Temat interpretacji

Zwolnienia z podatku od towarów i usług sprzedaży nieruchomości dokonywanej w trybie postępowania egzekucyjnego .

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 lipca 2020 r. (data wpływu 16 lipca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 września 2020 r. (data wpływu 6 października 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku od towarów i usług sprzedaży nieruchomości dokonywanej w trybie postępowania egzekucyjnego jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 lipca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku od towarów i usług sprzedaży nieruchomości dokonywanej w trybie postępowania egzekucyjnego.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 29 września 2020 r. (data wpływu 6 października 2020 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Dnia () 2020 r., komornik będzie prowadził licytację nieruchomości oznaczonej w numerem () położonej (). Jest to nieruchomość gruntowa o powierzchni () ha, teren płaski, nieogrodzony, bez istotnych deniwelacji. Grunt nie posiada przyłączy do sieci uzbrojenia technicznego. Istnieje możliwość przyłączenia do sieci elektroenergetycznej, kanalizacyjnej, wodociągowej i teletechnicznej biegnących (). Dojazd do nieruchomości możliwy jest od wschodu (), od północy drogą gruntową będącą własnością () aktualnie niezdatną do użytku, stanowiącą odnogę ulicy (), oraz od zachodu (), stanowiącą odnogę ulicy () o nawierzchni gruntowej.

Przedmiotowa nieruchomość położona jest na terenie nieobjętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Komornik nie ma informacji co do faktu wydania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla przedmiotowej nieruchomości.

Kwalifikacji przeznaczenia terenu nieruchomości dokonano na podstawie studium zatwierdzonego Uchwałą () Rady Miejskiej () z dnia () 2018 r. w sprawie uchwalenia zmiany Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego ().

Na zabudowę przedmiotowego gruntu składają się między innymi: ruiny sześciu budynków o konstrukcji murowanej, o łącznej powierzchni zabudowy () m², oraz dwa schrony o konstrukcji żelbetowej, o łącznej kubaturze () m³ i powierzchni użytkowej () m². Aby w pełni zobrazować opisywaną nieruchomość należy wskazać, że pierwotnie należała ona do ().

Zgodnie z zapisami rozporządzenia w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB Dz.U.1999.112.1316, ze zmianami), bunkry (schrony) umiejscowione na terenie przedmiotowej nieruchomości klasyfikowane jako obiekty inżynierii lądowej i wodnej, stanowią budowle. Są one bowiem obiektem budowlanym, jednocześnie nie będąc obiektem małej architektury ani budynkiem w myśl definicji zawartych w art. 3 prawa budowlanego (tj. z dnia 10 listopada 2000 r. Dz. U. Nr 106, poz. 1126, ze zmianami).

Obecny właściciel nieruchomości nie podjął żadnych czynności, mających na celu wyburzenie ruin ani schronów. Zgodnie z wiedzą komornika, obecny właściciel nie ponosił żadnych kosztów modernizacji czy remontów budowli, które przewyższyłyby o 30% ich wartość początkową. Również zgodnie z wiedzą komornika nieruchomość nie była wykorzystywana do prowadzenia działalności opodatkowanej.

Transakcja nabycia nieruchomości zgodnie z treścią stosownego aktu notarialnego nie była obciążona podatkiem od towarów i usług, a co za tym idzie, nie wystąpiło prawo do rozliczenia podatku od towarów i usług jako możliwego do odliczenia. Z powołanego aktu notarialnego wynika jedynie, że obecny właściciel nieruchomości nabywając ją, był zwolniony z podatku od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 31 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu niepełnosprawnych (tj. z dnia 18 stycznia 2008 r. Dz. U. Nr 14, poz. 92, ze zmianami).

W piśmie z dnia 29 września 2020 r., stanowiącym uzupełnienie do wniosku, Zainteresowany udzielił następujących odpowiedzi na zadane przez tut. Organ pytania o treści:

• Pytanie DKIS nr 1:
  W jaki sposób przedmiotowa nieruchomość, która ma być przedmiotem sprzedaży była/jest wykorzystywana przez Dłużnika od momentu nabycia do momentu sprzedaży?
  Odpowiedź:
  Zgodnie ze sporządzonym protokołem opisu i oszacowania z dnia () 2019 r., zawarto informację w punkcie 6: Sposób korzystania z nieruchomości przez Dłużnika: zgodnie z jej przeznaczeniem. Nieruchomości nie jest/była wykorzystywana w żadne sposób przez Dłużnika.
• Pytanie DKIS nr 2:
  Czy przedmiotowa nieruchomość była wykorzystywana w działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), w tym w działalności rolniczej, o której mowa w art. 2 pkt 15 ww. ustawy i w związku z tym Dłużnik jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT?
  Odpowiedź:
  Przedmiotowa nieruchomość nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej, w tym działalności rolniczej zgodnie ze wskazanymi przepisami. Dnia () 2019 r. Komornik wezwał do Dłużnika: na podstawie art. 761 kpc. oraz art. 43 ust. 21 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług do udzielenia następujących informacji i złożenia stosownych oświadczeń: oświadczenia czy Dłużnik jest podatnikiem podatku od towarów i usług, oświadczenia czy Dłużnik korzysta że zwolnień podmiotowych wynikających z ustawy o VAT, oraz w przypadku korzystania ze zwolnień podmiotowych o podanie, z jakiego tytułu one przysługują. W odpowiedzi Dłużnik wskazał, że jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, nie korzysta ze zwolnień podmiotowych wynikających z ustawy VAT oraz załączył kserokopie decyzji NIP i potwierdzenie zarejestrowania jako podatnik VAT. Zdaniem komornika wskazane informacje nie mogą być przesądzające o obowiązku podatkowym w stosunku do sprzedaży licytacyjnej nieruchomości wskazanej w zapytaniu, z uwagi na zawarcie w akcie notarialnym informacji o zwolnieniu z podatku od czynności cywilnoprawnej oraz faktu, że we wskazanym akcie notarialnym nabycia nieruchomości nie ma żadnej informacji dotyczącej podatku VAT.
• Pytanie DKIS nr 3:
  Czy Dłużnik w celu sprzedaży przedmiotowej nieruchomości poniósł lub też zamierza ponieść nakłady związane z przygotowaniem nieruchomości do sprzedaży, np. podział działki, doprowadzenie mediów, inne działania zmierzające do zwiększenia wartości bądź atrakcyjności nieruchomości, itp.? Jeśli tak, to jakie to są/będą nakłady?
  Odpowiedź:
  Dłużnik nie podniósł żadnych nakładów związanych z nieruchomością.
• Pytanie DKIS nr 4:
  Czy nieruchomość będącą przedmiotem zapytania, Dłużnik udostępniał/udostępnia innym osobom na podstawie umowy najmu, dzierżawy, użyczenia itp.? Jeżeli tak, to czy były/są to umowy odpłatne i kiedy zostały zawarte?
  Odpowiedź:
  Nieruchomość nie była i nie jest udostępniana na podstawie żadnych umów.
• Pytanie DKIS nr 5:
  Należy wskazać:
  • czy przed sprzedażą przedmiotowej nieruchomości zabudowanej budynkami (ruinami) oraz budowlami (schronami) zostanie wydane pozwolenie na rozbiórkę budynków/budowli znajdujących się na ww. działce? Jeżeli tak, to czy zostaną rozpoczęte prace rozbiórkowe ww. budynków/budowli?
  • Jeśli na moment sprzedaży na przedmiotowej działce będą znajdowały się ww. budynki (ruiny) oraz/lub budowle (schrony), to należy wskazać:
    • czy były one używane (doszło do ich zajęcia)? Jeżeli tak, to kiedy? Czy od momentu używania (zajęcia) do momentu sprzedaży upłynie okres dłuższy niż 2 lata?
    • czy Dłużnik w odniesieniu do ww. budynków i budowli ponosił/będzie ponosić wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym? Jeśli tak, to kiedy były one ponoszone, czy były one niższe czy wyższe niż 30% wartości początkowej obiektu, czy miał on prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych wydatków?
  Odpowiedź:
  Nie zostaną wydane pozwolenia na rozbiórkę budynków/budowli. Na moment sprzedaży, na przedmiotowej działce będą znajdowały się ruiny oraz budowle, ponieważ związane są stale z gruntem który podlega zajęciu. Zajęcie przedmiotowej nieruchomości dokonano dnia () września 2018 r. Dłużnik nie ponosił/nie poniósł żadnych wydatków na ulepszenie ww. budynków i budowli w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Dłużnik przy nabyciu nieruchomości nie odliczał VAT, nie ponosił żadnych kosztów, które przewyższają 30% wartości początkowej.
• Pytanie DKIS nr 6:
  Czy przedmiotowa nieruchomość była wykorzystywana przez Dłużnika wyłącznie do czynności zwolnionych od podatku VAT?
  Odpowiedź:
  Przedmiotowa nieruchomości nie była wykorzystywana przez Dłużnika. Jedyna czynność Dłużnika związana z przedmiotową nieruchomością to jej zakup poprzez sporządzenie aktu notarialnego, w którym oświadczył Dłużnik, że jest zwolniony z podatku od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 31 ust. l pkt 1 lit. b ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776, z poźn. zm.).
  Ponadto Wnioskodawca wskazał, że dnia 14 lutego 2020 r. Wnioskodawca (komornik) wezwał Dłużnika do złożenia wyjaśnień i udzielenia informacji w zakresie VAT. Na podstawie art. 761 kpc. oraz art. 43 ust. 21 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług wezwał do udzielenia następujących informacji i złożenia stosownych oświadczeń przez Dłużnika:
  1. oświadczenia czy Dłużnik jest podatnikiem podatku od towarów i usług,
  2. oświadczenia czy Dłużnik korzysta ze zwolnień podmiotowych wynikających z ustawy o VAT,
  3. w przypadku korzystania ze zwolnień podmiotowych proszę o podanie, z jakiego tytułu one przysługują.
  W odpowiedzi Dłużnik wskazał, że jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, nie korzysta ze zwolnień podmiotowych wynikających z ustawy VAT, oraz załączył kserokopie decyzji NIP i potwierdzenie zarejestrowania jako podatnik VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku sprzedaży licytacyjnej opisanej nieruchomości, transakcja ta będzie zwolniona z podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż licytacyjna będzie podlegała zwolnieniu z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT jako dostawa budowli nierozerwalnie związanych z gruntem, na którym są położone.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2019 r. poz. 1438, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Z treści powyższego przepisu wynika, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy towaru dokonywanej w trybie egzekucji, w przypadku, gdy wykonuje czynności egzekucyjne. Przez czynność egzekucyjną należy rozumieć każde formalne, oparte na przepisach procesowych, działanie uprawnionego organu egzekucyjnego wywołujące skutek prawny dla prowadzonej egzekucji.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), zgodnie z którym płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Podatnikiem natomiast, stosownie do treści art. 7 § 1 ww. ustawy, jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Przepis art. 30 § 1 cyt. ustawy stanowi, że płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

W świetle cyt. wyżej przepisów, płatnikami podatku od towarów i usług (czyli podmiotami zobowiązanymi do obliczania, poboru podatku od podatnika i wpłaty podatku na konto organu podatkowego) mogą być organy egzekucyjne oraz komornicy sądowi. Sytuacja taka ma miejsce, gdy w wykonaniu czynności egzekucyjnych organy te dokonują dostawy towarów należących do podatnika lub przez niego posiadanych z naruszeniem przepisów. Sformułowanie płatnikami oznacza, że organy te nie stają się z tytułu wykonania powyższych czynności podatnikami podatku od towarów i usług, lecz pełnią jedynie rolę płatnika w odniesieniu do podatku należnego z tytułu sprzedanych (zlicytowanych) towarów należących do podatnika, w stosunku do którego toczy się postępowanie egzekucyjne.

Zaznaczenia wymaga, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika, będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik. Natomiast w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Komornik sądowy pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych. Jeżeli bowiem dłużnik niesolidnie spłaca swoje zobowiązania i w celu wyegzekwowania należności wszczęto przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, to istnieją podstawy do uznania, że nie uiści również podatku należnego w związku z dostawą dokonaną w ramach egzekucji. Nie bez znaczenia jest także fakt, że podatnik, będący dłużnikiem, zazwyczaj nie otrzymuje kwot uzyskanych przez organ egzekucyjny ze sprzedaży towarów w wykonaniu czynności egzekucyjnych. Prawdopodobne jest zatem, że podatnik nie posiada innych środków finansowych umożliwiających uiszczenie należnego podatku. Ustanowienie organu egzekucyjnego płatnikiem zapewnia odprowadzenie należnego podatku przez organ przeprowadzający dostawę w ramach czynności egzekucyjnych.

Zatem komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, i do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przy czym towarami w myśl art. 2 pkt 6 ustawy są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Z powyższych przepisów wynika, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

1. po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
2. po drugie czynność wykonywana jest przez podmiot, który w jej ramach działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności działa jako podatnik.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie zdaniem Trybunału okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z dnia 11 grudnia 2006, Nr 347, str. 1, z późn. zm.). Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Z opisu sprawy wynika, że planowana jest sprzedaż licytacyjna gruntu zabudowanego. Nieruchomość nie jest/nie była wykorzystywana w żaden sposób przez Dłużnika. Nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej, w tym w działalności rolniczej. Jedyna czynność Dłużnika związana z przedmiotową nieruchomością to jej zakup poprzez sporządzenie aktu notarialnego, w którym oświadczył Dłużnik, że jest zwolniony z podatku od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 31 ust. l pkt 1 lit. b ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych. Dłużnik nie poniósł żadnych nakładów związanych z nieruchomością. Nieruchomość ta nie była i nie jest udostępniana na podstawie żadnych umów.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii zwolnienia od podatku VAT sprzedaży licytacyjnej nieruchomości.

Należy w tym miejscu zauważyć, że Wnioskodawca zadał pytanie w kwestii zwolnienia od opodatkowania podatkiem od towarów i usług planowanej transakcji sprzedaży licytowanej nieruchomości. Zastosowanie tej instytucji uregulowanej w ustawie będzie możliwe w przypadku gdy sama transakcja będzie podlegała opodatkowaniu, a więc Dłużnik będzie dokonywał dostawy towarów jako podatnik podatku VAT. Natomiast w przypadku gdy transakcja ta nie będzie podległa opodatkowaniu to nie dojdzie do jej opodatkowania lub ewentualnego zwolnienia od podatku (pojęcia: zwolnienia od podatku a niepodlegania opodatkowaniu nie są na gruncie ustawy tożsame).

Wyjaśnić następnie należy, że jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Dostawa towarów (sprzedaż nieruchomości) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT co do zasady mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle powyższego należy ustalić, czy w okolicznościach niniejszej sprawy Dłużnik będzie działał w charakterze podatnika VAT zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy.

Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Jak wyjaśniono wyżej odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

Uwzględniając przywołane wyżej przepisy oraz orzecznictwo stwierdzić należy, że w rozpatrywanej sprawie brak jest podstaw do uznania Dłużnika w związku ze sprzedażą opisanej nieruchomości za podatnika podatku od towarów i usług. Z informacji przedstawionych we wniosku nie wynika taka aktywność Dłużnika, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Jak wynika bowiem z opisu sprawy, przedmiotowa nieruchomość (działka zabudowana) nie jest/nie była wykorzystywana w żaden sposób przez Dłużnika. Wnioskodawca wskazał, że nieruchomość ta nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej Dłużnika, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, w tym w działalności rolniczej, o której mowa w art. 2 pkt 15 ustawy. Dłużnik nie podniósł żadnych nakładów związanych z nieruchomością. Nieruchomość nie była i nie jest udostępniana na podstawie żadnych umów.

Wobec powyższego należy uznać, że w okolicznościach wskazanych w opisie sprawy zbycie przedmiotowej nieruchomości nie będzie stanowiło działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu VAT, gdyż brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności Dłużnika w przedmiocie zbycia tej nieruchomości, która to aktywność byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności).

Konsekwentnie, w przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać, że dokonując sprzedaży opisanej we wniosku nieruchomości Dłużnik wystąpi w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarczy stwierdzić jedynie dostawy towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług. W rozpatrywanej sprawie sprzedaż przedmiotowej nieruchomości można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W związku z tym, Dłużnik będzie korzystał z przysługującego jemu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania. Skutkiem powyższego, sprzedaż nieruchomości nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, w związku z planowaną sprzedażą w drodze licytacji nieruchomości Dłużnik nie będzie uznany za podatnika VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. W konsekwencji, ww. transakcja dostawy będzie czynnością niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe, gdyż transakcja sprzedaży licytowanej nieruchomości nie będzie zwolniona od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, tylko będzie stanowiła transakcję niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Ponadto zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna przynosi skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie przedstawionego zdarzenia przyszłego, w tym na informacji, że przedmiotowa nieruchomość nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej, w tym w działalności rolniczej. W związku powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej