Temat interpretacji

Sprzedaż majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej podlega opodatkowaniu. Sprzedaż gruntu niezabudowanego stawka 23% podatku.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 maja 2019 r. (data wpływu 8 maja 2019 r.), uzupełnionym w dniach 14 i 26 czerwca 2019 r. (daty wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• braku obowiązku opodatkowania sprzedaży działek gruntu niezabudowanego jest nieprawidłowe
• zwolnienia od podatku sprzedaży działek gruntu niezabudowanego, przeznaczonego pod zabudowę jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniach 14 i 26 czerwca 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania sprzedaży działek gruntu niezabudowanego oraz zwolnienia od podatku sprzedaży działek gruntu niezabudowanego, przeznaczonego pod zabudowę.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Fundacja działa w od 2003 r. Jest organizacją pożytku publicznego (OPP), nie ma działalności gospodarczej. W 2009 r. przy współpracy z PFRON pragnęła wybudować Dom dla osób . Fundacja od początku swojej działalności zajmuje się leczeniem osób w śpiączce. Na chwilę obecną w Fundacji zostało wybudzonych osób. Osoby wybudzone wymagają rehabilitacji do końca życia. Fundacja planowała, że do tego Domu osoby wybudzone będą mogły przyjeżdżać na rehabilitację. Budowa w zakresie środków finansowych miała być w 50% dofinansowana. Fundacja dostała zgodę. Plan finansowy budowy opiewał na kwotę 2.400.000 zł. Fundacja pokryła 1.200.000 zł. W celu budowy Fundacja musiała mieć własny teren. W działki były bardzo drogie. Fundacja nabyła w 2009 r. dwie działki w 172/21 i 172/22, numer księgi wieczystej i . Fundacja złożyła wniosek, który został rozpatrzony pozytywnie, ale przyznano dofinansowanie w wysokości 500.000 zł, z uwarunkowaniem dołożenia z własnych środków 700.000 zł. Niestety Fundacja tyle nie posiadała i z podaniem uzasadnienia musiała odmówić przyjęcia ww. kwoty. Jednocześnie poinformowano Fundację, iż plan zagospodarowania terenu w wyklucza powstanie takiego domu (dopuszczalny tylko dom jednorodzinny). Wobec obecnych uwarunkowań Fundacja odstąpiła od planu budowy Domu dla osób wybudzonych ze śpiączki w W tym roku Fundacja dostała w darowiźnie działkę w innym miejscu z rozpoczętą budową domu (stan surowy, bez zadaszenia). Fundacja nie ma własnej siedziby i pragnie wykorzystać obecną szansę. Potrzebuje środki finansowe, dlatego chce sprzedać działki w . Nie mając innej działalności dochodowej (Fundacja funkcjonuje dzięki ofiarności ludzi 1% podatku dochodowego) Fundacja jest zmuszona sprzedać działkę. Działka w jest piękna, położona blisko trasy na w kompleksie leśnym. Ma powierzchnię 5.590 m², w tym przeznaczonych pod budowę 3.661 m², a lasu 1.929 m². Działka jest budowlana, bez obiektów. Nie ma żadnych przyłączy mediów. Jest to jedyny majątek Fundacji, który może zostać sprzedany. Nabycie działek nr 172/21 i 172/22 odbyło się na podstawie umowy kupna-sprzedaży, nie było udokumentowane fakturą. Od chwili nabycia działek w 2009 r. w celu budowy ośrodka dla osób w śpiączce inicjatywa niezrealizowana na działkach nic się nie działo.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy dla tej jednorazowej czynności sprzedaży działki Fundacja stanie się podatnikiem VAT?
2. Jeśliby ta czynność podlegała opodatkowaniu, czy istnieje możliwość skorzystania ze zwolnienia?

Zdaniem Wnioskodawcy, wyrażonym ostatecznie w uzupełnieniu wniosku, sprzedaż działek jest czynnością jednorazową. Fundacja wskazała, że uzyskana kwota będzie przeznaczona na cele statutowe, wobec powyższego prosiła o zwolnienie tej sprzedaży od podatku. Od chwili nabycia działek w 2009 r. w celu budowy ośrodka dla osób w śpiączce inicjatywa niezrealizowana na działkach nic się nie działo. Fundacja do chwili obecnej nie wykonywała i nie wykonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Tym samym Fundacja wyraziła stanowisko sprowadzające się do braku opodatkowaniu sprzedawanych działek, oraz w przypadku odmiennego stanowiska organu możliwość zwolnienia opisanej sprzedaży.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest:

• nieprawidłowe w zakresie braku obowiązku opodatkowania sprzedaży działki gruntu niezabudowanego
• nieprawidłowe w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży działki gruntu niezabudowanego, przeznaczonego pod zabudowę.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza zgodnie z ust. 2 powyższego artykułu obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z przywołanych przepisów wynika, że zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług determinowany jest przez dwa czynniki:

• przedmiotowy opodatkowaniu podlega wyłącznie odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług oraz
• podmiotowy dostawa i świadczenie usług muszą być dokonane przez podatnika działającego w takim charakterze.

Istotne jest aby obie ww. przesłanki były spełnione łącznie.

W odniesieniu do kwalifikacji podmiotowej należy podkreślić, że aby dana czynność podlegała opodatkowaniu, musi być dokonywana przez podatnika tego podatku działającego w związku z określoną czynnością w tym charakterze. Oznacza to, że gdy dana czynność zostanie dokonana w okolicznościach pozwalających na przypisanie jej cech działalności gospodarczej, a zatem jeśli będzie miała charakter profesjonalny ciągły. Podatnikiem będzie zatem dany podmiot tylko

w odniesieniu do czynności opodatkowanych, które wykonał w ramach działalności gospodarczej. Wykonywanie określonych czynności będących dostawą towarów czy też świadczeniem usług niemające miejsca w ramach działalności gospodarczej, nie jest działaniem w charakterze podatnika i nie podlega opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1984 r. o fundacjach (Dz. U. z 2018 r., poz. 1491) fundacja może być ustanowiona dla realizacji zgodnych z podstawowymi interesami Rzeczypospolitej Polskiej celów społecznie lub gospodarczo użytecznych, w szczególności takich jak: ochrona zdrowia, rozwój gospodarki i nauki, oświata i wychowanie, kultura i sztuka, opieka i pomoc społeczna, ochrona środowiska oraz opieka nad zabytkami.

Natomiast zgodnie z art. 5 ust. 5 ww. ustawy fundacja może prowadzić działalność gospodarczą w rozmiarach służących realizacji jej celów. (...).

Co do zasady, na podstawie ww. przepisów działalność fundacji można więc podzielić na działalność związaną z realizacją celów, dla których fundacja została powołana (statutową) oraz pozostałą działalność gospodarczą (która, co do zasady, ma wspomagać działalność statutową).

Zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i wolontariacie (Dz. U. z 2019 r. poz. 688), działalność pożytku publicznego nie jest, z zastrzeżeniem art. 9 ust. 1, działalnością gospodarczą, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz. U. poz. 646, 1479, 1629, 1633 i 2212), i może być prowadzona jako działalność nieodpłatna lub jako działalność odpłatna.

Ww. przepis odnosi się do działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2018 r., poz. 646 z późn. zm.). W myśl art. 3 ww. ustawy, działalnością gospodarczą jest zorganizowana działalność zarobkowa, wykonywana we własnym imieniu i w sposób ciągły.

Należy zauważyć, że definicja działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów zawarta w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy stanowi odzwierciedlenie art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. (Dz. Urz. UE L. z 2006 r., nr 347/1), zgodnie z którym przez podatnika rozumie się każdą osobę prowadzącą samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Natomiast ust. 2 ww. artykułu dyrektywy definiuje działalność gospodarczą jako wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Powyższe przepisy stanowią o realizacji zasady powszechności opodatkowania VAT, wynikającej zarówno z przedmiotowego opodatkowania tym podatkiem, który obejmuje wszelkie dostawy towarów i usług za wynagrodzeniem, jak i zakresu podmiotowego z uwagi na szeroko zakreślony krąg podmiotów uznawanych za podatników VAT.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług ma szerszy wymiar niż definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie Prawo przedsiębiorców. Jednakże należy podkreślić, że definicja działalności gospodarczej ustawy o podatku od towarów i usług ma charakter autonomiczny, oparty na przepisach dyrektywy i winna być rozpatrywana niezależnie od innych przepisów krajowych np. przepisów ustawy Prawo przedsiębiorców, czy przepisów regulujących działalność fundacji oraz organizacji pożytku publicznego, gdyż mogłoby to spowodować naruszenia funkcjonalności systemu VAT.

Zatem wszelkie czynności wykonywane odpłatnie przez fundacje, czyli odpłatna dostawa towarów, czy odpłatne świadczenie usług, będą podlegać regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług, jako czynności wymienione w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak stanowi art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%:, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Od zasady opodatkowania według stawki podstawowej przewidziano jednak pewne wyjątki. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług ujęte zostały między innymi w art. 43 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu,
o których mowa w przepisach o planowaniu i gospodarowaniu przestrzennym.

Z cytowanych przepisów wynika, że nie jest terenem budowlanym grunt, dla którego miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przewiduje inne przeznaczenie niż pod zabudowę. Analogicznie, w przypadku braku takiego planu, powyższą zasadę należy stosować do decyzji o warunkach zabudowy. W zależności od rodzaju inwestycji będzie to albo decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego, albo decyzja o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33 w zgodny sposób odpowiada zatem także treści orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost
w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

W tym miejscu należy wskazać, że jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, należy przeanalizować możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku w oparciu o przepis wskazany wyżej w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy dotyczy wszystkich towarów zarówno nieruchomości, jak i ruchomości przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku.

Jak wskazano wyżej, aby zastosować zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

• towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
• przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W tym miejscu wskazać należy, iż NSA w wyroku z dnia 28 lutego 2013 r., sygn. akt I FSK 627/12 wskazał, że zwolnienie, o którym mowa w art. 136 lit. b) dyrektywy 2006/112/WE, a więc również wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u., przysługuje tylko wtedy gdy podatnik nie ma prawa do odliczenia podatku na skutek ograniczeń i zakazów przewidzianych przepisami dyrektywy lub u.p.t.u., co wynika np. ze związku ze sprzedażą zwolnioną od podatku
(por. art. 86 i art. 88 ustawy), a więc nie ma zastosowania, gdy brak odliczenia podatku
w poprzedniej fazie obrotu wynika z faktu, że dana czynność w ogóle nie podlegała opodatkowaniu (por. wyrok ETS z dnia 8 grudnia 2005 r. w sprawie C-280/04 Jyske Finanse A/S) oraz gdy podatnik, mając prawo do odliczenia podatku naliczonego, z uprawnienia tego nie skorzystał.

W wyroku, na który powołuje się Naczelny Sąd Administracyjny, Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził, że ze zwolnienia z VAT nie będzie korzystać dostawa towarów, w stosunku do których podatnik nie odliczył VAT naliczonego z powodów innych niż ściśle określone w art. 136 Dyrektywy 2006/112/WE. Tym samym, przepis art. 136 Dyrektywy 2006/112/WE wskazuje, że w przypadkach, w których przy nabyciu towaru VAT w ogóle nie wystąpił, nie można uznać, że mamy do czynienia z brakiem prawa do odliczenia VAT.

Powyższe oznacza, że zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy nie może mieć zastosowania do zbycia towaru przez podatnika, jeżeli transakcja sprzedaży, w wyniku której nabył on wcześniej ten towar, nie była opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści przywołanych regulacji prawnych prowadzi do stwierdzenia, że w związku z planowaną sprzedażą działek gruntu niezabudowanego o numerach ewidencyjnych 172/21 i 172/22 Fundacja będzie działała w charakterze podatnika,
w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy podatku od towarów i usług. Sprzedaż ww. działek gruntu nie będzie wykonywana w ramach działalności statutowej Fundacji lecz będzie czynnością cywilnoprawną, stanowiącą odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 ustawy.

W konsekwencji nawet jeżeli jest to czynność jednorazowa będzie ona podlegała opodatkowaniu na zasadach ogólnych określonych w przepisach ustawy o podatku od towarów
i usług.

W rezultacie stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 jest nieprawidłowe.

Przechodząc do kwestii zwolnienia od podatku przyszłej sprzedaży ww. działek gruntu należy wskazać, że nie będzie ona zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż jak wskazała Fundacja są to działki budowlane zgodnie
z planem zagospodarowania przestrzennego. Wobec tego, jako tereny budowlane, w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy, nie będą zwolnione od podatku od towarów i usług.

Planowana sprzedaż nie będzie także zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, gdyż przy jej nabyciu od osoby fizycznej nie został naliczony podatek , który mógłby podlegać odliczeniu, a działki jak wskazano we wniosku nie były wykorzystywane do żadnych czynności.

Wobec tego sprzedaż opisanych we wniosku działek gruntu niezabudowanego, stanowiącego teren budowlany, o którym mowa w art. 2 pkt 33 ustawy, będzie opodatkowana stosownie do art. 41 ust. 1 w związku z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług stawką podatku w wysokości 23%.

W rezultacie stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 jest nieprawidłowe.

Jednocześnie tutejszy organ zaznacza, że kwestia udzielenia ulg w spłacie zobowiązań podatkowych (w tym rozłożenia zobowiązania podatkowego na raty lub umorzenia zaległości podatkowej), nie była rozstrzygana przez tutejszego organ, bowiem taka pomoc pozostaje poza kompetencjami organu interpretacyjnego. Zaznacza się, że postępowanie w sprawie ulg podatkowych może być prowadzone wyłącznie przez właściwy organ podatkowy stosownie do treści przepisów Rozdziału 7a Ordynacji podatkowej.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej