Uprawnienia do zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów w związku z posiadanymi dokumentami.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w związku z podatkiem od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy uprawnienia do zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów w związku z posiadanymi dokumentami wpłynął 20 września 2022 r. Wniosek uzupełnili Państwo pismem z 13 października 2022 r. stanowiącym odpowiedź na nasze wezwanie z 28 września 2022 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest spółką […], która podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT, zarejestrowanym w Polsce również do celów transakcji wewnątrzwspólnotowych (jako podatnik VAT-UE).

Działalność Spółki koncentruje się na produkcji i dystrybucji szerokiej gamy nowoczesnych […].

W ramach prowadzonej działalności, Wnioskodawca dokonuje dostaw towarów do odbiorców z krajów Unii Europejskiej (dalej: „UE”), posiadających właściwe i ważne numery identyfikacyjne dla transakcji wewnątrzwspólnotowych (nadane przez państwa członkowskie właściwe dla nabywców). Spółka transportuje wyprodukowane towary za pośrednictwem przewoźników (spedytorów). Przedmiotowe przemieszczenia towarów z terytorium Polski do innych krajów UE, dokonywane na rzecz nabywców zarejestrowanych do celów transakcji wewnątrzwspólnotowych w innych niż Polska krajach UE, stanowią wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów (dalej: „WDT”), o których mowa w art. 13 ustawy o VAT.

Dostawy realizowane przez Spółkę do innych krajów UE dokumentowane są zamówieniami złożonymi przez klientów oraz fakturami sprzedaży. Dodatkowo, Spółka każdorazowo posiada również specyfikację poszczególnych sztuk ładunku, określającą ilość, wagę, wymiary, datę produkcji oraz rodzaj przewożonych towarów. Co do zasady, powyższe dowody, wraz z dokumentem CMR (tj. Międzynarodowym Listem Przewozowym) stanowią podstawę dokumentowania przez Wnioskodawcę faktu dokonania wywozu towaru z terytorium kraju do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego UE, zatem zgodnie z art. 42 ust. 1 i 3 ustawy o VAT, uzasadniają stosowanie stawki 0% VAT w odniesieniu do WDT.

W przyszłości może zaistnieć sytuacja, w której dokumenty CMR zostaną zastąpione dokumentami (oświadczeniami) otrzymanymi od spedytorów, potwierdzającymi, że towary będące przedmiotem transportu zostały dostarczone z Polski do nabywców. Dokument taki, otrzymany od spedytora, jednoznacznie potwierdzałby, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone z Polski do miejsca przeznaczenia znajdującego się na terytorium innego państwa członkowskiego UE.

W rozważanym scenariuszu Spółka byłaby w posiadaniu następujących dokumentów potwierdzających dokonanie wywozu towarów w ramach WDT:

-    faktury sprzedaży towarów,

-    dokumentu WZ - wydania towarów,

-    specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku […],

-    zamówienia przekazanego przez klienta Spółki i/lub potwierdzenia zamówienia wygenerowanego z systemu Spółki, traktowanego na równi z zamówieniem klienta […],

-    jednostronnego oświadczenia firmy spedycyjnej, potwierdzającego, że towar został dostarczony z Polski do klienta Spółki na terytorium innego państwa członkowskiego UE (np. w formie dokumentu elektronicznego wygenerowanego z wewnętrznego systemu informatycznego firmy spedycyjnej lub w formie oświadczenia spisanego elektronicznie w edytorze tekstowym),

-    zlecenia transportu międzynarodowego „ZTM” wygenerowanego z systemu […], pozwalającego na powiązanie dokumentu otrzymanego od firmy spedycyjnej z fakturą sprzedaży, zamówieniem klienta oraz dokumentem WZ.

Dokument elektroniczny od spedytora zawierałby co najmniej poniższe elementy:

•        dane spedytora,

•        dane Spółki (jako nadawcy towarów/zleceniodawcy),

•        nazwę odbiorcy towarów,

•        numer przesyłki,

•        adres załadunku towarów,

•        adres wyładunku towarów (w tym wskazanie kraju dostawy),

•        datę dostawy/datę dostarczenia towarów do nabywcy,

•        wagę/ilość towarów będących przedmiotem dostawy,

•        numer referencyjny „ZTM” pozwalający Spółce ustalić tożsamość towarów będących przedmiotem dostawy w ramach danego transportu (umożliwiający zidentyfikowanie konkretnego towaru wskazanego na fakturze sprzedaży i w specyfikacji towarów dostarczonych przez firmę spedycyjną).

Jednocześnie Spółka pragnie wskazać, że transakcje WDT, do których referuje przedmiotowy wniosek będą spełniały warunki, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy o VAT.

Spółka składa i będzie składała informacje podsumowujące o dokonanych wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów, zawierające prawidłowe dane, o których mowa w art. 100 ust. 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.; dalej: „ustawa o VAT”).

Tym samym Spółka potwierdza, że warunek do zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów, o którym mowa w art. 42 ust. 1 i 1a ustawy o VAT w zw. z art. 100 ust. 1 pkt 1 i ust. 8, dotyczący obowiązku złożenia prawidłowej informacji podsumowującej, jest i będzie przez nią spełniany (w terminach, o których mowa w art. 100 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT).

Pytanie

Czy w świetle art. 42 ust. 1 pkt 2, ust. 3 oraz ust. 11 ustawy o VAT, mając na uwadze zestaw dokumentów wymienionych w opisanym powyżej zdarzeniu przyszłym, Wnioskodawca będzie uprawniony do stosowania stawki 0% VAT do dokonanych WDT?

Państwa stanowisko w sprawie

W świetle art. 42 ust. 1 pkt 2, ust. 3 oraz ust. 11 ustawy o VAT, dokumenty wymienione w opisanym powyżej zdarzeniu przyszłym będą upoważniały Spółkę do stosowania stawki 0% VAT w odniesieniu do dokonanych WDT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

1) Warunki stosowania stawki 0% VAT w odniesieniu do WDT

Ustawa o VAT wskazuje szereg warunków (zarówno materialnych, jak i formalnych), których spełnienie determinuje prawo do skorzystania przez podatnika ze stawki 0% VAT w odniesieniu do zrealizowanej WDT.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, WDT podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, że:

•        podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, który nabywca podał podatnikowi;

•        podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;

•        podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

•        Jak wskazuje natomiast art., 42 ust. 1a ustawy o VAT, stawka podatku, o której mowa w ust. 1, nie ma zastosowania, jeżeli:

•        podatnik nie dopełnił obowiązku, o którym mowa w art. 100 ust. 1 pkt 1 lub ust. 3 pkt 1, lub

•        złożona informacja podsumowująca nie zawiera prawidłowych danych dotyczących wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 100 ust. 8

- chyba że podatnik należycie na piśmie wyjaśnił uchybienie naczelnikowi urzędu skarbowego.

Zgodnie natomiast z ust. 3 powyższego przepisu, dowodami, o których mowa powyżej, potwierdzającymi, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju są następujące dokumenty:

•        dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),

•        specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku.

Ponadto, jak stanowi art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, w przypadku gdy powyższe dokumenty nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, podatnik może udowodnić dokonanie WDT również na podstawie innych dokumentów, w tym przykładowo:

•        korespondencji handlowej z nabywcą, w tym jego zamówienia;

•        dokumentów dotyczących ubezpieczenia lub kosztów […];

•        dokumentu potwierdzającego zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;

•        dowodu potwierdzającego przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

W opisanym powyżej zdarzeniu przyszłym, dla celów udokumentowania wywozu, Wnioskodawca będzie w posiadaniu następujących dokumentów:

•        faktury sprzedaży towarów,

•        dokumentu WZ - wydania towarów,

•        specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku […],

•        zamówienia przekazanego przez klienta Spółki i/lub potwierdzenia zamówienia wygenerowanego z systemu Spółki, traktowanego na równi z zamówieniem klienta […],

•        jednostronnego oświadczenia firmy spedycyjnej, potwierdzającego, że towar został dostarczony z Polski do klienta Spółki na terytorium innego państwa członkowskiego UE (np. w formie dokumentu elektronicznego  wygenerowanego z wewnętrznego systemu informatycznego firmy spedycyjnej lub w formie oświadczenia spisanego elektronicznie w edytorze tekstowym),

•        zlecenia transportu międzynarodowego „ZTM” wygenerowanego z systemu […], pozwalającego na powiązanie dokumentu otrzymanego od firmy spedycyjnej z fakturą sprzedaży, zamówieniem klienta oraz dokumentem WZ.

Należy zatem wskazać, że w zdarzeniu przyszłym będącym przedmiotem niniejszego wniosku Spółka będzie posiadała szereg dokumentów (o których mowa zarówno w art. 42 ust. 3, jak i ust. 11 ustawy o VAT), potwierdzających fakt dostarczenia towarów z Polski do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego UE w ramach WDT.

2) Istota dokumentów przewozowych otrzymanych od przewoźnika

Rodzaje dokumentów przewozowych

Kluczowe znaczenie dla udokumentowania faktu dokonania dostawy towarów w ramach WDT realizowanej za pośrednictwem spedytora (przewoźnika), mają dowody, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT (tj. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika oraz specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku).

Ustawodawca nie określił jednak wymogów, jakie powinny spełniać wskazane dokumenty, aby mogły one zostać uznane za potwierdzające fakt dostarczenia towarów do nabywcy. W ustawie o VAT nie zostały również enumeratywnie wymienione rodzaje (typy) dokumentów od przewoźnika (spedytora), których posiadanie miałoby warunkować prawo do zastosowania przez podatnika stawki 0% VAT w odniesieniu do WDT. Powyższe prowadzi do wniosku, iż - zgodnie z literalnym brzmieniem przepisów - każdy dokument otrzymany od przewoźnika należałoby uznać za czyniący zadość warunkom, o których mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT, o ile wynika z niego, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

W szczególności należy wskazać, że przepisy ustawy o VAT nie uzależniają prawa do stosowania stawki 0% VAT od faktu posiadania przez podatnika dokumentu CMR. Dokument ten może zostać bowiem zastąpiony przez inny (wiarygodny) dowód potwierdzający dokonanie dostawy w ramach WDT. Co istotne, wskazany pogląd znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe.

Tytułem przykładu Spółka wskazuje, że w interpretacji indywidualnej z dnia 31 października 2017 r. (sygn. 0115-KDIT1-3.4012.497.2017.2.AT), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: „DKIS”) uznał za prawidłowe stanowisko podatnika zgodnie z którym: „ (...) Należy zauważyć, że ustawodawca w powołanych wyżej przepisach nie określił w jednoznaczny sposób formy dokumentu potwierdzającego wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Jedynym warunkiem jest, aby podatnik posiadał w swojej dokumentacji wiarygodne dowody potwierdzające wywóz towarów z terytorium kraju i ich dostarczenie na terytorium innego państwa członkowskiego. (...) Zdaniem Wnioskodawcy, dokument „PROOF OF DELIVERY/POTWIERDZENIE DOSTAWY”, spełnia wszystkie wymogi określone przepisami dla listu przewozowego CMR, w związku z tym może zastąpić list CMR, jako równoważny dokument, pozwalający Spółce na zastosowanie stawki 0% VAT dla WDT”. […], należy uznać, że dowolny dokument od spedytora (zatem nie tylko CMR lub POD, ale również inny dokument wygenerowany z systemu przewoźnika/spedytora lub jego oświadczenie) co do zasady będzie można potraktować jako stanowiący podstawę do zastosowania stawki 0% VAT do dokonanej WDT.

Podobnie w interpretacji indywidualnej z dnia 18 grudnia 2017 r. (sygn. 0112-KDIL1- 3.4012.481.2017.2.AP), w której DKIS wskazał, iż: „(...) nie należy utożsamiać pojęcia „dokumentu przewozowego”, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument uznać należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza […] umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy), nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny)”.

Analogiczne wnioski płyną również z treści interpretacji indywidualnej DKIS z dnia 12 czerwca 2017 r. (sygn. 0114-KDIP1-2.4012.147.2017.2.PC) czy interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 26 lutego 2016 r. (sygn. IPPP3/4512-25/16-2/KP).

Za nieprawidłowe należałoby zatem uznać podejście polegające na utożsamieniu pojęcia dokumentu przewozowego, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT wyłącznie z listem przewozowym w postaci CMR. Z tego względu Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż dokumenty od spedytora, które będą gromadzone w związku z planowanym zdarzeniem przyszłym, należy uznać za dokumenty przewozowe, o których mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT.

Forma dokumentów przewozowych

Dodatkowo należy podkreślić, że dla ważności dokumentu przewozowego bez znaczenia pozostaje również jego forma - papierowa lub elektroniczna - pod warunkiem, że jego autentyczność może zostać przez podatnika uprawdopodobniona. Takie stanowisko prezentowane jest w jednolitej linii interpretacyjnej organów podatkowych.

Jak wskazał DKIS w interpretacji podatkowej z dnia 27 lipca 2017 r. (sygn. 0111-KDIB3- 3.4012.43.2017.1.LG): „Powołane przepisy [art. 42 ust. 1, 3 oraz 11 ustawy o VAT- przypis Wnioskodawcy] nie uzależniają ponadto zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dokumentów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, stąd można wnioskować, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona”.

Jako przykład można wskazać również interpretację indywidualną z dnia 7 stycznia 2016 r. (sygn. ILPP4/4512-1-350/15-2/PR), w której Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, potwierdzając tym samym, że: „(...) przepisy podatkowe nie określają formy, formatu czy treści dowodu realizacji WDT. W szczególności, przepisy nie wskazują, czy taki dokument powinien posiadać formę papierową czy elektroniczną sporządzoną samodzielnie przez podatnika (tutaj Spółkę) lub nabywcę, czy też wygenerowaną z systemu informatyczno-księgowego (np. SAP). Dokumenty takie mają jedynie potwierdzać, iż towary będące przedmiotem danej WDT zostały wywiezione z Polski i dostarczone do nabywcy na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego”.

Podobnie DKIS wypowiedział się w interpretacji indywidualnej z dnia 17 czerwca 2020 r. (sygn. 0114- KDIP1-2.4012.126.2020.1.PC), stwierdzając, że: „W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Jeżeli zatem jest to dokument udostępniony w formie elektronicznej, e-mail, ksero, skan lub faks dokumentu, niebudzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy. Zatem posiadanie przez dostawcę dokumentów, o których mowa w art. 42 ust. 3 i 11 ustawy uprawnia - również od dnia 1 stycznia 2020 r. - do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów”.

Analogiczne stanowisko zostało przedstawione przez DKIS również w wielu innych interpretacjach indywidualnych, przykładowo w:

- interpretacji indywidualnej z dnia 11 września 2018 r. (sygn. 0111-KDIB3-3.4012.171.2018.2.MPU);

- interpretacji indywidualnej z dnia 28 września 2017 r. (sygn. 0112-KDIL1-3.4012.310.2017.1.AP);

- interpretacji indywidualnej z dnia 9 czerwca 2017 r. (sygn. 0112-KDIL1-3.4012.65.2017.2.PR).

Należy skonkludować, że skoro przepisy ustawy o VAT nie sprzeciwiają się dokumentowaniu transakcji w oparciu o dowody wytworzone w formie elektronicznej, to mają one jednakową moc dowodową co dokumenty papierowe. Tym samym, mając również na uwadze wskazane stanowisko organów podatkowych, Wnioskodawca stwierdza, że forma, w jakiej otrzyma dokument od spedytora (w opisanym zdarzeniu przyszłym - elektroniczna) nie wpłynie na możliwość uznania tego dowodu za podstawę do zastosowania stawki 0% VAT w odniesieniu do transakcji WDT. Autentyczność takiego dokumentu każdorazowo będzie bowiem możliwa do uprawdopodobnienia.

Treść dokumentów przewozowych

Należy również wskazać, że przepisy ustawy o VAT nie precyzują, jakie elementy winien zawierać dokument otrzymany od przewoźnika, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1. Kluczowe jest bowiem jedynie, aby na jego podstawie możliwe było udowodnienie faktu dostarczenia towarów z Polski do nabywcy mającego siedzibę na terytorium innego państwa członkowskiego UE. W szczególności natomiast nie jest wymagane, aby posiadany przez podatnika dokument przewozowy zawierał podpis odbiorcy towarów. Taki wymóg nie wynika bowiem ani z przepisów ustawy o VAT, ani też z treści Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (dalej: „Konwencja CMR”), w której wymienione zostały obligatoryjne elementy listu przewozowego.

Zgodnie z art. 6 Konwencji CMR, list przewozowy powinien zawierać następujące dane:

-miejsce i datę jego wystawienia;

-nazwisko (nazwę) i adres nadawcy;

-nazwisko (nazwę) i adres przewoźnika;

-miejsce i datę przyjęcia towaru do przewozu oraz przewidziane miejsce jego wydania;

-nazwisko (nazwę) i adres odbiorcy;

-powszechnie używane określenie rodzaju towaru oraz sposób opakowania, a dla towarów niebezpiecznych ich ogólnie uznane określenie;

-ilość sztuk, ich cechy i numery;

-wagę brutto lub inaczej wyrażoną ilość towaru;

-koszty związane z przewozem (przewoźne, koszty dodatkowe, należności celne i inne koszty powstałe od chwili zawarcia umowy do chwili dostawy);

-instrukcje niezbędne do załatwienia formalności celnych i innych;

-oświadczenie, że przewóz, bez względu na jakąkolwiek przeciwną klauzulę, podlega przepisom niniejszej Konwencji.

Wśród wymogów formalnych przewidzianych dla listów przewozowych próżno zatem szukać obowiązku zawarcia w treści takiego dokumentu podpisu odbiorcy towarów. Powyższe potwierdzają również organy podatkowe w wydawanych interpretacjach indywidualnych.

Zgodnie z interpretacją indywidualną DKIS z dnia 31 października 2017 r. (sygn. 0115-KDIT1- 3.4012.497.2017.2.AT): „(...) o ile faktura wystawiona przez Wnioskodawcę, CMR (w tym CMR bez czytelnego podpisu odbiorcy), łącznie z pozostałymi dokumentami (Wnioskodawca zwraca uwagę, że „gromadzi dowody określone w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT”) - potwierdzają przyjęcie towarów na terytorium innego państwa członkowskiego niż terytorium kraju - to upoważniają Wnioskodawcę do zastosowania stawki podatku 0% dla dostawy wewnątrzwspólnotowej”. W tej samej interpretacji indywidualnej DKIS zgodził się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, zgodnie z którym: „(...) potwierdzenie otrzymania towarów przez odbiorcę poprzez jego podpis, nie jest obligatoryjnym elementem listu przewozowego CMR. Na podstawie art. 6 Konwencji CMR, jeżeli Spółka posiada dokument CMR, zawierający wszystkie elementy wymienione z powołanym przepisie, na którym brak jest podpisu odbiorcy, uznać należy, że został spełniony warunek posiadania prawidłowego dokumentu przewozowego. Należy przy tym mieć na uwadze, że z reguły podpisy na liście przewozowym składane są przez osoby niemające wyraźnego upoważnienia do reprezentowania odbiorcy”.

Nadto należy wskazać, że, jak zauważył Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w uchwale 7 sędziów z dnia 11 października 2010 r. (sygn. I FPS 1/10): „(...) jako wyraz nadmiernego formalizmu w dowodzeniu dokonania WDT uznano żądanie posiadania przez podatnika dokumentu potwierdzającego przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju i w konsekwencji z dniem 1 czerwca 2005 r. uchylono taki warunek wyrażony w art. 42 ust. 3 pkt 4 p.t.u. Z tego też względu, interpretując art. 42 ust. 3 pkt 1 p.t.u., w którym wymaga się posiadania przez podatnika dokumentu przewozowego otrzymanego od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z którego jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, nie można żądać od podatnika, aby na dokumencie przewozowym posiadał potwierdzenie przyjęcia przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium Polski, gdyż oznaczałoby to, że mimo uchylenia jako zbyt rygorystycznego art. 42 ust. 3 pkt 4 ustawy, jego norma byłaby - w następstwie takiej wykładni art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy - w dalszym ciągu obowiązująca (...)”.

Mając na uwadze powyższe argumenty, Wnioskodawca wskazuje, że dokument wygenerowany z systemu spedytora (np. w postaci oświadczenia o dostarczeniu towarów), czy też elektroniczne pismo od spedytora w innej formie, nie muszą posiadać podpisu odbiorcy, aby mogły zostać uznane za dowody potwierdzające prawo do zastosowania stawki 0% VAT w odniesieniu do WDT.

Cel gromadzenia dokumentów przewozowych

Zasadniczą kwestią jest, aby posiadane przez podatnika dokumenty jednoznacznie potwierdzały, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego UE. Należy przy tym pamiętać, że dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT stanowią podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie WDT. W przypadku natomiast, gdy nie potwierdzają one jednoznacznie faktu dostarczenia towarów do nabywcy, mogą zostać uzupełnione dodatkowymi dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT. Wówczas posiadane przez podatnika dokumenty łącznie powinny potwierdzać, że konkretne towary zostały dostarczone nabywcy do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju.

W tym miejscu Spółka pragnie zwrócić uwagę na fakt, iż z posiadanego przez nią zestawu dokumentów opisanego w ramach zdarzenia przyszłego będzie jednoznacznie wynikało, iż towary zostały dostarczone w ramach WDT do nabywcy, do innego niż Polska kraju członkowskiego UE. Nadto należy wskazać, że dowody, którymi będzie dysponował Wnioskodawca łącznie pozwolą na identyfikację towarów mających być przedmiotem wywozu (w szczególności w oparciu o wskazany na nich numer referencyjny, umożliwiający ustalenie tożsamości konkretnego towaru dostarczonego przez firmę spedycyjną; dokument od spedytora będzie wskazywał również dane odbiorcy w kraju przeznaczenia, a także datę odbioru towarów). Ponadto, treść dokumentu otrzymanego przez Spółkę od firmy spedycyjnej będzie umożliwiała powiązanie go z fakturą sprzedaży, zamówieniem klienta oraz dokumentem WZ. Należy zauważyć, że informacje te w jednoznaczny sposób będą potwierdzały fakt dostarczenia towarów do odbiorcy na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE.

W interpretacji indywidualnej z dnia 5 grudnia 2019 roku (sygn. 0111-KDIB3-3.4O12.375.2O19.1.JS) DKIS uznał, że: „ (...) nie sposób zgodzić się z Wnioskodawcą, że ww. dokumenty są wystarczające do zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 0%. Dokument przewozowy z systemu  firmy spedycyjnej potwierdza bowiem fakt dostarczenia paczki (przesyłki) od nadawcy (Wnioskodawcy) do nabywcy (odbiorcy w państwie członkowskim), lecz nie wynika z niego tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy wewnątrzwspólnotowej. Innymi słowy, brak jest możliwości identyfikacji konkretnego towaru wskazanego przez Wnioskodawcę na fakturze (specyfikacji towaru) z paczką (przesyłką) dostarczoną przez firmę spedycyjną pod adres nabywcy (lub inny adres, jeśli jest inny niż siedziba nabywcy)”.

[…], w przypadku gdy dokument otrzymany od spedytora opatrzony będzie numerem referencyjnym, umożliwiającym powiązanie konkretnych towarów dostarczonych do kraju przeznaczenia z zamówieniem klienta, fakturą VAT oraz dokumentem WZ, w ocenie Spółki brak będzie podstaw do odmowy zastosowania stawki 0% VAT w odniesieniu do dokonanej WDT.

Nadto należy wskazać, że organy podatkowe niejednokrotnie wskazywały, że dokument otrzymany od spedytora (zawierający tożsame dane, co dokument, którym w przyszłości może posługiwać się Spółka) stanowi wystarczający dowód potwierdzający fakt dokonania wywozu i dostarczenia towarów do nabywcy na terytorium innego niż Polska kraju UE.

W interpretacji indywidualnej z dnia 28 lutego 2020 r. (sygn. 0111-KDIB3-3.4012.493.2019.3.MAZ) DKIS potwierdził prawo Wnioskodawcy do stosowania stawki 0% VAT w przypadku posiadania w szczególności zbiorczego oświadczenia spedytora zawierającego takie dane jak: nr przesyłki, nr faktury WDT, ilość i typ opakowań, wagę i objętość, miejsce i datę załadunku oraz miejsce i datę wyładunku towarów.

Podobne stanowisko organy podatkowe prezentowały również między innymi w następujących interpretacjach indywidualnych:

•w interpretacji indywidualnej z dnia 17 sierpnia 2010 r. IBPP3/443-403/10/KO,

•w interpretacji indywidualnej z dnia 12 lutego 2009 r. ILPP2/443-1115/08-2/MR.

Mając na uwadze treść powyższych interpretacji indywidualnych, zdaniem Wnioskodawcy należy uznać, że w opisanym powyżej zdarzeniu przyszłym będzie on posiadał dokumentację, z której łącznie wynikać będą informacje niezbędne do potwierdzenia faktu wywozu z Polski i dostarczenia towarów do nabywcy mającego siedzibę na terytorium innego państwa członkowskiego UE.

Na marginesie Spółka pragnie zwrócić uwagę na prezentowany w orzecznictwie sądów administracyjnych pogląd, zgodnie z którym zasadą jest opodatkowanie WDT stawką 0% VAT, nie zaś stawką krajową. Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 16 stycznia 2012 r. (sygn. III SA/Wa 1220/11): „Dokonanie dostaw skutkować powinno stawką podatkową 0%, która - wbrew stanowisku Organów - w ramach WDT nie jest żadną stawką preferencyjną, lecz jedyną i podstawową”.

Podobnie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 października 2011 r. (sygn. I FSK 1549/10), zgodnie z którym: „(...) celem sformułowania określonych przez państwo członkowskie wymagań formalnych dla skorzystania ze zwolnienia WDT od podatku jest udowodnienie przez podatnika, że spełnił on warunki merytoryczne WDT, głównie w zakresie wywozu towarów do innego państwa członkowskiego, lecz ich niespełnienie w całości, gdy okoliczność ta zostanie jednak wykazana innymi dowodami, nie może uniemożliwiać stosowania tego zwolnienia (w Polsce stawki 0%). Przepisy te bowiem należy stosować z uwzględnieniem zasady proporcjonalności, tak aby nie podważały neutralności VAT, co należy mieć na uwadze przy prowspólnotowej wykładni ustanowionych w tym zakresie przepisów krajowych”.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że zestaw dokumentów jaki będzie w jego posiadaniu w związku z dokonywanymi WDT, tj.:

•         faktura sprzedaży towarów,

•         dokument WZ - wydania towarów,

•         specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku […],

•         zamówienie przekazane przez klienta Spółki i/lub potwierdzenie zamówienia wygenerowane z systemu Spółki, traktowane na równi z zamówieniem klienta; niekiedy akceptowanego poprzez […],

•         jednostronne oświadczenie firmy spedycyjnej, potwierdzające, że towar został dostarczony z Polski do klienta Spółki na terytorium innego państwa członkowskiego UE (np. w formie dokumentu elektronicznego wygenerowanego z wewnętrznego systemu informatycznego firmy spedycyjnej lub w formie oświadczenia spisanego elektronicznie w edytorze tekstowym),

•        zlecenie transportu międzynarodowego „ZTM” wygenerowane z systemu […], pozwalające na powiązanie dokumentu otrzymanego od firmy spedycyjnej z fakturą sprzedaży, zamówieniem klienta oraz dokumentem WZ

- łącznie będą jednoznacznie potwierdzały fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem WDT do nabywców na terytorium państwa członkowskiego UE inne niż terytorium kraju.

Nie ulega bowiem wątpliwości, że ww. dokumenty stanowią dowody, o których mowa nie tylko w art. 42 ust. 3 pkt 1 (oświadczenie firmy spedycyjnej) i pkt 3 (specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku), ale również w art. 42 ust. 11 pkt 1 ustawy o VAT (faktura sprzedaży, zamówienie klienta, dokument zlecenia transportu). W świetle jednolitej linii interpretacyjnej organów  podatkowych nie ma przy tym znaczenia, że część spośród wskazanych dokumentów może posiadać formę elektroniczną.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle art. 42 ust. 1 pkt 2, ust. 3 oraz ust. 11 ustawy o VAT, dokumenty wymienione w opisanym powyżej zdarzeniu przyszłym będą upoważniały Spółkę do stosowania stawki 0% VAT w odniesieniu do dokonanych WDT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Państwo przedstawili we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r. poz. 931), zwaną dalej „ustawą”:

Jak stanowi art. 13 ust. 1 i 2 ustawy:

Art. 7 ustawy, do którego odnosi się powyższy przepis, w swoim ust. 1 definiuje dostawę towarów:

Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7 – art. 13 ust. 6 ustawy.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy:

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka jest podatnikiem VAT czynnym, jest również podatnikiem zarejestrowanym na potrzeby VAT UE w Polsce. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca dokonuje transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów na rzecz podmiotów posługujących się ważnymi numerami identyfikacyjnymi dla transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Jak wskazują Państwo w opisie zdarzenia przyszłego towary będące przedmiotem WDT przemieszczane są do odbiorców z krajów UE. Wyprodukowane towary transportowane są za pośrednictwem pośredników na rzecz nabywców zarejestrowanych do celów transakcji wewnątrzwspólnotowych w innych niż Polska krajach UE. Stanowi to wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (WDT).

W celu zastosowania 0% stawki VAT z tytułu dokonywanych WDT poza ewidencją przemieszczanych towarów Spółka gromadzi zestawy dokumentów wraz z Międzynarodowym Listem Przewozowym (CMR) celem potwierdzenia, że towary zostały wywiezione z kraju oraz dostarczone do państwa członkowskiego odbiorcy.

Spółka wyszczególniła w zdarzeniu przyszłym dokumenty wskazujące na fakt, że towar faktycznie zostanie dostarczony do nabywców na terytorium państwa członkowskiego.

Państwa wątpliwości dotyczą prawa do zastosowania stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w przypadku wskazanym przez Spółkę sposobie dokumentowania dostawy.

Zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy:

Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy

Warunki te muszą być spełnione łącznie. Spełnienie pierwszego z nich ma zagwarantować, że czynność zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w kraju odbiorcy i zostanie tam faktycznie opodatkowana, a drugi wskazuje że istotnie nastąpił wywóz towarów z jednego państwa członkowskiego (z kraju) i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego. Istotą transakcji wewnątrzwspólnotowych jest faktyczne opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany). Dostawa, która następuje na terytorium państwa dostawcy towarów, jest opodatkowana stawką 0%, a w państwie nabywcy następuje opodatkowanie tej dostawy według stawki podatku tam właściwej. Transakcja opodatkowana w ten sposób ma na celu uniknięcie zakłócania konkurencji, powodowanego podwójnym opodatkowaniem lub brakiem opodatkowania. Jednak zastosowanie stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów uzależnione jest także od zarejestrowania podatnika jako podatnika VAT UE, najpóźniej w momencie składania deklaracji uwzględniającej daną dostawę.

Wskazać w tym miejscu należy także, że w kwestii dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów od dnia 1 stycznia 2020 r. zastosowanie mają przepisy rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi (Dz. Urz. UE L Nr 311 z 7.12.2018, s. 10), zwanego dalej rozporządzeniem 2018/1912. Rozporządzenie 2018/1912 ma zasięg ogólny, wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Rozporządzenie 2018/1912 wprowadza m.in. domniemania wzruszalne odnoszące się do dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

I tak, zgodnie z treścią art. 45a wprowadzonego rozporządzeniem 2018/1912:

Podkreślenia wymaga fakt, że obowiązujące od 1 stycznia 2020 r. rozporządzenie wykonawcze 2018/1912, w cyt. powyżej art. 45a wprowadziło domniemanie wzruszalne odnoszące się do dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Na mocy rozporządzenia 2018/1912, od 1 stycznia 2020 r. domniemanie to stanowi, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zostały przemieszczone z Polski do innego kraju UE (dostawa może korzystać ze stawki 0%), jeżeli podatnik dokonujący wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów posiadać będzie co najmniej dwa niebędące ze sobą w sprzeczności dowody, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem i niezależne od sprzedawcy i nabywcy.

Przy czym, niespełnienie warunków wprowadzonych ww. rozporządzeniem nie oznacza automatycznie, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji dostawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z przepisami ustawy o VAT, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.

Zgodnie z art. 42 ust. 1a ustawy o VAT:

W myśl art. 100 ust. 1 pkt 1 ustawy:

Jak stanowi art. 100 ust. 3 pkt 1 ustawy:

Natomiast stosownie do art. 100 ust. 8 ustawy:

Stosownie do art. 42 ust. 3 ustawy

Zgodnie z art. 42 ust. 11 ustawy

Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.), zgodnie z którym:

Istotne jest zatem to, aby dokumenty, w których posiadaniu jest dokonujący dostawy, zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego. Ponadto, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, mają łącznie potwierdzać określony fakt – co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, której wymaga ten przepis.

Kluczowe jest to, aby posiadane przez podatnika dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został wywieziony z terytorium kraju oraz został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego. Istotą wskazanych wyżej przepisów dotyczących wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, ze względu na korzystniejsze niż w odniesieniu do dostaw krajowych skutki podatkowe, że towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju.

Brzmienie art. 42 ust. 3 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest „łączne” posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Przepisy te określają rodzaje dokumentów, których posiadanie gwarantuje podatnikom bezpieczne stosowanie stawki preferencyjnej w dostawach wewnątrzwspólnotowych.

Powyższe rozważania potwierdza uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r., sygn. akt I FPS 1/10, w której Sąd podkreślił, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jest przede wszystkim jedną z czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, o czym stanowi art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy. Co do zasady, polega ona na wywozie towarów z terytorium kraju (Polski), w wykonaniu czynności określonych w art. 7, czyli dostawy towarów, na terytorium innego państwa członkowskiego, w określonych w ustawie warunkach. Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, przy spełnieniu określonych w ustawie przesłanek, podlega opodatkowaniu według stawki 0% (tzw. wspólnotowe zwolnienie z prawem do odliczenia), co z jednej strony powoduje, że transakcja wywozu towaru z Polski do innego kraju członkowskiego nie jest obciążana podatkiem, a jednocześnie dostawcy pozwala na odzyskanie podatku uiszczonego przy nabyciu tego towaru, co zapewnia realizację zasady neutralności podatku od towarów i usług. Zasada ta obowiązuje jednak tylko wówczas, gdy w wyniku tej transakcji (wywozu) obowiązek naliczenia podatku ciąży na nabywcy towaru (w innym państwie członkowskim), w wyniku wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru (WNT) na terenie jego kraju (zasada opodatkowania w kraju przeznaczenia, konsumpcji). NSA stwierdził, że samo brzmienie art. 42 ust. 3 i 4 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Tym samym, zdaniem Sądu, w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, o ile łącznie potwierdzają fakt dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Odnosząc się do powołanych wyżej przepisów zauważyć należy, że prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawki podatku w wysokości 0% uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, że doszło do wywozu towarów poza terytorium Polski i dostarczenia ich do nabywcy w innym kraju UE. Istotą przywołanych przepisów jest przede wszystkim zobowiązanie podatnika do udowodnienia, że towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju i zostały dostarczone do ich nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego. Zasadniczą kwestią jest zatem, aby posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty łącznie, jednoznacznie potwierdzały, że towary te były przedmiotem WDT.

Jak wskazali Państwo w opisie zdarzenia przyszłego Spółka byłaby w posiadaniu następujących dokumentów potwierdzających dokonanie wywozu towarów w ramach WDT:

•        faktury sprzedaży towarów,

•        dokumentu WZ - wydania towarów,

•        specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku […],

•        zamówienia przekazanego przez klienta Spółki i/lub potwierdzenia zamówienia wygenerowanego z systemu Spółki, traktowanego na równi z zamówieniem klienta […]”,

•        jednostronnego oświadczenia firmy spedycyjnej, potwierdzającego, że towar został dostarczony z Polski do klienta Spółki na terytorium innego państwa członkowskiego UE (np. w formie dokumentu elektronicznego wygenerowanego z wewnętrznego systemu informatycznego firmy spedycyjnej lub w formie oświadczenia spisanego elektronicznie w edytorze tekstowym),

•        zlecenia transportu międzynarodowego „ZTM” wygenerowanego z systemu […], pozwalającego na powiązanie dokumentu otrzymanego od firmy spedycyjnej z fakturą sprzedaży, zamówieniem klienta oraz dokumentem WZ.

Dokument elektroniczny od spedytora zawierałby co najmniej poniższe elementy:

•        dane spedytora,

•        dane Spółki (jako nadawcy towarów/zleceniodawcy),

•        nazwę odbiorcy towarów,

•        numer przesyłki,

•        adres załadunku towarów,

•        adres wyładunku towarów (w tym wskazanie kraju dostawy),

•        datę dostawy/datę dostarczenia towarów do nabywcy,

•        wagę/ilość towarów będących przedmiotem dostawy,

•        numer referencyjny „ZTM” pozwalający Spółce ustalić tożsamość towarów będących przedmiotem dostawy w ramach danego transportu (umożliwiający zidentyfikowanie konkretnego towaru wskazanego na fakturze sprzedaży i w specyfikacji towarów dostarczonych przez firmę spedycyjną).

Jak wskazali Państwo w uzupełnieniu wniosku, Spółka składa i będzie składała w urzędzie skarbowym informacje podsumowujące o dokonanych wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów zawierające prawidłowe dane, o których mowa w art. 100 ust. 8.

Analiza przedstawionego wariantu gromadzenia dokumentacji pozwala na stwierdzenie, że Wnioskodawca będzie dysponował dokumentami umożliwiającymi potwierdzenie dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, zgodnie z przepisami art. 42 ust. 3 oraz ust. 11 ustawy, które uprawniają Państwa do zastosowania stawki 0% podatku od towarów i usług.

Państwa stanowisko należy zatem uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile przedstawione zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Zatem w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem Państwa zapytania. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, a wynikające z opisu sprawy oraz Państwa stanowiska – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. Równocześnie w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w […]. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi –  Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-   w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-   w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).