Temat interpretacji

Ustalenia kwoty nabycia pojazdu przy zastosowaniu procedury VAT marża.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 kwietnia 2019 r. (data wpływu 29 kwietnia 2019 r.), uzupełnionym w dniu 27 maja 2019 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia kwoty nabycia pojazdu przy zastosowaniu procedury VAT marża - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony dnia 27 maja 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia kwoty nabycia pojazdu przy zastosowaniu procedury VAT marża.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W zakresie działalności Wnioskodawcy jest zakup i sprzedaż samochodów używanych. W oparciu o art. 120 ustawy o VAT, podatnik dokonuje dostawy towarów używanych, które uprzednio zostały przez niego nabyte dla celów prowadzonej działalności lub importowane w celu odsprzedaży, co zostaje opodatkowane w systemie procedury marży.

Podatnik zarejestrował swoją firmę na portalu aukcyjnym, którego właścicielem jest X. z siedzibą w B.

Regularnie podatnik dokonuje licytacji i zakupu oferowanych na platformie samochodów, a każdy zakup następuje w celu dalszej odsprzedaży. Ww. samochody zostają nabyte od podatnika podatku od wartości dodanej, a dostawa jest opodatkowana na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 120 ust. 4 ustawy o VAT.

Wnioskodawca w odpowiedzi otrzymuje drogą elektroniczną potwierdzenie wygrania aukcji oraz potwierdzenie/umowę sprzedaży ze wskazaniem: numeru zamówienia, danych pojazdu, kwoty do zapłaty, numeru rachunku bankowego, a także w stopce dokumentu informacji o zastosowaniu dla sprzedaży procedury marży dla towarów używanych. Podatnik wpłaca przelewem bankowym wskazaną na dokumencie kwotę do zapłaty. Numer rachunku bankowego należy do centrali: X. z siedzibą w B. Po zapłacie otrzymuje trzy faktury, na których widnieją inne dane wystawcy.

Wszystkie dokumenty:

• mają tę samą datę,
• ten sam model i VIN samochodu,
• ten sam numer zamówienia,
• suma dokumentów jest równa zapłacie.

Wszystkie wystawione Wnioskodawcy faktury dokumentują nabycie tego samego samochodu, z tym, że:

1. faktura wystawiona przez oddział B z siedzibą w H. opiewa na sprzedaż samego samochodu, a kod stawki VAT podany jest jak dla sprzedaży towarów używanych w procedurze marży;
2. faktura wystawiona przez spółkę-córkę A. z siedzibą w B. opiewa na opłatę aukcyjną, a kod stawki VAT podany jest jak dla standardowego opodatkowania tej transakcji;
3. faktura wystawiona przez centralę C. z siedzibą w B. opiewa na przygotowanie dokumentacji dot. samochodu, a kod stawki VAT podany jest jak dla standardowego opodatkowania tej transakcji. Zgodnie z regulaminem sprzedaży samochodów używanych na portalu aukcyjnym, wszystkie 4 wymienione spółki (1. C., 2. X, 3. B, 4. A.) są, cytując, podmiotami grupy korporacyjnej XXX. Ponadto, regulamin portalu aukcyjnego stwierdza, co następuje: Właścicielem i sprzedawcą pojazdów oferowanych za pośrednictwem platformy handlowej jest B., ().

Wnioskodawca podkreślił, że mimo zapisu w regulaminie, że właścicielem i sprzedawcą pojazdów jest B., to wartość całej transakcji jest przekazywana na konto C.

Wszystkie podmioty są ze sobą powiązane w następujący sposób.

1. A. z siedzibą w B. odpowiednik polskiej spółki komandytowej, gdzie komandytariuszem jest spółka X.
2. X. z siedzibą w B. jedynym udziałowcem jest spółka-matka C. z siedzibą w B.
3. Wszystkie trzy spółki: C., X., A. zarejestrowane są pod tym samym adresem XXX.
4. B. z siedzibą w H. jedynym udziałowcem jest spółka-matka B. z siedzibą w B.

W uzupełnieniu wniosku, Wnioskodawca:

Odpowiadając na pytanie, czy usługi, za które pobierana była opłata aukcyjna oraz usługi polegające na obsłudze dokumentów dotyczących nabywanych na portalu aukcyjnym samochodów były świadczone przez ten sam podmiot, który dokonał na rzecz Spółki dostawy samochodów, czy przez inne podmioty będące odrębnymi podatnikami podatku od wartości dodanej, wskazał że opłata za samochód, obsługę dokumentów oraz aukcję była wpłacana na konto spółki głównej C. Natomiast Wnioskodawca otrzymał trzy faktury od trzech podmiotów, na których były podane ich numery podatku od wartości dodanej co nie jest niczym dziwnym, gdyż B. jest spółką zarejestrowaną w H., a pozostałe (A. oraz X) w Niemczech. Wnioskodawca nie ma fizycznej możliwości aby sprawdzić, który z podmiotów faktycznie wykonał usługę przygotowania dokumentów oraz obsługi aukcji, niemniej stoi na stanowisku, że wykonał je ten sam podmiot. Wynika to z faktu, że Wnioskodawca wykonał tylko jeden przelew na rzecz spółki C., a na wszystkich trzech fakturach jest ta sama data, ten sam numer VIN zakupionego samochodu, ten sam numer zamówienia, ten sam bank, numer konta bankowego, SWIFT i IBAN. Ponadto suma wartości wszystkich trzech dokumentów równa jest zapłacie. Dodatkowo, mimo tego, że Wnioskodawca wykonał przelew na rzecz spółki C., to z tej spółki otrzymał fakturę jedynie na przygotowanie dokumentacji. Faktura na zakup samochodu wystawiona przez B. spółkę holenderską, w której 100% udziałów posiada niemiecka spółka X.

Również czytając ogólne warunki korzystania z XXX stwierdza, że X. jest właścicielem oferowanych samochodów.

W odpowiedzi na pytanie, czy wskazane we wniosku spółki stanowią jednostki organizacyjne tego samego podmiotu, (oddziały, zakłady) i pod względem prawnym nie stanowią odrębnego podmiotu od spółki do której należą (są pozbawione niezależności, stanowią część składowa spółki, a zatem pod względem podatkowym tworzą jeden podmiot) wyjaśnił, że jego zdaniem, wskazane we wniosku spółki są pozbawione niezależności, mimo odrębnych form prawnych. Świadczy o tym również używanie identycznego papieru firmowego przez wszystkie podmioty, zawierające takie samo LOGO firmy tj. X.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w momencie sprzedaży towaru używanego (ww. samochodu), gdzie podstawą opodatkowania VAT jest marża będąca różnicą pomiędzy kwotą sprzedaży i kwoty nabycia, do kwoty nabycia Wnioskodawca może zaliczyć kwoty wynikające z wszystkich trzech otrzymanych i zapłaconych faktur?

Zdaniem Wnioskodawcy, do prawidłowo wyliczonej marży do opodatkowania VAT jako wartość nabycia powinno się zaliczyć wszystkie trzy otrzymane faktury.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 120 ust. 4 ustawy w przypadku podatnika dokonującego dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika w ramach prowadzonej działalności, w celu odprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między kwotą sprzedaży a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku.

Przez kwotę sprzedaży w myśl art. 120 ust. 1 pkt 5 ustawy rozumie się całkowitą kwotę, którą podatnik otrzymał lub ma otrzymać z tytułu dostawy towarów od nabywcy lub osoby trzeciej, wliczając w to otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty bezpośrednio związane z tą dostawą, podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze oraz koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi podatnik obciąża nabywcę, z wyłączeniem kwot, o których mowa w art. 29a ust. 7.

Natomiast przez kwotę nabycia rozumie się wszystkie składniki wynagrodzenia, o których mowa w pkt 5, które dostawca towarów otrzymał lub ma otrzymać od podatnika - art. 120 ust. 1 pkt 6 ustawy.

Artykuł 4 szóstej dyrektywy definiuje pojęcie podatnika. Przymiot ten posiadają osoby wykonujące działalność gospodarczą samodzielnie. Ustęp 4 tego artykułu uściśla, że określenie samodzielnie wyklucza opodatkowanie osób związanych z pracodawcą jakimkolwiek stosunkiem prawnym tworzącym stosunek podporządkowania w zakresie warunków pracy, wynagrodzenia i odpowiedzialności pracodawcy (zob. wyrok z dnia 6 listopada 2003 r. w sprawach połączonych od C-78/02 do C-80/02 Karageorgu i in., Rec). Dla ustalenia, że tego rodzaju stosunek prawny istnieje pomiędzy spółką-matką a jej podmiotami powiązanymi, dla celów VAT, należy zbadać, czy podmioty powiązane wykonują samodzielną działalność gospodarczą. W tym zakresie należy zbadać, czy spółka-córka, taka jak A., może być uznana za niezależną, w szczególności w zakresie ponoszenia ryzyka gospodarczego wynikającego z jej działalności, (por. wyrok z dnia 23 marca 2006 r. w sprawie Ministero dell&ʼEconomia e delle Finanze i Agenzia delle Entrate przeciwko FCE Bank plc. w sprawie C-210/04). Wnioskodawca zaznacza, że całość kwoty należnej z tytułu sprzedaży przekazał spółce-matce: C. z siedzibą w B., co oznacza, że cały ciężar ryzyka gospodarczego ponosi jedynie spółka-matka, co oznacza, że mamy do czynienia z jednym podatnikiem na gruncie VAT.

Trybunał Sprawiedliwości UE orzekł, że jedno świadczenie występuje w przypadku, gdy co najmniej dwa elementy albo co najmniej dwie czynności dokonane przez podatnika na rzecz klienta są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny (por. wyrok z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C 41/04 Levob Verzekeringen i OV Bank). W omawianym przypadku, poniesienie opłat aukcyjnych i za przygotowanie dokumentów jest niezbędne dla wykonania dostawy samego samochodu, a po drugie, są one ze sobą ściśle związane. W konsekwencji dostawa samochodu i opłacenie dodatkowych opłat musi być, dla celów VAT, uznane za elementy tworzące jedną transakcję. Ponadto w wyniku omawianej transakcji nastąpi przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, a usługi dotyczące tej dostawy nie zmieniają charakteru samego towaru (por. C-111/05 Aktiebolaget NN v. Skatteverket). Biorąc pod uwagę fakt przekazania kwoty za całość transakcji jednemu podmiotowi i przytoczony wyrok TSUE należy stwierdzić, że mamy do czynienia z jedną transakcją.

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze przywołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że w okolicznościach analizowanej sprawy Wnioskodawca dokonując sprzedaży samochodu w systemie VAT marża jako kwotę nabycia towaru, o której mowa w art. 120 ust. 1 pkt 6 ustawy, będzie mógł przyjąć zarówno kwotę wynikającą z faktury wystawionej przez centralę sprzedawcy, jak i przez oddziały i inne podmioty powiązane sprzedawcy. Jak wyjaśniono bowiem wyżej, ciężar ekonomiczny i ryzyko gospodarcze ponosi jedynie centrala i to ona powinna być uznana za podatnika zgodnie z art. 4 szóstej dyrektywy. Ponadto, jak również wyżej Wnioskodawca wskazał, mamy do czynienia z jedną transakcją. A zatem wszystkie trzy faktury wystawione zostały de facto przez jednego dostawcę towaru, a wszystkie wskazane w trzech fakturach pozycje, tj. samochód wraz z jego modelem, nr VIN, przebiegiem, datą pierwszej rejestracji, przekazanie dokumentów/usługa wewnątrzwspólnotowa, odbiór/usługa wewnątrzwspólnotowa, opłata aukcyjna/usługa wewnątrzwspólnotowa stanowią składniki wynagrodzenia, jakie Wnioskodawca zapłacił dostawcy tytułem nabycia samochodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z póź. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Stosownie do dyspozycji art. 120 ust. 4 ustawy, w przypadku podatnika dokonującego dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika w ramach prowadzonej działalności, w celu odprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między kwotą sprzedaży a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku.

Przez kwotę sprzedaży w myśl art. 120 ust. 1 pkt 5 ustawy rozumie się całkowitą kwotę, którą podatnik otrzymał lub ma otrzymać z tytułu dostawy towarów od nabywcy lub osoby trzeciej, wliczając w to otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty bezpośrednio związane z tą dostawą, podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze oraz koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi podatnik obciąża nabywcę, z wyłączeniem kwot, o których mowa w art. 29a ust. 7.

Natomiast przez kwotę nabycia rozumie się wszystkie składniki wynagrodzenia, o których mowa w pkt 5, które dostawca towarów otrzymał lub ma otrzymać od podatnika (art. 120 ust. 1 pkt 6 ustawy).

Dla potrzeb stosowania szczególnej procedury ustawodawca w art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy określił jakie towary są towarami używanymi. Zgodnie z tym przepisem przez towary używane rozumie się ruchome dobra materialne nadające się do dalszego użytku w ich aktualnym stanie lub po naprawie, inne niż określone w pkt 1-3 oraz inne niż metale szlachetne lub kamienie 5szlachetne (CN 7102, 7103, 7106, 7108, 7110, 7112), (PKWiU 24.41.10.0, 24.41.20.0, ex 24.41.30.0, ex 32.12.11.0, ex 32.12.12.0 i 38.11.58.0).

Zatem towarami używanymi są te dobra ruchome, które wcześniej zostały choć raz użyte, lecz nadają się do wielokrotnego wykorzystania (nie ulegają zużyciu po jednokrotnym użytku).

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług przewidują zatem stosowanie szczególnej procedury opodatkowania do dostawy m. in. towarów używanych, polegającej na opodatkowaniu marży. Jest to wyjątek od ogólnej reguły opodatkowania obrotu, czyli kwoty stanowiącej zapłatę z tytułu sprzedaży, pomniejszonej o kwotę należnego podatku. Ta szczególna procedura dotyczy jednak tylko dostawy towarów używanych, które podatnik nabył od określonej kategorii podmiotów. Należy podkreślić, że do stosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą uprawnieni są podatnicy, którzy dokonują dostawy towarów nabytych w okolicznościach wymienionych w art. 120 ust. 10 ustawy.

Stosownie do art. 120 ust. 10 ustawy, przepisy ust. 4 i 5 dotyczą dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków, które podatnik nabył od:

1. osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, niebędącej podatnikiem, o którym mowa w art. 15, lub niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej;
2. podatników, o których mowa w art. 15, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
3. podatników, jeśli dostawa tych towarów była opodatkowana zgodnie z ust. 4 i 5;
4. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
5. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana podatkiem od wartości dodanej na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w ust. 4 i 5, a nabywca posiada dokumenty jednoznacznie potwierdzające nabycie towarów na tych zasadach.

Należy zauważyć, że ustawodawca formułując w art. 120 ustawy szczególne procedury w zakresie dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich i antyków, określając w ust. 4 tego artykułu podstawę opodatkowania, posłużył się sformułowaniem kwota nabycia, przez którą należy rozumieć wynagrodzenie, które pierwotny sprzedawca towaru używanego otrzymał od podatnika (nabywcy). Tak rozumiana kwota nabycia obejmuje wszystkie koszty związane z transakcją, jeżeli nabywca towaru (kupujący) ponosi ciężar tych opłat płacąc za nie dostawcy. Zatem do kwoty nabycia, o której mowa wyżej, nie mogą zostać zaliczone koszty, które nie zostały zapłacone i nie są należne dostawcy towaru.

Zagadnienia powoływania i funkcjonowania oddziału regulują przepisy ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2017 r., poz. 2168, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. ustawy, przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą.

Pojęcie oddział zdefiniowane zostało w art. 5 pkt 4 ww. ustawy jako wyodrębniona i samodzielna organizacyjnie część działalności gospodarczej, wykonywana przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności.

Zatem oddział posiada jedynie samodzielność organizacyjną (jest wydzielony ze struktur jednostki macierzystej), natomiast nie dysponuje możliwością prowadzenia działalności gospodarczej we własnym imieniu i na własny rachunek, a prowadzona działalność stanowi jedynie część działalności gospodarczej jednostki macierzystej.

Pogląd ten jest zgodny z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z dnia 23 marca 2006 r. w sprawie Ministero dell&ʼEconomia e delle Finanze i Agenzia delle Entrate przeciwko FCE Bank plc. w sprawie C-210/04 (Zb. Orz. z 2006 r., s. I-02803) TSUE wskazał, że stały zakład mający siedzibę w innym państwie członkowskim, niebędący pod względem prawnym odrębnym od spółki, do której należy, nie może być uznany za podatnika ze względu na obciążenie go kosztami z tytułu świadczenia tych usług. W związku z powyższym Trybunał stwierdził, że oddział spółki będącej nierezydentem pozbawiony jest niezależności i stanowi jedynie część składową spółki. Zatem zarówno spółkę jak i jej oddział należy uznać za jednego i tego samego podatnika w rozumieniu art. 4 ust. 1 Szóstej Dyrektywy.

Z powyższego wynika m. in. że centrala oraz jej zagraniczny oddział stanowią dwie jednostki organizacyjne tego samego podmiotu. Działalność gospodarczą prowadzi osoba prawna i ona jest podatnikiem. Centrala oraz oddział zlokalizowany w innym państwie tworzą z podatkowego punktu widzenia jednorodny podmiot.

Analiza przedstawionego opisu sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa podatkowego pozwala stwierdzić, że o ile rzeczywiście jak wynika z treści wniosku i jego uzupełnienia Wnioskodawca otrzymał faktury (dokumentujące nabycie samochodu, opłatę aukcyjną i opłatę za obsługę dokumentów) wystawione przez centralę sprzedawcy jak i przez jego oddziały, a więc od tego samego podmiotu należy uznać, że przy określeniu kwoty nabycia przedmiotowego samochodu w celu zastosowania procedury VAT-marża przy jego planowanej odprzedaży Wnioskodawca powinien uwzględnić oprócz kwoty nabycia samochodu również opłaty: za aukcję oraz za obsługę dokumentacji związanej z ww. pojazdem.

Zatem oceniając stanowisko Wnioskodawcy należało uznać je za prawidłowe.

Należy wskazać, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, to interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Należy zaznaczyć, iż zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, wyczerpujący opis stanu faktycznego winien wynikać z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, a nie z załączonych do niego dokumentów, w związku z czym nie były one przedmiotem merytorycznej analizy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej