Temat interpretacji

w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości lokalowych w trybie licytacji komorniczej

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 marca 2019 r. (data wpływu 1 kwietnia 2019 r.) uzupełnionym w dniu 30 kwietnia 2019 r. (data wpływu za pośrednictwem ePUAP 30 kwietnia 2019 r.) na wezwanie Organu z dnia 23 kwietnia 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości lokalowych w trybie licytacji komorniczej jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości lokalowych w trybie licytacji komorniczej. Wniosek został uzupełniony w dniu 30 kwietnia 2019 r. (data wpływu za pośrednictwem ePUAP 30 kwietnia 2019 r.) na wezwanie Organu z dnia 23 kwietnia 2019 r., skutecznie doręczone w dniu 25 kwietnia 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Komornik prowadził egzekucję z nieruchomości należących do dłużnika M. Sp. z o.o.:

1. z nieruchomości objętej numerem księgi wieczystej nr KW (lokal 4) oraz
2. z nieruchomości objętej numerem księgi wieczystej nr KW . (lokal 2).

Lokal nr 4 ma powierzchnię 65,73 m², lokal nr 2 ma powierzchnię 33,82 m².

Prawo własności wskazanych nieruchomości należy do Spółki prawa handlowego pod firmą M.Sp. z o.o..

Zgodnie z informacjami zawartymi w protokołach opisu i oszacowania przedmiotowych nieruchomości wykonanych przez komornika, dłużnik wynajmuje przedmiotowe lokale.

W roku 2009 nieruchomości zostały wprowadzone aportem do spółki M. Sp. z o.o. przez nowego wspólnika (według oświadczenia prokurenta M. Sp. z o.o. z dnia 6 grudnia 2018 r.). Dłużnik nabył nieruchomość poprzez przeniesienie na Spółkę własności udziału wynoszącego połowę zabudowanej nieruchomości położonej przy ul. objętej numerem KW (według informacji od wierzyciela z dnia 8 maja 2018 r.).

Umową w 2009 r. ustanowienia odrębnej własności i umową zniesienia współwłasności M. Sp. z o.o. wydzieliła z wyżej wymienionego budynku dwa lokale mieszkalne o numerze 2 i 4 (według informacji od wierzyciela z dnia 8 maja 2018 r.). Nabycie przedmiotowych lokali nie było potwierdzone fakturami (według oświadczenia prokurenta M. Sp. z o.o.).

Nieruchomości zostały nabyte przez . już w stanie zamieszkanym przez lokatorów. Nie sporządzono umów najmu (według oświadczenia prokurenta M. Sp. z o.o.).

Jak wynika z operatu szacunkowego z 2012 r. w lokalu 2 od 1972 r. zamieszkuje najemca na zasadach równoznacznych z przydziałem kwaterunkowym. W tym lokalu zameldowane są także inne osoby. Natomiast w lokalu 4 zameldowany jest najemca na zasadach równoznacznych z przydziałem kwaterunkowym. W tym lokalu zameldowane są także inne osoby.

Według oświadczenia prokurenta M. Sp. z o.o. lokale były wykorzystywane w celach ich wynajmu o charakterze mieszkalnym, gdyż zostały nabyte przez dłużnika już w stanie zamieszkałym przez lokatorów. Według oświadczenia prokurenta M. Sp. z o.o. dłużnik nie wykonywał żadnych prac w lokalach ani nie ponosił nakładów.

Z operatu szacunkowego wynika, iż najemcy obydwu lokali sami z własnych nakładów wymienili okna oraz kabinę prysznicową oraz wc. Z operatów szacunkowych ponadto wynika, iż cały budynek, w którym są lokale od lat nie był remontowany ani modernizowany.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy komornik jest zobowiązany do uiszczenia podatku od towarów i usług od dokonanej w trybie egzekucji dostawy towarów dwóch lokali, tj. czy na Organie egzekucyjnym spoczywa obowiązek obliczenia i odprowadzenia za dłużnika podatku za nieruchomości . oraz zgodnie z art. 18 ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, ostatecznie przedstawionym w odpowiedzi na wezwanie:

Wnioskodawca jest zobowiązany do obliczenia i uiszczenia (odprowadzenia) za Dłużnika podatku od towarów i usług od dokonanej w trybie egzekucji dostawy dwóch lokali. Jednocześnie Komornik wskazuje, iż wierzyciel nie podziela tego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na podstawie art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2018 r., poz. 1314, 1356, 1499 i 1629) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900), zgodnie z którym płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 6 i 7 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

• oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;

• zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że na podstawie art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych wydanych na jej podstawie, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich powstało pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

Przez pierwsze zasiedlenie, zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy, rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006. str. 1 z późn. zm.) zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, posługują się pojęciem pierwszego zasiedlenia, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

Odnośnie kwestii pierwszego zasiedlenia wypowiedział się TSUE w orzeczeniu z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie C-308/16 Kozuba Premium Selection, w którym wskazał, że artykuł 12 ust. 1 i 2 oraz art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, które uzależniają zwolnienie z podatku od wartości dodanej w związku z dostawą budynków od spełnienia warunku, zgodnie z którym pierwsze zasiedlenie tych budynków następuje w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu. Wskazane przepisy tejże dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one, aby takie przepisy krajowe uzależniały owo zwolnienie od warunku, zgodnie z którym w wypadku ulepszenia istniejącego budynku poniesione wydatki nie mogą przekroczyć 30% początkowej wartości tego budynku, o ile rzeczone pojęcie ulepszenia jest interpretowane w taki sam sposób jak pojęcie przebudowy zawarte w art. 12 ust. 2 dyrektywy 2006/112, to znaczy tak, że odnośny budynek powinien być przedmiotem istotnych zmian przeprowadzonych w celu zmiany jego wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia.

Zatem zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE Rady oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie. W efekcie, aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własne osoby fizycznej.

Przy tym zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Zatem dostawa gruntu jest opodatkowana stawką właściwą dla dostawy budynków/budowli albo ich części, a gdy dostawa budynków/budowli albo ich części jest zwolniona od podatku VAT, wówczas zwolnienie ma zastosowanie do dostawy gruntu.

Z treści wniosku wynika, że przedmiotem sprzedaży w trybie egzekucji komorniczej są dwa lokale mieszkalne należące do Dłużnika będącego spółką z ograniczona odpowiedzialnością. Lokale zostały wprowadzona do spółki aportem w 2009 r. przez nowego wspólnika, który nabył je już w stanie zamieszkanym przez lokatorów. Lokale wykorzystywane były przez Dłużnika w celu ich wynajmu o charakterze mieszkalnym, gdyż zostały nabyte w stanie zamieszkałym przez lokatorów. Jednocześnie co istotne, Dłużnik nie wykonywał żadnych prac w lokalach ani nie ponosił wydatków na ulepszenie przedmiotowych lokali.

Zatem, należy stwierdzić, że w odniesieniu do przedmiotowych lokali doszło do pierwszego zasiedlenia i od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży minęły co najmniej 2 lata. W konsekwencji, z uwagi na to, że dostawa lokali nie jest dokonana w ramach pierwszego zasiedlenia, ani w okresie krótszym niż 2 lata od pierwszego zasiedlenia przy sprzedaży zastosowanie znajduje zwolnienie z podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Tym samym sprzedaż w trybie egzekucji komorniczej lokali mieszkalnych, korzysta ze zwolnienia od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W konsekwencji skoro sprzedaż w trybie egzekucji komorniczej lokali mieszkalnych, korzysta ze zwolnienia od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, Wnioskodawca jako płatnik podatku od towarów i usług, nie jest obowiązany do obliczenia i odprowadzenia podatku od towarów i usług od tej sprzedaży.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy uznać należało za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

W myśl art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej