Temat interpretacji

Opodatkowanie sprzedaż działek gruntu.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 17 czerwca 2019 r. (data wpływu do tut. Organu 1 lipca 2019 r.), uzupełnionym w dniu 4 października 2019 r. (data wpływu 7 października 2019 r.) na wezwanie Organu z dnia 25 września 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skutków podatkowych związanych ze sprzedażą działki nr 1 oraz działki nr 2 jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skutków podatkowych związanych ze sprzedażą działki nr 1 oraz działki nr 2.

Wniosek uzupełniony został w dniu 4 października 2019 r. (data wpływu 7 października 2019 r.) na wezwanie Organu z dnia 25 września 2019 r.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącego stroną postępowania:
  Pana ();
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:
  Panią ()

Przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe, uzupełnione pismem z dnia 4 października 2019 r.:

Pani () i Pan () (wspólność ustawowa majątkowa małżeńska) będący osobami fizycznymi, posiadają udziały w wysokości 1/3 we własności nieruchomości położonej w miejscowości (), gmina (), województwo () składającej się z działek nr (), (), (), A, B, C o łącznej powierzchni () ha, dla której Sąd Rejonowy w () prowadzi księgę wieczystą nr ().

Następnie współwłaściciele nieruchomości dokonali scalenia działek A, B i C w działkę nr X, która następnie została podzielona na działki nr 1, Y i 2. Powyższe działania miały na celu przystosowanie działki do wymogów przyszłego nabywcy, który jest spółką prawa handlowego.

Działki 1 i 2, zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego są przeznaczone na tereny obiektów produkcyjnych, składów i magazynów, teren publicznej drogi gminnej lokalnej, a działka nr Y jest przeznaczona na tereny obiektów produkcyjnych, składów i magazynów oraz tereny rolne upraw polowych.

Wnioskodawcy wraz z pozostałymi współwłaścicielami zawarli w dniu () przedwstępną umowę sprzedaży nieruchomości na rzecz nabywcy będącym spółką prawa handlowego.

Zgodnie z zawartą umową, Wnioskodawcy zobowiązali się do sprzedaży działek nr 1, 2 i działki, która powstanie w wyniku podziału działki nr Y.

Jednym z warunków zawarcia umowy przyrzeczonej jest uzyskanie prawomocnej decyzji o podziale działki nr Y, zgodnie z planami inwestycyjnymi kupującego.

Ponadto w umowie przedwstępnej sprzedający udzielili kupującemu pełnomocnictwa z prawem do udzielania dalszych pełnomocnictw, do występowania przed wszelkimi organami administracji publicznej oraz do podejmowania wszelkich działań faktycznych i prawnych, niezbędnych dla uzyskania decyzji i pozwoleń opisanych w akcie notarialnym, w szczególności składania wniosków oraz odbioru wymaganych decyzji i postanowień. Sprzedawcy oświadczyli, że przez cały okres obowiązywania umowy przedwstępnej pełnomocnictwo jest nieodwołalne i nie wygasa wskutek śmierci mocodawców.

Strony umowy wskazały również, że będą zgodnie współpracować i udzielać sobie wzajemnie wszelkiej pomocy w zakresie procedur, jakie okażą się niezbędne przy staraniach o uzyskanie decyzji i pozwoleń określonych w umowie oraz zobowiązały się dokonywać wszelkich czynności faktycznych i prawnych niezbędnych dla uzyskania decyzji i pozwoleń.

W umowie Strony przewidziały, że cena zakupu zostanie powiększona o ewentualny podatek VAT.

Podkreślenia wymaga również, że Wnioskodawcy zamierzają sprzedać także pozostałe działki objęte księgą wieczystą nr (). Sprzedaż nieruchomości będzie więc przez Wnioskodawców dokonywana w sposób ciągły, z zamiarem osiągnięcia jak najwyższej ceny.

Żaden z Wnioskodawców nie prowadzi indywidualnej działalności gospodarczej na podstawie wpisów do Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej, lecz Pan () prowadzi gospodarstwo sadownicze.

W uzupełnieniu wniosku w odpowiedzi na pytanie Organu dotyczące wskazania w jakim celu/z jakim zamiarem Wnioskodawcy dokonywali scalania oraz podziału działek, Wnioskodawca wskazał, że Wnioskodawcy dokonali scalenia, a następnie ponownego podziału działek w celu zwiększania ich atrakcyjności. Co więcej, warunkiem dojścia do skutku umowy sprzedaży nieruchomości jest dokonanie kolejnego podziału jednej z działek. Powyższe działania miały na celu przystosowanie działki do wymogów przyszłego nabywcy, który jest spółką prawa handlowego, gdyż Kupujący żądał dużej, jednolitej działki pod swoją inwestycję.

Odnosząc się do pytania Organu dotyczącego wskazania czy nieruchomość, z której wydzielono działki mające być przedmiotem sprzedaży była wykorzystywana przez Wnioskodawców do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, w tym czy była przedmiotem umów najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, bądź też była udostępniana odpłatnie osobom trzecim, Wnioskodawca wskazał, że przedmiotowa nieruchomość nie była od chwili zakupienia/nie jest do chwili obecnej, wykorzystywana w żadnej działalności (leży odłogiem). Nieruchomość nie była wykorzystywana do celów opodatkowanych, nie była udostępniana osobom, trzecim, odpłatnie ani nieodpłatnie.

W odpowiedzi na pytanie Organu dotyczące wskazania czy przed sprzedażą wydzielonych działek, Wnioskodawcy podejmowali/będą podejmowali czynności wymagające zaangażowania własnych środków finansowych, zmierzające do podniesienia wartości przedmiotowych działek (np. uzyskiwanie decyzji/pozwoleń, uzbrojenie terenu, doprowadzenie mediów, ogrodzenie terenu, bądź inne), Wnioskodawca wskazał, że nie są i nie będą podejmowane żadne czynności zmierzające do podniesienia wartości przedmiotowych działek.

Odpowiadając na pytanie Organu dotyczące wskazania czy przed sprzedażą wydzielonych działek, Wnioskodawcy podejmowali/będą podejmowali aktywne działania marketingowe w zakresie obrotu nieruchomościami, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, mające na celu dokonanie sprzedaży wydzielonych działek, Wnioskodawca wskazał, że nie będą podejmowane żadne działania marketingowe.

Odnosząc się do pytania Organu dotyczącego wskazania jakie konkretnie czynności podejmuje/będzie podejmował kupujący działający jako pełnomocnik Wnioskodawcy w związku z planowaną transakcją sprzedaży wydzielonych działek (np. uzyskanie zgód, pozwoleń, opinii, decyzji, uzbrojenie terenu, doprowadzenie mediów, ogrodzenie terenu itp.), należy wskazać (opisać) zakres pełnomocnictwa udzielonego kupującemu, Wnioskodawca wskazał, że w umowie przedwstępnej sprzedający udzielili kupującemu pełnomocnictwa z prawem do udzielania dalszych pełnomocnictw, do występowania przed wszelkimi organami, administracji publicznej oraz do podejmowania wszelkich działań faktycznych i prawnych, niezbędnych dla uzyskania decyzji i pozwoleń opisanych w akcie notarialnym, w szczególności składania wniosków oraz odbioru wymaganych, decyzji i postanowień. Sprzedawcy oświadczyli, że przez cały okres obowiązywania umowy przedwstępnej pełnomocnictwo jest nieodwołalne i nie wygasa wskutek śmierci mocodawców. Strony umowy wskazały również, że będą zgodnie współpracować i udzielać sobie wzajemnie wszelkiej pomocy - w zakresie procedur, jakie okażą się niezbędne przy staraniach o uzyskanie decyzji i pozwoleń określonych w umowie oraz zobowiązały się dokonywać wszelkich czynności faktycznych i prawnych, niezbędnych dla uzyskania decyzji i pozwoleń. Kupujący będzie starał się uzyskać pozwolenie na budowę swojej inwestycji.

W odpowiedzi na pytanie Organu dotyczące wskazania jakie postanowienia dotyczące planowanej transakcji sprzedaży działek wynikają z umowy przedwstępnej sprzedaży nieruchomości zawartej w dniu (), tj. jakie, określone w umowie przedwstępnej warunki, muszą zostać spełnione aby doszło do zawarcia ostatecznej umowy sprzedaży wydzielonych działek (np. uzyskanie zgód, pozwoleń, opinii, decyzji, uzbrojenie terenu, doprowadzenie mediów, ogrodzenie terenu itp.), Wnioskodawca wskazał, że warunkiem zawarcia umowy ostatecznej jest uzyskanie pozwolenia na budowę przez Kupującego. Nieruchomość o nr KW () Wnioskodawcy nabyli umową sprzedaży zawartą () roku przed Notariuszem () repertorium (), za fundusze dorobkowe, do majątku objętego wspólnością ustawową. Z brzmienia wyżej wymienionego aktu notarialnego nie wynika wprost czy czynność ta nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT czy też była z niego zwolniona. Notariusz pobrał natomiast na podstawie art. 7 ust. l pkt 1. lit. a) ustawy z dnia 09.09.2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. Nr 86, poz. 959) kwotę - 2%.

Działki 1 i 2, zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, są przeznaczone na tereny obiektów produkcyjnych, składów i magazynów, teren publicznej drogi gminnej lokalnej, a działka nr Y jest przeznaczona na tereny obiektów produkcyjnych, składów i magazynów oraz tereny rolne upraw polowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie

, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 4 października 2019 r.:

Czy przy sprzedaży nieruchomości opisanej powyżej objętej umową osoby fizyczne, wprawdzie formalnie nieprowadzące działalności gospodarczej, występują w roli przedsiębiorcy (kryterium podmiotowe) oraz czy dokonywana przez nie czynność jest opodatkowana podatkiem VAT (kryterium przedmiotowe) i czy w związku z tym dokonując zbycia nieruchomości Wnioskodawcy działać będą w charakterze podatników podatku od towarów i usług, w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, czy też transakcja będzie zwolniona z podatków od towarów i usług, w trybie przepisu art. 43 ustawy o VAT?

Zdaniem Zainteresowanych:

Dostawa działek w opisanym zdarzeniu przyszłym, pomimo iż Wnioskodawcy nie prowadzą zarejestrowanej działalności gospodarczej, będzie uznana za działalność gospodarczą i Wnioskodawcy będą uznani za podatników VAT, a więc sprzedaż powinna nastąpić z naliczeniem należnego podatku od towarów i usług.

Uzasadnienie.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. l ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Przez towary zaś, zgodnie z art. 2 ust. 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Wobec powyższego zbycie nieruchomości gruntowej stanowi czynność odpłatnej dostawy towarów.

Opodatkowaniu podlega tylko taka dostawa towarów, która jest wykonywana przez podmiot, który w związku z jej realizacją występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Pojęcia podatnik i działalność gospodarcza zostały określone w art. 15 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z tym przepisem podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast działalność gospodarcza, zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe przepisy pozwalają stwierdzić, że dostawa towarów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotne więc dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

W tym kontekście, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto dokonuje jednorazowych, okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej.

Jednakże każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania rzeczy, dla celów działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Zatem wykorzystywanie majątku własnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W kwestii opodatkowania dostawy towarów (np. gruntów, nieruchomości) istotne jest, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Należy zauważyć, że problem odnoszący się do rozstrzygnięcia czy sprzedaż działek była sprzedażą majątku własnego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą był przedmiotem orzeczenia TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-l81/10 z dnia 15 września 2011 r. W ww. sprawie Trybunał Sprawiedliwości UE orzekł, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Z powyższych rozważań wynika, że kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży działek gruntu przez podmioty do działalności gospodarczej jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. W konsekwencji, dostawę nieruchomości należy uznać za objętą podatkiem, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawcy, wprawdzie nieprowadzący zarejestrowanej działalności gospodarczej, jednak podjęli działania związane ze sprzedażą nieruchomości, w ich ocenie, wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Przede wszystkim Wnioskodawcy podjęli działania marketingowe, związane z chęcią osiągnięcia najwyższej ceny. W tym celu odbywali spotkania negocjacyjne z potencjalnymi nabywcami.

Ponadto Wnioskodawcy dokonali scalenia, a następnie ponownego podziału działek w celu zwiększenia ich atrakcyjności. Co więcej, warunkiem dojścia do skutku umowy sprzedaży nieruchomości jest dokonanie kolejnego podziału jednej z działek.

Wnioskodawcy udzielili również kupującemu pełnomocnictw do działania w ich imieniu w celu uzyskania decyzji i pozwoleń administracyjnych związanych z uzyskaniem pozwolenia na budowę, uzyskania warunków technicznych przyłączy kanalizacji i przyłącza energetycznego. Powyższe czynności dokonywane przez kupującego będą wywoływały skutki bezpośrednio dla Wnioskodawców. Zrealizowanie tych czynności uatrakcyjni nieruchomość, która będzie w dalszym ciągu własnością Wnioskodawców.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że działania Wnioskodawców związane z zamiarem sprzedaży nieruchomości były nastawione na osiągnięcie zysku związanego ze sprzedażą towaru w postaci własności nieruchomości.

Skoro w przedmiotowej sprawie występują przesłanki stanowiące podstawę uznania Wnioskodawców za podatników w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzących - w myśl art. 15 ust. 2 ustawy - działalność gospodarczą, to czynność dostawy prawa własności działek będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT jako odpłatna dostawa towarów na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy.

W ocenie Wnioskodawców uznanie ich za podatników podatku od towarów i usług będzie miało skutek w postaci opodatkowania czynności sprzedaży nieruchomości, niezależnie od statusu podatkowego pozostałych współwłaścicieli tej nieruchomości. Planowana czynność nie polega bowiem wyłącznie na sprzedaży udziału w nieruchomości przysługującemu każdemu z Wnioskodawców, ale jest to czynność odnosząca się do przeniesienia prawa własności ustalonych w umowie przedwstępnej działek już istniejących oraz tej, która powstanie po dokonaniu podziału.

W tym zakresie prawo własności, którego dotyczy umowa będzie miało charakter niepodzielny i będzie ono wykonywane wspólnie przez wszystkich współwłaścicieli. Cena z tytułu sprzedaży nieruchomości również została ustalona jako odnosząca się do całości przedmiotu transakcji, a nie do ułamkowej części własności nieruchomości.

Powyższe zastrzeżenie Wnioskodawcy czynią z ostrożności, ponieważ w ich ocenie pozostali współwłaściciele również powinni być uznani za dokonujących sprzedaży w ramach wykonywanej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług, jednakże z uwagi na okoliczności o charakterze formalnym (tj. fakt, że niniejszy wniosek jest składany tylko przez czworo współwłaścicieli) interpretacja indywidualna nie może dotyczyć pozostałych współwłaścicieli.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie skutków podatkowych związanych ze sprzedażą działki nr 1 oraz działki nr 2 jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 ze zm.), zwanej dalej ustawą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Towarem jest także udział w prawie własności lub użytkowania wieczystego nieruchomości, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Według art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145). Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 Kodeksu cywilnego). W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności (art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego).

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 ustawy Kodeks cywilny). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Należy w tym miejscu zauważyć, że kwestie stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 roku Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.).

Stosownie do art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna m.in. do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne, w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 cyt. Kodeksu oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Wskazać należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - mocą ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem podatnika te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług dla uznania określonych zachowań podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu statusu podatnika. Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, gdyż związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest czy podmiot dokonujący sprzedaży gruntu podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Natomiast okoliczność podjęcia m.in. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

Wskazany problem był przedmiotem, powołanego również przez Wnioskodawcę orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości UE wydanego w dniu 15 września 2011 r. w sprawach połączonych sygn. akt C-180/10 i C-181/10. Z powyższego wyroku wynika, że dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Przy spełnieniu powyższych warunków nie ma znaczenia fakt, że podmiot dokonujący dostawy jest rolnikiem ryczałtowym. Ponadto podejmowanie przez dany podmiot zorganizowanych działań, takich jak podział gruntu na mniejsze działki czy uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zabudowy, podjęcie czynności marketingowych, świadczy o tym, że czynności te przybierają formę zawodową (profesjonalną).

Zatem kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży nieruchomości przez osoby fizyczne do działalności gospodarczej jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. W konsekwencji powyższego, dostawę gruntu należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W przypadku, gdy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia gruntu, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem zbycie działki nie stanowi działalności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Pani () i Pan () (Wnioskodawcy) posiadają udziały w wysokości 1/3 we własności nieruchomości składającej się z działek nr (), (...), (), A, B, C (wspólność ustawowa majątkowa małżeńska). Małżonkowie scalili działki nr A, B i C w działkę nr X, a następnie dokonali jej podziału na działki nr 1, Y i 2. Powyższe czynności Wnioskodawcy podjęli w celu zwiększenia atrakcyjności działek oraz przystosowania nieruchomości do wymogów przyszłego nabywcy (Kupujący żądał dużej, jednolitej działki pod inwestycję). Warunkiem zawarcia umowy ostatecznej sprzedaży nieruchomości jest m.in. uzyskanie prawomocnej decyzji o podziale działki nr Y (zgodnie z planami inwestycyjnymi Kupującego) oraz uzyskanie pozwolenia na budowę przez Kupującego.

Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, działki 1 i 2 są przeznaczone na tereny obiektów produkcyjnych, składów i magazynów, teren publicznej drogi gminnej lokalnej.

Nieruchomość, z której wydzielono działki mające być przedmiotem sprzedaży nie była od chwili zakupienia i nie jest do chwili obecnej wykorzystywana w żadnej działalności (leży odłogiem). Nieruchomość nie była wykorzystywana do czynności opodatkowanych i nie była udostępniana osobom trzecim (odpłatnie ani nieodpłatnie). Przed sprzedażą wydzielonych działek nie były/nie będą podejmowane żadne czynności zmierzające do podniesienia wartości przedmiotowych działek jak również żadne działania marketingowe.

W dniu () r. Wnioskodawcy oraz pozostali współwłaściciele nieruchomości zawarli przedwstępną umowę sprzedaży nieruchomości ze spółką prawa handlowego, na mocy której zobowiązali się do sprzedaży działek nr 1, 2 oraz działki, która powstanie w wyniku podziału działki Y. Sprzedający udzielili Kupującemu pełnomocnictwa do występowania przed organami administracji publicznej oraz do podejmowania wszelkich działań faktycznych i prawnych, niezbędnych dla uzyskania decyzji i pozwoleń opisanych w akcie notarialnym, w szczególności składania wniosków oraz odbioru wymaganych decyzji i postanowień. Strony uzgodniły, że będą współpracować w zakresie procedur niezbędnych przy staraniach o uzyskanie decyzji i pozwoleń określonych w umowie oraz dokonywać wszelkich czynności faktycznych i prawnych niezbędnych dla uzyskania decyzji i pozwoleń.

Wątpliwości przedstawione we wniosku dotyczą opodatkowania planowanej dostawy działek.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie wystąpiły okoliczności, które wskazują, że z tytułu analizowanej transakcji sprzedaży działek nr 1 i 2 Wnioskodawcy będą podatnikami podatku od towarów i usług, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, wykonującym działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że nieruchomość, z której wydzielono działki mające być przedmiotem sprzedaży, nie była od chwili zakupienia i nie jest do chwili obecnej wykorzystywana w żadnej działalności (leży odłogiem). Nieruchomość nie była wykorzystywana do czynności opodatkowanych, nie była udostępniana osobom trzecim (odpłatnie ani nieodpłatnie). Wnioskodawcy nie podejmowali żadnych działań marketingowych w zakresie obrotu nieruchomościami jak również żadnych czynności zmierzających do podniesienia wartości działek. Jednakże, w analizowanej sprawie, w związku z transakcją zbycia działek wydzielonych z posiadanej nieruchomości Wnioskodawcy udzielili pełnomocnictwa do występowania przed organami administracji publicznej oraz do podejmowania wszelkich działań faktycznych i prawnych, niezbędnych dla uzyskania decyzji i pozwoleń, w tym składania wniosków oraz odbioru wymaganych decyzji i postanowień. Strony będą współpracować w zakresie procedur związanych z uzyskaniem decyzji i pozwoleń określonych w umowie oraz dokonywać wszelkich czynności faktycznych i prawnych niezbędnych dla uzyskania decyzji i pozwoleń. Przy czym podkreślić należy, że umowa przedwstępna zawarta przez Wnioskodawców z potencjalnym nabywcą działek (spółką prawa handlowego) wyraźnie uzależnia sfinalizowanie transakcji sprzedaży działek od uzyskania przez Kupującego pozwolenia na budowę zamierzonej inwestycji.

W tym miejscu należy odwołać się do ww. ustawy Kodeks cywilny, w której została uregulowana kwestia udzielania pełnomocnictw.

Zgodnie z art. 95 § 1 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych albo wynikających z właściwości czynności prawnej, można dokonać czynności prawnej przez przedstawiciela. Czynność prawna dokonana przez przedstawiciela w granicach umocowania pociąga za sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego (art. 95 § 2 Kodeksu cywilnego).

Jak wynika z przytoczonych przepisów Kodeksu cywilnego, pełnomocnik na podstawie oświadczenia woli innej osoby dokonuje czynności prawne w jej imieniu i ze skutkiem bezpośrednim dla tej osoby. Pełnomocnik zastępuje swojego mocodawcę przy dokonywaniu czynności prawnych. Czynności tych pełnomocnik dokonuje przez swoje działania, lecz skutki tych działań odnoszą się bezpośrednio do sfery prawnej reprezentowanego. Pomimo tego, że to pełnomocnik składa oświadczenie woli osobie trzeciej to skutki tego oświadczenia rodzą się pomiędzy tym, kogo pełnomocnik reprezentuje a osobą trzecią.

Odnosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że fakt, że działania związane z przyszłą inwestycją na zbywanej nieruchomości faktycznie podjął pełnomocnik nie oznacza, że nie wywołują one skutków prawnych dla Wnioskodawców. Jak wynika bowiem z powołanych przepisów Kodeksu cywilnego, każda czynność wykonana przez pełnomocnika w imieniu mocodawcy, w zakresie udzielonego pełnomocnictwa, wywołuje skutki bezpośrednio w sferze prawnej mocodawcy. Wobec tego, wszystkie czynności wykonane przez pełnomocnika wywołują skutki prawne bezpośrednio dla Wnioskodawców.

Zatem, mimo że w analizowanej sprawie czynności związane z wypełnieniem warunków określonych w umowie przedwstępnej faktycznie podjął/podejmie pełnomocnik Wnioskodawców, to jednak efekty tych działań wywierają bezpośredni skutek dla Wnioskodawców, tj. zmierzają do sprzedaży działek i osiągnięcia pożytku z tego tytułu. Fakt, że pełnomocnik, działając w oparciu o formalne pełnomocnictwo Wnioskodawców podjął/podejmie działania zmierzające do realizacji planowanej inwestycji na nieruchomości (m.in. działania zmierzające do uzyskania decyzji udzielającej pozwolenia na budowę), świadczą o wykorzystaniu nieruchomości do celów zarobkowych.

Ponadto, w analizowanej sprawie nie można pominąć okoliczności, że przed planowaną sprzedażą działek Wnioskodawcy dążyli do uatrakcyjnienia sprzedawanej nieruchomości i dostosowania jej do oczekiwań Kupującego, zgodnych z Jego planami inwestycyjnymi. Jak wskazał Wnioskodawca, Kupujący zainteresowany był nabyciem dużej, jednolitej działki pod inwestycję. W związku z tym, Wnioskodawcy scalili działki A, B i C w działkę nr X, a następnie dokonali jej podziału na działki nr 1, Y i 2 zobowiązując się jednocześnie do dokonania kolejnego podziału działki nr Y (uzyskanie prawomocnej decyzji o podziale działki nr Y jest jednym z warunków zawarcia umowy przyrzeczonej). Nie bez znaczenia pozostaje również fakt, że działki będące przedmiotem analizowanej transakcji stanowią jedynie część nieruchomości objętej księgą wieczystą nr () - Wnioskodawcy zamierzają sprzedać również pozostałe działki z zamiarem osiągnięcia jak najwyższej ceny.

Analiza całokształtu przedstawionych okoliczności sprawy prowadzi zatem do wniosku, że czynności podejmowanych przez Wnioskodawców nie można interpretować jako rozporządzanie majątkiem prywatnym, lecz jako świadome działania, zmierzające do osiągnięcia korzyści materialnych z tytułu jego sprzedaży. Rodzaj działań podjętych przez Wnioskodawców, w tym wykonywanych przez pełnomocnika, związanych z planowaną transakcją zbycia działek jest zbliżone do działań typowych dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami, wykonywanych przez handlowców, świadczy o zorganizowanym charakterze sprzedaży i powoduje, że planowana sprzedaż działek nr 1 oraz 2 przybiera formę zawodową (profesjonalną) w zakresie obrotu nieruchomościami. Działania Wnioskodawców wykraczają poza zakres zarządu majątkiem prywatnym i należy je uznać za działalność gospodarczą w zakresie obrotu nieruchomościami. Powyższe okoliczności powodują, że opisanych czynności nie można interpretować jako rozporządzanie majątkiem prywatnym, lecz jako świadome działania, zmierzające do osiągnięcia korzyści materialnych z tytułu jego sprzedaży.

Zatem z uwagi na treść przytoczonych przepisów oraz zawarty we wniosku opis sprawy stwierdzić należy, że sprzedaż działek nr 1 i 2 nie będzie stanowiła czynności zbycia majątku osobistego, lecz sprzedaż majątku wykorzystywanego przez Wnioskodawców w prowadzonej działalności gospodarczej.

Tym samym Wnioskodawca słusznie rozpoznał, że dokonując sprzedaży działek nr 1 oraz 2 Wnioskodawcy wypełnią przesłanki określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy a przedmiotowa dostawa działek nr 1 i 2 będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. Innymi słowy, w związku ze sprzedażą działek nr 1 oraz 2 Wnioskodawcy staną się podatnikami od towarów i usług dla tej czynności a tym samym będą zobowiązani do rozpoznania czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże stosownie do art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednocześnie dla dostaw niektórych towarów i świadczenia niektórych usług ustawodawca przewidział obniżone stawki podatku oraz zwolnienie od podatku VAT.

I tak zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przy czym tereny budowlane, stosownie do art. 2 pkt 33 ustawy, to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zatem ustawa o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie na podstawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego a w przypadku braku takiego planu w oparciu o decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Niniejsze znajduje potwierdzenie w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen, w którym TSUE uznał, że: teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę. Zatem także w świetle orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Natomiast, w myśl art. 4 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2018 r., poz. 1945 ze zm.), ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Stosownie do art. 15 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, w planie miejscowym określa się obowiązkowo m.in. przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania.

Zatem z powyższych przepisów wynika, że przeznaczenie określonego gruntu należy oceniać wyłącznie w oparciu o istniejący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości.

Jednocześnie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia budynku, czy budowli. W tym zakresie należy się odnieść do przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2019 r., poz. 1186 z późn. zm).

I tak, w myśl art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane, ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym należy przez to rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Stosownie do treści art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Zgodnie z art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane, przez budowlę należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Jak wynika z treści art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy w zw. z art. 2 pkt 33 ustawy, w przypadku terenów niezabudowanych nie korzystają ze zwolnienia te tereny, które są przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, działki 1 i 2 są przeznaczone na tereny obiektów produkcyjnych, składów i magazynów, teren publicznej drogi gminnej lokalnej.

Wskazanie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, że grunt stanowi teren przeznaczony na tereny obiektów produkcyjnych, składów i magazynów oraz drogi świadczy o tym, że zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego działka 1 oraz działka 2 stanowią teren przeznaczony pod zabudowę, a więc teren budowlany, w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy.

Zatem skoro działki o numerach 1 i 2 stanowią teren budowlany, o którym mowa w art. 2 pkt 33 ustawy, to w konsekwencji dostawa działki nr 1 oraz działki nr 2 nie podlega zwolnieniu od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

W sytuacji, gdy nie zostaną spełnione przesłanki zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, należy przeanalizować możliwość zastosowania zwolnienia z podatku na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Stosownie do regulacji zawartych w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W celu zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

• towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
• przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Przenosząc obowiązujące przepisy prawa na grunt rozpatrywanej sprawy należy uznać, że transakcja zbycia działek 1 i 2 nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Z powołanego przepisu wynika, że zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, tymczasem jak wskazał Wnioskodawca nieruchomość, z której wydzielono działki będące przedmiotem planowanej transakcji, od momentu nabycia nie jest i nie była wykorzystywana w żadnej działalności (leży odłogiem). Oznacza to, że nie zostały spełnione warunki określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. W konsekwencji transakcja sprzedaży działki nr 1 oraz 2 nie spełnia przesłanek do zastosowania zwolnienia z podatku na podstawie art. 43 uKWst. 1 pkt 2 ustawy.

Skoro do omawianej transakcji nie znajdzie zastosowania zwolnienie z podatku wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy oraz z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, przedmiotowa transakcja będzie opodatkowana stawką podstawową podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy w związku z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, tj. 23%.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym dostawa ww. działek będzie uznana za działalność gospodarczą, Wnioskodawcy będą uznani za podatników VAT, a sprzedaż powinna nastąpić z naliczeniem należnego podatku od towarów i usług należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Wskazać należy, że niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie w zakresie skutków podatkowych związanych ze zbyciem działki nr 1 oraz działki nr 2. Natomiast w zakresie opodatkowania dostawy działki wydzielonej z działki Y zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Jednocześnie wskazuje się, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Ponadto należy wskazać, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem przedmiotowa interpretacja rozstrzyga jedynie w zakresie zastosowania przepisów regulujących podatek od towarów i usług względem Wnioskodawców. Przedmiotowa interpretacja nie rozstrzyga natomiast w zakresie zastosowania przepisów regulujących podatek od towarów i usług względem pozostałych współwłaścicieli nieruchomości niebędących stroną postępowania w złożonym w wniosku.

Końcowo, tut. Organ podnosi, że nie jest uprawniony do analizowania i oceny przesłanych załączników. Przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej