Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Wnioskodawca uważa, że od jego swobodnej decyzji zależy, czy pojazd wykupiony z leasingu będzie wykorzystywał do prowadzenia działalności gospodarczej, czy do użytku prywatnego. Skoro Podatnik postanowił o przeznaczeniu samochodu na cele prywatne to wydatek nie ma związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Faktura dokumentująca wydatek niepozostający w związku z prowadzoną działalnością nie daje podstaw do odliczenia podatku naliczonego, nawet jeśli zawiera nazwę firmy i numer NIP wykorzystywane w działalności. W związku z przeznaczeniem samochodu na cele osobiste nie są spełnione przesłanki do odliczenia podatku VAT, bo nie został spełniony warunek wynikający z dyspozycji przepisu art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Dlatego Wnioskodawca stoi na stanowisku, że miał prawo nie uwzględnić faktury dotyczącej wykupienia samochodu osobowego w ewidencji podatku naliczonego.

Ad. 2.

Jako osoba fizyczna, czyli działająca poza prowadzoną działalnością gospodarczą, Wnioskodawca nie spełnia definicji podatnika określonej w art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług. Z tego tytułu, nie zakładając związku zakupu z czynnościami opodatkowanymi, Podatnik nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturze dokumentującej zakup samochodu. Tym samym nie działając jako podatnik VAT i nie mając prawa do odliczenia podatku naliczonego, niezależnie od terminu i formy przeniesienia własności samochodu na inny podmiot Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wykazania i odprowadzenia należnego podatku od towarów i usług. Podobne stanowisko reprezentował Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacjach indywidualnych 0113-KDIPT1-3.4012.82.2018.3.OS z 18 kwietnia 2018 r. i 0111-KDIB3-1.4012.442.2018.1.KO z 31 lipca 2018 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w zakresie:

• zakwalifikowania wykupu samochodu od leasingodawcy jako wydatku niezwiązanego z działalnością gospodarczą, nieuprawniającego do odliczenia podatku naliczonego jest nieprawidłowe,

• opodatkowania późniejszego zbycia samochodu z majątku prywatnego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy przez dostawę, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Jak wynika z powyższych uregulowań, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega generalnie każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, a także wszelkie inne darowizny, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych.

Jeżeli natomiast podatnik nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego, to nieodpłatne przekazanie (w tym także darowizna) tych towarów pozostaje poza zakresem opodatkowania (podatnik nie musi dokonać ich opodatkowania), bez względu na cel, na który zostały one przekazane (darowane).

Podkreślić jednak należy, że dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy jest dokonywana przez podmiot o statusie podatnika działającego w takim charakterze w odniesieniu do tej czynności.

Przepis art. 15 ust. 1 ustawy stanowi, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą i czynnym podatnikiem VAT. Głównym przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej jest hurtowa sprzedaż niewyspecjalizowana artykułów przemysłowych.

W dniu 12 sierpnia 2015 r. Wnioskodawca zawarł umowę leasingu operacyjnego na okres 36 miesięcy, na samochód osobowy, który był wykorzystywany w celu uzyskania przychodu oraz utrzymania źródła przychodów przez cały okres leasingu. W dniu 12 sierpnia 2015 r. pomiędzy stronami umowy leasingu została również zawarta umowa zobowiązująca do sprzedaży przedmiotu leasingu, w której Wnioskodawca zobowiązał się do zakupu przedmiotu leasingu po zakończeniu jego okresu, po cenie określonej w umowie zobowiązującej. Umowę tę Wnioskodawca podpisał jako przedsiębiorca.

W okresie od 29 września 2015 r. do 16 sierpnia 2016 r. Wnioskodawca odliczał 100% VAT od faktur za raty leasingowe, usługi serwisowe i wydatki eksploatacyjne. Natomiast w okresie od 19 sierpnia 2015 r. do 28 września 2015 r. oraz po dniu 16 sierpnia 2016 r. Podatnik odliczał 50% VAT. Formalności dotyczące VAT-26 zostały wypełnione w terminie. Pozostała kwota każdej faktury stanowiła podatkowe koszty uzyskania przychodów w księgach rachunkowych. Przez cały okres leasingu pojazd był wykorzystywany w działalności gospodarczej. Umowa przenosząca własność została zawarta w dniu 25 czerwca 2018 r. Faktura dokumentująca wykup przedmiotu leasingu została wystawiona 25 czerwca 2018 r. na Wnioskodawcę jako na przedsiębiorcę. Z faktury tej Podatnik odliczył 50% VAT. Jednak okazało się, że samochód nie jest już potrzebny w firmie dlatego Wnioskodawca podjął decyzję, że będzie wykorzystywał go wyłącznie na swoje potrzeby osobiste i członków najbliższej rodziny.

W lipcu 2018 r. Podatnik dokonał stosownych korekt dotyczących wstecznego wycofania pojazdu z majątku firmowego, tj. wystornował zapisy z ksiąg rachunkowych i z ewidencji podatku naliczonego VAT za czerwiec oraz złożenia deklaracji VAT-7 korygującej za czerwiec.

W odniesieniu do powyższej kwestii należy wskazać, że w myśl art. 7091 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), zwanej dalej Kodeksem cywilnym, przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.

Jeżeli finansujący zobowiązał się, bez dodatkowego świadczenia, przenieść na korzystającego własność rzeczy po upływie oznaczonego w umowie czasu trwania leasingu, korzystający może żądać przeniesienia własności rzeczy w terminie miesiąca od upływu tego czasu, chyba że strony uzgodniły inny termin art. 70916 Kodeksu cywilnego.

Wobec powyższego, umowa leasingu co do zasady sprowadza się do używania rzeczy i pobierania pożytków, nie rodzi natomiast powstania prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. W świetle ustawy leasing jest usługą zdefiniowaną w art. 8 ust. 1 ustawy. Po zakończeniu podstawowego okresu trwania umowy leasingu jednym z wariantów jest sprzedaż przedmiotu umowy leasingobiorcy. Opcja wykupu samochodu będącego przedmiotem umowy leasingu jest uprawnieniem, z którego leasingobiorca może skorzystać, ale nie musi.

Zatem należy przyjąć, że wykup przedmiotu leasingu jest odrębną czynnością dostawą towaru niezwiązaną z samą umową leasingu.

Należy ponownie wskazać, że z cytowanego wyżej art. 7 ust. 1 i ust. 2 ustawy wynika, że opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów oraz nieodpłatna czynność z nią zrównana po spełnieniu warunków zawartych w art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, tj. jeżeli:

• dokonującym nieodpłatnego przekazania jest podatnik podatku od towarów i usług,

• przekazane towary należą do jego przedsiębiorstwa,

• przedmiotem nieodpłatnego przekazania jest towar, w stosunku do którego podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tego towaru lub jego części składowych.

Ad. 1.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego w złożonym wniosku wynika, że Wnioskodawca w momencie wykupu przeznaczył samochód na cele prowadzonej działalności gospodarczej, czego konsekwencją było skorzystanie z przysługującego mu prawa do odliczenia podatku VAT z faktury, którą sprzedawca wystawił na przedsiębiorstwo Wnioskodawcy. Postępując w ten sposób Wnioskodawca zakwalifikował wykupienie samochodu od leasingodawcy jako wydatek związany z działalnością gospodarczą, dający prawo do odliczenia podatku naliczonego. Należy podkreślić, ze przez cały okres leasingu Wnioskodawca odliczał podatek w związku z użytkowaniem samochodu, a w momencie jego wykupu nie uzewnętrznił w żaden sposób zmiany przeznaczenia tego pojazdu. Przeciwnie, Podatnik podjął czynności wskazujące na powiązanie samochodu z prowadzoną działalnością gospodarczą, tj. Wnioskodawca wprowadził go do majątku firmy jako środek trwały.

Powyższe okoliczności wskazują wprost, że w momencie wykupu samochodu intencją Wnioskodawcy było jego przeznaczenie do działalności gospodarczej, nie zaś zaspokojenie własnych potrzeb osobistych.

Ponadto, Wnioskodawca dokonał wykupu auta w dniu 25 czerwca 2018 r. oraz dokonał odliczenia podatku VAT z faktury, która została wystawiona na Wnioskodawcę jako na przedsiębiorcę. Po dokonaniu tych czynności Podatnik podjął decyzję o tym, że samochód będzie wykorzystywał wyłącznie na swoje potrzeby i członków najbliższej rodziny. W związku ze zmianą uprzednio podjętej decyzji, Zainteresowany dokonał stosownych korekt dotyczących wstecznego wycofania pojazdu z majątku firmowego, tj. wystornował zapisy z ksiąg rachunkowych i z ewidencji podatku VAT oraz złożył deklarację korygującą za miesiąc czerwiec.

Późniejsza zmiana podjętej decyzji o sposobie wykorzystania samochodu, tj. przeznaczenie go na prywatne potrzeby, sprawia że koniecznym jest dokonanie analizy, czy w świetle art. 7 ust. 2 ustawy zostaną spełnione warunki do uznania przedmiotowej czynności za nieodpłatną dostawę towarów zrównaną z odpłatną dostawą, o której mowa w powołanym przepisie.

Z powołanego wyżej przepisu art. 7 ust. 2 ustawy wynika, że ustawodawca zrównuje czynności dokonane bez wynagrodzenia z czynnościami odpłatnymi, przy spełnieniu warunków wymienionych w tym przepisie. W ten sposób wszelkie nieodpłatne przekazanie przez podatnika należących do jego przedsiębiorstwa towarów, wchodzi w zakres objęty pojęciem odpłatnej dostawy towarów, o ile podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu sprawy, Wnioskodawca w momencie wykupu samochodu, dokonał odliczenia podatku VAT w związku z nabyciem auta, po czym zmienił decyzję o sposobie wykorzystania nabytego środka trwałego i skorygował odliczony podatek. W związku z tym nabycie samochodu w dacie jego wykupu od leasingodawcy było związane z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT. Zatem w zaistniałej sytuacji, nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że nie przysługiwało Mu prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktury dokumentującej wykup tego samochodu, gdyż w momencie jego nabycia przeznaczył go na cele działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT.

Należy w tym miejscu wskazać, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. W analizowanej sytuacji zostały spełnione obie przesłanki, Wnioskodawca dokonał wykupu samochodu działając jako podatnik podatku VAT i w momencie zakupu środek trwały został przeznaczony do wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT. Dokonanie przez Wnioskodawcę korekty tego odliczenia jest konsekwencją zmiany podjętej decyzji o sposobie wykorzystania nabytego środka trwałego i nie powoduje, że prawo do odliczenia podatku VAT nie powstało w przy wykupie samochodu od leasingodawcy.

Jak wynika z okoliczności sprawy, Wnioskodawca dokonał wykupu pojazdu i wprowadził go do ewidencji środków trwałych oraz dokonał odliczenia podatku VAT z wystawionej z tego tytułu faktury. Po dokonaniu tych czynności Wnioskodawca podjął decyzję o przekazaniu pojazdu do majątku osobistego oraz dokonał stosownych korekt.

Należy podkreślić, że w analizowanej sprawie mamy do czynienia ze zmianą sposobu wykorzystania wykupionego auta i przeznaczeniem go na cele prywatne, a więc z odrębną od wykupu auta dostawą towaru, która z uwagi na swoją nieodpłatność musi zostać oceniona przez pryzmat art. 7 ust. 2 ustawy o VAT.

W świetle powyższych okoliczności należy stwierdzić, że z uwagi na to, że w związku z nabyciem pojazdu do działalności gospodarczej, Wnioskodawcy przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia tego samochodu i Podatnik dokonał tego odliczenia, to późniejsze przekazanie przez Wnioskodawcę na cele osobiste samochodu osobowego wykupionego z leasingu, podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług stosownie do art. 7 ust. 2 ustawy jako dostawa towarów.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należało ocenić jako nieprawidłowe.

Ad. 2.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi ponadto kwestia ewentualnego późniejszego zbycia samochodu z majątku prywatnego.

Odnosząc się do ww. zagadnienia należy stwierdzić, że z powołanych wyżej przepisów wynika, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym do określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wyłączenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając towar (np. samochód) działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem natomiast takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu ruchomościami (np. samochodami), która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży samochodu, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług handlu samochodami. Przy czym, na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że jeżeli Wnioskodawca dokonując w przyszłości sprzedaży (zbycia) samochodu nie będzie działał w charakterze podatnika, a czynność ta nie będzie nosiła znamion działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, to sprzedaż samochodu stanowić będzie zwykłe wykonywanie prawa własności. Tym samym, Wnioskodawca będzie zbywać samochód, stanowiący jego majątek prywatny, korzystając z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem. Skutkiem powyższego, zamierzona czynność nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz okoliczności analizowanej sprawy należy stwierdzić, że zbycie samochodu z majątku prywatnego, niezależnie od formy i terminu tego zbycia, nie spowoduje powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należało ocenić jako prawidłowe.

W odniesieniu do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych, należy zwrócić uwagę na to, że interpretacje indywidualne są wydawane w indywidualnych sprawach i nie wiążą innych organów wydających interpretacje indywidualne w sprawach innych podatników, co jest tym bardziej zrozumiałe zważywszy na różnorodność i odmienność okoliczności faktycznych (jak ma to też miejsce w odniesieniu do powołanych interpretacjach) występujących w każdej z indywidualnych spraw podlegających interpretacjom. Interpretacje powołane przez Wnioskodawcę na poparcie własnego stanowiska (0113-KDIPT1-3.4012.82.2018.3.OS z 18 kwietnia 2018 r. i 0111-KDIB3-1.4012.442.2018.1.KO z 31 lipca 2018 r.) rozstrzygają w odmiennych stanach faktycznych od sytuacji przedstawionej we wniosku dotyczą one sytuacji, w której Wnioskodawca w momencie dokonania wykupu przedmiotu leasingu podjął decyzję o wykorzystaniu samochodu na cele osobiste i w związku z tym nie dokonał odliczenia podatku VAT. Tak więc wskazane rozstrzygnięcia Organ potraktował jako element argumentacji Strony, jednak nie mogą one mieć wypływu na ocenę stanowiska przedstawionego przez Wnioskodawcę.

Jednocześnie zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie podatku od towarów i usług (pytania oznaczone we wniosku nr 1, 4), w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych (pytania oznaczone we wniosku nr 2, 3) - sprawa zostanie rozpatrzona odrębnie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

w części prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej