Z kolei przedmiotem pozostałej działalności Wnioskodawcy, zgodnie z treścią wpisu w KRS są:

-PKD 41, roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków;

Nabywca planuje odpłatnie nabyć, od innej polskiej spółki (dalej: „Zbywca”), prawo użytkowania wieczystego nieruchomości położonej w (...) w województwie (...) wraz ze znajdującymi się na niej naniesieniami (dalej „Transakcja”). Zbywca jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

W związku z powyższym, planowane jest zawarcie umowy sprzedaży, na podstawie której własność Nieruchomości zostanie przeniesiona na Wnioskodawcę przy czym planowane jest, że zapłata ceny przez Wnioskodawcę nastąpi poprzez przelew środków pieniężnych na wskazany przez Zbywcę rachunek (rachunki) bankowe.

Jednocześnie umowa sprzedaży Nieruchomości będzie przewidywać, że Wnioskodawca jest upoważniony do skorzystania z upoważnienia przemiennego (facultas alternativa), dzięki któremu Nabywca będzie upoważniony, według własnego uznania, zamiast zapłaty części ceny za Nieruchomość, do przeniesienia na Sprzedawcę (w całości lub w części, według uznania Nabywcy) wierzytelności z tytułu umów pożyczek, kredytów lub podobnego rodzaju transakcji (dalej: „Wierzytelności”) z takim skutkiem, że zobowiązanie do zapłaty kwoty ceny równej wartości Wierzytelności wygaśnie (na co Zbywca udzieli nieodwołalnej zgody).

Wnioskodawca zamierza nabyć Wierzytelności wskutek aportu wniesionego przez jedynego udziałowca Wnioskodawcy. Zamiarem wnoszącego aport będzie wyposażenie Wnioskodawcy w środki na nabycie Nieruchomości. Wierzytelności zostaną wniesione do Wnioskodawcy po wartości nominalnej i będą obejmować wyłącznie kwotę główną Wierzytelności (tj. przedmiotem aportu nie będą odsetki). Wnioskodawca nie będzie pobierał od wnoszącego aport jakichkolwiek opłat lub prowizji związanych z otrzymaniem Wierzytelności.

Wnoszone do Wnioskodawcy Wierzytelności pochodzić będą z pożyczek, kredytów lub podobnego rodzaju transakcji udzielonych przez wnoszącego aport lub przez inne podmioty. Pożyczkobiorcami, tj. dłużnikami względem wnoszącego aport, mogą być podmioty z tą spółką powiązane. Jeżeli wnoszący aport nie jest pożyczkodawcą w przypadku danej Wierzytelności oznacza to, że zostanie/została ona przez niego nabyta.

Brak jest przesłanek, które uprawniałyby do twierdzenia, iż wystąpi konieczność prowadzenia w stosunku do Wierzytelności działań windykacyjnych. Wartość nominalna Wierzytelności będzie odpowiadać tej części ceny Nieruchomości, która nie zostanie pokryta gotówką przez Wnioskodawcę.

Z uwagi na specyfikę planowanych przez Wnioskodawcę działań związanych z zamiarem przeniesienia Wierzytelności w ramach korzystania z instytucji upoważnienia przemiennego (facultas alternativa), Wnioskodawca występuje z niniejszym Wnioskiem celem potwierdzenia, iż nie będą one wiązały się dla Nabywcy z konsekwencjami na gruncie podatku VAT.

Pytanie

Czy z tytułu przeniesienia przez Wnioskodawcę Wierzytelności na rzecz Zbywcy, jako formy uregulowania ceny za Nieruchomość, Wnioskodawca będzie świadczył na rzecz Zbywcy usługę podlegającą opodatkowaniu VAT?

Państwa stanowisko w sprawie

Z tytułu przeniesienia przez Wnioskodawcę Wierzytelności na rzecz Zbywcy, jako formy uregulowania ceny za Nieruchomość, Wnioskodawca nie będzie świadczył na rzecz Zbywcy usługi podlegającej opodatkowaniu VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, przy czym zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT - ilekroć w przepisach ustawy o VAT jest mowa o „towarach” rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Ze względu na to, że wierzytelności nie stanowią towarów w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, transakcje mające za przedmiot takie składniki majątku nie będą stanowiły dostawy towarów podlegającej opodatkowaniu VAT.

Należy zatem ustalić, czy przeniesienie Wierzytelności na gruncie niniejszego stanu faktycznego, można uznać za świadczenie usług.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT - przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

3)świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pojęcie usługi na gruncie VAT zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej podatnika, które:

Zgodnie z szeregiem orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”), aby mówić o odpłatnym świadczeniu, niezbędne jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

-istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

Powyższe wynika, w szczególności, z wyroków TSUE w następujących sprawach: C-489/99 Immobiliare Flavia, C-16/93 R. J. Tolsma, C-89/81 Hong-Kong Trade Development Council czy C-154/80 Association coopérative „Coöperatieve Aardappelenbewaarplaats GA”.

Odpłatne świadczenie wymaga istnienia stosunku prawnego pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, a w zamian za wykonanie świadczenia powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi więc istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem a przekazanym za nie wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywane jest świadczenie, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść dla świadczącego.

Powyższe zostało potwierdzone w orzecznictwie TSUE (przykładowo, w wyroku z 8 marca 1988 r. Apple and Pear Development Council v Commissioners of Customs and Excise nr 102/86, wyroku z 3 marca 1994 r. R. J. Tolsma v Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden nr C-16/93, wyroku z 21 marca 2002 r. Kennemer Golf & Country Club v Staatssecretaris van Financiën nr C-174/00, wyroku z 23 marca 2006 r. Ministero dell'Economia e delle Finanze and Agenzia delle Entrate v FCE Bank plc. nr C-210/04).

Regulacje dotyczące podatku VAT nie określają, co należy rozumieć przez wynagrodzenie/odpłatność za wykonane świadczenie. W orzecznictwie TSUE przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być możliwe do wyrażenia w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie uiszczone (zob. wyrok z 29 lipca 2010 r. w sprawie C-40/09, Astra Zeneca UK Ltd. v. Commissioners for Her Majesty's Revenue and Customs; wyrok z 26 czerwca 2003 r. w sprawie C-305/01, Finanzamt Gross-Gerau v. MKG-Kraftfahrzeuge-Faktoring GmbH).

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, zwolnione z VAT są usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Zwolnienie z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT nie ma zastosowania do czynności ściągania długów, w tym factoringu (art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy o VAT).

Wnioskodawca podkreśla, że zgodnie z utrwaloną praktyką polskich sądów administracyjnych i organów podatkowych, podmiot przenoszący wierzytelność (cedent) nie świadczy na rzecz odbiorcy (cesjonariusz) żadnej usługi w rozumieniu przepisów o VAT, gdyż działa on nie w ramach działalności gospodarczej, a jedynie wykonuje przysługujące mu uprawnienia właścicielskie. Z kolei w określonych okolicznościach (np. przy zbywaniu wierzytelności w ramach umowy faktoringu lub w celu ściągania długów), polskie sądy administracyjne i organy podatkowe przyjmują, że nabywca wierzytelności świadczy usługę na rzecz zbywcy, której podstawą opodatkowania może być dyskonto (tj. różnica między ceną wierzytelności a ich wartością nominalną) czy też wartość odrębnej opłaty/prowizji transakcyjnej (o ile strony zastrzegły je między sobą).

W tym zakresie, tytułem przykładu, wskazać można:

-interpretację Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 27 sierpnia 2021 r., 0111‑KDIB3-1.4012.552.2021.2.ICZ.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, w związku z zawarciem umowy sprzedaży Nieruchomości, na Wnioskodawcy ciążyć będzie obowiązek zapłaty ceny na rachunek (rachunki) bankowy Zbywcy. Tym niemniej, Wnioskodawca będzie mógł, zamiast zapłaty ceny, przenieść na Zbywcę Wierzytelności w ten sposób, że jego zobowiązanie do zapłaty kwoty ceny równej kwocie Wierzytelności wygaśnie. Innymi słowy, Wnioskodawca będzie mógł skorzystać z tzw. upoważnienia przemiennego (facultas alternativa). W tego typu stosunkach zobowiązaniowych od momentu ich powstania występuje tylko jedno świadczenie (świadczenie zasadnicze), przy czym dłużnik może, według swego uznania, spełnić inne oznaczone świadczenie (świadczenie zastępcze) ze skutkiem wygaśnięcia zobowiązania.

Sposób rozumienia konstrukcji facultas alternativa przedstawił Sąd Najwyższy w wyroku z 25 września 2003 r., V CK 188/02, w którym stwierdzone zostało, że „postanowienie umowy zezwalające kupującemu na zwolnienie się z obowiązku zapłaty ustalonej ceny przez przelanie na sprzedawcę określonych wierzytelności należy kwalifikować jako upoważnienie przemienne; choć więc kupujący może zwolnić się ze swego obowiązku przez przelanie na sprzedawcę określonych wierzytelności, sprzedawca może tylko domagać się od kupującego zapłaty ustalonej ceny”.

W ocenie Wnioskodawcy, na gruncie przedstawionego stanu faktycznego nie można przyjąć, by przenosząc Wierzytelności na rzecz Zbywcy, Wnioskodawca świadczyłby jakąkolwiek usługę opodatkowaną podatkiem VAT.

Należy zwrócić uwagę, iż Nabywca będzie przenosił Wierzytelności tylko i wyłącznie w celu uwolnienia się od zobowiązania do zapłaty ceny Nieruchomości, co odróżnia omawiany przypadek od typowych transakcji występujących na rynku wierzytelności.

Celem stron nie będzie bowiem ani uwolnienie właściciela wierzytelności (tj. Wnioskodawcy) z ciężaru jej egzekwowania, czy też nabycie wierzytelności po atrakcyjnej cenie w celu jej odsprzedaży lub windykacji na rzecz Wnioskodawcy.

Dalsze losy Wierzytelności będą w związku z tym uzależnione wyłącznie od decyzji Zbywcy jako nowego właściciela Wierzytelności (tj. będą całkowicie obojętne dla Wnioskodawcy). Przenosząc Wierzytelności na rzecz Zbywcy, Wnioskodawca będzie zainteresowany wyłącznie uregulowaniem swojego zobowiązania wobec Zbywcy o zapłatę ceny za Nieruchomość i na tej czynności relacje pomiędzy Wnioskodawcą a Zbywcą zakończą się.

Na gruncie omawianego stanu faktycznego należy zwrócić również uwagę, że wartość nominalna Wierzytelności będzie odpowiadać tej części ceny Nieruchomości, która nie zostanie pokryta gotówką przez Wnioskodawcę. W związku z tym nie powstanie różnica pomiędzy tymi wartościami, w której można byłoby ewentualnie dopatrywać się formy wynagrodzenia.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, przeniesienie przez Wnioskodawcę Wierzytelności na rzecz Zbywcy należy uznać, na gruncie podatku VAT, wyłącznie za niepieniężną formę zapłaty za Nieruchomość, a nie świadczenie jakiejkolwiek usługi.

Ponadto Wnioskodawca wskazuje na, jego zdaniem, istnienie podobieństwa pomiędzy przedstawionym przez niego przypadkiem a instytucją datio in solutum, na gruncie której wydano w przeszłości szereg interpretacji przepisów prawa podatkowego.

W myśl art. 453 k.c., jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa. Uregulowana w tym przepisie instytucja świadczenia w miejsce wypełnienia/wykonania (datio in solutum) stanowi jeden z wyjątków od zasady realnego wykonywania zobowiązań cywilnych, znajdujący podstawę w zasadzie swobody umów. Wskutek zawarcia umowy o świadczenie w miejsce wypełnienia dłużnik uzyskuje upoważnienie umożliwiające mu wykonanie zobowiązania przez spełnienie świadczenia innego niż pierwotne. Z chwilą wypełnienia świadczenia zastępczego następuje wykonanie umowy o datio in solutum, a zarazem wykonanie istniejącego zobowiązania, co prowadzi do jego wygaśnięcia. Zobowiązanie wówczas wygasa tak jakby wygasło przez zwykłe wykonanie (np. przez zapłatę uzgodnionej pierwotnie kwoty). Roszczenie wierzyciela, wynikające z umowy zobowiązaniowej zostaje zaspokojone wskutek spełnienia przez dłużnika na jego rzecz świadczenia zastępczego (datio in solutum).

Oceniając skutki ww. instytucji prawnej na gruncie przepisów o VAT, organy podatkowe potwierdzały stanowisko podatników, zgodnie z którym przeniesienie wierzytelności w ramach datio in solutum nie stanowi świadczenia usług podlegającego podatkowi VAT.

Przykładowo, w interpretacji z 16 stycznia 2018 r. nr 0112-KDIL1-1.4012.628.2017.1.SJ Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazał:

„Należy zwrócić uwagę, że do przeniesienia własności Wierzytelności SKA dojdzie w ramach datio in solutum - specyficznej instytucji prawa cywilnego, w której dotychczasowy właściciel wierzytelności będzie działał wyłącznie w celu zwolnienia się z zobowiązania względem wierzyciela (nabywcy). Inaczej niż w przypadku typowych transakcji na wierzytelnościach, motywem działania stron nie będzie uwolnienie właściciela wierzytelności z ciężaru jej egzekwowania, czy też nabycie wierzytelności po atrakcyjnej cenie w celu osiągnięcia korzyści z jej odprzedaży lub windykacji. W niniejszym przypadku strony umowy datio in solutum, będą zainteresowane wyłącznie efektywnym uregulowaniem istniejących już zobowiązań i należności poprzez transfer praw do wierzytelności”.

„W związku z nabyciem wierzytelności na nabywcę (Akcjonariusza) przejdą wszelkie ciężary i ryzyka z nimi związane. Dalsze losy Wierzytelności SKA będą już uzależnione od decyzji nabywcy (Akcjonariusza) jako nowego właściciela i będą całkowicie obojętne dla podmiotu zbywającego Wierzytelności SKA. Właściciel Wierzytelności SKA, w związku z ich przeniesieniem na nabywcę (Akcjonariusza), nie będzie oczekiwał świadczenia przez nabywcę (Akcjonariusza) usług mających na celu ściągnięcie tych wierzytelności lub uzyskaniem od nabywcy (Akcjonariusza) finansowania w ramach factoringu. Przenosząc Wierzytelności SKA na nabywcę (Akcjonariusza) jej dotychczasowy właściciel będzie zainteresowany wyłącznie uregulowaniem swoich zobowiązań wobec Akcjonariusza (Wierzytelności Akcjonariusza) i na tej czynności - w związku z uregulowaniem zobowiązań - relacje pomiędzy dotychczasowym właścicielem Wierzytelności SKA, a Akcjonariuszem zakończą się.”

Analogiczny pogląd wyrażono w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 19 marca 2018 r., 0112-KDIL2-1.4012.72.2018.1.SS:

„Należy zwrócić uwagę, że do przeniesienia własności Wierzytelności Pożyczkobiorcy dojdzie w ramach datio in solutum - specyficznej instytucji prawa cywilnego, w której dotychczasowy właściciel wierzytelności będzie działał wyłącznie w celu zwolnienia się z zobowiązania względem wierzyciela (nabywcy). Inaczej niż w przypadku typowych transakcji na wierzytelnościach, motywem działania stron nie będzie uwolnienie właściciela wierzytelności z ciężaru jej egzekwowania, czy też nabycie wierzytelności po atrakcyjnej cenie w celu osiągnięcia korzyści z jej odprzedaży lub windykacji. W niniejszym przypadku strony umowy datio in solutum, będą zainteresowane wyłącznie efektywnym uregulowaniem istniejących już zobowiązań i należności poprzez transfer praw do wierzytelności.”

„W związku z nabyciem wierzytelności na nabywcę (Pożyczkodawcę) przejdą wszelkie ciężary i ryzyka z nimi związane. Dalsze losy Wierzytelności Pożyczkobiorcy będą już uzależnione od decyzji nabywcy (Pożyczkodawcy) jako nowego właściciela i będą całkowicie obojętne dla podmiotu zbywającego Wierzytelność Pożyczkobiorcy. Właściciel Wierzytelności Pożyczkobiorcy, w związku z ich przeniesieniem na nabywcę (Pożyczkodawcę), nie będzie oczekiwał świadczenia przez nabywcę (Pożyczkodawcę) usług mających na celu ściągnięcie tych wierzytelności lub uzyskaniem od nabywcy (Pożyczkodawcy) finansowania w ramach factoringu. Przenosząc Wierzytelności Pożyczkobiorcy na nabywcę (Pożyczkodawcę) jej dotychczasowy właściciel będzie zainteresowany wyłącznie uregulowaniem swoich zobowiązań wobec Pożyczkodawcy (Wierzytelności Pożyczkodawcy) i na tej czynności ‑ w związku z uregulowaniem zobowiązań - relacje pomiędzy dotychczasowym właścicielem Wierzytelności Pożyczkobiorcy, a Pożyczkodawcą zakończą się.”

„Ponadto, należy zwrócić uwagę, że zdaniem TSUE (wyrażonym w wyroku w sprawie C‑93/10), jeżeli różnica między wartością nominalną wierzytelności a ceną jej sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość tej wierzytelności w chwili sprzedaży, to podmiot nabywający wierzytelność, po cenie niższej od wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnej usługi. Z treści tego orzeczenia można wnioskować, iż ewentualnego wynagrodzenia dla nabywcy wierzytelności można by upatrywać w różnicy pomiędzy ceną zapłaconą za wierzytelność a jej wyższą wartością nominalną (i tylko wtedy, gdy cena jest niższa niż wartość rynkowa wierzytelności). W analizowanym zdarzeniu przyszłym nie będzie wprawdzie ceny zapłaconej za Wierzytelności Pożyczkobiorcy, gdyż wierzytelności będą przenoszone na nabywcę (Pożyczkodawcę) nie w wyniku sprzedaży lecz w ramach uregulowania zobowiązania, jednak biorąc pod uwagę, iż w ramach datio in solutum wartość nominalna zbywanych wierzytelności będzie odpowiadać nominalnym wartościom Wierzytelności Pożyczkodawcy przysługujących nabywcy (Pożyczkodawcy), nie powstanie też różnica pomiędzy tymi wartościami, w której można byłoby dopatrywać się formy wynagrodzenia.”

Tożsame stanowisko zajął Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 13 kwietnia 2018 r. 0112-KDIL1-2.4012.104.2018.1.NF:

„Należy zwrócić uwagę, że do przeniesienia własności Wierzytelności Pożyczkobiorcy dojdzie w ramach datio in solutum - specyficznej instytucji prawa cywilnego, w której dotychczasowy właściciel wierzytelności będzie działał wyłącznie w celu zwolnienia się z zobowiązania względem wierzyciela (nabywcy). Inaczej niż w przypadku typowych transakcji na wierzytelnościach, motywem działania stron nie będzie uwolnienie właściciela wierzytelności z ciężaru jej egzekwowania, czy też nabycie wierzytelności po atrakcyjnej cenie w celu osiągnięcia korzyści z jej odprzedaży lub windykacji. W niniejszym przypadku strony umowy datio in solutum, będą zainteresowane wyłącznie efektywnym uregulowaniem istniejących już zobowiązań i należności poprzez transfer praw do wierzytelności.”

„Dalsze losy Wierzytelności Pożyczkobiorcy będą już uzależnione od decyzji nabywcy (Pożyczkodawcy) jako nowego właściciela i będą całkowicie obojętne dla podmiotu zbywającego Wierzytelności Pożyczkobiorcy. Właściciel Wierzytelności Pożyczkobiorcy, w związku z ich przeniesieniem na nabywcę (Pożyczkodawcę), nie będzie oczekiwał świadczenia przez nabywcę (Pożyczkodawcę) usług mających na celu ściągnięcie tych wierzytelności lub uzyskaniem od nabywcy (Pożyczkodawcy) finansowania w ramach factoringu. Przenosząc Wierzytelności Pożyczkobiorcy na nabywcę (Pożyczkodawcę) jej dotychczasowy właściciel będzie zainteresowany wyłącznie uregulowaniem swoich zobowiązań wobec Pożyczkodawcy (Wierzytelności Pożyczkodawcy) i na tej czynności – w związku z uregulowaniem zobowiązań - relacje pomiędzy dotychczasowym właścicielem Wierzytelności Pożyczkobiorcy, a Pożyczkodawcą zakończą się.”

„W analizowanym zdarzeniu przyszłym nie będzie wprawdzie ceny zapłaconej za Wierzytelności Pożyczkobiorcy, gdyż wierzytelności będą przenoszone na nabywcę (Pożyczkodawcę) nie w wyniku sprzedaży lecz w ramach uregulowania zobowiązania, jednak biorąc pod uwagę, że w ramach datio in solutum wartość nominalna zbywanych wierzytelności będzie odpowiadać nominalnym wartościom Wierzytelności Pożyczkodawcy przysługujących nabywcy (Pożyczkodawcy), nie powstanie też różnica pomiędzy tymi wartościami, w której można byłoby dopatrywać się formy wynagrodzenia.”

W tym kontekście, w ocenie Wnioskodawcy, zważywszy na szereg okoliczności występujących w niniejszej sprawie, takich jak:

-Wierzytelności będą przenoszone po ich wartości nominalnej, odpowiadającej tej części ceny Nieruchomości, która nie zostanie pokryta gotówką przez Wnioskodawcę

- nie sposób dopatrzyć się świadczenia przez Wnioskodawcę usługi podlegającej podatkowi VAT. W szczególności, Wnioskodawca nie świadczy na rzecz Zbywcy usługi dotyczącej długów, o której mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, z tytułu przeniesienia przez Wnioskodawcę Wierzytelności na rzecz Zbywcy, jako formy uregulowania ceny za Nieruchomość, Wnioskodawca nie będzie świadczył na rzecz Zbywcy usługi podlegającej opodatkowaniu VAT.

Ocena stanowiska