność opodatkowaną podatkiem VAT? (proszę podać odrębnie dla każdej działki, odrębnie dla ewentualnych budynków, budowli lub ich części posadowionych na działce nr 1/9) Wnioskodawca stwierdził, że przedmiotowe nieruchomości nie są przedmiotem żadnych umów, wskazanych w pytaniu nr 11. Tym samym, Wnioskodawca nie czerpie z nich żadnych pożytków.

12. Wnioskodawca nie podejmował żadnych działań marketingowych w celu sprzedaży udziału w przedmiotowych nieruchomościach.

13. Wnioskodawca nie pozyskał nabywcy dla udziału w przedmiotowych nieruchomościach. Potencjalny nabywca skontaktował się z Wnioskodawcą i drugim ze współwłaścicieli nieruchomości w celu zweryfikowania możliwości sprzedaży tych nieruchomości.

14. Wnioskodawca nie stosował żadnych form ogłoszeń o sprzedaży udziału w przedmiotowych nieruchomościach.

15. Wnioskodawca jest właścicielem także poniższych nieruchomości, które aktualnie wynajmuje, przy czym nie ma zamiaru ich sprzedaży:

1. lokal mieszkalny w , nabyty 7 grudnia 1993 r.,
2. lokal mieszkalny w , nabyty w 9 grudnia 1990 r.

Powyższe lokale zostały nabyte w celu lokaty kapitału.

16. Wnioskodawca sprzedał w przeszłości następujące nieruchomości:

1. lokal mieszkalny w , sprzedany 2 września 1997 r.,
2. lokal mieszkalny w , sprzedany w dniu 9 stycznia 2008 r.,
3. lokal mieszkalny w , sprzedany w dniu 5 czerwca 2009 r.

Z tytułu sprzedaży ww. lokali Wnioskodawca nie odprowadzał podatku VAT, nie składał deklaracji VAT-7, ani zgłoszenia rejestracyjnego VAT-R.

17. Wnioskodawca do tej pory nie zdecydował o przeznaczeniu środków pieniężnych, uzyskanych w wyniku ewentualnej sprzedaży udziału w przedmiotowych nieruchomościach. Najprawdopodobniej w dalszym ciągu stanowiły one będą zabezpieczenie finansowe Wnioskodawcy na przyszłość.

18. Żaden udział w prawie własności przedmiotowych działek nie

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy transakcja polegająca na sprzedaży udziału w prawie własności nieruchomości przez Wnioskodawcę będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy ewentualna transakcja, polegająca na sprzedaży stanowiącego jego własność udziału w wysokości 1/2 części prawa własności nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż stanowi przejaw zarządu majątkiem prywatnym, pozostając bez jakiegokolwiek związku z działalnością gospodarczą.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1) ustawy o podatku od towarów i usług (dalej - "Ustawa"), opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Jak stanowi art. 2 pkt 6) Ustawy, przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Z art. 7 ust. 1 Ustawy wynika zaś, iż dostawa towarów obejmuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Z całą pewnością uznać więc należy, iż przedmiotowa transakcja stanowić będzie odpłatną dostawę towarów.

Stosownie do art. 15 ust. 1 Ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Z ust. 2 ww. regulacji wynika natomiast, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z cytowanych przepisów wynika, iż warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem VAT jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie:

1. Dana czynność musi być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT;
2. Czynność musi zostać wykonana przez podmiot, działający w niej jako podatnik VAT w rozumieniu Ustawy.

W przedmiotowej sprawie została spełniona pierwsza z przesłanek, natomiast nie doszło do spełnienia drugiej z nich, co uzasadnia brak opodatkowania przedmiotowej transakcji podatkiem VAT.

Wskazania wymaga bowiem, iż przedmiotowa transakcja nie będzie dokonana w związku z działalnością gospodarczą, co uniemożliwia uznanie Wnioskodawcy za podatnika VAT w rozumieniu Ustawy dla celów tej transakcji. Stanowić będzie ona bowiem przejaw zarządu majątkiem prywatnym, a nie działania handlowe czy nawet podobne do handlowych, o czym najdobitniej świadczy brak podejmowania przez Wnioskodawcę jakichkolwiek starań zmierzających do podniesienia atrakcyjności nieruchomości czy upływ ponad pięcioletniego okresu pomiędzy zakupem nieruchomości i jej sprzedażą.

Z ugruntowanej linii orzeczniczej, przejawiającej się m.in. w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. (wyrok w sprawach połączonych C-180/10: Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów i C-181/10: Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie), wynika natomiast, że czynności o charakterze zarządu majątkiem prywatnym nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT. Przywołane wyżej orzeczenie dotyczyło pytań prejudycjalnych Naczelnego Sądu Administracyjnego do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w kwestii opodatkowania podatkiem VAT transakcji sprzedaży nieruchomości, które pierwotnie miały charakter rolny, a wskutek zmiany miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego utraciły ten charakter, po czym zostały podzielone przez właścicieli i sprzedane osobom trzecim. Mimo różnic między ww. stanem faktycznym a okolicznościami niniejszej sprawy, główny przedmiot rozważań TSUE stanowiło istnienie w polskim porządku prawnym regulacji, pozwalających na opodatkowanie podatkiem VAT okazjonalnych transakcji sprzedaży nieruchomości. Dyrektywa Rady z dnia 26 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (nr 2006/112/WE) przewiduje bowiem możliwość opodatkowania takich transakcji, przy czym Państwo Członkowskie w celu skorzystania z niej zobligowane jest do wyraźnego wskazania w odpowiednim akcie prawnym, że będą one podlegały opodatkowaniu. Trybunał uznał, że Rzeczpospolita Polska nie skorzystała z ww. możliwości, wobec czego przedmiotowe transakcje muszą być rozpatrywane na zasadach ogólnych - jako związane bądź niezwiązane z działalnością gospodarczą. Wynikiem rozważań Trybunału było stwierdzenie, że jeśli dany podmiot w celu dokonania sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców, należy uznać go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a więc za podatnika podatku VAT. Jeśli natomiast działanie sprzedającego pozbawione jest ww. aktywności, stanowi ono przejaw zarządu majątkiem prywatnym i nie pozwala na uznanie transakcji za związaną z działalnością gospodarczą. Podobne zdanie w przedmiotowej kwestii wyraził także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 28 października 2011 r. (sygn. akt l FSK 1554/10). W uzasadnieniu tego wyroku NSA uznał, iż przy ustalaniu faktu opodatkowania danej transakcji podatkiem VAT istotne jest, czy strona w celu dokonania spornej sprzedaży nieruchomości podjęła aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. Fakt podjęcia, np. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowi o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę profesjonalną i zorganizowaną, uzasadniającą uznanie sprzedającego za podatnika VAT na potrzeby przedmiotowej transakcji sprzedaży. Przenosząc więc rozważania zawarte w powyższych orzeczeniach na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, iż Wnioskodawca nie wykazywał żadnej aktywności zmierzającej do sprzedaży przedmiotowej nieruchomości. Zaznaczenia wymaga, że nie prowadził on poszukiwań ewentualnego innego nabywcy, lecz wyłącznie negocjuje z kontrahentem, który de facto sam się do niego zgłosił. Planowana przez niego czynność sprzedaży nieruchomości miała więc będzie z całą pewnością charakter zarządu majątkiem prywatnym.

Niezależnie od powyższego, w przypadku ewentualnego uznania przez Organ, że transakcja przeprowadzona przez wnioskodawcę miała jakikolwiek związek z działalnością gospodarczą, wskazania wymaga, iż prowadzi on działalność gospodarczą w zupełnie innym zakresie niż obrót nieruchomościami. Dlatego też, ww. związek mógłby być wyłącznie jednorazowy i okazjonalny. W tym miejscu należy zwrócić uwagę na wspomnianą definicję działalności gospodarczej, ustanowioną w art. 15 ust. 2 Ustawy. Definicja ta nie daje jednak jednoznacznej odpowiedzi, czy działalność o charakterze okazjonalnym będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. W celu określenia ww. faktu niezbędne jest więc odwołanie się do wcześniejszego brzmienia tej definicji i poczynienie wykładni systemowej dokonanych zmian. Ustawą z dnia 7 kwietnia 2012 roku o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw z ww. definicji usunięto bowiem fragment, zgodnie z którym działalność gospodarczą stanowi również czynność wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar jej wykonywania w sposób częstotliwy. Usunięcie tego fragmentu nie pozwala przy tym na jednoznaczne stwierdzenie, czy zamiarem ustawodawcy było uproszczenie definicji poprzez usunięcie niepotrzebnego jej fragmentu, czy też ograniczenie czynności podpadających pod definicję działalności gospodarczej o czynności jednorazowe i okazjonalne. Wątpliwości te ostatecznie wyjaśnia treść uzasadnienia do projektu ww. ustawy nowelizującej. Już z ogólnych założeń nowelizacji wynika bowiem, iż jednym z jej głównych celów było uproszczenie definicji działalności gospodarczej poprzez jednoznaczne stwierdzenie, że nie obejmuje ona czynności okazjonalnych związanych z działalnością gospodarczą (Uzasadnienie projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw, druk nr 805). Dodatkowo, w części uzasadnienia odnoszącej się wprost do zmiany art. 15 ust. 2 wspomnianej ustawy wskazano wprost, że w ustawie w nowym brzmieniu nie jest realizowana opcja uznania za podatnika każdego, kto dokonuje określonych transakcji związanych z działalnością gospodarczą w sposób okazjonalny. Mając na uwadze powyższe twierdzenia, należy podnieść z całą pewnością, że wykładnia systemowa zmiany dokonanej w definicji działalności gospodarczej prowadzi do usunięcia z jej zakresu czynności jednorazowych i okazjonalnych, związanych z działalnością gospodarczą. Tym samym, nawet w przypadku ewentualnego uznania, że planowana przez Wnioskodawcę transakcja związana będzie z działalnością gospodarczą, nie będzie ona podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT jako czynność o charakterze jednorazowym i okazjonalnym.

Nadto, analiza indywidualnych interpretacji podatkowych z okresu zarówno sprzed nowelizacji art. 15 ww. ustawy, jak i po niej, prowadzi do wniosków, iż jednorazowe i okazjonalne transakcje sprzedaży nieruchomości nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż pozbawione są cechy ciągłości i zorganizowania, niezbędnych do uznania danego działania za działalność gospodarczą. W tym miejscu wskazać należy chociażby na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 19 marca 2012 r. (znak: ILPP2/443-28/12-4/SJ), w której stanięto na stanowisku, iż niezbędnym do uznania dostawy towarów za działalność gospodarczą jest, aby w momencie jej dokonania podatnik miał zamiar dokonywać czynności wielokrotnie. Jeżeli podmiot dokonuje sprzedaży np. gruntu przeznaczonego pod zabudowę, a okoliczności nie wskazują, że czynności te wykonywane są z zamiarem ich powtarzania (kontynuowania) i nie zmierzają do nadania im stałego (zorganizowanego) charakteru, to nie można stwierdzić, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu powołanego wyżej art. 15 ust. 2 Ustawy. W interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 24 grudnia 2014 r. (znak: IBPP1/443-912/14/DK) podniesiono natomiast, że nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Nadmienienia wymaga, iż przywołane wyżej indywidualne interpretacje nie stanowią wyjątków w orzecznictwie Dyrektorów Izb Skarbowych, a przedstawione w nich poglądy wyrażają ogólną tendencję Organów Skarbowych do nieuznawania jednorazowych i okazjonalnych czynności sprzedaży nieruchomości za działalność gospodarczą. Dlatego też stwierdzić należy z całą rozciągłością, iż transakcja dokonana przez Wnioskodawcę nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Mając na uwadze powyższe, wnoszę o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej, uznającej stanowisko wnioskodawcy za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania interpretacji w zakresie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 23 lutego 2016 r. sygn. akt I SA/Kr 75/16 w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 12 lipca 2018 r. sygn. akt I FSK 1408/16.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy o VAT definiuje pojęcie dostawy towarów. W myśl tego przepisu przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Dostawa towaru mieści się w definicji sprzedaży określonej w art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, zgodnie z którym przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 121 ze zm.), prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielne kilku osobom. Na tym polega współwłasność. Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się - jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji - przepisy odnoszące się do własności.

Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Z kolei zgodnie z art. 196 K.c. współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. W przypadku współwłasności w częściach ułamkowych każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w rzeczy. Udział wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej. Współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, jako wyłącznego prawa współwłaściciela, zasadą jest, że każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 K.c.). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział. Współwłaściciele są zatem odrębnymi podmiotami prawa.

W ujęciu cywilistycznym istotą umowy sprzedaży jest to, że sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Art. 45 K.c. definiuje rzeczy jako przedmioty materialne.

Zatem, w zakresie pojęcia towarów, jako rzeczy oraz ich części, mieści się współwłasność jako prawo do rzeczy wspólnej. Wobec powyższego, towarem jest udział w prawie własności nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, według których państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy udziały lub inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części - art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1 ze zm.).

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, zbycie udziału w prawie własności nieruchomości (tj. udziału w prawie własności: działek niezabudowanych nr 1/12 i 3/2, działki nr 1/9 oraz udziału w prawie własności budynku głównego fortu nr 1, budynku wartowni nr 2 i 6 schronów), dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Zakres opodatkowania podatkiem VAT wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy czynności muszą być wykonywane przez podatnika.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości gruntowej zabudowanej i niezabudowanej, jest ustalenie, czy majątek został nabyty lub wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności handlowej lub innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest czy w świetle zaprezentowanego we wniosku stanu sprawy Wnioskodawca w celu dokonania dostawy nieruchomości podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, bądź też przedmiotem dostawy jest nieruchomość związana z prowadzoną działalnością gospodarczą, czy też dostawa nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Należy także wziąć pod uwagę orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości UE wydane w sprawach C-180/10 i C-181/10. Z treści wskazanych orzeczeń wynika, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji pieców, palenisk i palników piecowych i jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT czynnym od 20 maja 1993 r.

W dniu 29 grudnia 2009 r., będąc stanu cywilnego wolnego, Wnioskodawca nabył w trybie przetargowym od Skarbu Państwa - Agencji Mienia Wojskowego prawo własności &½ części nieruchomości położonej w X, obręb Y, stanowiącej zabudowaną działkę 1/9 o powierzchni 9,2183 ha oraz niezabudowane działki 1/12 i 3/2 o powierzchni odpowiednio 0,3842 ha i 0,2332 ha. Działki 1/9 oraz 1/12 zostały wpisane do rejestru zabytków Miasta X jako "". Działka 1/9 zabudowana jest następującymi obiektami :

1. budynkiem głównym nr 1;
2. budynkiem nr 2;
3. sześcioma .

Obecnie Wnioskodawca otrzymał ofertę sprzedaży swojego udziału w przedmiotowej nieruchomości, która obecnie pozostaje przedmiotem jego analizy, w tym analizy skutków podatkowych takiej transakcji.

Wnioskodawca nabył udział w przedmiotowych nieruchomościach w celu bezpiecznego ulokowania środków pieniężnych. Dlatego też, nie zamierzał wykorzystywać ich w jakikolwiek sposób. Wnioskodawca nie podejmował żadnych działań zmierzających do podniesienia jej atrakcyjności, nie umieszczał w mediach ogłoszeń o jej sprzedaży ani nie angażował w tym celu jakichkolwiek środków.

Wnioskodawca nie podjął żadnych prac konserwatorskich w odniesieniu do przedmiotowego zabytku, ponieważ jego stan techniczny nie wymagał podjęcia tego typu prac.

Wnioskodawca sfinansował zakup udziału w przedmiotowych nieruchomościach z własnych oszczędności.

Wnioskodawca w stosunku do ww. działek, których udział w prawie własności ma być przedmiotem sprzedaży nie podejmował takich działań jak: wystąpienie o wydanie decyzji o warunkach zabudowy (zagospodarowania) terenu, działania zmierzające do zmiany przeznaczenia terenu, uzyskania decyzji o wyłączeniu gruntów z produkcji rolnej jak również jakichkolwiek innych działań w odniesieniu do tej nieruchomości. Wnioskodawca nie podejmował w stosunku do ww. nieruchomości żadnych działań, mających na celu ich uatrakcyjnienie. Wnioskodawca nigdy nie wykorzystywał w żaden sposób przedmiotowych nieruchomości. Stanowiły one wyłącznie lokatę kapitału. Tym samym, nie wykorzystywał on ich także do prowadzenia działalności gospodarczej. Ww. działki (ewentualne budynki, budowle lub ich części na nich posadowione) nie są nie były przedmiotem najmu, dzierżawy (tj. Wnioskodawca nie jest lub nie był stroną umowy), Wnioskodawca nie podejmował żadnych działań marketingowych w celu sprzedaży udziału w przedmiotowych nieruchomościach.

Wnioskodawca nie pozyskał nabywcy dla udziału w przedmiotowych nieruchomościach. Potencjalny nabywca skontaktował się z Wnioskodawcą i drugim ze współwłaścicieli nieruchomości w celu zweryfikowania możliwości sprzedaży tych nieruchomości.

Wnioskodawca nie stosował żadnych form ogłoszeń o sprzedaży udziału w przedmiotowych nieruchomościach.

W niniejszej sprawie Wnioskodawca ma wątpliwości czy transakcja polegająca na sprzedaży udziału w prawie własności nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dokonując rozstrzygnięcia kwestii będącej przedmiotem pytania Wnioskodawcy, trzeba mieć na uwadze stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego z 12 lipca 2018 r. sygn. akt I FSK 1408/16 oraz stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 23 lutego 2016 r. sygn. akt I SA/Kr 75/16.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie stwierdził, że W orzecznictwie akcentuje się, że nie może być mowy o działaniu w charakterze podatnika podatku VAT w przypadku sprzedaży przez daną osobę majątku prywatnego, czyli takiego, który nie jest przez nią wykorzystywany na potrzeby działalności gospodarczej i nie jest przedmiotem tej działalności (zob. np. wyroki NSA z dnia: 9 grudnia 2008 r., sygn. akt I FSK 1431/07 i 18 grudnia 2008 r., sygn. akt I FSK 1556/07). W tym kontekście dla uznania, że dany majątek wykorzystywany jest dla potrzeb osobistych podatnika nie jest konieczne dokonywanie w stosunku do niego aktywnych działań służących zaspokojeniu prywatnych jego potrzeb. Wystarczy samo jego posiadanie; na gruncie niniejszej sprawy zakup dokonany był zresztą w celach inwestycyjnych, dla ulokowania wolnych środków pochodzących z majątku osobistego podatnika, a nie w celu dalszej odsprzedaży, czy wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej. Działalność wnioskującego nie była więc oczywiście działalnością zorganizowaną, tym bardziej w obliczu przedstawionych we wnioskach twierdzeń, a to że nie podejmował, żadnych działań związanych z uatrakcyjnieniem działki, bądź jakichkolwiek działań menadżerskich czy też kroków mających zwiększyć wartość posiadanej działki, nie prowadzi działalności gospodarczej związanej z obrotem nieruchomościami. Skarżący nie podejmował nadto w stosunku do ww. nieruchomości mogących być przedmiotem sprzedaży żadnych działań takich jak: wystąpienie o wydanie decyzji o warunkach zabudowy (zagospodarowania) terenu, czy działań zmierzających do zmiany przeznaczenia terenu, uzyskania decyzji o wyłączeniu gruntów z produkcji rolnej lub jakiekolwiek inne działania. Przedmiotowe nieruchomości nie są przedmiotem żadnych umów najmu, dzierżawy, tym samym Wnioskodawca nie czerpie z nich żadnych pożytków.

W opinii Sądu nie sposób także upatrywać po stronie pytającego przymiotu ciągłości działalności. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w uzasadnieniu wyroku C-180/10 i C-181/10 podkreślił, że sama liczba i zakres transakcji sprzedaży dokonanych nie ma charakteru decydującego. Zakres transakcji sprzedaży nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. TSUE stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość tych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego (). Opis stanu faktycznego przedstawiony we wniosku o interpretację w żadnym przypadku nie wskazuje na takie formy aktywności sprzedającego, które wykraczałyby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności; nie sposób wszak dopatrzyć się podejmowania przez skarżącego aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami i angażowania środków podobnych do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. Zgodzić należy się z oceną, że transakcjom zakupu i sprzedaży nie można przypisać cech profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Odnosząc się natomiast do faktu sprzedaży nieruchomości należących na majątku prywatnego skarżącego podkreślić należy na dużą rozciągłość czasową pomiędzy poszczególnymi transakcjami. Podnieść bowiem należy, że Minister wskazuje na obrót 3 nieruchomościami dokonywanymi przez skarżącego w ciągu 12 lat, łącząc to z potencjalną sprzedażą nieruchomości będącej przedmiotem zapytania, co czyni już perspektywę 19 letnią. O ile bowiem liczba i zakres transakcji sprzedaży gruntów nie może stanowić samodzielnego kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem opodatkowania, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą, to jednak częstotliwość dokonywanych transakcji w jednostce czasu może stanowić pomocniczą przesłankę do tej oceny. Zwrócić bowiem należy uwagę na przesłankę stałości działalności gospodarczej wynikającą z porównania art. 9 i art. 12. dyrektywy 2006/112/WE, skoro art. 12 wprowadza, jako zasadę szczególną, możliwość uznania za podatnika także podmiotów wykonujących działalność gospodarczą w sposób sporadyczny (okazjonalny), to oznacza, iż zasadą ogólną jest, by działalność gospodarcza była wykonywana w sposób niesporadyczny (stały). W świetle braku wykazania jakiejkolwiek aktywności po stronie skarżącego w zakresie obrotu nieruchomościami fakt sprzedaży kilku nieruchomości na przestrzeni kilkunastu lat nie można uznać za podstawę przypisania mu działalności gospodarczej w tym zakresie.

Jednocześnie Organ nie wykazał jakie znaczenie dla zdefiniowania działalności gospodarczej na gruncie niniejszej sprawy mają takie okoliczności jak fakt, że przy zakupie nieruchomości skarżący uzyskał bonifikatę w wysokości 50% ceny w zamian za zobowiązanie się do przeprowadzenia niezbędnych prac konserwatorskich, oraz konieczność przeprowadzenia tychże prac. Sama bowiem konieczność wykonania takich prac świadczyć może przede wszystkim o obowiązku utrzymania w dobrym stanie nieruchomości o szczególnym znaczeniu historycznym a nie o fakcie celowego podwyższenia jej wartości. Tym bardziej nie można mówić o celowym działaniu skarżącego, jeżeli był zobowiązany do wykonywania określonych prac umową.

Również na gruncie niniejszej sprawy, w ocenie Sądu, nie do zaakceptowania jest stanowisko, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania nieruchomości do celów prywatnych, co powoduje, że brak takiej aktywności pozwala na przypisanie danej nieruchomości do majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej. (). W niniejszej sprawie skarżący co prawda prowadzi działalność gospodarczą ale jest to zupełnie odmienna działalność niż profesjonalny obrót nieruchomościami. Nie można zatem wymagać od niego wykazywania zewnętrznych znamion zamiaru (budowa domu, sadzenie drzew, itp.), że posiadana nieruchomość należy do jego majątku prywatnego. Wystarczającą przesłanką do przyjęcia, że mamy do czynienia z majątkiem prywatnym jest bowiem zamiar strony i fakt posiadania takiej nieruchomości. Nie można bowiem zanegować, że każdy podatnik może dokonać zakupu nieruchomości w ramach swojego majątku prywatnego jako chociażby lokatę kapitału i posiadać ją przez nieograniczony okres czasu bez wykazywania w tym zakresie jakiejkolwiek nadzwyczajnej aktywności poza typową, wynikająca z faktu posiadania - np. opłacanie podatku od nieruchomości, podatku rolnego itp. działania.

Powyższe stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie podtrzymał Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdzając, że W świetle braku wykazania jakiejkolwiek aktywności po stronie Skarżącego w zakresie obrotu nieruchomościami fakt sprzedaży kilku nieruchomości na przestrzeni kilkunastu lat nie można uznać za podstawę przypisania mu działalności gospodarczej w tym zakresie.

W konsekwencji, mając na uwadze okoliczności sprawy przedstawione przez Wnioskodawcę oraz wykładnię przepisów prawa dokonaną przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w uzasadnieniu wyroku z dnia 23 lutego 2016 r., sygn. akt I SA/Kr 75/16 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 lipca 2018 r., sygn. akt I FSK 1408/16, należy stwierdzić, że Wnioskodawca dokonując sprzedaży udziału w prawie własności: działek niezabudowanych nr 1/12 i 3/2, działki nr 1/9 oraz udziału w prawie własności budynku głównego fortu nr 1, budynku wartowni nr 2 i 6 schronów nie wypełni dyspozycji wskazanych w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy, co oznacza że nie uzyska przymiotu podatnika podatku od towarów i usług, prowadzącego działalność gospodarczą w związku z ww. transakcją sprzedaży. Tym samym, dostawa przedmiotowych działek niezabudowanych i zabudowanych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym ewentualna transakcja, polegająca na sprzedaży stanowiącego jego własność udziału w wysokości 1/2 części prawa własności nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej