Czynności wykonywane przez Państwa na rzecz ubezpieczonego stanowią/będą stanowiły świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, zwolnione od podatku VAT podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, jako usługi związane z długami.

Interpretacja indywidualna  – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

5 sierpnia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 1 sierpnia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy uznania nabycia wierzytelności za odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zwolnienia od podatku świadczonej  usługi na rzecz ubezpieczonego oraz określenia podstawy opodatkowania dla tej czynności.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest spółką akcyjną, prowadzącą działalność ubezpieczeniową, o której mowa w ustawie z 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz. U. z 2021 r. poz. 1130 ze zm.), dalej: „ustawa o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej”.

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioskodawca jest również podatnikiem zarejestrowanym dla celów VAT w Polsce.

W ramach wykonywanej działalności ubezpieczeniowej Wnioskodawca wykonuje czynności ubezpieczeniowe, polegające między innymi na:

-zawieraniu i wykonywaniu umów ubezpieczenia, umów gwarancji ubezpieczeniowych oraz zlecaniu ich zawierania uprawnionym pośrednikom ubezpieczeniowym, tj. czynności, o których mowa w art. 4 ust. 7 pkt 1 ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej;

-wypłacaniu odszkodowań i innych świadczeń należnych z tytułu umów ubezpieczenia i umów gwarancji ubezpieczeniowych, tj. czynności, o których mowa w art. 4 ust. 8 pkt 2 ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej.

Wnioskodawca również oferuje swoim klientom możliwość zawierania umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów, o której mowa w ustawie z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 853 ze zm.), a także możliwość zawierania umowy ubezpieczenia casco pojazdów lądowych, obejmujące szkody w pojazdach samochodowych, o której mowa w ustawie o działalności ubezpieczeniowej.

Klient korzystający z ww. umów ubezpieczenia pojazdu jest w dalszej części określany jako „ubezpieczony”.

W przypadku wystąpienia kolizji z udziałem ubezpieczonego, Wnioskodawca jako ubezpieczyciel jest zobowiązany do wypłaty ubezpieczonemu odszkodowania w ramach powyższych umów ubezpieczenia. W przypadku wystąpienia szkody całkowitej, której konsekwencją jest znaczące uszkodzenie pojazdu (szkoda całkowita jest definiowana w odpowiednich umowach ubezpieczenia / ogólnych warunkach umów), wartość wypłacanego odszkodowania odpowiada wartości pojazdu samochodowego z dnia szkody pomniejszonej o wartość pozostałości uszkodzonego pojazdu (dalej: „wrak”).

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności wprowadził nowy model likwidacji szkody całkowitej, który ułatwia ubezpieczonemu postępowanie z powypadkowym wrakiem samochodu. Model likwidacji szkody całkowitej opiera się na współpracy następujących podmiotów: Wnioskodawcy, ubezpieczonego oraz podmiotu prowadzącego platformę sprzedaży samochodów powypadkowych (dalej: „Pośrednik”). Wnioskodawca, ubezpieczony oraz Pośrednik nie są podmiotami powiązanymi.

Pośrednik jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą, w tym również może być osobą prawną lub osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą (Pośrednik nie jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej).

Zgodnie z modelem, w przypadku wystąpienia szkody całkowitej ubezpieczony zostaje poinformowany o możliwości sprzedaży wraku za pomocą platformy prowadzonej przez Pośrednika. W przypadku wyrażenia chęci skorzystania z powyższego rozwiązania, ubezpieczony zawiera umowę z Pośrednikiem, w której zleca Pośrednikowi sprzedaż wraku na rzecz podmiotu trzeciego. Wówczas Pośrednik informuje Wnioskodawcę o zawarciu takiej umowy z ubezpieczonym, na podstawie czego Wnioskodawca wypłaca ubezpieczonemu odszkodowanie w wysokości uwzględniającej zarówno wartość szkody, jak i wartość wraku (kwota odszkodowania stanowi sumę wartości szkody i wartości wraku - o szczegółach dalej we wniosku).

Umowę sprzedaży wraku pojazdu z osobą trzecią zawiera ubezpieczony. Pośrednik działa w imieniu i na rzecz ubezpieczonego (zbywcy wraku).

Po dokonaniu sprzedaży pozostałości uszkodzonego pojazdu, ubezpieczony, występujący w roli zbywcy (cedenta) dokonuje odpłatnego zbycia (cesji) na rzecz Wnioskodawcy jako nabywcy (cesjonariusza) wierzytelności o zapłatę ceny sprzedaży wraku. Po dokonaniu cesji wierzytelności Wnioskodawcy przysługuje wierzytelność wobec osoby trzeciej (kupującego wrak, dłużnika) o zapłatę ceny.

Cesja wierzytelności następuje, co do zasady, poprzez przelew wierzytelności, o którym mowa w art. 509-518 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm., dalej: „Kodeks cywilny”). Cesja wierzytelności jest odpłatna tj. Wnioskodawca płaci ubezpieczonemu wynagrodzenie (cenę) w wysokości nominalnej wartości wierzytelności tj. ceny sprzedaży pozostałości uszkodzonego pojazdu.

W przypadku, gdy ubezpieczony jest przedsiębiorcą, możliwe są przypadki, gdy przejmowana jest wierzytelność w wartości netto lub w wartości netto powiększonej o 50% należnego VAT. Innymi słowy, wypłacana przez Wnioskodawcę cena za wrak może być równa wartości brutto, wartości netto lub wartości netto powiększonej o 50% należnego VAT, w zależności od tego czy ubezpieczony - przedsiębiorca miał prawo do odliczenia VAT w związku z nabyciem pojazdu.

Niniejszym, poprzez wartość nominalną ceny sprzedaży wraku (cenę), Wnioskodawca każdorazowo rozumie, w zależności od prawa ubezpieczonego do potencjalnego odliczenia VAT:

(i)cenę sprzedaży wraku uwzględniającą podatek VAT (wartość brutto), lub

(ii)cenę sprzedaży wraku uwzględniającą 50% podatku VAT, lub

(iii)cenę sprzedaży wraku nieuwzględniającą podatku VAT (wartość netto).

W wyniku dokonania powyższych transakcji, zgodnie z modelem przejęcia wierzytelności, Wnioskodawca wstępując w prawa i obowiązki cedenta wierzytelności otrzymuje prawo do roszczenia o zwrot kwoty ceny nominalnej sprzedaży wraku. Jednocześnie, dzięki przeniesieniu przez ubezpieczonego na rzecz Wnioskodawcy takich wierzytelności, ubezpieczony otrzyma całą wartość nominalną (spłatę) cedowanej wierzytelności z tytułu sprzedaży pozostałości uszkodzonego pojazdu (w chwili wypłaty odszkodowania uwzględniającego również wartość wraku). Nabywając wierzytelności, Wnioskodawca uwalnia ubezpieczonego od obowiązków związanych ze sprzedażą wraku, przy czym właścicielem pozostałości uszkodzonego pojazdu jest ubezpieczony (aż do czasu dokonania sprzedaży wraku). Wnioskodawca w żadnym momencie nie nabywa własności wraku pojazdu.

Model zakłada, że ubezpieczonemu zostanie wypłacone odszkodowanie w wysokości różnicy między wartością pojazdu przed szkodą, a ceną za jaką zostanie sprzedany wrak. Oznacza to, że w przypadku gdy wrak zostaje zbyty za cenę niższą niż pierwotnie szacowana, ubezpieczonemu zostaje wypłacone większe odszkodowanie (a w odwrotnej sytuacji, mniejsze) tak by suma wypłaconego odszkodowania wraz z wynagrodzeniem za cesję wierzytelności wynosiła równowartość pojazdu przed szkodą.

Wraz z dokonaniem cesji wierzytelności, wierzytelność podmiotu trzeciego kupującego wrak pojazdu zostaje przeniesiona na Wnioskodawcę, zatem wszelkie korzyści, uprawnienia i roszczenia oraz ciężary i ryzyko związane z przelewaną wierzytelnością i związanymi z nią prawami przechodzą na Wnioskodawcę, a w tej części ubezpieczony będący cedentem zostaje zwolniony ze swoich zobowiązań. Poza zapłatą ceny z tytułu przejmowanych wierzytelności, Wnioskodawca nie realizuje w stosunku do ubezpieczonego jako cedenta żadnych dodatkowych świadczeń.

Wnioskodawcy nie przysługuje inne wynagrodzenie od osoby trzeciej poza ceną za wrak. Wnioskodawca nie świadczy na rzecz cedenta jakichkolwiek usług windykacyjnych. Model przejęcia wierzytelności nie przewiduje jakichkolwiek dodatkowych rozliczeń z cedentem po zapłacie przez Wnioskodawcę ceny za przelew wierzytelności (i wypłacie odszkodowania ubezpieczonemu). Umowa cesji nie zawiera postanowienia umożliwiającego dokonanie cesji zwrotnej wierzytelności lub jej części na pierwotnego wierzyciela (czyli na ubezpieczonego). W wyniku transakcji, Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z tą transakcją.

Opisane transakcje cesji nie są wykonywane w ramach umowy faktoringu.

Zgodnie z zaprezentowanym modelem, przedmiotem cesji wierzytelności są tzw. dobre wierzytelności tj. takie, co do których w momencie dokonywania przelewu nie istnieją istotne wątpliwości, co do możliwości ich zaspokojenia.

Wnioskodawca nie zawarł z Pośrednikiem umowy o prowadzenie ewidencji sprzedaży za pomocą kasy własnej Pośrednika ani też za pomocą kasy powierzonej przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca nie płaci Pośrednikowi wynagrodzenia za świadczone usługi pośrednictwa w sprzedaży pojazdów (Pośrednika nie łączy ze Spółką umowa o świadczenie usług pośrednictwa).

Wnioskodawca otrzymuje od Pośrednika całość kwoty zapłaconej przez osobę trzecią za wrak (bez żadnych potrąceń).

Pytania

1.Czy w przypadku, gdy cena za nabycie wierzytelności przez Wnioskodawcę ustalona jest w wysokości wartości nominalnej przelewanej na Wnioskodawcę wierzytelności, przejęcie przez Wnioskodawcę w drodze cesji wierzytelności stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT jako odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, realizowane przez Wnioskodawcę (jako usługodawcę) na rzecz ubezpieczonego (jako usługobiorcy)?

2.Czy usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz ubezpieczonego podlegają zwolnieniu od opodatkowania podatkiem VAT, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, jako usługi związane z długami?

3.Czy w sytuacji gdy rozliczenie następuje w wysokości wartości nominalnej przelewanej na Wnioskodawcę wierzytelności, podstawę opodatkowania podatkiem VAT stanowi wartość zero (0)?

Niniejsze stanowisko Wnioskodawcy zostało już potwierdzone w interpretacji indywidualnej z 16 lutego 2021 r. sygn. 0114-KDIP4-3.4012.632.2020.2.KM (Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał stanowisko Wnioskodawcy w całości za prawidłowe).

Jednak z uwagi na pewnie zmiany w modelu współpracy w zakresie uwzględniania podatku VAT w cenie sprzedaży warku (które to zmiany nie powinny wpływać na skutki podatkowe), oraz już faktyczne działanie modelu, Wnioskodawca ostrożnościowo zwrócił się z prośbą o ponowne potwierdzenie konsekwencji VAT.

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy:

W zakresie pytania 1: w przypadku kiedy Wnioskodawca uiszcza na rzecz cedenta cenę równą wartości nominalnej wierzytelności, przejęcie przez Wnioskodawcę w drodze cesji wierzytelności stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT jako odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, realizowane przez Wnioskodawcę (jako usługodawcę) na rzecz ubezpieczonego (jako usługobiorcy).

W zakresie pytania 2: usługa świadczona przez Wnioskodawcę na rzecz ubezpieczonego podlega zwolnieniu od opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, jako usługa związana z długami, przy czym jednocześnie nie stanowi ona w ocenie Wnioskodawcy usługi ściągania długów, i tym samym nie podlega wyłączeniu z powyższych zwolnień na podstawie art. 43 ust. 15 ustawy o VAT.

W zakresie pytania 3: w sytuacji kiedy rozliczenie następuje w wysokości wartości nominalnej przelewanej na Wnioskodawcę wierzytelności, podstawę opodatkowania podatkiem VAT stanowi wartość zero (0).

Uzasadnienie do pytania nr 1

W myśl art. 5 ust. 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

• odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

• eksport towarów;

• import towarów na terytorium kraju;

• wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

• wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Ustawa o VAT zawiera definicję towaru - zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT towary to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Dostawę towarów definiuje zaś art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym jest to przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W odniesieniu natomiast do świadczenia usług, pojęcie to zostało uregulowane w sposób mniej precyzyjny - zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

Należy przy tym podkreślić, że aby w myśl przytoczonego powyżej art. 5 ust. 1 ustawy o VAT można było mówić o transakcji podlegającej opodatkowaniu VAT, transakcja ta musi mieć, co do zasady, charakter odpłatny, ponieważ to wartość zapłaty stanowi, w myśl art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawę opodatkowania.

W ustawie o VAT brak jest definicji zapłaty. Zgodnie jednak z poglądem ugruntowanym w orzecznictwie, aby daną dostawę towarów / dane świadczenie usług można było uznać za odpłatne, konieczne jest istnienie bezpośredniego związku między dokonanym świadczeniem a otrzymaniem wynagrodzenia (tak przykładowo Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”) w wyroku z 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council v. Commissioners of Customs and Excise, w którym stwierdził, że „koncepcja świadczenia usług wykonywanych za wynagrodzeniem w rozumieniu art. 2(1) VI Dyrektywy zakłada istnienie bezpośredniego związku pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym wynagrodzeniem”).

Odnosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, że istotą analizowanej transakcji jest spełnienie przez cesjonariusza określonego świadczenia na rzecz cedenta w zamian za przelewaną wierzytelność. Jak zostało to już wskazane w opisie zdarzenia przyszłego, cesja wierzytelności nastąpi na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego.

Stosownie bowiem do art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Zgodnie z § 2 tegoż artykułu, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Zgodnie natomiast z art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Zatem, w wyniku przelewu wierzytelności, prawa przysługujące ubezpieczonemu jako dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na Wnioskodawcę jako nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. W zamian za przelewaną wierzytelność Wnioskodawca, jako cesjonariusz, zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia (zapłaty ceny) na rzecz ubezpieczonego jako cedenta. Świadczenie to jest dokonywane przez Wnioskodawcę już z chwilą wypłaty odszkodowania, w którego wartości uwzględnione jest zarówno odszkodowanie za powstałą szkodę, wypłacane zgodnie z zawartą umową ubezpieczeniową, jak również wartość nominalna wraku. Dzięki przeniesieniu przez ubezpieczonego na rzecz Wnioskodawcy takich wierzytelności, ubezpieczony otrzymuje całą spłatę cedowanej wierzytelności z tytułu sprzedaży wraku pojazdu, zwiększając swoją płynność finansową.

W ocenie Wnioskodawcy, można zatem stwierdzić, że cesjonariusz (Wnioskodawca) świadczy na rzecz cedenta (ubezpieczonego) usługę w postaci zapewnienia uwolnienia od obowiązków związanych z koniecznością wyegzekwowania swojej wierzytelności. Co więcej, nabycie wierzytelności o zapłatę ceny za sprzedaż wraku służyć ma przyspieszeniu procesu rozliczenia powstałej szkody całkowitej i pomóc ubezpieczonemu w postępowaniu z powypadkowym wrakiem. Tym samym, wstępując w prawa i obowiązki cedenta wierzytelności Wnioskodawca staje się nowym wierzycielem, uwalniając ubezpieczonego ze wszystkich ciężarów związanych z koniecznością egzekwowania swojego roszczenia. W rozpatrywanej sprawie dochodzi więc do świadczenia usługi pomiędzy Wnioskodawcą a ubezpieczonym.

Należy zauważyć, że świadczenie usługi następuje „odpłatnie” w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, a zatem podlega opodatkowaniu, tylko jeżeli pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych, gdyż świadczenie otrzymywane przez usługodawcę stanowi rzeczywiste odzwierciedlenie wartości usługi świadczonej usługobiorcy. Świadczenie usług dokonywane odpłatnie w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT wymaga bezpośredniego związku między wyświadczoną usługą a otrzymanym wynagrodzeniem. Przyjąć zatem należy, że podstawowym i koniecznym warunkiem do uznania transakcji za odpłatną usługę, a więc czynność opodatkowaną, jest wystąpienie wynagrodzenia bezpośrednio związanego z tą czynnością, rzeczywiście otrzymanego (bądź należnego), jako świadczenia wzajemnego za wykonaną usługę. W opisanym stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym spełniona będzie również przesłanka dotycząca odpłatności analizowanego świadczenia.

Jak wskazano, przejęcie przez Wnioskodawcę wierzytelności następuje za cenę równą wartości nominalnej przelewanej na Wnioskodawcę wierzytelności. Tak ustalona cena odpowiada w danych okolicznościach:

(i)cenie sprzedaży pozostałości uszkodzonego pojazdu (wraku) brutto, uwzględniającej podatek VAT,

(ii)cenie sprzedaży pozostałości uszkodzonego pojazdu (wraku) z 50% VAT,

(iii)cenie sprzedaży pozostałości uszkodzonego pojazdu (wraku) netto.

Mając na uwadze powyższe, czynność polegająca na przejęciu przez Wnioskodawcę wierzytelności realizowana w opisanym stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym spełnia przesłanki pozwalające na uznanie jej za odpłatne świadczenie usług w rozumieniu regulacji ustawy o VAT, polegające na uwolnieniu ubezpieczonego jako cedenta od ciężaru związanego z procesem likwidacyjnym wraku pojazdu, które Wnioskodawca jako cesjonariusz świadczy odpłatnie na jego rzecz.

Wnioskodawca pragnie przy tym podkreślić, że uznawanie czynności polegającej na nabyciu wierzytelności za usługę mieszczącą się w zakresie art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy o VAT zostało niejednokrotnie potwierdzone przez organy podatkowe, przykładowo przez:

·Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 30 kwietnia 2020 r. (sygn. 0111-KDIB3-1.4012.72.2020.5.WN), który potwierdził stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym: „nabycie przez niego wierzytelności na podstawie Umowy cesji podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, ponieważ ze strony Wnioskodawcy dochodzi do odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT”,

•Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 23 stycznia 2019 r. (sygn. 0112-KDIL1-3.4012.741.2018.1.PR), w której organ stwierdził, że: „zakup wierzytelności stanowi usługę polegającą na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności (cedentem), a jej nabywcą (cesjonariuszem). W takim przypadku nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę, której celem jest uwolnienie sprzedawcy od ciężaru egzekwowania wierzytelności”, a także

•Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 27 września 2018 r. (sygn. 0111-KDIB3-1.4012.563.2018.2.ICz), w której organ stwierdził, że: „Z uwagi na powyższe wyjaśnienia należy stwierdzić, że w okolicznościach przedstawionych we wniosku czynność nabycia wierzytelności przez Wnioskodawcę należy uznać za świadczenie usług w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, podlegające opodatkowaniu tym podatkiem. Mamy tu bowiem do czynienia ze świadczeniem usługi przez nabywcę wymagalnych wierzytelności (Wnioskodawcę) na rzecz zbywcy wierzytelności (osób fizycznych), polegającą na uwolnieniu sprzedawcy od wykonywania czynności związanych ze ściąganiem długu i ryzyka jego nieściągnięcia. Zbywcy zostaje zaoszczędzone ryzyko i koszty posiadania takich wierzytelności, zostaje on „wyręczony” w czynnościach podejmowanych w celach dochodzenia długu. Zbywca nie musi podejmować żadnych działań zmierzających do zaspokojenia swoich należności od dłużnika”.

Ponadto, zdaniem Wnioskodawcy, do wierzytelności będących przedmiotem niniejszego wniosku nie mają zastosowania pojawiające się w orzecznictwie TSUE oraz krajowych sądów administracyjnych konkluzje, zgodnie z którymi nabycie wierzytelności w imieniu własnym i na własne ryzyko nie stanowi dostawy towarów ani świadczenia usługi w rozumieniu ustawy o VAT (tak przykładowo TSUE w wyroku z 27 października 2011 r. w sprawie GFKL C‑93/10, a także 7 sędziów NSA w wyroku z 19 marca 2012 r., sygn. I EPS 5/11). Orzeczenia te zostały bowiem wydane w odniesieniu do stanów faktycznych, w których wierzytelności będące przedmiotem cesji były tzw. wierzytelnościami „trudnymi”, tj. wierzytelnościami, co do których istnieje wątpliwość, czy zostaną one zaspokojone w drodze przejęcia odzyskiwania długu i co do których istnieje ryzyko ich niezaspokojenia.

Podkreślić należy, że ww. wyrok TSUE odwołuje się do wierzytelności „trudnych”, tj. wymagalnych, o wątpliwej perspektywie spłaty. Z ww. orzeczenia TSUE wynika zatem, że jeżeli:

·nabywane wierzytelności są wierzytelnościami trudnymi,

·nabywane są na własne ryzyko nabywcy,

·różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży,

to nabycie wierzytelności nie może zostać uznane za odpłatne świadczenie usług, ponieważ po stronie cesjonariusza nie wystąpi wynagrodzenie.

Jak natomiast zostało wskazane w stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym będącym przedmiotem niniejszego wniosku, wierzytelności nabywane przez Wnioskodawcę w drodze cesji są, na moment ich nabycia, wierzytelnościami „pewnymi”, tj. takimi, co do których w momencie dokonywania przelewu nie istnieją istotne wątpliwości, co do możliwości ich zaspokojenia.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, przejęcie przez Wnioskodawcę w drodze cesji wierzytelności w okolicznościach wskazanych w opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT jako odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, realizowane przez Wnioskodawcę na rzecz ubezpieczonego.

Uzasadnienie do pytania nr 2

Jeżeli nabywanie wierzytelności przez Wnioskodawcę, zgodnie z opisanym stanem faktycznym / zdarzeniem przyszłym, stanowi odpłatne świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT podlegające opodatkowaniu VAT, to zasadne jest również ustalenie właściwej stawki opodatkowania VAT takich świadczeń.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2‑12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 tej ustawy.

Przy czym, na podstawie art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje zwolnienie od podatku dla niektórych czynności. W myśl art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, zwolnione od VAT są usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Zgodnie natomiast z 43 ust. 15 pkt 1 ustawy o VAT, powyższe zwolnienia nie mają zastosowania do czynności ściągania długów, w tym factoringu. Przepisy ustawy o VAT nie definiują przy tym co należy rozumieć pod pojęciem czynności „ściągania długów” czy „factoringu”.

W ocenie Wnioskodawcy, przez „ściąganie długów” należy rozumieć usługi, w ramach których usługodawca zobowiązuje się do podjęcia na rzecz usługobiorcy, za wynagrodzeniem czynności mających na celu ściągnięcie należności podmiotu trzeciego. W takiej sytuacji usługodawca ściąga dług dla usługobiorcy, a nie we własnym imieniu. Natomiast umowa factoringu jest umową nienazwaną, w ramach której faktor, którego przedmiotem działalności jest świadczenie tego rodzaju usług, nabywa wierzytelności przysługujące przedsiębiorcy (faktorantowi) z tytułu dokonania dostawy towarów lub wykonania usług, w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności pomniejszonej o dyskonto stanowiące wynagrodzenie faktora (ewentualnie uzyskuje też dodatkowe wynagrodzenie np. w postaci prowizji). Należy jednak wskazać, że umowa factoringu, obok samej cesji wierzytelności, przewiduje również dodatkowe świadczenia faktora, takie jak przejmowanie ryzyka wypłacalności dłużników, windykację należności, finansowanie przez dyskonto, udzielanie pożyczek, monitorowanie dłużników, wypłacanie zaliczek na poczet przyszłych należności, sporządzanie i wysyłanie monitów w przypadku nieterminowej zapłaty ze strony dłużników, okresowe sprawdzanie stanu wypłacalności dłużników, kierowanie upomnień do dłużników.

Zdaniem Wnioskodawcy należy przy tym zwrócić także uwagę na literalne brzmienie art. 43 ust. 15 ustawy o VAT, w którym poprzez użycie sformułowania „w tym factoringu”, ustawodawca uznaje, że usługi factoringu mieszczą się w pojęciu „czynności ściągania długów”. Tym samym, na podstawie art. 43 ust. 15 ustawy o VAT z zakresu zwolnienia wyłączone są więc takie czynności nabycia wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie, które mają na celu ściągnięcie długu. Zdaniem Wnioskodawcy, z usługą ściągania długu w rozumieniu art. 43 ust. 15 ustawy VAT, nie mamy natomiast do czynienia wówczas, gdy usługodawca przejmuje wierzytelność od usługobiorcy na własne ryzyko i na własny rachunek, a którego istotą jest możliwość uzyskiwania w przyszłości pożytków od dłużnika nabywanej wierzytelności. Wszelkie czynności podejmowane przez nabywcę po nabyciu wierzytelności (uznawanej już za własną), jeżeli wynikające z niej zobowiązania staną się wymagalne, pozostają poza zakresem usługi nabycia wierzytelności i nie powinny wpływać na jej klasyfikację, w szczególności z punktu widzenia skutków na gruncie ustawy o VAT.

Odnosząc powyższe regulacje do stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego będącego przedmiotem niniejszego wniosku, podkreślić należy, że wierzytelności nabywane przez Wnioskodawcę w drodze cesji nie są wymagalne na moment ich nabycia, a celem nabywania owych wierzytelności przez Wnioskodawcę jest wstąpienie w prawa i obowiązki cedenta wierzytelności, który stanie się nowym wierzycielem. Istotą nabycia wierzytelności przez Wnioskodawcę jest zatem udzielenie finansowania cedentowi poprzez spłatę z góry cedowanej wierzytelności i uwolnienie cedenta od obowiązków związanych z formalnościami w zakresie powypadkowej likwidacji wraku samochodu.

Ponadto, transakcje cesji wierzytelności dokonywane pomiędzy Wnioskodawcą a ubezpieczonymi nie są wykonywane w ramach umowy faktoringu, a Wnioskodawca, poza zapłatą ceny z tytułu przejmowanych wierzytelności, nie jest zobowiązany do realizacji na rzecz cedentów wierzytelności (ubezpieczonych) żadnych dodatkowych świadczeń.

Usługa świadczona przez Wnioskodawcę nie spełnia zatem przesłanek do uznania jej za czynność polegającą na ściąganiu długów w rozumieniu art. 43 ust. 15 ustawy o VAT, która wyłączona jest z powyższych zwolnień przewidzianych w art. 43 ust. 1 pkt 38 i 40 ustawy o VAT.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, usługa nabycia wierzytelności świadczona przez Wnioskodawcę jest usługą finansową, która może być uznana za zwolnioną od VAT usługę w zakresie długów, o której mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

Powyższe wynika z faktu, że wierzytelności nabywane przez Wnioskodawcę będące przedmiotem niniejszego wniosku są tzw. wierzytelnościami niewymagalnymi, czyli takimi, których termin płatności nie upłynął w chwili cesji. Będą to jednocześnie tzw. wierzytelności pewne tj. takie, co do których w momencie dokonywania przelewu nie istnieją istotne wątpliwości, co do możliwości ich zaspokojenia.

Należy wskazać, co zostało określone w opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, że istotą będących przedmiotem niniejszego wniosku transakcji przejęcia wierzytelności przez Wnioskodawcę nie będzie uzyskiwanie przychodu z czynności polegających na egzekwowaniu owych wierzytelności (bowiem taki przychód nie wystąpi). Wnioskodawca nie otrzymuje od ubezpieczonego żadnych dodatkowych przepływów pieniężnych związanych z egzekwowaniem zbytej wierzytelności. Co więcej, wierzytelności zostają przez Wnioskodawcę nabyte wyłącznie w przypadku wyrażenia na to zgody przez ubezpieczonego, w celu ułatwienia ubezpieczonemu powypadkowego postępowania z wrakiem pojazdu, co zdaniem Wnioskodawcy, wyklucza twierdzenie jakoby czynności dokonywane przez Wnioskodawcę, polegające na nabywaniu wierzytelności, były czynnościami ściągania długów w rozumieniu art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy o VAT.

Wnioskodawca nie może przy tym wykluczyć, że nabyte przez niego wierzytelności, które w momencie nabycia uznane zostały za wierzytelności „pewne”, w późniejszym okresie okażą się wierzytelnościami, w odniesieniu do których Wnioskodawca zmuszony będzie do podjęcia czynności zmierzających do ich wyegzekwowania. Niemniej jednak, w ocenie Wnioskodawcy, ta następcza okoliczność pozostaje bez wpływu na brak możliwości kwalifikacji czynności nabywania wierzytelności przez Wnioskodawcę, o których mowa w niniejszym wniosku, za czynności ściągania długów w rozumieniu art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy o VAT. Jeżeli wyniknie taka potrzeba, Wnioskodawca będzie mógł egzekwować nabyte już wierzytelności, niemniej będzie to realizowane we własnym imieniu i na własną rzecz. Nie można mówić o wyręczaniu cedenta w ściąganiu długów w tym zakresie, ponieważ na moment nabycia wierzytelności od cedenta takie potrzeby windykacyjne zasadniczo nie istnieją, a z chwilą dokonania cesji kończy się relacja prawna Wnioskodawcy i ubezpieczonego w zakresie niniejszej transakcji przeniesienia wierzytelności. Ewentualne więc czynności związane z dochodzeniem należnych Wnioskodawcy wierzytelności będą więc mieć wówczas charakter następczy, nie będąc tym samym bezpośrednio związanymi z transakcją nabycia wierzytelności. W szczególności takie czynności związane z egzekwowaniem tych nabytych należności nie będą świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz ubezpieczyciela jako cedenta analizowanych transakcji, lecz wyłącznie na własną rzecz - jako realizacja przysługujących Wnioskodawcy uprawnień z tytułu własnej już wierzytelności i w tym zakresie nie będą stanowić dla Wnioskodawcy odpłatnego świadczenia usług.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, usługa świadczona przez Wnioskodawcę na rzecz ubezpieczonego w okolicznościach stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego opisanego w niniejszym wniosku, podlega zwolnieniu od opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, jako usługa związana z długami, przy czym jednocześnie w żadnym wypadku nie stanowi ona usługi ściągania długów, nie podlegając tym samym wyłączeniu z powyższych zwolnień na podstawie art. 43 ust. 15 ustawy o VAT.

Stanowisko takie, w odniesieniu do analogicznych stanów prawnych, znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe, w tym przykładowo:

·w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 18 lipca 2021 r., sygn. 0114-KDIP4-3.4012.243.2021.2.KM w której organ stwierdził, że zwolnieniu z VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT podlega nabywanie przez bank dobrych wierzytelności, bez innych dodatkowych świadczeń;

·w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 14 lipca 2017 r., sygn. 0111-KDIB3-1.4012.59.2017.2.BW, w której organ stwierdził, że: „pomimo dokonanej cesji, klient nadal spłaca swoje zobowiązanie do Spółki, zgodnie z harmonogramem ustalonym w umowie pożyczki. Inwestor nie podejmuje osobiście żadnych działań mających na celu wyegzekwowanie należności od klienta Spółki (ani w terminie płatności, ani po jego upływie). (...) W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że import usługi świadczonej na rzecz Wnioskodawcy w ramach umowy cesji, będzie zwolniony od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT”;

·w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 28 grudnia 2012 r., sygn. IPPP3/443-1034/12-2/IG w której organ potwierdził stanowisko wnioskodawcy, twierdzącego, że: „należy uznać, iż w przypadku gdy w ramach realizacji umowy konsorcjalnej X. zawrze z Bankiem Inicjującym umowę cesji części wierzytelności kredytowych niewymagalnych za cenę równą wartości nominalnej przenoszonego prawa majątkowego, zastosowanie znajdzie zwolnienie przewidziane dla usług związanych z długami, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT”.

Uzasadnienie do pytania nr 3

Jak wskazano w uzasadnieniu do pytania 1 powyżej, czynności polegające na nabyciu wierzytelności, w zakresie objętym niniejszym wnioskiem, spełniają przesłanki do uznania ich za odpłatne świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT, przy czym usługodawcą jest w tym przypadku Wnioskodawca, a świadczoną na rzecz ubezpieczonego jako cedenta usługą jest zapewnienie cedentowi finansowania i uwolnienie go od obowiązków związanych z likwidacją pozostałości uszkodzonego samochodu.

Ponadto, w myśl przytoczonego powyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, aby czynność spełniająca przesłanki do uznania jej za usługę w rozumieniu ustawy o VAT mogła być uznana za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, usługa ta musi mieć charakter świadczenia o charakterze odpłatnym. Zapłata należna usługodawcy stanowi bowiem, w myśl art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawę opodatkowania VAT.

W myśl zaś art. 29a ust. 6 ustawy o VAT, co do zasady podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę usług świadczonych przez podatnika.

Zdaniem Wnioskodawcy podstawę opodatkowania z tytułu świadczonych usług na rzecz ubezpieczonego stanowi różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności, a wartością (ceną) którą nabywca wierzytelności (Wnioskodawca) zapłacił wierzycielowi (ubezpieczonemu), tj. wartość dyskonta. Wartość dyskonta stanowi bowiem dla Wnioskodawcy zapłatę, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy o VAT. Zatem w ocenie Wnioskodawcy, w rozumieniu ustawy o VAT w sytuacji kiedy cena za nabywaną wierzytelność równa jest jej wartości nominalnej, podstawa opodatkowania VAT wynosi zero (0).

Wnioskodawca pragnie wskazać, że podejście to zostało potwierdzone przez organy podatkowe przykładowo w następujących interpretacjach indywidualnych:

·interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 25 września 2019 r. (sygn. 0114-KDIP1-2.4012.363.2019.1.IG), w której organ stwierdził, że: „należy zatem zgodzić się z Wnioskodawcą, że w odniesieniu do transakcji zbycia Wierzytelności przez Bank na rzecz Kontrahenta zagranicznego (stanowiących dla Banku import usług), podstawą opodatkowania dla opisywanych we wniosku transakcji będzie kwota dyskonta, lub kwota opłaty transakcyjnej lub suma kwoty dyskonta i kwoty opłaty transakcyjnej, uzyskana przez Bank, bowiem, jak wynika z wniosku, dyskonto, opłata transakcyjna lub kwota dyskonta plus opłata transakcyjna stanowią w rzeczywistości kwotę należną z tytułu świadczonej usługi finansowej. W konsekwencji powyższego należy przyjąć, że podstawę opodatkowania w zaistniałych okolicznościach stanowić będzie wspomniana kwota otrzymanego wynagrodzenia. (...) Ponadto, w przypadku, gdy - jak wskazał Wnioskodawca - cena wierzytelności będzie ustalona przez strony umowy jako wartość nominalna wierzytelności - podstawa opodatkowania wynosi »0«”;

·interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 31 maja 2017 r. (sygn. 0114- KDIP1-2.4012.139.2017.1.SM), w której organ zgodził się z wnioskodawcą, twierdzącym, że: „Tak jak zostało to już wcześniej wskazane (vide uwagi zawarte w odniesieniu do pytania nr 1), zgodnie z utrwaloną praktyką, w przypadku usługi polegającej na nabyciu wierzytelności podstawę opodatkowania określa się w wysokości tzw. dyskonta (tj. różnicy między wartością nominalną wierzytelności a należną w zamian za nie ceną) oraz prowizji/opłat należnych cesjonariuszowi (o ile zostały przewidziane), pomniejszonych o należny VAT. Mając na uwadze, że w rozpatrywanym przypadku kwota należna Spółce od Cesjonariusza za cedowane wierzytelności jest równa bądź wyższa od ich wartości nominalnej, podstawa opodatkowania w VAT wynosi efektywnie 0 zł”.

Wnioskodawca pragnie nadmienić, że jest świadomy, że przedstawione w niniejszym wniosku interpretacje indywidualne i wyroki sądów nie posiadają waloru ochronnego w stosunku do Wnioskodawcy, jednak ze względu na tożsamość stosowanych regulacji prawa podatkowego, pełnią one znaczącą rolę w zakresie interpretacji podatkowych, poprzez normatywne przełożenie na tworzenie ogólnych warunków jednolitego stosowania prawa podatkowego i tym samym mogą zostać potraktowane jako wskazówka interpretacyjna w opisanym zdarzeniu przyszłym przedstawionym w niniejszym wniosku.

Mając na uwadze przedstawione powyżej uzasadnienie, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie swojego stanowiska w sprawie

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.), zwanej dalej ustawą,

Zakres tych czynności sformułowany został odpowiednio w art. 7 i w art. 8 ustawy.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy,

Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy

Stosownie natomiast do art. 8 ust. 1 ustawy,

Pod pojęciem usługi należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 ustawy. Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi zatem co do zasady usługę w rozumieniu ustawy, niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

§w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, nabywca jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

§świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Przy czym z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 ustawy).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (np. wyrok z 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise), przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o  podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę, należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, musi istnieć bezpośredni związek o  charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę, wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Wobec powyższej analizy, dostawa towarów lub świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie, oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Z przedstawionych przez Państwa informacji wynika, że są Państwo polskim rezydentem podatkowym i podlegają nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Rzeczypospolitej Polskiej, a także podatnikiem zarejestrowanym dla celów VAT w Polsce.

Oferują Państwo swoim klientom m.in. możliwość zawierania umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów a także możliwość zawierania umowy ubezpieczenia casco pojazdów lądowych, obejmujące szkody w pojazdach samochodowych, o której mowa w ustawie o działalności ubezpieczeniowej.

W przypadku wystąpienia kolizji z udziałem ubezpieczonego, Państwo jako ubezpieczyciel są zobowiązani do wypłaty ubezpieczonemu odszkodowania w ramach powyższych umów ubezpieczenia. W przypadku wystąpienia szkody całkowitej, której konsekwencją jest znaczące uszkodzenie pojazdu, wartość wypłacanego odszkodowania odpowiada wartości pojazdu samochodowego z dnia szkody pomniejszonej o wartość pozostałości uszkodzonego pojazdu („wraku”).

W ramach prowadzonej działalności wprowadzili Państwo nowy model likwidacji szkody całkowitej, który ułatwia ubezpieczonemu postępowanie z powypadkowym wrakiem samochodu. Opiera się on na współpracy Państwa, ubezpieczonego oraz podmiotu prowadzącego platformę sprzedaży samochodów powypadkowych („Pośrednik”). Wnioskodawca, ubezpieczony oraz Pośrednik nie są podmiotami powiązanymi.

Zgodnie z modelem, w przypadku wystąpienia szkody całkowitej ubezpieczony zostaje poinformowany o możliwości sprzedaży wraku za pomocą platformy prowadzonej przez Pośrednika. W przypadku wyrażenia chęci skorzystania z powyższego rozwiązania, ubezpieczony zawiera umowę z Pośrednikiem, w której zleca Pośrednikowi sprzedaż wraku na rzecz podmiotu trzeciego. Wówczas Pośrednik informuje Państwa o zawarciu takiej umowy z ubezpieczonym, na podstawie czego Państwo wypłacają ubezpieczonemu odszkodowanie w wysokości uwzględniającej zarówno wartość szkody, jak i wartość wraku.

Umowę sprzedaży wraku pojazdu z osobą trzecią zawiera ubezpieczony. Pośrednik działa w imieniu i na rzecz ubezpieczonego (zbywcy wraku).

Po dokonaniu sprzedaży pozostałości uszkodzonego pojazdu, ubezpieczony, występujący w roli zbywcy (cedenta) dokonuje odpłatnego zbycia (cesji) na Państwa rzecz jako nabywcy (cesjonariusza) wierzytelności o zapłatę ceny sprzedaży wraku. Po dokonaniu cesji wierzytelności, przysługuje Państwu wierzytelność wobec osoby trzeciej (kupującego wrak, dłużnika) o zapłatę ceny.

Na tle przedstawionych okoliczności sprawy, Państwa wątpliwości w pierwszej kolejności dotyczą kwestii, czy przejęcie przez Państwa wierzytelności w drodze cesji stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT jako odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Odnosząc się do Państwa wątpliwości wskazać należy, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami ustawy z  dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2022 r. poz. 1360).

Podstawą do dokonania cesji wierzytelności jest art. 509 ww. ustawy Kodeks cywilny.

Stosownie do treści art. 509 § 1 tej ustawy,

W myśl art. 509 § 2 cyt. ustawy,

Z kolei art. 510 § 1 ww. ustawy stanowi, że:

Zatem wierzytelność jest prawem jednego podmiotu do żądania od drugiego podmiotu pewnego zachowania się zwanego świadczeniem (wyrażalnym pieniężnie). Wierzytelność jest więc prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności jest skutkiem rozporządzenia tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.

W świetle powyższych przepisów stwierdzić należy, że czynności polegającej na zbyciu wierzytelności nie można uznać za dostawę towaru, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i  usług. Zbycie wierzytelności nie stanowi również świadczenia usługi, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z  innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi).

W tym miejscu wskazać należy, że w przypadku zbycia wierzytelności własnych o  świadczeniu usług można mówić jedynie w odniesieniu do nabywcy tych wierzytelności.

W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

Umowa cesji wierzytelności wypełnia znamiona określone w art. 8 ust. 1 ustawy, polega bowiem na przeniesieniu prawa do wartości niematerialnych i prawnych, w związku z tym stanowi świadczenie usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Z punktu widzenia nabywcy wierzytelności do świadczenia usług dochodzi już w momencie samego nabycia wierzytelności, obojętnie czy nabycie zostało dokonane w celu windykacji tej wierzytelności przez samego nabywcę, czy też innego jej wykorzystania do celów prawno‑gospodarczych. Zatem zakup wierzytelności stanowi usługę polegającą na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności (cedentem), a jej nabywcą (cesjonariuszem). Jednakże jak wskazano na wstępie ww. usługa podlega opodatkowaniu wówczas, gdy jest świadczona odpłatnie.

Stosunek cywilnoprawny pomiędzy zbywcą i nabywcą wierzytelności kończy się po dokonaniu tej czynności prawnej. Po zbyciu wierzytelności, zbywca nie ma wpływu na dalszy byt wierzytelności i nie jest zainteresowany dalszym postępowaniem nabywcy w tym względzie.

W kwestii nabycia wierzytelności trudnych po cenie niższej od ich wartości nominalnej wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z 27 października 2011 r. w sprawie C-93/10 Finanzamt Essen-NordOst przeciwko GFKL Financial Services AG. W powyższym orzeczeniu TSUE wskazał, że „Artykuł 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania wspomnianej dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży”. W pkt 25 ww. orzeczenia, Trybunał wskazał, że „Różnica między wartością nominalną cedowanych wierzytelności a ceną ich sprzedaży nie stanowi bowiem wynagrodzenia za tego rodzaju usługę, lecz odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży, która jest uzależniona od wątpliwych perspektyw na ich spłatę i zwiększonego ryzyka niewypłacalności dłużników”.

Podkreślić należy, że ww. wyrok TSUE odwołuje się do wierzytelności „trudnych”, tj. wymagalnych, o wątpliwej perspektywie spłaty. Jak natomiast wskazano we wniosku, zgodnie z opisem sytuacji, przedmiotem cesji wierzytelności będą tzw. dobre wierzytelności tj. takie, co do których w momencie dokonywania przelewu nie istnieją istotne wątpliwości, co do możliwości ich zaspokojenia.

Z uwagi na powyższe należy stwierdzić, że w okolicznościach przedstawionych we wniosku czynność nabycia wierzytelności, co do których w momencie dokonywania przelewu nie istnieją istotne wątpliwości co do możliwości ich zaspokojenia, należy uznać za świadczenie usług w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, podlegające opodatkowaniu tym podatkiem. Mamy tu bowiem do czynienia ze świadczeniem usługi przez Państwa - nabywcę wierzytelności - na rzecz zbywcy wierzytelności - ubezpieczonego, polegającą na uwolnieniu ubezpieczonego jako sprzedawcy od wykonywania czynności związanych ze odzyskaniem wierzytelności. Zbywcy zostaje zaoszczędzone ryzyko i koszty posiadania takich wierzytelności, zostaje on „wyręczony” w czynnościach podejmowanych w celach dochodzenia długu. Zbywca nie musi podejmować żadnych działań zmierzających do zaspokojenia swoich należności od dłużnika.

Zatem, nabycie  wierzytelności w okolicznościach wskazanych we wniosku stanowi/będzie stanowiło odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, a tym samym podlega/będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy.

Zatem, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Państwa wątpliwości douczą również kwestii, czy opisane we wniosku usługi na rzecz ubezpieczonego  podlegają zwolnieniu od opodatkowania podatkiem VAT, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, jako usługi związane z długami.

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, w przypadku niektórych czynności przewidziana została możliwość stosowania obniżonych stawek podatku bądź zwolnień od tego podatku. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług świadczenia usług zostały określone w art. 43 ustawy o VAT.

Zgodnie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy,

Powyższe zwolnienie uregulowane zostało w ustawie o podatku od towarów i usług wskutek odzwierciedlenia odpowiednich przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006 r. Nr  347 str. 1 ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady. Zgodnie z regulacją zawartą w art. 135 ust. 1 lit. d)  Dyrektywy 2006/112/WE:

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, winny być interpretowane w sposób ścisły, gdyż zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą, podatek od towarów i usług pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika. Zwolnienia stanowią pojęcia autonomiczne prawa wspólnotowego, które mają na celu uniknięcie rozbieżności pomiędzy państwami członkowskimi w stosowaniu systemu VAT i które należy sytuować w ogólnym kontekście wspólnego systemu VAT.

W myśl art. 43 ust. 15 ustawy,

Z powołanych przepisów wynika, że usługi w zakresie długów, co do zasady, korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy. Jednakże w odniesieniu do usług, o których mowa w art. 43 ust. 15 ustawy, tj. m.in. w odniesieniu do usług ściągania długów, w tym factoringu, nie stosuje się zwolnienia od podatku.

Przytoczony wyżej art. 135 ust. 1 lit. d) Dyrektywy 2006/112/WE Rady dotyczy tylko ściśle wymienionych rodzajów czynności, których charakter pozwala na zakwalifikowanie ich do kategorii usług związanych z obrotem bankowym i finansami. W związku z tym, należy uznać, że wszelkie inne czynności niewymienione w tym przepisie, nawet jeśli mają charakter czynności bankowych, bądź finansowych lub zakres ich jest zbliżony do tego typu usług, nie mogą korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie tego przepisu. Powyższe zwolnienia obejmują w praktyce większość typowych transakcji dokonywanych na rynkach finansowych, a w szczególności usługi świadczone przez banki, biura maklerskie, fundusze inwestycyjne i powiernicze itp.

Zaznacza się, że dla ustalenia opodatkowania, bądź też zastosowania zwolnienia od podatku w niniejszej sprawie, niezbędnym jest dokonanie analizy wykonywanych przez Państwa czynności, z uwzględnieniem charakteru prawnego usług ściągania długów oraz factoringu.

Usługi ściągania długów i factoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i  należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady, przez factoring rozumie się nabywanie przez faktora określonych wierzytelności, przysługujących przedsiębiorcy z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności, pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora. Ponadto, dokonując nabycia wierzytelności faktor zobowiązuje się dodatkowo do świadczenia na rzecz faktoranta (przedsiębiorcy) różnorodnych czynności, które przykładowo mogą obejmować: przejmowanie ryzyka wypłacalności dłużników (przy factoringu właściwym), inkasowanie wierzytelności, finansowanie przez dyskonto, udzielanie pożyczek, księgowanie wierzytelności itp. Usługa tego typu polega więc na „wyręczeniu” klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu. W pojęciu usług ściągania długów i factoringu mieści się zatem m.in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub odprzedaży. Usługa tego typu polegająca na „wyręczeniu” klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez możliwości skorzystania ze zwolnienia.

Ustawa nie uzależnia opodatkowania usług faktoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami, co oznacza, że każdy typ faktoringu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Natomiast istota rozróżnienia usług obrotu wierzytelnościami oraz factoringu sprowadza się do zapisów umów łączących strony przelewu wierzytelności, analizy ich treści oraz czynności faktycznych wynikających z tych umów. W każdym przypadku, gdy celem działania jest przejęcie wierzytelności (długu) innego podmiotu w celu wyegzekwowania (ściągnięcia długu) - usługę tę należy opodatkować, także wówczas, gdy środkiem tego celu jest nabycie cudzej wierzytelności (z ryzykiem lub bez ryzyka wypłacalności dłużnika), która to czynność mieści się w pojęciu szeroko pojętego pośrednictwa finansowego.

Jak wynika z opisu sprawy, wstępując w prawa i obowiązki cedenta wierzytelności otrzymują Państwo prawo do roszczenia o zwrot kwoty ceny nominalnej sprzedaży wraku. Jednocześnie, dzięki przeniesieniu przez ubezpieczonego na Państwa rzecz takich wierzytelności, ubezpieczony otrzyma całą wartość nominalną (spłatę) cedowanej wierzytelności z tytułu sprzedaży pozostałości uszkodzonego pojazdu (w chwili wypłaty odszkodowania uwzględniającego również wartość wraku). Poza zapłatą ceny z tytułu przejmowanych wierzytelności, nie realizują Państwo w stosunku do ubezpieczonego jako cedenta żadnych dodatkowych świadczeń. Nie przysługuje Państwu również inne wynagrodzenie od osoby trzeciej poza ceną za wrak. Nie świadczą Państwo na rzecz cedenta jakichkolwiek usług windykacyjnych. Model przejęcia wierzytelności nie przewiduje jakichkolwiek dodatkowych rozliczeń z cedentem po zapłacie przez Państwa ceny za przelew wierzytelności (i wypłacie odszkodowania ubezpieczonemu). Umowa cesji nie zawiera postanowienia umożliwiającego dokonanie cesji zwrotnej wierzytelności lub jej części na pierwotnego wierzyciela (czyli na ubezpieczonego).

Ponadto, jak wynika z wniosku, opisane transakcje cesji nie są wykonywane w ramach umowy faktoringu. Zgodnie z zaprezentowanym modelem, przedmiotem cesji wierzytelności są tzw. dobre wierzytelności tj. takie, co do których w momencie dokonywania przelewu nie istnieją istotne wątpliwości, co do możliwości ich zaspokojenia.

Zatem, biorąc pod uwagę opis sprawy oraz powołane przepisy stwierdzić należy, że czynności wykonywane przez Państwa na rzecz ubezpieczonego stanowią/będą stanowiły świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, zwolnione od podatku VAT podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, jako usługi związane z długami.

Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

Mają Państwo również wątpliwości dotyczące ustalenia podstawy opodatkowania w sytuacji, gdy rozliczenie następuje w wysokości wartości nominalnej przelewanej na Państwa wierzytelności.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy,

Stosownie do art. 29a ust. 6 ustawy,

Jak stanowi ust. 7 ww. artykułu,

Powyższa treść art. 29a ust. 1 ustawy stanowi implementację art. 73 ww. Dyrektywy 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym:

W odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74-77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Z przytoczonych powyżej przepisów wynika przede wszystkim, że podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Kluczowa dla zrozumienia konstrukcji podstawy opodatkowania jest zatem analiza pojęcia wynagrodzenia rozumianego jako wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług.

W orzeczeniu w sprawie C-427/98 (Komisja Europejska v. Republika Federalna Niemiec) Trybunał Sprawiedliwości UE wskazał, że wynagrodzenie (kwota należna w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy) jest wartością subiektywną, a więc wartością faktycznie otrzymaną w danym przypadku. W szczególności, niedopuszczalna jest sytuacja, gdy podstawa opodatkowania byłaby wyższa od kwoty, którą podatnik ostatecznie otrzymuje.

O wynagrodzeniu w ramach danej sprzedaży można mówić, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem będącym świadczeniem wzajemnym. Dostawcę towarów lub usługodawcę musi łączyć z odbiorcą stosunek prawny, z którego wynika obowiązek dostawy towarów lub świadczenia usług oraz wysokość wynagrodzenia (świadczenia wzajemnego). Za dokonanie tych czynności, wynagrodzenie musi być wyrażalne w pieniądzu, co jednak nie oznacza, że musi mieć ono postać pieniężną, gdyż wynagrodzenie (odpłatność) jako świadczenie wzajemne może również przybrać postać rzeczową (zapłatą za towar lub usługę może być inny towar lub usługa), albo mieszaną (zapłata w części pieniężna, a w części rzeczowa). Innymi słowy, musi istnieć możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za dostawę towarów lub świadczenie usług.

Mając na uwadze konstrukcję normatywną podstawy opodatkowania, wyrażoną w przytoczonych powyżej art. 29a ust. 1 i ust. 6 ustawy, należy podkreślić, że podstawą opodatkowania jest w istocie wynagrodzenie, co istotne, pomniejszone o należny z tytułu danej usługi podatek.

W obrocie gospodarczym wierzytelnościami mogą wystąpić trzy sytuacje, mianowicie, cena nabycia może być niższa od wartości nominalnej wierzytelności (dyskonto), cena będzie równa wartości nominalnej oraz cena nabycia będzie wyższa od wartości nominalnej wierzytelności (tzw. premia). W przypadku więc, kiedy różnica będzie wynosiła 0 zł, transakcja taka nie będzie miała wpływu na wysokość sprzedaży, gdyż podstawa opodatkowania w takim przypadku wyniesie 0 zł.

We wniosku wskazali Państwo, że cesja wierzytelności jest odpłatna tj. płacą Państwo ubezpieczonemu wynagrodzenie (cenę) w wysokości nominalnej wartości wierzytelności czyli ceny sprzedaży pozostałości uszkodzonego pojazdu. W przypadku, gdy ubezpieczony jest przedsiębiorcą, możliwe są przypadki, gdy przejmowana jest wierzytelność w wartości netto lub w wartości netto powiększonej o 50% należnego VAT. Innymi słowy, wypłacana przez Wnioskodawcę cena za wrak może być równa wartości brutto, wartości netto lub wartości netto powiększonej o 50% należnego VAT, w zależności od tego czy ubezpieczony ‑ przedsiębiorca miał prawo do odliczenia VAT w związku z nabyciem pojazdu.

W związku z tym uznać należy, że podstawa opodatkowania z tytułu usługi świadczonej przez Państwa na rzecz Zbywcy (ubezpieczonego) związanej z nabyciem wierzytelności wyniesie 0 zł, bowiem w omawianym przypadku wartość nominalna wierzytelności równa będzie cenie sprzedaży tej wierzytelności.

Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 3 jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA),

    albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), za pośrednictwem systemu teleinformatycznego e-Urząd Skarbowy na stronie: https://www.podatki.gov.pl/e-urzad-skarbowy/ (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA) będąc użytkownikiem/wyznaczając użytkownika konta w e-Urzędzie Skarbowym.

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.)