Temat interpretacji

Obowiązek podatkowy z tytułu dostaw towarów przesyłanych za pośrednictwem kuriera.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 lipca 2019 r. (data wpływu 1 sierpnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku podatkowego z tytułu dostaw towarów przesyłanych za pośrednictwem kuriera jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku podatkowego z tytułu dostaw towarów przesyłanych za pośrednictwem kuriera.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) jest polskim rezydentem podatkowym, zarejestrowanym jako czynny podatnik VAT. Główny przedmiot działalności Spółki to produkcja i sprzedaż ().

Wnioskodawca sprzedaje swoje produkty na podstawie zamówień składanych przez klientów, również za pośrednictwem prowadzonej przez Spółkę platformy internetowej umożliwiającej składanie zamówień drogą internetową/elektroniczną. Zamówiony towar jest wysyłany do klienta kurierem z opcją zapłaty za pobraniem (płatność za towary dostarczane przez Spółkę jest dokonywana przez klienta gotówką, w momencie odbioru towaru od kuriera).

Dostawa towarów pomiędzy Wnioskodawcą a kupującymi odbywa się według Incoterms (International Commercial Terms Międzynarodowych Reguł Handlu) CIP, tzn. z angielskiego Carriage and Insurance Paid To (przewoźne i ubezpieczenie opłacone do wskazanego przez strony transakcji miejsca). Zgodnie z regułą CIP za organizację i koszty przewozu wraz z ubezpieczeniem towaru podczas transportu odpowiada dostawca, a ryzyko utraty towarów przechodzi na nabywcę z chwilą wydania towarów przewoźnikowi działającemu na rzecz dostawcy.

W analizowanym schemacie transakcji, przy zastosowaniu reguł CIP, za transport towarów z magazynu Wnioskodawcy do miejsca ustalonego z klientem (wskazanego przez klienta w zamówieniu) odpowiedzialny jest Wnioskodawca. Wnioskodawca zawiera umowę z przewoźnikiem (kurierem) i pokrywa koszty transportu oraz ubezpieczenia towaru. Po otrzymaniu zamówienia od klienta i jego skompletowaniu, Wnioskodawca wydaje towar kurierowi w swoim magazynie. Następnie towar dostarczany jest przez kuriera do miejsca wskazanego przez kupującego w zamówieniu. Zgodnie z regułami CIP, ryzyko utraty towaru przechodzi natomiast na nabywcę już w momencie wydania towaru kurierowi w magazynie Spółki.

Dodatkowo w regulaminie sprzedaży obowiązującym u Wnioskodawcy, akceptowanym przez klientów w momencie złożenia zamówienia, znajduje się zapis, zgodnie z którym Dostawy realizowane są według formuły INCOTERMS 2010 CIP. Z momentem wysłania towaru (wydania podmiotowi, który jest zobowiązany do jego dostarczenia (kurierowi)), Spółka przenosi na kupującego prawo do rozporządzania towarem jak właściciel, w związku z czym odpowiedzialność za towar przechodzi na kupującego z chwilą wydania towaru. Mając na uwadze powyższe ustalenia, moment wydania przesyłki kurierowi jest momentem dostawy towarów w rozumieniu ustawy o VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług z tytułu dostaw towarów dokonywanych w sposób i na warunkach opisanych powyżej powstaje w momencie wydania towarów z magazynu Wnioskodawcy i wydania ich kurierowi, zobowiązanemu do dostarczenia towarów na zlecenie Spółki do miejsca ustalonego z klientem?

Zdaniem Wnioskodawcy, obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług (dalej: podatek VAT) z tytułu dostaw towarów dokonywanych w sposób i na warunkach opisanych powyżej powstaje w momencie wydania towarów z magazynu Wnioskodawcy i wydania ich kurierowi, zobowiązanemu do dostarczenia towarów na zlecenie Spółki do miejsca ustalonego z klientem.

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT), obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w innych ustępach przedmiotowego artykułu.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, stanowiącą jedną z czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Z powyższych regulacji wynika zatem, że obowiązek podatkowy w podatku VAT powstaje co do zasady w momencie przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel na ich nabywcę.

Ustawodawca nie określił, co należy rozumieć pod pojęciem przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz polskich sądów administracyjnych powszechnie przyjmuje się, że prawo do rozporządzania towarami jak właściciel winno oznaczać pełne, ekonomiczne władztwo nad towarami, odpowiadające swoim zakresem prawu własności, niezależnie jednak od formalnego przejścia samego prawa własności (np. wyrok TSUE z dnia 8 lutego 1990 r. w sprawie C-320/88). W związku z powyższym pod pojęciem tym należy rozumieć możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, przeniesienia władztwa ekonomicznego nad daną rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym.

We wspomnianym powyżej orzeczeniu w sprawie C-320/88, Trybunał Sprawiedliwości US stwierdził, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. Odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia własności w sensie ekonomicznym, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że kluczowym warunkiem dla zaistnienia dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT jest przeniesienie na nabywcę praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Innymi słowy pojęcie przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym.

Z powyższego wynika, że podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT czynność dokonania dostawy towarów należy rozpatrywać raczej w kontekście jej okoliczności i skutków faktycznych niż ściśle formalno-prawnych. Zdarzeniem faktycznym, z którym należy utożsamić dokonanie dostawy towarów jest zaś wydanie towarów nabywcy. Jak wskazuje się w praktyce organów podatkowych (przykładowo w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 22 marca 2018 r., sygn. 0112-KDIL1-3.4012.45.2018.1.PM) z wydaniem towaru przez dostawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów, polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej jego utraty lub uszkodzenia. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru, jest co do zasady wydanie towaru.

W praktyce więc, zawarte w art. 19a ust. 1 ustawy o VAT stwierdzenie dokonania dostawy towarów, należy rozumieć jako faktyczne zrealizowanie dostawy polegające na wydaniu towaru przez dostawcę na rzecz odbiorcy, które z kolei oznacza czynność powodującą przejście na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru.

Odnosząc powyższe do stanu faktycznego będącego przedmiotem niniejszego wniosku należy wskazać, że przy dostawach realizowanych przez Wnioskodawcę na rzecz klientów na warunkach Incoterms CIP przekazanie towarów skutkujące przejściem na nabywcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru następuje w momencie wydania towarów z magazynu Wnioskodawcy kurierowi, któremu Wnioskodawca zlecił transport do miejsce ustalonego z klientem.

Incoterms (International Commercial Terms, Międzynarodowe Reguły Handlu) to zbiór międzynarodowych reguł, określających warunki sprzedaży, których stosowanie jest szeroko przyjęte na całym świecie. Reguły te pozwalają w prosty sposób ustalić podział kosztów, ryzyka oraz obowiązków pomiędzy nabywcę i sprzedawcę oraz rodzaj stosowanego transportu.

Reguła CIP (Carriage and Insurance Paid to, przewóz i ubezpieczenie opłacone do) oznacza, że za organizację i koszty przewozu wraz z ubezpieczeniem towaru odpowiada dostawca, a ryzyko utraty towarów przechodzi na nabywcę z chwilą wydania towarów przewoźnikowi działającemu na rzecz dostawcy.

W kontekście powyższego, w ocenie Spółki, na gruncie Incoterms CIP za moment dokonania dostawy towarów należy uznać moment ich przekazania przewoźnikowi z magazynu Wnioskodawcy, skutkujący przejściem ryzyk związanych z towarem Wnioskodawcy na jego klientów. Wtedy bowiem na klientów przechodzi faktyczne władztwo nad nabytymi od Wnioskodawcy towarami. Konsekwentnie Wnioskodawca powinien moment ten uznać za moment dokonania dostawy towarów na gruncie podatku VAT.

Skutek ten został dodatkowo potwierdzony w regulaminie sprzedaży obowiązującym u Wnioskodawcy, akceptowanym przez klientów w momencie złożenia zamówienia znajduje się zapis, zgodnie z którym z momentem wysłania towaru (wydania podmiotowi, który jest zobowiązany do jego dostarczenia (kurierowi)), Spółka przenosi na kupującego prawo do rozporządzania towarem jak właściciel, w związku z czym odpowiedzialność za towar przechodzi na kupującego z chwilą wydania towaru. Mając na uwadze powyższe ustalenia, moment wydania przesyłki kurierowi jest momentem dostawy towarów w rozumieniu ustawy o VAT.

W ocenie Spółki, za prawidłowe należy zatem uznać stanowisko Spółki, że obowiązek podatkowy w podatku VAT z tytułu dostaw towarów dokonywanych w sposób i na warunkach opisanych w niniejszym wniosku powstaje w momencie wydania towarów z magazynu Wnioskodawcy i wydania ich kurierowi, zobowiązanemu do dostarczenia towarów na zlecenie Spółki do miejsca ustalonego z klientem.

Końcowo należy zwrócić uwagę, że za prawidłowością zaprezentowanego powyżej stanowiska Spółki przemawiają również indywidulane interpretacje podatkowe wydane w zbliżonych stanach faktycznych, w tym przykładowo:

• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 30 maja 2019 r., sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.111.2019.2.PRP,
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 12 lipca 2016 r., sygn. IPPP3/4512-371/16-2/ISK,
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 10 grudnia 2014 r., sygn. ILPP4/443-476/14-2/ISN.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z przepisu art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Przez sprzedaż z kolei rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów art. 2 pkt 22 ustawy.

Należy zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, rozumiana jest przez ustawodawcę, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W określeniu jak właściciel zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy dostawa oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna oraz każdą inną transakcję, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu).

Co należy rozumieć przez przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia własności w sensie ekonomicznym, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Innymi słowy pojęcie przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu prawo do rozporządzania jak właściciel nie można interpretować jako prawa własności.

Należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem dostawa towarów nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy. Jednocześnie należy podkreślić, że dla celów powstania obowiązku podatkowego dokonanie czynności następuje z chwilą jej faktycznego dokonania, za wyjątkiem przypadków, w których przepisy ustawy określają wprost ten moment. W konsekwencji postanowienia umów cywilnoprawnych o uznaniu dostawy towarów za dokonaną pozostają bez znaczenia dla celów powstania obowiązku podatkowego, mogą pełnić jedynie funkcję pomocniczą w przypadku zaistnienia wątpliwości.

W myśl art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 1a, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powyższy przepis formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i podatek ten powinien być rozliczony za ten okres.

Wskazana powyżej regulacja jest zgodna z art. 63 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006 str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług.

W tym miejscu należy zauważyć, że z wydaniem towaru przez dostawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów, polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru jest co do zasady wydanie towaru. Dokonanie dostawy, o którym mowa w art. 19a ust. 1 ustawy oznacza zatem faktyczne zrealizowanie dostawy. Jeżeli strony oznaczyły inną chwilę, niż wydanie towaru dla przejścia korzyści i ciężarów, to w razie wątpliwości przyjmuje się, że ta sama chwila dotyczy przejścia ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru.

Zgodnie z art. 544 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), jeżeli rzecz sprzedana ma być przesłana przez sprzedawcę do miejsca, które nie jest miejscem spełnienia świadczenia, poczytuje się w razie wątpliwości, że wydanie zostało dokonane z chwilą, gdy w celu dostarczenia rzeczy na miejsce przeznaczenia sprzedawca powierzył ją przewoźnikowi trudniącemu się przewozem rzeczy tego rodzaju.

Jak stanowi art. 544 § 2 Kodeksu cywilnego, jednakże kupujący obowiązany jest zapłacić cenę dopiero po nadejściu rzeczy na miejsce przeznaczenia i po umożliwieniu mu zbadania rzeczy.

Ponadto według art. 548 § 1 Kodeksu cywilnego, z chwilą wydania rzeczy sprzedanej przechodzą na kupującego korzyści i ciężary związane z rzeczą oraz niebezpieczeństwo przypadkowej utraty lub uszkodzenia rzeczy.

Jeżeli strony zastrzegły inną chwilę przejścia korzyści i ciężarów, poczytuje się w razie wątpliwości, że niebezpieczeństwo przypadkowej utraty lub uszkodzenia rzeczy przechodzi na kupującego z tą samą chwilą (548 § 2 Kodeksu cywilnego).

Z przywołanych przepisów Kodeksu cywilnego wynika, że wydanie rzeczy następuje z chwilą powierzenia rzeczy przez sprzedawcę przewoźnikowi z poleceniem dostarczenia rzeczy do miejsca przeznaczenia uzgodnionego wcześniej z kupującym. Z chwilą, w której rzecz została powierzona przewoźnikowi, następuje formalne spełnienie świadczenia przez sprzedawcę, a na kupującego przechodzą korzyści i ciężary związane z rzeczą.

Przenosząc powyższe na grunt przepisów o podatku od towarów i usług należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy towar jest wysyłany do nabywcy za pośrednictwem przewoźnika (podmioty zewnętrzne, firmy kurierskie i transportowe), to dokonanie dostawy towaru następuje z chwilą wydania towaru podmiotowi, który jest zobowiązany do jego dostarczenia, z tym bowiem momentem dostawca przenosi prawo do rozporządzania towarem jak właściciel. Zatem w takich okolicznościach moment dokonania dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy odpowiada momentowi wydania towarów, o którym mowa w art. 544 Kodeksu cywilnego.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, będący zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT, sprzedaje swoje produkty na podstawie zamówień składanych przez klientów. Zamówiony towar jest wysyłany do klienta kurierem z opcją zapłaty za pobraniem.

Dostawa towarów pomiędzy Wnioskodawcą a kupującymi odbywa się według Incoterms CIP (przewóź i ubezpieczenie opłacone do wskazanego przez strony transakcji miejsca).

Przy zastosowaniu reguł CIP, za transport towarów z magazynu Wnioskodawcy do miejsca ustalonego z klientem (wskazanego przez klienta w zamówieniu) odpowiedzialny jest Wnioskodawca. Wnioskodawca zawiera umowę z przewoźnikiem i pokrywa koszty transportu oraz ubezpieczenia towaru. Zgodnie z regułami CIP, ryzyko utraty towaru przechodzi natomiast na nabywcę już w momencie wydania towaru kurierowi w magazynie Spółki.

Ponadto w regulaminie sprzedaży widnieje zapis, że (...) Z momentem wysłania towaru (wydania podmiotowi, który jest zobowiązany do jego dostarczenia (kurierowi)), Spółka przenosi na kupującego prawo do rozporządzania towarem jak właściciel, w związku z czym odpowiedzialność za towar przechodzi na kupującego z chwilą wydania towaru. Mając na uwadze powyższe ustalenia, moment wydania przesyłki kurierowi jest momentem dostawy towarów w rozumieniu ustawy o VAT.

Na tle powyższego opisu sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwości z kwestii powstania obowiązku podatkowego z tytułu dostaw towarów w momencie wydania ich kurierowi.

Odnosząc się do okoliczności przedstawionych w sprawie, należy wskazać, że w sytuacji, gdy Wnioskodawca zakupiony towar przekazuje przewoźnikowi (kurierowi) to zgodnie z zawartą umową następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem, będącym przedmiotem dostawy, jak właściciel. Tym samym należy stwierdzić, że w momencie wydania towaru dokonana zostanie dostawa towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy. Zatem dzień wydania towaru przewoźnikowi, celem dostarczenia go do nabywcy, będzie dniem dokonania dostawy. W konsekwencji w tym momencie powstanie obowiązek podatkowy z tytułu przedmiotowych transakcji, w myśl obowiązującego art. 19a ust. 1 ustawy.

Podsumowując, obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług z tytułu dostaw towarów dokonywanych w sposób i na warunkach opisanych powyżej powstaje w momencie wydania towarów z magazynu Wnioskodawcy i wydania ich kurierowi, zobowiązanemu do dostarczenia towarów na zlecenie Spółki do miejsca ustalonego z klientem.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia;
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP:/KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej