Temat interpretacji

określenie momentu powstania obowiązku podatkowego w przypadku krajowych dostaw łańcuchowych

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 marca 2019 r. (data wpływu 6 marca 2019 r.), uzupełnionego pismami z dnia 6 marca 2019 r. (data wpływu 6 marca 2019 r.) oraz z dnia 24 kwietnia 2019 r. (data wpływu 30 kwietnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego w przypadku krajowych dostaw łańcuchowych jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego w przypadku krajowych dostaw łańcuchowych.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismami z dnia 6 marca 2019 r. oraz z dnia 24 kwietnia 2019 r. o doprecyzowanie opisu sprawy i pełnomocnictwo.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

A. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością [dalej: Wnioskodawca, A.] jest polskim rezydentem podatkowym. Wnioskodawca jest dystrybutorem termoplastycznych tworzyw sztucznych na rynek polski.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca prowadzi sprzedaż tworzyw sztucznych, na podstawie składanych przez polskich klientów zamówień.

W relacji pomiędzy swoim odbiorcą a Wnioskodawcą, za organizację transportu jest odpowiedzialny A. Cena sprzedaży tworzyw sztucznych pomiędzy A. a jej odbiorcami obejmuje bowiem koszty transportu do wskazanego przez kupującego miejsca. Niemniej w przypadku części dostaw przeprowadzonych na zasadach określonych poniżej transport faktycznie jest organizowany przez dostawcę A. ponieważ transport dokonuje się z magazynu dostawcy A. do magazynu odbiorcy A.

W przypadku części dostaw A. sprzedaje klientowi towar, którego nie posiada w swoim magazynie. W związku z tym zamawia towar u swojego dostawcy i towar jest transportowany bezpośrednio z magazynu dostawcy A. znajdującego się na terytorium Polski do miejsca dostawy wskazanego przez klienta A. w zamówieniu, które również znajduje się na terytorium Polski. W tej sytuacji towar nie trafia, na żadnym etapie transakcji, do magazynu A.

W realizowanych transakcjach, zarówno pomiędzy dostawcą A. i A., jak i A. i odbiorcą A., stosowana jest reguła INCOTERMS 2010 CIP (przewóz i ubezpieczenie opłacone do określonego miejsca przeznaczenia). W przypadku zastosowania tych warunków dostawy, A. ma obowiązek dostarczyć towar do umówionego miejsca oraz opłacić transport z tego miejsca do oznaczonego miejsca przeznaczenia. Zgodnie z zasadami CIP ryzyko utraty towarów przechodzi na nabywcę z chwilą wydania towarów przewoźnikowi działającemu na rzecz dostawcy. W przypadku opisywanych transakcji ryzyko transportu do magazynu odbiorcy A. spoczywa na dostawcy A. lub firmie spedycyjnej zatrudnionej przez dostawcę A.

W opisywanych transakcjach dostawca A., pełni więc niejako w transakcji A. odbiorca A. funkcję firmy spedycyjnej. Dostawy dokonywane są bowiem na zlecenie A. przez dostawcę A. do miejsca wskazanego przez odbiorcę A., w ramach transakcji pomiędzy A. a odbiorcą A.

Ponadto, Wnioskodawca wskazał, że jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Płatność za dostarczane do nabywcy towary następuje po dostawie towarów. Standardowo stosowane są dwa terminy płatności 14 i 60 dni od dnia wystawienia faktury.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w sytuacji, gdy A. realizuje dostawę towarów w sposób opisany w stanie faktycznym i na zasadach CIP to obowiązek podatkowy, w podatku VAT, występuje w momencie wydania towaru, z magazynu dostawcy A., firmie transportowej lub w momencie wywozu towaru z magazynu dostawcy A. na zlecenie A. do miejsca odbioru wskazanego przez firmę kupującą od A.?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z przepisem art. 19a ust. 1 ustawy o VAT obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi. Natomiast zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Jak należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 8 lutego 1990 r., sygn. C-320/88, w którym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Zgodnie z wyrokiem TSUE pojęcie dostawa towarów nie odnosi się do przeniesienia własności zgodnie z procedurami określonymi w stosownych przepisach krajowych, ale obejmuje każde przeniesienie majątku rzeczowego przez jedną stronę, która upoważnia drugą stronę do rozporządzenia tym majątkiem, tak jak gdyby była ona ich właścicielem.

W wyroku z dnia 28 maja 2010 roku o sygn. I FSK 963/09 NSA orzekł, że Skoro dla opodatkowania danej czynności VAT nie jest istotne zachowanie wszelkich warunków stawianych tej czynności przez prawo cywilne, ale ekonomiczny efekt: wykonanie usługi lub przejście faktycznego władztwa nad rzeczą, to konsekwentnie ustawa uzależnia moment powstania obowiązku podatkowego nie od tego, kiedy doszło do przeniesienia własności, ale od chwili, w której nastąpiło faktyczne wydanie rzeczy odbiorcy. Przyjęcie tezy przeciwnej może prowadzić do przypisania podatnikowi obowiązku podatkowego w sytuacji, gdy mimo zawarcia umowy nigdy nie doszło faktycznie do obrotu i dostawy w rozumieniu u.p.t.u.

W świetle powyższych uwag należy uznać, iż do dostawy towaru dochodzi w momencie przekazania faktycznego władztwa nad towarem, w tym w momencie przeniesienia ryzyka związanego z posiadaniem towaru, a bez znaczenia jest fakt przeniesienia własności w rozumieniu prawa cywilnego.

Niemniej przepisy Kodeksu cywilnego mogą być pomocne przy definiowaniu pojęcia dostawy towaru w sytuacji, gdy towary są transportowane w ramach dostawy.

Zgodnie z art. 544 § 1 Ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1025 z późn. zm.) - [dalej: Kodeks cywilny] jeżeli rzecz sprzedana ma być przesłana przez sprzedawcę do miejsca, które nie jest miejscem spełnienia świadczenia, poczytuje się w razie wątpliwości, że wydanie zostało dokonane z chwilą, gdy w celu dostarczenia rzeczy na miejsce przeznaczenia sprzedawca powierzył ją przewoźnikowi trudniącemu się przewozem rzeczy tego rodzaju.

Dodatkowo, jak stanowi art. 548 § 1 Kodeksu cywilnego, z chwilą wydania rzeczy sprzedanej przechodzą na kupującego korzyści i ciężary związane z rzeczą oraz niebezpieczeństwo przypadkowej utraty lub uszkodzenia rzeczy.

Z powyższych zapisów Kodeksu Cywilnego wynika, że wydanie rzeczy przewoźnikowi oznacza moment przejścia na kupującego korzyści i ciężarów oraz ryzyka utraty bądź zniszczenia zakupionych towarów. Oznacza to, że do wydania towarów dochodzi gdy spedytor odbiera towar z magazynu dostawcy, w celu doręczenia go do klienta.

Przenosząc to na grunt przepisów ustawy o VAT należy stwierdzić, że co do zasady moment dokonania dostawy towarów czyli przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT odpowiada momentowi wydania towarów, o którym mowa w art. 544 Kodeksu cywilnego, czyli momentowi wydania towaru spedytorowi.

Bez znaczenia pozostaje w tym przypadku fakt, że towar wysyłany jest z magazynu dostawcy A. a nie z magazynu A. Moment przejścia ryzyka, związanego ze zniszczeniem bądź utratą towarów, stanowi moment powstania obowiązku podatkowego. To znaczy, że na gruncie podatku VAT, momentem powstania obowiązku podatkowego jest moment przekazania towaru spedytorowi, z magazynu dostawcy A., lub moment w którym dostawca A. rozpoczyna realizację transportu do miejsca wskazanego przez A. (miejsca, które wskazane zostało jako miejsce dostawy w transakcji pomiędzy A. i odbiorcą A.).

Wnioskodawca, w przeprowadzanych transakcjach, stosuje jedną z zasad INCOTERMS 2010, która określa moment przejścia ryzyka utraty bądź zniszczenia towaru na kupującego.

Zgodnie z przyjętą regułą INCOTERM 2010 CIP, ryzyko utraty czy też zniszczenia zakupionego towaru, przechodzi na kupującego już w chwili wydania towaru spedytorowi z magazynu dostawcy. Ryzyko utraty towaru stanowi niewątpliwie element faktycznego władztwa nad danym towarem. W związku z tym należy uznać, że w chwili wydania towaru spedytorowi kupujący zyskuje prawo do rozporządzania tym towarem jak właściciel. Przejście ryzyka utraty towaru stanowi przejście faktycznego władztwa nad danym towarem. Za wydanie spedytorowi należy również uznać sytuację, gdy dostawca A. rozpoczyna transport zakupionego przez A. towaru do miejsca dostawy wynikającego faktycznie z transakcji zawieranej przez A. i odbiorcę A.

Warto podkreślić, że zamawiający towar, klient A., uzyskuje pełne ekonomiczne władztwo, porównywalne z pozycją właściciela, już w dniu wydania, przez dostawcę A., towarów przewoźnikowi. Ponadto, w okresie transportu klient ponosi ryzyko przypadkowej utraty lub uszkodzenia towarów, to jego obciążają negatywne skutki jego uszkodzenia lub utraty.

W świetle powyższych uwag, w opinii Wnioskodawcy, w przypadku dokonania dostawy towarów na podstawie INCOTERM 2010 CIP, na gruncie podatku VAT, momentem powstania obowiązku podatkowego jest moment przekazania towaru spedytorowi lub moment rozpoczęcia transportu przez dostawcę A.

Powyższe stanowisko potwierdzają organy interpretacyjne w wydawanych orzeczeniach. Na przykład Dyrektor KIS w interpretacji indywidulanej z dnia 29 marca 2018 roku o sygn. 0111-KDIB3-1.4012.174.2018.1.KO wyraził stanowisko, że należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy towar jest wysyłany do nabywcy za pośrednictwem przewoźnika (spedytora, kuriera) wyłącznie za pobraniem, dokonanie dostawy towaru następuje z chwilą wydania towaru podmiotowi, który jest zobowiązany do jego dostarczenia, z tym bowiem momentem dostawca przenosi prawo do rozporządzania towarem jak właściciel.

Również, w interpretacji z dnia 16 kwietnia 2018 roku, sygn. 0115-KDIT1-1.4012.108.2018.1.KM, Dyrektor KIS uznał iż uznać należy, że w sytuacji, gdy płatność następuje po dostawie (w przeciwnym bowiem przypadku mielibyśmy do czynienia z przedpłatą/zaliczką podlegającą opodatkowaniu na zasadach art. 19a ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług) obowiązek podatkowy, zgodnie z art. 19a ust. 1 ww. ustawy, powstaje w momencie dokonania dostawy, tj. w momencie przekazania towaru przewoźnikowi (kurierowi), a nie w momencie odbioru towaru przez nabywcę od kuriera.

W podobnym stanie faktycznym wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidulanej z dnia 19 maja 2014 roku o sygn. ILPP4/443-65/14-4/BA, w której stwierdził: W przypadku dostawy na warunkach INCOTERMS 2010 CIP, w celu określenia momentu powstania obowiązku podatkowego Wnioskodawca powinien przyjąć, że datą dokonania dostawy jest moment wydania towaru przewoźnikowi, tj. obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru przewoźnikowi w przypadku dostawy krajowej i eksportu towarów. Natomiast w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury przez Spółkę, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano tej dostawy zgodnie z brzmieniem art. 20 ust. 1 ustawy.

Mając na względzie zasadę wynikającą z art. 121 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.), tj. działanie organu w sposób budzący zaufanie, Wnioskodawca, stoi na stanowisku, że w tożsamym stanie faktycznym przedstawionym w niniejszym wniosku o interpretację stanowisko Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej nie powinno odbiegać od stanowiska wyrażonego w powyżej przytoczonych interpretacjach indywidualnych.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać w całości za prawidłowe.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że określenie momentu przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel stanowi przedmiot wniosku o interpretację, dlatego też zdaniem Wnioskodawcy to Dyrektor KIS jest kompetentny rozstrzygnąć, w którym momencie opisanego we wniosku stanu faktycznego dochodzi do przeniesienia na kupującego prawa do rozporządzania towarem jak właściciel.

Niemniej uzupełniając własne stanowisko w sprawie w opinii Wnioskodawcy do przeniesienia na rzecz firmy kupującej towar prawa do rozporządzania towarem jak właściciel dochodzi bądź: (1) w momencie wydania towaru przewoźnikowi z magazynu dostawcy A., bądź (2) w momencie wydania towaru z magazynu do transportu w przypadku, gdy towar transportowany jest przez dostawcę A. do magazynu klienta A.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z przepisu art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Zgodnie z brzmieniem art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

W świetle art. 2 pkt 6 ustawy, towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Pojęcie dostawa towarów w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy obejmuje więc wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, np.: sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu.

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Przez sprzedaż z kolei rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów art. 2 pkt 22 ustawy.

W myśl art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 1a, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Wskazana powyżej regulacja jest zgodna z art. 63 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE.L. Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług.

Natomiast z art. 19a ust. 8 ustawy wynika, że jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Zgodnie z art. 544 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), jeżeli rzecz sprzedana ma być przesłana przez sprzedawcę do miejsca, które nie jest miejscem spełnienia świadczenia, poczytuje się w razie wątpliwości, że wydanie zostało dokonane z chwilą, gdy w celu dostarczenia rzeczy na miejsce przeznaczenia sprzedawca powierzył ją przewoźnikowi trudniącemu się przewozem rzeczy tego rodzaju.

Jak stanowi art. 544 § 2 Kodeksu cywilnego, jednakże kupujący obowiązany jest zapłacić cenę dopiero po nadejściu rzeczy na miejsce przeznaczenia i po umożliwieniu mu zbadania rzeczy.

Ponadto według art. 548 § 1 Kodeksu cywilnego, z chwilą wydania rzeczy sprzedanej przechodzą na kupującego korzyści i ciężary związane z rzeczą oraz niebezpieczeństwo przypadkowej utraty lub uszkodzenia rzeczy.

Jeżeli strony zastrzegły inną chwilę przejścia korzyści i ciężarów, poczytuje się w razie wątpliwości, że niebezpieczeństwo przypadkowej utraty lub uszkodzenia rzeczy przechodzi na kupującego z tą samą chwilą (548 § 2 Kodeksu cywilnego).

Z przywołanych przepisów Kodeksu cywilnego wynika, że wydanie rzeczy następuje z chwilą powierzenia rzeczy przez sprzedawcę przewoźnikowi z poleceniem dostarczenia rzeczy do miejsca przeznaczenia uzgodnionego wcześniej z kupującym. Z chwilą, w której rzecz została powierzona przewoźnikowi, następuje formalne spełnienie świadczenia przez sprzedawcę, a na kupującego przechodzą korzyści i ciężary związane z rzeczą.

W celu odniesienia się do wątpliwości Wnioskodawcy należy wskazać, że z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powołany przepis art. 19a ust. 1 ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

Z wydaniem towaru przez dostawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru jest co do zasady wydanie towaru. Dokonanie dostawy, o którym mowa w art. 19a ust. 1 ustawy oznacza zatem faktyczne zrealizowanie dostawy. Jeżeli strony oznaczyły inną chwilę niż wydanie towaru dla przejścia korzyści i ciężarów, to w razie wątpliwości przyjmuje się, że ta sama chwila dotyczy przejścia ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru.

Należy zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, rozumiana jest przez ustawodawcę, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W określeniu jak właściciel zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy dostawa oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna, oraz każdą inną transakcję, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu).

Co należy rozumieć przez przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia własności w sensie ekonomicznym, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Innymi słowy pojęcie przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu prawo do rozporządzania jak właściciel nie można interpretować jako prawa własności. Idąc dalej należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem dostawa towarów nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy. Jednocześnie należy podkreślić, że dla celów powstania obowiązku podatkowego dokonanie czynności następuje z chwilą jej faktycznego dokonania, za wyjątkiem przypadków, w których przepisy ustawy określają wprost ten moment. W konsekwencji postanowienia umów cywilnoprawnych o uznaniu dostawy towarów za dokonaną pozostają bez znaczenia dla celów powstania obowiązku podatkowego, mogą pełnić jedynie funkcję pomocniczą w przypadku zaistnienia wątpliwości.

Z powyższego wynika, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług uzależniają dokonanie dostawy od przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel (władztwo ekonomiczne).

W przedmiotowej sprawie należy również zaznaczyć, że w sytuacji, w której dokonywanych jest kilka dostaw, przy czym towar przemieszczany jest tylko raz od pierwszego uczestnika transakcji do finalnego odbiorcy, całą transakcję należy traktować jako tzw. transakcję łańcuchową. Jest to szczególny przypadek transakcji zawieranej pomiędzy kilkoma podmiotami, dotyczącej jednak jednego przedmiotu (towaru). Dla tego typu transakcji, w świetle przywołanych regulacji, przyjmuje się, iż dostawy dokonał każdy z podmiotów, który brał w niej udział. Każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie.

W takiej sytuacji obowiązek podatkowy u każdego dostawcy powstanie z chwilą dokonania dostawy na rzecz jego nabywcy, tj. z chwilą przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Co do zasady będzie to miało miejsce z chwilą fizycznego wydania towaru, jeśli jednak przed fizycznym wydaniem towaru dojdzie do przeniesienia na nabywcę prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, wówczas obowiązek podatkowy powstanie z tą chwilą.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że jak wskazał Wnioskodawca ryzyko utraty towarów przechodzi na nabywcę z chwilą wydania towarów przewoźnikowi. Zatem w sytuacji, gdy zamawiany przez Wnioskodawcę u dostawcy towar jest transportowany do odbiorcy przez firmę transportową lub w sytuacji, gdy Wnioskodawca zamawia towar u swojego dostawcy i towar jest transportowany przez dostawcę bezpośrednio z magazynu dostawcy do miejsca dostawy wskazanego przez klienta w zamówieniu, przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel zarówno z dostawcy na Wnioskodawcę, jak i z Wnioskodawcy na odbiorcę następuje odpowiednio z chwilą wydania towaru firmie transportowej z magazynu dostawcy lub z chwilą wywozu towaru z magazynu dostawcy do miejsca odbioru wskazanego przez firmę kupującą od Wnioskodawcy. Zatem w okolicznościach niniejszej sprawy dostawa towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy dokonana zostaje z chwilą wydania towaru firmie transportowej z magazynu dostawcy lub z chwilą wywozu towaru z magazynu dostawcy do miejsca odbioru wskazanego przez firmę kupującą od Wnioskodawcy. W tych więc momentach u Wnioskodawcy powstaje obowiązek podatkowy z tytułu przedmiotowych transakcji, w myśl art. 19a ust. 1 ustawy.

Zatem oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy należało uznać je za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Należy zauważyć, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W przedmiotowej sprawie powyższa interpretacja indywidualna wywiera zatem skutek prawny wyłącznie dla Wnioskodawcy.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, w szczególności gdy prawo do rozporządzania towarami jak właściciel nie przechodzi w momencie wydania towaru firmie transportowej z magazynu dostawcy lub z chwilą wywozu towaru z magazynu dostawcy do miejsca odbioru wskazanego przez firmę kupującą od Wnioskodawcy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej