Stanowisko Wnioskodawcy:

W podatku od towarów i usług sprzedaż budynku, budowli lub ich części jest opodatkowana stawką podstawową - 23%, obniżoną do poziomu 8% (w przypadku nieruchomości mieszkalnych) bądź zwolniona od podatku.

Zwolnienie stosuje się także wówczas, gdy przedmiotem transakcji jest własnościowe prawo do lokalu.

W analizowanym przypadku zastosowanie będzie miało właśnie zwolnienie z podatku. Art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT (kolejne zwolnienie znajduje się w pkt 10a, niemniej jest ono stosowane jedynie wówczas, gdy podatnik nie ma prawa do zwolnienia z pkt 10) stanowi bowiem, że zwalnia się od tego podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części, upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Definicja pierwszego zasiedlenia znajduje się natomiast w art. 2 pkt 14. Rozumie się przez nie oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich: wybudowaniu lub ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z pierwszym zasiedleniem mamy zatem m.in. do czynienia przy oddaniu danej nieruchomości w najem przez Wnioskodawcę, co miało miejsce w maju 2016 r. Obecnie zatem minęły już 2 lata od tego momentu. Dlatego też, jeżeli w międzyczasie Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie tej nieruchomości, bądź wydatki takie nie przekroczyły 30% jej wartości początkowej, jej sprzedaż będzie zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Naturalnie sprzedaż nieruchomości ze zwolnieniem z podatku VAT będzie obciążona podatkiem od czynności cywilnoprawnych, który jednakże reguluje przy nabyciu K.

Wnioskodawca nabył spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego Nr księgi wieczystej.......... z rynku wtórnego bez VAT uiszczając 2% podatku PCC w dniu 2 marca 2016 r. Wnioskodawca zamierza sprzedać spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego Nr księgi wieczystej ..... na rzecz podmiotu K., który zgodnie ze statutem nie prowadzi działalności gospodarczej, jest powołany zgodnie z ustawą z dnia 14 grudnia 1995 r., nie jest spełniona definicja prowadzenia działalności gospodarczej art. 15.1.2 ustawy o VAT w związku z tym, przepisy ustawy o VAT nie mają zastosowania w K. K. nie jest płatnikiem podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca może sprzedać spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego Nr księgi wieczystej ................. ze stawką zwolnioną art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT na rzecz Nabywcy mieszkania K. mającego swoją siedzibę pod adresem ul Ż., która to nie prowadzi działalności gospodarczej art. 15.1.2 ustawy o VAT. Nabywca mieszkania K. nie może odliczyć podatku naliczonego lub uzyskać zwrotu podatku VAT.

Wnioskodawca zakupił spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego nr księgi wieczystej .......... od osoby fizycznej za kwotę 645 000 zł, nie odliczył podatku VAT z tytułu zakupu, zapłacił 2 % podatek PCC od nabycia. Wnioskodawca nie zapłaci podatku VAT przy sprzedaży na rzecz nabywcy K. Remont mieszkania wyniósł kwotę 32 239,38 zł i obejmował pomalowanie ścian, cyklinowanie podłogi remont łazienki, malowanie okien, malowanie drzwi. Remont przy nabyciu nie wpłynął na wzrost wartości mieszkania. Mieszkanie zostało nabyte z rynku wtórnego w dniu 2 marca 2016 r. za kwotę 645 000,00 zł. Nie nastąpiło ulepszenie przekraczające 30% wartości nieruchomości.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 15 maja 2019 r. Wnioskodawca przedstawił własne stanowisko w zakresie zadanych pytań, oznaczonych we wniosku nr 1, 2 oraz 4.

Odp.1

W przedstawionym stanie faktycznym nie dojdzie do sprzedaży ani dostawy towaru, umowa stosownie do treści art. 453 kodeksu cywilnego będzie polegać na przeniesieniu własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego znajdującego się przy ul. Ż. na podmiot K. w zamian za spłatę pożyczki z dnia 3 lutego 2016 r aneksowaną dnia 3 października 2016 r. w wysokości 700 000 zł.

W ocenie Wnioskodawcy czynność prawna opisana we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, wobec tego nie ma obowiązku wystawiania faktury VAT.

Odp. 2

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Towarami zaś jest, zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W przyszłym stanie faktycznym, wskazanym we wniosku, przedmiotem umowy zawartej na podstawie art. 453 kodeksu cywilnego, nie będzie rzecz, ale prawo - spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu.

Ustawa o VAT nie zawiera definicji rzeczy, w tym zakresie należy zatem odwołać się do definicji rzeczy zawartej w kodeksie cywilnym. Zgodnie z art. 45 kodeksu cywilnego, rzeczami są przedmioty materialne.

Przedmiotem umowy nie będzie przedmiot materialny, ale prawo do - spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu. Co więcej, przeniesienie tego prawa na K., jedynego wspólnika Wnioskodawcy, nie będzie miało charakteru odpłatnego. Nastąpi to bowiem na poczet spłaty pożyczki udzielonej przez K, celem zwolnienia wnioskodawcy z długu. Wnioskodawca zatem wyzbędzie się spółdzielczego prawa w zamian za zwolnienie z długu, nie otrzyma zatem żadnego przysporzenia (wynagrodzenia), bowiem wskutek zmniejszenia pasywów, nastąpi jednocześnie zmniejszenie aktywów. Czyli finalnie Wnioskodawca nie uzyska żadnego przysporzenia (skoro jednocześnie wyzbędzie się majątku, czy też jego części).

Ponadto, zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywanych przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Z przyczyn podanych powyżej brak będzie podstawy do naliczenia podatku VAT przy umowie przeniesienia praw stosownie do treści art. 453 KC (jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa).

Odp. 4.

W księgach rachunkowych zaś koniecznym będzie wykazanie zwolnienia z długu Wnioskodawcy (do wysokości tego długu). Wnioskodawca nie zapłaci podatku VAT od przeniesienia nieruchomości. Przeniesienie własności prawa spółdzielczego do lokalu jest w przedstawionym stanie faktycznym zwolnione z podatku VAT, natomiast będzie obciążone podatkiem od czynności cywilnoprawnych, który zapłaci K.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ( (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak wynika z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant
   zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Zatem z treści art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy wynika, że przez dostawę towarów rozumie się zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6, tj. m.in. zbycie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu.

Należy zauważyć, że dostawa towarów rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego dysponowania nim, jakby była właścicielem tego dobra. W wyniku ustanowienia spółdzielczego prawa własności dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad nieruchomością (tj. towarem w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy) na rzecz nabywcy tego prawa, co pozwala mu rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z tej nieruchomości i czerpania z niej pożytków w sposób niemalże taki, jak w przypadku właściciela tej nieruchomości, jak również w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, tak jak ma to miejsce w przypadku dokonywania sprzedaży nieruchomości przez właściciela.

W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, w której Wnioskodawca planuje zrealizować umowę (stosownie do treści art. 453 Kodeksu cywilnego), polegającą na przeniesieniu własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego na podmiot K., w zamian za spłatę pożyczki zaciągniętej w dniu 3 lutego 2016 r.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą opodatkowania podatkiem od towarów i usług planowanej transakcji.

W myśl art. 453 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025 z późn.zm.) jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa. Jednakże gdy przedmiot świadczenia ma wady, dłużnik obowiązany jest do rękojmi według przepisów o rękojmi przy sprzedaży.

Przeniesienie własności przez dłużnika na rzecz wierzyciela, będące w istocie spełnieniem świadczeń wobec wierzyciela, stanowi dostawę towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT. W wyniku powyższego przeniesienia praw własności wierzyciel rozporządza powyższym prawem jak właściciel. Przeniesienie własności towarów w trybie art. 453 ustawy Kodeks cywilny stanowi zatem odpłatną dostawę w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT i podlega opodatkowaniu na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług.

Opodatkowaniu podlegają jednak tylko takie transakcje, w ramach których występuje możliwy do zidentyfikowania konsument towarów/usług. Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje, co należy rozumieć przez czynność odpłatną. Jednak dla uznania, że dostawa towarów/świadczenie usługi podlega opodatkowaniu tym podatkiem, bezwzględnym warunkiem jest odpłatność za daną czynność, co wynika z ww. przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz/lub świadczenia usług) za wynagrodzeniem.

Należy zauważyć, że przepisy podatkowe nie zawierają jakichkolwiek ograniczeń, co do formy zapłaty. Wynagrodzenie (zapłata) nie musi nastąpić w formie świadczenia pieniężnego. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Zatem pod pojęciem odpłatności rozumieć należy prawo podmiotu sprzedającego towar lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego).

W odniesieniu do okoliczności opisanych we wniosku, spełniony jest ten warunek. Zgodnie z art. 720 § 1 ww. ustawy Kodeks cywilny , przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Z przywołanych przepisów wynika, że środki przekazane w formie pożyczki zasilają tylko czasowo majątek biorącego pożyczkę, który obowiązany jest do zwrotu, tj. do przeniesienia na drugą stronę własności tej samej ilości pieniędzy albo rzeczy tego samego rodzaju.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że w zamian za zobowiązanie z tytułu zaciągniętej pożyczki Wnioskodawca dokona przeniesienia na pożyczkodawcę spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu. Powyższe przeniesienie ma zatem charakter odpłatny, gdyż wyniku dobrowolnej umowy pomiędzy wierzycielem i dłużnikiem, dłużnik pomniejsza swoje zobowiązania wobec wierzyciela o wartość towarów, co do których nastąpiło przeniesienie praw własności.

W świetle powyższego, przeniesienie przez Wnioskodawcę na rzecz K. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu w zamian za zobowiązanie z tytułu zaciągniętej pożyczki, traktować należy jak dostawę, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 ww. ustawy, stawka podatku wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Natomiast zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23 %.

Natomiast w myśl art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż 6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%. br>

Od zasady opodatkowania według stawki podstawowej przewidziano jednak pewne wyjątki. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług ujęte zostały między innymi w art. 43 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W sytuacji gdy nieruchomość jest zabudowana budynkami lub budowlami przy sprzedaży tych budynków, budowli lub ich części ustawa umożliwia zastosowanie zwolnienia od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 oraz pkt 10a ustawy, po spełnieniu warunków zawartych w tych przepisach.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Przez pierwsze zasiedlenie - zgodnie z art. 2 pkt 14 Ustawy o VAT - rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Z kolei, przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006, str. 1, z pózn. zm.) zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE, posługują się pojęciem pierwszego zasiedlenia, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających. W konsekwencji, zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

W przypadku budynków lub budowli niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy o VAT, ustawodawca umożliwia podatnikom - po spełnieniu określonych warunków -skorzystanie ze zwolnienia o którym stanowi art. 43 ust. 1 pkt 10a Ustawy o VAT.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10a Ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym stanowi art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy o VAT, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

W analizowanej sprawie Wnioskodawca zakupił spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego od osoby fizycznej w marcu 2016 r. za pożyczkę udzieloną przez K. Transakcja nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, Sprzedający nabył prawo do opisanego lokalu w 1995 r. tj. przed datą obowiązywania ustawy o podatku od towarów i usług. Jeden pokój w przedmiotowym lokalu od sierpnia 2016 r. był wynajmowany przez pożyczkodawcę na cele biurowe, pozostałe pomieszczenia w lokalu były wykorzystywane przez najemcę sporadycznie. Wnioskodawca ponosił wydatki na ulepszenie lokalu, nie przekroczyły one jednak 30% wartości początkowej lokalu.

Obecnie Wnioskodawca planuje przeniesienie na pożyczkodawcę spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu na poczet spłaty udzielonej pożyczki. Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest kwestia opodatkowania i udokumentowania planowanej transakcji.

Jak wskazano wyżej, przeniesienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu stanowi odpłatną dostawę w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT i podlega opodatkowaniu na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług.

W analizowanej sprawie, planowana dostawa opisanego lokalu, który był przedmiotem najmu (jeden pokój wynajmowany przez pożyczkodawcę na cele biurowe, pozostałe pomieszczenia w lokalu wykorzystywane przez najemcę sporadycznie) będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT pierwsze zasiedlenie lokalu nastąpiło z chwilą oddania ich w najem (1 sierpnia 2016 r.) a od chwili pierwszego zasiedlenia upłynęły już dwa lata.

W myśl art. 43 ust. 10 ustawy o VAT, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym stanowi art. 43 ust. 1 pkt 10 i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

1. są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
2. złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

W myśl art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Jak wynika z przytoczonego przepisu art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik wystawia fakturę w przypadku sprzedaży, dostawy towaru lub świadczenia usługi. Faktura VAT jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonej czynności), który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa. Prawidłowość materialno-prawna faktury VAT zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt nabycia określonych towarów lub usług.

Regulacja określona w art. 106b ust. 2 ustawy wyraża zasadę, zgodnie z którą nie ma obowiązku wystawiania faktury dla sprzedaży zwolnionej od podatku. Przepis ten pozwala, aby faktury nie były wystawiane dla czynności zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3. Nie pozbawia on wszakże podatników dokonujących tych czynności prawa do wystawiania faktury dokumentującej te czynności. Wystawienie faktury dla sprzedaży zwolnionej jest, co do zasady, pozostawione wyborowi przez podmiot dokonujący transakcji.

Stosownie natomiast do art. 106b ust. 3 ustawy o VAT, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Odnosząc zatem treść powyższych przepisów do analizowanej sprawy wskazać należy, że co do zasady Wnioskodawca ma obowiązek wystawienia faktury VAT nabywcy lokalu tylko wtedy, gdy zażąda on wystawienia takiej faktury. br>

Kwestię ewidencji (rejestrów) reguluje art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, zgodnie z którym podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej. Ewidencja powinna zawierać w szczególności dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, korekt podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającej kwotę podatku należnego, korekt podatku naliczonego, kwoty podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu, a także inne dane służące identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

Ustawodawca przepisem art. 109 ust. 3 ustawy, nakłada na podatnika obowiązek prowadzenia ewidencji zawierającej dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, obejmującej m.in. dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania oraz wysokości podatku należnego.

Ewidencja jest odzwierciedleniem stanu rzeczywistego, powinna zatem obejmować wszystkie dokonane przez podatnika czynności podlegające opodatkowaniu jak i dane dotyczące podatku naliczonego podlegającego odliczeniu. Dane, które podatnik wpisuje do deklaracji podatkowej składanej w urzędzie skarbowym stanowią odzwierciedlenie danych wynikających z prowadzonej przez niego ewidencji sprzedaży i ewidencji zakupów VAT.

W świetle art. 109 ust. 3 ustawy, podatnik jest zobowiązany prowadzić ewidencję dotyczącą podatku od towarów i usług w taki sposób, aby ewidencja ta zawierała wszystkie dane niezbędne do poprawnego sporządzenia deklaracji podatkowej.

Mając zatem na uwadze powołane wyżej przepisy prawa w kontekście analizowanej sprawy stwierdzić należy, że Wnioskodawca winien wykazać opisaną transakcję dostawy lokalu mieszkalnego w swoim rejestrze sprzedaży.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy oceniono całościowo jako nieprawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem sprawy.

Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem sprawy podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4 , 00-013 Warszawa, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej