Temat interpretacji

uznanie Spółki wykonującej powierzone zadania własne Gminy za podatnika podatku od towarów i usług oraz uznanie wykonywanych przez Spółkę ww. zadań za odpłatne świadczenie usług na rzecz Gminy, sposób dokumentowania ww. zadań

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku otrzymanym w dniu 20 sierpnia 2020 r., uzupełnionym pismem z dnia 12 października (data wpływu 16 października 2020 r.) oraz w dniu 27 października 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• uznania Spółki wykonującej powierzone zadania własne Gminy za podatnika podatku od towarów i usług oraz uznanie wykonywanych przez Spółkę ww. zadań za odpłatne świadczenie usług na rzecz Gminy,

• sposobu dokumentowania ww. zadań

-jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 sierpnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• uznania Spółki wykonującej powierzone zadania własne Gminy za podatnika podatku od towarów i usług oraz uznanie wykonywanych przez Spółkę ww. zadań za odpłatne świadczenie usług na rzecz Gminy,

• sposobu dokumentowania ww. zadań.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem w dniu 16 października 2020 r. oraz w dniu 27 października 2020 r. o doprecyzowanie zdarzenia przyszłego, przeformułowanie pytań, przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego do nowo postawionych pytań oraz o dodatkową opłatę.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (doprecyzowane w uzupełnieniach wniosku).

Zakład Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej Spółka z o.o. w jest spółką komunalną, w której, posiadając 100 % udziałów, jedynym wspólnikiem jest Gmina .

Spółka działająca pod firmą ZGKiM w jest komunalną osobą prawną.

Akt założycielski Spółki w § 5 zawiera zapis, że jest ona powołana w celu wykonywania zadań własnych Gminy, w tym m.in. w zakresie gospodarki mieszkaniowej, dróg, ulic, mostów, placów, utrzymania czystości i porządku, prowadzenia punktów selektywnej zbiórki odpadów komunalnych. Ponadto Rada Miejska w , uchwałą z dnia 28 lutego 2017 roku w sprawie utworzenia zarządu dróg gminnych w określiła, że Gmina jako zarządca dróg, wykonuje swoje obowiązki przy pomocy ZGKiM Sp. z o.o. Obowiązki zarządu dróg określono w § 2 wspomnianej uchwały, wskazując m.in. utrzymanie nawierzchni dróg, chodników, drogowych obiektów inżynierskich, urządzeń zabezpieczających ruch i innych związanych z drogą.

Obecnie Spółka świadczy na rzecz Gminy takie usługi, jak:

• bieżące utrzymanie dróg,

• zimowe utrzymanie dróg (odśnieżanie, zwalczanie śliskości),

• utrzymanie czystości i porządku na terenach gminnych,

• zarządzanie gminnym zasobem mieszkaniowym,

• prowadzenie punktu Selektywnej Zbiórki Odpadów Komunalnych będącego własnością Gminy na podstawie Umów cywilnoprawnych (zawartych z uwzględnieniem ustawy z dnia 29 stycznia 2004 roku Prawo Zamówień Publicznych (Dz. U. 2004, Nr 19, poz. 177), które dwustronnie określają prawa i obowiązki stron, w tym kwestie rozliczeń finansowych fakturami VAT.

W 2021 roku Burmistrz rozważa skorzystać z dyspozycji art. 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej (Dz.U.), tj. uznania współpracy ze Spółką jako formy realizacji gospodarki komunalnej. Zakres powierzonych zadań należy bowiem do zadań własnych gminy, polegających na zaspokojeniu zbiorowych potrzeb wspólnoty lokalnej (art. 1 cyt. ustawy). Zgodnie z doktryną i orzecznictwem, przekazanie zadań z zakresu gospodarki komunalnej utworzonej w tym celu Spółce, nie wymaga zawarcia odpłatnej umowy cywilnoprawnej. Podstawą powierzenia wykonywania tych zadań jest bowiem sam akt organu gminy, powołujący do życia tę jednostkę i określający przedmiot jej działania.

Dodatkowe ustalenia, zawierające szczegóły o charakterze organizacyjnym realizacji zadań, zostaną ustalone w tzw. akcie powierzenia. W ramach rozliczenia finansowego pomiędzy Spółką a Gminą ujęte będą: ogólne koszty realizacji zadania (bezpośrednie, pośrednie) oraz wynagrodzenie Spółki. Płatności dokonywane będą raz w miesiącu.

Na pytanie Organu Czy pomiędzy Wnioskodawcą a Gminą istnieje stosunek zobowiązaniowy, w którym Wnioskodawca jest podmiotem świadczącym usługę, a Gmina beneficjentem tej usługi? Wnioskodawca odpowiedział Aktualnie istnieje umowa cywilno-prawna pomiędzy Spółką a Gminą zawarta (na podstawie art. 67 ust. 1 pkt 12 Ustawy prawo zamówień publicznych Dz. U. 2004 Nr 19. poz. 177) na okres do 31.12.2020r.

Następnie na pytanie Czy środki otrzymywane przez Spółkę od Gminy, stanowić będą wynagrodzenie należne Spółce za świadczenie zadań publicznych określonych w tzw. akcie powierzenia? Wnioskodawca wskazał Tak, środki otrzymywane przez Spółkę od Gminy stanowić będą wynagrodzenie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania

(ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku).

W związku z sytuacją faktyczną przedstawioną w pkt 74 pojawia się wątpliwość dotycząca skutków podatkowo-prawnych w rozliczeniach finansowych pomiędzy Gminą a Spółką. Wnioskodawca i Gmina posiadają odrębną osobowość prawną, są odrębnymi podatnikami VAT, posiadają odrębne numery identyfikacji podatkowej (NIP). Realizacja zadania nie będzie się jednak odbywać na zasadach rynkowych (wykonywanie zadań publicznych powierzonych bez zawierania umowy cywilnoprawnej).

Czy w opisanej sytuacji Spółka ma status podatnika VAT, a wykonywane przez nią czynności należy uznać za odpłatne świadczenie usług? Czy w konsekwencji Spółka dokumentując te czynności musi wystawiać faktury VAT?

Czy przeciwnie: prowadzona przez Spółkę działalność będzie wykonywana w charakterze organu władzy publicznej, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, dokumentowanie czynności odbywa się wówczas w formie noty księgowej bez podatku VAT (por. np. orzecznictwo sądów administracyjnych (wyrok NSA z 25 maja 2010 r. I FSK 852/09, wyrok NSA z 11 września 2013 r. I FSK 1385/12); Nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane...

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie przedstawionym w uzupełnieniu wniosku z dnia 12 października 2020 r.), zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm.), dalej: ustawa o VAT, opodatkowaniu podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Jeśli tylko czynność będzie wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna. Nie ma żadnego znaczenia, czy wynagrodzenie to pokrywa koszty świadczenia tej czynności poniesione przez Spółkę, ewentualnie kreuje zysk. Czynności wykonane po kosztach ich świadczenia, bądź poniżej tych koszów, także są czynnościami odpłatnymi, o ile tylko pobrano za nie opłatę/wynagrodzenie.

Zdaniem Spółki, w omawianej sytuacji ma miejsce odpłatność, ponieważ Spółka za wykonywanie zadania własnego Gminy będzie otrzymywać wynagrodzenie.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się - w świetle art. 8 ust. 1 ustawy - każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Spółka uważa, że czynności które będą wykonywane spełniają definicję świadczenia usług, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. W konsekwencji ww. czynności podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług oraz powinny być udokumentowane fakturą VAT.

Wyrażony pogląd znajduje potwierdzenie w wydawanych interpretacjach indywidualnych 0112-KDIL2-1.4012.54.2017.1.AWA z 19 maja 2017 r., IBPP3/4512-224/16/KG z 24 czerwca 2016 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej: ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ustawy.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w rozumieniu art. 7 ustawy.

Zatem każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy jej wykonaniem, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną czynność w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Zatem pod pojęciem odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu sprzedającego towar lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego).

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego. Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

W konsekwencji powyższego stwierdzić należy, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (dostawa lub usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Taka konstrukcja definicji świadczenia usług jest wyrazem zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji dokonywanych w ramach profesjonalnego obrotu gospodarczego.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem działa jako podatnik VAT.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza według art. 15 ust. 2 ustawy obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ponadto należy zwrócić uwagę, że przepisy art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług stanowią implementację art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady. Zgodnie z ww. regulacją Dyrektywy 2006/112/WE Rady, podatnikiem jest każda osoba wykonująca samodzielnie i niezależnie od miejsca zamieszkania działalność gospodarczą bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Powyższe przepisy wskazują, że czynność podlega opodatkowaniu, jeśli podmiot wykorzystuje w sposób ciągły w celach zarobkowych swój majątek.

Jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Unormowanie to stanowi odzwierciedlenie art. 13 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, który stwierdza, że krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

W każdych okolicznościach podmioty prawa publicznego są uważane za podatników w związku z czynnościami określonymi w załączniku I, chyba że niewielka skala tych działań sprawia, że mogą być one pominięte.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług posługując się sformułowaniem organy władzy publicznej nie definiuje tego pojęcia, tak jak i Konstytucja Rzeczpospolitej Polskiej (Dz. U. z 1997 r., Nr 78, poz. 483, z późn. zm.). W świetle art. 16 ust. 2 Konstytucji RP, samorząd terytorialny uczestniczy w sprawowaniu władzy publicznej. Przysługującą mu w ramach ustaw istotną część zadań publicznych samorząd wykonuje w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Rozwinięcie tej regulacji zawarto w art. 163 Konstytucji RP. Zgodnie z tym przepisem, samorząd terytorialny wykonuje zadania publiczne nie zastrzeżone przez Konstytucję lub ustawy dla innych organów władz publicznych.

Z powołanych przepisów wynika, że pojęciem tym objęte są wszelkie organy państwowe i samorządu terytorialnego.

W zakresie statusu podmiotu publicznego wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 29 października 2015 r. w sprawie C-174/14 Saudaco, w którym stwierdził Jeżeli chodzi w szczególności o pierwszy z dwóch warunków ustanowionych w art. 13 ust. 1 wspomnianej dyrektywy, to znaczy o warunek dotyczący statusu podmiotu publicznego, to Trybunał orzekł już, że osoba, która wykonuje czynności należące do prerogatyw władztwa publicznego w sposób niezależny, nie pozostając częścią administracji publicznej, nie może zostać zaklasyfikowana jako podmiot prawa publicznego w rozumieniu tego przepisu (zob. podobnie w szczególności postanowienie Mihal, C-456/07, EU:C:2008:293, pkt 18 i przytoczone tam orzecznictwo). () status podmiotu prawa publicznego nie może wynikać jedynie z tego, że dana działalność polega na wykonywaniu czynności należących do prerogatyw władztwa publicznego (zob. podobnie w szczególności postanowienie Mihal, C-456/07, EU:C:2008:293, pkt 17 i przytoczone tam orzecznictwo).

Stosownie do art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2020 r. poz. 713), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Do zakresu działania gminy, zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Na mocy art. 7 ust. 1 cyt. ustawy, zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy.

W celu wykonywania zadań na podstawie art. 9 ust. 1 powołanej ustawy gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi.

Zasady i formy gospodarki komunalnej jednostek samorządu terytorialnego, polegające na wykonywaniu przez te jednostki zadań własnych, w celu zaspokojenia zbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowej uregulowano w ustawie z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej (Dz. U. z 2019 r., poz. 712 z późn. zm.).

Na mocy art. 2 ustawy o gospodarce komunalnej, gospodarka komunalna obejmuje w szczególności zadania o charakterze użyteczności publicznej, których celem jest bieżące i nieprzerwane zaspokajanie zbiorowych potrzeb ludności w drodze świadczenia usług powszechnie dostępnych.

Z powyższych konstrukcji prawnych jednoznacznie wynika, że zarówno Gmina, jak i utworzona przez nią spółka prawa handlowego, wykonując we własnym imieniu i na własny rachunek czynności spełniające definicję działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 ustawy, działają w charakterze podatników podatku VAT.

Wskazać również należy, że dla uzyskania statusu podatnika VAT nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Podatnikiem będzie podmiot prowadzący działalność gospodarczą bez względu na to, czy przynosi ona zyski. Podatnikami VAT są również podmioty, których cel działalności nie jest związany z prowadzeniem działalności komercyjnej nastawionej na osiąganie zysków lub też przeznaczające uzyskane zyski na cele społecznie użyteczne (charytatywne, kulturalne, naukowe, itd.).

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że gdyby nawet podatnik nie osiągnął z tytułu prowadzonej działalności dochodu, to nie zmienia faktu, że wykonując czynności będące przedmiotem działalności gospodarczej wystąpi w charakterze podatnika podatku VAT bowiem będzie świadczył w tym zakresie usługi, które podlegają VAT. Oznacza to w konsekwencji, że jeżeli podmiot uzyska jakąkolwiek zapłatę za te usługi w sensie ekonomicznym (nawet bilansując tylko poniesione w związku z nim wydatki), to owe wynagrodzenie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT według właściwych reguł.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca i Gmina posiadają odrębną osobowość prawną, są odrębnymi podatnikami VAT, posiadają odrębne numery identyfikacji podatkowej (NIP). Zakład Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej Spółka z o.o. jest spółką komunalną, w której, posiadając 100% udziałów, jedynym wspólnikiem jest Gmina. Akt założycielski Spółki zawiera zapis, że jest ona powołana w celu wykonywania zadań własnych Gminy, w tym m.in. w zakresie gospodarki mieszkaniowej, dróg, ulic, mostów, placów, utrzymania czystości i porządku, prowadzenia punktów selektywnej zbiórki odpadów komunalnych. Ponadto Gmina jako zarządca dróg wykonuje swoje obowiązki przy pomocy ZGKiM Sp. z o.o.

Obecnie Spółka świadczy na rzecz Gminy takie usługi jak:

• bieżące utrzymanie dróg,

• zimowe utrzymanie dróg ( odśnieżanie, zwalczanie śliskości),

• utrzymanie czystości i porządku na terenach gminnych,

• zarządzanie gminnym zasobem mieszkaniowym,

• prowadzenie punktu Selektywnej Zbiórki Odpadów Komunalnych.

Burmistrz rozważa uznanie współpracy ze Spółką jako formy realizacji gospodarki komunalnej. Zakres powierzonych zadań należy bowiem do zadań własnych gminy, polegających na zaspokojeniu zbiorowych potrzeb wspólnoty lokalnej (art. 1 cyt. ustawy). Zgodnie z doktryną i orzecznictwem, przekazanie zadań z zakresu gospodarki komunalnej utworzonej w tym celu Spółce, nie wymaga zawarcia odpłatnej umowy cywilnoprawnej. Podstawą powierzenia wykonywania tych zadań jest sam akt organu Gminy powołujący do życia tę jednostkę i określający przedmiot jej działania. Dodatkowe ustalenia, zawierające szczegóły o charakterze organizacyjnym realizacji zadań, zostaną ustalone w tzw. akcie powierzenia. W ramach rozliczenia finansowego pomiędzy Spółką a Gminą ujęte będą: ogólne koszty realizacji zadania (bezpośrednie, pośrednie) oraz wynagrodzenie Spółki. Płatności dokonywane będą raz w miesiącu. Aktualnie istnieje umowa cywilno-prawna pomiędzy Spółką a Gminą zawarta na podstawie art. 67 ust. 1 pkt 12 Ustawy prawo zamówień publicznych na okres do 31.12.2020r. Środki otrzymywane przez Spółkę od Gminy stanowić będą wynagrodzenie za świadczenie zadań publicznych określonych w tzw. akcie powierzenia.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz opis sprawy należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie pomiędzy Wnioskodawcą a Gminą będzie występowało świadczenie wzajemne, gdyż Wnioskodawca zobowiązuje się do realizacji powierzonych mu przez Gminę zadań własnych gminy, (tj. zadań z zakresu gospodarki mieszkaniowej, dróg, ulic, mostów, placów, utrzymania czystości i porządku, prowadzenia punktów selektywnej zbiórki odpadów komunalnych), za które to świadczenie Wnioskodawca na podstawie tzw. aktu powierzenia aktu będzie otrzymywał wynagrodzenie. Zatem pomiędzy płatnością, którą Wnioskodawca będzie otrzymywał od Gminy a świadczeniem na rzecz Gminy, będzie zachodził związek bezpośredni, bowiem płatność będzie następowała w zamian za to świadczenie. Wnioskodawca otrzymując od Gminy wynagrodzenie będzie otrzymywał zindywidualizowaną korzyść, a otrzymane świadczenie będzie pozostawało w bezpośrednim związku z czynnościami, których będzie dokonywał Wnioskodawca na rzecz Gminy. Wnioskodawca realizując opisane w zdarzeniu przyszłym zadania, będzie zwalniał Gminę w istocie z określonych prawem obowiązków, będzie czynił to jednak za wynagrodzeniem w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług i tym samym Gmina będzie osiągała więc wymierną korzyść.

Należy zauważyć, że Wnioskodawca będzie co prawda wykonywał czynności związane z realizacją zadań własnych Gminy, ale będzie wykonywał te czynności jako odrębny podmiot posiadający status podatnika VAT. Wnioskodawca sam nie wchodzi w skład administracji samorządowej, lecz prowadzi niezależną działalność gospodarczą. Stopień zależności Wnioskodawcy od Gminy nie może automatycznie przesądzać o braku możliwości uznania wykonywanych zadań własnych Gminy powierzonych Wnioskodawcy za podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatne świadczenie usług.

Reasumując należy stwierdzić, że Wnioskodawca, wykonując powierzone zadania własne Gminy będzie działał w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, zaś wykonywanie przez Wnioskodawcę powierzonych zadań własnych Gminy stanowić będzie określone w art. 8 ust. 1 ustawy odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Bez znaczenia pozostaje dla sprawy fakt, że wykonywanie tych usług nie będzie objęte umowami cywilnoprawnymi. Istotnym jest bowiem charakter wykonywanych czynności.

Odnosząc się natomiast do kwestii sposobu dokumentowania ww. zadań należy wskazać, że zasady wystawiania faktur zostały uregulowane w Dziale XI ustawy w Rozdziale 1 Faktury.

Stosowanie do art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Z powołanego ww. przepisu wynika zatem, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na rzecz innego podatnika, jest zobowiązany do wystawienia faktury.

Jak wyżej wskazano, Wnioskodawca wykonując powierzone zadania własne Gminy, będzie działał w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, zaś wykonywanie przez Wnioskodawcę powierzonych zadań własnych Gminy stanowić będzie określone w art. 8 ust. 1 ustawy odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. A zatem świadczenie na rzecz Gminy ww. usług, Wnioskodawca powinien dokumentować poprzez wystawienie faktury.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym czynności, które będą wykonywane, spełniają definicję świadczenia usług, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. W konsekwencji ww. czynności podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług oraz powinny być udokumentowane fakturą VAT, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Odnośnie powołanych interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Natomiast, odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków NSA, tutejszy organ wyjaśnia, że powołane wyroki są rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają. Zatem wskazane we wniosku wyroki NSA nie mają wpływu na podjęte w niniejszej interpretacji rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej