Temat interpretacji

nieuznanie świadczonych usług najmu nieruchomości za działalność gospodarczą oraz nieuznanie Wnioskodawcy za podatnika z tytułu świadczenia ww. usług

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 października 2020 r. (data wpływu 28 października 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania świadczonych usług najmu nieruchomości za działalność gospodarczą oraz nieuznania Wnioskodawcy za podatnika z tytułu świadczenia ww. usług - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 października 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania świadczonych usług najmu nieruchomości za działalność gospodarczą oraz nieuznania Wnioskodawcy za podatnika z tytułu świadczenia ww. usług.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca wraz z żoną posiada następujące nieruchomości:

1. samodzielny lokal użytkowy nr 1, znajdujący się w budynku mieszkalno-użytkowym, wielorodzinnym, trzykondygnacyjnym, w zabudowie zwartej, krytym papą, całkowicie podpiwniczonym, na działce nr z mapy objętej KW nr Wydziału Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w , położona w przy ul. . Lokal składa się z sali sprzedaży i wc i ma powierzchnię użytkową 23,10 m². Nieruchomość tą Wnioskodawca zakupił wraz z żoną w dniu 15 stycznia 2010 r. na podstawie aktu notarialnego Repertorium numer do majątku wspólnego, za środki objęte majątkiem wspólnym. Nieruchomość ta została zakupiona w związku z prowadzoną przez żonę Wnioskodawcy działalnością gospodarczą i do dnia 30 września 2010 r. była wykorzystywana przez żonę Wnioskodawcy na cele prowadzenia jej działalności gospodarczej. Ponieważ jednak lokal nie spełniał oczekiwań żony Wnioskodawcy w zakresie prowadzenia w nim działalności gospodarczej, Wnioskodawca z żoną postanowili wynająć go. I tak, w dniu 30 września 2010 r. Wnioskodawca podpisał umowę najmu, w której stroną Wynajmującą był Wnioskodawca - jako osoba fizyczna, nieprowadząca działalności gospodarczej i niebędąca czynnym podatnikiem podatku VAT. Umowa ta trwa do dziś. Najemca wykorzystuje lokal na cele własnej działalności gospodarczej.
2. nieruchomość położoną w , obręb , składającą się z działek nr z mapy , stanowiących inne tereny zabudowane, o łącznej powierzchni 0,0044 ha, objętą księgą wieczystą numer , na której znajduje się budynek pawilonu handlowego, parterowy, jednokondygnacyjny, murowany, kryty papą, o powierzchni użytkowej 22,00 m² położony przy ulicy . Zakupu tejże nieruchomości Wnioskodawca wraz z żoną dokonał w dniu 22 lipca 2011 r. na podstawie aktu notarialnego Repertorium A: , do majątku wspólnego, za środki z majątku wspólnego. Nieruchomość tę Wnioskodawca wraz z żoną postanowił wynająć. I tak, w dniu 21 lipca 2017 r. Wnioskodawca podpisał umowę najmu, w której stroną Wynajmującą był Wnioskodawca, działając w imieniu swoim i swojej żony - jako osoba fizyczna, nieprowadząca działalności gospodarczej i niebędąca czynnym podatnikiem podatku VAT. Umowa ta trwa do dziś. Najemca wykorzystuje lokal na cele własnej działalności gospodarczej.
3. lokal niemieszkalny numer 1 składający się z jednego pomieszczenia handlowego, zaplecza i wc oraz przynależnej piwnicy, o łącznej powierzchni 66,89 m² (powierzchnia lokalu: 53,49 m², powierzchnia piwnicy: 13,40 m²), usytuowany na pierwszej kondygnacji budynku położonego w , przy ulicy , wraz z udziałem związanym z własnością lokalu wynoszący 31/100 części nieruchomości wspólnej, którą stanowi prawo użytkowania wieczystego oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokalu, określone w księdze wieczystej kw. nr , dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy w prowadzi księgę wieczystą kw. nr . Zakupu tejże nieruchomości dokonał Wnioskodawca wraz z żoną w dniu 28 czerwca 2012 r. na podstawie aktu notarialnego Repertorium numer , z majątku wspólnego. Wnioskodawca wraz z żoną postanowili wynająć znajdujący się na niej lokal użytkowy o wielkości 53,49 m² położony w przy ul. . I tak, w dniu 4 września 2014 r. Wnioskodawca podpisał umowę najmu, w której stroną Wynajmującą był Wnioskodawca - jako osoba fizyczna, nieprowadząca działalności gospodarczej i niebędąca czynnym podatnikiem podatku VAT. Umowa ta trwa do dziś. Najemca wykorzystuje lokal na cele własnej działalności gospodarczej.

Wszystkie wyżej opisane umowy najmu nieruchomości trwają do dziś. W każdej z ww. umów najmu wynajmującym jest Wnioskodawca jako osoba fizyczna. W chwili zawierania ww. umów najmu Wnioskodawca nie prowadził działalności gospodarczej ani nie był czynnym podatnikiem podatku VAT.

Prowadzenie działalności Wnioskodawca rozpoczął w dniu 17 czerwca 2020 r. Nie jest ona związana z wynajmem nieruchomości.

W wymaganym terminie siedmiu dni Wnioskodawca złożył wniosek VAT-R i jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

Jednak w zakresie ww. umów najmu od czasu ich zawarcia Wnioskodawca nie dokonał żadnych zmian - nadal wynajmuje je jako osoba prywatna, na własne imię i nazwisko i wynajem ten nie jest w żaden sposób związany z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, a jest jedynie wynikiem zwykłego zarządu majątkiem osobistym. Środki uzyskane z wynajmu tychże nieruchomości wykorzystuje na własne potrzeby życiowe i swojej żony. Wynajmu nie traktuje jako stałego źródła utrzymania. Wynajmując lokale Wnioskodawca nie korzysta z usług wyspecjalizowanych firm, nie dokonywał ulepszeń tych nieruchomości. W najbliższej przyszłości Wnioskodawca nie zamierza dokonywać zakupu kolejnych nieruchomości.

Majątkowych umów małżeńskich z małżonką Wnioskodawca nie zawierał.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wynajem nieruchomości, o których mowa w pkt 1, 2 i 3 stanu faktycznego, stanowi czynność, o której mowa w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2004 Nr 54 poz. 535), tj. czy jest opodatkowana podatkiem VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, wynajem nieruchomości, o których mowa w stanie faktycznym, nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem VAT, albowiem zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług: Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika VAT jest więc ustalenie, że działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy wykonujący wolny zawód - a więc jeśli dana czynność wykonana została poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika czy też wykonującego wolny zawód, to z tytułu wykonania takiej czynności dany podmiot nie może być uznany za podatnika podatku VAT, a taka właśnie sytuacja ma miejsce zdaniem Wnioskodawcy w jego przypadku - Wnioskodawca wynajmuje te mieszkania jako osoba prywatna, na własne imię i nazwisko i wynajem ten nie jest w żaden sposób związany z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie wynajmowania mieszkań ani takiej działalności prowadzić nie zamierza. Środki uzyskane z wynajmu tychże nieruchomości wykorzystuje na własne potrzeby życiowe swoje i swojej żony, nie traktuje tegoż wynajmu jako stałe źródła utrzymania. Wynajmując mieszkania Wnioskodawca nie korzystał z usług wyspecjalizowanych firm, nie dokonywał ulepszeń tych nieruchomości. W najbliższej przyszłości Wnioskodawca nie zamierza dokonywać zakupu kolejnych nieruchomości.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie. Naczelny Sad Administracyjny w wyroku z dnia 29 października 2007 r. (sygn. akt: I FPS 3/07) uznał, iż Zarówno z brzmienia przepisu art. 4 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy, jak i art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT wynika bowiem nader wyraźnie, że warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika VAT jest ustalenie, że działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy wykonujący wolny zawód.

Innymi słowy, jeśli dana czynność wykonana została poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika czy wykonującego wolny zawód to w świetle art. 4 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy z tytułu wykonania takiej czynności dany podmiot nie może być uznany za podatnika VAT i to bez względu na to, czy czynność te wykonał jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, czy też wielokrotnie.

Taka właśnie sytuacja występuje w przypadku Wnioskodawcy, albowiem nieruchomości, które Wnioskodawca wynajmuje, nigdy nie były ani nie miały być przeznaczone do działalności handlowej, usługowej ani żadnej działalności gospodarczej Wnioskodawcy, a zatem ich wynajem nie może być uznany za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania Wnioskodawcy za podatnika VAT.

Nieruchomości, o których mowa w stanie faktycznym Wnioskodawca wynajmuje jako osoba prywatna. Wynajem tych nieruchomości nie ma nic wspólnego z prowadzoną przez Wnioskodawcę zaledwie od trzech miesięcy działalnością gospodarczą (Wnioskodawca podkreśla, że umowy najmu zostały zawarte na długo przed tym, jak Wnioskodawca rozpoczął prowadzić działalność gospodarczą) i stanowi racjonalny sposób gospodarowania posiadanym majątkiem. Zatem najem będący przedmiotem niniejszego wniosku nie nosi żadnych znamion wskazujących na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie wynajmowania mieszkań i nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 w myśl art. 8 ust. 1 ustawy rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Należy wskazać, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony zarówno wynajmującego, jak i najemcę określone przepisami obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług najem stanowi świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Wskazać jednak należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, bądź świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Pojęcia podatnik i działalność gospodarcza, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Podatnikami według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast działalność gospodarcza zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że świadczenie usług najmu wypełnia, określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli jest wykonywane w sposób ciągły do celów zarobkowych, bez względu na to, czy najem jest prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sam charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa najmu, wskazuje, że ma ona długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe.

Należy w tym miejscu zauważyć, że kwestie stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1359).

Stosownie do art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez obojga małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna m.in. do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 Kodeksu cywilnego oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług małżonkowie nie są uznawani za jeden podmiot podatkowy. Powyższe stwarza dla małżonków prowadzących działalność gospodarczą szczególną sytuację prawną, bowiem żaden z przepisów ustawy nie zabrania im prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom. Nie ma przy tym przeszkód, aby pomiędzy małżonkami prowadzącymi odrębne działalności istniała ustawowa wspólność majątkowa.

Jeżeli zatem przedmiotem czynności jest rzecz stanowiąca majątek wspólny małżonków, to podatnikiem podatku od towarów i usług, w okolicznościach wskazanych w art. 15 ustawy, będzie ten małżonek, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu, czyli ten, który dokonuje jej we własnym imieniu (jest stroną czynności prawnej).

W przedmiotowej sprawie Zainteresowany na podstawie umów najmu, wynajął nieruchomości które posiada wraz z żoną. Wnioskodawca w dniu 30 września 2010 r. podpisał umowę najmu dotyczącą samodzielnego lokalu użytkowego nr położonego w przy ul. . Umowę najmu kolejnego lokalu Wnioskodawca podpisał w dniu 21 lipca 2017 r., dotyczyła ona nieruchomości położonej w , obręb . Nadto, Wnioskodawca podpisał umowę najmu w dniu 4 września 2014 r., dotyczącą lokalu niemieszkalnego numer usytuowanego w budynku położonym w , przy ul. .

Najemcy wykorzystują ww. lokale na cele własnej działalności gospodarczej. Wszystkie wyżej opisane umowy najmu nieruchomości trwają do dziś. W każdej z ww. umów najmu wynajmującym jest Wnioskodawca jako osoba fizyczna. W chwili zawierania ww. umów najmu Wnioskodawca nie prowadził działalności gospodarczej ani nie był czynnym podatnikiem podatku VAT. Prowadzenie działalności Wnioskodawca rozpoczął w dniu 17 czerwca 2020 r. Nie jest ona związana z wynajmem nieruchomości. Środki uzyskane z wynajmu tychże nieruchomości Wnioskodawca wykorzystuje na własne potrzeby życiowe i swojej żony. Wynajmu nie traktuje jako stałego źródła utrzymania.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika zatem, że Wnioskodawca świadczy usługę najmu, za którą otrzymuje wynagrodzenie. Usługa ta polega na wykorzystaniu ww. nieruchomości w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Jak bowiem wskazał Wnioskodawca, pierwszą umowę najmu przedmiotowych nieruchomości podpisał w 2010 r. i kolejne w 2014 r. oraz w 2017 r., przy czym umowy te trwają do dziś, a Wnioskodawca pobiera z tego tytułu środki, które wykorzystuje na własne potrzeby życiowe i swojej żony.

W kontekście wyżej przedstawionych przepisów należy stwierdzić, że w okolicznościach sprawy najem nieruchomości objętych zakresem pytania wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej. W konsekwencji najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, a Wnioskodawca świadcząc ww. usługę najmu działa jak podatnik, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Ponadto należy wskazać, że publikator ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług powołany we wniosku przez Wnioskodawcę, Dz. U. 2004 Nr 54 poz. 535, jest nieaktualny. Obecnie tekst jednolity ww. ustawy opublikowany został w Dz. U. z 2020 r. poz. 106, z późn. zm.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Natomiast w odniesieniu do powołanego przez Zainteresowanego we wniosku wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego tut. Organ wyjaśnia, że wskazany wyrok został potraktowany jako element argumentacji Wnioskodawcy, jest to jednak rozstrzygnięcie odnoszące się do indywidualnej sprawy i co do zasady wiąże ono strony postępowania w konkretnej, indywidualnej sprawie, nie rozciągając swojego oddziaływania na inne, choćby podobne lub zbieżne sprawy. Zatem powołane orzeczenie nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w ., za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej