Brak obowiązku opodatkowania obciążania kosztami eksploatacyjnymi w związku z użyczaniem nieruchomości oraz sposobu dokumentowania czynności przeniesienia kosztów eksploatacyjnych tej nieruchomości na użytkownika.

Interpretacja indywidualna po wyroku sądu

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

1)ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 25 sierpnia 2017 r. o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 21 czerwca 2022 r. sygn. akt I SA/Gd 382/22 i

2)stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

25 sierpnia 2017 r. wpłynął Państwa wniosek z 25 sierpnia 2017 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczył braku obowiązku opodatkowania obciążania kosztami eksploatacyjnymi w związku z użyczaniem nieruchomości oraz sposobu dokumentowania czynności przeniesienia kosztów eksploatacyjnych tej nieruchomości na użytkownika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Sąd Okręgowy w (…), w oparciu o trwały zarząd, dysponuje budynkami przy ul. (…) w (…) oraz przy ul. (…) w (…). W budynku przy ul. (…) w (…) zlokalizowana jest siedziba główna Sądu Okręgowego w (…). W budynku przy ul. (…) znajdują się m.in. miejsca pracy personelu wybranych wydziałów czy sale rozpraw.

Zarówno z budynku przy ul. (…), jak i budynków przy ul. (…) w (…) oprócz Sądu Okręgowego w (…) korzysta również inny sąd powszechny - Sąd Rejonowy (…) w (…). Na mocy umów użyczenia pomieszczeń nr (…) z 7 września 2016 r. oraz nr (…) z 7 września 2016 r. Sąd Okręgowy w (…) jako użyczający udostępnił nieodpłatnie na rzecz Sądu Rejonowego (…) w (…) wskazane w tychże umowach pomieszczenia.

Zgodnie z § 4 ust. 2 obu zawartych umów Sąd Rejonowy (…) w (…) jako biorący w użyczenie zobowiązany jest do partycypowania w opłatach wiążących się z utrzymaniem nieruchomości, tj. w kosztach ciepła, energii elektrycznej, zużycia wody, kosztach ochrony, kosztach sprzątania, kosztach konserwacji i napraw, kosztach trwałego zarządu i podatku od nieruchomości, wywozie nieczystości czy kosztach rozmów telefonicznych.

Strony ww. umów ustaliły stały miesięczny współczynnik procentowy kosztów, które Sąd Rejonowy (…) musi zwrócić Sądowi Okręgowemu w (…).

Dotychczas zwrot ten odbywał się na podstawie noty księgowej, którą Sąd Okręgowy w (…) po upływie miesiąca kalendarzowego korzystania z nieruchomości wystawiał na rzecz Sądu Rejonowego (…) w (…). Drugi z sądów w oparciu o notę księgową dokonywał płatności na rachunek sądu wnioskującego o niniejszą interpretację.

Pytania:

‒Czy partycypacja w kosztach utrzymania nieruchomości, o których mowa wyżej, nie stanowi sprzedaży usług w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług?

‒Czy Sąd Okręgowy w (…) w związku z tego typu umową z innym sądem nie jest podatnikiem podatku VAT, a tym samym czy zamiast noty księgowej nie powinien wystawić na rzecz Sądu Rejonowego (…) w (…) faktury VAT opiewającej na obciążenie kosztami utrzymania zgodnie z zawartymi umowami?

Państwa stanowisko w sprawie:

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zwanej dalej „ustawą o VAT”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy – nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Przywołany przepis art. 15 ust. 6 ustawy jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006 str. 1 ze zm.), dalej Dyrektywa 2006/112/WE, zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Sąd Okręgowy w (…) bez wątpienia jest organem władzy publicznej. Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych, sądami powszechnymi są sądy rejonowe, sądy okręgowe oraz sądy apelacyjne. Stosownie do treści art. 1 § 2 ww. ustawy sądy powszechne sprawują wymiar sprawiedliwości w zakresie nienależącym do sądów administracyjnych, sądów wojskowych oraz Sądu Najwyższego. Artykuł 176 § 1 cytowanej ustawy stanowi, iż dochody i wydatki sądów powszechnych stanowią w budżecie państwa odrębną część.

Z kolei zgodnie z art. 9 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, sektor finansów publicznych tworzą organy władzy publicznej, w tym organy administracji rządowej, organy kontroli państwowej i ochrony prawa oraz sądy i trybunały.

Jak wynika z przywołanych przepisów, sądy w zakresie swojej działalności podstawowej nie są podatnikami podatku od towarów i usług, natomiast są podatnikami – tak jak każdy inny podmiot – w zakresie czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych wykraczających poza zadania nałożone odrębnymi przepisami.

W kwestii wyłączenia organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników konieczne jest spełnienie równocześnie dwóch przesłanek: działalność musi być wykonywana przez podmiot prawa publicznego i musi być wykonywana w celu sprawowania władzy publicznej (np: wyrok TSUE z dnia 12 września 2000 r. w sprawie C‑408/97). Jest to wyłączenie o charakterze podmiotowo-przedmiotowym; wyłączenie następuje, gdy spełniona jest przesłanka podmiotowa – czynności dokonuje organ władzy publicznej i przedmiotowa – czynność mieści się w zakresie władztwa publicznego.

Jednocześnie należy podkreślić, że zgodnie z art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE nawet wystąpienie opłat czy innego rodzaju płatności należnej przedmiotowemu organowi nie może wpłynąć na uznanie go za podatnika, jeżeli organ ten występuje w charakterze organu publicznego (np. wyrok TSUE z 13 grudnia 2007 r. w sprawie C-408/06).

W kontekście przywołanych przepisów oraz orzecznictwa, w Państwa ocenie, zawarte między wskazanymi sądami umowy użyczenia pomieszczeń z 7 września 2016 r. nie stanowią umów cywilnoprawnych obejmujących czynności, o których mowa w art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, to jest czynności skutkujących nadaniem statusu podatnika w tym zakresie. Wydaje się, że mimo przyjętej nomenklatury, to jest mimo nazwania obu umów umowami użyczenia, zawarte umowy są rodzajem wewnętrznych porozumień o charakterze administracyjnym, zawartymi pomiędzy organami władzy publicznej (sądami powszechnymi) w celu realizacji zadań publicznych.

Nie ulega bowiem wątpliwości, że zarówno Sąd Okręgowy w (…), jak i druga strona zawartych umów został powołany dla realizacji zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa (sprawowanie wymiaru sprawiedliwości), a realizowane przez niego zadania, wskazane we wniosku o wydanie interpretacji, nie mają charakteru cywilnoprawnego.

Podkreślić bowiem należy, że pomieszczenia oddane w użyczenie Sądowi Rejonowemu (…) w (…) służą temu sądowi wyłącznie w celu realizacji zadań ustawowych, to jest sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości. Koszty utrzymania tych pomieszczeń, o których mowa w § 4 ust. 2 obu zawartych umów, pokrywają wyłącznie Państwa konieczne wydatki na poczet utrzymania posiadanych i udostępnianych nieruchomości w stanie niepogorszonym, a Państwo nie uzyskujecie z tego tytułu żadnych korzyści majątkowych.

W rezultacie stwierdzić należy, że realizowane przez Państwa ustawowo określone zadania są formą sprawowania władztwa publicznego. W konsekwencji z uwagi na powyższe Sąd Okręgowy w (…) podlega wyłączeniu spod opodatkowania na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy, a obciążenie kosztami utrzymania nieruchomości na podstawie § 4 ust. 2 obu zwartych umów nie stanowi sprzedaży towarów lub usług, w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, wymagającej wystawienia faktury VAT.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Państwa wniosek – 24 października 2017 r. wydałem interpretację indywidualną znak 0115-KDIT1-3.4012.574.2017.1.EB, w której uznałem Państwa stanowisko za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Państwu 27 października 2017 r.

Skarga na interpretację indywidualną

22 listopada 2017 r. wnieśliście Państwo skargę na interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku. Skarga wpłynęła 28 listopada 2017 r.

Wnieśliście Państwo o uchylenie interpretacji.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uchylił skarżoną interpretację – wyrokiem z 21 lutego 2018 r. sygn. akt I SA/Gd 1775/17.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny – wyrokiem z 13 stycznia 2022 r. sygn. akt I FSK 1095/18 uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia WSA w Gdańsku.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uchylił skarżoną interpretację – wyrokiem z 21 czerwca 2022 r. sygn. akt I SA/Gd 382/22.

Wyrok, który uchylił interpretację indywidualną stał się prawomocny od 18 sierpnia 2022 r.

Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku otrzymałem 9 września 2022 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.):

Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

‒uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oraz Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyrokach;

‒ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem” podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy:

Podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy:

Nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Przepis ten stanowi implementację art. 13 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. z 2006 r. Nr L347, s. 1 ze zm.), zwana dalej "Dyrektywą 112", zgodnie z którym:

Podmioty prawa publicznego są wyłączone z kategorii podatników w związku z działalnością, którą podejmują, lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, chyba że wykluczenie tych podmiotów z kategorii podatników prowadziłoby do znaczących zakłóceń konkurencji.

Wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników, o których mowa we wskazanych przepisach ma charakter wyłączenia podmiotowo-przedmiotowego. Wyłączenie to ma miejsce przy spełnieniu łącznie dwóch przesłanek: podmiotowej, gdyż wyłączenie odnosi się tylko do organów władzy publicznej oraz przedmiotowej, ponieważ obejmuje tylko prowadzenie czynności z zakresu władztwa publicznego.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 akapit pierwszy i drugi Dyrektywy 112 krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami, lecz w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Z przepisu tego wynika, że jeżeli organ władzy publicznej wykonuje w zakresie swoich uprawnień (obowiązków) czynność, która podlega prawu publicznemu, tzn. w ramach którego organ wyposażony jest w kompetencje władczego kształtowania sytuacji prawnej innych podmiotów - nie jest podatnikiem VAT.

Jeżeli jednak organy te działają w ramach powyższego reżimu publicznoprawnego, są one uznawane za podatników, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Według art. 10 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483):

Ustrój Rzeczypospolitej Polskiej opiera się na podziale i równowadze władzy ustawodawczej, władzy wykonawczej i władzy sądowniczej.

Władzę ustawodawczą sprawują Sejm i Senat, władzę wykonawczą Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej i Rada Ministrów, a władzę sądowniczą sądy i trybunały.

Zatem stwierdzić należy, że na mocy Konstytucji sąd jest organem władzy publicznej.

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 20021 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 2072):

Sądami powszechnymi są sądy rejonowe, sądy okręgowe oraz sądy apelacyjne.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że udostępnienie Sądowi Rejonowemu przez Sąd Okręgowy w (…) pomieszczenia w budynku, którym dysponuje w oparciu o trwały zarząd, ma charakter nieodpłatny, rozliczenie dotyczy jedynie części kosztów związanych z utrzymaniem nieruchomości i korzystania z mediów. Odpłatność w takim zakresie nie stanowi ekwiwalentu za porozumienie nazwane umową użyczenia.

W przypadku organu władzy publicznej sam fakt wykonywania świadczenia mieszczącego się w definicji odpłatnego świadczenia usług, nie przesądza o prawnopodatkowych konsekwencjach dokonywanych czynności, gdyż konieczne jest zbadanie okoliczności (kontekstu czynności) istotnych z punktu widzenia art. 15 ust. 16 ustawy.

Stwierdzić przy tym należy, że ustanowiona należność za udostępnienie powierzchni nie stanowi wynagrodzenia, mającego przymiot odpłatności w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, pozwalającego na uznanie tych czynności za wykonywane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy.

Przy ocenie, czy dany podmiot prawa publicznego spełnia warunki określone przepisem art. 13 ust. 1 Dyrektywy 112, i w konsekwencji, nie jest uznawany za podatnika podatku VAT, konieczne jest dokonanie oceny ewentualnych skutków zakłócenia konkurencji. Działalność gospodarcza jest opodatkowana podatkiem VAT, wtedy, gdy czynności dokonywane w jej ramach są odpłatne, tzn. że świadczący usługę otrzymuje wynagrodzenia, a jego świadczenie nosi cechy wzajemności. W praktyce oznacza to, że za wykonywane usługi przysługuje podatnikowi ekwiwalentne wynagrodzenie ze strony odbiorcy jego świadczenia.

Podmioty prawa publicznego powinny być uznane za podatników podatku VAT, zgodnie z brzmieniem przepisu art. 13 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 112, jeżeli prowadzą działalność, której brak opodatkowania prowadziłby do znaczącego zakłócenia konkurencji. Znaczące zakłócenie konkurencji w rozumieniu przepisu art. 13 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 112 może wystąpić w sytuacji, gdy podmioty prawa publicznego prowadzą działalność, która może być uznana za konkurencyjną w stosunku do podmiotów prywatnych. Przy czym ocena ewentualnego naruszenia konkurencji powinna być dokonywana w każdej sprawie, z uwzględnieniem wszystkich okoliczności. Stosowanie przepisu art. 13 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 112 powinno być uzależnione od prowadzenia przez podmiot prawa publicznego działalności konkurencyjnej do podmiotów prywatnych, przy czym oceny w tym zakresie należy dokonywać uwzględniając zarówno istniejącą, jak i potencjalną konkurencję na podobnym rynku, z uwzględnieniem sytuacji gospodarczej. Działalność prowadzona przez organy władzy publicznej w rozumieniu przepisu art. 13 ust. 1 Dyrektywy 112 to działalność, jaką prowadzą organy podlegające prawu publicznemu na mocy szczególnego reżimu prawnego mającego do nich zastosowanie, natomiast nie obejmuje ona działalności prowadzonej przez nie w takich samych warunkach prawnych jak mające zastosowanie do podmiotów prawa prywatnego.

W omawianej sprawie zawarte pomiędzy sądami powszechnymi, mającymi siedzibę w tej samej miejscowości użyczenie nie stanowi konkurencji w odniesieniu do działalności podmiotów prywatnych.

Zatem w okolicznościach niniejszej sprawy Sąd Okręgowy w (…) nie wykonuje działalności gospodarczej skutkującej uzyskaniem statusu podatnika podatku VAT. Nie jest zatem podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. W rezultacie obciążenie kosztami utrzymania nieruchomości na podstawie zwartych umów nie stanowi sprzedaży towarów lub usług, w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, wymagającej wystawienia faktury VAT.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

‒zaistniałego stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i zastosujecie się Państwo do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Macie Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).