prawidłowość alokacji poniesionych kosztów działalności do określonych rodzajów sprzedaży w celu proporcjonalnego odliczenia podatku naliczonego - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 05.09.2019, sygn. 0111-KDIB3-1.4012.413.2019.1.AB, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

prawidłowość alokacji poniesionych kosztów działalności do określonych rodzajów sprzedaży w celu proporcjonalnego odliczenia podatku naliczonego

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 26 czerwca 2019 r. (data wpływu 5 lipca 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości alokacji poniesionych kosztów działalności do określonych rodzajów sprzedaży w celu proporcjonalnego odliczenia podatku naliczonego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 lipca 2019 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości alokacji poniesionych kosztów działalności do określonych rodzajów sprzedaży w celu proporcjonalnego odliczenia podatku naliczonego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

H. (dalej: Bank lub Wnioskodawca) jest bankiem hipotecznym z siedzibą w Polsce prowadzącym działalność na podstawie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz.U. 2018.2187 t.j. z dnia 23 listopada 2018 r., z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o listach zastawnych i bankach hipotecznych (Dz.U. 2016.1771 t.j. z dnia 27 października 2016 r.).

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca będzie emitować listy zastawne, które mają stanowić podstawowe źródło długoterminowego finansowania nabytych przez Bank wierzytelności z tytułu mieszkaniowych kredytów hipotecznych dla klientów indywidualnych.

Większość czynności wykonywanych przez Bank objętych jest zwolnieniem z opodatkowania podatkiem od towarów i usług (dalej: VAT), co wynika z treści art. 43 ust. 1 38-41 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U.2018.2174 t.j. z dnia 21 listopada 2018 r. z późn. zm., dalej: ustawa o VAT). Niemniej jednak Bank wykonuje również czynności (usługi) opodatkowane podatkiem VAT.

Alokacja podatku VAT naliczonego.

W celu świadczenia usług, Bank dokonuje zakupów określonych towarów i usług. Zakupy te dokonywane są na potrzeby ogólnej działalności prowadzonej przez Bank, bądź też dokonywane są na potrzeby określonych jednostek organizacyjnych Banku, działających w poszczególnych Obszarach.

Jednocześnie, w celu jak najlepszego odzwierciedlenia związku ponoszonych kosztów z poszczególnymi obszarami prowadzonej działalności, których one dotyczą, Bank wyodrębnił tzw. miejsca powstawania kosztów (dalej MPK).

Bank wyodrębnił następujące typy MPK:

Komórki Banku (Obszary i Zespoły wyodrębnione w ramach Banku ze względu na funkcje pełnione w strukturze Banku);
Komórki Zarządu;
Komórki Techniczne.

Bank dokonuje przyporządkowania wydatków poniesionych dla celów prowadzonej działalności do poszczególnych, wyodrębnionych w Banku MPK aby odzwierciedlić związek tych wydatków z danym obszarem działalności Banku.

Bank dokonał klasyfikacji MPK w oparciu o kryterium rodzaju wykonywanej przez nie działalności, na MPK dokonujące sprzedaży dającej prawo do odliczenia podatku naliczonego lub sprzedaży niedającej prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego oraz określił MPK, których nie można jednoznacznie przyporządkować tylko do jednego rodzaju prowadzonej sprzedaży, tj. MPK, gdzie alokowane wydatki są związane zarówno ze sprzedażą uprawniającą jak i sprzedażą nieuprawniającą do odliczenia podatku VAT naliczonego.

Poprzez powiązanie danego zakupu (a tym samym kwoty podatku VAT naliczonego) z konkretnym MPK, Bank określa związek danego wydatku z konkretnym rodzajem prowadzonej sprzedaży, tj.

sprzedaży uprawniającej do odliczenia VAT naliczonego,
sprzedaży nieuprawniającej do odliczenia podatku VAT naliczonego, bądź też
do obydwu rodzajów sprzedaży jednocześnie (sprzedaż mieszana).

W konsekwencji w odniesieniu do zakupów mających związek wyłącznie ze sprzedażą niedającą prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego, Bank nie dokonuje odliczenia podatku VAT naliczonego.

W odniesieniu do zakupów mających związek wyłącznie ze sprzedażą dającą prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, Bank dokonuje odliczenia podatku VAT naliczonego zgodnie z zasadami ogólnymi.

W odniesieniu do pozostałych zakupów, tj. zakupów, których nie można jednoznacznie przyporządkować wyłącznie do jednego rodzaju sprzedaży (tj. zakupów przyporządkowanych do MPK związanych zarówno z działalnością Banku dającą jak i nie dającą prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego) Bank będzie dokonywał odliczenia podatku VAT naliczonego z zastosowaniem proporcji, o której mowa w art. 90 i art. 91 ustawy o VAT (dalej też: współczynnik VAT).

Ponieważ, co do zasady, wszystkie wydatki Banku, poprzez ich powiązanie z odpowiednimi MPK, są alokowane do obszarów działalności, w związku z których funkcjonowaniem zostały one poniesione, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że tego typu alokacja może być wykorzystywana do określenia, czy dane zakupy były związane wyłącznie ze sprzedażą dającą prawo do odliczenia, czy wyłącznie ze sprzedażą nie dającą takiego prawa, czy też dane zakupy są związane zarówno ze sprzedażą dającą jak i nie dającą prawa do odliczenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca postępuje zgodnie z regulacją art. 90 ust. 1 i ust. 2 Ustawy o VAT alokując dany wydatek (podatek naliczony) do konkretnego rodzaju sprzedaży, tj.:

sprzedaży uprawniającej do odliczenia VAT naliczonego,
sprzedaży nieuprawniającej do takiego odliczenia, bądź też
sprzedaży mieszanej

poprzez powiązanie wydatków z poszczególnymi obszarami prowadzonej działalności, których one dotyczą (MPK)?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy postępuje on zgodnie z regulacją art. 90 ust. 1 i ust. 2 Ustawy o VAT alokując dany wydatek (podatek naliczony) do konkretnego rodzaju sprzedaży, tj.:

sprzedaży uprawniającej do odliczenia VAT naliczonego,
sprzedaży nieuprawniającej do takiego odliczenia, bądź też
sprzedaży mieszanej

poprzez powiązanie wydatków z poszczególnymi obszarami prowadzonej działalności, których one dotyczą (MPK).

Zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy o VAT (art. 86. ust. 1), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 90 Ustawy o VAT, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku, z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku VAT naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego. Natomiast, jeżeli nie jest możliwe takie wyodrębnienie, podatnik ustala kwotę podatku naliczonego w oparciu o tzw. współczynnik VAT.

Mając na uwadze powyższe przepisy należny uznać, iż metodologia Banku polegająca na alokacji wydatków (podatku naliczonego) do konkretnego rodzaju sprzedaży (tj. czynności uprawniających do odliczenia podatku VAT naliczonego bądź też sprzedaży nieuprawniającej do takiego odliczenia), poprzez wykorzystanie w tym celu MPK wypełnia wymagania określone w art. 90 ust. 1 i 2 ustawy o VAT. Tym samym, przedstawiony powyżej sposób określania prawa Banku do odliczania podatku naliczonego w oparciu o alokację danego wydatku (podatku naliczonego) do konkretnego MPK, w związku funkcjonowaniem którego został on poniesiony, należy uznać za właściwe przyporządkowanie wydatku do danego rodzaju sprzedaży realizowanej przez Bank.

Poprawność prezentowanego stanowiska, potwierdzona została w orzecznictwie sądów administracyjnych. Dla przykładu, w wyroku z 7 listopada 2008 r. (sygn. akt III SA/Wa 1443/08) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że:

(...) w przypadku zakupów, co do których podatnik nie ma wątpliwości jakiej służą sprzedaży (opodatkowanej czy zwolnionej) wprost należy określić kwoty podatku podlegające odliczeniu i należy kierować się przy tym bezpośrednim związkiem danego zakupu z poszczególnym rodzajem sprzedaży z pominięciem aspektów wykraczających poza granice tego związku. Natomiast w przypadku zakupów związanych ze sprzedażą opodatkowaną i zwolnioną jednocześnie należy stosować przepisy art. 90 ustawy o VAT odnoszące się do tego rodzaju zakupów (czyli przepis art. 90 ust. 2 - przypis Banku.).

Ponadto, na poprawność wskazanego powyżej podejścia wskazuje stanowisko wyrażone w interpretacjach indywidualnych np. w interpretacji indywidualnej z 11 października 2017 r. wydanej przez Dyrektora Krajowej Izby Skarbowej (sygn. 0114-KDIP4.4012.405.2017.1.AS), w interpretacji indywidulanej z 5 grudnia 2016 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (sygn. 3063-ILPP3.4512.104.2016.1.HW), w interpretacji indywidualnej z 25 listopada 2014 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie oraz w interpretacjach indywidualnych wydanych przez ten sam organ z 13 września 2011 r. (sygn. IPPP1/443-1327/11-2/AW), z 4 listopada 2011 r. (sygn. IPPP1/443-1521/11-2/AW), z 27 marca 2012 r. (sygn. IPPP1/443-80/12-2/PR) oraz z 8 października 2012 r. (sygn. IPPP1/443-718/12-2/MP).

PODSUMOWANIE

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy postępuje on zgodnie z regulacją art. 90 ust. 1 i ust. 2 Ustawy o VAT alokując dany wydatek (podatek naliczony) do konkretnego rodzaju sprzedaży tj.:

sprzedaży uprawniającej do odliczenia VAT naliczonego,
sprzedaży nieuprawniającej do takiego do takiego odliczenia, bądź też
sprzedaży mieszanej

poprzez powiązanie wydatków z poszczególnymi obszarami prowadzonej działalności, których one dotyczą (MPK).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Jak wynika z powołanego wyżej przepisu, prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje tylko czynnym podatnikom VAT oraz tylko w takim przypadku, gdy dokonywane zakupy mają ścisły związek z czynnościami opodatkowanymi. Odliczyć zatem można w całości podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego). Wskazana norma prawna wyraża zasadę neutralności podatku od towarów i usług, w następstwie której podatnicy realizujący czynności zwolnione podmiotowo lub przedmiotowo, są w podobnej sytuacji jak ostateczny nabywca (konsument) towaru lub usługi z wyjątkiem przypadków jednoznacznie wskazanych w ustawie. Ustawa wyłącza zatem możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu.

Wyrazem ścisłej zależności między uprawnionym odliczeniem podatku naliczonego, z wykonywaniem czynności opodatkowanych są regulacje zawarte w art. 90 ustawy, które w sposób techniczno-prawny uzupełniają generalną zasadę wyrażoną w wyżej cyt. art. 86 ust. 1 ustawy.

W świetle art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10 (art. 90 ust. 2 ustawy).

Zgodnie z art. 90 ust. 3 ustawy, proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Proporcję, o której mowa w ust. 3, określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej (art. 90 ust. 4 ustawy).

Jak wskazano wyżej zarówno proporcja ustalana wstępnie, na podstawie danych z poprzedniego roku podatkowego, jak i proporcja ustalana po zakończeniu roku podatkowego w celu korekty odliczonego wcześniej podatku naliczonego, wyliczana jest jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Przy czym, przy wyliczeniu proporcji należy brać pod uwagę czynności opodatkowane oraz czynności zwolnione od podatku. Czynności niepodlegające podatkowi VAT jako czynności występujące poza systemem ustawy nie są wliczane do ustalania wskaźnika, na podstawie art. 90 ust. 3 ustawy.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy, obowiązkiem Wnioskodawcy w pierwszej kolejności jest przypisanie konkretnych wydatków do określonych rodzajów sprzedaży, z którymi wydatki te są związane.

Wnioskodawca ma zatem obowiązek odrębnego określenia, czy podatek wynikający z otrzymanych faktur związany będzie z czynnościami opodatkowanymi, czy też zwolnionymi, czyli dokonania tzw. bezpośredniej alokacji.

Jeżeli dokonanie bezpośredniej alokacji nie jest możliwe, czyli w przypadku, gdy dokonane zakupy służą obu rodzajom działalności, podatnik może odliczyć tylko tę część podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom dającym prawo do odliczenia. A zatem zasada proporcjonalnego odliczania podatku ma zastosowanie do tej kategorii zakupów, których nie da się jednoznacznie przypisać do konkretnego rodzaju sprzedaży, czyli zakupów związanych ze sprzedażą opodatkowaną i zwolnioną.

W rezultacie zastosowanie proporcji, o której mowa w art. 90 ustawy, dla określenia kwoty podatku naliczonego do odliczenia możliwe jest tylko w przypadku, gdy Wnioskodawca nie ma możliwości wyodrębnienia całości lub części kwot, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje.

Zatem w liczniku tak ustalonej proporcji uwzględnia się obrót (sprzedaż) z czynności, w związku z którymi przysługuje podatnikowi prawo do obniżenia podatku należnego, tzn. wartości transakcji, od których zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego. W mianowniku natomiast uwzględnia się całkowity obrót (sprzedaż) uzyskany z czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego (czyli kwoty z licznika) oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje to prawo, a więc czynności zwolnionych od podatku (czynności niepodlegające opodatkowaniu nie są w ogóle objęte zakresem ustawy o podatku od towarów i usług, tak więc nie uwzględnia się ich w proporcji).

Na podstawie powyższych uregulowań należy stwierdzić, że podatnik dokonujący zakupów towarów i usług wykorzystywanych zarówno do czynności opodatkowanych jak i zwolnionych od podatku w pierwszej kolejności powinien ustalić, jaka część ponoszonych wydatków związana jest wyłącznie z czynnościami opodatkowanymi i dokonywać w całości odliczenia podatku naliczonego, a jaka część jest związana z czynnościami zwolnionymi i w tej części nie dokonywać w ogóle odliczenia podatku naliczonego (tj. dokonać tzw. bezpośredniej alokacji podatku naliczonego). Dopiero w sytuacji, gdy dla danych wydatków nie jest możliwe wyodrębnienie kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT, w celu prawidłowej realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego podatnik może zastosować metodę proporcjonalnego odliczenia podatku naliczonego, o której mowa w art. 90 ust. 2 ustawy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca będzie emitować listy zastawne, które mają stanowić podstawowe źródło długoterminowego finansowania nabytych przez Bank wierzytelności z tytułu mieszkaniowych kredytów hipotecznych dla klientów indywidualnych.

Większość czynności wykonywanych przez Bank objętych jest zwolnieniem z opodatkowania podatkiem od towarów i usług co wynika z treści art. 43 ust. 1 38-41 ustawy. Niemniej jednak Bank wykonuje również czynności (usługi) opodatkowane podatkiem VAT.

Bank wyodrębnił następujące typy MPK:

Komórki Banku (Obszary i Zespoły wyodrębnione w ramach Banku ze względu na funkcje pełnione w strukturze Banku);
Komórki Zarządu;
Komórki Techniczne.

Poprzez powiązanie danego zakupu (a tym samym kwoty podatku VAT naliczonego) z konkretnym MPK, Bank określa związek danego wydatku z konkretnym rodzajem prowadzonej sprzedaży, tj.

sprzedaży uprawniającej do odliczenia VAT naliczonego,
sprzedaży nieuprawniającej do odliczenia podatku VAT naliczonego, bądź też
do obydwu rodzajów sprzedaży jednocześnie (sprzedaż mieszana).

W konsekwencji w odniesieniu do zakupów mających związek wyłącznie ze sprzedażą niedającą prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego, Bank nie dokonuje odliczenia podatku VAT naliczonego.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawidłowego postępowania zgodnie z regulacją art. 90 ust. 1 i ust. 2 Ustawy o VAT alokując dany wydatek (podatek naliczony) do konkretnego rodzaju sprzedaży, przez powiązanie wydatków z poszczególnymi obszarami prowadzonej działalności, których one dotyczą (MPK).

Mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego tut. Organ stwierdza, że Wnioskodawca postępuje poprawnie alokując dany wydatek (podatek naliczony) do konkretnego rodzaju sprzedaży (tj. sprzedaży uprawniającej do odliczenia podatku VAT naliczonego, sprzedaży nieuprawniającej do takiego odliczenia bądź też sprzedaży mieszanej), przez powiązanie wydatków z poszczególnymi obszarami prowadzonej działalności, których one dotyczą (miejscami powstawania kosztów).

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Tut. Organ podkreśla jednakże, że to wyłącznie Wnioskodawca znający specyfikę swojej działalności jest w stanie dokonać oceny prawidłowości alokacji zakupów i podatku VAT naliczonego do poszczególnych miejsc powstawania kosztów MPK, zatem prawidłowość przedstawionego sposobu tej alokacji zakupów i podatku nie może być przedmiotem oceny tut. Organu. Jest to bowiem sytuacja, która ze swej strony wymaga przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego, przeanalizowania dokumentacji podatnika. Z uwagi na powyższe nie może zatem ona być przedmiotem interpretacji indywidualnej wydawanej w trybie określonym w rozdziale 1a Ordynacji podatkowej.

Nadmienia się, że w niniejszej interpretacji udzielono odpowiedzi w zakresie zadanego pytania i przedstawionego stanowiska. Inne kwestie nie objęte pytaniem nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa rozpatrzone.

Tut. Organ wskazuje, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że odpowiedzi na pytanie zawarte we wniosku udzielono w oparciu o przedstawiony opis sprawy. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie