Temat interpretacji

Opodatkowania dostawy działek.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 lutego 2019 r. (data wpływu 26 lutego 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 marca 2019 r. (data wpływu 3 kwietnia 2019 r), stanowiącym odpowiedz na wezwanie tut. Organu z dnia 19 marca 2019 r. (skutecznie doręczone 22 marca 2019 r.), pismem z dnia 19 kwietnia 2019 r. (data wpływu 19 kwietnia 2019 r.) oraz pismem z dnia 19 kwietnia 2019 r. (data wpływu 25 kwietnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy działek - jest nieprawidłowe

UZASADNIENIE

W dniu 26 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 29 marca 2019 r. (data wpływu 3 kwietnia 2019 r.), pismem z dnia pismem z dnia 19 kwietnia 2019 r. (data wpływu 19 kwietnia 2019 r.) oraz pismem z dnia 19 kwietnia 2019 r. (data wpływu 25 kwietnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy działek.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest współwłaścicielem nieruchomości gruntowych niezabudowanych, oznaczonych aktualnie nr ewidencyjnymi 439 (pow. 0,81 ha) oraz 438 (pow.1,15 ha). Działkę nr 439 Wnioskodawca nabył w 1989 r. na podstawie umowy, którą żona Wnioskodawcy zawarła ze swoimi rodzicami (ówczesnymi właścicielami) o przekazanie gospodarstwa rolnego. W związku z tym, że miedzy Wnioskodawcą a jego żoną istniał ustrój wspólności majątkowej, ten składnik majątku wszedł do majątku wspólnego. Z działką 439 sąsiadowała niewielka działka budowlana, na której znajdował się od 1988 r. dom jednorodzinny, w którym mieszkał Wnioskodawca z żoną oraz teściowie. W 2003 r. na działce 439 wybudowano niewielki dom gościnny, w którym nocują podczas wizyt rodzina i znajomi Wnioskodawcy.

Z działką 439 bezpośrednio sąsiaduje działka 438.

Działkę nr 438 Wnioskodawca wraz z żoną kupił w 1997 r. Była to od początku nieruchomość rolna, niezabudowana. Przedmiotowe grunty wchodziły w skład gospodarstwa rolnego Wnioskodawcy, które prowadził on osobiście do 2009 r. Dominowała na nich uprawa pszenicy. Łączna powierzchnia gospodarstwa rolnego wynosiła 6,1 ha w 2006 r., następnie zmniejszyła się tylko do dwóch działek 438 i 439. W 2009 r. z powodu choroby kręgosłupa Wnioskodawca był zmuszony zaprzestać dalszej pracy na roli. W związku z tym w 2009 r. Wnioskodawca wydzierżawił przedmiotowe działki na rzecz jednego z okolicznych rolników, który dzierżawi te działki do chwili obecnej.

Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego dla działek 438 i 439 przewiduje się funkcję mieszkaniową. Wnioskodawca rozważa obecnie dokonanie podziału działek 438 i 439 tak, aby wydzielić z nich ok. 15 mniejszych działek wraz z drogą wewnętrzną zapewniającą dojazd do drogi publicznej, a następnie sukcesywną sprzedaż tych działek. Uzyskane w ten sposób środki pieniężne Wnioskodawca chce przeznaczyć na bieżące życie, a także poczynić oszczędności, które w przyszłości będzie mógł przekazać dzieciom i wnukom. Wnioskodawca nie wie obecnie ile działek, i czy wszystkie z wydzielonych w przyszłości działek sprzeda.

Wnioskodawca nie dokonał jeszcze podziału działek 438 i 439, nie poczynił na nich żadnych nakładów mających uatrakcyjnić je przy ewentualnych przyszłych transakcjach. Przyszłą sprzedaż Wnioskodawca zamierza prowadzić w sposób niezorganizowany, w oparciu o ustne oferty i zapytania, a także przez umieszczenie tabliczki informacyjnej na terenie działek wraz z numerem telefonu.

Wnioskodawca ani jego żona nigdy nie prowadzili działalności gospodarczej polegającej na handlu nieruchomościami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przedstawionych okoliczności, sprzedaż przez Wnioskodawcę działek powstałych wskutek podziału działek 438 i 439 będzie stanowiła czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług ?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż w przyszłości działek wydzielonych z gruntów 438 i 439 nie będzie stanowiła czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami podatku VAT są m.in. osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei art. 15 ust. 2 ustawy o VAT wskazuje, że za działalność gospodarczą należy uznać wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W ocenie Wnioskodawcy przyszłym transakcjom nie sposób przypisać charakteru działalności gospodarczej. Należy podkreślić, że działki 439 i 438 zostały nabyte nie w celach handlowych czy spekulacyjnych, lecz aby stanowiły one centrum życiowe Wnioskodawcy i jego rodziny, a także w celu prowadzenia gospodarstwa rolnego. Grunty te są w posiadaniu Wnioskodawcy od ponad 30 lat (działka 439), a przez 20 lat uprawiał ją rolniczo. Wnioskodawca i jego rodzina nieprzerwanie od ponad 30 lat zamieszkują na terenie tych nieruchomości. W związku z utratą zdrowia Wnioskodawca był zmuszony zaprzestać dalszej działalności rolniczej i wydzierżawił grunty lokalnemu rolnikowi. Było to zachowanie typowe i uzasadnione ekonomicznie, bowiem Wnioskodawca potrzebował środków utrzymania.

Przyszła sprzedaż działek, niesprecyzowana obecnie co do ilości i częstotliwości, będzie mieściła się w zakresie podstawowych czynności, do jakich uprawniony jest właściciel nieruchomości. Rozporządzenie rzeczą jest immanentnie związane ze statusem właściciela. Przedmiotowe działki stanowią od ponad 30 i 20 lat współwłasność Wnioskodawcy i jego żony. Rozważany podział nieruchomości na mniejsze nieruchomości ma jedynie ułatwić możliwość sprzedaży, bowiem kupno jednej dużej działki może być znacząco utrudnione przez brak potencjalnego kupca. Nie czyniono żadnych starań o sprzedaż tych działek, nie ulepszano ich, nie czyniono nakładów ani też nie sondowano lokalnego rynku w poszukiwaniu ewentualnych kupców.

Wnioskodawca nie zaangażował bowiem środków podobnych do wykorzystywanych przez handlowców, wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie obrotem nieruchomościami.

Zdaniem Wnioskodawcy warto przywołać dla uzasadnienia jego racji pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego zawarty w wyroku z 6 lipca 2018 r. I FSK 1419/16.

Zgodnie z tym orzeczeniem, to czy dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną (np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze). Przy czym na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie taktu zaistnienia pojedynczych z tych okoliczności.

W przyszłym stanie faktycznym mogą wystąpić jedynie pojedyncze elementy, o których mowa powyżej, takie jak podział działek i wydzielenie dróg wewnętrznych Nie wystąpił zaś (i nie wystąpi) ciąg profesjonalnie podejmowanych czynności handlowych.

Końcowo Wnioskodawca informuje, że wszystkie działki w momencie ich potencjalnego zbycia pozostaną gruntami niezabudowanymi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2147, z późn. zm), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Sprzedaż, zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W tym miejscu należy wskazać, że prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielne kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025, z późn. zm.). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji przepisy odnoszące się do własności. Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

W świetle art. 196 § 1 ww. Kodeksu współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości. Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 Kodeksu cywilnego). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział. Zatem, w zakresie pojęcia towarów (gruntów) mieści się współwłasność jako prawo do rzeczy wspólnej. W konsekwencji, towarem jest udział w prawie własności nieruchomości.

Należy więc stwierdzić, że właściciel udziału jest równocześnie właścicielem części ułamkowej wspólnego prawa (prawa własności). W przypadku zbycia udziału w nieruchomości, dotychczasowy współwłaściciel przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania tą nieruchomością jak właściciel, w zakresie, w jakim uprawniała go do tego wysokość jego udziału. Należy więc przyjąć, że na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, zbycie udziału we współwłasności nieruchomości, dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Zaznaczenia wymaga, że stosownie do treści art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682 z późn. zm.) z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 ww. Kodeksu oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 ww. Kodeksu zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Na podstawie art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Podkreślić należy, że nie każda czynność która stanowi dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność będzie opodatkowana podatkiem VAT jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Art. 15 ust. 1 ustawy stanowi, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe przepisy pozwalają stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotne więc dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży nieruchomości wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10. Z ww. orzeczenia TSUE wynika, że w wypadku gdy dana osoba podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy, wówczas należy ją uznać za podatnika z tytułu sprzedaży nieruchomości, gdyż sprzedaż nie następuje w ramach zarządu jego majątkiem prywatnym.

W konsekwencji, w kwestii zaliczenia transakcji sprzedaży nieruchomości przez osoby fizyczne jako wykonywanej w ramach działalności gospodarczej kryterium decydującym jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. Podejmowanie zorganizowanych działań, takich jak podział gruntu na mniejsze działki, wydzielenie dróg wewnętrznych, wystąpienie do właściwego organu o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i uzyskanie takiej decyzji przed sprzedażą, wykonywanie czynności zmierzających do podniesienia wartości nieruchomości, np. uzbrojenie terenu, świadczy o tym, że czynności te przybierają formę zawodową (profesjonalną). Przy czym, na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich. W konsekwencji, dostawę nieruchomości należy uznać za objętą podatkiem VAT pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Mając na względzie obowiązujące przepisy oraz tezy wynikające orzeczeń w sprawach C-180/10 i C-181/10 stwierdzić należy, że planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż działek 438 i 439, czy też działek wydzielonych przez Wnioskodawcę z działek nr 438 i 439 będzie nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, a co za tym idzie Wnioskodawca z tytułu tej czynności będzie działał w charakterze podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Z treści wniosku wynika, że działkę nr 439 Wnioskodawca nabył w 1989 r. na podstawie umowy, którą żona Wnioskodawcy zawarła ze swoimi rodzicami (ówczesnymi właścicielami) o przekazanie gospodarstwa rolnego. W związku z tym, że miedzy Wnioskodawcą a jego żoną istniał ustrój wspólności majątkowej, ten składnik majątku wszedł do majątku wspólnego. Z działką 439 sąsiadowała niewielka działka budowlana, na której znajdował się od 1988 r. dom jednorodzinny, w którym mieszkał Wnioskodawca z żoną oraz teściowie. W 2003 r. na działce 439 wybudowano niewielki dom gościnny, w którym nocują podczas wizyt rodzina i znajomi Wnioskodawcy. Z działką nr 439 bezpośrednio sąsiaduje działka 438, którą Wnioskodawca wraz z żoną kupił w 1997 r. Była to od początku nieruchomość rolna, niezabudowana. Przedmiotowe grunty wchodziły w skład gospodarstwa rolnego Wnioskodawcy, które prowadził on osobiście do 2009 r. Dominowała na nich uprawa pszenicy. Łączna powierzchnia gospodarstwa rolnego wynosiła 6,1 ha w 2006 r. następnie zmniejszyła się tylko do dwóch działek 438 i 439. W 2009 r. z powodu choroby kręgosłupa Wnioskodawca był zmuszony zaprzestać dalszej pracy na roli. W związku z tym w 2009 r. Wnioskodawca wydzierżawił przedmiotowe działki na rzecz jednego z okolicznych rolników, który dzierżawi te działki do chwili obecnej.

Należy w tym miejscu wskazać, że zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025, z późn. zm.), zwanej dalej Kodeks cywilny, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego/wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy/dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

W kontekście niniejszej sprawy należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia działalność gospodarcza, w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing itp.).

Istota umowy dzierżawy wskazuje, że na jej podstawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez właściciela na rzecz dzierżawcy. Dzierżawca za oddaną mu w dzierżawę rzecz płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą a przekazanym za nią wynagrodzeniem.

W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ugruntowało się stanowisko, że czerpanie dochodów ze składnika majątku na podstawie umowy zawartej z jednym podmiotem wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. W orzeczeniu z dnia 4 grudnia 1990 r. w sprawie C-186/89 W. N. Van Tiem v. Staatssecretaris van Financiën uznano, że wynajem działki budowlanej wraz z prawem do wybudowania na niej i późniejszego użytkowania budynku, w zamian za roczny czynsz, jest prowadzeniem działalności gospodarczej. W innym wyroku z dnia 26 września 1996 r. w sprawie C-230/94 Renate Enkler przeciwko Finanzamt Hamburg stwierdzono, że wynajem majątku rzeczowego stanowi wykorzystanie tego majątku, które należy zaklasyfikować jako działalność gospodarczą w rozumieniu artykułu 9 ust. 2 VI Dyrektywy.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treść przywołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że skoro przedmiotowe działki były/są dzierżawione to były/są one wykorzystywane przez Wnioskodawcę w celu zarobkowym, a nie w celach osobistych. Czynność zbycia działek (udziałów) nie mieści się zatem w zakresie zarządu majątkiem prywatnym, stąd uznać należy, że działki nr 438 i 439 wykorzystywane były/są w działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

W konsekwencji, należy stwierdzić, że Wnioskodawca z tytułu transakcji sprzedaży działek (udziałów w działkach) nr 438 i 439, jak też działek z nich wydzielonych, będzie działać w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy wykonującym działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. W konsekwencji sprzedaż działek (udziałów) będzie stanowiła czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W świetle powyższych okoliczności stanowisko Wnioskodawcy, że sprzedaż w przyszłości działek wydzielonych z gruntów 438 i 439 nie będzie stanowiła czynności opodatkowanych podatkiem VAT uznać należy za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie organ interpretacyjny zaznacza, że skoro stroną wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest Wnioskodawca, jako współwłaściciel wymienionych we wniosku działek, niniejsza interpretacja stanowi rozstrzygnięcie tylko w jego indywidualnej sprawie. Podkreślić zatem należy, że w rozpatrywanej sprawie powyższa interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla współwłaściciela nieruchomości, tj. żony Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Świętego Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej