Temat interpretacji

Określenie stałego miejsca prowadzenia działalności oraz miejsca świadczenia usług.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 11 grudnia 2018 r. (data wpływu 2 stycznia 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności oraz miejsca świadczenia usług jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 stycznia 2019 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności oraz miejsca świadczenia usług.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka prawa holenderskiego M. z siedzibą () (Holandia) jest czynnym podatnikiem podatku od wartości dodanej w Holandii (Wnioskodawca). Wnioskodawca . dokonał wpisu do rejestru przedsiębiorców KRS swojego oddziału pod numerem KRS . Oddział (M. Oddział w Polsce) uzyskał własny numer NIP (). Ponadto Wnioskodawca uzyskał własny numer NIP () oraz dokonał w Polsce rejestracji jako czynny podatnik podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca zajmuje się prowadzeniem działalności gospodarczej w zakresie usług spedycyjnych, logistycznych i transportu towarów na rzecz przedsiębiorców z terenu Unii Europejskiej, w tym polskich czynnych podatników VAT, oraz z terenu spoza Unii Europejskiej.

Wnioskodawca planuje prowadzić swoją działalność gospodarczą w Polsce poprzez utworzony oddział przedsiębiorcy zagranicznego. Planowane jest także, by za pomocą oddziału w Polsce organizowana była obsługa nie tylko przyszłych klientów w Polsce, ale także w innych krajach regionu. Wnioskodawca będzie posiadał w swoim oddziale w Polsce personel niezbędny do wykonywania zadań, jak również utrzymywał niezbędną do tego celu infrastrukturę. Personel oraz infrastruktura w Polsce zostaną zorganizowane na stałe. Zamiar prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce poprzez położony w Polsce oddział nie jest ograniczony czasowo, ani nie dotyczy pojedynczego zdarzenia gospodarczego.

Wnioskodawca planuje prowadzić w Polsce działalność gospodarczą poprzez oddział bezterminowo.

Jeżeli chodzi o infrastrukturę oddziału w Polsce, to:

• oddział będzie wynajmował biuro we W. ;

• oddział dokona zakupu lub wyleasinguje samochody służbowe dla swoich pracowników w Polsce;

• biuro oddziału jak i jego pracownicy wyposażeni zostaną przez oddział w komputery, telefony i inny sprzęt niezbędny do prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce;

• oddział zleci zewnętrznemu podmiotowi w Polsce (biuro rachunkowe) prowadzenie księgowości, składanie deklaracji od podatku PIT, CIT i VAT oraz rozliczenia podatkowe.

W kwestii personelu oddziału:

• oddział Wnioskodawcy zatrudni zarówno pracowników działu sprzedaży, jak i pracowników operacyjnych realizujących zlecenia z zakresu spedycji, logistyki i transportu towarów;

• oddział będzie zarządzany przez kierownika oddziału, który prowadzi własną działalność gospodarczą.

Do zadań oddziału Wnioskodawcy należeć będzie:

• sprzedaż usług logistycznych organizowanych przez polski oddział Wnioskodawcy;

• spedycja międzynarodowa: morska, lotnicza, drogowa i kolejowa (brak własnych środków transportu - korzystanie z zewnętrznych podwykonawców polskich i zagranicznych);

• sprzedaż usług podmiotom polskim i zagranicznym.

Oddział Wnioskodawcy będzie konsultował najważniejsze decyzje strategiczne z kierownictwem Wnioskodawcy w Holandii. Jednak o podstawowej działalności operacyjnej, składaniu ofert, zawieraniu umów z kontrahentami decydować będzie personel oddziału Wnioskodawcy w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego należy uznać, że działalność Wnioskodawcy na terytorium Polski powoduje powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o VAT, a w konsekwencji nabywane przez Wnioskodawcę usługi dla oddziału Wnioskodawcy na terytorium kraju powinny być opodatkowane na terytorium kraju stosownie do art. 28b ust. 2 ustawy o VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy w Polsce powstanie stałe miejsce prowadzenia działalność gospodarczej dla Wnioskodawcy. W konsekwencji tego usługi nabywane przez Wnioskodawcę dla oddziału (np. usługi rachunkowe, usługi doradztwa prawnego, usługi doradcze osoby zarządzającej oddziałem) powinny zostać opodatkowane zgodnie z art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, tj. w miejscu położenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i la, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Z kolei, na podstawie art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Ponieważ Wnioskodawca nie posiada siedziby na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej - ta siedziba znajduje się na terytorium Holandii - to dla ustalenia miejsca świadczenia / opodatkowania usług nabywanych przez Wnioskodawcę, konieczne jest ustalenie, czy będzie posiadała ona na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Zarówno przepisy ustawy o VAT, jak również przepisy wykonawcze do tej ustawy nie definiują pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. do Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawne wspólnego systemu od wartości dodanej (dalej: rozporządzenie wykonawcze).

Zgodnie z art. 11 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 3 rozporządzenia).

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. Takie wnioski wyciągnąć można z m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease BV, C-260/95 Commissioners of Customsand Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Przyjąć można, że elementami niezbędnymi łącznie do ukonstytuowania stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej są:

1. Stałość - czas, w trakcie którego utrzymywane jest takie stałe miejsce;
2. Zaplecze techniczne;
3. Zaplecze personalne;
4. Możliwość odbioru i wykorzystania usług świadczonych do własnych potrzeb poprzez możliwość zawierania umów i podejmowania decyzji.

W analizowanym przypadku wszystkie powyższe elementy spełnione są łącznie. Przede wszystkim wystąpi element stałości, ponieważ działalność gospodarcza w Polsce poprzez położony tutaj oddział nie będzie jednorazowa czy okresowa. Będzie ona miała charakter stały i bezterminowy.

Wnioskodawca posiadać będzie także w Polsce zaplecze techniczne niezbędne do wykonania i przyjmowania usług. Będzie to w szczególności wynajmowane biuro oraz środki techniczne (samochody, komputery, telefony) przeznaczone dla pracowników oddziału. Zwrócić należy uwagę na charakterystykę usług świadczonych przez Wnioskodawcę. W dużej mierze jest on organizatorem procesów spedycyjnych, logistycznych i transportowych, do których nie muszą być (i najczęściej nie są) wykorzystywane własne środki transportu morskiego, lotniczego lub drogowego lub zaplecze techniczne w postaci magazynów, centr logistycznych itd. Fakt, że w Polsce Wnioskodawca nie będzie posiadał własnych środków transportu lub magazynów, nie oznacza, że nie będzie mógł on świadczyć z oddziału w Polsce usług. Wręcz przeciwnie, pracownicy zatrudnieni w oddziale odpowiadać będą nie tylko za sprzedaż usług Wnioskodawcy, ale także organizować będą ich wykonanie za pomocą podmiotów podwykonawczych (firmy transportowe, podmioty magazynujące towary itd.). Z oddziału w Polsce będą świadczone właściwe usługi Wykonawcy, a nie tylko o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym.

Ponadto Wnioskodawca posiadać będzie w Polsce stałe zaplecze personalne w postaci własnych pracowników jak i podwykonawców. Oddział w Polsce zarządzany będzie przez osobę, która stale będzie współpracować z oddziałem, w tym organizować jego pracę.

Zaplecze personalne nie będzie miało charakteru tymczasowego czy okresowego. Stworzone zostanie ono na czas nieograniczony.

Tym samym oddział w Polsce umożliwiać będzie nie tylko świadczenie usług na rzecz potencjalnych klientów, ale także odbiór i wykorzystanie usług świadczonych dla potrzeb oddziału. Chodzi tutaj głównie o usługi rachunkowe i doradcze. W ustawie o VAT w stosunku do tych usług nie przewidziano szczególnych zasad ustalania miejsca świadczenia (np. art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy o VAT). Zastosowanie do tych usług znajdzie zastosowanie art. 28b ustawy o VAT. Ponieważ zdaniem Wnioskodawcy, Wnioskodawca posiadać będzie w kraju stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, to usługi wyświadczone dla tego stałego miejsca (np. usługi rachunkowe przeznaczone dla oddziału Wnioskodawcy wyświadczone przez polskiego czynnego podatnika od towarów i usług) opodatkowane będą w Polsce z uwagi na art. 28b ust. 2 ustawy o VAT.

Reasumując, biorąc pod uwagę definicję zawartą w Rozporządzeniu 282/2011, a także kryteria sformułowane w orzecznictwie TSUE, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca będzie posiadać w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając na uwadze powyższe, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowo, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14 na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekle prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej